I SA/Rz 461/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
2012-07-05Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Małgorzata Futera /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Małgorzata Futera po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale I wniosku M.S o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z jej skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] marca 2012 r. Nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu marki Suzuki Grand Vitara - postanawia – odmówić przyznania prawa pomocy. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Uzasadnienie
Sygn. I SA/Rz 461/12
U Z A S A D N I E N I E
Skarżąc decyzję Dyrektora Izby Celnej, opisaną w sentencji niniejszego postanowienia, M.S. (dalej: skarżąca/wnioskodawczyni) wniosła równocześnie o zwolnienie jej od kosztów sądowych, argumentując wniosek tym, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (sprzedaż samochodów pochodzących z krajów UE) organ celny określił skarżącej zobowiązanie podatkowe w łącznej kwocie ok. 158.000 zł, przy czym według skarżącej "rozdzielił" sprawę na 58 decyzji, co wymusza na skarżącej pokrycie kosztów związanych ze wszystkimi tymi sprawami, a biorąc pod uwagę minimalne tylko koszty, zobowiązana byłaby do zapłaty większej kwoty niż dysponuje miesięcznie na potrzeby swojej rodziny. Skarżąca podała, że uiściła należności główne i odsetki wynikające z 23 decyzji na kwotę 58.671,20 zł, na co przeznaczyła wszystkie swoje oszczędności.
Jako majątek skarżąca zadeklarowała mieszkanie o powierzchni 58 m², współwłasność (udział ¼) działki o powierzchni 0,3 ha, działkę budowlaną o powierzchni 0,13 ha, samochody marki Toyota Corolla o wartości ok. 30.000 zł i Suzuki Grand Vitara o wartości ok. 40.000 zł oraz jako majątek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą – samochody osobowe (5 sztuk) o wartości ok. 130.000 zł. Skarżąca podała, że na rachunku bankowym związanym z prowadzoną działalnością znajduje się kwota na zakup jednego samochodu przeznaczonego do sprzedaży w ramach działalności gospodarczej. Sprecyzowała, że przeciętnie przychody z działalności wynoszą ok. 7000 zł miesięczne, a koszty - wliczając składki ZUS – ok. 5000 zł. Wysokość dochodów gospodarstwa domowego skarżącej to emerytura jej męża – 2300 zł i dochody z działalności gospodarczej – przeciętnie ok. 2000 zł (kwoty brutto). Małżonkowie mają na utrzymaniu dwie córki w wieku szkolnym. Zgodnie z oświadczeniem na miesięczne wydatki rodziny składają się opłaty za mieszkanie i media – ok. 800 zł, wyżywienie – ok. 1200 zł, dojazdy do pracy i szkoły - 400 zł, korepetycje dla córki – 400 zł, koszty rehabilitacji (choroba kręgosłupa) – 900 zł.
Na wezwanie o dodatkowe oświadczenie o stanie majątkowym i możliwościach płatniczych, skierowane w ramach uzupełniającego postępowania wyjaśniającego, na podstawie art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012, poz. 270)- zwanej dalej P.p.s.a., skarżąca nadesłała kserokopie deklaracji dla podatku od towarów i usług za ostatnie dwa kwartały rozliczeniowe, zeznania PIT-36 za 2011r., dwie karty wydruków związanych z księgami rachunkowymi (podsumowanie zamkniętych miesięcy, dochody na koniec maja 2012 r.), wydruki o stanie rachunków bankowych. Ponadto pełnomocnik skarżącej podał, że skarżąca nie korzysta z jakiejkolwiek pomocy materialnej pochodzącej od osób lub instytucji, żaden z domowników nie posiada kart kredytowych ani rachunków papierów wartościowych, skarżąca nie posiada jakichkolwiek wierzytelności, a jej jedynymi zobowiązaniami są zaległości wynikające z pozostałych nieuregulowanych decyzji w przedmiocie podatku akcyzowego (wyjaśnienia skarżącej dołączone do sprawy o sygn. I SA/Rz 460/12).
Rozpoznając wniosek skarżącej zważono, co następuje:
Z treści art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 245 § 3 P.p.s.a. wynika, że przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym – o co wnosi skarżąca – następuje, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. W postępowaniu o przyznanie prawa pomocy strona skarżąca powinna przedstawić argumentację, która potwierdzałaby niezdolność do wygospodarowania środków na pokrycie tych kosztów. Powołane powyżej przepisy są bowiem odstępstwem od przewidzianej w art. 199 P.p.s.a. zasady ponoszenia przez strony kosztów postępowania związanych z ich udziałem w sprawie i mogą mieć zastosowanie w wyjątkowych sytuacjach, w których na skutek zapłaty należnych kosztów nastąpiłoby zachwianie sytuacji materialnej, powodujące brak zapewnienia stronie skarżącej i jej rodzinie koniecznych środków codziennego utrzymania. Dodać należy także, iż zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy rozpatrywana jest z uwzględnieniem wysokości obciążeń finansowych jakie strona musi ponieść w postępowaniu sądowym i jej możliwości finansowych.
Z uwagi na podnoszony przez skarżącą argument związany z ilością skarg, rozpoznający wniosek referendarz wziął pod uwagę łączną kwotę należnych opłat sądowych w sprawach, w których wniesiono nieopłacone skargi (w tym również ewentualnych późniejszych kosztów, np. w postaci opłaty kancelaryjnej, wpisu od skargi kasacyjnej czy zażalenia), tj. obecnie w sumie w 26 sprawach (sygn.: I SA/Rz 460 - 475/12, I SA/Rz 497 - 498/12, I SA/Rz 521-528/12) przy uwzględnieniu, że zaskarżone decyzje rozstrzygają o wysokości należności pieniężnej, co oznacza, że należny w sprawie jest wpis stosunkowy, podane zostały wartości przedmiotu zaskarżania i nie są one sporne. Zasada nakazująca pobieranie od jednego pisma wszczynającego postępowanie w sprawie jednego wpisu (stałego lub stosunkowego) również nie budzi wątpliwości, ponieważ zaskarżony akt rozstrzyga jedną sprawę w znaczeniu materialnoprawnym. Uwzględniwszy zatem wskazane przez pełnomocnika kwoty przedmiotu zaskarżenia, wpisy od skarg będą wynosić odpowiednio: 100 zł, 100 zł, 100 zł, 330 zł, 364 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 257 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, tj. łącznie 3.251 zł. Inne koszty- o ile byłyby wymagalne – nie odbiegałyby wysokością od ww. kwot; w przypadku ewentualnych skarg kasacyjnych, wpis od tychże wynosi połowę wpisu od skargi, nie mniej jednak niż 100 zł, w przypadku zaś zażalenia na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego – pobierany jest wpis stały wynoszący 100 zł.
Żądanie skarżącej zwolnienia od kosztów sądowych, tj. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, którego różne warianty dopuszczalnych rozstrzygnięć w tej materii stanowi art. 245 § 3 i 4 P.p.s.a., nie ma - zdaniem rozpoznającego wniosek - uzasadnionych podstaw w zebranym materiale odnośnie sytuacji finansowej wnioskodawczyni. Według nadesłanych dokumentów (PIT-36), z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej skarżąca w 2011 r. uzyskała przychód w kwocie 885.888,79 zł, koszty uzyskania przychodów wyniosły 907.104,47 zł i ostatecznie wynik finansowy przedsiębiorcy za ten rok zamknął się stratą w kwocie 21.215,68 zł, przy czym należy w tym miejscu dodać, że strata to często wynik bilansowy nadwyżki kosztów nad przychodami - i co więcej - poniesioną w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej stratę każdy podatnik ma prawo rozliczyć w ciągu pięciu kolejnych lat, poprzez zmniejszenie wykazanego zysku za dany rok, i w konsekwencji podatku, a co za tym idzie okoliczność ta nie zawsze warunkuje potrzebę udzielenia pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych; sama zaś strata nie oznacza braku dochodów, na co skarżąca się nie powołuje - deklaruje bowiem oprócz emerytury męża (2300 zł) dochody z działalności gospodarczej – przeciętnie ok. 2000 zł. Mąż skarżącej uzyskał z tytułu emerytury przychód w kwocie 27.073,30 zł i ostatecznie małżonkowie wykazali nadpłatę podatku w kwocie 2.219 zł.
Zgodnie z przedłożonym wydrukiem na podstawie ksiąg rachunkowych za miesiące, w których zamknięto rozliczenia, tj. styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj 2012 r., skarżąca wykazała narastająco łącznie: przychód – 365.000,55 zł, zakupy towarów handlowych i materiałów – 237.124,54 zł, wydatki – 122.356,00 zł, koszty uboczne zakupów – 455,10 zł. Zatem po odjęciu od przychodów (365.000,55 zł) kwoty kosztów ich uzyskania (359.935,64 zł) dochód za ww. miesiące, po zbilansowaniu kwot za poszczególne miesiące, wyniósł łącznie 5.064,91 zł. Dla pełniejszego zobrazowania sytuacji należy dodać, że według przedmiotowego zestawienia w styczniu skarżąca osiągnęła 21.360,42 zł dochodu (przychód- 63.306,25 zł, koszty łącznie 41.945,83 zł), w lutym 44.784,54 zł (przychód – 61.237,32 zł, koszty łącznie 16.452,78 zł), w marcu 67.628,93 zł straty, przy czym wynik taki wygenerowały wysokie zakupy towarów handlowych -155.987,67 zł i inne koszty - 20.309,11 zł przy sprzedaży na kwotę 108.667,85 zł, w kwietniu 33.180,06 zł dochodu (przychód 56.147,19 zł, koszty łącznie 22.967,13 zł) i w maju ponownie stratę – 26.631,18 zł (przychód 75.641,94 zł, koszty łącznie 102.273,12 zł).
Z analizy deklaracji VAT-7K (kwartalnych- IV 2011r. i I 2012 r.) dla tego podatku wynika, że nabycie towarów i usług wynosiło odpowiednio: 104.238 zł, 201.587 zł. Podsumowując, bieżące wyniki finansowe prowadzonej działalności, w tym osiągane przychody, ponoszone koszty ich uzyskania we wskazanych kwotach czynią nieprzekonywującymi twierdzenia, że skarżąca nie jest w stanie zapłacić w całości wszystkich opłat od wniesionych skarg (rozważania odnośnie tychże możliwości należy skupić obecnie wyłącznie na kosztach w tych sprawach, w których skargi wpłynęły do Sądu), a zapłacenie kosztów uniemożliwiłoby prowadzenie dalszej działalności, zapewniającej utrzymanie rodzinie wnioskodawczyni. Uzasadnienie wniosku koniecznością przeznaczenia posiadanych na rachunku środków pieniężnych (ok. 30.000 zł) na zakup kolejnego samochodu (wydatek ok. 25.000 zł) służącego działalności gospodarczej, nie stanowi nadzwyczajnej okoliczności uniemożliwiającej partycypowanie w kosztach sądowych. Dostępność kwot przekraczających wymagane na rozpoznawanym etapie koszty została udokumentowana: na rachunku bankowym męża skarżącej znajdowała się kwota 4.947,66 zł, na rachunku związanym z działalnością gospodarczą – 17.806,87 zł, przy czym interpretacji tych danych w kontekście żądania wniosku (wniosków) należałoby dokonywać ze zwróceniem uwagi na przeprowadzane na rachunkach operacje finansowe, co nie zostało jednak umożliwione przez skarżącą, która zamiast przedłożenia - na wyraźnie wezwanie – wyciągów z rachunków z ostatnich trzech miesięcy poprzedzających wniosek o przyznanie prawa pomocy, przedłożyła jedynie wydruk sald obu rachunków. Wyciąg jest skrótowym wypisem z obszerniejszej treści; urywkiem, fragmentem wypisanym z większej całości (Mały Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, s. 1049), a wyciąg bankowy przedstawia obroty za dany okres na rachunku bankowym, zawiera informacje o operacjach pieniężnych uznających i obciążających rachunek z dyspozycji jego właściciela lub innych kontrahentów, w tym informacje o saldzie początkowym i końcowym rachunku. Pomimo tego, dysponując uszczuplonymi informacjami, nie można zgodzić się ze skarżącą, że ciężar poniesienia koniecznych kosztów sądowych wpłynie negatywnie na poziom egzystencji skarżącej i jej rodziny. Koniecznym staje się także dodanie, że na ocenę sytuacji majątkowej skarżącej w warunkach obowiązku uiszczenia kosztów sądowych od wniesionych skarg, nie ma wpływu fakt, że wnioskodawczyni ponosi koszty korepetycji dla córki; tego rodzaju wydatki nie są koniecznymi dla utrzymania siebie i rodziny (o których mowa w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.) i nie ma powodów do dawania im pierwszeństwa wobec ustawowego obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Także skoro skarżąca nie udokumentowała w jakikolwiek sposób wydatków związanych z rehabilitacją, argument ten nie może mieć wpływu na ocenę jej stanu majątkowego.
Z materiału zgromadzonego na okoliczność postępowania o przyznanie prawa pomocy wynika, że skarżąca wszystkie swoje zobowiązania reguluje na bieżąco, nie posiada zadłużenia, za wyjątkiem zobowiązań wynikających z decyzji Dyrektora Izby Celnej, tj. tych, których skarżąca dobrowolnie nie uregulowała.
W konkluzji skonstatować należy, że skarżąca nie wykazała, że jej sytuacja finansowa uzasadnia przyznanie prawa pomocy w jakimkolwiek zakresie. Społeczna funkcja instytucji prawa pomocy nie powinna być nadużywana, w sytuacji gdy możliwości finansowe zobowiązanego na to pozwalają, nawet gdy stałoby się to z uszczerbkiem dla utrzymania koniecznego i dlatego, podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 245 § 3 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Małgorzata Futera /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Małgorzata Futera po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale I wniosku M.S o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z jej skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] marca 2012 r. Nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu marki Suzuki Grand Vitara - postanawia – odmówić przyznania prawa pomocy. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
Uzasadnienie
Sygn. I SA/Rz 461/12
U Z A S A D N I E N I E
Skarżąc decyzję Dyrektora Izby Celnej, opisaną w sentencji niniejszego postanowienia, M.S. (dalej: skarżąca/wnioskodawczyni) wniosła równocześnie o zwolnienie jej od kosztów sądowych, argumentując wniosek tym, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (sprzedaż samochodów pochodzących z krajów UE) organ celny określił skarżącej zobowiązanie podatkowe w łącznej kwocie ok. 158.000 zł, przy czym według skarżącej "rozdzielił" sprawę na 58 decyzji, co wymusza na skarżącej pokrycie kosztów związanych ze wszystkimi tymi sprawami, a biorąc pod uwagę minimalne tylko koszty, zobowiązana byłaby do zapłaty większej kwoty niż dysponuje miesięcznie na potrzeby swojej rodziny. Skarżąca podała, że uiściła należności główne i odsetki wynikające z 23 decyzji na kwotę 58.671,20 zł, na co przeznaczyła wszystkie swoje oszczędności.
Jako majątek skarżąca zadeklarowała mieszkanie o powierzchni 58 m², współwłasność (udział ¼) działki o powierzchni 0,3 ha, działkę budowlaną o powierzchni 0,13 ha, samochody marki Toyota Corolla o wartości ok. 30.000 zł i Suzuki Grand Vitara o wartości ok. 40.000 zł oraz jako majątek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą – samochody osobowe (5 sztuk) o wartości ok. 130.000 zł. Skarżąca podała, że na rachunku bankowym związanym z prowadzoną działalnością znajduje się kwota na zakup jednego samochodu przeznaczonego do sprzedaży w ramach działalności gospodarczej. Sprecyzowała, że przeciętnie przychody z działalności wynoszą ok. 7000 zł miesięczne, a koszty - wliczając składki ZUS – ok. 5000 zł. Wysokość dochodów gospodarstwa domowego skarżącej to emerytura jej męża – 2300 zł i dochody z działalności gospodarczej – przeciętnie ok. 2000 zł (kwoty brutto). Małżonkowie mają na utrzymaniu dwie córki w wieku szkolnym. Zgodnie z oświadczeniem na miesięczne wydatki rodziny składają się opłaty za mieszkanie i media – ok. 800 zł, wyżywienie – ok. 1200 zł, dojazdy do pracy i szkoły - 400 zł, korepetycje dla córki – 400 zł, koszty rehabilitacji (choroba kręgosłupa) – 900 zł.
Na wezwanie o dodatkowe oświadczenie o stanie majątkowym i możliwościach płatniczych, skierowane w ramach uzupełniającego postępowania wyjaśniającego, na podstawie art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012, poz. 270)- zwanej dalej P.p.s.a., skarżąca nadesłała kserokopie deklaracji dla podatku od towarów i usług za ostatnie dwa kwartały rozliczeniowe, zeznania PIT-36 za 2011r., dwie karty wydruków związanych z księgami rachunkowymi (podsumowanie zamkniętych miesięcy, dochody na koniec maja 2012 r.), wydruki o stanie rachunków bankowych. Ponadto pełnomocnik skarżącej podał, że skarżąca nie korzysta z jakiejkolwiek pomocy materialnej pochodzącej od osób lub instytucji, żaden z domowników nie posiada kart kredytowych ani rachunków papierów wartościowych, skarżąca nie posiada jakichkolwiek wierzytelności, a jej jedynymi zobowiązaniami są zaległości wynikające z pozostałych nieuregulowanych decyzji w przedmiocie podatku akcyzowego (wyjaśnienia skarżącej dołączone do sprawy o sygn. I SA/Rz 460/12).
Rozpoznając wniosek skarżącej zważono, co następuje:
Z treści art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 245 § 3 P.p.s.a. wynika, że przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym – o co wnosi skarżąca – następuje, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. W postępowaniu o przyznanie prawa pomocy strona skarżąca powinna przedstawić argumentację, która potwierdzałaby niezdolność do wygospodarowania środków na pokrycie tych kosztów. Powołane powyżej przepisy są bowiem odstępstwem od przewidzianej w art. 199 P.p.s.a. zasady ponoszenia przez strony kosztów postępowania związanych z ich udziałem w sprawie i mogą mieć zastosowanie w wyjątkowych sytuacjach, w których na skutek zapłaty należnych kosztów nastąpiłoby zachwianie sytuacji materialnej, powodujące brak zapewnienia stronie skarżącej i jej rodzinie koniecznych środków codziennego utrzymania. Dodać należy także, iż zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy rozpatrywana jest z uwzględnieniem wysokości obciążeń finansowych jakie strona musi ponieść w postępowaniu sądowym i jej możliwości finansowych.
Z uwagi na podnoszony przez skarżącą argument związany z ilością skarg, rozpoznający wniosek referendarz wziął pod uwagę łączną kwotę należnych opłat sądowych w sprawach, w których wniesiono nieopłacone skargi (w tym również ewentualnych późniejszych kosztów, np. w postaci opłaty kancelaryjnej, wpisu od skargi kasacyjnej czy zażalenia), tj. obecnie w sumie w 26 sprawach (sygn.: I SA/Rz 460 - 475/12, I SA/Rz 497 - 498/12, I SA/Rz 521-528/12) przy uwzględnieniu, że zaskarżone decyzje rozstrzygają o wysokości należności pieniężnej, co oznacza, że należny w sprawie jest wpis stosunkowy, podane zostały wartości przedmiotu zaskarżania i nie są one sporne. Zasada nakazująca pobieranie od jednego pisma wszczynającego postępowanie w sprawie jednego wpisu (stałego lub stosunkowego) również nie budzi wątpliwości, ponieważ zaskarżony akt rozstrzyga jedną sprawę w znaczeniu materialnoprawnym. Uwzględniwszy zatem wskazane przez pełnomocnika kwoty przedmiotu zaskarżenia, wpisy od skarg będą wynosić odpowiednio: 100 zł, 100 zł, 100 zł, 330 zł, 364 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 257 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, tj. łącznie 3.251 zł. Inne koszty- o ile byłyby wymagalne – nie odbiegałyby wysokością od ww. kwot; w przypadku ewentualnych skarg kasacyjnych, wpis od tychże wynosi połowę wpisu od skargi, nie mniej jednak niż 100 zł, w przypadku zaś zażalenia na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego – pobierany jest wpis stały wynoszący 100 zł.
Żądanie skarżącej zwolnienia od kosztów sądowych, tj. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, którego różne warianty dopuszczalnych rozstrzygnięć w tej materii stanowi art. 245 § 3 i 4 P.p.s.a., nie ma - zdaniem rozpoznającego wniosek - uzasadnionych podstaw w zebranym materiale odnośnie sytuacji finansowej wnioskodawczyni. Według nadesłanych dokumentów (PIT-36), z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej skarżąca w 2011 r. uzyskała przychód w kwocie 885.888,79 zł, koszty uzyskania przychodów wyniosły 907.104,47 zł i ostatecznie wynik finansowy przedsiębiorcy za ten rok zamknął się stratą w kwocie 21.215,68 zł, przy czym należy w tym miejscu dodać, że strata to często wynik bilansowy nadwyżki kosztów nad przychodami - i co więcej - poniesioną w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej stratę każdy podatnik ma prawo rozliczyć w ciągu pięciu kolejnych lat, poprzez zmniejszenie wykazanego zysku za dany rok, i w konsekwencji podatku, a co za tym idzie okoliczność ta nie zawsze warunkuje potrzebę udzielenia pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych; sama zaś strata nie oznacza braku dochodów, na co skarżąca się nie powołuje - deklaruje bowiem oprócz emerytury męża (2300 zł) dochody z działalności gospodarczej – przeciętnie ok. 2000 zł. Mąż skarżącej uzyskał z tytułu emerytury przychód w kwocie 27.073,30 zł i ostatecznie małżonkowie wykazali nadpłatę podatku w kwocie 2.219 zł.
Zgodnie z przedłożonym wydrukiem na podstawie ksiąg rachunkowych za miesiące, w których zamknięto rozliczenia, tj. styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj 2012 r., skarżąca wykazała narastająco łącznie: przychód – 365.000,55 zł, zakupy towarów handlowych i materiałów – 237.124,54 zł, wydatki – 122.356,00 zł, koszty uboczne zakupów – 455,10 zł. Zatem po odjęciu od przychodów (365.000,55 zł) kwoty kosztów ich uzyskania (359.935,64 zł) dochód za ww. miesiące, po zbilansowaniu kwot za poszczególne miesiące, wyniósł łącznie 5.064,91 zł. Dla pełniejszego zobrazowania sytuacji należy dodać, że według przedmiotowego zestawienia w styczniu skarżąca osiągnęła 21.360,42 zł dochodu (przychód- 63.306,25 zł, koszty łącznie 41.945,83 zł), w lutym 44.784,54 zł (przychód – 61.237,32 zł, koszty łącznie 16.452,78 zł), w marcu 67.628,93 zł straty, przy czym wynik taki wygenerowały wysokie zakupy towarów handlowych -155.987,67 zł i inne koszty - 20.309,11 zł przy sprzedaży na kwotę 108.667,85 zł, w kwietniu 33.180,06 zł dochodu (przychód 56.147,19 zł, koszty łącznie 22.967,13 zł) i w maju ponownie stratę – 26.631,18 zł (przychód 75.641,94 zł, koszty łącznie 102.273,12 zł).
Z analizy deklaracji VAT-7K (kwartalnych- IV 2011r. i I 2012 r.) dla tego podatku wynika, że nabycie towarów i usług wynosiło odpowiednio: 104.238 zł, 201.587 zł. Podsumowując, bieżące wyniki finansowe prowadzonej działalności, w tym osiągane przychody, ponoszone koszty ich uzyskania we wskazanych kwotach czynią nieprzekonywującymi twierdzenia, że skarżąca nie jest w stanie zapłacić w całości wszystkich opłat od wniesionych skarg (rozważania odnośnie tychże możliwości należy skupić obecnie wyłącznie na kosztach w tych sprawach, w których skargi wpłynęły do Sądu), a zapłacenie kosztów uniemożliwiłoby prowadzenie dalszej działalności, zapewniającej utrzymanie rodzinie wnioskodawczyni. Uzasadnienie wniosku koniecznością przeznaczenia posiadanych na rachunku środków pieniężnych (ok. 30.000 zł) na zakup kolejnego samochodu (wydatek ok. 25.000 zł) służącego działalności gospodarczej, nie stanowi nadzwyczajnej okoliczności uniemożliwiającej partycypowanie w kosztach sądowych. Dostępność kwot przekraczających wymagane na rozpoznawanym etapie koszty została udokumentowana: na rachunku bankowym męża skarżącej znajdowała się kwota 4.947,66 zł, na rachunku związanym z działalnością gospodarczą – 17.806,87 zł, przy czym interpretacji tych danych w kontekście żądania wniosku (wniosków) należałoby dokonywać ze zwróceniem uwagi na przeprowadzane na rachunkach operacje finansowe, co nie zostało jednak umożliwione przez skarżącą, która zamiast przedłożenia - na wyraźnie wezwanie – wyciągów z rachunków z ostatnich trzech miesięcy poprzedzających wniosek o przyznanie prawa pomocy, przedłożyła jedynie wydruk sald obu rachunków. Wyciąg jest skrótowym wypisem z obszerniejszej treści; urywkiem, fragmentem wypisanym z większej całości (Mały Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, s. 1049), a wyciąg bankowy przedstawia obroty za dany okres na rachunku bankowym, zawiera informacje o operacjach pieniężnych uznających i obciążających rachunek z dyspozycji jego właściciela lub innych kontrahentów, w tym informacje o saldzie początkowym i końcowym rachunku. Pomimo tego, dysponując uszczuplonymi informacjami, nie można zgodzić się ze skarżącą, że ciężar poniesienia koniecznych kosztów sądowych wpłynie negatywnie na poziom egzystencji skarżącej i jej rodziny. Koniecznym staje się także dodanie, że na ocenę sytuacji majątkowej skarżącej w warunkach obowiązku uiszczenia kosztów sądowych od wniesionych skarg, nie ma wpływu fakt, że wnioskodawczyni ponosi koszty korepetycji dla córki; tego rodzaju wydatki nie są koniecznymi dla utrzymania siebie i rodziny (o których mowa w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.) i nie ma powodów do dawania im pierwszeństwa wobec ustawowego obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Także skoro skarżąca nie udokumentowała w jakikolwiek sposób wydatków związanych z rehabilitacją, argument ten nie może mieć wpływu na ocenę jej stanu majątkowego.
Z materiału zgromadzonego na okoliczność postępowania o przyznanie prawa pomocy wynika, że skarżąca wszystkie swoje zobowiązania reguluje na bieżąco, nie posiada zadłużenia, za wyjątkiem zobowiązań wynikających z decyzji Dyrektora Izby Celnej, tj. tych, których skarżąca dobrowolnie nie uregulowała.
W konkluzji skonstatować należy, że skarżąca nie wykazała, że jej sytuacja finansowa uzasadnia przyznanie prawa pomocy w jakimkolwiek zakresie. Społeczna funkcja instytucji prawa pomocy nie powinna być nadużywana, w sytuacji gdy możliwości finansowe zobowiązanego na to pozwalają, nawet gdy stałoby się to z uszczerbkiem dla utrzymania koniecznego i dlatego, podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 245 § 3 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.
