III SA/Wa 1220/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2012-07-12Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Agnieszka Grzelak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Agnieszka Grzelak po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi K.N. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] stycznia 2012 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia odpowiedzialności prezesa zarządu za zaległości spółki z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za grudzień 2007 roku oraz okres od stycznia do listopada 2008 roku postanawia odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie częściowego zwolnienia od kosztów sądowych
Uzasadnienie
Skarżący K.N., wniósł do Sądu o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowego zwolnienia od kosztów sądowych do kwoty 170 zł. W uzasadnieniu wniosku podniósł, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych. Skarżący oświadczył, że uzyskuje nieregularne wynagrodzenie średnio raz na cztery pięć miesięcy w wysokości 3.000 zł.
Z oświadczenia o stanie rodzinnym majątku i dochodach wynika, że Skarżący samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, oraz że nie posiada majątku, oszczędności ani przedmiotów wartościowych.
Z uwagi na fakt, że oświadczenia skarżącego okazały się niewystarczające dla pozytywnego załatwienia wniosku o przyznanie prawa pomocy, Skarżący został wezwany do przedłożenia dokumentów obrazujących Jego sytuację majątkową. Wezwanie Skarżący otrzymał 16 maja 2012 r. (k. 26 akt sadowych) jednak wymaganych dokumentów nie złożył.
Mając na względzie powyższe zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr z 2012 r., poz. 270), zwaną dalej P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§2), natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko z opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§ 3). W przypadku osób fizycznych przyznanie prawa pomocy następuje, w zakresie całkowitym – gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246§ 1 pkt 1), a w zakresie częściowym – gdy osoba ta wykaże, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny ( pkt. 2 cyt. wyżej przepisu).
Z regulacji prawnych dotyczących kosztów sądowych można wysnuć wniosek, że wnoszenie opłat sądowych jest zasadą natomiast zwolnienie z ich uiszczenia stanowi odstępstwo od niej. Założeniem prawa do bezpłatnej pomocy prawnej jest to, że strona – ze względu na swój stan majątkowy – nie jest w stanie ponieść jej kosztów.
Prawo pomocy jest przyznawane osobom charakteryzującym się ubóstwem (przykładowo do takich osób zaliczyć można osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione zostały całkowicie środków do życia). Ubiegający się o taką pomoc powinni poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania. Koszty sądowe należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które winny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami.
Mając na uwadze powołane regulacje prawne i wynikające z nich zasady, jakimi należy kierować się rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy, wysokość wpisu sądowego w kwocie 500 zł jak i stan faktyczny sprawy, należy stwierdzić, iż w sprawie brak jest podstaw dla pozytywnego załatwienia wniosku strony.
W sprawie należało wziąć również pod uwagę, że Skarżący jest również zobowiązany do uiszczenia wpisu sądowego w wysokości po 500 zł w dwóch innych sprawach zawisłych przed tutejszym Sądem.
Przystępując do rozważań należy przede wszystkim wskazać, że przepis art. 246 § 1 P.p.s.a. nakłada na stronę obowiązek wykazania (podkr. własne), tj. - przyjmując za Słownikiem języka polskiego (pod redakcją naukową prof. M. Szymczaka, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002, t. III, s. 749) - udowodnienia, czy też przedstawienia w sposób przekonywający, że zachodzą wobec niej przesłanki przyznania prawa pomocy. Prawo pomocy jest zatem uprawnieniem, dla którego realizacji strona obowiązana jest dokonać pewnych czynności, w tym przedstawić określone informacje bądź złożyć na wezwanie Sądu dokumenty służące ich weryfikacji. Możliwość wezwania strony do złożenia takich informacji bądź dokumentów (z której to możliwości skorzystano w niniejszej sprawie) daje przepis art. 255 P.p.s.a. (zob. postanowienie NSA z 23 grudnia 2005 r., II FZ 794/05, niepubl.).
Tymczasem Skarżący nie wykonał wezwania referendarza sądowego i wymaganych dokumentów źródłowych nie przedłożył.
Wniosek o przyznanie prawa pomocy należało zatem rozpoznać w oparciu o przedłożone informacje oraz akta sprawy.
Instytucja "prawa pomocy" stanowi odstępstwo od wynikającej z art. 199 p.p.s.a., zasady odpłatności postępowania sądowoadministracyjnego. Jest to zatem swoista forma dotowania strony przez Państwo, poprzez zapewnienie jej bezpłatnego udziału w tym postępowaniu. Stąd też – jak również z uwagi na nieostre kryteria sformułowane w art. 246 § 1 p.p.s.a. - szczególnie istotne jest możliwie najbardziej dokładne ustalenie rzeczywistej kondycji finansowej strony (por. postanowienie NSA z 12 czerwca 2007 r., II FZ 214/07, niepubl.). W tym celu strona zobligowana jest przedstawić Sądowi nie tylko subiektywny opis zaistniałych faktów, ale przede wszystkim obiektywne dowody na ich potwierdzenie.
Innymi słowy fakty te powinny być uwiarygodnione (a najlepiej udokumentowane), tak aby Sąd miał przekonanie (a najlepiej pewność), co do trafności swojej oceny możliwości finansowych strony.
Z oświadczenia Skarżącego zawartego w urzędowym formularzu PPF wynika, że z tytułu zatrudnienia uzyskuje On dochód w wysokości 3.000 zł średnio raz na cztery pięć miesięcy. Samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe i nie posiada żadnego majątku.
Wobec niedostosowania się przez Skarżącego do wezwania z 8 maja 2012 r., - na postawie zgromadzonych informacji niemożliwa jest rzetelna analiza zdolności płatniczych, a w konsekwencji ustalenie czy sytuacja, w której się znalazł wypełnia przesłanki z art. 246 § 1 p.p.s.a. Dopiero bowiem po otrzymaniu i zapoznaniu się z treścią dokumentów i oświadczeń złożonych w trybie art. 255 p.p.s.a., można wydać prawidłowe orzeczenie co do przyznania bądź też odmowy przyznania prawa pomocy (por. postanowienie NSA z 19 stycznia 2005 r., OZ 1115/04, niepubl.).
W tym stanie rzeczy referendarz sądowy uznał, że Skarżący nie wykazał, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i rodziny.
Z uwagi na powyższe na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. postanowiono jak w sentencji
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Agnieszka Grzelak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Agnieszka Grzelak po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o częściowe zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi K.N. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] stycznia 2012 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia odpowiedzialności prezesa zarządu za zaległości spółki z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za grudzień 2007 roku oraz okres od stycznia do listopada 2008 roku postanawia odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie częściowego zwolnienia od kosztów sądowych
Uzasadnienie
Skarżący K.N., wniósł do Sądu o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowego zwolnienia od kosztów sądowych do kwoty 170 zł. W uzasadnieniu wniosku podniósł, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych. Skarżący oświadczył, że uzyskuje nieregularne wynagrodzenie średnio raz na cztery pięć miesięcy w wysokości 3.000 zł.
Z oświadczenia o stanie rodzinnym majątku i dochodach wynika, że Skarżący samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, oraz że nie posiada majątku, oszczędności ani przedmiotów wartościowych.
Z uwagi na fakt, że oświadczenia skarżącego okazały się niewystarczające dla pozytywnego załatwienia wniosku o przyznanie prawa pomocy, Skarżący został wezwany do przedłożenia dokumentów obrazujących Jego sytuację majątkową. Wezwanie Skarżący otrzymał 16 maja 2012 r. (k. 26 akt sadowych) jednak wymaganych dokumentów nie złożył.
Mając na względzie powyższe zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr z 2012 r., poz. 270), zwaną dalej P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§2), natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko z opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§ 3). W przypadku osób fizycznych przyznanie prawa pomocy następuje, w zakresie całkowitym – gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246§ 1 pkt 1), a w zakresie częściowym – gdy osoba ta wykaże, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny ( pkt. 2 cyt. wyżej przepisu).
Z regulacji prawnych dotyczących kosztów sądowych można wysnuć wniosek, że wnoszenie opłat sądowych jest zasadą natomiast zwolnienie z ich uiszczenia stanowi odstępstwo od niej. Założeniem prawa do bezpłatnej pomocy prawnej jest to, że strona – ze względu na swój stan majątkowy – nie jest w stanie ponieść jej kosztów.
Prawo pomocy jest przyznawane osobom charakteryzującym się ubóstwem (przykładowo do takich osób zaliczyć można osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione zostały całkowicie środków do życia). Ubiegający się o taką pomoc powinni poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania. Koszty sądowe należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które winny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami.
Mając na uwadze powołane regulacje prawne i wynikające z nich zasady, jakimi należy kierować się rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy, wysokość wpisu sądowego w kwocie 500 zł jak i stan faktyczny sprawy, należy stwierdzić, iż w sprawie brak jest podstaw dla pozytywnego załatwienia wniosku strony.
W sprawie należało wziąć również pod uwagę, że Skarżący jest również zobowiązany do uiszczenia wpisu sądowego w wysokości po 500 zł w dwóch innych sprawach zawisłych przed tutejszym Sądem.
Przystępując do rozważań należy przede wszystkim wskazać, że przepis art. 246 § 1 P.p.s.a. nakłada na stronę obowiązek wykazania (podkr. własne), tj. - przyjmując za Słownikiem języka polskiego (pod redakcją naukową prof. M. Szymczaka, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002, t. III, s. 749) - udowodnienia, czy też przedstawienia w sposób przekonywający, że zachodzą wobec niej przesłanki przyznania prawa pomocy. Prawo pomocy jest zatem uprawnieniem, dla którego realizacji strona obowiązana jest dokonać pewnych czynności, w tym przedstawić określone informacje bądź złożyć na wezwanie Sądu dokumenty służące ich weryfikacji. Możliwość wezwania strony do złożenia takich informacji bądź dokumentów (z której to możliwości skorzystano w niniejszej sprawie) daje przepis art. 255 P.p.s.a. (zob. postanowienie NSA z 23 grudnia 2005 r., II FZ 794/05, niepubl.).
Tymczasem Skarżący nie wykonał wezwania referendarza sądowego i wymaganych dokumentów źródłowych nie przedłożył.
Wniosek o przyznanie prawa pomocy należało zatem rozpoznać w oparciu o przedłożone informacje oraz akta sprawy.
Instytucja "prawa pomocy" stanowi odstępstwo od wynikającej z art. 199 p.p.s.a., zasady odpłatności postępowania sądowoadministracyjnego. Jest to zatem swoista forma dotowania strony przez Państwo, poprzez zapewnienie jej bezpłatnego udziału w tym postępowaniu. Stąd też – jak również z uwagi na nieostre kryteria sformułowane w art. 246 § 1 p.p.s.a. - szczególnie istotne jest możliwie najbardziej dokładne ustalenie rzeczywistej kondycji finansowej strony (por. postanowienie NSA z 12 czerwca 2007 r., II FZ 214/07, niepubl.). W tym celu strona zobligowana jest przedstawić Sądowi nie tylko subiektywny opis zaistniałych faktów, ale przede wszystkim obiektywne dowody na ich potwierdzenie.
Innymi słowy fakty te powinny być uwiarygodnione (a najlepiej udokumentowane), tak aby Sąd miał przekonanie (a najlepiej pewność), co do trafności swojej oceny możliwości finansowych strony.
Z oświadczenia Skarżącego zawartego w urzędowym formularzu PPF wynika, że z tytułu zatrudnienia uzyskuje On dochód w wysokości 3.000 zł średnio raz na cztery pięć miesięcy. Samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe i nie posiada żadnego majątku.
Wobec niedostosowania się przez Skarżącego do wezwania z 8 maja 2012 r., - na postawie zgromadzonych informacji niemożliwa jest rzetelna analiza zdolności płatniczych, a w konsekwencji ustalenie czy sytuacja, w której się znalazł wypełnia przesłanki z art. 246 § 1 p.p.s.a. Dopiero bowiem po otrzymaniu i zapoznaniu się z treścią dokumentów i oświadczeń złożonych w trybie art. 255 p.p.s.a., można wydać prawidłowe orzeczenie co do przyznania bądź też odmowy przyznania prawa pomocy (por. postanowienie NSA z 19 stycznia 2005 r., OZ 1115/04, niepubl.).
W tym stanie rzeczy referendarz sądowy uznał, że Skarżący nie wykazał, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i rodziny.
Z uwagi na powyższe na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. postanowiono jak w sentencji
