II OSK 720/11

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2010 r. sygn. akt II SA/Łd 430, 432/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargi K. G. i K. S. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę elektrowni wiatrowej.

Jak wynika z akt sprawy, [...] Sp. z o.o. w I. wnioskiem z dnia 5 listopada 2009 r. wystąpiła do Starosty Powiatu Łódzkiego Wschodniego o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę elektrowni wiatrowej wraz z infrastrukturą (drogą dojazdową z placem manewrowym, zjazdem na drogę gminną, stację kontenerową pomiarową) na działkach o nr [...],[...] w miejscowości S. gmina K.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009r. nr [...] Starosta Łódzki Wschodni na podstawie art. 28. art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm.) oraz na podstawie art. 104 k.p.a. zatwierdził projekt budowlany i udzielił [...] Sp. z o.o. w I. pozwolenia na budowę w/w inwestycji.

Odwołanie do Wojewody Łódzkiego od w/w decyzji Starosty Łódzkiego Wschodniego wnieśli J. S., C. B., K. G., Z. S., K. S., E. W., T. W. i C. W.

Wojewoda Łódzki, decyzją z dnia [...] marca 2010 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. umorzył postępowanie odwoławcze. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podkreślił, że przedmiotowa inwestycja polega na budowie elektrowni wiatrowej o mocy 2 MW (VESTAS V90) o wysokości masztu 105,0 m i średnicą wirnika 90 m wraz z niezbędną infrastrukturą (drogą dojazdową z placem manewrowym, zjazdem na drogę gminną, stacją kontenerową pomiarową). Z uwagi na brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu objętego projektowaną inwestycją warunki zabudowy dla planowanej inwestycji zostały określone przez Burmistrza Koluszek w decyzji o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego nr [...] z dnia [...] września 2009 r. W decyzji tej stwierdzono, że planowana inwestycja nie powinna pogorszyć warunków użytkowania terenu, na którym jest zlokalizowana, a użytkowanie powstałych obiektów nie może powodować uciążliwości dla terenów sąsiednich. Inwestor do wniosku o pozwolenie na budowę załączył również decyzję Burmistrza Koluszek nr [...] z dnia [...] lutego 2009 r. o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Z decyzji tej wynika, iż planowana inwestycja przy zachowaniu wymogów określonych w tej decyzji spowoduje, iż wszelkie uciążliwości inwestycji zamkną się w granicach działki.

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda podniósł, że z przedłożonego projektu budowlanego wynika, iż na nieruchomościach skarżących, tj. działce C. W. o nr ewid. [...] (obręb [...]), działkach Z. S. o nr ewid. [...] (obręb [...]), działkach E. W. nr ewid. o [...] (obręb [...]), działce J. S. o nr ewid. [...] (obręb [...]), działkach T. W. o nr ewid. [...] (obręb [...]), działce C. B. o nr ewid. [...] (obręb [...]) oraz działkach K. G. o nr ewid. [...] (obręb [...]) nie występuje oddziaływanie powodujące ograniczenia w zagospodarowaniu terenu. Dlatego też Wojewoda Łódzki wystąpił do wnoszących odwołanie pismem z dnia 26 lutego 2010 r., w którym wezwano skarżących do wykazania interesu prawnego i udokumentowanie własności działek wraz z załącznikiem graficznym - mapą określającą położenie działki w terenie. W dniu 11 marca 2010 r. do organu wpłynęła odpowiedź skarżących na powyższe wezwanie wraz z załącznikami m.in. w postaci kserokopii mapy lokalizacyjnej elektrowni wiatrowych w gminie K., wypisów z rejestru gruntów. Skarżący podali jednocześnie, że ich nieruchomości oddalone są od 550 m do 4500 m od projektowanej elektrowni wiatrowej.

Zdaniem Wojewody organ I instancji zasadnie nie uznał skarżących za strony przedmiotowego postępowania. Nie zostały tym samym naruszone zasady ogólne postępowania administracyjnego określone przepisami art. 7, art. 8, art. 9, art. 10 i art. 81 k.p.a. Obszar poszanowania uzasadnionych interesów osób trzecich odnosi się bowiem do podmiotów nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. W odpowiedzi na wezwanie organu do wykazania interesu prawnego i udokumentowania własności poszczególnych działek wraz z załącznikiem graficznym - mapą określającą położenie danej działki w terenie odwołujący wykazali interes faktyczny, a nie interes prawny, który mógłby stanowić podstawę do uznania ich za strony postępowania. W ocenie Wojewody projekt budowlany jest zgodny z obowiązującymi regulacjami prawnymi, w tym z normami techniczno -budowlanymi. Co do kwestii zarzucanego w treści odwołania nadmiernego hałasu planowanej inwestycji, organ odwoławczy stwierdził, iż w prawie polskim nie został w sposób odrębny uregulowany problem odległości lokalizacji wież elektrowni wiatrowych od innych budowli, w szczególności tych przeznaczonych na pobyt ludzi. Rozpatrywane przedsięwzięcie położone jest w miejscu, którego bezpośrednie sąsiedztwo, wg stanu rzeczywistego, stanowią tereny rolne. Tereny chronione zabudowy zagrodowej położone są w odległości ok. 600 m od elektrowni. Jak wynika z przedłożonego projektu budowlanego przedsięwzięcie nie będzie stanowiło uciążliwości dla środowiska w zakresie emisji hałasu na terenie zabudowy zagrodowej.

Skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na powyższą decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] marca 2010 r. wnieśli m.in. K. G. i K. S.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 30 listopada 2010 r. sygn. akt II SA/Łd 430,432/10, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., oddalił skargi K. G. i K. S.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że zgodnie z treścią art. 28 k.p.a. stroną jest każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo, kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Zdaniem Sądu, Wojewoda w zaskarżonej decyzji odniósł się wyczerpująco do zarzutów podniesionych przez skarżącego. Jednakże nie określił jednoznacznego obszaru oddziaływania planowanej inwestycji, w szczególności, czy obejmuje on również nieruchomości skarżących. Ustalenie to warunkowało zaś krąg osób, którym mógłby przysługiwać przymiot strony postępowania. Prawo budowlane również zawiera definicję strony postępowania. Określa ona jakie podmioty mogą uczestniczyć w charakterze strony w postępowaniu dotyczącym wydania pozwolenia na budowę a regulacja ta jest normą szczególną w stosunku do przepisu art. 28 k.p.a. Zgodnie art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego stronami postępowania w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Mówiąc o obszarze oddziaływania obiektu - należy przez to rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu (art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego). Wprowadzenie ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 718) definicji legalnej "obszaru oddziaływania obiektu" miało na celu ograniczenie kręgu stron postępowania. Celem wskazanej zmiany było również przesądzenie w ustawie, że osoby trzecie (w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego) mogą skutecznie kwestionować zamierzenie inwestycyjne inwestora jedynie wówczas, gdy mają w sprawie interes prawny i tylko w takim zakresie, w jakim zamierzenie to koliduje z ich uzasadnionym interesem. Sąd podkreślił, że przykładem przepisu prawa, który może być podstawą uznania danego podmiotu za stronę postępowania jest art. 135 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2001 r. Nr 62, poz. 627 ze zm.), który przewiduje możliwość ustanowienia strefy ograniczonego użytkowania w związku z realizacją inwestycji. Ustanowienie takiego obszaru skutkuje wprowadzeniem ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu. Podmiot, który jest właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub zarządcą nieruchomości, która znalazłaby się w takim obszarze byłby stroną postępowania, którego przedmiotem byłoby wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę inwestycji, w związku z którą utworzono taki obszar.

Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku wskazał, że tylko ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości wynikające z konkretnego przepisu prawa dają podstawę do uczestnictwa w charakterze strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym pozwolenia na budowę. Natomiast ograniczenia, które nie są wynikiem istnienia przepisów prawnych nie dają podstawy do uznania danego podmiotu za stronę postępowania w tego typu sprawie. Osoba taka może mieć w takim postępowaniu interes faktyczny, a nie interes prawny. Przymiot strony w postępowaniu o pozwolenie na budowę przysługiwał (poza inwestorem) właścicielom nieruchomości sąsiadujących bezpośrednio z działką, na której miały być wykonywane roboty objęte pozwoleniem na budowę. W przypadku zaś nieruchomości położonych dalej, a tak jest w przypadku działek stanowiących własność skarżącego, sprawa jest bardziej skomplikowana. W takiej sytuacji na właścicielu działki nie sąsiadującej bezpośrednio z działką, na której planowana jest inwestycja spoczywa obowiązek wykazania istnienia jego własnego, obiektywnie uzasadnionego interesu prawnego, chronionego przepisem art. 5 ust. 2 Prawa budowlane.

Dlatego też, zdaniem Sądu organ administracji musi ustalić, czy wniosek o pozwolenie na budowę złożył właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości. Musi też ustalić, czy konkretny przepis prawa wprowadza ograniczenia w zagospodarowaniu jakiejkolwiek innej nieruchomości w związku z realizacją inwestycji objętej pozwoleniem na budowę. W rozpoznawanej sprawie organy obu instancji niewadliwie przyjęły, iż skarżący własnego interesu prawnego nie wykazali. Zarówno działki stanowiące własność K. G., jaki i K. S. nie graniczą bowiem z terenem inwestycji, lecz są usytuowane w odległościach około 1500 merów (działki K. G.) i 550 metrów (działki K. S.) od działek oznaczonych nr ewid. [...] i [...] (teren inwestycji). Nie występują zatem jakiekolwiek ograniczenia w możliwości ich zabudowy. Skarżący nie przedstawili również jakiegokolwiek dowodu, poza własnymi twierdzeniami, z którego wynikałoby, że inwestycja będzie negatywnie oddziaływać na ich zdrowie, czy też spowoduje inne negatywne skutki, co mieściłoby się w pojęciu "ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich" w rozumieniu art. 5 ust. 2 pkt 9 Prawa budowlanego.

Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podkreślił, że w świetle zebranego materiału dowodowego i wobec braku szczególnych regulacji prawnych związanych stricte z nowym specyficznym obiektem budowlanym, jakim jest turbina wiatrowa brak było jakiejkolwiek podstaw prawnych do przyznania skarżącym przymiotu strony w toczącym się postępowaniu administracyjnym. Nieruchomości skarżących nie znajdowała się bowiem w obszarze oddziaływania planowanego obiektu budowlanego. W konsekwencji zaś uznać wypada, iż umorzenie postępowania odwoławczego w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym było zasadne.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 30 listopada 2010 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł K. S. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego tj.:

1. art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) w zw. z art. 3 pkt 20, art. 5 ust. 1 pkt 9 i art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego i błędne przyjęcie przez Sąd, iż związanie decyzją o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, o którym mowa w art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organu wydającego pozwolenie na budowę, oznacza, że w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę zakres oddziaływania inwestycji, której dotyczy wniosek o wydanie pozwolenia na budowę z ustalonym zakresem oddziaływania w postępowaniu o ustalenie lokalizacji celu publicznego, oraz krąg podmiotów będących stronami jest zawsze tożsamy z zakresem oddziaływania inwestycji oraz kręgiem podmiotów będących stronami w postępowaniu o ustalenie lokalizacji celu publicznego i w rezultacie błędne zastosowanie w niniejszym postępowaniu art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, mimo iż postępowanie o wydanie pozwolenia na budowę jest odrębnym od postępowania w sprawie ustalenia lokalizacji celu publicznego oraz różne są aspekty, kryteria i warunki wymagane dla inwestycji brane pod uwagę przy wydawaniu każdej z tych decyzji, a wobec tego zarówno zakres oddziaływania inwestycji może być różny w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz inny w postępowaniu prowadzonym na podstawie prawa budowlanego, jak i różny jest krąg podmiotów będących stronami:

2. art. 5 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 3 pkt 20 i art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w zw. z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego z zw. z art. 2 i art. 21 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i błędne przyjęcie na podstawie tych przepisów, że wobec braku szczególnych regulacji prawnych związanych stricte z nowym specyficznym obiektem budowlanym, musi istnieć konkretny przepis prawa materialnego administracyjnego, z którego wynika ograniczenie w zagospodarowaniu nieruchomości, i tylko osoby, które powołają się na taki przepis prawa materialnego administracyjnego mogą wywodzić, iż ich nieruchomość znajduje się w obszarze oddziaływania obiektu, który jest przedmiotem pozwolenia na budowę.

W skardze kasacyjnej zarzucono również naruszenie prawa procesowego w stopniu, który ma istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i lit. a oraz art. 151 i art. 133 § 1, art. 141 § 4 ustawy p.p.s.a. w zw. z art. 28 i art. 105 oraz art. 138 § 1 pkt 2 i art. 7, art. 75, art. 77, art. 78, art. 80 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego i w zw. z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) poprzez to, że Sąd uznał, że organ był uprawniony do umorzenia postępowania odwoławczego z uwagi na to, iż skarżący nie byli stronami postępowania i nie przedstawili żadnego dowodu, poza własnymi twierdzeniami oraz, że organy w ogóle nie przeprowadziły żadnych dowodów w celu ustalenia zakresu oddziaływania obiektu na działki sąsiednie, w tym w szczególności dotyczących poziomu hałasu i innych uciążliwości związanych z budową obiektu, nie uwzględniły wniosków skarżących o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych i z opinii instytutów wydanych po szczegółowych badaniach oddziaływania obiektów na otoczenie, i zakresu tego oddziaływania.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasadzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Istota sprawy w przedmiotowym postępowaniu sprowadza się do ustalenia, czy K. S. jako właściciel nieruchomości położonej w odległości ok. 600 m od planowanej inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej wraz z infrastrukturą na działkach nr [...] i [...] w miejscowości S. gmina K. posiada przymiot strony.

Na wstępie należy wyjaśnić, iż kwestię posiadania przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym określa art. 28 k.p.a., zgodnie z którym stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Stwierdzenie, że interes lub obowiązek ma charakter prawny musi opierać się na przepisach prawa materialnego, czyli być wyprowadzone z przepisów prawa materialnego, z konkretnej normy prawnej. Należy podkreślić, że cechą interesu prawnego będzie to, że jest on indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych będących przesłankami zastosowania przepisu prawa materialnego. Interes prawny, musi bezpośrednio dotyczyć sfery prawnej podmiotu, natomiast brak bezpośredniego wpływu sprawy na sferę prawną podmiotu, nie zezwala na uznanie go za stronę w postępowaniu administracyjnym. W sprawie pozwolenia na budowę przymiot strony określa się w oparciu o art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, który stanowi lex specialis w stosunku do art. 28 k.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 2 lutego 2011 r. sygn akt II SA/Łd 1475/10 wyraził pogląd, który Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym podziela, że przymiot strony w postępowaniu o pozwolenie na budowę nie przysługuje zgodnie z kryterium geograficznym – a więc z samej racji bycia właścicielem, użytkownikiem wieczystym bądź zarządcą nieruchomości położonej w sąsiedztwie działki, na której miałyby być prowadzone roboty objęte pozwoleniem na budowę. Konieczne jest wykazanie, że owa nieruchomość znajduje się w otoczeniu takiego obiektu budowlanego, którego realizacja – na podstawie przepisów odrębnych – wprowadza związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tejże nieruchomości (art. 3 pkt 20 Pr. bud.). Oznacza to nałożenie na organy administracji obowiązku ustalenia i oceny okoliczności związanych z tym, czy konkretny przepis prawa nie wprowadza ograniczeń w zagospodarowaniu jakiejkolwiek innej nieruchomości w związku z realizacją inwestycji objętej pozwoleniem na budowę. Ustalenie przez organ okoliczności, które – na gruncie konkretnej normy prawa materialnego – mogłyby stanowić ograniczenie w możliwości zagospodarowania jakiejkolwiek innej nieruchomości winno stanowić dla tych organów asumpt do objęcia właściciela, wieczystego użytkownika bądź zarządcy takiej nieruchomości zakresem podmiotowym postępowania. Nie ulega wątpliwości, iż w przypadku nieruchomości położonych w najbliższym (bezpośrednim) sąsiedztwie terenu planowanej inwestycji o wiele częściej będziemy mieli do czynienia z obszarem, na który oddziałuje planowana do realizacji inwestycja, niż w przypadku nieruchomości znacznie oddalonych od planowanego miejsca realizacji takiej inwestycji. Nie oznacza to jednak, że konkretna inwestycja nie może oddziaływać na nieruchomości położone od niej nawet w znacznej odległości, powodując prawne ograniczenia w możliwości ich zagospodarowania. Powyższe ustalenie zawsze jednak musi bazować na wskazaniu konkretnej normy prawnej będącej źródłem ewentualnego ograniczenia w zagospodarowaniu sąsiedniej nieruchomości.

Odnosząc się do zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 3 pkt 20 i art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w związku z art. 28 ust. 2 k.p.a. w zw. z art. 2 i art. 21 ust. 1 Konstytucji RP należy podkreślić, iż nie zasługuje on na uwzględnienie. Art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego definiuje pojęcie "obszaru oddziaływania obiektu" który oznacza teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Przepis ten w powiązaniu z art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, nakazującym poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich przy projektowaniu oraz budowie obiektu budowlanego, stanowi wyznacznik dla określenia kręgu stron w postępowaniu dotyczącym pozwolenia na budowę zgodnie z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego. W przedmiotowej sprawie Burmistrz Koluszek decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. ustalił środowiskowe uwarunkowania zgody na realizacje przedmiotowej inwestycji wskazując, że nie należy ona do przedsięwzięcia wymagających utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania zgodnie z art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 29, poz. 902 ze zm.). Decyzja ta jest ostateczna i wiąże organ wydający pozwolenie na budowę. Dodatkowo Burmistrz Koluszek w decyzji z dnia [...] września 2009 r. o ustaleniu lokalizacji przedmiotowej inwestycji wskazał, że projektowana inwestycja nie powinna pogorszyć warunków użytkowania terenu, na którym jest zlokalizowana, a użytkowanie powstałych obiektów nie może powodować uciążliwości dla terenów sąsiednich. Oznacza to, że brak jest potrzeby ponownego wyznaczania tego obszaru dla potrzeb postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę (por. wyrok NSA z 11 marca 2011 r. sygn. akt II OSK 452/10).

Również zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.) nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 55 u.p.z.p. decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę. Związanie wynikające z art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oznacza nie tylko obowiązek organu budowlanego wynikający z art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego tj. sprawdzenie zgodności projektu budowlanego z ustaleniami decyzji określonych w tym przepisie, ale także zakaz postępowania wbrew wszystkim wymogom określonym w tej decyzji. Ustalenie tych warunków w decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego polega nie tylko na określeniu parametrów samego obiektu, ale na ustaleniu innych warunków i zasad, które powinna spełniać planowana inwestycja. Wynika to z funkcji decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, która polega na określeniu dopuszczalności lokalizacji danego zamierzenia inwestycyjnego z punktu widzenia przepisów prawa, oraz na wskazaniu warunków i zasad, którym inwestycja powinna odpowiadać. Organ wydający pozwolenie na budowę nie może dokonać weryfikacji treści decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego i nie wolno mu postąpić wbrew ustaleniom tej decyzji, pomimo że jak wskazano w skardze kasacyjnej, jest to odrębne postępowanie (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 września 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 79/05 Lex 192928).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego także zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i lit. a oraz art. 151 i art. 133 § 1, art. 141 § 4 ustawy p.p.s.a. w zw. z art. 28 i art. 105 oraz art. 138 § 1 pkt 2 i art. 7, art. 75, art. 77, art. 78, art. 80 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego i w zw. z art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych jest niezasadny. Jak wyżej wskazano Wojewoda Łódzki prawidłowo ustalił, iż skarżącemu kasacyjnie nie przysługuje przymiot strony w przedmiotowym postępowaniu, dlatego też zasadnie sąd orzekł o oddaleniu skargi. W uzasadnieniu tego zarzutu autor skargi kasacyjnej podnosi, że organ odwoławczy nie uwzględnił wniosków skarżących o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych i z opinii instytutów wydanych po szczegółowych badaniach oddziaływania obiektów na otoczenie i zakresu tego oddziaływania. Jednakże, jak wynika z akt sprawy skarżący na żadnym etapie postępowania administracyjnego nie zgłaszał takich wniosków dowodowych. Wojewoda Łódzki, pismem z dnia 26 lutego 2010 r. wezwał skarżącego do wykazania interesu prawnego oraz wskazania działki której jest on właścicielem i mapy określającej położenie tej działki. Na to wezwanie skarżący udzielił odpowiedzi. Dlatego też, nie można powiedzieć by organ odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, tym bardziej, że umożliwił skarżącemu wypowiedzenie się w przedmiotowej sprawie oraz złożenie przez niego wniosków dowodowych.

Ten "nowy specyficzny obiekt budowlany" jakim zdaniem autorki skargi kasacyjnej jest elektrownia wiatrowa, co wielokrotnie podkreśla się w skardze kasacyjnej, w świetle przepisów obowiązujących prawa polskiego, nie został w żaden sposób szczególny uregulowany. Brak więc podstaw aby w tym przypadku odmiennie stosować lub odstąpić od stosowania art. 28 ust. 2 w związku z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. W obszarze oddziaływania takiego obiektu jak elektrownia wiatrowa, która jest przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie, przepisy odrębne nie przewidują żadnych ograniczeń w zagospodarowaniu terenu związanych z tym obiektem w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. Nie ma więc żadnych podstaw, aby odmiennie interpretować w drodze wykładni rozszerzającej art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, mówiący kto jest stroną postępowania w sprawie pozwolenia na budowę. Należy podkreślić, że elektrownie wiatrowe zaliczane są do odnawialnych źródeł energii, których stosowanie jest zalecane w państwach członkowskich UE (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE).

Z powyższych względów, na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny, oddalił skargę kasacyjną.