• I SA/Sz 371/12 - Postanow...
  29.03.2024

I SA/Sz 371/12

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
2012-07-26

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Joanna Wojciechowska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Dnia 26 lipca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Joanna Wojciechowska po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Ł H o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania p o s t a n a w i a: odmówić skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.

Uzasadnienie

Skarżący Ł H, w odpowiedzi na wezwanie sądu do uiszczenia wpisu od skargi w kwocie [...]zł na ww. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej, złożył na urzędowym formularzu PPF wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że Urząd Skarbowy zajął mu konto bankowe pozbawiając go środków do dalszego prowadzenia działalności gospodarczej, jak i do życia.

Pismem z dnia 31 maja 2012 r. skarżący został wezwany do przedłożenia dodatkowych dokumentów obrazujących jego sytuację majątkową i rodzinną

w terminie 10-dniowym pod rygorem rozpoznania wniosku na podstawie informacji znajdujących się w aktach sprawy. Skarżący nie wykonał powyższego zobowiązania należycie, ponieważ nie przedłożył istotnych dla sprawy dokumentów w zakresie otrzymywanych dochodów i ponoszonych wydatków na konieczne utrzymanie, wobec czego postanowieniem z dnia 20 czerwca 2012 r. referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy.

Pismem z dnia 2 lipca 2012 r. skarżący złożył sprzeciw od powyższego postanowienia, w którym wystąpił o przyznanie prawa pomocy, wskazując, że nie posiada środków finansowych na uiszczenie kosztów sądowych, gdyż Urząd Skarbowy zajął mu konta bankowe. Skarżący do sprzeciwu nie załączył żadnych dokumentów, oświadczył natomiast, że - w jego opinii - wniosek o zwolnienie od kosztów, złożony na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U.

z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej: "p.p.s.a."), jest zasadny. W sprzeciwie zawarty również został wniosek o połączenie sześciu spraw zawisłych w tut. sądzie, w celu ograniczenia należnych kosztów sądowych do jednej opłaty, którą skarżący byłby w stanie uiścić. Skarżący zwrócił się również o ewentualne obniżenie kwoty opłat sądowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uznał, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 260 p.p.s.a., w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.

Przesłanki przyznania przez sąd osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym zostały określone w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., zgodnie z którym przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, gdy osoba wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania siebie i rodziny. Z przepisu tego wyraźnie wynika, iż jedynym kryterium, jakim kieruje się sąd rozpatrując wniosek strony w tym przedmiocie, są możliwości zarobkowe i potrzeby finansowe strony i jej rodziny. Powołany przepis nie pozostawia również wątpliwości co do tego, że inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki pozytywne do uwzględnienia wniosku spoczywa na wnioskodawcy, świadczy o tym użyty we wskazanym przepisie zwrot: "...gdy osoba wykaże..". Znajduje to dodatkowe potwierdzenie w treści art. 252 § 1 p.p.s.a., który stanowi, że wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane

o stanie majątkowym i dochodach oraz, w przypadku wniosku osoby fizycznej,

o stanie rodzinnym. Właściwe przedstawienie przez stronę przyczyn uzasadniających przyznanie prawa pomocy oraz dowodów na ich poparcie umożliwia sądowi rozpoznającemu wniosek dokonanie prawidłowej oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy.

Należy również wskazać, że zgodnie z przepisem art. 255 p.p.s.a., jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku, o którym mowa w art. 252, okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest obowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego. Przepis art. 255 p.p.s.a. jest nie tylko podstawą prawną do podjęcia działań umożliwiających prawidłową ocenę sytuacji materialnej strony, ale również stanowi regulację, która pozwala stronie na uzupełnienie wniosku w przypadku, kiedy okoliczności wskazane we wniosku o przyznanie prawa pomocy nie okażą się wystarczające do stwierdzenia zaistnienia przesłanek z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.

Reasumując, informacje zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy winny być przekonująco umotywowane. Dlatego też od stron oczekuje się aktywnej postawy procesowej przejawiającej się przede wszystkim w wyczerpującym podawaniu informacji na temat ich stanu majątkowego oraz w dostarczaniu wszelkich żądanych dokumentów, w oparciu o które ma zostać poddana analizie ich kondycja finansowa.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz okoliczność, że skarżący uzasadniając swój wniosek podał jedynie ogólnikowo, że znajduje się trudnej sytuacji finansowej, wynikającej z faktu zajęcia w trakcie egzekucji konta bankowego związanego

z działalnością gospodarczą, zasadnie, zdaniem Sądu, pismem z dnia 31 maja

2012 r. został wezwany do przedłożenia określonych dokumentów i oświadczeń.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie skarżący nie nadesłał, istotnych dla ustalenia zaistnienia przesłanki z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., danych dotyczących wysokości dochodów, jak i ponoszonych miesięcznie wydatków na utrzymanie. Skarżący nie uczynił tego również w sprzeciwie, nie odnosząc się w jakikolwiek sposób do wezwania w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, należy uznać, że skarżący nie wykazał, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku dla koniecznego swojego utrzymania. Bez dokumentów dotyczących ponoszonych wydatków i wysokości dochodów z wykazanego źródła dochodów, sąd nie ma podstaw do zastosowania instytucji prawa pomocy. Niezastosowanie się przez skarżącego do wezwania skutkowało niewyjaśnieniem wątpliwości co do jego możliwości finansowych. i uniemożliwiło poczynienie ustaleń w tej kwestii. To zaniechanie ze strony skarżącego skutkowało także nieuwzględnieniem jego wniosku zarówno co do całkowitego zwolnienia od kosztów sądowych jak i zwolnienia częściowego, o co wniósł w sprzeciwie.

Należy podkreślić, że uchylanie się strony od obowiązków związanych

z wykazywaniem sytuacji majątkowej, nałożonych w toku postępowania o przyznanie prawa pomocy, czy też nierzetelne ich wykonanie, jest przeszkodą wykluczającą uprawdopodobnienie wskazanych we wniosku okoliczności, a w konsekwencji wyłącza możliwość przyznania jej prawa pomocy w żądanym zakresie (por.: postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 września 2005 r., sygn. akt II FZ 414/05 oraz z dnia 14 września 2005 r., sygn. akt II FZ 575/05).

Odnosząc się do podnoszonych w sprzeciwie kwestii dotyczących wydania

6 postanowień w sprawie prawa pomocy oraz co do wniosku o połączenie spraw

i obciążenia skarżącego jedną opłatą, należy wyjaśnić co następuje:

Skarżący zaskarżył do WSA w Szczecinie 6 postanowień Dyrektora Izby Skarbowej, wszczynając w ten sposób 6 spraw sądowoadministracyjnych. Zgodnie z przepisem art. 230 p.p.s.a., obowiązek uiszczenia wpisu sądowego powstaje z chwilą wniesienia pisma wszczynającego postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji. Połączenie spraw do wspólnego rozpoznania lub też rozstrzygnięcia, o którym stanowi przepis art. 111 p.p.s.a., jest zabiegiem czysto technicznym, mającym na celu usprawnienie i przyspieszenie załatwienia sprawy sądowej, co nie oznacza obowiązku pobrania od strony jednej tylko opłaty sądowej, jeżeli zaskarżono więcej niż jeden akt lub czynność/bezczynność. Ponadto, w przypadku połączenia spraw, sąd (jak też referendarz sądowy) nadal jest zobligowany do wydania rozstrzygnięcia co do każdej sprawy z osobna. W zależności od tego, czy połączenie dotyczyło jedynie rozpoznania, czy również rozstrzygnięcia spraw, sąd (referendarz) sporządza orzeczenie dla każdej sprawy z osobna, bądź w jednym orzeczeniu zawiera kilka rozstrzygnięć, odnosząc się do wszystkich spraw połączonych (por.: postanowienie NSA z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt I GZ 202/06).

W tej sytuacji, wniosek skarżącego o połączenie wszystkich spraw w jedną, pobranie jednej opłaty sądowej, a także wydanie jednego rozstrzygnięcia w przedmiocie prawa pomocy, należało uznać za bezzasadny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd - na podstawie przepisów art. 260 i art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. - wobec tego, że podane we wniosku informacje o stanie majątkowym skarżącego są ogólnikowe, nie do końca jasne i nie mogą przemawiać za przyznaniem prawa pomocy - postanowił jak w sentencji.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...