II SA/Gl 129/12

Uzasadnienie

W dniu [...] r. funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w C. wydali dyspozycję usunięcia z drogi pojazdu marki [...] o nr rej. [...], albowiem kierujący pojazdem nie okazał dokumentu ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub właściciela pojazdu. Czynności odholowania pojazdu, a następnie jego parkowanie powierzone zostały M.G., prowadzącemu parking strzeżony w C. przy ul. [...], działającemu pod firmą [...]. W związku z nieodebraniem powyższego pojazdu przez osobę uprawnioną w ciągu 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z drogi, pismem z dnia [...] r. M.G. zwrócił się do Urzędu Skarbowego w C. o podjęcie dalszych czynności. W dniu [...] r. spisany został przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. protokół zdawczo-odbiorczy pojazdu, a następnie w dniu [...] r. organ ten wydał decyzję o przejściu własności tego samochodu na rzecz Skarbu Państwa. W dniu [...] r. pojazd został zbyty w drodze licytacji.

Pismem z dnia [...] r. M.G. zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. o przyznanie kwoty 3.664 zł + VAT tytułem wynagrodzenia za okres sprawowania dozoru, czyli od [...] r. do [...] r. oraz kosztów holowania pojazdu w kwocie 270 zł + VAT. Wnioskodawca odwołując się do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 1/10 wskazał, że koszty te winny być wyliczone zgodnie z uchwałą Rady Miasta C., ustalającą wysokość opłat za usunięcie i parkowanie pojazdu, w oparciu regulację W jego ocenie stawki wskazane w uchwale rady miasta dotyczą również Skarbu Państwa, albowiem z chwilą przejścia pojazdu na rzecz tego art. 130 a ust. 1 pkt 5 c i 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.). podmiotu nie dochodzi do zawarcia nowej umowy przechowywania pojazdu, lecz wstąpienie Skarbu Państwa w stosunek administracyjnoprawny, z mocy prawa, w miejsce właściciela pojazdu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. pismem z dnia [...] r. wezwał M.G. do przedstawienia w terminie 14 dni dokumentów związanych z wydatkami poniesionymi przy sprawowaniu powyższego dozoru. W wyznaczonym terminie M.G. poinformował, że nie jest w stanie w tak krótkim czasie dokonać wyliczeń. Następnie w piśmie z dnia [...] r., powołując się na art. 75 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej zwanej w skrócie K.p.a., zwrócił się o przeprowadzenie przez organ dowodu z opinii biegłego sądowego celem ustalenia rzeczywistych kosztów dozoru.

W dniu [...] r. do Urzędu Skarbowego w C. wpłynęła ekspertyza wykonana przez rzeczoznawcę mgr inż. A.S. dot. kalkulacji stawek do rozliczeń usług parkingowych, wykonana na zlecenie firmy [...] M.G. w C..

Postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w C., działając na podstawie art. 17 § 1 i art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), zwanej dalej w skrócie u.p.e.a. w związku z art. 130 a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), przyznał firmie [...] M.G. w C., zwrot wydatków oraz wynagrodzenie na dozór pojazdu marki [...] o nr rej. [...] w okresie od [...] r. do [...] r. w wysokości 900 zł (9 x 100 zł miesięcznie) oraz koszty holowania tego pojazdu w wysokości 278,16 zł. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazał, że zgodnie z art. 102 § 2 u.p.e.a. organ orzeka o zwrocie wydatków faktycznie poniesionych oraz wynagrodzenia za dozór, nie mógł zatem uwzględnić przedłożonej przez stronę ekspertyzy, będącej jedynie symulacją kosztów. W ocenie organu zwrot poniesionych wydatków nie może nastąpić w oparciu o uchwałę rady powiatu, albowiem stawki opłat za parkowanie ustalane przez ten organ odnoszą się do innych niż Skarb Państwa właścicieli pojazdów usuwanych z dróg publicznych i umieszczanych na parkingach w trybie przepisów art. 130 a ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Organ wyjaśnił, że na właścicielu parkingu spoczywa ciężar wykazania, jakie konieczne wydatki poniósł w związku z dozorem pojazdu (tak wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OSK 1214/08), zaś przepis art. 81 § 1 K.p.a. wskazuje na możliwość zwrócenia się przez organ do biegłego lub biegłych o wydanie opinii, o ile przeprowadzenie takiego dowodu miałoby znaczenie dla wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Zdaniem organu w rozpatrywanej sprawie zebrany materiał dowodowy stanowi dostateczną podstawę jej rozstrzygnięcia.

W związku z brakiem danych co do faktycznie podniesionych przez stronę wydatków, organ odwołując się posiłkowo do regulacji art. 836 Kodeksu cywilnego, ustalił wynagrodzenie w oparciu o stawki miesięczne stosowane przez podmioty prowadzące parkingi na terenie C. i S. w wysokości średnio 100 zł.

Wskazując na treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 1/10 organ przyznał stronie zwrot wydatków i wynagrodzenie za dozór za cały okres wykonywania dozoru, tj. od [...] r. (data usunięcia pojazdu z drogi) do [...] r.(moment odbioru z parkingu). Odnosząc się do kosztów holowania organ wskazując na części składowe wyliczeń, wyjaśnił, że wysokość tych kosztów została określona na podstawie średnich opłat stosowanych na parkingach w C. i S..

M.G. złożył zażalenie na powyższe postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. wnosząc o jego uchylenie i orzeczenie o wysokości wynagrodzenia za dozór pojazdu zgodnie z żądaniem wniosku, według stawek wskazanych porozumieniach zawartych pomiędzy M.G. a Miastem C. (w oparciu o uchwały Rady Miasta C. z dnia [...] r. [...] oraz z dnia [...] r. nr [...]). Na poparcie swojego wniosku wnoszący zażalenie odwołał się do treści art. 130 a ust. 6 ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada

2010 r., sygn. akt I OPS 1/10.

Postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu tego postanowienia zauważył, że kwestii spornej w rozpatrywanej sprawie nie stanowił zarówno okres przechowywania pojazdu, za który przyznany został zwrot wydatków i wynagrodzenie, jak i kwota przyznana za holowanie pojazdu. Istota sporu sprowadza się natomiast do kwestii wysokości należności przyznanej tytułem zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór przedmiotowego pojazdu. Organ odwoławczy uznając za prawidłowe wyliczenia dokonane w tym zakresie przez organ pierwszej instancji podkreślił, że M.G. mimo wezwania nie przedstawił stosownych dokumentów wykazujących, jakie poniósł wydatki związane z dozorem pojazdu i sposób ich wyliczenia. Takimi dokumentami nie są bowiem ani ekspertyza sporządzona przez A.S., ani porozumienie zawarte z Urzędem Miasta C.. Podkreślił, że w przypadku niewykazania przez podmiot prowadzący parking rzeczywistych kosztów przechowywania samochodu brak jest przeszkód do ustalenia przedmiotowych należności za dozór w oparciu o stawki opłat miesięcznych pobierane za przechowywanie samochodów na innych parkingach strzeżonych w tej samej bądź sąsiedniej gminie (tak wyrok WSA w Gliwicach z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Gl 708/09). Organ zwrócił uwagę, że opłaty za parkowanie ustalone przez radę powiatu na podstawie art. 130 a ustawy – Prawo o ruchu drogowym nie mają wprost zastosowania do Skarbu Państwa, który stał się właścicielem pojazdu przechowywanego na parkingu z uwagi na wystąpienie przesłanek z art. 130 a ust. 10 powyższej ustawy. Ponadto stawki te odbiegają od rzeczywistych kosztów parkowania pojazdów w dłuższym okresie czasu. Organ nie znalazł także podstaw do tego, aby przyznaną w sposób łączny stawkę abonamentową dzielić na osobne części składowe w postaci wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków. Za niezasadny uznał również wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, bowiem organ pierwszej instancji, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego polegającego na ustaleniu kosztów parkowania pojazdów na parkingach działających na obszarze jego właściwości, dysponował materiałem i wiadomościami niezbędnymi do wydania w sprawie rozstrzygnięcia bez konieczności zasięgania opinii biegłego. Zaakcentował, że nieprzedstawienie przez M.G. dokumentacji poniesionych kosztów oznaczało brak materiału dowodowego, który mógłby podlegać ocenie biegłego.

M.G. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na powyższe postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. Wnosząc o uchylenie tego postanowienia w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania podniósł zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 102 § 2 u.p.e.a. i art. 836 Kodeksu cywilnego poprzez ich błędną wykładnię oraz naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7,art. 8, art. 15, art. 75 § 1, art. 77 §1, art. 78 § 1, art. 80, art. 84 § 1, art. 136, art. 138 § 1 pkt 2 i § 2 oraz art. 144 K.p.a. poprzez ich niezastosowanie lub niewłaściwe zastosowanie. W obszernym uzasadnieniu poszczególnych zarzutów wskazał, że kwota należna za dozór pojazdu składa się z dwóch składników: kosztów koniecznych poniesionych w związku z dozorem oraz wynagrodzenia przechowawcy. Przy czym, jedynie w odniesieniu do tego ostatniego składnika można, stosując posiłkowo art. 836 Kodeksu cywilnego, uwzględnić wynagrodzenie stosowane przez innych dozorców na danym terenie oraz dla rzeczy danego rodzaju. Natomiast kwestię wydatków poniesionych w celu należytego przechowywania rzeczy reguluje art. 842 Kodeksu cywilnego.

Skarżący wytykając organowi brak ustalenia w sprawie, kiedy faktycznie doszło do wyzbycia się prawa własności pojazdu przez dotychczasowego właściciela, a także chwili, w jakiej możliwe było jego nabycie przez Skarb Państwa, zwrócił uwagę na możliwość zaistnienia sytuacji, w której Skarb Państwa staje się właścicielem pojazdu od momentu jego usunięcia z drogi. Właściciel rzeczy ma bowiem możliwość wyzbycia się jej w sposób określony w art. 180 Kodeksu cywilnego. Skarżący podkreślił, że przy założeniu, iż Skarb Państwa staje się właścicielem pojazdu od momentu jego usunięcia z drogi, nie można uznać, że w sprawie nie miały zastosowania stawki za parkowanie, zgodne z uchwałą rady powiatu (wyrok NSA z dnia 2 marca 2011 r., sygn. akt I OSK 2000/10).

Uzasadniając kolejny z zarzutów skargi jej autor zwrócił uwagę, że ustawodawca w art. 836 Kodeksu cywilnego posłużył się pojęciem wynagrodzenia przyjętego w danych stosunkach. Takim stosunkami w rozpatrywanej sprawie są stosunki administracyjnoprawne, łączące organy administracji publicznej z jednostkami wyznaczonymi w trybie art.130a ust. 5c i ust. 5d ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Parkingami podobnymi będą zatem inne parkingi depozytowe, nie zaś strzeżone o odmiennej charakterystyce. Skarżący wskazując na różnice pomiędzy tymi parkingami i konieczność uwzględnienia tych odmienności w ramach stosowania metody porównawczej, odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia

23 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1581/09. Podkreślił, że przy określaniu wynagrodzenia za dozór należy uwzględnić zakres obowiązków dozorcy, okoliczności towarzyszące przechowaniu, warunki sprawowania pieczy na ruchomością, wielkość składowanego przedmiotu i powierzchnię niezbędną do jego składowania (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 1999 r., sygn. akt I SA/Wr 2390/97). Zaakcentował, że rada powiatu obowiązana jest wziąć pod uwagę w/w okoliczności podejmując uchwałę w sprawie wysokości opłat, a rzetelnie ustalone przez ten organ stawki pozostają miarodajne dla określenia wysokości wynagrodzenia dozorcy, gdyż w przeciwnym razie rada naraziłaby się na zarzut niegospodarności.

Skarżący podniósł, że przyjęcie przez organ stawek abonamentowych naruszyło art. 80 K.p.a. poprzez uznanie za udowodnioną okoliczności, która nie znajduje podstawy w materiale dowodowym. Zdaniem skarżącego długi okres przechowywania pojazdu nie uzasadnia wysokości przyjętych stawek. Zwrócił on uwagę, że na parkingu świadczącym usługi klientom indywidualnym płatności dokonywane są przed rozpoczęciem korzystania z usługi, umożliwiając samofinansowanie się działalności gospodarczej, tymczasem działalność parkingu depozytowego jest kredytowana przez przedsiębiorcę do czasu otrzymania zapłaty od właściciela pojazdu lub organu administracji publicznej. Nadto w ramach pierwszej z powyższych działalności przedsiębiorca celem zachęcenia klienta do stałego korzystania z usług uprawniony jest do obniżenia wysokości należnemu mu wynagrodzenia.

Skarżący zarzucił wreszcie organowi wybiorczą oraz dokonaną w sposób dowolny ocenę materiału dowodowego i wskazał, że wbrew regulacji art. 7, art. 75 § 1 i art.78 § 1 K.p.a. nie uwzględnił przedłożonej, w odpowiedzi na zapytanie dotyczące rzeczywistych kosztów dozoru i należnego wynagrodzenia, ekspertyzy, sporządzonej przez rzeczoznawcą z zakresu motoryzacji. Wyjaśnił, że dokument był umotywowanym stanowiskiem strony, stąd nietrafne jest twierdzenie o braku przedstawienia przez skarżącego dowodów umożliwiających określenie wysokości należnej mu kwoty. Zwrócił uwagę, że w analogicznym stanie faktycznym organ przyznał stronie należność zgodną z jego wnioskiem i odpowiadającą stawce określonej uchwałą rady powiatu.

Skarżący odniósł się do kwestii porozumień zawartych z Miastem C. przez E.G., wyjaśniając, że w dniu [...] r. E. i M. G. zawarli z Miastem C. umowę, na mocy której M.G. wstąpił w miejsce E.G..

Nadto zwrócił uwagę, że przedmiot sporu stanowiła zarówno metoda kalkulacji wynagrodzenia przechowawcy, jak i możliwość odpowiedniego zastosowania stawek określonych uchwałą rady powiatu, wobec tego dla określenia należnej mu kwoty kwestia ta powinna być oceniana w kategoriach okoliczności istotnej, uzasadniającej dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, zgodnie z art. 78 § 1 K.p.a. Podkreślił również, że ze względu na skalę prowadzonej przez niego działalności, przy określeniu wydatków, jakie zostały poniesione w związku z dozorem pojazdu należało posłużyć się metodami szacunkowymi zastosowanymi przez osobę dysponującą wiedzą fachową z zakresu księgowości, jak i znajomością specyfiki przedmiotowej działalności.

W odpowiedzi na skargę organ wnosząc o jej oddalenie odniósł się do poszczególnych zarzutów skargi i podtrzymał dotychczasową argumentację i stanowisko, zgodnie z którym skarżący w żaden sposób nie wykazał, jakie poniósł wydatki związane z dozorem pojazdu. Organ zwrócił uwagę, że w stawce abonamentowej mieści się zarówno wynagrodzenie dozory, jak i zwrot koniecznych wydatków związanych z dozorem i brak jest podstaw do ich odrębnego określenia. Podał, że art. 102 § 2 u.p.e.a. stanowi samodzielną podstawę prawną przyznania spornych należności, wobec tego przepisy Kodeksu cywilnego mogą znaleźć w sprawie zastosowanie, ale jedynie pomocniczo, zaś organ w zaskarżonym rozstrzygnięciu nie powołał się w żadnym miejscu na art. 836 K.c.

Organ wskazał, że przedmiot niniejszej sprawy nie dotyczył kwestii ustalenia, kiedy właściciel pojazdu wyzbył się prawa jego własności, zaś należność została przyznana za okres wskazany we wniosku. Przywołując orzeczenia sądów administracyjnych (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. akt

II SA/Gl 708/09 oraz wyroki NSA z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. akt I OSK 494/10;

z dnia 15 maja 2007 r., sygn. akt I OSK 1841/06; z dnia 15 maja 2007 r., sygn. akt

I OSK 1768/06) podkreślił ponownie, że stawki przyjęte w uchwale Rady Miasta C. nie mają wprost zastosowania do Skarbu Państwa.

Podzielając stanowisko skarżącego w kwestii odmiennej specyfiki parkingu dozorowanego i parkingu, na którym kierowcy pozostawiają pojazdy na podstawie umowy cywilnoprawnej, zwrócił uwagę, że owe różnice nie oznaczają jednak, że dozorca pierwszego z w/w parkingów ponosi większe koszty związane z dozorowaniem pojazdu. Organ przywołał przykłady sytuacji mających wykazać, że również działalność prowadzącego parking strzeżony wiąże się z dużym nakładem pracy i kosztami. Wskazał, że nie można przyjmować, iż dozór pojazdu wieloletniego, o niewielkiej wartości, wymaga takiego samego nakładu pracy i środków, jak dozór pojazdów o wielokrotnie wyższej wartości. Odnośnie zastosowania w sprawie stawek abonamentowych, organ uznając prawidłowość tego zabiegu z uwagi na dłuższy okres parkowania pojazdu, ponownie odwołał się do wyroku WSA w Gliwicach z dnia

26 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Gl 708/09.

Odpierając zarzut wybiórczej oceny materiału dowodowego organ wyjaśnił, że mgr inż. A.S., który sporządził przedłożoną przez stronę ekspertyzę, nie może występować jako biegły w zakresie określania wydatków dotyczących dozorowania pojazdów. Nadto do ekspertyzy nie dołączono żadnych dokumentów potwierdzających zawarte w niej dane. Ponownie wyjaśnił, że w rozpatrywanej sprawie nie miała miejsca sytuacja wymagająca wiadomości specjalistycznych, powodująca konieczność powołania biegłego sądowego. Zdaniem organu odwoławczego Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. przeprowadził rzetelnie postępowanie dowodowe, ustalając koszty parkowania pojazdów na parkingach działających na obszarze jego właściwości, albowiem należy mieć na uwadze zarobkowy charakter tej działalności, nastawionej na zysk, zatem cenę usługi obejmującą koszt parkowania oraz wynagrodzenie przedsiębiorcy.

Powołując się na wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 827/08 organ podkreślił, że fakt uiszczenia dozorcy należności za dozór w wysokości 16 zł netto za dobę w sprawie dotyczącej innego pojazdu za inny okres dozoru, nie uzasadnia przyznania w/w należności za dozorowanie w niniejszej sprawie.

Na rozprawie przed Sądem w dniu 9 sierpnia 2012 r. strony podtrzymały swoje stanowiska i prezentowaną dotychczas argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone postanowienie nie narusza prawa, a zawarte w niej zarzuty nie mogły doprowadzić do podważenia legalności kontrolowanego aktu administracyjnego.

Przedmiotem skargi jest postanowienie w części rozstrzygającej o żądaniu przyznania wydatków i wynagrodzenia za dozór pojazdu za czas od dnia wydania dyspozycji jego usunięcia z drogi przez Policję i umieszczenia na parkingu ([...]r.) do chwili jego przejęcia przez Skarb Państwa ([...] r.), a zatem za okres sprzed przejścia własności na rzecz Skarbu Państwa. Dopuszczalność drogi administracyjnej do dochodzenia roszczeń dozorcy za ten okres, w tym kosztów usunięcia pojazdu z drogi, wynika z uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 1/10 (ONSA i WSA 2010 r. nr 1, poz. 3). Przepis art. 102 § 2 u.p.e.a., mający zastosowanie w związku z § 3 pkt 1 lit. b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 50, poz. 449), stanowi, że organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że do ustalenia na tej podstawie wysokości poniesionych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru konieczne jest wykazanie przez dozorcę rzeczywistych kosztów związanych z takim dozorem w stosunku do konkretnego pojazdu, co obejmuje również konieczność wyjaśnienia, jak te koszty zostały obliczone (por. wyroki NSA z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OSK 1108/08 – Lex nr 549012 i z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. akt I OSK 1891/10 – Lex nr 952001). Podzielić należy zapatrywanie organów administracyjnych, że uchwała podjęta na podstawie art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym określa wyłącznie wysokość opłat za usunięcie i parkowanie pojazdu usuniętego z drogi, które obowiązany był uiścić właściciel w celu odbioru pojazdu z parkingu, co wynika z treści art. 130a ust. 6 i 7 tej ustawy. Stąd opłaty określone w takiej uchwale nie mają wprost zastosowania do Skarbu Państwa, który stał się następnie właścicielem pojazdu przechowywanego na parkingu (por. w szczególności wyroki NSA z dnia 15 maja 2007 r., sygn. akt I OSK 1841/06 – Lex nr 516649, z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. akt I OSK 494/10 – Lex nr 952058). W tym zakresie skład orzekający nie podziela odmiennego poglądu wyrażonego przez NSA w wyroku z dnia 2 marca 2011 r., sygn. akt I OSK 2010/10, na który powołuje się skarżący. Nie wyklucza to jednak w uzasadnionych przypadkach możliwości zastosowania tych stawek przez organ określający należność od Skarbu Państwa. Błędne jest przy tym odwoływanie się przez skarżącego na poparcie swych twierdzeń do tych poglądów, w świetle których jeżeli przedsiębiorca prowadzący parking strzeżony na zlecenie Policji umieszcza na parkingu pojazdy usunięte z drogi, to należy domniemywać, że łączy go z Policją umowa przechowania. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 czerwca 2007 r., sygn. akt III CZP 47/07 - Lex nr 270447 i zaakceptował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 325/07 – Lex nr 505377, z czym należy się w pełni zgodzić, stosunek prawny, którego przedmiotem jest przechowywanie na parkingu usuniętych z drogi pojazdów jest typowym stosunkiem administracyjnoprawnym, powstałym na skutek władczych działań organów administracji. W wyniku nieodebrania pojazdu przez uprawnioną osobę w ustawowym terminie nie dochodzi do zawarcia umowy przechowania pojazdu, gdyż nowy właściciel wstępuje jedynie w taki sam stosunek administracyjnoprawny, jaki łączył dotychczasowego właściciela z przedsiębiorcą prowadzącym parking strzeżony. Dotyczy to także okresu poprzedzającego przejście własności pojazdu, jak w niniejszej sprawie, na rzecz Skarbu Państwa.

Dla ustalenia wysokości wynagrodzenia istotny jest też okres sprawowania dozoru nad pojazdem. W przypadku kilkudniowego przechowywania pojazdu związane z tym wydatki są inne niż w sytuacji, gdy pojazd dozorowany jest w okresie dłuższym, np. kilku miesięcy. Składowanie takiego pojazdu nie wymaga zajmowania większej powierzchni, nie jest potrzebna przestrzeń do przemieszczania pojazdu, zakres obowiązków dozorcy z natury rzeczy w takiej sytuacji jest mniejszy. Dozorca parkingu jest też z góry uprzedzony o fakcie jego odbioru, co nie ma miejsca przy typowej umowie przechowania na parkingu, kiedy to właściciel w dowolnej chwili może odebrać pojazd, co wymaga zapewnienia stałego dostępu i odpowiedniej drogi dojazdowej oraz szerokości miejsca postojowego.

Mając to na względzie słusznie skarżący wezwany został przez organ pierwszej instancji do wykazania faktycznie poniesionych kosztów związanych z dozorem pojazdu [...] nr rej. [...] i udokumentowania tych wydatków ze wskazaniem jak zostały obliczone. Domaganie się bowiem przyznania tytułem wydatków i wynagrodzenia kwoty 16 zł (netto) za jeden dzień sprawowania dozoru, a więc stawki wynikającej z uchwały Rady Miasta C. z dnia [...] r., podjętej w trybie art. 130a ust. 6 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, obowiązującej w czasie sprawowania dozoru, nie znajdowało uzasadnienia, w tym także z uwagi na okres umieszczenia pojazdu na parkingu. Skarżący nie przedstawił zaś dokumentów wykazujących wysokość rzeczywiście poniesionych kosztów związanych z dozorem tego konkretnego pojazdu. Przedłożona organowi ekspertyza rzeczoznawcy mgr inż. A.S. w istocie stanowi kalkulację stawek do rozliczeń usług parkingowych, stąd nie mogła stanowić podstawy do ustalenia wysokości wynagrodzenia za dozór konkretnego pojazdu. Stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji w omawianej materii są przekonywujące. Przedstawione zaś oddzielnie koszty związane z usunięciem pojazdu nie były i nie są kwestionowane.

Wbrew postawionemu zarzutowi istniały w tej sytuacji podstawy do ustalenia wysokości wynagrodzenia za dozór pojazdu w oparciu o miernik wynagrodzenia stosowanego w tego rodzaju przypadkach na terenie C. i pobliskich miejscowości. Organy wykazały, że średnia stawka abonamentowa na terenie C. i S. jako sąsiadujących miast, stosowana przez podmioty gospodarcze przy zawieraniu umów na okres dłuższy niż kilka dni (od 80 zł do 120 zł miesięcznie) jest najbardziej zbliżona do rzeczywistych wydatków i godziwego wynagrodzenia w przypadku sprawowania dozoru nad pojazdem przez dłuższy okres czasu. Nie można więc skutecznie zakwestionować tych ustaleń, które doprowadziły do określenia wysokości wynagrodzenia za dozór pojazdu na kwotę 100 zł miesięcznie, gdyż wysokość ustalonego wynagrodzenia odpowiada wynagrodzeniu przyjętemu w danych stosunkach (art. 836 Kodeksu cywilnego). Skoro zaś kwestia wysokości wynagrodzenia została wyjaśniona, brak było podstaw do prowadzenia dalszego postępowania wyjaśniającego w tej materii, w tym dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, o co wnosił skarżący. Ubocznie jedynie należy zauważyć, że zbliżony pogląd prezentowany był przez tutejszy Sąd w sprawach z udziałem skarżącego (sygn. akt II SA/Gl 708/09 i II SA/Gl 707/09), od wydanych w nich wyroków z dnia 26 listopada 2009 r. wniesione zostały skargi kasacyjne, które Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wyrokami z dnia 28 stycznia 2011 r. ( sygn. akt I OSK 494/10 i I OSK 464/10).

Z tych wszystkich powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę oddalił jako niezasadną na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz.270).