III SA/Gd 443/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
2012-08-10Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Agnieszka Dusza-Kasprzyk /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2012r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w H. o przyznanie prawa pomocy w sprawie z jej skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 4 maja 2012 r., nr [...] w przedmiocie długu celnego postanawia: odmówić przyznania wnioskodawczyni prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 12 lipca 2012 r. Prezes Zarządu A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych w postępowaniu zainicjowanym skargą Spółki na powyżej opisaną decyzję Dyrektora Izby Celnej.
W uzasadnieniu wskazał, że Spółka boleśnie odczuła i odczuwa kryzys jaki ma miejsce od 2009 r. W jego konsekwencji dramatycznie zmniejszyła się sprzedaż na dwóch podstawowych dla Spółki rynkach tj. na rynku [...] oraz na rynku nieruchomości. To spowodowało, że Spółka utraciła właściwą płynność i w konsekwencji nie jest w stanie wnieść opłat sądowych od wniesionych skarg. Dodatkowo wskazano, że w rezultacie czynności egzekucyjnych prowadzonych przez organ w oparciu o zaskarżoną decyzję zajęty został rachunek bankowy Spółki. We wniosku podany został poziom kapitału zakładowego na kwotę 8,6 mln zł; wartość środków trwałych określono na kwotę 5.454125,11 zł; wartość straty za ostatni rok obrotowy według bilansu to kwota 1.845368,52 zł. Spółka podała, że posiada rachunek bankowy w Kredyt Banku, a całość majątku ruchomego i nieruchomego została zajęta w toku postępowania egzekucyjnego.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. Poz. 270, zwanej dalej P.p.s.a.), prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
W myśl art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie prawnej, a także innej jednostce nieposiadajacej osobowości prawnej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.
Z przywołanych przepisów wynika, że sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy. Tym samym to na nim spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Prawo pomocy, którego istota polega na zwolnieniu strony postępowania sądowego z ponoszenia kosztów tego postępowania, nie sprowadza się jednak do likwidacji tych ciężarów w ogóle, bo jest to niemożliwe, gdyż nie istnieją postępowania sądowe, które nic nie kosztują, lecz jedynie do przeniesienia ich na ogół podatników, a ściślej na budżet Państwa, składający się z podatków i innego rodzaju wpływów. Koszty procesu przerzucane są zatem na innych i z tego też względu instytucja prawa pomocy winna być traktowana jako wyjątek od generalnej zasady ustanowionej w art. 199 P.p.s.a., zgodnie z którą strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2012 r., sygn. akt I FZ 549/11, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Na podstawie art. 255 P.p.s.a., jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona ma obowiązek złożyć na wezwanie dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczących jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.
W związku z powyższym zarządzeniem referendarza sądowego z dnia 19 lipca 2012 r. (doręczonym w dniu 24 lipca 2012 r.) skarżąca zobowiązana została do przedłożenia w terminie 7 dni następujących dokumentów: (a) odpisu zeznania podatkowego spółki CIT 8 za ostatni rok podatkowy, (b) odpisów deklaracji VAT 7 za ostatnie trzy miesiące br., (c) wyciągów z wszystkich posiadanych rachunków bankowych, w tym kont i lokat dewizowych z ostatnich trzech miesięcy, z uwzględnieniem historii operacji, aktualnych sald rachunków i wysokości środków zgromadzonych na lokatach, (d) odpisu bilansu oraz rachunku zysków i strat za ostatni rok obrotowy, (e) dokumentów potwierdzających wysokość przychodu, kosztów uzyskania przychodów oraz dochodu (straty) spółki za okres od 1 stycznia 2012 r. do 30 czerwca 2012 r., (f) dowodów dotyczących egzekucji aktualnie prowadzonej na majątku spółki, (g)odpisu złożonego zgłoszenia identyfikacyjnego (NIP-2 z załącznikami) wraz z ich aktualizacjami.
Z wymaganych dokumentów źródłowych skarżąca przedłożyła:
- wyciąg z rachunku bankowego w Kredyt Banku za okres 2 maja 2012 r. – 18 lipca 2012 r., na który wpływy wynosiły 1.034843,20 zł a wydatki 1.034908,32 zł;
- rachunek zysków i strat za okres roku 2011, gdzie przychody ze sprzedaży wyniosły 12.504015,75 zł, a końcowa strata wynosiła 654335,02 zł;
- rachunek zysków i strat za okres styczeń – czerwiec 2012 r., gdzie przychody ze sprzedaży wyniosły 5.331522,84 zł, a strata na dzień 30 czerwca 2012 r. wykazana została na poziomie 107640,50 zł;
- zawiadomienia o wszczęciu egzekucji na łączną kwotę należności głównej 2.079713 zł, a odsetki sięgają kwoty niemal 945870,85 zł;
- zawiadomienie o zajęcie rachunku bankowego w Nordea Bank Polska S.A. i z tytułu tej samej wierzytelności zawiadomienie o zajęciu ruchomości przez zaznaczenie w protokole;
- zawiadomienia z ZUS w Gdańsku o zajęciu wierzytelności Spółki w Urzędzie Skarbowym z zakazem wypłaty nadpłaty podatku Spółce;
- zeznanie CIT-8 o wysokości osiągniętego dochodu przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy 2011, gdzie wysokość przychodu została ujęta na poziomie 12.524183,76 zł, koszty uzyskania przychodów wyniosły 12.651258,74 zł, strata w konsekwencji wyniosła 127074,98 zł;
- z deklaracji VAT – 7 za miesiąc kwiecień 2012 r. wynika, że kwota do zwrotu na rachunek bankowy podatnika wyniosła 28771 zł, za miesiąc maj 2012 r. 32776 zł, za miesiąc czerwiec 2012 r. 32389 zł
- zgłoszenie aktualizacyjne NIP-2 z dnia 6 listopada 2006 r.
W pierwszej kolejności podkreślić należy, że skarżący już z samego faktu nałożenia na niego zobowiązania w trybie art. 255 P.p.s.a., tj. przedłożenia dodatkowych dokumentów celem usunięcia wątpliwości co do określonych we wniosku o przyznanie prawa pomocy jego możliwości płatniczych oraz wskazaniu, że niezastosowanie się do treści wezwania będzie skutkować rozpoznaniem wniosku w oparciu o posiadane dokumenty mógł wywieść, że złożone przez niego we wniosku oświadczenie uznano za niewystarczające oraz że zostanie obciążony negatywnymi skutkami związanymi z nieprzedłożeniem wymaganych dokumentów.
W orzecznictwie sądowooadministracyjnym ugruntował się pogląd, w świetle którego uchylenie się przez wnioskodawcę od obowiązków nałożonych w trybie art. 255 P.p.s.a. stanowi przeszkodę wykluczającą uprawdopodobnienie wskazanych we wniosku okoliczności, a tym samym przyznania mu prawa pomocy w żądanym zakresie. Zważyć należy, że przy rozpoznawaniu wniosku o przyznanie prawa pomocy brak jest możliwości poszukiwania z urzędu faktów przemawiających na korzyść ubiegającego się o przyznanie prawa pomocy. Dokonywana jest jedynie ocena w świetle art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a. tych okoliczności, które wskazała strona. Jedynym instrumentem służącym weryfikacji oświadczeń wnioskodawcy i tym samym umożliwiającym prawidłową ocenę jego kondycji finansowej, jest unormowanie zawarte w art. 255 P.p.s.a., zgodnie z którym odpowiednich informacji czy też dokumentów musi dostarczyć sam skarżący (postanowienie NSA z dnia 1 marca 2006 r., sygn. akt II OZ 235/06, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, postanowienie NSA z dnia 24 marca 2005 r., sygn. akt I OZ 128/05, niepubl.).
Z przedstawionego stanu faktycznego sprawy wynika, że skarżąca nie przedłożyła wszystkich wymaganych dokumentów, które potwierdziłyby zasadność złożonego przez nią wniosku oraz pozwoliłyby na dokonanie pełnej i rzetelnej oceny jej możliwości płatniczych. W szczególności nie przedstawiła wyciągów z posiadanych przez siebie wszystkich rachunków bankowych, uniemożliwiając tym samym weryfikację złożonego oświadczenia o braku zasobów pieniężnych. Po pierwsze brak okazania dokumentu NIP-2, zgłoszenia identyfikacyjnego i następnie aktualizacyjnych pozwoliłoby na ustalenie ile rachunków bankowych posiada Spółka. Po drugie już z dokumentu zajęcia rachunku bankowego w Nordea Bank Polska S.A. wynika, że rachunek w Kredyt Banku nie jest jedynym jaki posiada Spółka na cele prowadzonej działalności. Zaś przedstawiony wyciąg bankowy pozwala wywieść wniosek, że Spółka mimo zagrożeń egzekucyjnych prowadzi na bieżąco działalność, reguluje część bieżących wierzytelności, otrzymuje należności od innych podmiotów.
Na podstawie złożonego przez skarżącą oświadczenia i załączonych do niego dokumentów nie sposób wywieść, że nie jest ona w stanie ponieść związanych ze sprawą kosztów sądowych w jakiejkolwiek części, gdyż dysponuje ona majątkiem, którego wartość przewyższa wielokrotnie wysokość wpisu w przedmiotowej sprawie. Zaś we wszystkich sprawach jakie zawisły w tutejszym Sądzie ze skarg Spółki łączna kwota wpisu wynosi 7.500 zł. Oprócz tego, istotne w tym wypadku jest również to, że Spółka dysponuje środkami wystarczającymi na opłacenie wpisu od wniesionej skargi. W tej sytuacji rozdysponowywanie tych środków na inne cele, również te racjonalne i uzasadnione w procesie prowadzonej działalności gospodarczej, nie może stanowić argumentu za przyznaniem Spółce dofinansowania ze środków publicznych, w postaci prawa pomocy, zwłaszcza że wydatki te nie korzystały z pierwszeństwa zaspokojenia przed należnościami publicznoprawnymi, do których zaliczają się koszty sądowe, związane z przedmiotowymi sprawami.
Odnosząc się natomiast do przedstawionego przez skarżącą argumentu związanego z poniesioną za poprzedni rok obrotowy stratą należy stwierdzić, że strata, w rozumieniu przepisów podatkowych, jest bilansem nadwyżki kosztów nad przychodami i niekoniecznie musi świadczyć o deficytowym wyniku prowadzonej działalności. Tak więc jej wystąpienie nie przemawia za zasadnością wniosku skarżącej.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę również na to, że skarżąca jest spółką prawa handlowego, która została utworzona w celu prowadzenia działalności gospodarczej, a więc jest nastawiona na osiąganie zysków, a w związku z tym nie sposób przerzucać kosztów sądowych związanych z zainicjowanymi przez nią sprawami sądowymi, które stanowią nieodzowny element prowadzonej przez nią działalności, na podatników.
Nie bez znaczenia jest tutaj także to, że skarżąca jako osoba prawna dysponuje możliwościami pozyskania środków niezbędnych na sfinansowanie kosztów swojej działalności, chociażby poprzez podwyższenie kapitału zakładowego czy też zaciągnięcie na ten cel pożyczki lub kredytu. Tymczasem w przedmiotowej sprawie nie zostały przez Spółkę podjęte żadne starania, mające na celu pozyskanie środków na sfinansowanie kosztów jej bieżącej działalności. Badając zaś możliwości finansowe podmiotu występującego o prawo pomocy należy badać nie tylko jego aktualny stan majątkowy, ale także możliwości pozyskania funduszy na pokrycie kosztów jego działalności.
Mając więc na uwadze powyższe referendarz sądowy, na podstawie art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Agnieszka Dusza-Kasprzyk /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2012r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w H. o przyznanie prawa pomocy w sprawie z jej skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 4 maja 2012 r., nr [...] w przedmiocie długu celnego postanawia: odmówić przyznania wnioskodawczyni prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 12 lipca 2012 r. Prezes Zarządu A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych w postępowaniu zainicjowanym skargą Spółki na powyżej opisaną decyzję Dyrektora Izby Celnej.
W uzasadnieniu wskazał, że Spółka boleśnie odczuła i odczuwa kryzys jaki ma miejsce od 2009 r. W jego konsekwencji dramatycznie zmniejszyła się sprzedaż na dwóch podstawowych dla Spółki rynkach tj. na rynku [...] oraz na rynku nieruchomości. To spowodowało, że Spółka utraciła właściwą płynność i w konsekwencji nie jest w stanie wnieść opłat sądowych od wniesionych skarg. Dodatkowo wskazano, że w rezultacie czynności egzekucyjnych prowadzonych przez organ w oparciu o zaskarżoną decyzję zajęty został rachunek bankowy Spółki. We wniosku podany został poziom kapitału zakładowego na kwotę 8,6 mln zł; wartość środków trwałych określono na kwotę 5.454125,11 zł; wartość straty za ostatni rok obrotowy według bilansu to kwota 1.845368,52 zł. Spółka podała, że posiada rachunek bankowy w Kredyt Banku, a całość majątku ruchomego i nieruchomego została zajęta w toku postępowania egzekucyjnego.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. Poz. 270, zwanej dalej P.p.s.a.), prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
W myśl art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie prawnej, a także innej jednostce nieposiadajacej osobowości prawnej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.
Z przywołanych przepisów wynika, że sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy. Tym samym to na nim spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Prawo pomocy, którego istota polega na zwolnieniu strony postępowania sądowego z ponoszenia kosztów tego postępowania, nie sprowadza się jednak do likwidacji tych ciężarów w ogóle, bo jest to niemożliwe, gdyż nie istnieją postępowania sądowe, które nic nie kosztują, lecz jedynie do przeniesienia ich na ogół podatników, a ściślej na budżet Państwa, składający się z podatków i innego rodzaju wpływów. Koszty procesu przerzucane są zatem na innych i z tego też względu instytucja prawa pomocy winna być traktowana jako wyjątek od generalnej zasady ustanowionej w art. 199 P.p.s.a., zgodnie z którą strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2012 r., sygn. akt I FZ 549/11, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Na podstawie art. 255 P.p.s.a., jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona ma obowiązek złożyć na wezwanie dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczących jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.
W związku z powyższym zarządzeniem referendarza sądowego z dnia 19 lipca 2012 r. (doręczonym w dniu 24 lipca 2012 r.) skarżąca zobowiązana została do przedłożenia w terminie 7 dni następujących dokumentów: (a) odpisu zeznania podatkowego spółki CIT 8 za ostatni rok podatkowy, (b) odpisów deklaracji VAT 7 za ostatnie trzy miesiące br., (c) wyciągów z wszystkich posiadanych rachunków bankowych, w tym kont i lokat dewizowych z ostatnich trzech miesięcy, z uwzględnieniem historii operacji, aktualnych sald rachunków i wysokości środków zgromadzonych na lokatach, (d) odpisu bilansu oraz rachunku zysków i strat za ostatni rok obrotowy, (e) dokumentów potwierdzających wysokość przychodu, kosztów uzyskania przychodów oraz dochodu (straty) spółki za okres od 1 stycznia 2012 r. do 30 czerwca 2012 r., (f) dowodów dotyczących egzekucji aktualnie prowadzonej na majątku spółki, (g)odpisu złożonego zgłoszenia identyfikacyjnego (NIP-2 z załącznikami) wraz z ich aktualizacjami.
Z wymaganych dokumentów źródłowych skarżąca przedłożyła:
- wyciąg z rachunku bankowego w Kredyt Banku za okres 2 maja 2012 r. – 18 lipca 2012 r., na który wpływy wynosiły 1.034843,20 zł a wydatki 1.034908,32 zł;
- rachunek zysków i strat za okres roku 2011, gdzie przychody ze sprzedaży wyniosły 12.504015,75 zł, a końcowa strata wynosiła 654335,02 zł;
- rachunek zysków i strat za okres styczeń – czerwiec 2012 r., gdzie przychody ze sprzedaży wyniosły 5.331522,84 zł, a strata na dzień 30 czerwca 2012 r. wykazana została na poziomie 107640,50 zł;
- zawiadomienia o wszczęciu egzekucji na łączną kwotę należności głównej 2.079713 zł, a odsetki sięgają kwoty niemal 945870,85 zł;
- zawiadomienie o zajęcie rachunku bankowego w Nordea Bank Polska S.A. i z tytułu tej samej wierzytelności zawiadomienie o zajęciu ruchomości przez zaznaczenie w protokole;
- zawiadomienia z ZUS w Gdańsku o zajęciu wierzytelności Spółki w Urzędzie Skarbowym z zakazem wypłaty nadpłaty podatku Spółce;
- zeznanie CIT-8 o wysokości osiągniętego dochodu przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy 2011, gdzie wysokość przychodu została ujęta na poziomie 12.524183,76 zł, koszty uzyskania przychodów wyniosły 12.651258,74 zł, strata w konsekwencji wyniosła 127074,98 zł;
- z deklaracji VAT – 7 za miesiąc kwiecień 2012 r. wynika, że kwota do zwrotu na rachunek bankowy podatnika wyniosła 28771 zł, za miesiąc maj 2012 r. 32776 zł, za miesiąc czerwiec 2012 r. 32389 zł
- zgłoszenie aktualizacyjne NIP-2 z dnia 6 listopada 2006 r.
W pierwszej kolejności podkreślić należy, że skarżący już z samego faktu nałożenia na niego zobowiązania w trybie art. 255 P.p.s.a., tj. przedłożenia dodatkowych dokumentów celem usunięcia wątpliwości co do określonych we wniosku o przyznanie prawa pomocy jego możliwości płatniczych oraz wskazaniu, że niezastosowanie się do treści wezwania będzie skutkować rozpoznaniem wniosku w oparciu o posiadane dokumenty mógł wywieść, że złożone przez niego we wniosku oświadczenie uznano za niewystarczające oraz że zostanie obciążony negatywnymi skutkami związanymi z nieprzedłożeniem wymaganych dokumentów.
W orzecznictwie sądowooadministracyjnym ugruntował się pogląd, w świetle którego uchylenie się przez wnioskodawcę od obowiązków nałożonych w trybie art. 255 P.p.s.a. stanowi przeszkodę wykluczającą uprawdopodobnienie wskazanych we wniosku okoliczności, a tym samym przyznania mu prawa pomocy w żądanym zakresie. Zważyć należy, że przy rozpoznawaniu wniosku o przyznanie prawa pomocy brak jest możliwości poszukiwania z urzędu faktów przemawiających na korzyść ubiegającego się o przyznanie prawa pomocy. Dokonywana jest jedynie ocena w świetle art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a. tych okoliczności, które wskazała strona. Jedynym instrumentem służącym weryfikacji oświadczeń wnioskodawcy i tym samym umożliwiającym prawidłową ocenę jego kondycji finansowej, jest unormowanie zawarte w art. 255 P.p.s.a., zgodnie z którym odpowiednich informacji czy też dokumentów musi dostarczyć sam skarżący (postanowienie NSA z dnia 1 marca 2006 r., sygn. akt II OZ 235/06, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, postanowienie NSA z dnia 24 marca 2005 r., sygn. akt I OZ 128/05, niepubl.).
Z przedstawionego stanu faktycznego sprawy wynika, że skarżąca nie przedłożyła wszystkich wymaganych dokumentów, które potwierdziłyby zasadność złożonego przez nią wniosku oraz pozwoliłyby na dokonanie pełnej i rzetelnej oceny jej możliwości płatniczych. W szczególności nie przedstawiła wyciągów z posiadanych przez siebie wszystkich rachunków bankowych, uniemożliwiając tym samym weryfikację złożonego oświadczenia o braku zasobów pieniężnych. Po pierwsze brak okazania dokumentu NIP-2, zgłoszenia identyfikacyjnego i następnie aktualizacyjnych pozwoliłoby na ustalenie ile rachunków bankowych posiada Spółka. Po drugie już z dokumentu zajęcia rachunku bankowego w Nordea Bank Polska S.A. wynika, że rachunek w Kredyt Banku nie jest jedynym jaki posiada Spółka na cele prowadzonej działalności. Zaś przedstawiony wyciąg bankowy pozwala wywieść wniosek, że Spółka mimo zagrożeń egzekucyjnych prowadzi na bieżąco działalność, reguluje część bieżących wierzytelności, otrzymuje należności od innych podmiotów.
Na podstawie złożonego przez skarżącą oświadczenia i załączonych do niego dokumentów nie sposób wywieść, że nie jest ona w stanie ponieść związanych ze sprawą kosztów sądowych w jakiejkolwiek części, gdyż dysponuje ona majątkiem, którego wartość przewyższa wielokrotnie wysokość wpisu w przedmiotowej sprawie. Zaś we wszystkich sprawach jakie zawisły w tutejszym Sądzie ze skarg Spółki łączna kwota wpisu wynosi 7.500 zł. Oprócz tego, istotne w tym wypadku jest również to, że Spółka dysponuje środkami wystarczającymi na opłacenie wpisu od wniesionej skargi. W tej sytuacji rozdysponowywanie tych środków na inne cele, również te racjonalne i uzasadnione w procesie prowadzonej działalności gospodarczej, nie może stanowić argumentu za przyznaniem Spółce dofinansowania ze środków publicznych, w postaci prawa pomocy, zwłaszcza że wydatki te nie korzystały z pierwszeństwa zaspokojenia przed należnościami publicznoprawnymi, do których zaliczają się koszty sądowe, związane z przedmiotowymi sprawami.
Odnosząc się natomiast do przedstawionego przez skarżącą argumentu związanego z poniesioną za poprzedni rok obrotowy stratą należy stwierdzić, że strata, w rozumieniu przepisów podatkowych, jest bilansem nadwyżki kosztów nad przychodami i niekoniecznie musi świadczyć o deficytowym wyniku prowadzonej działalności. Tak więc jej wystąpienie nie przemawia za zasadnością wniosku skarżącej.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę również na to, że skarżąca jest spółką prawa handlowego, która została utworzona w celu prowadzenia działalności gospodarczej, a więc jest nastawiona na osiąganie zysków, a w związku z tym nie sposób przerzucać kosztów sądowych związanych z zainicjowanymi przez nią sprawami sądowymi, które stanowią nieodzowny element prowadzonej przez nią działalności, na podatników.
Nie bez znaczenia jest tutaj także to, że skarżąca jako osoba prawna dysponuje możliwościami pozyskania środków niezbędnych na sfinansowanie kosztów swojej działalności, chociażby poprzez podwyższenie kapitału zakładowego czy też zaciągnięcie na ten cel pożyczki lub kredytu. Tymczasem w przedmiotowej sprawie nie zostały przez Spółkę podjęte żadne starania, mające na celu pozyskanie środków na sfinansowanie kosztów jej bieżącej działalności. Badając zaś możliwości finansowe podmiotu występującego o prawo pomocy należy badać nie tylko jego aktualny stan majątkowy, ale także możliwości pozyskania funduszy na pokrycie kosztów jego działalności.
Mając więc na uwadze powyższe referendarz sądowy, na podstawie art. 246 § 2 pkt 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia
