III SA/Wa 3563/11

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 2 listopada 2009 r. (uzupełnionym pismem złożonym z dnia 27 stycznia 2010 r.) B. Sp. z o.o. – zwana dalej ,,Skarżącą" lub ,,Spółką", wystąpiła do Ministra Finansów o udzielenie w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) - dalej "O.p.", pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu pokrywania kosztów uczestnictwa dziennikarzy w krajowych i zagranicznych konferencjach.

Przedstawiając stan faktyczny Skarżąca wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie produktami farmaceutycznymi. Kontrahentami Spółki są głównie hurtownie farmaceutyczne, które dokonują dalszej odsprzedaży leków na rzecz aptek. W celu zwiększenia świadomości i wiedzy środowiska medycznego o produktach znajdujących się w ofercie Spółki, Spółka ponosi koszty organizacji lub współorganizacji cyklicznych konferencji dla przedstawicieli branżowych czasopism medycznych, których czytelnikami są głównie lekarze i farmaceuci. Na konferencje zapraszani są dziennikarze. Celem pokazów jest zaznajomienie dziennikarzy z ofertą Spółki, zainteresowanie ich nowymi produktami, zapoznanie z przeznaczeniem farmaceutyków oraz ze sposobem dawkowania leków. Spółka liczy, że naturalnym efektem uczestnictwa zaproszonego dziennikarza we wspomnianej konferencji będzie napisanie artykułu dotyczącego produktów Spółki. Wspomniane działania pośrednio mają na celu dotarcie do lekarzy, którzy czerpią wiedzę na temat rynku farmaceutycznego z czasopism branżowych. Spółkę nie łączy z dziennikarzami żaden stosunek prawny (w szczególności umowa o dzieło lub zlecenia). Jako, że konferencje organizowane są w Londynie (lub innych miastach za granicą bądź w Polsce), Spółka finansuje zaproszonym dziennikarzom koszty przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, w związku z zaproszeniem na konferencję. Spółka pokrywa wspomniane koszty tylko w zakresie, w jakim wiążą się one bezpośrednio z uczestnictwem w konferencji zaproszonych dziennikarzy, piszących dla polskich periodyków medycznych. Wybór Londynu (lub innego miasta za granicą) jako miejsca organizowania spotkań informacyjnych wynika z "centralizacji" promocji produktów Grupy B.. Promocja ta często odbywa się na poziomie ogólnoeuropejskim. Dotyczy ona jednak produktów, które Spółka sprzedaje lub będzie sprzedawała w Polsce. Spółka ponosi koszty tylko w zakresie w jakim dotyczą tych dziennikarzy, których sama zaprasza i którzy pracują w polskich czasopismach medycznych.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Skarżąca zwróciła się z pytaniem czy w opisanym stanie faktycznym na Spółce, jako podmiocie zapraszającym dziennikarzy i pokrywającym koszty ich przelotu, zakwaterowania i wyżywienia nie ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C, na podstawie art. 42a w związku z art. 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350 z późn. zm.) - dalej "u.p.d.o.f.".

Skarżąca zaznaczyła, iż w świetle art. 52 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2001 r. Nr 126, poz. 1381 z późn. zm) wydatki związane z pobytem dziennikarzy na konferencji należy zaklasyfikować jako wydatki na reklamę produktu farmaceutycznego. W przypadku gdyby Spółka nie ponosiła tych wydatków, dziennikarze nie pojechaliby na konferencję, w związku z czym Spółka nie miałaby możliwości zareklamowania swoich produktów. Ze względu na to, że przedmiotowe wydatki to koszty reklamy, to przede wszystkim Spółka odnosi z tego tytułu korzyści, gdyż poprzez dotarcie do jak najszerszego kręgu potencjalnych klientów, Spółka uzyskuje możliwość zwiększenia sprzedaży. Zdaniem Spółki ponoszone wydatki stanowią warunek sine qua non uzyskania dostępu do kanału dystrybucji informacji o jej produktach za pośrednictwem medycznej prasy fachowej.

Ponadto wydatki związane z zaproszeniem dziennikarzy na konferencje jako koszty reklamy produktów Spółki nie mogą jednocześnie kwalifikować się do wydatków na zakup nieodpłatnych świadczeń na rzecz dziennikarzy. Z tego powodu, nie stanowią one przychodu dla dziennikarzy, a na spółce nie ciąży obowiązek wystawienia deklaracji PIT-8C.

W ocenie Skarżącej, fakt pokrycia przez nią kosztów podróży i pobytu zaproszonych przez siebie dziennikarzy na konferencjach opisanych wyżej nie skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu, a w konsekwencji nie prowadzi do powstania zobowiązania podatkowego. Zdaniem Skarżącej w przytoczonym stanie faktycznym nie można mówić o spełnieniu nieodpłatnego świadczenia na rzecz dziennikarzy.

Działający z upoważnienia Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w W. w interpretacji indywidualnej z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] uznał stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu przytoczył treść art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f. i art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. i wskazał, iż do źródeł przychodów zalicza się przychody z innych źródeł dodając, iż pojęcie innych źródeł nie zostało wprost zdefiniowane w powołanym przepisie. Minister Finansów powołując również treść art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. wskazał, iż biorąc pod uwagę przedstawiony przez Skarżącą stan faktyczny należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przychodem z nieodpłatnych świadczeń, uzyskiwanym przez uczestniczących w krajowych i zagranicznych konferencjach dziennikarzy, z tytułu pokrywania przez Spółkę kosztów przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, podlegającym opodatkowaniu, stosownie do treści powołanego przepisu.

W ocenie organu zapraszani dziennikarze uczestniczący w organizowanych lub współorganizowanych przez Spółkę konferencjach osiągają korzyść finansową ponieważ Spółka nie będąc do tego zobowiązana z własnej inicjatywy i dla własnych korzyści pokrywa koszty uczestnictwa tych osób w konferencjach, co ma skutkować w przyszłości po stronie Spółki ewentualnym zwiększeniem osiąganych przychodów. Zdaniem organu odwołanie się przez Spółkę w przedmiotowej sprawie do ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne, w oparciu o którą ponoszone przez Spółkę wydatki na finansowanie przedmiotowych konferencji, na które zapraszani są m. in. dziennikarze, mogą być kwalifikowane jako wydatki na reklamę, nie wyklucza obowiązku ustalenia po stronie dziennikarzy przychodu z nieodpłatnych świadczeń. Dzięki takiemu działaniu Spółki, u zapraszanych dziennikarzy dochodzi do przysporzenia majątku, gdyż inny podmiot, nie zobowiązany żadną umową ponosi za nich koszt finansowy, a tym samym osoby te nie muszą uszczuplać własnego majątku osobistego. Z tej przyczyny koszt uczestnictwa w konferencjach w postaci zapewnienia przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia należy zaliczyć do przychodu dziennikarzy. W konsekwencji pokryte przez Spółkę, wymienione powyżej koszty uczestnictwa stanowią nieodpłatne świadczenie, w rozumieniu przepisu art. 11 u.p.d.o.f., uzyskane przez osoby biorące udział w przedmiotowych konferencjach.

W konkluzji Minister Finansów wskazał, iż na gruncie przedstawionego przez Skarżącą stanu faktycznego będzie miał zatem zastosowanie powołany powyżej przepis art. 42a u.p.d.o.f nakazujący podmiotowi, nie będącemu płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, sporządzenie informacji o przychodach z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f., tj. informacji PIT- 8C.

Skarżąca pismem z dnia 16 marca 2010 r. wezwała Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa podtrzymując stanowisko wyrażone we wniosku o udzielenie interpretacji.

Minister Finansów w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżąca wniosła o uchylenie w całości interpretacji indywidualnej z dnia [...] lutego 2010 r. oraz o zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej interpretacji zarzuciła błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 20 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz art. 42a u.p.d.o.f.

W uzasadnieniu skargi podniosła, iż w przedstawionym we wniosku o interpretację stanie faktycznym dziennikarze nie wyjeżdżają na konferencje jako osoby prywatne, ale są tam zapraszane wyłącznie dla celów zawodowych. Zaznaczyła, iż bez pokrycia kosztów pobytu zaproszonych dziennikarzy, nie mogłaby liczyć na ich obecność, a w konsekwencji straciłaby szansę dotarcia do środowisk medycznych z informacją o nowym produkcie. Zaznaczyła, iż w świetle art. 52 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne konferencje należy zaklasyfikować jako reklamę produktu leczniczego. Zwróciła także uwagę, że zaproszenie dziennikarzy na konferencje leży wyłącznie w interesie Spółki i nie można mówić, że pokrycie kosztów ich podróży i pobytu może być dla nich w sensie obiektywnym przysporzeniem majątkowym.

Za nieuprawnione uznała stanowisko organu, że po stronie dziennikarza powstaje przychód, gdyż trudno uznać, że z tytułu uzyskania informacji na temat produktów Spółki uzyskał on trwałe przysporzenie majątkowe o konkretnej wartości. Zaznaczyła, iż celem pokrycia kosztów przejazdu oraz pobytu jest zniwelowanie niedogodności, które powstają w przypadku organizacji konferencji międzynarodowych dla dziennikarzy, tj. konieczności wyjazdu poza miejsce zamieszkania oraz pokrywania kosztów, których normalnie nie trzeba ponosić, jeżeli konferencja zorganizowana jest w Polsce. Podkreśliła, iż oparcie adresowanej do dziennikarzy reklamy w powszechnie obowiązujących przepisach prawa wskazuje, że działania podejmowane przez Spółkę mają na celu propagowanie informacji o jej produktach, a nie przekazywanie nieodpłatnych świadczeń na potrzeby osobiste dziennikarzy.

W konsekwencji, Skarżąca wywiodła, iż nie można zgodzić się, aby w przedstawionym stanie faktycznym Skarżąca zobowiązana była do sporządzania informacji PIT-8C.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 marca 2011 r. w sprawie III SA/Wa 1639/10 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. W uzasadnieniu wyroku Sąd w szczególności stwierdził, że Minister Finansów wydając interpretację nie uwzględnił uregulowania zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f., przewidującym zwolnienie z opodatkowania wartość nieodpłatnych świadczeń nieprzekraczającej kwoty, wymienionej w tym przepisie. Z przedstawionego stanu faktycznego przez Stronę nie wynika jaka jest wartość świadczeń otrzymywanych przez dziennikarzy od Skarżącej jako świadczeniodawcy z tytułu ponoszonych kosztów przelotów, zakwaterowania, wyżywienia. W związku z powyższym stwierdzenie przez Ministra Finansów, iż Skarżąca w świetle przedstawionego stanu faktycznego jest zobowiązana do sporządzenia na podstawie art. 42a informacji PIT-8C było przedwczesne. Dlatego Sąd zobowiązał organ, aby przed udzieleniem kolejnej interpretacji, a tym samym przed dokonaniem prawidłowej subsumpcji norm prawnych, wezwał Stronę w trybie art. 169 § 1 O.p. w związku z art. 14h O.p., do należytego wypełnienia wymogów przedstawionych w przepisie art. 14b § 3 O.p., tj. do podania czy wartość uzyskiwanych przez poszczególnych dziennikarzy świadczeń przekracza kwotę wolną od podatku.

W wykonaniu powyższego Minister Finansów pismem z dnia 25 sierpnia 2011 r. wezwał Spółkę do doprecyzowania we wniosku stanu faktycznego poprzez udzielenie informacji czy jednorazowa wartość uzyskiwanych przez poszczególnych dziennikarzy świadczeń, otrzymywanych od Spółki w związku z reklamą prowadzoną przez Spółkę z tytułu pokrywania kosztów uczestnictwa dziennikarzy w konferencjach, tj. przelotu, zakwaterowania i wyżywienia, nie przekracza kwoty 100 zł, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f., w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 19 maja 2010 r.

W dniu 2 września 2011 r. Strona podała, że jednorazowa wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia jest wyższa niż 100 zł.

Po otrzymaniu powyższej informacji Minister Finansów wydał w dniu [...] września 2011 r. interpretację indywidualną "uwzględniającą prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2011 r. stwierdzającą, że stanowisko przedstawione przez Stronę we wniosku z dnia 2 listopada 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika podatku dochodowego z tytułu pokrywania kosztów uczestnictwa dziennikarzy w krajowych i zagranicznych konferencjach jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu stanowiska organ podkreślił, że jakkolwiek Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 marca 2011 r. uchylił zaskarżoną interpretację, to z uzasadnienia tego orzeczenia wynika w szczególności, iż w ocenie tegoż Sądu Minister Finansów prawidłowo przyjął, iż pokryte przez Skarżącą koszty uczestnictwa dziennikarzy w opisanym stanie faktycznym sprawy, stanowią nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., gdyż Skarżącą i dziennikarzy nie łączy żaden stosunek zobowiązaniowy i pomimo, iż udział w konferencji związany jest z wykonywanym przez dziennikarza zawodem, to nie pozbawia powstania po stronie dziennikarza osobistego przysporzenia z tytułu poniesionych kosztów przez Skarżącą. W przeciwnym wypadku dziennikarz byłby zobowiązany ponieść koszty uczestnictwa w konferencji.

Dlatego też organ stwierdził, rozpoznając sprawę ponownie oraz uwzględniając zaprezentowaną przez Sąd ocenę prawną i przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny, uzupełniony o informację, iż jednorazowa wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia jest wyższa niż 100 zł, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podobnie jak we wcześniejszej, uchylonej przez Sąd interpretacji organ podniósł, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przychodem z nieodpłatnych świadczeń, uzyskiwanym przez uczestniczących w krajowych i zagranicznych konferencjach dziennikarzy, z tytułu pokrywania przez Spółkę kosztów przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, podlegającym opodatkowaniu, stosownie do treści art. 20 u.p.d.o.f.

Z uwagi na to, że Spółkę nie łączy z zapraszanymi dziennikarzami żaden stosunek prawny (w szczególności umowa o dzieło lub zlecenia), zapraszani dziennikarze uczestniczący w organizowanych lub współorganizowanych przez Spółkę konferencjach osiągają korzyść finansową, ponieważ Spółka nie będąc do tego zobowiązana z własnej inicjatywy i dla własnych korzyści pokrywa koszty uczestnictwa tych osób w konferencjach. Jednocześnie brak jest jakiegokolwiek zobowiązania po stronie zaproszonego do udziału w konferencji dziennikarza z tytułu poniesionych przez Spółkę kosztów jego przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia. Spółka jedynie liczy na napisanie artykułu przez zaproszonego dziennikarza, jednakże ewentualnego napisania przez niego artykułu nie można oceniać w kategorii zobowiązania w związku z poniesionymi przez Spółkę wydatkami z tytułu uczestnictwa w konferencji. Z treści wniosku nie wynika bowiem, że w sytuacji, gdy zaproszony dziennikarz nie napisze artykułu, spowoduje to konieczność poniesienia przez niego kosztów związanych z pobytem na konferencji. Przysporzenie majątkowe po stronie dziennikarzy następuje zatem ze względu na brak obowiązku zapłaty za wykonaną usługę związaną z przelotem, zakwaterowaniem i wyżywieniem.

W ocenie organu podatkowego odwołanie się przez Spółkę w przedmiotowej sprawie do ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2001 r. Nr 126, poz. 1381 ze zm.), w oparciu o którą ponoszone przez Spółkę wydatki na finansowanie przedmiotowych konferencji, na które zapraszani są m.in. dziennikarze, mogą być kwalifikowane jako wydatki na reklamę, nie wyklucza obowiązku ustalenia po stronie dziennikarzy przychodu z nieodpłatnych świadczeń. Dzięki takiemu działaniu Spółki, u zapraszanych dziennikarzy dochodzi do przysporzenia majątku, gdyż inny podmiot, nie zobowiązany żadną umową ponosi za nich koszt finansowy, a tym samym osoby te nie muszą uszczuplać własnego majątku osobistego. Z tej przyczyny koszt uczestnictwa w konferencjach w postaci zapewnienia przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia należy zaliczyć do przychodu dziennikarzy.

Z uwagi na to, że jednorazowa wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia jest wyższa niż 100 zł, uzyskany przez dziennikarzy przychód nie korzysta z przedmiotowego zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f., w brzmieniu ustawy obowiązującym do 19 maja 2010 r. W konsekwencji pokryte przez Spółkę, wymienione powyżej koszty uczestnictwa stanowią nieodpłatne świadczenie, w rozumieniu przepisu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskane przez osoby biorące udział w przedmiotowych konferencjach.

W dniu 7 października 2011 r. Spółka wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa, polegającego na błędnej interpretacji i niewłaściwym zastosowaniu w stanie faktycznym przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 20 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz art. 42 a u.p.d.o.f.

W uzasadnieniu wezwania Strona podniosła, że przedmiotowa interpretacja pozostaje w sprzeczności z brzmieniem powołanych w niej przepisów ustawy o PIT, a w szczególności art. 11 ust. 1, dotyczącego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Podkreśliła, że nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy dokonanie świadczenia ma na celu zaspokojenie potrzeb osobistych świadczeniobiorcy. Tymczasem dziennikarze nie wyjeżdżają na opisane w stanie faktycznym konferencje jako osoby prywatne, ale są tam zapraszane wyłącznie dla celów zawodowych. Ich pobyt jest ukierunkowany wyłącznie na uczestnictwo w pokazie promocyjnym i zebranie odpowiedniej informacji o sprzedawanym produkcie, która następnie będzie wykorzystana przy przygotowaniu artykułu w prasie branżowej. Podkreśliła, że w realiach gospodarczych nie wydaje się możliwe, aby jakikolwiek dziennikarz był skłonny ponosić koszty przejazdów na konferencje prasowe poza granicami Polski tylko i wyłącznie w celu zapoznania się z ofertą produktów danej spółki farmaceutycznej, mogąc takie informacje uzyskać z innych źródeł.

Pismem z dnia 10 listopada 2011 r. Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika podatku dochodowego z tytułu pokrywania kosztów uczestnictwa dziennikarzy w krajowych i zagranicznych konferencjach.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w zakresie uznania, iż Strona zobowiązana jest do sporządzania informacji PIT-8C z tytułu udziału dziennikarzy w organizowanych przez Stronę konferencjach.

Przedmiotowej interpretacji Skarżąca zarzuciła naruszenie materialnego prawa podatkowego poprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznym, w szczególności art. 20 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz art. 42a u.p.d.o.f.

W związku z powyższym, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270) - dalej "p.p.s.a.", Skarżąca wniosła o uchylenie interpretacji Ministra Finansów i uznanie, iż przedstawione przez Stronę stanowisko dotyczące interpretacji wskazanych powyżej przepisów ustawy o PIT jest prawidłowe oraz zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Uzasadniając skargę Strona przywołała dotychczasowy przebieg postępowania oraz wskazała, że przedmiotowa interpretacja pozostaje w sprzeczności z brzmieniem powołanych w niej przepisów u.p.d.o.f., w tym art. 11 ust. 1 i art. 20 ust. 1, dotyczących przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Powołując się na art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. wskazała, że "przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń". W myśl z kolei art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f., nieodpłatne świadczenia uważa się za przychody z innych źródeł, w stosunku do których art. 42a ustawy nakłada na dokonującego ich wypłaty obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C. wymienione przepisy prowadzą do wniosku, że nieodpłatne świadczenie ma miejsce wówczas, gdy dokonane świadczenie ma na celu zaspokojenie potrzeb osobistych świadczeniobiorcy. Tymczasem dziennikarze nie wyjeżdżają na wspomniane konferencje, jako osoby prywatne, ale są tam zapraszane wyłącznie dla celów zawodowych. Pobyt zaproszonych dziennikarzy w miejscu organizacji takiej konferencji ukierunkowany jest wyłącznie na uczestnictwo w pokazie promocyjnym i zebranie odpowiedniej informacji o sprzedawanym produkcie, która następnie będzie wykorzystana przy przygotowaniu artykułu w prasie branżowej. W ocenie Skarżącej trudno za zasadne uznać twierdzenie, iż celem organizacji konferencji przez Stronę i jednocześnie pośrednio celem zaproszenia na konferencje dziennikarzy jest zaspokojenie osobistych potrzeb dziennikarzy, poprzez zapewnienie im przelotu, zakwaterowania i wyżywienia.

Skarżąca podniosła także, że w świetle art. 52 ustawy z dnia 6 września Prawo farmaceutyczne wspomniane konferencje należy zaklasyfikować jako reklamę produktu leczniczego. Przepis ten, stanowiący że reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, ma na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Skarżąca stwierdziła, że głównym celem, dla którego organizowane są konferencje jest przekazanie jak największej ilości informacji przedstawicielom środowiska dziennikarskiego, czego efektem jest napisanie artykułu oraz innych publikacji w prasie branżowej. Zaproszeni dziennikarze są współpracownikami lub pracownikami prestiżowych czasopism medycznych, które stanowią źródło wiedzy zawodowej dla szerokich rzesz środowiska medycznego, w tym lekarzy i farmaceutów. Dzięki tym publikacjom informacja o produktach Strony trafi do profesjonalnego odbiorcy, który będąc lekarzem i znając właściwości produktów Strony może rekomendować lub przepisać dany produkt swoim pacjentom. Strona zwróciła uwagę, że zaproszenie dziennikarzy na konferencje leży wyłącznie w interesie Strony i dlatego bezpodstawne jest stanowisko organu, że pokrycie kosztów podróży dziennikarzy i ich pobytu może być dla nich w sensie obiektywnym przysporzeniem majątkowym.

Z punktu widzenia dziennikarza nie ma bowiem znaczenia, czy prezentacja na temat produktów Skarżącej jest organizowana w formie wideokonferencji, konferencji zorganizowanej lokalnie (i w związku z tym Strona nie będzie pokrywać kosztów podróży dziennikarzy), czy też konferencji międzynarodowej (której organizacja w innym kraju nakłada na organizatora konieczność pokrycia kosztów przejazdu i pobytu, gdyż bez ich pokrycia jej organizacja byłaby zupełnie bezcelowa).

Zdaniem Strony, we wszystkich tych przypadkach jedynym "benefitem", jaki uzyskuje dziennikarz są informacje na temat produktów Strony, które mogą być wykorzystane w pracy dziennikarskiej i jednocześnie, które mogą służyć reklamie produktów Strony. Dlatego nieuprawnionym jest stwierdzenie organu, że po stronie dziennikarza powstaje przychód, gdyż trudno uznać, że z tytułu uzyskania informacji na temat produktów Strony uzyskał on trwałe przysporzenie majątkowe o konkretnej wartości.

Reasumując, Skarżąca wywiodła, że wydatki na pokrycie kosztów przelotu, zakwaterowania i niezbędnego wyżywienia dziennikarzy, ponoszone przez Skarżącą w związku z organizacją lub współorganizacją konferencji mających na celu prezentację produktów własnych Skarżącej, w związku z uzyskiwaniem korzyści w formie reklamy w periodykach branżowych o profilu medycznym, nie skutkują obowiązkiem sporządzania przez Skarżącą informacji PIT-8C.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art.1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a.", w tym również interpretacji indywidualnych poddanych kontroli sądowej na podstawie art. 3 § 2 pkt 4a) p.p.s.a., sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem.

W myśl art. 146 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności.

Wyjaśnić również należy, iż stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji ma prawo i obowiązek uwzględnić również okoliczności, wprawdzie nie wskazane w skardze jako zarzut, ale mające wpływ na tę ocenę.

Wreszcie, wskazać trzeba, że zgodnie z art. 153 p.p.s.a. cena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Oznacza to, że ilekroć dana sprawa będzie przedmiotem rozpoznania przez sąd, tylekroć będzie on związany oceną prawną wyrażoną w tym orzeczeniu. Dodać należy, że - jak to podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 marca 2012 r. (sygn. akt I OSK 670/11; LEX nr 1145122) - ocena ta wiąże tylko o tyle, o ile odnosi się do tych samych okoliczności faktycznych i prawnych. Traci więc ona moc wiążącą tylko w razie zmiany stanu prawnego, zmiany istotnych okoliczności faktycznych, wzruszenia orzeczenia w przewidzianym do tego trybie oraz z uwagi na późniejsze podjęcie przez skład poszerzony NSA uchwały zawierającej ocenę prawną odmienną od wyrażonej we wcześniejszym wyroku sądu administracyjnego. Odnosząc się do tej kwestii, w ocenie Sądu orzekającego, Minister Finansów, rozpoznając ponownie sprawę, właściwie wykonał wytyczne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wynikające z uzasadnienia wyroku z dnia 17 marca 2011 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 1639/10 i przed udzieleniem kolejnej interpretacji wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 O.p. w zw. z art. 14h O.p. do należytego wypełnienia wymogów przedstawionych w dyspozycji art. 14h § 3 O.p., tj. do podania czy wartość uzyskiwanych przez poszczególnych dziennikarzy świadczeń przekracza kwotę wolną od podatku, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f.

W następstwie kontroli zaskarżonego aktu Sąd stwierdził, że skarga jest nieuzasadniona, nie ma bowiem podstaw do uznania, że zaskarżona interpretacja indywidualna jest niezgodna z prawem.

Badając legalność interpretacji indywidualnych w sprawach podatkowych podkreślić należy, że organ podatkowy wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jego rola sprowadza się do przedstawienia poglądu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej. Interpretacja indywidualna nie jest aktem rozstrzygającym o prawach lub obowiązkach podmiotu w konkretnej sprawie podatkowej. Interpretacja może być uznana za naruszającą prawo tylko wtedy, gdy została wydana niezgodnie z przepisami normującymi wydawanie interpretacji, a nie z przepisami, które są przedmiotem interpretacji. Interpretacja bowiem nie może naruszać prawa, które interpretuje. Wykładnia prawa stanowi zespół czynności zmierzających do ustalenia znaczenia i zakresu wyrażeń języka prawnego i powinna odtworzyć te wyobrażenia pojęć, które łączył z daną normą ustawodawca.

W tak rozumianym pojęciu, podniesiony przez Skarżącą zarzut naruszenia przez organ wydający interpretację indywidualną przepisów prawa materialnego, tj. art. 20 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przychód uzyskany przez dziennikarzy z tytułu pokrywania przez Stronę kosztów uczestnictwa w krajowych i zagranicznych konferencjach, w postaci zapewnienia przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, z którymi Strony nie łączy żaden stosunek zobowiązaniowy, powoduje konieczność opodatkowania tego przysporzenia, zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy, jako przychód z innych źródeł, w związku z czym Strona zobowiązana jest do sporządzenie informacji PIT- 8C, w ocenie Sądu, należy uznać za bezzasadny.

Istota sporu między stronami, generalnie biorąc, sprowadza się do ustalenia, czy finansowanie kosztów przelotu, zakwaterowania i niezbędnego wyżywienia dziennikarzy uczestniczących w organizowanych konferencjach krajowych i zagranicznych przez Skarżącą, skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia czy też nie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Skarżąca finansuje koszty przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia w zakresie w jakim wiążą się z bezpośrednim uczestnictwem w konferencji zaproszonych dziennikarzy, piszących do polskich periodyków medycznych oraz, że jednorazowa wartość tych kosztów przekracza 100 zł.

Ponadto ze stanu faktycznego wynika, że Spółkę nie łączy z dziennikarzami żaden stosunek prawny ( w szczególności umowa o dzieło lub zlecenia ), a Spółka liczy, że efektem uczestnictwa zaproszonego dziennikarza w konferencji będzie napisanie przez zaproszonego dziennikarza artykułu dotyczącego produktów spółki.

Tym samym uznać trzeba, że zapraszani dziennikarze uczestniczący w organizowanych lub współorganizowanych przez Skarżącą konferencjach osiągają korzyść finansową, ponieważ Strona, nie będąc do tego prawnie zobowiązana, z własnej inicjatywy i dla własnych korzyści pokrywa koszty uczestnictwa dziennikarzy w takich konferencjach.

Zauważyć przy tym należy, że ewentualnego napisania przez dziennikarza artykułu nie można oceniać w kategorii zobowiązania, w związku z poniesionymi przez Skarżącą wydatkami z tytułu uczestnictwa w konferencji. W sytuacji, gdy zaproszony dziennikarz nie napisze artykułu z konferencji, to nie spowoduje to konieczność poniesienia przez niego kosztów przelotu i pobytu. Powyższe tym bardziej wzmacnia pogląd, że po stronie dziennikarzy następuje przysporzenie majątkowe ze względu na brak obowiązku jakiegokolwiek świadczenia za wykonaną usługę związaną z przelotem, zakwaterowaniem i wyżywieniem.

W tym miejscu podnieść trzeba, że choć przepisy ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych nie zawierają definicji "nieodpłatnego świadczenia", to jednak zagadnienie nieodpłatnych świadczeń było wielokrotnie omawiane zarówno w piśmiennictwie (por. Podatek dochodowy od osób prawnych – 2009 , pod red. Janusza Marciniuka , Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2009 str. 228 – 231 , Podatek dochodowy od osób prawnych Komentarz 2003 - L.Błystek, B.Dauter, B.Gruszczyński, B.Hnatiuk, H.Łysiakowska, E.Madej, A.Murdecki, M.Niezgódka –Medek, R.Pek,KWujek, J.Zubrzucki, str. 199-202), jak i znajduje ugruntowane stanowisko w orzecznictwie sądów administracyjnych.

I tak: kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, ażeby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Należą do nich te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenia w majątku podatnika, które mają konkretny wymiar finansowy. Przy czym przyjmuje się, że warunkiem uznania takiego świadczenia za przychód jest jego otrzymanie przez podatnika. (por. np. wyroki NSA z dnia 18 kwietnia 2001r. sygn. SA/Sz 85/2000, z dnia 19 stycznia 2000 r. sygn. I SA/Wr 880/98, z dnia 10 października 2001 r. sygn. III SA 121/00 ).

W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2006 r. (sygn. akt II FPS 1/06) wyjaśniono, że pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze (...), których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy.

Podobne stanowisko zawarł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2008 r. (sygn. akt II FSK 1361/07, opublikowany w zbiorze: LEX nr 49993). W uzasadnieniu powołanego wyroku podkreślono, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilnym, gdyż w jego zakres wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawe, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, ale również te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy.

Reasumując powyższe rozważania, przysporzenie majątkowe po stronie dziennikarzy następuje ze względu na brak obowiązku zapłaty za wykonaną usługę związaną z przelotem, zakwaterowaniem i wyżywieniem w związku z pobytem na konferencji. Jednocześnie brak jest obowiązku jakiegokolwiek świadczenia po stronie dziennikarza z tego tytułu na rzecz Skarżącej.

Inaczej mówiąc, uzyskiwane przez dziennikarza świadczenie nie wiąże się z ekwiwalentem z jego strony na rzecz Skarżącej.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, Minister Finansów prawidłowo przyjął, iż pokryte przez Spółkę koszty uczestnictwa stanowią nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. uzyskane przez wymienione we wniosku osoby biorące udział w konferencjach. Zawarty w skardze argument Skarżącej, iż dziennikarze zapraszani są nie jako osoby prywatne, a wyłącznie dla celów zawodowych nie pozbawia uzyskiwanego świadczenia cech nieodpłatności.

Skarżąca podnosi, że "jak wskazano w złożonym wniosku (czego Minister Finansów nie zakwestionował w skarżonej interpretacji), w świetle art. 52 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne, wspomniane konferencje należy zaklasyfikować jako reklamę produktu leczniczego".

Sąd zauważa, że powyższe nie jest kwestionowane przez organ oraz, w szczególności, że nie można z tego tytułu wywodzić, na tle opisanego stanu faktycznego, że Skarżąca ponosząc wydatki na organizację przedmiotowych konferencji, mieszczących się w definicji reklamy, jest zwolniona z obowiązku ustalenia po stronie dziennikarzy przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

Wbrew twierdzeniom Skarżącej, Sąd nie dopatrzył się również wewnętrznej sprzeczności w stanowisku organu, który przyznał, że Skarżąca ponosząc wydatki na organizację przedmiotowych konferencji, mieszczących się w definicji reklamy, odnosi z tego tytułu korzyść, gdyż niewątpliwie poprzez dotarcie do jak najszerszego kręgu potencjalnych klientów, uzyskuje możliwość zwiększenia sprzedaży, a tym samym przychodów. Jednakże, jak wskazano wyraźnie w interpretacji, nie wyklucza to obowiązku ustalenia po stronie dziennikarzy przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

Tym samym nie można zgodzić się ze Skarżącą, iż będąc kosztami reklamy produktów Strony, wydatki związane z zaproszeniem dziennikarzy na konferencje nie mogą jednocześnie kwalifikować się do wydatków na zakup nieodpłatnych świadczeń na rzecz dziennikarzy.

W ocenie Sądu, nie można również podzielić poglądu Skarżącej, zgodnie z którym "nieuprawnionym wydaje się stwierdzenie, że po stronie dziennikarza powstaje przychód, gdyż trudno uznać, że z tytułu uzyskania informacji na temat produktów Strony uzyskał on trwałe przysporzenie majątkowe o konkretnej wartości".

Odnosząc się do tego zarzutu przede wszystkim należy skonstatować, iż organ podatkowy w interpretacji będącej przedmiotem zaskarżenia nie stwierdził, że po stronie uczestniczących w konferencjach dziennikarzy powstaje przychód z tytułu uzyskanych informacji na temat produktów Strony. Tym samym, organ podatkowy nie odniósł się do kwestii ewentualnych konsekwencji podatkowych, w sytuacji uznania, że uzyskiwane w trakcie konferencji informacje są przychodem i zasadności różnicowanie wartości tych informacji w zależności od miejsca i formy w jakiej są przekazywane, bowiem są one z punktu widzenia ocenianej interpretacji prawnie relewantne.

Sąd podziela stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji, że z uwagi na to, iż jednorazowa wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania i wyżywienia jest wyższa niż 100 zł, to uzyskany przez dziennikarzy przychód nie korzysta z przedmiotowego zwolnienia, o którym mowa w art. 2 i ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu ustawy obowiązującym do 19 maja 2010 r.

W konsekwencji, pokryte przez Skarżącą, wymienione powyżej koszty uczestnictwa stanowią nieodpłatne świadczenie, w rozumieniu przepisu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskane przez osoby biorące udział w przedmiotowych konferencjach.

Zważywszy na przytoczone argumenty, Sąd podziela stanowisko zawarte przez organ w zaskarżonej interpretacji, zgodnie z którym przychód uzyskany przez dziennikarzy z tytułu pokrywania przez spółkę kosztów uczestnictwa w krajowych i zagranicznych konferencjach, w postaci zapewnienia przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, z którymi Spółki nie łączy żaden stosunek zobowiązaniowy, powoduje konieczność opodatkowania tego przysporzenia, zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o p dochodowym od osób fizycznych, jako przychód z innych źródeł.

Ponadto, z uwagi na to, że wartość kosztów związanych z uczestnictwem dziennikarzy na konferencjach, tj. kosztów przelotu, zakwaterowania oraz niezbędnego wyżywienia, przekracza kwotę 100 zł, brak jest możliwości zwolnienia z opodatkowania tego świadczenia w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f., w brzmieniu ustawy obowiązującym do 19 maja 2010 r. W takim przypadku zastosowanie znajduje przepis art. 42a ustawy podatkowej, nakazujący podmiotowi, nie będącemu płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, sporządzenie informacji o przychodach z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy, tj. informacji PIT- 8C.

Reasumując, ponieważ zaskarżona interpretacja podatkowa jest prawidłowa, skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.