• II SA/Go 547/12 - Wyrok W...
  29.03.2024

II SA/Go 547/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
2012-08-30

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Grażyna Staniszewska /przewodniczący/
Marek Szumilas /sprawozdawca/
Michał Ruszyński

Sentencja

Dnia 30 sierpnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędziowie Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędzia WSA Marek Szumilas (spr.) Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Gminy z dnia [...] r. nr XXXVIII/271/10 w przedmiocie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi [...] stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uzasadnienie

Wojewoda, działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) w związku z art.3 §2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zaskarżył uchwałę nr XXXVI 11/271/10 Rady Gminy z dnia [...] września 2010 roku w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi [...].

Zakwestionowanej uchwale skarżący zarzucił istotne naruszenie przepisu

art. 17 pkt 6 lit. d ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej zwanej upzp) oraz art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 roku o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, polegające na naruszeniu zasad sporządzanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wnosząc o stwierdzenie jej nieważności.

W uzasadnieniu skargi Wojewoda podniósł, że Rada Gminy podjęła w dniu [...] września 2010 roku zaskarżona uchwałę na podstawie art. 20 ust. 1 w zw. z art. 27 upzp. Zgodnie z art. 20 ust. 1 upzp plan miejscowy uchwala rada gminy po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Skarżący podkreślił, że stosownie do art. 27 upzp, zmiana studium lub planu miejscowego następuje w takim trybie, w jakim są one uchwalane.

Skarżący wskazał, iż kwestionowaną uchwałę podjęto po dniu [...] lipca 2010 roku, zatem po wejściu w życie ustawy o wspieraniu usług i sieci telekomunikacyjnych. Skarżący zwrócił uwagę, iż przepis art. 70 pkt 4 tej ustawy dodał do art. 17 pkt 6 upzp nową jednostkę redakcyjną mianowicie -lit. d, zgodnie z którą wójt po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego występuje o opinię o projekcie planu do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w zakresie telekomunikacji.

Wojewoda zauważył, iż ustawodawca nie wprowadził przepisów przejściowych w niniejszym zakresie, organ sporządzający projekt uchwały obowiązany był wypełnić dyspozycję prawodawcy. W momencie wejścia w życie wskazanej powyżej ustawy, powstał obowiązek zasięgnięcia opinii Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w zakresie telekomunikacji.

Wojewoda ustalił w toku czynności nadzorczych, że Wójt Gminy zaniechał wystąpienia do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej o opinię o projekcie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi [...]. Zdaniem skarżącego pominięcie tej opinii zgodnie z art. 28 upzp stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego i powoduje nieważność uchwały rady gminy.

Ponadto stosownie do art. 46 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych miejscowy pian zagospodarowania przestrzennego, nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Tymczasem jak wskazał Wojewoda w § 12 ust. 9 pkt 3 kwestionowanej uchwały w zakresie telekomunikacji, wprowadzony został zakaz lokalizacji stacji i urządzeń nadawczych, co stanowi naruszenie zasad sporządzania planu.

Zdaniem Wojewody, skoro zaskarżona uchwała została podjęta z istotnym naruszeniem prawa, zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy stwierdzić jej nieważność w całości.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podnosząc, że podjęcie przez Radę Gminny uchwały nr VII.50.2011 w dniu [...] czerwca 2011 roku o uchyleniu zaskarżonej uchwały spowodowało jej wycofanie z obrotu prawnego oraz naprawiło uchybienia powstałe przy jej uchwalaniu.

Obecny podczas rozprawy Wójt Gminy wniósł o uwzględnienie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 przywołanego aktu). W myśl art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z Dz. U. 2012 r. poz. 270) – przywoływanej dalej jako .p.p.s.a. - zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (pkt 5) oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Skarga wniesiona w kontrolowanej sprawie dotyczy uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – a zatem jest objęta zakresem art. 3 pkt 5 § 2 p.p.s.a.

Analizując zakwestionowaną przez Wojewodę uchwałę Sąd uznał, że skarga jest zasadna i podzielił w pełni zawartą w niej argumentację.

Dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej uchwały w pierwszej kolejności wskazać należy, że do zadań własnych gminy należy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (art. 3 upzp). Uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest podejmowana w trybie określonym przepisami, które szczegółowo określają procedurę jaka jest wymagana przy tego rodzaju uchwałach. Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 28 upzp naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Przyznana radzie gminy kompetencja w zakresie uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz samodzielność kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na terenie gminy nie oznacza zupełnej dowolności. Akt prawa miejscowego organu jednostki samorządu terytorialnego stanowiony jest na podstawie upoważnienia ustawowego i winien być sporządzany tak, by przyjęte w oparciu o to upoważnienie normy uzupełniały wydane przez inne podmioty przepisy powszechnie obowiązujące kształtujące prawa i obowiązki ich adresatów.

Ustawodawca formułując określoną delegację do wydania aktu wykonawczego przekazuje upoważnienie do uregulowania wyłącznie kwestii nie objętych dotąd żadną normą o charakterze powszechnie obowiązującym w celu ukształtowania stanu prawnego uwzględniającego m.in. specyfikę, możliwości i potrzeby środowiska, do którego właściwy akt wykonawczy jest skierowany. Akty te nie mogą zatem wykraczać poza jakiekolwiek unormowania ustawowe, czynić wyjątków od ogólnie przyjętych rozwiązań ustawowych, a także powtarzać kwestii uregulowanych w aktach prawnych hierarchicznie wyższych. Muszą zawierać sformułowania jasne, wyczerpujące, uniemożliwiające stosowanie niedopuszczalnego, sprzecznego z prawem luzu interpretacyjnego. Tylko w ustawie dozwolone jest ustalanie obowiązków i praw obywateli oraz określenie wyjątków władczej ingerencji w konstytucyjnie gwarantowane prawa i wolności obywateli. Również tylko w ustawie dopuszczalne jest określenie kompetencji organów administracji publicznej.

Zakres upoważnienia ustawowego winien być zawsze ustalany przez pryzmat zasad demokratycznego państwa prawnego, działania w granicach i na podstawie prawa oraz innych przepisów regulujących daną dziedzinę (art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej). Normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły - zakaz dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2005 roku w spr. IV SA/Wr 807/04 ).

Oceniając legalność zaskarżonej uchwały podnieść należy, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 upzp, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy. Kontrola sądu administracyjnego nie może więc dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć, lecz ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej. Dodać bowiem należy, że wedle art. 91 ust. 1. ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym nazywaną dalej jako u.s.g., uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Nadto stosownie bowiem do art. 1 § Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sąd administracyjny sprawuje kontrolę administracji publicznej wyłącznie pod względem zgodności z prawem.

Stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tego aktu albo stwierdza, że został wydany z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jego nieważności. Przepisy te korespondują z art. 91 u.s.g., który przewiduje, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne (ust. 1). Odrębną podstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie nieważności uchwały stanowi art. 28 upzp, w myśl którego naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Przepis ten stanowi uregulowanie szczególne względem przytoczonych artykułów ustawy o samorządzie gminnym i ma zastosowanie w niniejszej sprawie. Zauważyć tu należy, iż większym rygoryzmem nacechowane jest naruszenie zasad sporządzania planu. O ile bowiem naruszenie trybu sporządzania planu może stanowić podstawę nieważności uchwały tylko wówczas, gdy jest istotne, to przy naruszeniu zasad ich sporządzania, każde naruszenie wywołuje skutek nieważności uchwały, uznawane jest więc za rażące naruszenie prawa.

Przedmiotem zaskarżenia jest uchwała Rady Gminy nr XXXVIII/271/10 podjęta w dniu [...] września 2010 roku, w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi [...].

Z mocy przepisu art. 14 ust. 8 upzp miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego.

Warunkiem wejścia w życie ustaw, rozporządzeń i aktów prawa miejscowego jest ich ogłoszenie, zaś zasady i tryb ogłaszania aktów normatywnych określa ustawa (art. 88 Konstytucji RP). W aktualnym stanie prawnym omawianą kwestię reguluje ustawa z 20 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2007 roku, nr 68, poz. 449 ze zm.). Analogicznie stanowi art. 42 u.s.g. Stosownie do art. 13 pkt 2 wymienionej ustawy, w wojewódzkim dzienniku urzędowym ogłasza się akty prawa miejscowego stanowione przez sejmik województwa, organ powiatu oraz organ gminy, w tym statuty województwa, powiatu i gminy. Akty normatywne, zawierające przepisy powszechnie obowiązujące, ogłaszane w dziennikach urzędowych wchodzą w życie po upływie czternastu dni od dnia ich ogłoszenia, chyba że dany akt normatywny określi termin dłuższy (art. 4 ust.1).

Skoro, jak wyżej powiedziano, zaskarżona uchwała należy do aktów prawa miejscowego zatem powinna zostać opublikowana w wojewódzkim dzienniku urzędowym. Prawidłowe ogłoszenie aktu prawa miejscowego ma zasadnicze znaczenie dla jego obowiązywania, jest bowiem, jak wyżej wspominano, warunkiem jego wejścia w życie. Akt normatywny, który nie został opublikowany (ogłoszony) zgodnie z obowiązującą procedurą i we właściwym trybie nie może wiązać adresatów utworzonych w nim norm prawnych i nie odnosi skutku prawnego.

Jak się okazuje zaskarżona uchwała nie została ogłoszona w Wojewódzkim Dzienniku Urzędowym. Jednak fakt, że uchwała nie została ogłoszona, zatem nie będzie wykonywana, nie stanowi przeszkody dla stwierdzenia jej nieważności. Do takiego wniosku prowadzi wykładnia językowa, systemowa oraz celowościowa art. 91 ust 1 oraz 93ust. 1 u.s.g.. Powołane przepisy, będące podstawą uznania uchwały za nieważną w drodze zarządzenia nadzorczego albo podstawą skargi organu nadzoru do sądu administracyjnego o takie stwierdzenie, wskazują bowiem na dopuszczalność uznania nieważności uchwały podjętej lecz jeszcze nieogłoszonej (zobacz wyroki Wojewódzkich Sadów Administracyjnych w : Gorzowie Wlkp. z dnia 9 września 2009 roku w spr. II SA/Go 864/09, w Krakowie z dnia 6 marca 2012 roku w spr. II SA/Kr 1566/11 i z dnia 8 marca 2012 roku w spr. II SA/Kr 1571/11).

Podstawą złożenia skargi na kontrolowaną uchwałę stało się zaniechanie wystąpienia przez Wójta Gminy do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej o opinię o projekcie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obrębie wsi [...]. W tym miejscu wskazać należy, że art. 70 ust. 4 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2010 roku, nr 106, poz. 675) dokonał zmiany w art. 17 ust. 6 upzp, wprowadzając obowiązek uzgadniania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego także z Prezesem Urzędu Komunikacji w zakresie telekomunikacji (art. 17 ust. 6 pkt d). Należy nadto zauważyć, że przepisy tej ustawy nie zawierają przepisów przejściowych dotyczących procedury uchwalania planów miejscowych, które pozwalałyby na stosowanie przepisów obowiązujących przed nowelizacją. Sąd podziela pogląd zawarty we wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 2011 roku w spr. II OSK 1949/11, że jeśli ustawodawca nie wypowiada się w kwestii przepisów przejściowych, to nowa ustawa ma zastosowanie do zdarzeń prawnych powstałych po jej wejściu w życie jak i do tych, które miały miejsce wcześniej, jednak trwają dalej, po wejściu w życie nowej ustawy.

Z tej racji rozwiązanie określone jako bezpośrednie działanie nowego prawa polega na zadecydowaniu przez ustawodawcę, że od chwili wejścia w życie nowych norm należy je stosować do wszelkich stosunków, zdarzeń czy stanów rzeczy danego rodzaju i zarówno tych, które dopiero powstaną, jak i tych, które powstały przed wejściem w życie nowych norm, ale trwają w czasie dokonywania zmiany prawa. W wypadku gdy ustawodawca wyraźnie nie rozstrzygnie powyższych kwestii przyjmuje się, że zadecydował o bezpośrednim działaniu nowego prawa (por. S. Wronkowska, M. Zieliński, Komentarz do zasad techniki prawodawczej, Warszawa 1997, s. 49-53). Tak zatem zasada bezpośredniego działania nowego prawa oznacza, iż od chwili wejścia w życie nowych norm prawnych należy je stosować do wszystkich stosunków prawnych, zdarzeń czy stanów rzeczy danego rodzaju, zarówno tych, które dopiero powstaną, jak i tych, które powstały wcześniej, przed wejściem w życie nowych przepisów, ale które trwają w czasie dokonywania zmiany prawa.

Wedle dyspozycji zawartej w art. 28 ust.1 upzp nieważność uchwały rady gminy w całości lub części powoduje naruszenie zasad sporządzenia planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem orzecznictwa sądowoadministracyjnego głównym celem tego przepisu jest zagwarantowanie ochrony podmiotom, których prawa mogą zostać naruszone w wyniku sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego. Inaczej mówiąc, celem sformalizowanej procedury jest m.in. zagwarantowanie znajomości aktu planistycznego, którego treść będzie kształtowała sposób wykonywania prawa własności nieruchomości oraz zagwarantowanie możliwości wpływu na treść przyszłego planu. Podjęcie wymaganych do uchwalenia planu czynności gwarantuje możliwość udziału zainteresowanych podmiotów w procesie planowania, jak i pośrednią kontrolę legalności przyjmowanych w projekcie rozwiązań. Ograniczenie konieczności stwierdzenia nieważności uchwały do przesłanki istotnego naruszenia trybu sporządzenia planów w oczywisty sposób oznacza natomiast, że pominięcie którejkolwiek z czynności przewidzianych dla trybu sporządzania planu nie musi zawsze i bezwzględnie skutkować nieważnością aktu. Jak zaznaczył Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 7 grudnia 2010 roku w spr. II OSK 2013/10, istotne zatem naruszenie trybu, skutkujące nieważnością uchwały, miałoby miejsce wówczas, gdyby naruszenie procedury w zakresie kolejności podejmowanych czynności miało wpływ na treść postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Chodzi tu zatem o takie naruszenie procedury, które dawałoby podstawy do przyjęcia, że przy zachowaniu prawidłowego trybu, w tym prawidłowej kolejności działań i bez pomijania którejkolwiek z czynności przewidzianej dla trybu sporządzania planu postanowienia aktu planistycznego byłyby odmienne od podjętych (komentarz do ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym pod redakcją prof. Zygmunta Niewiadomskiego, wyd. C.H.Beck, Warszawa 2008, str. 251). Przy tak rozumianym pojęciu istotnego naruszenia procedury planistycznej zarzut naruszenia art. 17 pkt.6 lit. d) u.p.s.p. jest uzasadniony. (zobacz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 27 kwietnia 2011 roku w spr. II SA/Lu 169/11).

Jest oczywistym, że wprowadzenie konieczności uzgadniania projektu planu z Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej jest urealnieniem właśnie pośredniej kontroli legalności przyjmowanych w projekcie rozwiązań planistycznych dotyczących telekomunikacji. Brak uzgodnienia w trybie art. 17 ust. 6 lit. d) upzp oznaczał w tym przypadku pozbawienie Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej wpływu na przyjęte rozwiązania, co skutkowało wypełnieniem przesłanki określonej w art. 28 ust.1 upzp, a w rezultacie tego powoduje nieważność całej zaskarżonej uchwały.

Kolejnym naruszeniem prawa, wskazanym we wniesionej skardze, jest wprowadzenie, w zapisie § 12 ust. 9 pkt 3 zaskarżonej uchwały, planu zakazu w zakresie telekomunikacji lokalizacji stacji i urządzeń nadawczych. Zgodnie bowiem z art. 46 ust 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Zatem zapisy planu zakazujące lokalizowania takich inwestycji na określonych terenach naruszają powołany przepis. Zakwestionowany przepis uchwały zawarty jest w rozdziale 2 dotyczącym całego obszaru planu. W tej sytuacji stosując metody wykładni prawa dotyczące zasad stosowania przepisów o charakterze ogólnym i szczególnym należałoby dojść do przekonania, iż zakaz zabudowy na poszczególnych terenach dotyczy także lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej.

Zgodnie z definicją legalną, zawartą w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, celami publicznymi w rozumieniu ustawy jest także budowa, utrzymywanie łączności publicznej i sygnalizacji, zaś art. 4 stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o łączności publicznej - należy przez to rozumieć infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów prawa telekomunikacyjnego. Ustawa dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r., Nr 171, poz. 1800 ze zm.) określa w art. 2, że na jej potrzeby za infrastrukturę telekomunikacyjną należy uważać urządzenia telekomunikacyjne, oprócz telekomunikacyjnych urządzeń końcowych, oraz w szczególności linie, kanalizacje kablowe, słupy, wieże, maszty, kable, przewody oraz osprzęt, wykorzystywane do zapewnienia telekomunikacji.

W świetle przytoczonych unormowań Sąd stwierdza, iż w świetle unormowań art. 46 ust. 1 i 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, które zabraniają wprowadzania zakazów lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w planie miejscowym, wprowadzony w kontrolowanej uchwale zakaz łamie zasadę legalności, którą winny kierować się organy władzy publicznej. W konsekwencji tego, w ocenie Sądu także w rozważanym zakresie doszło do naruszenia zasad sporządzania planu.

Nietrafne okazało się stanowisko zawarte w odpowiedzi na skargę żądające jej oddalenia albowiem zaskarżona uchwała została uchylona uchwałą Rady Gminy z dnia [...] czerwca 2011 roku nr VII.50.2011. Jak się bowiem okazuje Wojewoda zarządzeniem nadzorczym z dnia [...] czerwca 2011 roku nr [...] stwierdził nieważność uchwały z dnia [...] czerwca 2011 roku. Skoro na powyższe rozstrzygniecie nie została wniesiona skarga do sądu administracyjnego, stało się ono prawomocne i tym samym rzeczona uchwała została usunięta z obrotu prawnego, w następstwie czego w obrocie prawnym pozostaje zaskarżona uchwała.

Mając na względzie powyższe rozważania Sąd stwierdza, że przy uchwalaniu zaskarżonej uchwały doszło do naruszenia zasad sporządzania planu, zaś przez to do istotnego naruszenia trybu jego sporządzania, co w myśl art. 28 ust. 1 upzp skutkuje nieważnością zaskarżonej uchwały. Z powyższej racji Sąd, z powołaniem się na przepis art. 147 § 1 p.p.s.a., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...