II GSK 1022/11

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2011r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę A. W. i A. W. – wspólników spółki cywilnej "S." na postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2010r., w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym za niezasadne.

Przedstawiając przebieg postępowania Sąd I instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] marca 2009r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na podmiot wykonujący przewóz drogowy – [...]-S. A. W., A. W. s.c. karę pieniężną w wysokości 8 000 zł. W dniu 7 stycznia 2010r. ten sam organ wystawił tytuł wykonawczy nr [...], na podstawie którego w dniu 10 lutego 2010r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. – P. wydał zawiadomienie o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego spółki. Pismem z dnia 15 lutego 2010r. A. W. i A. W. wspólnicy spółki cywilnej [...]-S. wnieśli do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. – P. zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, z wnioskiem o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Postanowieniem z dnia [...] marca 2010r. wierzyciel – [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego uznał zarzuty dłużnika za bezzasadne, a Główny Inspektor Drogowy po rozpatrzeniu zażalenia dłużników, postanowieniem z dnia [...] lipca 2010. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie, odnosząc się merytorycznie do wszystkich zgłoszonych w piśmie z dnia 15 lutego 2010 r. i w zażaleniu zarzutów.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. A. W. i A.W. wspólnicy spółki cywilnej S. (dawniej [...]-S. s.c. A. W. A. W.) wnieśli o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2010 r. (omyłkowo wskazano w skardze z 23 czerwca 2010r.). W motywach skargi powtórzyli zarzuty formułowane w toku postępowania administracyjnego, a mianowicie:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i zastosowanie art. 22 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2004r. Nr 204, poz.2088 ze zm.),

2. mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 33 ust. 10 w zw. z art. 27 § 1 ust. 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541 ze zmianami), dalej powoływanej jako u.p.e.a., poprzez przyjęcie, że tytuł wykonawczy określał podstawę prowadzenia egzekucji, podczas gdy w tytule wykonawczym nie przytoczono podstawy prowadzenia egzekucji,

- art. 40 § 2 kpa w zw. z art. 18 w zw. z art. 32 u.p.e.a. - w zakresie niedoręczenia pełnomocnikowi strony tytułu wykonawczego oraz upomnienia przed wszczęciem egzekucji,

- art. 15 u.p.e.a. - w zakresie niedoręczenia zobowiązanemu pisemnego upomnienia, wzywającego do wykonania obowiązku objętego tytułem wykonawczym w terminie 7 dni od doręczenia upomnienia,

- art. 27 § 1 u.p.e.a. w zakresie wszczęcia egzekucji administracyjnej na podstawie tytułu wykonawczego, do którego nie dołączono upomnienia,

- §13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę. Odnosząc się do zawartego w niej zarzutu braku legitymacji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego do wystawienia tytułu wykonawczego wskazał, że stosownie do art. 1a pkt 13 u.p.e.a. użyte w ustawie pojęcie wierzyciela oznacza podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym. Z treści art. 5 § 1 pkt 1 u.p.e.a. wynika natomiast, iż uprawnionym do żądania wykonania w drodze egzekucji administracyjnej obowiązków określonych w art. 2 jest - w odniesieniu do kar pieniężnych wymierzanych przez organy administracji rządowej - właściwy do orzekania organ l instancji, z zastrzeżeniem pkt 4. Dalej Sąd I instancji zauważył, że art. 22 ustawy z 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462 ze zmianami), zmienił brzmienie art. 51 ustawy o transporcie drogowym. Przed wspomnianą nowelizacją art. 51 określał, że zadania inspekcji transportu drogowego wykonuje (oprócz GITD) wojewódzki inspektor transportu drogowego, a po tej zmianie - wojewoda działający za pośrednictwem wojewódzkiego inspektora transportu drogowego, zwanego dalej "wojewódzkim inspektorem", jako kierownik wojewódzkiej inspekcji transportu drogowego wchodzącej w skład wojewódzkiej administracji zespolonej. Powyższa zmiana nie oznacza jednak braku możliwości wydawania decyzji przez wojewódzkiego inspektora transportu drogowego. Stosownie do art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym wojewódzki inspektor transportu drogowego jest kierownikiem wojewódzkiej inspekcji transportu drogowego wchodzącej w skład wojewódzkiej administracji zespolonej. Zgodnie z art. 51 ust. 6 ustawy o transporcie drogowym w sprawach związanych z wykonywaniem zadań i kompetencji inspekcji organem właściwym jest wojewódzki inspektor, a organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego - Główny Inspektor. Takie rozwiązanie dopuszcza ustawa z dnia 23 stycznia 2009r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2009 r. nr 31, poz. 206), która w art. 2 pkt 2 lit. b stanowi, iż zadania administracji rządowej w województwie wykonują organy rządowej administracji zespolonej w województwie, w tym kierownicy zespolonych służb, inspekcji i straży. Uprawnieni do kontroli drogowej inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego, stosownie do art. 93 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, mają prawo nałożyć na wykonującego przewozy drogowe lub inne czynności związane z przewozem karę pieniężną za naruszenie obowiązków lub warunków wynikających z przepisów ustawy.

W świetle powyższych regulacji zasadne jest zatem stanowisko organów orzekających w sprawie, iż podmiotem uprawnionym do żądania wykonania w drodze egzekucji administracyjnej obowiązku wynikającego z decyzji z [...] marca 2009r. o nałożeniu na skarżącą kary pieniężnej (w uzasadnieniu Sąd omyłkowo wskazał na decyzję z dnia 26 października 2009r.) jest [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, jako właściwy do orzekania organ l instancji. W ocenie Sądu I instancji tytuł wykonawczy wystawiony przez ten organ spełnia wymogi określone w art. 27 § 1 u.p.e.a., a zaskarżone postanowienie nie narusza art. 22 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej.

Sąd I instancji wskazał także, że zasadnie organy przyjęły, iż w sprawie ma zastosowanie § 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zgodnie z którym postępowanie egzekucyjne może być wszczęte bez uprzedniego doręczenia upomnienia w przypadkach, gdy należność pieniężna została określona w orzeczeniu. Przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i akty wykonawcze do tej ustawy nie wprowadzają bowiem podziału na sposób powstania należności, określając tylko i wyłącznie, że obowiązek przesłania upomnienia zobowiązanemu nie jest wymagany, gdy egzekucja dotyczy należności pieniężnej określonej w orzeczeniu. W rozpoznawanej sprawie orzeczeniem tym jest decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, nakładająca na [...]-S. s.c. A. W. A. W. karę pieniężną w wysokości 8.000 zł. Dalej Sąd wskazał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości pogląd, że dopiero od momentu skutecznego doręczenia odpisu tytułu wykonawczego organ egzekucyjny ma do czynienia ze stroną, której uprawnienia są uregulowane m. in. w art. 32 i 40 kpa, a zatem może ona działać przez pełnomocnika, któremu – jeżeli został ustanowiony – doręcza się pisma. W tym kontekście tytuł wykonawczy musi być doręczony bezpośrednio zobowiązanemu, co w sprawie niniejszej miało miejsce.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. podzielił także stanowisko organu odnoszące się do prawidłowości powołanej w tytule wykonawczym podstawy prowadzenia egzekucji. Wskazał, że przez podstawę prawną prowadzenia egzekucji należy rozumieć przepisy, na mocy których dopuszczalne jest prowadzenie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych lub obowiązków o charakterze niepieniężnym. W tytule wykonawczym wystawionym w kontrolowanej sprawie jako podstawę prawną prowadzenia egzekucji powołano art. 2 ust. 1 u.p.e.a. W ocenie Sądu powołanie tego przepisu bez wskazania jego konkretnej jednostki redakcyjnej (punktu) nie stanowi – wbrew twierdzeniom skarżącej – takiej wadliwości tytułu wykonawczego, która skutkowałaby koniecznością zwrotu tego tytułu wierzycielowi przez organ egzekucyjny. Zatem egzekucja na podstawie wystawionego przez wierzyciela tytułu wykonawczego była dopuszczalna, tym bardziej, iż wskazano w nim podstawę prawną egzekwowanego obowiązku, tj. decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, z mocy której na zobowiązanym ciążył egzekwowany obowiązek.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wnieśli A. W. i A. W. – wspólnicy S. s.c., zarzucając:

- na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego przez błędna wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie art. 33 pkt 10 u.p.e.a. w zw. z art. 22 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej oraz art. 51 ustawy o transporcie drogowym - poprzez uznanie, że tytuł wykonawczy, na podstawie którego przeciwko skarżącej prowadzone jest postępowanie egzekucyjne, pochodzi od uprawnionego do jego złożenia organu;

- na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 33 pkt 6 u.p.e.a. poprzez oddalenie skargi na skutek błędnego przyjęcia przez WSA, że egzekucja administracyjna przeciwko skarżącej jest dopuszczalna, wobec niedoręczenia tytułu wykonawczego pełnomocnikowi skarżących, co miało wpływ na wynik postępowania bowiem mogło skutkować oddaleniem skargi wniesionej na postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

W związku z tym na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 § 1 p.p.s.a. skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz o zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że od dnia 1 stycznia 2007 r. zadania inspekcji transportu drogowego wykonuje Wojewoda działający za pośrednictwem Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego jako kierownika wojewódzkiej inspekcji transportu drogowego wchodzącej w skład wojewódzkiej administracji zespolonej. Dlatego też czynności egzekucyjne jako mające charakter techniczny mogą być wykonane tylko przez Wojewodę. Konsekwencją powyższej zmiany ustawy jest przeniesienie kompetencji do wydawania określonego rodzaju decyzji na Wojewodę. O tyle więc może wydawać decyzje Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, o ile wydaje je w imieniu Wojewody. Samoistne władcze kompetencje Wojewódzkiego Inspektora przestały istnieć, skoro zmieniło się miejsce Inspektora w systemie organów administracji państwowej. Zdaniem skarżących do prowadzenia egzekucji uprawniony jest wyłącznie organ, który wydał decyzję stanowiącą przedmiot egzekucji, nie zaś ten kto upoważniony jest jedynie do ich podpisywania. W przedmiotowej sprawie jedynie właściwym podmiotem w zakresie prowadzenia egzekucji na podstawie prawomocnej decyzji jest Wojewoda [...]. Skoro egzekucja nie była dopuszczalna, gdyż nie istniał prawidłowo wystawiony tytuł wykonawczy, organ egzekucyjny obowiązany był zgodnie z art. 59 § 1 pkt. 7 ustawy, umorzyć postępowanie. Brak prawidłowego tytułu wykonawczego oznacza zasadność podnoszonych zarzutów, co z kolei oznaczał konieczność uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest bezzasadna. Została ona bowiem oparta na całkowicie błędnej interpretacji prawa. Podniesiono w niej zarówno zarzuty naruszenia przepisów postępowania, jak i prawa materialnego.

W zakresie przepisów postępowania skarżący zarzucili Sądowi I instancji naruszenie w art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 33 pkt 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym. Zgodnie z treścią art. 33 pkt 6 u.p.e.a., podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego. W petitum skargi kasacyjnej skarżący stwierdzili, że naruszenie tych przepisów doprowadziło do oddalenia skargi z uwagi na błędne przyjęcie, że egzekucja administracyjna przeciwko nim była dopuszczalna, mimo niedoręczenia tytułu wykonawczego ich pełnomocnikowi. Odnosząc się do tego zarzutu należy stwierdzić, że organ nie miał w stanie faktycznym i prawnym tej sprawy obowiązku doręczenia tytułu wykonawczego pełnomocnikowi skarżących. Z treści art. 40 § 2 k.p.a. wynika, że jeżeli strona ustanowiła w sprawie pełnomocnika, to pisma doręcza się temu pełnomocnikowi. Jest zatem oczywiste, że przepis ten nakłada na organ obowiązek doręczania pism pełnomocnikowi, ale by móc realizować ten obowiązek organ musi powziąć wiedzę o tym, że strona pełnomocnika ustanowiła. W rozpoznawanej sprawie miało to miejsce dopiero wraz ze złożeniem pisma z dnia 16 lutego 2010r. zatytułowanego "Zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej z wnioskiem o umorzenie postępowania egzekucyjnego". Z akt sprawy wynika, że pismo to zostało podpisane przez radcę prawnego B. S., który załączył do niego kopię pełnomocnictwa udzielonego mu do działania w imieniu skarżących. Mając na uwadze tak datę (16 lutego 2010 r.), jak i treść tego pisma, stwierdzić należy, że zostało ono sporządzone w wyniku uzyskania przez skarżących wiedzy o wystawieniu w dniu 7 stycznia 2010 r. tytułu wykonawczego. Za całkowicie bezzasadny należało więc uznać zarzut wadliwej akceptacji przez Sąd I instancji, że egzekucja administracyjna przeciwko skarżącym była dopuszczalna, skoro powyższy tytuł wykonawczy został doręczony skarżącym. Na marginesie tylko Sąd zauważa, że skarżący nie podjęli nawet próby wykazania w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, czy zarzucane uchybienie miało jakikolwiek wpływ na wynik sprawy, a to przecież jest decydujące z punktu widzenia oceny zasadności zarzutów naruszenia przepisów postępowania.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego, które miało zdaniem skarżących polegać na przyjęciu, że organem właściwym do wystawienia omawianego tytułu wykonawczego jest [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego. Zdaniem skarżących organem właściwym w tym zakresie jest Wojewoda [...]. Stanowisko to uzasadniali zmianą treści art. 51 ustawy o transporcie drogowym, na mocy art. 22 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej.

Powyższy zarzut, jak i jego uzasadnienie nie znajdują żadnych podstaw w przepisach prawa. Stosownie do treści art. 5 § 1 pkt 1 u.p.e.a. uprawnionym do żądania wykonania w drodze egzekucji administracyjnej obowiązków określonych w art. 2 jest w odniesieniu do obowiązków wynikających z decyzji lub postanowień organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego - właściwy do orzekania organ I instancji, z zastrzeżeniem pkt 4, który nie dotyczy rozpoznawanej sprawy. Rozdział 5 ustawy o transporcie drogowym "Inspekcja Transportu Drogowego" określa zadania tej inspekcji i kompetencje (właściwość) jej inspektorów. I tak stosownie do treści art. 50 pkt 1 lit. a) ustawy transporcie drogowym do zadań tej Inspekcji należy kontrola przestrzegania obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których mowa w art. 4 pkt 22 (w tym obowiązków lub warunków wynikających z przepisów ustawy). Przepis art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym, którego naruszenie zarzucono w skardze kasacyjnej, przed nowelizacją dokonaną art. 22 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. przewidywał, że zadania inspekcji transportu drogowego wykonuje Główny Inspektor Transportu Drogowego (pkt 1) i wojewódzki inspektor transportu drogowego (pkt 2). Po tej zmianie, zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 2 u.t.d. zadania inspekcji transportu drogowego wykonuje "wojewoda działający za pośrednictwem wojewódzkiego inspektora transportu drogowego, jako kierownika wojewódzkiej inspekcji transportu drogowego wchodzącej w skład wojewódzkiej administracji zespolonej".

Skarżący upatrują w tej zmianie przepisów pozbawienie wojewódzkiego inspektora transportu drogowego kompetencji do wykonywania zadań Inspekcji Transportu Drogowego, w tym kompetencji do wydawania decyzji administracyjnych w sprawie kar pieniężnych. Tymczasem przepis art. 51 ust. 1 pkt 2 musi być interpretowany z uwzględnieniem art. 51 ust. 6, z których to przepisów wyraźnie wynika, że to "pośrednictwo" wojewódzkiego inspektora transportu drogowego obejmuje występowanie w postępowaniu administracyjnym w roli organu pierwszej instancji.

Niczym nieuzasadnione jest zatem wyprowadzanie z tej nowelizacji wniosku, jakoby zadania Inspekcji Transportu Drogowego (poza zastrzeżonymi dla Głównego Inspektora Transportu Drogowego), łącznie z zadaniami polegającymi na wydawaniu decyzji administracyjnych, miał wykonywać wojewoda. NSA wypowiadał już w orzecznictwie pogląd, co do celu, jakiemu miała służyć omawiana nowelizacja, powołując się między innymi na uzasadnienie do projektu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. (por. wyroki NSA: z dnia 17 marca 2011 r. sygn. akt II GSK 343/10, z dnia 22 grudnia 2010 r. sygn. akt II GSK 1103/09 i z dnia 23 lutego 2010 r. sygn. akt II GSK 191/09).

W uzasadnieniu do projektu tej ustawy wskazano, że w celu podniesienia sprawności Państwa i jakości wykonywania przypisanych prawem zadań i kompetencji koniecznym jest m. in. zdefiniowanie pozycji wojewody jako przedstawiciela Rady Ministrów w województwie. W obowiązującym podziale kompetencji nie było – według autorów projektu ustawy – przypadków równoległego wykonywania tych samych zadań i kompetencji przez organy administracji rządowej i jednostki samorządu terytorialnego, liczne natomiast były przypadki, w których zadania i kompetencje określone w tej samej ustawie wykonywane były przez różne szczeble jednostek samorządu terytorialnego i przez wojewodów. W ustawie przyjęto zatem założenie, że zadania przypisane wojewodzie jako przedstawicielowi rządu na danym obszarze powinny ograniczać się m. in. do wykonywania funkcji zwierzchnika zespolonej administracji rządowej oraz funkcji inspekcyjno-kontrolnych. Przesunięcie zadań i kompetencji do samorządu województwa miało wzmocnić ten poziom samorządu terytorialnego poprzez rozbudowanie jego roli w realizacji zadań publicznych. Konsekwencją przesunięcia zadań była również konieczność zespolenia służb, inspekcji i straży funkcjonujących na poziomie wojewódzkim i powiatowym, które nie działały w strukturze zespolonej wbrew założeniom reformy z 1999r. (Państwowa Inspekcja Sanitarna oraz Inspekcja Transportu Drogowego).

Należy zatem stwierdzić, że wprowadzona nowelizacja art. 51 ustawy o transporcie drogowym nie spowodowała zmiany organu właściwego do wykonywania zadań Inspekcji Transportu Drogowego, w tym do wydawania przez inspektorów decyzji administracyjnych na podstawie ustawy o transporcie drogowym. Organem właściwym do wydania decyzji w I instancji o nałożeniu na skarżących kary pieniężnej był [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, której to decyzji skarżący nie kwestionowali. Umocowanie do wydania tej decyzji, na podstawie której wystawiono kwestionowany w tej sprawie tytuł wykonawczy, wynika z art. 93 ust. 1 i ust. 1a) w związku z art. 89 ustawy o transporcie drogowym. Przepisy te, ustanowione w Rozdziale 11 omawianej ustawy "Kary pieniężne", określają bowiem uprawnienie dla inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego dokonujących kontroli drogowej, do nałożenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków wynikających z ustawy o transporcie drogowym w drodze decyzji administracyjnej, która jest wydawana w imieniu organu właściwego ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli.

W związku z treścią omówionych przepisów nie może budzić wątpliwości kompetencja wojewódzkiego inspektora transportu drogowego jako organu I instancji, właściwego do wydawania decyzji w sprawach związanych z realizacją zadań Inspekcji Transportu Drogowego. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego posiadał zatem umocowanie do wydania decyzji o nałożeniu na skarżących kary pieniężnej. Organ ten był w konsekwencji umocowany na podstawie art. 5 § 1 pkt 1 u.p.e.a. do żądania wykonania w drodze egzekucji administracyjnej obowiązku wynikającego z tej decyzji, to jest do wystawienia w dniu 8 stycznia 2010 r. tytułu wykonawczego.

O właściwości organów Inspekcji Transportu Drogowego w omawianym zakresie świadczy również, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd I instancji, uregulowanie zawarte w ustawie z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie. W art. 2 pkt 2 tej ustawy przewidziano, że zadania administracji rządowej w województwie wykonują organy rządowej administracji zespolonej w województwie, w tym kierownicy zespolonych służb, inspekcji i straży.

Powyższe rozumienie umocowania wojewódzkiego inspektora transportu drogowego do żądania wykonania w drodze egzekucji administracyjnej obowiązku wynikającego z decyzji o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym jest utrwalone w orzecznictwie NSA (por. wyżej wymienione wyroki). Taki też pogląd zaprezentował Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, a zatem zarzut skargi kasacyjnej i w tym zakresie nie mógł odnieść zamierzonego skutku.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.