II SA/Łd 340/12

Uzasadnienie

Wojewoda [...], decyzją z dnia [...], nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r.- Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...], którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono A. i H. T. pozwolenia na budowę budynku gospodarczego oraz rozbiórkę szopy drewnianej na działce nr 304, położonej w miejscowości B. , w gminie B.

W trakcie przeprowadzonego postępowania organ odwoławczy ustalił, iż wnioskiem z dnia 10 stycznia 2011r. A. i H. T. wystąpili o udzielenie pozwolenia na budowę budynku gospodarczego oraz rozbiórkę szopy drewnianej na działce nr 304 w B. .

Decyzją z dnia [...], nr [...] Starosta [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę wskazanej inwestycji

Wskutek odwołania W. R. Wojewoda [...] decyzją z dnia [...], nr [...] uchylił wskazaną decyzję z dnia [...] wraz z poprzedzającym ją postanowieniem z dnia [...], nr [...] o udzieleniu zgody na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Następnie postanowieniem z dnia [...], nr [...] Starosta [...] udzielił zgody na odstępstwo od obowiązujących przepisów techniczno - budowlanych określonych w § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r., w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie umożliwiając wykonanie ściany bez otworów okiennych i drzwiowych projektowanego budynku gospodarczego na działce budowlanej nr 304, bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną nr 303.

Decyzją z dnia [...], nr [...] Starosta [...] ponownie zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku gospodarczego oraz rozbiórkę szopy drewnianej na działce nr 304 w miejscowości B., w gminie B., która to decyzja została ponownie uchylona decyzją Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] wraz z poprzedzającym ją postanowieniem o udzieleniu odstępstwa, a sprawa ponownie została przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Kolejnym postanowieniem z dnia [...]., nr [...] Starosta [...] ponownie udzielił zgody na odstępstwo od obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych określonych w § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r., w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie umożliwiające wykonanie ściany bez otworów okiennych i drzwiowych projektowanego budynku gospodarczego na działce budowlanej nr 304 bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną nr 303 w miejscowości B., w gminie B..

Następnie decyzją, z dnia [...], nr [...] Starosta [...] po raz kolejny zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku gospodarczego oraz rozbiórkę szopy drewnianej na działce nr 304 położonej w miejscowości B..

W uzasadnieniu wskazano, iż odstępstwo dotyczy przypadku określonego w § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zgodnie z którym budynek na działce budowlanej, zwrócony ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę granicy z sąsiednią działką budowlaną, należy sytuować w odległości nie mniejszej niż 3 m od tej granicy. Usytuowanie projektowanego budynku gospodarczego ze ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką nr 303 powoduje objęcie tej działki obszarem oddziaływania w rozumieniu art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane. Analizując aktualny stan zagospodarowania nieruchomości organ stwierdził, że na działce nr 304 znajduje się budynek inwentarski (obora). Od strony zachodniej na sąsiedniej działce nr 303 zlokalizowany jest budynek o tej samej funkcji - inwentarski (chlewnia). Oba budynki zlokalizowane są w odległościach po 4,0 m od wspólnej granicy działek, a łączna odległość pomiędzy tymi budynkami wynosi 8,0 m. Projektowany budynek gospodarczy na działce nr 304 będzie posiadać podobną funkcję i będzie przeznaczony do magazynowania płodów rolnych, maszyn i sprzętu rolniczego. Budynek projektowany jest o wymiarach 28x10m, tj. o wymiarach zbliżonych do istniejących budynków gospodarczych - inwentarskich. Ściany budynku przewidziano murowane z pustaków żużlobetonowych "Alfa" na zaprawie cementowo-wapiennej, dach jednospadowy, kryty blachą odprowadzenie wód opadowych oraz śniegu na własną działkę inwestora, dojazd do budynku oraz zasilenie w media - na dotychczasowych zasadach. W obu wariantach lokalizacji budynku, tj. w granicy działki lub w odległości 3 m od tej granicy ściana zwrócona w stronę granicy będzie pełna, spełniająca warunki oddzielenia pożarowego. W budynku nie występują pomieszczenia zagrożone wybuchem. Wedle organu spełniony jest warunek bezpieczeństwa pożarowego, określony w § 272 ust 3 w związku z § 232 ust. 4 i 5 w/w rozporządzenia. Lokalizacja budynku gospodarczego w obu wariantach: tj. przy granicy sąsiedniej działki lub w odległości 3 m od tej granicy nie spowoduje zwiększenia zanieczyszczenia powietrza, hałasu, zapachów, ograniczeń w dostępie do drogi publicznej bądź w dostępie do mediów technicznych. Nie wystąpi również zagrożenie życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia. Lokalizacja projektowanego budynku gospodarczego nie spowoduje także ograniczeń w sposobie użytkowania sąsiedniej działki, która aktualnie jest użytkowana w celach rolniczych.

Odnosząc się do kwestii oświetlenia światłem dziennym i zacieniania, stwierdzono, że przepisy Prawa budowlanego nie regulują warunków odnośnie zacieniania działek lub innych budynków niż przeznaczonych na pobyt ludzi. Przepisy § 13 oraz § 57 i 60 w/w rozporządzenia określające wymogi zapewnienia oświetlenia dziennego oraz warunki przesłaniania obiektu, dotyczą tylko pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. Wymogi te nie dotyczą natomiast budynków inwentarskich. Kwestii tej nie reguluje również rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 7 października 1997r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz. U. z 1997r., Nr 132, poz. 877). Wymagania dotyczące pomieszczeń inwentarskich określają przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które w Rozdziale 11 § 110 stanowią, że w pomieszczeniach przeznaczonych dla inwentarza żywego należy zapewnić oświetlenie światłem dziennym lub sztucznym, przystosowanym do gatunku i grupy zwierząt. Budynek zlokalizowany na działce nr 303, o wysokości w kalenicy ok. 9,0 m posiadający ścianę z otworami okiennymi, usytuowany jest w odległości 4,0 m od granicy z działką inwestora, przy czym budynek ten ze względu na gabaryty, wysokość oraz funkcję (prowadzenie hodowli trzody chlewnej) również oddziałuje na sąsiednie nieruchomości. Projektowany budynek gospodarczy w obu wariantach lokalizacji nie ograniczy dostępu światła dziennego w wyżej wym. budynku inwentarskim, stanowiącym własność sąsiada. W godzinach dopołudniowych wystąpi wprawdzie zacienianie tego budynku, natomiast w godzinach popołudniowych oddziaływanie będzie odwrotnie - to budynek sąsiada będzie zacieniał budynek inwestora. Według oceny organu w zakresie dotyczącym zacieniania, którego nie regulują przepisy, nastąpi wzajemne oddziaływanie obu budynków.

Dalej organ wyjaśnił, że uzasadniając wybór wariantu lokalizacji budynku gospodarczego inwestor zwrócił uwagę na kwestię funkcjonowania istniejącej obory na swojej działce z wjazdem na korytarz paszowy, załączając kserokopię projektu przedmiotowego obiektu, podkreślając że usytuowanie projektowanego budynku gospodarczego w odległości 3 m od granicy z działką sąsiada uniemożliwi wjazd na korytarz paszowy, natomiast przebudowa tego korytarza nie jest możliwa ze względów technicznych z uwagi na istniejące urządzenia wewnętrzne (kanały gnojowe, wyciągi obornika, płyta gnojowa, instalacja kanalizacyjna). Zatem organ stwierdził, że istnieje możliwość wprowadzenia odstępstwa od obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych, dotyczących lokalizacji budynku ze ścianą pełną w odległości 3 m od granicy sąsiedniej działki z przyczyn techniczno-użytkowych. Wyjaśniono, że zarówno działka nr 304 stanowiąca własność inwestora, jak i sąsiednia działka nr 303 są użytkowane rolniczo. Wprowadzenie odstępstwa i zlokalizowanie projektowanego budynku gospodarczego w granicy z sąsiednią działką nr 303 nie zmieni zatem sposobu użytkowania tej działki i nie zakłóci funkcjonowania istniejącego na tej działce budynku inwentarskiego. Uciążliwości mogą powstać na etapie realizacji obiektu, w fazie budowy, lecz to rolą kierownika budowy będzie właściwe zabezpieczenie placu budowy i ograniczenie tych uciążliwości. Podkreślono, że po wybudowaniu obiektu, w takim wariancie lokalizacji budynku zostaną spełnione wymogi w rozumieniu art. 5 ust. 1 Prawa budowlanego, dotyczące bezpieczeństwa pożarowego, kwestii zagrożenia życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia, nie pogorszenia warunków sanitarnych i użytkowych oraz ochrony środowiska, ochrony przed hałasem i drganiami oraz poszanowania występujących w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji uzasadnionych interesów osób trzecich. W związku z tym, działając w oparciu o upoważnienie Ministra Infrastruktury (pismo znak BR3o-457-527/10 Nr 6643/z z dnia 24 września 2010r.) Starosta [...] w/w postanowieniem z dnia [...] udzielił zgody na odstępstwo od obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych w zakresie wnioskowanym przez inwestora. W konkluzji organ stwierdził, że inwestor spełnił wymogi określone w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 ustawy Prawo budowlane niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł W. R., zarzucając naruszenie przepisów prawa mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie, t j.:

- art. 9 ust. 1 i 2 ustawy Prawo budowlane, poprzez przyjęcie, że wystąpił szczególnie uzasadniony przypadek dopuszczający odstępstwo od przepisów techniczno- budowlanych;

- art. 33 i nast. Prawa budowlanego, poprzez przyjęcie, że istnieje możliwość wydania w niniejszej sprawie pozwolenia na budowę;

- § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez jego niezastosowanie;

- § 4 ust. 2 pkt 1 i 3 oraz § 5 ust. 1 rozporządzenia z dnia 15 lutego 2010r. w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich, dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 56 poz. 344 ze zm.), poprzez jego niezastosowanie;

- art. 7 K.p.a., poprzez niezastosowanie zasady, iż w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli;

- art. 8 K.p.a., poprzez niezastosowanie zasady, iż organy administracji publicznej obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli;

- art. 77 § 1 K.p.a., poprzez niezastosowanie, że organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy;

- art. 80 K.p.a. poprzez nie zastosowanie, że organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Ponadto odwołujący się, powołując się na treść art. 142 K.p.a. zaskarżył w całości wskazane postanowienie Starosty [...] nr [...] z dnia [...], wnosząc o jego uchylenie oraz o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i wydanie decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W pierwszej kolejności odwołujący się wskazał, że jego zdaniem Starosta [...] w żaden sposób nie wykazał, że w przedmiotowej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek zezwalający na odstępstwo od przepisów techniczno budowlanych określonych w art. 7, zgodnie z art. 9 ust. 1 Prawa budowlanego. zdaniem strony w przedmiotowej sprawie Starosta [...] konsekwentnie pomija zalecenia Wojewody [...], uzasadniając zastosowanie odstępstwa od przepisów techniczno - budowlanych faktem, iż budynek chlewni odwołującego się nie zostanie zacieniony oraz tym, że inwestorzy twierdzą, iż nie jest możliwa inna lokalizacja inwestycji, choć taka lokalizacja zdaniem odwołującego się jest możliwa, bowiem dostęp do spornej obory, wbrew twierdzeniom inwestorów jest zagwarantowany poprzez dwa wjazdy (z przodu i z tyłu budynku). Wjazd znajdujący się z tyłu obiektu został z własnej inicjatywy inwestorów pozbawiony funkcjonalności, ponieważ jest zastawiony płytą obornikową. W ocenie strony brak jest przeszkód, co do ewentualnej przebudowy w/w płyty, zaś pełną przejezdność obory zapewniłoby zburzenie od strony północnej niewysokiego murku płyty.

Nadto odwołujący się wskazał, iż w myśl § 110 pkt 1 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. w pomieszczeniu przeznaczonym dla inwentarza należy zapewnić oświetlenie światłem dziennym lub sztucznym przystosowane do gatunku i grupy zwierząt. Nadto hodowlę trzody chlewnej reguluje rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 lutego 2010r. w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej (DZ. U. Nr 56, poz. 344 ze zm.) wydane na podstawie art. 12 ust. 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003r., Nr 106, poz. 1002 ze zm.), do których to przepisów organ się nie odniósł. Strona podniosła, iż w powyższych regulacjach wskazano, że dla inwentarza żywego należy zapewnić m.in. oświetlenie światłem dziennym, zaś Starosta wskazał, że zacienienie będzie występować w godzinach dopołudniowych. Wobec powyższego, co najmniej przez 6 godzin każdego dnia w ciągu roku pomieszczenia chlewni będą praktycznie odcięte od dostępu naturalnego światła, co ma istotne znaczenie w szczególności w okresie jesienno -zimowym, kiedy zachód słońca następuję już ok. 15:30. Zwierzęta w ww. okresie przez przeważającą część dnia nie będą zatem w ogóle posiadać dostępu do naturalnego oświetlenia.

Zdaniem strony organ pierwszej instancji kolejny raz nie zastosował się do zalecenia Wojewody [...], wskazanego w decyzji nr [...] z dnia [...] gdzie zostało podkreślone, iż Starosta [...] ponownie rozpatrując sprawę będzie zobowiązany do wyjaśnienia, czy w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek w rozumieniu art. 9 ust. 1 Prawa budowlanego.

W uzasadnieniu wskazanej na wstępie decyzji Wojewoda [...] przypomniał, iż przedmiotem pozwolenia na budowę jest budynek gospodarczy usytuowany na działce 304 w granicy z działką 303 stanowiącą własność odwołującego się.

Wojewoda zauważył, iż w niniejszym postępowaniu organ pierwszej instancji z należytą staranności przeprowadził postępowanie wyjaśniające i uzasadnił dlaczego w niniejszej sprawie zachodzi szczególny przypadek uzasadniający odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych. W uzasadnieniu wyboru wariantu lokalizacji budynku gospodarczego w granicy wzięto pod uwagę kwestię funkcjonowania istniejącej obory na działce inwestora z wjazdem na korytarz paszowy. Usytuowanie projektowanego obiektu w odległości 3 m od granicy uniemożliwi wjazd na korytarz paszowy, natomiast przebudowa korytarza nie jest możliwa ze względów technicznych z uwagi na istniejące urządzenia wewnętrzne (kanały gnojowe, wyciągi obornika, płytę gnojową, instalację kanalizacyjną). Inwestor w piśmie z dnia 6 czerwca 2011r., oraz w piśmie z dnia 27 grudnia 2011r., wskazał, iż budynek obory od podstaw był przewidziany do hodowli trzody chlewnej oraz bydła z wykorzystaniem korytarza "gnojowego" na montaż zgarniacza obornika z wyprowadzeniem przez otwór drzwiowy od strony północnej bezpośrednio na płytę obornikową. Wyklucza to możliwość wjazdu do obory od strony północnej nie tylko ze względu na płytę obornikową ale również na istniejący zgarniacz obornika. Na możliwość wjazdu do obory od strony północnej wskazywał także skarżący w swoich wystąpieniach. Wyjaśnienia inwestora wskazują jednak, iż komunikacja od strony północnej istniejącej obory jest niemożliwa. Inwestor jednoznacznie wyjaśnił, iż konieczność korzystania z południowego wjazdu do obory a co za tym idzie konieczność usytuowania projektowanego budynku w granicy działki sąsiada jest niezbędna dla zachowania dostępu do budynku obory. Wojewoda także zauważył, iż ani skarżący ani organ administracji publicznej nie mogą sugerować ani miejsca lokalizacji projektowanego obiektu ani przyjętych rozwiązań projektowych. Organ administracji architektoniczno-budowlanej zobowiązany jest jedynie do sprawdzenia przyjętych rozwiązań z przepisami prawa, a nie do sugerowania nowych rozwiązań i miejsca lokalizacji obiektu. Reasumując, z treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że uzasadniając konieczność wprowadzenia odstępstwa wyjaśniono, że optymalna lokalizacja planowanego obiektu w granicy działki sąsiedniej wynika z faktu, iż taka lokalizacja jest jedynym rozwiązaniem zapewniającym bezkolizyjny dostęp do projektowanego budynku i istniejących budynków w gospodarstwie rolnym.

Organ podkreślił, że z uzasadnienia decyzji jak i postanowienia organu pierwszej instancji wynika, że usytuowanie projektowanego budynku w granicy z działką skarżącego uwarunkowane jest przede wszystkim racjonalnym zagospodarowaniem działki inwestorów uwzględniającym parametry i stan zagospodarowania działki inwestora jak i skarżącego. Wskazano iż projektowany budynek spełnia wymogi określone w przepisach przeciwpożarowych. Projektowany budynek posiada ścianę oddzielenia przeciwpożarowego o klasie odporności ogniowej określonej § 232 ust. 4 i 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych (...). Lokalizacja projektowanego budynku nie spowoduje zwiększenia zanieczyszczenia powietrza, hałasu, zapachów, ograniczeń w dostępie do drogi publicznej czy w dostępie do mediów technicznych. Nie wystąpi również zagrożenie dla życia ludzi bądź bezpieczeństwa mienia. Lokalizacja projektowanego budynku nie spowoduje ograniczeń w sposobie korzystania z sąsiedniej nieruchomości, która użytkowana jest w celach rolniczych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia § 4 ust. 2 pkt 1 i 3 i § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich, dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej, organ wyjaśnił, iż przepisy te określają obowiązki właścicieli względem zwierząt inwentarskich. Trudno zatem uznać, iż projektowana inwestycja narusza wskazane wyżej przepisy. W ocenie organu odwoławczego projekt budowlany jest zgodny z obowiązującymi regulacjami prawnymi, w tym z normami techniczno – budowlanymi, a fakt ten obligował organ do wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu inwestorowi pozwolenia na budowę.

W. R. zaskarżył powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 9 ust. 1 i 2 ustawy Prawo budowlane, poprzez przyjęcie, że wystąpił szczególnie uzasadniony przypadek dopuszczający odstępstwo od przepisów techniczno- budowlanych;

- art. 33 i nast. Prawa budowlanego, poprzez przyjęcie, że istnieje możliwość wydania w niniejszej sprawie pozwolenia na budowę;

- § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez jego niezastosowanie;

- § 4 ust. 2 pkt 1 i 3 oraz § 5 ust. 1 rozporządzenia z dnia 15 lutego 2010r. w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich, dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 56 poz. 344 ze zm.), poprzez jego niezastosowanie;

oraz naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 6 K.p.a., poprzez niezastosowanie zasady, że organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa;

- art. 7 K.p.a., poprzez niezastosowanie zasady, iż w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli;

- art. 8 K.p.a., poprzez niezastosowanie zasady, iż organy administracji publicznej obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli;

- art. 11 K.p.a., poprzez nie zastosowanie zasady, że organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę możności doprowadzi do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków przymusu;

- art. 77 § 1 K.p.a., poprzez niezastosowanie, że organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy;

- art. 80 K.p.a. poprzez nie zastosowanie, że organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona;

- art. 107 § 3 K.p.a., poprzez niezastosowanie, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, przytoczeniem przepisów prawa.

Skarżący w związku z powyższymi zarzutami wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola wspomniana sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§ 2). Sąd administracyjny, uwzględniając skargę, uchyla zaskarżony akt w całości albo części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeżeli natomiast zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach - stwierdza nieważność orzeczenia w całości lub części. Stwierdzenie wydania aktu z naruszeniem prawa wchodzi zaś w grę, o ile zachodzą przyczyny, określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach (art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2012r., poz. 270), dalej p.p.s.a. Po myśli art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.).

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji Sąd zważył, że organy prawidłowo przeprowadziły postępowanie dowodowe, ustaliły stan faktyczny i wydały rozstrzygnięcia odpowiadające zebranym dowodom oraz przepisom prawa.

Na wstępie rozważań wskazać wypada na oczywistą, acz fundamentalną kwestię, iż każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami (art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane, Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.). Osoba uprawniona do nieruchomości może ją zagospodarować w zakresie obowiązującego prawa w sposób dowolny. Co prawda musi to uczynić zgodnie z warunkami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy, ale postanowienia w niej zawarte stanowią konkretyzację przepisów, które należy wykładać na korzyść uprawnień właścicielskich. Roboty budowlane można rozpocząć na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. W myśl art. 32 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, pozwolenie na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego może być wydane po uprzednim uzyskaniu przez inwestora, wymaganych przepisami szczególnymi, pozwoleń, uzgodnień lub opinii innych organów. Stosownie zaś do ust. 4 w/w artykułu pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (pkt 1) oraz złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (pkt 2).

W ocenie Sądu wymagania formalne, określone w cytowanych wyżej przepisach i niezbędne do wydania pozwolenia na budowę, zostały spełnione. Sąd nie dopatrzył się także uchybień w załączonym do wniosku o pozwolenie na budowę projekcie budowlanym, który spełnia wymagania określone w decyzji o warunkach zabudowy (art. 34 ust. 1 Prawa budowlanego). Projekt zawiera również wszystkie elementy wymienione w art. 34 ust. 3 Prawa budowlanego. W tej sytuacji złożony przez inwestora wniosek o wydanie pozwolenia na budowę budynku gospodarczego oraz rozbiórkę szopy drewnianej na działce nr 304, położonej w miejscowości B., w gminie B. uprawniał organy do wydania pozytywnej decyzji. W tym zakresie wskazać nadto należy, iż w myśl art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę w razie spełnienia wymagań określonych w art. 32 ust. 4 i art. 35 ust. 1. Użyty zwrot "organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę" oznacza, że organ administracji architektoniczno – budowlanej, w razie spełnienia tych przesłanek, jest związany powyższymi przepisami i ma obowiązek podjąć rozstrzygnięcie zgodne z żądaniem wnioskodawcy. Dopiero brak którejkolwiek z przesłanek wymienionych w art. 32 Prawa budowlanego uniemożliwia podjęcie decyzji o pozwoleniu na budowę. Braków takich Sąd w składzie niniejszym nie dostrzegł. Inwestor spełnił bowiem wymagania przewidziane przez przepisy, w tym techniczno – budowlane określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki oraz ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690).

Jak wynika z akt sprawy inwestor uzyskał zgodę na odstępstwo od przepisów technicznych, o której mowa w art. 9 Prawa budowlanego, które upoważnia go do wykonania ściany bez otworów okiennych i drzwiowych przedmiotowego budynku gospodarczego na działce nr 304 bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką nr 303 w miejscowości B., w gminie B.. Zgodnie z ust. 1 wskazanego artykułu, w przypadkach szczególnie uzasadnionych dopuszcza się odstępstwo od przepisów techniczno – budowlanych. Przepis ten określa również procedurę uzyskiwania zgody na dokonanie odstępstwa wskazując, że organ administracji architektoniczno – budowlanej winien wystąpić do właściwego ministra, który ustanowił przepisy techniczno – budowlane o uzyskanie upoważnienia na dokonanie odstępstw. Po uzyskaniu takiego upoważnienia właściwy organ wydaje postanowienie o udzieleniu bądź odmowie udzielenia zgody na dokonanie odstępstwa. Procedura ta – jak wynika z akt sprawy – została zachowana. Ponadto legalność udzielonej przez organ pierwszej instancji zgody na odstępstwo od przepisów techniczno – budowlanych uzasadnia istnienie w sprawie przesłanki "szczególnie uzasadnionego przypadku". Za taką przesłankę należy bowiem bez wątpienia uznać sytuację, kiedy inwestor – pomimo wykazania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i dotychczas istniejącej na tej działce zabudowy mieszkaniowej – nie może zrealizować swego prawa podmiotowego, jakim jest prawo zabudowy nieruchomości gruntowej ze względu na obowiązujące przepisy techniczno – budowlane (zob. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lutego 2007r., w sprawie o sygn. akt II OSK 381/06, publ. ONSAiWSA 2007/6/134).

W ocenie Sądu, sytuacja taka wystąpiła w rozpoznawanej sprawie, inwestor wykazał bowiem, iż ów szczególny przypadek miał miejsce, a to z uwagi na wymiary działki (szer. ok. 23 m). Ponadto projektowana rozbudowa jest uwarunkowana technicznie i funkcjonalnie rozwiązaniami istniejącego budynku.

W niniejszej sprawie odstępstwo dotyczy przepisu określonego w § 12 ust. 1 punkt 2) rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w myśl którego budynek na działce budowlanej, zwrócony ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę granicy z sąsiednią działką budowlaną, należy sytuować w odległości nie mniejszej niż 3 m od tej granicy. O konieczności zastosowania odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych mogą decydować zarówno względy natury faktycznej (np. ukształtowanie terenu czy istniejący stan zagospodarowania sąsiednich nieruchomości), jak też użytkowe czy techniczne. Organ administracji powinien się wypowiedzieć dlaczego możliwe jest to odstępstwo, odnosząc się do warunków pożarowych, kwestii zagrożenia życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia, pogorszenia warunków sanitarnych i użytkowych, a także stanu środowiska.

Analizując aktualny stan zagospodarowania nieruchomości należy wskazać za organem, iż na działce inwestora znajduje się budynek inwentarski (obora), nadto od strony zachodniej na sąsiedniej działce nr 303 zlokalizowany jest budynek o tej samej funkcji - inwentarski (chlewnia). Oba budynki zlokalizowane są w odległościach po 4 m od wspólnej granicy działek, a łączna odległość pomiędzy tymi budynkami wynosi 8 m. Projektowany budynek gospodarczy na działce nr 304 będzie posiadać podobną funkcję i będzie przeznaczony do magazynowania płodów rolnych, maszyn i sprzętu rolniczego. Budynek projektowany jest o wymiarach 28x10 m, tj. o wymiarach zbliżonych do istniejących budynków gospodarczych – inwentarskich, a ściana zwrócona w stronę granicy będzie pełna, spełniająca warunki bezpieczeństwa pożarowego, stosownie do treści § 272 ust 3, w związku z § 232 ust. 4 i 5 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Lokalizacja spornego budynku przy granicy sąsiedniej działki nie spowoduje także zwiększenia zanieczyszczenia powietrza, hałasu, zapachów, ograniczeń w dostępie do drogi publicznej bądź w dostępie do mediów technicznych. Nie wystąpi również zagrożenie życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia. Nie spowoduje także ograniczeń w sposobie użytkowania sąsiedniej działki, która aktualnie jest użytkowana w celach rolniczych.

Bezsporną jest także okoliczność, iż usytuowanie projektowanego budynku gospodarczego w odległości 3 m od granicy z działką sąsiada uniemożliwi wjazd na korytarz paszowy, zaś jak wskazano przebudowa tego korytarza nie jest możliwa ze względów technicznych z uwagi na istniejące urządzenia wewnętrzne (kanały gnojowe, wyciągi obornika, płyta gnojowa, instalacja kanalizacyjna). Nie bez znaczenia jest także argumentacja inwestora, iż biorąc pod uwagę długość posiadanych przez niego maszyn rolniczych tj. kombajnu zbożowego - 11 m, kombajnu ziemniaczanego z ciągnikiem ok. 12 m ciągnika z przyczepami ok. 10 -12 m tylko lokalizacja planowanego budynku gospodarczego w granicy umożliwi mu jakiekolwiek manewrowanie tymi maszynami, bowiem wtedy pozostanie plac manewrowy ok. 13 m, zaś przy innej lokalizacji nie będzie możliwy wjazd do projektowanego budynku, który ma między innymi służyć do przechowywania maszyn rolniczych.

Odnosząc się do argumentacji skarżącego zawartej w odwołaniu i skardze wskazać trzeba, iż zasadniczy spór w sprawie sprowadza się do usytuowania planowanej inwestycji. Skarżący sprzeciwia się lokalizacji obiektu w granicy z własną nieruchomością. Wyjaśnić zatem należy, że zgodnie z zapisem § 12 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, co do zasady budynek na działce budowlanej należy sytuować w odległości od granicy z sąsiednią działką budowlaną nie mniejszej niż: 4 m – w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy, bądź 3 m – w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy. Owszem, co do zasady nie wolno realizować obiektów w odległości mniejszej niż 4 m od granicy z sąsiednią nieruchomością. Tym niemniej w przepisach prawa przewidziane są wyjątki od zasady, które w sprawie niniejszej zaistniały i zostały spełnione.

Odnosząc się do kwestii oświetlenia światłem dziennym i zacieniania, budynku inwentarskiego podnoszonej przez stronę postępowania podzielić należy stanowisko organu, że przepisy Prawa budowlanego nie regulują warunków odnośnie zacieniania działek lub innych budynków niż budynków przeznaczonych na pobyt ludzi. Przepisy § 13 oraz § 57 i 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, określające wymogi zapewnienia oświetlenia dziennego oraz warunki przesłaniania obiektu, dotyczą tylko pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. Wymogi te nie dotyczą natomiast budynków inwentarskich. Kwestii tej nie reguluje również rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 7 października 1997r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz. U. z 1997 r. Nr 132, póz. 877). Wymagania dotyczące pomieszczeń inwentarskich określają przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, które w Rozdziale 11 § 110 stanowią, że w pomieszczeniach przeznaczonych dla inwentarza żywego należy zapewnić oświetlenie światłem dziennym lub sztucznym, przystosowanym do gatunku i grupy zwierząt. Wobec tego podnoszona przez skarżącego okoliczność braku dostępu do światłą dziennego budynku inwentarskiego nie mogła skutkować wyeliminowaniem zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

Konkludując, wyjaśnić należy, iż podnoszone w toku całego postępowania argumenty skarżącego sprowadzają się w gruncie rzeczy do nieakceptowania przez niego planowanej inwestycji. Skarżący uważa, że inwestycja w planowanych parametrach stanowi naruszenie zasady uwzględniania występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego). W kontekście takich zarzutów wskazać należy, iż naruszenie uzasadnionych interesów osób trzecich może opierać się wyłącznie na obiektywnej ocenie dotyczącej przestrzegania obowiązujących przepisów prawa, a w szczególności wymagań techniczno – budowlanych oraz norm dotyczących budowy. Oznacza to, że właścicielowi nieruchomości przysługują prawne środki ochrony przed sposobem zagospodarowania na cele budowlane nieruchomości sąsiedniej, jeżeli projektowany sposób zagospodarowania kolidowałby z jego prawnie chronionym interesem poprzez naruszenie przez inwestora obowiązujących przepisów techniczno – budowlanych oraz norm dotyczących budowy. Natomiast jeśli inwestycja w żaden sposób nie narusza tych przepisów i norm, nie można mówić o naruszeniu uzasadnionych interesów. Tak więc ochrona uzasadnionych interesów musi wynikać z przepisów prawa, które takiej ochrony danym podmiotom udzielają.

Innymi słowy, w postępowaniu administracyjnym o udzielenie pozwolenia na budowę ocenie podlega badanie, czy dochodzi, względnie czy może dojść do naruszenia interesów osób trzecich, a więc i interesu właścicieli sąsiednich nieruchomości, jednakże wyłącznie w aspekcie ewentualnego naruszenia norm z zakresu prawa budowlanego i warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 2004r., w sprawie o sygn. akt IV SA 3483/02, Lex Nr 156958). Skoro zaś wymogi przewidziane tymi przepisami zostały zachowane, względnie w prawidłowym trybie wyrażono zgodę na odstępstwo od nich (jak w sprawie niniejszej), nie mogą przynieść oczekiwanego rezultatu argumenty o naruszeniu interesów osób trzecich.

Reasumując, zdaniem Sądu udzielona w sprawie zgoda na odstępstwo od przepisów techniczno – budowlanych nie narusza interesu prawnego skarżących, zaś organy w sposób należyty i wyczerpujący przedstawiły argumenty przemawiające za udzieleniem inwestorowi takiej zgody.

W tej sytuacji, Sąd uznał działanie organów administracji w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego oraz nie dopatrzył się naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec tego, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł o oddaleniu skargi.

a.tp.