• III SA/Wa 1662/12 - Posta...
  28.03.2024

III SA/Wa 1662/12

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2012-09-12

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Agnieszka Grzelak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Agnieszka Grzelak po rozpoznaniu w dniu 12 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi E.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] lutego 2012 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 rok postanawia odmówić przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata

Uzasadnienie

Skarżąca E. W. , wniosła do Sądu o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata. W uzasadnieniu wniosku podniosła, argumenty świadczące jej zdaniem o zasadności skargi.

Z oświadczenia o stanie rodzinnym majątku i dochodach wynika, że Skarżąca prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wraz z mężem. Posiada dwa domy o powierzchni 150 i 110 m². jako przedmioty wartościowe o wartości powyżej 3.000 euro Skarżąca podała meble i przedmioty dekoracyjne. Z oświadczenia wynika również, że Skarżąca uzyskuje emeryturę w wysokości 1.000 zł.

Referendarz sądowy wezwał Skarżącą do przedłożenia dodatkowych dokumentów i oświadczeń obrazujących sytuację majątkową Skarżącej. Wezwanie zostało doręczone 9 sierpnia 2012 r. (k. 22 akt sądowych). Skarżąca wymaganych dokumentów jednak nie złożyła.

Mając na względzie powyższe zważono, co następuje:

Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr z 2012 r., poz. 270), zwaną dalej p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§2), natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko z opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§ 3). W przypadku osób fizycznych przyznanie prawa pomocy następuje, w zakresie całkowitym – gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246§ 1 pkt 1), a w zakresie częściowym – gdy osoba ta wykaże, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny ( pkt. 2 cyt. wyżej przepisu).

Z regulacji prawnych dotyczących kosztów sądowych można wysnuć wniosek, że wnoszenie opłat sądowych jest zasadą natomiast zwolnienie z ich uiszczenia stanowi odstępstwo od niej. Założeniem prawa do bezpłatnej pomocy prawnej jest to, że strona – ze względu na swój stan majątkowy – nie jest w stanie ponieść jej kosztów.

Prawo pomocy jest przyznawane osobom charakteryzującym się ubóstwem (przykładowo do takich osób zaliczyć można osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione zostały całkowicie środków do życia). Ubiegający się o taką pomoc powinni poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania. Koszty sądowe należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które winny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne i wynikające z nich zasady, jakimi należy kierować się rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy, wysokość wpisu sądowego wynoszącego 200 zł jak i stan faktyczny sprawy, należy stwierdzić, iż w sprawie brak jest podstaw dla pozytywnego załatwienia wniosku strony.

Przystępując do rozważań należy przede wszystkim wskazać, że przepis art. 246 § 1 P.p.s.a. nakłada na stronę obowiązek wykazania (podkr. własne), tj. - przyjmując za Słownikiem języka polskiego (pod redakcją naukową prof. M. Szymczaka, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002, t. III, s. 749) - udowodnienia, czy też przedstawienia w sposób przekonywający, że zachodzą wobec niej przesłanki przyznania prawa pomocy. Prawo pomocy jest zatem uprawnieniem, dla którego realizacji strona obowiązana jest dokonać pewnych czynności, w tym przedstawić określone informacje bądź złożyć na wezwanie Sądu dokumenty służące ich weryfikacji. Możliwość wezwania strony do złożenia takich informacji bądź dokumentów (z której to możliwości skorzystano w niniejszej sprawie) daje przepis art. 255 P.p.s.a. (zob. postanowienie NSA z 23 grudnia 2005 r., II FZ 794/05, niepubl.).

Tymczasem Skarżąca nie wykonała wezwania referendarza sądowego i wymaganych dokumentów źródłowych nie przedłożyła. W szczególności Skarżąca nie przedłożyła mimo, że była do tego zobowiązana zeznania podatkowego za 2011 r., oświadczenia w przedmiocie korzystania z pomocy społecznej, wskazania wszystkich źródeł utrzymania, wskazania (wyliczenia) wysokości kosztów miesięcznego utrzymania (np. czynsz, leki, energia elektryczna itp.), a także dokumentów świadczących o posiadanych zobowiązaniach (np. kredyty bankowe itp.).

Wniosek o przyznanie prawa pomocy należało zatem rozpoznać w oparciu o przedłożone informacje oraz akta sprawy.

Instytucja "prawa pomocy" stanowi odstępstwo od wynikającej z art. 199 p.p.s.a., zasady odpłatności postępowania sądowoadministracyjnego. Jest to zatem swoista forma dotowania strony przez Państwo, poprzez zapewnienie jej bezpłatnego udziału w tym postępowaniu. Stąd też – jak również z uwagi na nieostre kryteria sformułowane w art. 246 § 1 p.p.s.a. - szczególnie istotne jest możliwie najbardziej dokładne ustalenie rzeczywistej kondycji finansowej strony (por. postanowienie NSA z 12 czerwca 2007 r., II FZ 214/07, niepubl.). W tym celu strona zobligowana jest przedstawić Sądowi nie tylko subiektywny opis zaistniałych faktów, ale przede wszystkim obiektywne dowody na ich potwierdzenie.

Innymi słowy fakty te powinny być uwiarygodnione (a najlepiej udokumentowane), tak aby Sąd miał przekonanie (a najlepiej pewność), co do trafności swojej oceny możliwości finansowych strony.

Z przedłożonych informacji wynika, że Skarżąca z tytułu emerytury uzyskuje miesięczny dochód w kwocie 1.000 zł. Posiada dwa domy o powierzchni 150 m² i 110 m². Ponadto Skarżąca oświadczyła, że posiada przedmioty watościowe o wartości powyżej 3.000 euro (meble i przedmioty dekoracyjne).

Dysponując tylko takimi informacjami referendarz sądowy nie był w stanie dokonać zestawienia dochodów Skarżącej z Jej wydatkami. Niemożliwa zatem była ocena kondycji finansowej Skarżącej i ocena czy Skarżąca jest w stanienie ponieść należne w sprawie koszty sądowe oraz koszty usług profesjonalnego pełnomocnika jakim jest adwokat.

Wobec niedostosowania się przez Skarżącą do wezwania z 19 lipca 2012 r., - niemożliwa jest rzetelna analiza zdolności płatniczych Skarżącej, a w konsekwencji ustalenie czy sytuacja, w której się znalazła wypełnia przesłanki z art. 246 § 1 p.p.s.a. Dopiero bowiem po otrzymaniu i zapoznaniu się z treścią dokumentów i oświadczeń złożonych w trybie art. 255 p.p.s.a., można wydać prawidłowe orzeczenie co do przyznania bądź też odmowy przyznania prawa pomocy (por. postanowienie NSA z 19 stycznia 2005 r., OZ 1115/04, niepubl.).

W tym stanie rzeczy referendarz sądowy uznał, że Skarżąca nie wykazała, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych oraz kosztów usług profesjonalnego pełnomocnika jakim jest adwokat bez uszczerbku koniecznego utrzymania.

Z uwagi na powyższe na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. postanowiono jak w sentencji

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...