• I OZ 649/12 - Postanowien...
  28.03.2024

I OZ 649/12

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2012-09-12

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Janina Antosiewicz /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 12 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażaleń S. W. , F. W. , A. R. , M. M. , B. R. , E. A. , M. W. , D. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 lipca 2012 r., sygn. akt IV SA/Po 413/12 o odmowie przywrócenia terminu i zwrocie wpisu od skargi w sprawie ze skargi S. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia: oddalić zażalenia

Uzasadnienie

Zarządzeniem z dnia 28 maja 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wezwał S. W. do uiszczenia wpisu sądowego od złożonej przezeń skargi – w wysokości 1302 zł. Dodatkowo wezwano skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi poprzez nadesłanie 7 odpisów skargi poświadczonych za zgodność z oryginałem. Powyższego należało dokonać w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania po rygorem odrzucenia skargi. Powyższe wezwania doręczono dorosłemu domownikowi F. W. w dniu 1 czerwca 2012 r. W zakreślonym terminie, który upłynął w dniu 8 czerwca 2012r., skarżący nie uiścił wpisu sądowego i nie nadesłał odpisów skargi. W związku z powyższym postanowieniem z dnia 19 czerwca 2012 r. Sąd odrzucił skargę S. W. – na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 oraz art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. 2012 poz. 270 – dalej p.p.s.a.)

W dniu 27 czerwca 2012 r. skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu i uzupełnienia braków formalnych skargi, argumentując że z powodu wyjazdu z domu nie mógł przeczytać listu z Sądu. Skarżący powołał się przy tym na okoliczność, iż przesyłkę odebrała matka – F. W. Wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu skarżący uiścił wpis sądowy w kwocie 1302 zł. i przesłał 7 odpisów skargi.

Postanowieniem z dnia 10 lipca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odmówił przywrócenia terminu i zwrócił wpis od skargi. Odnosząc się do okoliczności wskazywanych w treści wniosku S. W. Sąd stwierdził, że strona mając na względzie możliwość odebrania przesyłki przez inną osobę winna podjąć starania o to, aby wszelka korespondencja doręczona pod jej nieobecność w miejscu zamieszkania była jej przekazywana. Rzeczą wnioskodawcy było zatem bądź to poinformować domowników o tym, aby podczas jej nieobecności nie podejmowali żadnych przesyłek, bądź też, dbając o własne sprawy, każdorazowo po powrocie do miejsca zamieszkania uzyskać od nich informację, czy odbierali jakąkolwiek adresowaną do niej korespondencję. Z treści wniosku strony nie wynika jednak, aby takie działania skarżący podejmował. Sam fakt nieobecności w domu nie uzasadnia przywrócenia terminu do dokonania określonej czynności procesowej. Zgodnie bowiem z art. 72 § 1 p.p.s.a. odebranie przesyłki przez dorosłego domownika jest uważane za skuteczne doręczenie przesyłki samemu adresatowi. Warunkiem doręczenia przesyłki osobie nie będącej adresatem jest to, że odbierający pismo zobowiąże się do jej przekazania odbiorcy. Strona będzie ponosić jednak konsekwencje jakie wynikają z doręczenia pisma nawet wówczas, gdy pismo jest doręczane podczas jej nieobecności w miejscu zamieszkania. W tej sytuacji Sąd przyjął, iż dokonanie odbioru korespondencji przez dorosłego domownika i nie przekazanie jej do rąk adresata nie wyłącza winy skarżącego. Nieuwagę lub zaniedbania w tym zakresie nie można kwalifikować bowiem jako braku winy, będącego przesłanką przywrócenia uchybionego terminu.

Na powyższe postanowienie S. W. wniósł zażalenie podnosząc, że przebywał na urlopie w Niemczech i nie wiedział, że otrzyma w tym czasie ważną wiadomość. Wskazał, że do tej pory każda ze stron sprawy otrzymywała informacje i był pewien, że teraz też tak będzie, a tymczasem informację z Sądu otrzymał tylko on. Dodał, że jego matka, która jest w podeszłym wieku, próbowała go poinformować o przesyłce, ale nie mogła się z nim skontaktować, gdyż przebywał za granicą.

Zażalenia wnieśli również F. W. , A. R. , M. M. , B. R. , E. A. , M. W. , D. W. podnosząc, że gdyby każda ze stron została poinformowana o brakujących dokumentach zostałyby one dostarczone w terminie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona uchybiła terminowi, jego przywrócenie możliwe jest jedynie wówczas, gdy uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony. W orzecznictwie i w literaturze prawniczej przyjmuje się, iż brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Zatem przywrócenie terminu może mieć miejsce wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skarżący nie uprawdopodobnił jak tego wymaga art. 87 § 2 p.p.s.a. okoliczności wskazujących na jego brak winy w uchybieniu terminu do dokonania wpisu od skargi i przesłania jej odpisów.

Skarżący planując, w okresie urlopu, wyjazd za granicę powinien był podjąć stosowne działania, aby przesyłki kierowane do niego z sądu mogły mu być natychmiast przekazywane lub też żeby był o nich informowany, ewentualnie by nie były one podejmowane przez jego domowników pod jego nieobecność. Zarówno z treści wniosku o przywrócenie terminu, jaki i zażalenia, nie wynika, aby skarżący poczynił jakiekolwiek czynności w tym celu. Wnosząc skargę do sądu administracyjnego skarżący powinien też był spodziewać się, że w jego sprawie może pojawić się ważna korespondencja sądowa do niego skierowana. Niezasadny jest także argument, że dotychczas każda ze stron otrzymywała stosowne informacje. Ponieważ skarga została wniesiona tylko przez S. W. , tylko do niego, jako wnoszącego pismo, skierowane zostało więc wezwanie do uiszczenia wpisu i przesłania odpisów, z pominięciem pozostałych uczestników postępowania. Zgodnie bowiem z art. 214 § 1 p.p.s.a. do uiszczenia kosztów sądowych obowiązany jest ten, kto wnosi do sądu pismo podlegające opłacie (skarżący). Błędne przeświadczenie skarżącego, co do treści przepisów ustawy regulującej postępowanie przed sądami administracyjnymi, nie jest zaś okolicznością wskazującą na brak jego winy. Przepisy procedury sądowoadministracyjnej, które przewidują udział stron (skarżący i organ – art. 32 p.p.s.a.) i uczestników postępowania (art. 33 p.p.s.a.) różnią się od przepisów postępowania administracyjnego, w którym zarówno skarżący jaki i uczestnicy postępowania przed sądem administracyjnym mieli status stron (art. 28 k.p.a.) i jako do takich doręczane im były wszelkie pisma pochodzące od organów administracji publicznej. W takiej sytuacji, skoro dokonano prawidłowego doręczenia przedmiotowej przesyłki dorosłemu domownikowi w trybie art. 72 § 1 p.p.s.a , a skarżący wyjeżdżając za granicę, nie zadbał o możliwość przekazywania mu korespondencji sądowej, to nie można uznać, że dochował on staranności jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy procesowe. Wobec tego, należy zgodzić się z Sądem I instancji, że zaniedbania skarżącego w tym zakresie nie można kwalifikować jako braku winy, będącego konieczną przesłanką przywrócenia uchybionego terminu. Dodać należy, iż w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że nie wyłącza zawinienia strony udanie się na zaplanowany urlop i jej nieobecność wywołana tym faktem (postan. NSA z dnia 17 lipca 2006 r., I FZ 283/06, Legalis). W orzecznictwie wskazano też, iż wyjazd za granicę także nie może zostać uznany za okoliczność uzasadniającą brak winy w uchybieniu terminu. Planując wcześniej taki wyjazd strona powinna bowiem zadbać o swoje interesy poprzez ustanowienie pełnomocnika (por. postan. NSA z dnia 19 grudnia 2007 r., I OZ 963/07, Legalis).

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270) postanowił zażalenia oddalić.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...