II SA/Kr 174/12

Uzasadnienie

Burmistrz B. decyzją z dnia 19 sierpnia 2011 r., znak: [...] ustalił warunki zabudowy dla inwestycji pod nazwą: "zmiana zagospodarowania terenu polegająca na utwardzeniu pasa drogi manewrowej dla nauki jazdy pojazdami mechanicznymi" na działce nr [...] w M.

Od decyzji powyższej odwołanie wnieśli A.G. i B.G. , oraz H.P. i S.P.

Postanowieniem z dnia 28 listopada 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. , działając na podstawie art. 136, art. 123 § 1 i art. 36 k.p.a., wezwało odwołujących się do przedstawienia dowodów na okoliczność, że są oni właścicielami albo też użytkownikami wieczystymi nieruchomości, której dotyczy postępowanie lub też nieruchomości znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie, albo do wykazania w inny sposób interesu prawnego - w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego postanowienia.

Postanowienie to zostało doręczone A.G. i B.G. oraz H.P. i S.P. w dniu 1 grudnia 2011 r.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. decyzją z dnia 15 grudnia 2011 r., znak: [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 w związku z art. 105 k.p.a., art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. nr 80, poz. 717 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania A.G. i B.G. oraz H.P. i S.P. od decyzji Burmistrza B. z dnia 19 sierpnia 2011 r., znak: [...] ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji pod nazwą: "zmiana zagospodarowania terenu polegająca na utwardzeniu pasa drogi manewrowej dla nauki jazdy pojazdami mechanicznymi" na działce nr [...] w M. ", umorzyło postępowanie odwoławcze.

W uzasadnieniu wskazano, że art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. stanowi podstawę umorzenia postępowania odwoławczego. Sytuacja taka zachodzi, gdy postępowanie to stało się bezprzedmiotowe. Będzie to miało miejsce m. in. w przypadku, gdy wnoszący odwołanie twierdzi, że jest stroną postępowania, a organ odwoławczy nie zweryfikował pozytywnie tego twierdzenia w toku postępowania odwoławczego.

Dalej wskazano, że zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną postępowania jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Pojęcie "interes prawny" użyte w powołanym przepisie oznacza interes oparty na prawie lub chroniony przez prawo. Innymi słowy, interes prawny musi być oparty na konkretnym przepisie prawa materialnego, przyznającym stronie konkretne, indywidualne i aktualne korzyści. Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, tj. stan, w którym podmiot wprawdzie jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, jednakże nie może tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa powszechnie obowiązującego, mającymi stanowić podstawę skutecznego żądania stosownych czynności organu administracji (por. wyrok WSA w Warszawie z 17 czerwca 2009 r., sygn. akt: II SA/Wa 344/09).

Podniesiono, że w rozpatrywanej sprawie odwołujący się nie wykazali interesu prawnego. Nie udzielili odpowiedzi na wezwanie organu z dnia 28 listopada 2011 r., a z akt sprawy organu l instancji wynika ponadto, że nie brali oni udziału w postępowaniu przed organem l instancji.

Podkreślono ponadto, że ze złożonego odwołania wynika, że odwołujący są właścicielami działek oznaczonych w ewidencji gruntów nr [...] i [...] . Działki te nie graniczą bezpośrednio z działką nr [...] , albowiem pomiędzy powyższymi nieruchomościami przebiega działka nr [...] stanowiąca drogę gminną.

Kolegium stwierdziło, że w analizowanej sprawie odwołujący się posiadać mogą wyłącznie interes faktyczny wynikający z faktu zamieszkiwania w pobliżu inwestycji, nie zaś interes prawny legitymujący ich do występowania w postępowaniu jako strona, który powinien wynikać z własności działek bezpośrednio sąsiadujących z działką nr [...] .

Z uwagi na powyższe, w rozpatrywanej sprawie, w ocenie organu, zachodzi okoliczność polegająca na stwierdzeniu przez organ II instancji, że odwołujący nie są stronami postępowania. Takie stwierdzenie daje przesłankę do umorzenia postępowania administracyjnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt: II OSK 727/2009 publ.: LexPolonica nr 2265058).

Skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia 15 grudnia 2011 r., znak: [...] złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie A.G. , B.G. , H.P. i S.P .

Skarga H.P. i S.P. została odrzucona postanowieniem WSA w Krakowie z dnia 29 marca 2012 r., sygn. akt: II SA/Kr 174/12.

Skarżący wskazali, że Gmina B. powinna również brać udział w postępowaniu odwoławczym jako strona postępowania. Podnieśli, że działka nr [...] stanowiąca drogę gminną bezpośrednio przylega do działki nr [...] , na której znajduje się nielegalny plac manewrowy do szkolenia kierowców. Gmina ma zatem interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy.

Skarżący podnieśli również, że udzielili odpowiedzi na wezwanie organu z dnia 28 listopada 2011 r., które otrzymali w dniu 6 grudnia 2011 r.

Skarżący podali ponadto, że "nielegalny plac manewrowy znajduje się na terenie gminnym, na terenie rowu melioracyjnego, czyli poza posesją działki nr [...] ", co nie zostało wzięte pod uwagę przez organ.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wniosło o jej oddalenie.

Odnosząc się do złożonej skargi Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. podtrzymało swoje stanowisko zawarte w decyzji z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt: [...] umarzającej postępowanie odwoławcze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, że sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn.: Dz.U. z 2012 r., nr 270). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonej decyzji podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Ze względu na powyższą zasadę oraz treść art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi konieczne jest podkreślenie, że przedmiotem kontroli Sądu w przedmiotowej sprawie była kwestia zasadności podjęcia przez organ drugiej instancji rozstrzygnięcia o charakterze formalnym, tj. decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego. Poza tak określonym przedmiotem kontroli i poza kompetencjami sądu administracyjnego pozostaje możliwość merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej. Podkreślić należy, że w świetle art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd nie ma obowiązku, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, do badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu (tak NSA w wyroku z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt: FSK 2326/04).

W przypadku stwierdzenia, że osoba składająca środek prawny od rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji (w niniejszej sprawie składająca odwołanie od decyzji), nie ma przymiotu strony, konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii, czy okoliczność powyższa stanowi przesłankę do umorzenia postępowania odwoławczego (zażaleniowego), czy przesłankę stwierdzenia niedopuszczalności odwołania (zażalenia). Rozbieżne w tym zakresie stanowisko orzecznictwa było przedmiotem analizy przez skład 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który w uchwale z dnia 5 lipca 1999 r., OPS 16/98, LEX 37956 wyraził pogląd, iż stwierdzenie przez organ odwoławczy, iż wnoszący odwołanie nie jest stroną w rozumieniu art. 28 k.p.a., następuje w drodze decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. Pogląd ten mogący budzić kontrowersje podnoszone w doktrynie i wcześniejszym orzecznictwie wskazującym na zasadność i racjonalność stwierdzenia niedopuszczalności odwołania (zażalenia) w przypadku, gdy nie pochodzi ono od podmiotu legitymowanego do jego złożenia - ugruntował się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, nie można zatem postawić organowi drugiej instancji zarzutu naruszenia prawa z tego powodu, że zaakceptował powyższy pogląd. Konieczność przyjęcia wyboru jednego ze sposobów dopuszczalnej wykładni prezentowanego w orzecznictwie NSA jako sądu wyższej instancji jest uzasadniona ze względu na zasady konstytucyjne skierowane na dążenie do gwarantowania pewności prawnej obywateli. Art. 32 ust. 1 Konstytucji RP stanowi, że wszyscy obywatele są wobec prawa równi i mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Znaczenie tej zasady było wielokrotnie podkreślane w orzecznictwie (por. np. stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 28 listopada 1990 r., III ARN 28/90 - "obywatele, których prawna i faktyczna sytuacja wobec organów administracji jest zbliżona, mogą oczekiwać, iż zostaną wobec nich podjęte decyzje o podobnej, jeśli nie tożsamej, treści. Organ administracji może na podstawie decyzji zróżnicować sytuację obywateli w zakresie pewnej określonej grupy stosunków tylko na podstawie konkretnie sformułowanych przesłanek, wynikających z niewątpliwie różnej sytuacji faktycznej, wyraźnego nakazu prawa lub ze względu na interes publiczny, przemawiający za odmiennym potraktowaniem poszczególnych obywateli"). Nadto należy podnieść, że znajdująca podstawę w zasadzie demokratycznego państwa prawnego zasada jednolitości orzecznictwa przemawia za tym, by w podobnych stanach faktycznych sądy wydawały analogiczne rozstrzygnięcia. Zatem w kontekście powołanej wyżej uchwały składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z dnia 5 lipca 1999 r., OPS 16/98, LEX 37956 i ukształtowanej linii orzeczniczej tego Sądu, nie można postawić organowi odwoławczemu zarzutu naruszenia prawa zaskarżoną decyzją z tego powodu, że nie zdecydowano się na wydanie postanowienia o niedopuszczalności odwołania. Ponadto zarówno decyzja o umorzeniu postępowania odwoławczego, jak i postanowienie stwierdzające niedopuszczalność odwołania są postanowieniami zaskarżalnymi do sądu administracyjnego, stąd nie jest rozstrzygające z praktycznego punktu widzenia jakiego wyboru w tym zakresie dokona organ drugiej instancji.

W niniejszej sprawie istotne jest zatem udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy składający odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji A.G. , B.G. , H.P. i S.P. mieli przymiot strony w postępowaniu odwoławczym. Pozytywna odpowiedź na to pytanie oznaczałaby, że zaskarżonej decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego nie można byłoby postawić zarzutu niezgodności z prawem.

Zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną postępowania administracyjnego jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. W tym kontekście należy uznać, że każdemu przysługuje prawo do ochrony interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób, przy uwzględnieniu okoliczności, iż interes prawny jest kategorią znajdującą uzasadnienie w normach prawa materialnego. Należy zatem przyjąć, że art. 54 pkt 2 lit d. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewidujący obowiązek określenia w decyzji o warunkach zabudowy wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich, zapewniał ochronę interesów właścicieli działek sąsiednich, a także mógł stanowić podstawę do ochrony uzasadnionych interesów właścicieli działek położonych dalej, zobowiązując do badania ich interesu prawnego w każdym indywidualnym przypadku w zależności od stopnia uciążliwości oraz zasięgu oddziaływania inwestycji na nieruchomości sąsiednie. Zaaprobowanie poglądu – zaprezentowanego w zaskarżonej decyzji – o tym, że skarżący nie są stronami postępowania w sprawie warunków zabudowy z uwagi na to, że nie są właścicielami działki bezpośrednio graniczącej z działką objętą planowaną inwestycją prowadziłoby do automatyzmu w określeniu interesu prawnego pozostałych – obok inwestora - podmiotów, uprawnionych do wzięcia udziału w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o warunkach zabudowy. Akceptacja takiego stanowiska oznaczałoby nadmierne uproszczenie, nieuwzględniające tego, czym ów interes prawny jest i uniemożliwiałaby w efekcie udział w postępowaniu podmiotowi, którego sfery indywidualnych praw i obowiązków, wynikającej z konkretnego przepisu prawa dotyczy (zob. wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2012 r., II OSK 2105/10, LEX nr 1121203). Z tych też przyczyn w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntowany został pogląd, zgodnie z którym stronami postępowania administracyjnego o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu mogą być właściciele lub użytkownicy wieczyści działek sąsiednich (por. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 września 1995 r. sygn. akt VI SA 13/95, ONSA z 1995 r., z. 4, poz. 154 oraz z dnia 4 grudnia 1995 r. sygn. akt VI SA 20/95, ONSA z 1996 r., z. 2, poz. 54; wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 maja 1999 r. sygn. akt IV SA 858/97, Lex nr 47313; z dnia 7 marca 2000 r. sygn. akt IV SA 364/99, Lex nr 54743; z dnia 23 maja 2005 r. sygn. akt OSK 1618/04, Lex nr 168098; z dnia 29 stycznia 2008 r. sygn. akt II OSK 1959/06, niepubl.; z dnia 3 lutego 2011 r. sygn. akt II OSK 206/10, niepubl.). Naczelny Sąd Administracyjny uznawał jednak również, że stronami tego postępowania mogą być, w zależności od okoliczności, także właściciele działek niesąsiadujących bezpośrednio z terenem planowanej inwestycji. O interesie prawnym tych osób przesądzał, bowiem zasięg oddziaływania danej inwestycji na nieruchomości sąsiednie oraz stopień jej uciążliwości dla tych nieruchomości (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2001 r. sygn. akt IV SA 594/99, Lex nr 54166 oraz z dnia 8 września 2004 r. sygn. akt OSK 394/04, Lex 160631, wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2012 r., II OSK 2105/10, LEX nr 1121203). Rozróżnienie usytuowania nieruchomości ze względu na położenie nieruchomości "sąsiedniej", opisane zostało w doktrynie z opowiedzeniem się za nadaniem pojęciu "sąsiedztwa" ujęcia szerszego, przy czym zawsze "działkę sąsiednią" należy określać dla każdego przypadku oddzielnie (por. Z. Niewiadomski (red.). Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz. Wyd. 5. Warszawa 2009, s. 494- 498).

Obowiązkiem organu było zatem zbadanie, czy inwestycja planowana na działce nr [...] w M. polegająca na "utwardzeniu pasa drogi manewrowej dla nauki jazdy pojazdami mechanicznymi" oddziałuje na interes prawny skarżących oparty na normach regulujących prawo własności należących do nich działek nr [...] i [...] . Kwestia braku bezpośredniego sąsiedztwa nie może mieć dla tej oceny rozstrzygającego znaczenia, zwłaszcza gdy z akt sprawy wynika, że pomiędzy terenem inwestycji a działkami skarżących znajduje się jedynie wąski pas terenu objęty działką nr [...] . Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że analizy takiej organ nie przeprowadził przyjmując wadliwie, że brak bezpośredniego sąsiedztwa pomiędzy działkami skarżących a terenem inwestycji automatycznie wyklucza status skarżących jako stron postępowania w sprawie warunków zabudowy na działce nr [...] w M. inwestycji polegającej na "utwardzeniu pasa drogi manewrowej dla nauki jazdy pojazdami mechanicznymi". Tymczasem – jak wyżej wskazano – "krąg stron postępowania w sprawie warunków zabudowy nie jest ograniczony wyłącznie do właścicieli (użytkowników wieczystych) działek mających wspólną granicę z działką, której dotyczyć ma decyzja o warunkach zabudowy. Ustalając krąg osób, które mają interes prawny w sprawie dotyczącej ustalenia warunków zabudowy należy badać czy, a jeśli tak, to jak daleko sięgać będzie oddziaływanie planowanej inwestycji oraz jego charakter. Krąg stron postępowania może być bardzo szeroki jednakże zawsze będą to podmioty legitymujące się tytułem prawnym do nieruchomości znajdującej się w zasięgu oddziaływania planowanej inwestycji" (wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 listopada 2010 r., IV SA/Wa 1283/10, LEX nr 758737).

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika również, że organ w istocie w całości przerzucił na skarżących ciężar udowodnienia związków pomiędzy interesem prawnym skarżących a postępowaniem administracyjnym w sprawie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Działania takiego nie można zaakceptować, gdyż narusza ono wymogi wynikające z zasady prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.). Podkreślić należy, że to przede wszystkim na organach administracji spoczywa obowiązek ustalenia w toku postępowania, kto ma przymiot strony postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy i komu należy zapewnić czynny udział w każdym stadium postępowania w sprawie o ustalenie warunków zabudowy. W dotychczasowym ugruntowanym orzecznictwie sądów administracyjnych zwraca się uwagę na to, że to organ administracji obowiązany jest z urzędu ustalić, kto ma w danej sprawie interes prawny lub obowiązek. Nawet w przypadku wszczęcia postępowania na wniosek strony, organ administracyjny nie może tylko jej gwarantować udziału, lecz obowiązany jest ustalić, czy w danej sprawie mają prawnie chronione interesy również inne jednostki (wyrok NSA z dnia 26 czerwca 1998 r., I SA/Lu 684/97, wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2010 r., I OSK 913/09, LEX nr 595606, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 18 czerwca 2009 r., II SA/Gd 204/09, LEX nr 563649). Podkreślenia zatem wymaga okoliczność, że obowiązkiem organu administracji publicznej rozstrzygającego indywidualną sprawę administracyjną jest zweryfikowanie z urzędu wszystkich elementów tej sprawy, tj. dokonanie ustaleń prawnych i podjęcie na ich podstawie rozstrzygnięcia na gruncie konkretnego stanu faktycznego. W tym zakresie mieści się również zweryfikowanie interesu prawnego poszczególnych osób i jego związku z konkretnym postępowaniem administracyjnym. Indywidualny charakter spraw administracyjnych wymaga każdorazowego zbadania, komu w postępowaniu obejmującym określoną sprawę administracyjną służy status strony. Należy to uczynić tym bardziej wtedy, gdy zgłaszane jest żądanie uznania za stronę postępowania. Z akt sprawy wynika, że skarżący zarówno w korespondencji adresowanej do Burmistrza B. , jak i w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji podkreślali uciążliwość inwestycji oraz jej kilkumetrową odległość od zabudowy znajdującej się na ich działkach (pismo do Burmistrza B. z dnia 4 października 2011 r. – k. 15). Niewątpliwie aktywność podmiotów twierdzących, że są stronami postępowania może być pomocna dla organu, jej brak nie może jednak zwalniać organu z ciążących na nim obowiązków procesowych.

Brak przeprowadzenia przez organ postępowania wyjaśniającego w zakresie zbadania związków pomiędzy interesem prawnym skarżących a postępowaniem administracyjnym w sprawie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji, oznacza, że zaskarżone rozstrzygnięcie o charakterze procesowym zostało wydane przedwcześnie.

W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że organ odwoławczy przyjmując, że skarżący nie są stronami postępowania w sprawie warunków zabudowy z uwagi na to, że nie są właścicielami działki bezpośrednio graniczącej z działką objętą planowaną inwestycją naruszył prawo materialne dokonując wadliwej wykładni art. 28 k.p.a. na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy, a nie prowadząc postępowania wyjaśniającego w zakresie zbadania związków pomiędzy interesem prawnym skarżących a postępowaniem administracyjnym w sprawie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji naruszył jednocześnie przepisy postępowania administracyjnego, tj. art. 7, art. 77 § 1 k.p.a. Uchybienia te miały istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż bezpośrednio zdeterminowały treść zaskarżonej decyzji. Okoliczności powyższe uzasadniają zatem uchylenie zaskarżonej decyzji. Wyżej wyrażone stanowisko powinno być przez organ potraktowane jako wskazanie co do dalszego postępowania, o jakim mowa w art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu administracyjnym przy jednoczesnym przyjęciu, że związek pomiędzy interesem prawnym a postępowaniem administracyjnym pozwalającym na przyjęcie, że interesu tego dotyczy postępowanie musi być bezpośredni, konkretny i realny. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się właśnie taki charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego. Przy takim związku należy eliminować sytuacje, w których skutki wcześniejszej konkretyzacji normy prawnej w odniesieniu do jednego podmiotu, pośrednio wpływają na sytuację prawną innego podmiotu. Pośredni związek pomiędzy sytuacją prawną właściciela nieruchomości a postępowaniem dotyczącym warunków zabudowy i zagospodarowania innej nieruchomości pozwala co najwyżej rozpatrywać interes skarżącego w kontekście interesu faktycznego, który jednak nie uzasadnia uznania skarżącego za stronę postępowania administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowiącego, że sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy bądź naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.