I SA/Kr 1162/12

Uzasadnienie

A.W., działająca również w imieniu małoletniej córki – P. - zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o umorzenie należności z tytułu nieopłaconych przez zmarłego męża – K. W., składek. Strona uzasadniła go nagłą śmiercią męża, który pozostawił "długi, kredyty", jak również problemami zdrowotnymi. Wskazała także, że przyjęła spadek z dobrodziejstwem inwentarza.

Decyzją z dnia 23 marca 2012 r. ZUS odmówił umorzenia należności z tytułu składek w kwocie 22 970,79 zł, uznając, że w sprawie nie zostały spełnione przesłanki takiego umorzenia określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.), dalej zwanej "u.s.u.s." oraz w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz.U. Nr 141, poz. 1365).

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy strona podała, że wbrew stanowisku ZUS, w należyty sposób wykazała, iż nie ma żadnych możliwości zapłaty zaległych składek i zachodzi w jej sytuacji przypadek wskazany w §3 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia. Zaznaczyła, że nawet częściowe spłacanie zaległości nie jest możliwe, bowiem wraz z małoletnią córką P. utrzymuje się z niewielkiej renty rodzinnej i okresowej pomocy udzielanej przez MOPS w B. Wskazała także, że nie jest w stanie podjąć zatrudnienia z uwagi na przewlekłą depresję trwającą od czasu niespodziewanej śmierci męża, ponadto opiekuje się chorą matką. Córka natomiast wymaga stałej specjalistycznej opieki lekarskiej ze strony neurologa i endokrynologa. Strona podkreśliła, że ze spadku nie ma żadnych aktywów, "a te pieniądze, które były możliwe do ściągnięcia zostały już – zgodnie z wyrokami sądowymi – wyegzekwowane przez Komornika" na rzecz wskazanych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy osób. Obecnie Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w B. prowadzi przeciwko wnioskodawczyni oraz jej małoletniej córce jeszcze dwa postępowania egzekucyjne o sygn. [....] i [...], w których na rzecz wierzycieli pozostały do zapłaty kwoty 52 053,82 zł oraz 53 540,62 zł. Wnioskodawczyni podała, że stosowne pismo od Komornika dotyczące stanu prowadzonych spraw przedłożyła organowi I instancji. Nie jest zatem prawdą zawarte w decyzji z dnia 23 marca 2012 r. stwierdzenie, że na powyższe okoliczności strona nie przedstawiła dowodów. Wnioskodawczyni jeszcze raz podkreśliła, że "cała wartość czynna spadku została już rozdzielona przez Komornika Sądowego". Podała, że odpowiadała wraz z córką za długi spadkowe tylko do wartości czynnej spadku, tj. do kwoty 22 970,79 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 21 maja 2012r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję z dnia 23 marca 2012 r.

Organ wskazał, że warunkiem umorzenia należności z tytułu składek jest całkowita nieściągalność, która zachodzi w przypadkach wskazanych w art. 28 ust. 3 u.s.u.s. (m.in. wówczas gdy naczelnik urzędu skarbowego lub komornik sądowy stwierdził brak majątku, z którego można prowadzić egzekucję lub gdy jest oczywiste, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwot przekraczających wydatki egzekucyjne). W związku z tym w postępowaniu zakończonym wydaniem spornej decyzji organ I instancji prawidłowo przyjął, że w stosunku do zobowiązanej nie można definitywnie stwierdzić braku majątku podlegającego egzekucji, bowiem takiego stwierdzenia może dokonać organ, który postępowanie egzekucyjne prowadzi, a takie postępowanie na dzień wydania decyzji nie zostało wszczęte. Organ I instancji prawidłowo również zauważył, że na obecnym etapie postępowania nie zachodzi warunek całkowitej nieściągalności, o którym mowa powyżej, a jak wynika z akt sprawy, pozostałe przesłanki wymienione w ust. 3 art. 28 nie dotyczą sytuacji prawnej, faktycznej i materialnej, w jakiej obecnie znajduje się wnioskodawczyni. Zatem brak jest podstaw do podjęcia w ramach uznania administracyjnego decyzji o umorzeniu należności w trybie tego przepisu. Organ ponownie rozpoznający sprawę uznał, że w decyzji z dnia 23 marca 2012 r. prawidłowo odniesiono się także do art. 28 ust. 3a u.s.u.s oraz §3 Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz.U. Nr 141, poz. 1365), z których wynika, że Zakład może umorzyć należności z tytułu składek pomimo braku całkowitej nieściągalności, jeżeli zobowiązany wykaże, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla zobowiązanego i jego rodziny. Organ zacytował wymienione w przepisach rozporządzenia okoliczności uzasadniające umorzenie należności i podał, że analiza zgromadzonej dokumentacji pod kątem spełnienia tych przesłanek również została przeprowadzona w sposób prawidłowy. Organ zauważył, że do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dołączone zostały zaświadczenia lekarskie wystawione na córkę wnioskodawczyni oraz zaświadczenia i orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wystawione na rodziców strony, jednak w opinii Zakładu sytuacja zdrowotna rodziny zobowiązanej nie może być wyłączną przesłanką do podjęcia pozytywnej decyzji w oparciu o powyższe przepisy. Problemy zdrowotne mają niekorzystny wpływ na obecną sytuację finansową, jednakże – zdaniem organu - nie można uznać, że sytuacja ta pozbawia stronę możliwości uzyskiwania dochodu w niedługim czasie. Podkreślono, że wnioskodawczyni jest osobą młodą, zdolną do podjęcia pracy zarobkowej, o czym świadczy brak orzeczenia o stopniu niepełnosprawności czy też innego zaświadczenia o przeciwwskazaniach w podjęciu pracy zarobkowej. Również argumentacja, że Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w B. dokonał podziału środków pieniężnych na rzecz innych wierzycieli nie została przyjęta w sprawie. Wskazano także na uznaniowy charakter decyzji o umorzeniu, co oznacza, że spełnienie ustawowych przesłanek nie rodzi dla organu obowiązku umarzania należności składkowych, a jedynie daje taką możliwość. Organ podkreślił, że składki na ubezpieczenia mają charakter należności publicznoprawnych, dlatego ZUS zobowiązany jest zachować szczególną ostrożność w dysponowaniu nimi. Umorzenie należności następuje dopiero wówczas, gdy wyczerpane zostaną inne sposoby ich odzyskania.

Reasumując ZUS uznał, że dokonana w pierwszej instancji ocena istnienia przesłanek do umorzenia pomimo braku nieściągalności została dokonana prawidłowo.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie A.W. podała, że decyzja ZUS jest niezgodna z prawem, albowiem zachodziły i zachodzą wszelkie przesłanki umorzenia należności z tytułu zaległych składek. Jeszcze raz podkreśliła, że nie ma żadnych możliwości zapłaty na rzecz ZUS żądanych kwot.

W odpowiedzi na skargę ZUS wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas zaprezentowane stanowisko w sprawie.

W piśmie z dnia 10 września 2012 r. pełnomocnik skarżącej podniósł, że organ dokonując analizy stanu faktycznego sprawy pod kątem przepisu §3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia (wskazującego, jako przesłankę umorzenia, okoliczność negatywnego wpływu zapłaty zaległych składek na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych ubezpieczonego i jego rodziny) pominął niezbędne ustalenia w zakresie sytuacji majątkowej skarżącej. W konsekwencji błędnie uznano, że opłacenie należności przez skarżącą nie pozbawiłoby jej i rodziny możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Pominięto ustalenia w zakresie osiąganych przez skarżącą (osobę bezrobotną bez prawa do zasiłku) dochodów, jak również nie zestawiono aktualnej sytuacji finansowej z ponoszonymi przez nią koniecznymi wydatkami. Taki stan rzeczy narusza zasadę przekonywania wyrażoną w art. 11 k.p.a. i czyni wydaną decyzję nieczytelną. Pełnomocnik zaznaczył ponadto, że uznaniowy charakter decyzji nie zwalnia organu od obowiązku przeprowadzenia prawidłowego postępowania, a następnie wydania decyzji spełniającej wymogi określone w art. 107§3 k.p.a. Zarzucił również nieuwzględnienie w toku postępowania, że stan czynny majątku spadkowego został wyczerpany przez wierzycieli, w związku z czym skarżąca nie dysponuje żadnymi środkami majątkowymi, tym bardziej, że przyjmowała wraz z małoletnią córką spadek z dobrodziejstwem inwentarza. Reasumując pełnomocnik strony - wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - podał, że brak poczynionych przez organ ustaleń w zakresie sytuacji majątkowej skarżącej miał istotny wpływ na wydaną decyzję. Organ nie ustalił czy skarżąca jest w stanie spłacić należności, a jeśli tak to jakie to za sobą pociągnie konsekwencje dla niej samej jak i jej rodziny. Poczynienie w tym zakresie prawidłowych ustaleń skutkowałoby przyjęciem po pierwsze, że sytuacja skarżącej i jej rodziny jest wyjątkowa, po wtóre – opłacenie należności pozbawiłoby ją i rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisami art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2002 r., Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – t.j.) dalej "p.p.s.a.", wojewódzkie sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. W tym zakresie oceniają, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jej wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi uchylenie rozstrzygnięcia.

Sąd ma zatem obowiązek dokonania oceny, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jej wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi uchylenie rozstrzygnięcia.

Sąd, kierując się tymi przesłankami i badając zaskarżoną decyzję pod względem jej zgodności z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.) jak i z normami prawa materialnego zawartymi w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, doszedł do przekonania, iż zaskarżona decyzja została wydana z istotnym naruszeniem przepisów wskazanych szczegółowo niżej, co czyniło zasadnym uwzględnienie skargi.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.s.u.s. należności z tytułu składek mogą być umarzane w całości lub w części przez Zakład z uwzględnieniem ust. 2 - 4. Ustęp 2 tego artykułu stanowi, iż należności te mogą być umarzane tylko w przypadku ich całkowitej nieściągalności, chyba, że zachodzi sytuacja określona w art. 28 ust. 3a; w tym przypadku należności, mogą być w uzasadnionych przypadkach umarzane pomimo braku ich całkowitej nieściągalności.

Przesłanki umorzenia należności w oparciu o przepis art. 28 ust. 3a u.s.u.s. określone zostały w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz. U. 2003, Nr 141, poz. 1365), dalej "rozporządzenie". Zgodnie z powołanym przepisem, Zakład może umorzyć należności z tytułu składek, jeżeli zobowiązany wykaże, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla zobowiązanego i jego rodziny, w szczególności w przypadku:

1) gdy opłacenie należności z tytułu składek pozbawiłoby zobowiązanego i jego rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych;

2) poniesienia strat materialnych w wyniku klęski żywiołowej lub innego nadzwyczajnego zdarzenia powodujących, że opłacenie należności z tytułu składek mogłoby pozbawić zobowiązanego możliwości dalszego prowadzenia działalności;

3) przewlekłej choroby zobowiązanego lub konieczności sprawowania opieki nad przewlekle chorym członkiem rodziny, pozbawiającej zobowiązanego możliwości uzyskiwania dochodu umożliwiającego opłacenie należności.

W przypadku decyzji podejmowanych na podstawie art. 28 ust. 3a u.s.u.s. w związku z § 3 rozporządzenia, mamy do czynienia uznaniem administracyjnym.

Kwestia działania organów administracji publicznej w ramach uznania administracyjnego była wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa. W wyroku z 16 listopada 1999 r. (sygn. akt III SA 7900/98, LEX nr 47243) Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił obowiązki organu w takim przypadku, stwierdzając: "W celu wydania prawidłowego orzeczenia w sytuacji uznania administracyjnego organ administracyjny obowiązany jest szczegółowo zbadać stan faktyczny i utrwalić w aktach wyniki badania. Obowiązki organu administracyjnego w zakresie postępowania dowodowego są nawet większe niż przy ustawowym skrępowaniu, gdyż w poszukiwaniu materialnego kryterium do wydania decyzji powinien on wszechstronnie zbadać stan faktyczny, w wymiarze wychodzącym poza okoliczności typowe w sytuacjach związania, mając na uwadze szczególną rolę w decyzji uznaniowej jej zgodności z interesem społecznym i słusznym interesem obywatela z art. 7 k.p.a."

W wyroku z 28 kwietnia 2003 r. (sygn. akt II SA 2486/01, LEX nr 149543) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził "podejmując decyzję uznaniową organ administracji stosownie do art. 7 k.p.a. ma obowiązek kierowania się słusznym interesem obywatela, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny ani nie przekracza to możliwości organu administracji publicznej wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków prawnych".

Rozstrzyganie w ramach uznania wymaga zatem od organu przede wszystkim poczynienia właściwych ustaleń dotyczących stanu faktycznego, zgromadzenia i zbadania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, ale również rozstrzygnięcia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli zgodnie z art. 7 k.p.a. Decyzja musi także zostać właściwie uzasadniona przez co organ realizuje m.in. zasadę przekonywania, wyrażoną w art. 11 k.p.a. W orzecznictwie zaznacza się, iż obowiązkiem każdego organu administracji jest wyjaśnienie stronie zasadności przesłanek rozstrzygnięcia. Ani reguły postępowania dowodowego, ani zasada przekonywania nie są zachowane, gdy organ pomija w uzasadnieniu decyzji niektóre dowody przedstawione przez stronę czy zgromadzone w sprawie, lub nie odniesie się do faktów i okoliczności podnoszonych przez stronę.

Kontrola sądowa w przypadku decyzji uznaniowej, polega przede wszystkim na zbadaniu, czy wydanie decyzji poprzedzone zostało prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, a także, czy organ działał w granicach dopuszczalnego uznania z uwzględnieniem wyżej wskazanych zasad.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie przede wszystkim przeprowadzone postępowanie dowodowe zawierało istotne wady, które skutkowały koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej.

W rozpoznawanej sprawie organ nie dokonał niezbędnych ustaleń, jak również zaniechał analizy materiału dowodowego w celu ustalenia, czy przedstawiona przez skarżącą sytuacja życiowa w tym zdrowotna i majątkowa pozwala na opłacenie zaległych składek, nie pozbawiając zobowiązanej możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Dopiero pozytywne ustalenie takiej okoliczności powoduje konieczność rozważenia w ramach uznania administracyjnego, czy zaległe składki mogą być umorzone, z odpowiednim wyważeniem interesu publicznego i prywatnego.

Organ nie wykonał nałożonego na niego obowiązku, gdyż stan faktyczny ustalony w sprawie nie daje żadnej odpowiedzi na pytanie, czy opłacenie należności z tytułu składek pozbawiłoby skarżącą możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Uzasadnienia decyzji wydanych w obu instancjach wskazują, że organ dokonał jedynie pobieżnej oceny stanu faktycznego zakładając, że z uznaniowego charakteru decyzji wynika umocowanie do wydania decyzji odmownej w każdych okolicznościach sprawy. Okoliczności te powinny być przeanalizowane i omówione w sposób niebudzący żadnych wątpliwości, zwłaszcza, że w tym przypadku decyzja dotyczy kwestii mającej zasadnicze znaczenie z punktu widzenia elementarnych potrzeb życiowych skarżącej.

Zdaniem Sądu przy wydaniu rozstrzygnięcia organ nie uwzględnił faktów i dowodów bezpośrednio wskazywanych przez skarżącą. Wskazywała ona m.in. na źródła przychodów, z których utrzymuje siebie i małoletnią córkę, a są to niewielka renta rodzinna i okresowa pomoc udzielana przez MOPS w B. Nie dokonał żadnego zestawienia wskazywanych przez skarżącą dochodów i wydatków skarżącej na utrzymanie siebie i córki. Nie dokonując takiego zestawienia, nie mógł jedocześnie wyprowadzić na tej podstawie wniosku co do możliwości opłacenia przez skarżącą zaległych składek bez pozbawienia możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych.

Organ pominął wyjaśnienia skarżącej co do sytuacji zdrowotnej jej i rodziny, co ma znaczenie nie tylko dla bieżących wydatków, ale i dla możliwości podjęcia przez nią zatrudnienia. Podkreślenia w związku z tym wymaga, że przy rozpatrywaniu wniosku o umorzenie zaległych składek organ ma obowiązek rozważyć aktualną sytuację wnioskodawcy, a nie snuć przypuszczenia na przyszłość i tylko taki stan faktyczny powinien być brany pod uwagę przy wydawaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie umorzenia należności (wyrok WSA w Lublinie z 14 maja 2009 r., sygn. akt III SA/Lu 71/09, Lex nr 558761).

Organ dopuścił się także naruszenia przepisów postępowania nakazujących w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 7 i 77 § 1 k.p.a.) nie wyjaśniając w żadnym zakresie kwestii wyczerpania odpowiedzialności skarżącej do wartości czynnej spadku w związku z przyjęciem przez nią spadku z dobrodziejstwem inwentarza. Skarżąca wskazywała w toku postępowania, że w spadku nie ma obecnie żadnych aktywów, a wartość czynna spadku, t.j. kwota 22 970,79 zł została wyczerpana przez zapłatę na rzecz wierzycieli. Skarżąca przedstawiła przy tym pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w B. z dnia 12 marca 2012 r. zawierające wydruki stanów spraw ze wskazaniem danych wierzycieli oraz kwot wyegzekwowanych. Zupełnie niezrozumiałe jest zatem twierdzenie organu zawarte w decyzji z dnia 23 marca 2012 r., że na powyższe okoliczności strona nie przedstawiła dowodów.

Organ zobowiązany jest stosować w toku postępowania administracyjnego zasadę uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Jak podkreśla się w orzecznictwie, nie jest dopuszczalne przyjęcie założenia, iż interes społeczny przewyższa swą rangą interes prywatny. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 czerwca 2003 r. o sygn. akt. III SA 3118/01 zauważył, iż interes publiczny nie powinien być rozumiany jako sprzeczny z indywidualnym interesem obywatela. Sytuacja, w której zapłata zaległości powoduje konieczność sięgania przez zobowiązanego, pozbawionego możliwości zaspokojenia swoich niezbędnych potrzeb materialnych, do środków pomocy państwa, nie jest zgodna z interesem tego obywatela, jednocześnie nie jest też zgodna z interesem publicznym (tak również wyrok NSA z dnia 20 marca 2007 r., sygn. akt II GSK 345/06, dostępne www.orzeczenia.gov.pl).

Sytuacja, w której skarżąca już obecnie zmuszona jest korzystać ze świadczeń z pomocy społecznej, wyraźnie wskazuje, że nie jest ona w stanie ponieść ciężaru składek bez pozbawienia możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych swoich i córki. Żądanie zapłaty składek spowoduje dalszą konieczność sięgania do środków pomocy państwa, co nie jest zgodne z interesem obywatela ani interesem publicznym (por. wyrok NSA z dnia 20 marca 2007 r., sygn. akt II GSK 345/06, dostępne www.orzeczenia.gov.pl). Jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyżej wyroku z 20 marca 2007 r., przy założeniu przeciwnym norma prawna, która dopuszcza umorzenie należności w uzasadnionych przypadkach, pomimo braku ich całkowitej nieściągalności, wobec permanentnie niezadowalającego stanu finansów ubezpieczeń społecznych, nie znalazłaby w praktyce w ogóle zastosowania.

Uznać zatem należy, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja z dnia 23 marca 2012 r. nie odpowiadają przepisom prawa, wydane bowiem zostały z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, oraz przepisów art. 28 ust. 3a u.s.u.s. i § 3 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia polegającym na braku podjęcia kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz wnikliwego rozważenia przesłanek uzasadniających umorzenie zaległych należności składkowych, które to naruszenie w ocenie Sądu miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Przy ponownym, rozpatrywaniu wniosku skarżącej o umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne właściwy organ winien w sposób wszechstronny wyjaśnić stan faktyczny sprawy w oparciu o przedstawione mu informacje o stanie majątkowym skarżącej, w szczególności o wysokości dochodów służących zaspokojeniu niezbędnych potrzeb życiowych i kosztach utrzymania; w sposób racjonalny ocenić możliwości poniesienia przez skarżącą wydatków na zapłatę należności z tytułu składek, przy uwzględnieniu rzeczywistej, a nie hipotetycznej możliwości zaspokojenia w przyszłości tego długu, z uwzględnieniem stanu zdrowia skarżącej i jej rodziny; wyjaśnić kwestię dotyczącą wyczerpania odpowiedzialności skarżącej do wartości czynnej spadku w związku z przyjęciem przez nią spadku z dobrodziejstwem inwentarza przy uwzględnieniu wskazywanych przez nią dowodów na wyczerpanie tej odpowiedzialności. Po właściwym ustaleniu stanu faktycznego na podstawie prawidłowego postępowania dowodowego, rozstrzygnięcie organu winno odpowiednio wyważyć słuszny interes skarżącej i interes publiczny, z uwzględnieniem wskazań zawartych w wyroku.

W tym stanie sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270) orzekł jak w sentencji wyroku.