II SA/Ol 652/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
2012-09-24Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Katarzyna Matczak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu w dniu 24 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi nazwanej przez B.B. "pozwem" przeciwko Gminie O. o ustalenie, że podwyżka czynszu za lokal mieszkalny jest niezasadna postanawia odrzucić skargę. WSA/pos.1- sentencja postanowienia
Uzasadnienie
Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie w dniu 17 lipca 2012 r. została przekazana przez Prezydenta Miasta skarga strony nazwana "pozwem", która złożona została wraz z grupą innych mieszkańców lokali stanowiących mieszkaniowy zasób Gminy O. o ustalenie, że dokonana wypowiedzeniem z dnia 17 kwietnia 2012 r. przez Gminę O. - Zakład Lokali i Budynków Komunalnych w O. podwyżka czynszu lokali mieszkalnych będących własnością Gminy O., położonych na terenie miasta O. jest niezasadna. Jako podstawę prawną skargi wskazano art. 8a ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. W uzasadnieniu skargi strona podała, że nowa stawka czynszu za 1m² powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego, ustalona zarządzeniem nr 98 Prezydenta Olsztyna z dnia 10 kwietnia 2012 r., jest niezgodna z zapisami uchwały Nr XIX/314/12 Rady Miasta Olsztyna z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie wieloletniego Programu Gospodarowania Mieszkaniowym Zasobem Gminy Olsztyn na lata 2012-2016 (Dz.Urz. Woj. Warm.- Maz. poz. 881). Dodano, że stawka bazowa czynszu została ponadto skalkulowana na podstawie nieobowiązującego już wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtworzenia 1m² powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych. Zarzucono, że kwestionowana podwyżka narusza przepis art. 8a ust. 4e ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, gdyż przekracza wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych za rok 2011.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wniósł o jej odrzucenie z powodu braku właściwości sądów administracyjnych do jej rozpoznania na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Podano, iż w ocenie organu sprawa o ustalenie niezasadności podwyżki czynszu ma charakter cywilnoprawny i pozostaje poza kognicja sądów administracyjnych..
Na mocy zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 18 lipca 2012r. strona skarżąca została wezwana do jednoznacznego określenia, czy wnosi skargę na wypowiedzenie dotychczasowej wysokości czynszu za lokal mieszkalny, czy Zarządzenie nr 98 Prezydenta Olsztyna z dnia 10 kwietnia 2012 r. ustalające stawkę czynszu za najem lokali. Mimo zakreślenia stosownego terminu na udzielenie odpowiedzi, strona skarżąca nie odpowiedziała na to wezwanie. Natomiast w dniu 23 lipca 2012r. pełnomocnik do doręczeń oświadczyła, że w imieniu grupy mieszkańców wycofuje skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:
W pierwszej kolejności zauważyć należy, że cofnięcie skargi dokonane przez pełnomocnika do doręczeń nie może być uznane za prawnie skuteczne. Pełnomocnik ten jest bowiem uprawniony jedynie do odbioru korespondencji. Nie może zatem dokonywać innych czynności sądowych, a tym bardziej rozporządzać procesem przez składanie oświadczeń w imieniu innych osób o cofnięciu skargi.
Zauważyć jednak należy, że złożona w niniejszej sprawie skarga i tak nie może odnieść zamierzonego skutku.
Merytoryczne rozpoznanie zasadności skargi poprzedzone jest bowiem w postępowaniu przed sądami administracyjnymi badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot, oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co prowadzi do jej odrzucenia.
Zgodnie z art. 3 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270) zwanej dalej: ustawą ppsa., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a.
Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki przewidziane w tych przepisach (art. 3 § 3 tej ustawy).
Stosownie zaś do art. 58 § 1 pkt 1 ustawy ppsa. sąd administracyjny odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do jego właściwości. Niedopuszczalność skargi z powodu braku właściwości sądu administracyjnego ma miejsce między innymi wówczas, gdy skarga została wniesiona w sprawie podlegającej kognicji sądu powszechnego.
Wyjaśnić jednak należy, że okoliczność, iż konkretne działanie podejmuje organ administracji publicznej (w niniejszej sprawie Dyrektor Zakładu Lokali i Budynków Komunalnych w O. działający w imieniu Gminy O.) nie przesądza jeszcze o właściwości sądu administracyjnego do rozpoznania skargi na jego działanie. Kontroli sądu administracyjnego została bowiem poddana wyłącznie działalność organów administracji publicznej realizowana w ramach tzw. władztwa administracyjnego, do której nie można jednak zaliczyć działalności organu polegającej na podwyżce czynszu najmu lokali mieszkalnych stanowiących własność gminy, dokonanej stosownym wypowiedzeniem. W rozpoznawanej sprawie wobec braku odpowiedzi strony na wezwanie Sądu przyjąć należało, że zgodnie z oświadczeniem zawartym w petitum skargi, jej przedmiotem jest w istocie pozew o ustalenie, że dokonana wypowiedzeniem z dnia 17 kwietnia 2012 r. przez Gminę O. – Zakład Lokali i Budynków Komunalnych w O. podwyżka czynszu lokali mieszkalnych będących własnością Gminy O. i położonych na terenie miasta O. jest niezasadna. Rozpatrywanie takich pozwów nie należy jednak do właściwości sądów administracyjnych.
Czynsz stanowi bowiem element umowy najmu lokalu (art. 659 § 1 w zw. z art. 680 Kodeksu cywilnego). Umowa ta ma zaś charakter cywilnoprawny, co oznacza, że do rozpoznawania wszelkich sporów wynikłych z realizacji tej umowy właściwy jest sąd powszechny, a nie sąd administracyjny (art. 2 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego). Taka też droga sądowa została przewidziana w art. 8a ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.), w świetle którego, w ciągu 2 miesięcy od dnia wypowiedzenia lokator może zakwestionować podwyżkę, wnosząc do sądu pozew o ustalenie, na podstawie przepisów ust. 4a-4e, że podwyżka jest niezasadna albo jest zasadna, lecz w innej wysokości; udowodnienie zasadności podwyżki ciąży na właścicielu. Pozew, o którym mowa w powołanym przepisie, jest zaś jednym z pism procesowych inicjujących postępowanie przed sądem powszechnym. Zatem sprawy wynajmowania lokali przez gminę jako sprawy cywilnoprawne należą do właściwości sądów powszechnych ( por. postanowienie NSA z dnia 29 grudnia 2011 r. sygn. akt I OSK 2303/11, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych https://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Tym samym, kwestie dotyczące wysokości czynszu za lokal mieszkalny stanowiący własność Gminy O. mogą być rozpoznawane na drodze sądowej, ale jedynie przed sądem powszechnym, gdyż dotyczą one roszczeń mających źródło w stosunkach cywilnoprawnych zachodzących między Gminą a skarżącym jako podmiotami prawa prywatnego. Należy podkreślić, iż sąd administracyjny nie ocenia cywilnoprawnych stosunków zachodzących między podmiotami prawa prywatnego, lecz kontroluje wyłącznie działalność organów administracji publicznej (por. postanowienie WSA w Gdańsku z dnia 10 czerwca 2010 r., dostępne CBOSA).
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że skarga wniesiona w tej sprawie nie podlega właściwości rzeczowej sądu administracyjnego, gdyż jej przedmiotem jest żądanie nie mieszczące się w zakresie kognicji tego sądu, wyznaczonego treścią art. 3 ustawy ppsa.
Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 58 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Katarzyna Matczak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu w dniu 24 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi nazwanej przez B.B. "pozwem" przeciwko Gminie O. o ustalenie, że podwyżka czynszu za lokal mieszkalny jest niezasadna postanawia odrzucić skargę. WSA/pos.1- sentencja postanowienia
Uzasadnienie
Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie w dniu 17 lipca 2012 r. została przekazana przez Prezydenta Miasta skarga strony nazwana "pozwem", która złożona została wraz z grupą innych mieszkańców lokali stanowiących mieszkaniowy zasób Gminy O. o ustalenie, że dokonana wypowiedzeniem z dnia 17 kwietnia 2012 r. przez Gminę O. - Zakład Lokali i Budynków Komunalnych w O. podwyżka czynszu lokali mieszkalnych będących własnością Gminy O., położonych na terenie miasta O. jest niezasadna. Jako podstawę prawną skargi wskazano art. 8a ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. W uzasadnieniu skargi strona podała, że nowa stawka czynszu za 1m² powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego, ustalona zarządzeniem nr 98 Prezydenta Olsztyna z dnia 10 kwietnia 2012 r., jest niezgodna z zapisami uchwały Nr XIX/314/12 Rady Miasta Olsztyna z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie wieloletniego Programu Gospodarowania Mieszkaniowym Zasobem Gminy Olsztyn na lata 2012-2016 (Dz.Urz. Woj. Warm.- Maz. poz. 881). Dodano, że stawka bazowa czynszu została ponadto skalkulowana na podstawie nieobowiązującego już wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtworzenia 1m² powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych. Zarzucono, że kwestionowana podwyżka narusza przepis art. 8a ust. 4e ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, gdyż przekracza wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych za rok 2011.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wniósł o jej odrzucenie z powodu braku właściwości sądów administracyjnych do jej rozpoznania na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Podano, iż w ocenie organu sprawa o ustalenie niezasadności podwyżki czynszu ma charakter cywilnoprawny i pozostaje poza kognicja sądów administracyjnych..
Na mocy zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 18 lipca 2012r. strona skarżąca została wezwana do jednoznacznego określenia, czy wnosi skargę na wypowiedzenie dotychczasowej wysokości czynszu za lokal mieszkalny, czy Zarządzenie nr 98 Prezydenta Olsztyna z dnia 10 kwietnia 2012 r. ustalające stawkę czynszu za najem lokali. Mimo zakreślenia stosownego terminu na udzielenie odpowiedzi, strona skarżąca nie odpowiedziała na to wezwanie. Natomiast w dniu 23 lipca 2012r. pełnomocnik do doręczeń oświadczyła, że w imieniu grupy mieszkańców wycofuje skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:
W pierwszej kolejności zauważyć należy, że cofnięcie skargi dokonane przez pełnomocnika do doręczeń nie może być uznane za prawnie skuteczne. Pełnomocnik ten jest bowiem uprawniony jedynie do odbioru korespondencji. Nie może zatem dokonywać innych czynności sądowych, a tym bardziej rozporządzać procesem przez składanie oświadczeń w imieniu innych osób o cofnięciu skargi.
Zauważyć jednak należy, że złożona w niniejszej sprawie skarga i tak nie może odnieść zamierzonego skutku.
Merytoryczne rozpoznanie zasadności skargi poprzedzone jest bowiem w postępowaniu przed sądami administracyjnymi badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot, oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co prowadzi do jej odrzucenia.
Zgodnie z art. 3 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270) zwanej dalej: ustawą ppsa., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a.
Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki przewidziane w tych przepisach (art. 3 § 3 tej ustawy).
Stosownie zaś do art. 58 § 1 pkt 1 ustawy ppsa. sąd administracyjny odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do jego właściwości. Niedopuszczalność skargi z powodu braku właściwości sądu administracyjnego ma miejsce między innymi wówczas, gdy skarga została wniesiona w sprawie podlegającej kognicji sądu powszechnego.
Wyjaśnić jednak należy, że okoliczność, iż konkretne działanie podejmuje organ administracji publicznej (w niniejszej sprawie Dyrektor Zakładu Lokali i Budynków Komunalnych w O. działający w imieniu Gminy O.) nie przesądza jeszcze o właściwości sądu administracyjnego do rozpoznania skargi na jego działanie. Kontroli sądu administracyjnego została bowiem poddana wyłącznie działalność organów administracji publicznej realizowana w ramach tzw. władztwa administracyjnego, do której nie można jednak zaliczyć działalności organu polegającej na podwyżce czynszu najmu lokali mieszkalnych stanowiących własność gminy, dokonanej stosownym wypowiedzeniem. W rozpoznawanej sprawie wobec braku odpowiedzi strony na wezwanie Sądu przyjąć należało, że zgodnie z oświadczeniem zawartym w petitum skargi, jej przedmiotem jest w istocie pozew o ustalenie, że dokonana wypowiedzeniem z dnia 17 kwietnia 2012 r. przez Gminę O. – Zakład Lokali i Budynków Komunalnych w O. podwyżka czynszu lokali mieszkalnych będących własnością Gminy O. i położonych na terenie miasta O. jest niezasadna. Rozpatrywanie takich pozwów nie należy jednak do właściwości sądów administracyjnych.
Czynsz stanowi bowiem element umowy najmu lokalu (art. 659 § 1 w zw. z art. 680 Kodeksu cywilnego). Umowa ta ma zaś charakter cywilnoprawny, co oznacza, że do rozpoznawania wszelkich sporów wynikłych z realizacji tej umowy właściwy jest sąd powszechny, a nie sąd administracyjny (art. 2 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego). Taka też droga sądowa została przewidziana w art. 8a ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.), w świetle którego, w ciągu 2 miesięcy od dnia wypowiedzenia lokator może zakwestionować podwyżkę, wnosząc do sądu pozew o ustalenie, na podstawie przepisów ust. 4a-4e, że podwyżka jest niezasadna albo jest zasadna, lecz w innej wysokości; udowodnienie zasadności podwyżki ciąży na właścicielu. Pozew, o którym mowa w powołanym przepisie, jest zaś jednym z pism procesowych inicjujących postępowanie przed sądem powszechnym. Zatem sprawy wynajmowania lokali przez gminę jako sprawy cywilnoprawne należą do właściwości sądów powszechnych ( por. postanowienie NSA z dnia 29 grudnia 2011 r. sygn. akt I OSK 2303/11, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych https://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Tym samym, kwestie dotyczące wysokości czynszu za lokal mieszkalny stanowiący własność Gminy O. mogą być rozpoznawane na drodze sądowej, ale jedynie przed sądem powszechnym, gdyż dotyczą one roszczeń mających źródło w stosunkach cywilnoprawnych zachodzących między Gminą a skarżącym jako podmiotami prawa prywatnego. Należy podkreślić, iż sąd administracyjny nie ocenia cywilnoprawnych stosunków zachodzących między podmiotami prawa prywatnego, lecz kontroluje wyłącznie działalność organów administracji publicznej (por. postanowienie WSA w Gdańsku z dnia 10 czerwca 2010 r., dostępne CBOSA).
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że skarga wniesiona w tej sprawie nie podlega właściwości rzeczowej sądu administracyjnego, gdyż jej przedmiotem jest żądanie nie mieszczące się w zakresie kognicji tego sądu, wyznaczonego treścią art. 3 ustawy ppsa.
Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 58 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.
