• II SA/Sz 692/12 - Wyrok W...
  28.03.2024

II SA/Sz 692/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
2012-09-26

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Henryk Dolecki
Maria Mysiak /przewodniczący sprawozdawca/
Marzena Iwankiewicz

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Henryk Dolecki,, Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 września 2012 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Szefa Sztabu Wojskowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie skierowania do Wojskowej Komisji Lekarskiej oddala skargę

Uzasadnienie

Szef Wojskowego Sztabu Wojskowego decyzją z dnia [...] r., nr[..] , na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca

1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania K. P. od decyzji Wojskowego Komendanta Uzupełnień nr [...] z dnia [...] r. w sprawie odmowy skierowania do Wojskowej Komisji Lekarskiej celem ponownego orzeczenia o zdolności do czynnej służby wojskowej, uchylił zaskarżona decyzje w całości i umorzył postępowanie organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji podał, że wnioskiem z dnia [...] r. K. P. zwrócił się do Wojskowego Komendanta Uzupełnień

o skierowanie do Wojskowej Komisji Lekarskiej w celu zweryfikowania posiadanej kategorii zdrowia, z uwagi na poprawę stanu zdrowia,

a także chęcią ubiegania się, po zakończeniu nauki na Uniwersytecie,

o zawodową służbę wojskową.

Wojskowy Komendant Uzupełnień decyzją nr [...] z dnia [...] r. odmówił skierowania K. P. do Wojskowej Komisji Lekarskiej. Organ ten wskazał, że mocą orzeczenia Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej Nr [...] z dnia [...] r. wnioskodawca otrzymał kategorię zdrowia D, co oznacza niezdolność do czynnej służby wojskowej w czasie pokoju. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał przepis art. 29 ust. 3a ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.), według którego w czasie pokoju nie kieruje się do wojskowej komisji lekarskiej osoby, wobec której wydano ostateczne orzeczenie ustalające kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej D albo E.

K. P. odwołał się od ww. decyzji do Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego , ponownie wskazując, iż po ukończeniu edukacji na kierunku Bezpieczeństwo Narodowe w Uniwersytecie będzie starał się dostać się do Narodowych Sił Rezerwy, a następnie ubiegać się o przyjęcie do zawodowej służby wojskowej.

Dalej organ II instancji podał, że po wszczęciu postępowania odwoławczego ustalono, iż przedmiotowa sprawa została już rozstrzygnięta przez Wojskowego Komendanta Uzupełnień decyzją Nr [...] z dnia

[...] r., którą odmówiono skierowania do wojskowej komisji lekarskiej celem ponownego ustalenia kategorii zdolności do służby wojskowej, o co K. P. zwrócił się do Wojskowego Komendanta Uzupełnień wnioskiem z dnia

[...] r. Pomimo jej zaskarżenia do organu II instancji Szef WSzW

podzielił i przyjął za własne rozważania prawne organu I instancji

i utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Decyzja ta jest ostateczna, co jest konsekwencją zasady trwałości decyzji wyrażonej w art. 16 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego.

Organ II instancji podkreślił, że uzyskanie cechy ostateczności przez decyzję powoduje niemożność ponownego orzekania w tej samej sprawie bez jej uprzedniego usunięcia z obrotu prawnego. W związku z tym ponowne rozpatrywanie sprawy w oparciu o ten sam stan faktyczny i prawny jest nieuzasadnione ponieważ stanowi obejście przewidzianej tym przepisem regulacji prawnej. Dlatego wydanie decyzji administracyjnej w tym zakresie przez Wojskowego Komendanta Uzupełnień jest niedopuszczalne, ponieważ jedynym orzeczeniem, którym według zasad K.p.a. organ I instancji powinien wyrazić w przedmiotowej sprawie swoje stanowisko jest decyzja o umorzeniu postępowania stosownie do art. 105 § 1 K.p.a.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

K. P. zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów:

a) prawa materialnego - art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.

o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej, które miało wpływ na wynik

sprawy,

b) prawa procesowego – art. 7 z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania

administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na powyższych podstawach wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi podniósł, że organy orzekające w niniejszej sprawie

w toku jej rozpoznania miały bezwzględny obowiązek zastosowania treści przepisu

art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej, czego jednak nie uczyniły i czego skutkiem jest nierozstrzygnięcie merytoryczne przedmiotowej sprawy. Nie podjęto żadnych czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, który odpowiada zakresowi zastosowania art. 28 ust. 4 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej oraz do załatwienia sprawy, zupełnie ignorując normatywną treść tego przepisu. Organy poprzestały na formalnym załatwieniu sprawy poprzez cytowanie art. 29 ust. 3a tej ustawy.

Zdaniem skarżącego nieuzasadnione jest stanowisko Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego wyrażone w zaskarżonej decyzji albowiem poprzez niezastosowanie przez organy rozpoznające niniejszą sprawę artykułu 28 ust. 4 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej nie doszło do jej rozpoznania i w konsekwencji stan faktyczny pozostał nierozstrzygnięty, następstwem czego zarzut naruszenia res iudicata jest całkowicie bezzasadny.

W odpowiedzi na skargę Szef Wojskowego Sztabu Wojskowego , podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Badając legalność zaskarżonej decyzji Wojewódzki Sąd Administracyjny

uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Na wstępie podkreślić należy, że przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja wydana na podstawie art. 105 § 1 K.p.a., którą Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego uchylił decyzję Wojskowego Komendanta Uzupełnień nr [...] z dnia [...] r. w sprawie odmowy skierowania skarżącego do Wojskowej Komisji Lekarskiej celem ponownego orzeczenia o zdolności do czynnej służby wojskowej i umorzył postępowanie organu I instancji.

Przystępując do rozpoznania niniejszej sprawy wskazać należy, że wniosek

z dnia [...] r., który zainicjował postępowanie w sprawie zakończone wydaniem zaskarżonej obecnie do Sądu decyzji nie był pierwszym wnioskiem skarżącego, zawierającym żądanie o zweryfikowanie posiadanej kategorii zdrowia.

K. P. wystąpił bowiem do Wojskowej Komisji Uzupełnień

z podobnym wnioskiem, zawierającym żądanie skierowania do Terenowej Komisji Lekarskiej celem weryfikacji posiadanej kategorii zdrowia, już [...] r. Wówczas organ I instancji rozpoznając sprawę i prowadząc postępowanie administracyjne wydał decyzję z dnia 21 stycznia 2011 r. nr [...] , którą odmówił skarżącemu skierowania do Terenowej Komisji Lekarskiej celem określenia zdolności do służby wojskowej. Decyzja ta, na skutek wniesionego przez skarżącego odwołania została utrzymana w mocy przez Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego decyzją z [...]r.,

nr [...] .

Z kolejnym wnioskiem, również skierowanym do Wojskowej Komisji Uzupełnień , wystąpił skarżący w dniu [...] r., prosząc o zweryfikowania posiadanej kategorii zdrowia. Organ I instancji rozpoznając ten wniosek wydał decyzję z dnia [...] r., którą ponownie odmówił skarżącemu skierowania do Terenowej Komisji Lekarskiej celem określenia zdolności do służby wojskowej.

Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego , rozpoznając kolejne odwołanie skarżącego, tym razem uchylił decyzje organu I instancji i umorzył postępowanie organu I instancji w oparciu o przepis art. 105 § 1 K.p.a. i wskazał, że wniosek skarżącego z dnia [...] r. dotyczy w istocie żądania, co do którego organ I instancji już rozstrzygał decyzją merytoryczną z dnia [...] r., utrzymaną w mocy decyzją z dnia z [...] r.

Reasumując organ Ii instancji uznał, iż jedynym orzeczeniem, którym według zasad K.p.a. organ I instancji mógł wyrazić w przedmiotowej sprawie swoje stanowisko jest decyzja o umorzeniu postępowania stosownie do art. 105 § 1 K.p.a.

Zgodzić się należy ze stanowiskiem organu odwoławczego, iż na gruncie niniejszej sprawy, funkcjonuje w obrocie prawnym ostateczna decyzja odmawiająca uwzględnienia wniosku skarżącego z dnia 17 stycznia 2011 r. o weryfikację posiadanej kategorii zdrowia. Orzeczenie to korzysta z domniemania legalności i trwałości. Wydanie ponownie decyzji we wskazanym przedmiocie możliwe byłoby tylko i wyłącznie po utracie mocy obowiązującej decyzji dotychczasowej.

Powyższe potwierdza treść art. 16 § 1 K.p.a. ustanawiającego ogólną zasadę trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. Zgodnie z nią decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji, są ostateczne, a uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w wypadkach przewidzianych w Kodeksie lub ustawach szczególnych. Zasada trwałości decyzji administracyjnej służy realizacji takich wartości jak: ochrona porządku prawnego, ochrona praw nabytych, pewność, stabilność i bezpieczeństwo obrotu prawnego, zaufanie do organów państwa, zaufanie do prawa.

Nie budzi wątpliwości, iż naruszeniem prawa i to kwalifikowanym (art. 156 § 1

pkt 3 K.p.a.) jest ponowne wydanie rozstrzygnięcia w sytuacji, gdy sprawa została już ostatecznie rozstrzygnięta, powodując tym naruszenie podstawowej zasady res iudicatae (powaga rzeczy osądzonej). Powyższe oznacza, iż ponowne rozstrzygnięcie przez organ sprawy załatwionej wcześniej, decyzją ostateczną, jest możliwe tylko po uchyleniu pierwotnej decyzji w ustalonym przez prawo trybie (por. wyrok NSA z dnia 26 maja 1981 r., SA 895/81, ONSA nr 1, poz. 47). W rozpoznawanej sprawie żadna z wcześniejszych decyzji nie została uchylona i nadal funkcjonują w obrocie prawnym.

Dla stwierdzenia, iż nastąpiło naruszenie res iudicatae, istotne znaczenie ma stwierdzenie tożsamości obu spraw. Decyzja ostateczna ma bowiem powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą prawną stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Zatem sprawa musi dotyczyć tych samych podmiotów oraz posiadać ten sam przedmiot, tj. podstawę prawną, podstawę faktyczną i treść żądania strony.

Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Nie ulega wątpliwości, że zachodzi tożsamość zarówno podmiotowa, jak i przedmiotowa sprawy rozstrzygniętej decyzją organu I instancji z dnia 21 stycznia 2011 r. oraz decyzją z dnia 11 kwietnia 2012 r. Obie bowiem decyzje wydane zostały przez Wojskowego Komendanta Uzupełnień , na podstawie przepisu art. 29 ust. 3a ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.), z wniosku skarżącego zawierającego żądanie zweryfikowania posiadanej kategorii zdrowia z uwagi na poprawę stanu zdrowia, nadto posiadają jednobrzmiące orzeczenie o odmowie skierowania do Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej celem określenia zdolności do służby wojskowej.

Ustawodawca przewidział na gruncie K.p.a. możliwość zaistnienia opisanej powyżej sytuacji (tzn. gdy wydana zostaje decyzja w sprawie już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną), i stąd jako rozwiązanie wprowadzone zostało w treści art. 156 § 1 pkt 3 K.p.a. stwierdzenie nieważności takiej decyzji. Jednakże w postępowaniu odwoławczym nie jest możliwe stwierdzenie nieważności decyzji dotkniętej wadę kwalifikowaną. Zwykły tryb odwoławczy wyprzedza bowiem nadzwyczajne tryby wzruszenia decyzji. Oznacza to, że jeżeli wniesione zostało odwołanie od decyzji, to organ odwoławczy zobowiązany jest rozpatrzyć je w trybie

art. 138 K.p.a. i wydać jedno z rozstrzygnięć przewidzianym w tym przepisie, który nie przewiduje stwierdzenia nieważności decyzji. W takiej sytuacji jedynym rozstrzygnięciem jakie mógł wydać organ odwoławczy było uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania w sprawie, o czym orzekł Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego zaskarżoną decyzją.

Dodatkowo Sąd wyjaśnia, że wbrew twierdzeniu organu odwoławczego organ I instancji nie powinien umarzać postępowania z ponownego wniosku skarżącego - na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. W obecnym stanie prawnym zasadnym było wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania - na podstawie przepisu art. 61a K.p.a.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd wyjaśnia, że zaskarżona decyzja nie może naruszać przepisu art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej, skoro przepis ten nie był podstawą jej wydania, ani nie znajduje zastosowania w sprawie. Tym samym nie zasadny jest zarzut naruszenia przepisu art. 7 K.p.a., bowiem nie było potrzeby wyjaśniania sprawy pod kątem zastosowania art. 28 ust. 4 ww. ustawy.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny , na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1270.), orzekł jak

w sentencji.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...