II SA/Wr 312/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
2014-06-26Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Zygmunt Wiśniewski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 26 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.T. i P.T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji w kwestii wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: oddalić wniosek.
Uzasadnienie
W dniu 24 kwietnia 2014 r. R.T. i P.T. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. z dnia [...] r., nr [...], którą po rozpoznaniu odwołania stron, utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta J.G. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy nr [...] z dnia [...] r., ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwóch domów jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej (2x2) i czterech domów jednorodzinnych wolnostojących z garażami, drogami wewnętrznymi, infrastrukturą techniczną i zjazdami, przy ul. K. w J.G..
W skardze zawarty został również wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J.G. odmówiło wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:
Orzekając o wstrzymaniu lub odmowie wstrzymania zaskarżonego aktu Sąd ocenia czy w sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej w skrócie: "p.p.s.a.". Ocena ta jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku złożonym przez stronę. Oznacza to, że wniosek powinien być wnikliwie uzasadniony. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Nieodzowne jest w jej ramach wykazanie zaistnienia jednej z przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W postanowieniu z 29 maja 2009 r. sygn. akt I FZ 148/09 (LEX nr 564208) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz poparcie twierdzeń w tym zakresie stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę.
Rozpoznawany wniosek powyższych wymogów nie spełnia. O spełnieniu przesłanek warunkujących uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności można natomiast mówić dopiero wówczas, gdy zostanie wykazane, że wykonanie tego aktu lub czynności spowoduje szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącej lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r. w, GZ 138/04, niepubl.).
W ocenie Sądu, skarżący nie wykazali istnienia tych przesłanek. Bez okoliczności uzasadniających wystąpienie przesłanki "znacznej szkody" lub "trudnych do odwrócenia skutków", o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., oraz bez przedstawienia stosownych dokumentów, potwierdzających ich istnienie, nie jest możliwa ocena wniosku pod kątem spełnienia warunków uzasadniających wstrzymanie zaskarżonej decyzji.
Nadto nie budzi wątpliwości okoliczność, że przedmiotem ochrony tymczasowej mogą być jedynie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania (por. postanowienie NSA z dnia 18 sierpnia 2009 r. sygn. II OZ 665/09). Przy czym przez "wykonanie aktu administracyjnego" należy rozumieć spowodowanie w sposób dowolny stanu rzeczy lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Nie każdy bowiem akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania, a co za tym idzie, nie każdy wymaga wykonania (por. J.P. Tarno, Komentarz do ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2012, str. 224 i nst.)
Z utrwalonego orzecznictwa sądów administracyjnych oraz poglądu przedstawicieli nauki wynika, że decyzja o warunkach zabudowy, a tym samym również decyzja stwierdzająca jej wygaśnięcie z uwagi na uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie nadaje się do wykonania, ponieważ stwierdza tylko istnienie pewnego stanu faktycznego i prawnego z punktu widzenia wymogów planistycznych. Nie rodzi ona prawa do konkretnego terenu, nie narusza własności i uprawnień osób trzecich, nie upoważnia inwestora do rozpoczęcia i prowadzenia robót budowlanych związanych z realizacją inwestycji. Podstawę taką stanowi dopiero ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę. Stad też okoliczność, że taka decyzja ta jest elementem procesu budowlanego pozostaje bez znaczenia dla faktu, że samodzielnie nie uprawnia ona do podjęcia jakichkolwiek robót budowlanych.
Wprawdzie ostateczna decyzja o warunkach zabudowy uprawnia inwestora do wystąpienia ze stosownym wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę i w tym zakresie decyzja ta wywołuje skutki prawne, jednakże skarżący nie wskazali jaka szkoda i to w rozmiarze znacznym może powstać na skutek wykonania decyzji o stwierdzeniu wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy. Zasadności wniosku nie można również upatrywać w tym, że zaskarżona decyzja narusza prawo. Pogląd taki jest powszechnie prezentowany w orzecznictwie sądów (por. postanowienie NSA z dnia 22 stycznia 2013 r., sygn. II OZ 14/13, postanowienie NSA z dnia 8 maja 2014 r., sygn. II OZ 425/14, postanowienie WSA w Lublinie z dnia 21 lutego 2011 r., sygn. II SA/Lu 844/10).
Skoro zatem skarżący nie wykazali, że w sprawie zachodzi realna możliwość zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, brak było podstaw do wydania orzeczenia zgodnego z ich oczekiwaniami.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Sąd odmówił wstrzymania zaskarżonej decyzji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Zygmunt Wiśniewski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 26 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.T. i P.T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji w kwestii wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: oddalić wniosek.
Uzasadnienie
W dniu 24 kwietnia 2014 r. R.T. i P.T. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. z dnia [...] r., nr [...], którą po rozpoznaniu odwołania stron, utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta J.G. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy nr [...] z dnia [...] r., ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwóch domów jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej (2x2) i czterech domów jednorodzinnych wolnostojących z garażami, drogami wewnętrznymi, infrastrukturą techniczną i zjazdami, przy ul. K. w J.G..
W skardze zawarty został również wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J.G. odmówiło wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:
Orzekając o wstrzymaniu lub odmowie wstrzymania zaskarżonego aktu Sąd ocenia czy w sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej w skrócie: "p.p.s.a.". Ocena ta jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku złożonym przez stronę. Oznacza to, że wniosek powinien być wnikliwie uzasadniony. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Nieodzowne jest w jej ramach wykazanie zaistnienia jednej z przesłanek określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W postanowieniu z 29 maja 2009 r. sygn. akt I FZ 148/09 (LEX nr 564208) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz poparcie twierdzeń w tym zakresie stosownymi dokumentami. Nie jest bowiem wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę.
Rozpoznawany wniosek powyższych wymogów nie spełnia. O spełnieniu przesłanek warunkujących uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności można natomiast mówić dopiero wówczas, gdy zostanie wykazane, że wykonanie tego aktu lub czynności spowoduje szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącej lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r. w, GZ 138/04, niepubl.).
W ocenie Sądu, skarżący nie wykazali istnienia tych przesłanek. Bez okoliczności uzasadniających wystąpienie przesłanki "znacznej szkody" lub "trudnych do odwrócenia skutków", o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., oraz bez przedstawienia stosownych dokumentów, potwierdzających ich istnienie, nie jest możliwa ocena wniosku pod kątem spełnienia warunków uzasadniających wstrzymanie zaskarżonej decyzji.
Nadto nie budzi wątpliwości okoliczność, że przedmiotem ochrony tymczasowej mogą być jedynie akty lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania (por. postanowienie NSA z dnia 18 sierpnia 2009 r. sygn. II OZ 665/09). Przy czym przez "wykonanie aktu administracyjnego" należy rozumieć spowodowanie w sposób dowolny stanu rzeczy lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Nie każdy bowiem akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania, a co za tym idzie, nie każdy wymaga wykonania (por. J.P. Tarno, Komentarz do ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2012, str. 224 i nst.)
Z utrwalonego orzecznictwa sądów administracyjnych oraz poglądu przedstawicieli nauki wynika, że decyzja o warunkach zabudowy, a tym samym również decyzja stwierdzająca jej wygaśnięcie z uwagi na uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie nadaje się do wykonania, ponieważ stwierdza tylko istnienie pewnego stanu faktycznego i prawnego z punktu widzenia wymogów planistycznych. Nie rodzi ona prawa do konkretnego terenu, nie narusza własności i uprawnień osób trzecich, nie upoważnia inwestora do rozpoczęcia i prowadzenia robót budowlanych związanych z realizacją inwestycji. Podstawę taką stanowi dopiero ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę. Stad też okoliczność, że taka decyzja ta jest elementem procesu budowlanego pozostaje bez znaczenia dla faktu, że samodzielnie nie uprawnia ona do podjęcia jakichkolwiek robót budowlanych.
Wprawdzie ostateczna decyzja o warunkach zabudowy uprawnia inwestora do wystąpienia ze stosownym wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę i w tym zakresie decyzja ta wywołuje skutki prawne, jednakże skarżący nie wskazali jaka szkoda i to w rozmiarze znacznym może powstać na skutek wykonania decyzji o stwierdzeniu wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy. Zasadności wniosku nie można również upatrywać w tym, że zaskarżona decyzja narusza prawo. Pogląd taki jest powszechnie prezentowany w orzecznictwie sądów (por. postanowienie NSA z dnia 22 stycznia 2013 r., sygn. II OZ 14/13, postanowienie NSA z dnia 8 maja 2014 r., sygn. II OZ 425/14, postanowienie WSA w Lublinie z dnia 21 lutego 2011 r., sygn. II SA/Lu 844/10).
Skoro zatem skarżący nie wykazali, że w sprawie zachodzi realna możliwość zaistnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, brak było podstaw do wydania orzeczenia zgodnego z ich oczekiwaniami.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Sąd odmówił wstrzymania zaskarżonej decyzji.
