I FZ 345/12

Uzasadnienie

Będącym przedmiotem zażalenia postanowieniem z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 418/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, w sprawie ze skargi W. L. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. z dnia 12 kwietnia 2011 r., wydaną w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji po wznowieniu postępowania kontrolnego, odmówił wstrzymania wykonania ostatecznej decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. z dnia 28 czerwca 2010 r., wydanej wobec skarżącego w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2007 r.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał, że podatnik w żaden sposób nie uzasadnił zawartego w skardze wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 28 czerwca 2010 r. Tymczasem, jak wyjaśnił Sąd to na skarżącym spoczywa obowiązek uprawdopodobnienia, iż w jego sytuacji zachodzą, wymienione w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej również jako P.p.s.a.), okoliczności uzasadniające wstrzymanie wykonania aktu lub czynności.

W zażaleniu na powyższe postanowienie W. L. wniósł o jego uchylenie z powodu nieprawidłowego oznaczenia w sentencji strony skarżącej. Ponadto nadmienił, że z powodu złego stanu zdrowia, wykonanie decyzji DUKS z dnia 28 czerwca 2010 r. może spowodować śmierć jego osoby.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Prawidłowo bowiem Sąd pierwszej instancji ocenił, iż wniosek skarżącego o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. z dnia 28 czerwca 2010 r. nie został w żaden sposób uzasadniony, ani w skardze, w której go zawarto, ani w późniejszym piśmie procesowym. Tymczasem z ugruntowanej już w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładni art. 61 § 3 P.p.s.a. wynika, że obowiązek uprawdopodobnienia zajścia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, spoczywa na wnoszącym o zastosowanie tymczasowej ochrony, uregulowanej w tym przepisie P.p.s.a. (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1427/11, publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Samo przedstawienie zakresu żądania, a mianowicie wniesienie o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, uniemożliwia zweryfikowanie sytuacji strony w kontekście przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a.

Na powyższą ocenę nie mogą wpłynąć także argumenty o złym stanie zdrowia strony, podnoszone w zażaleniu. Zażalenie jest bowiem jednym z dwóch środków odwoławczych od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, co wynika z treści art. 194 P.p.s.a. Jego istotą jest kontrola legalności wymienionych w przepisach Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowień i zarządzeń wydanych w toku postępowania. Tym samym prawidłowe jego skonstruowanie, które polega na nienaruszeniu istoty tego środka prawnego, sprowadza się do próby podważenia oceny dokonanej przez podmiot, który wydał dane postanowienie lub zarządzenie. Podniesienie zatem zarzutu naruszenia prawa i argumentacja przemawiająca za oceną wnoszącego zażalenie, że owo naruszenie miało miejsce w jego sprawie, powinny dotyczyć samego rozstrzygnięcia, na które wnosi się środek odwoławczy. Nieskuteczne jest podnoszenie w zażaleniu argumentów, które miałyby wspierać bezpośrednio rozpoznany negatywnie wniosek w pierwszej instancji postępowania sądowoadministracyjnego, gdyż kontrola rozstrzygnięcia, na które wniesiono zażalenie, nie polega na ponownym rozpatrzeniu wniosku, lecz na sprawdzeniu, czy zasadnie – zgodnie z prawem i wymogami racjonalności oraz doświadczenia życiowego – oceniono, że wniosek o takiej a nie innej treści nie może być uwzględniony. Możliwość podnoszenia dodatkowych argumentów za wnioskiem w postępowaniu odwoławczym oznaczałaby zaprzeczenie funkcji kontrolnej Naczelnego Sądu Administracyjnego, który byłby podmiotem ponownie oceniającym sam wniosek, a nie sposób jego rozstrzygnięcia w pierwszej instancji. Tym samym przekreślono by sens instytucji środka odwoławczego, co byłoby tożsame z naruszeniem przepisów P.p.s.a. konstytuujących ów środek (por. postanowienia NSA: z dnia 13 maja 2010 r., sygn. akt II FZ 182/10, z dnia 23 września 2010 r., sygn. akt II FZ 464/10, publik.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

Skarżący powinien więc z uwagi na art. 61 § 4 P.p.s.a., rozważyć ponowne wniesienie wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji DUKS z dnia 28 czerwca 2010 r. do Sądu pierwszej instancji, z prawidłowym uzasadnieniem, który może zawierać podniesione w zażaleniu okoliczności. Zasada dwuinstancyjności postępowania wymaga jednak, aby okoliczności te zostały merytorycznie ocenione najpierw przez Sąd pierwszej instancji.

Końcowo należy zauważyć, iż podnoszona w zażaleniu okoliczność niewłaściwego oznaczenia strony skarżącej w sentencji zaskarżonego postanowienia z dnia 11 stycznia 2012 r., miała charakter oczywistej omyłki, która została sprostowana postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 418/11 (publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Uchybienie to więc nie mogło wpłynąć na prawidłowość zaskarżonego zażaleniem orzeczenia Sądu pierwszej instancji.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.