I SA/Bk 201/12

Uzasadnienie

Burmistrz S. po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z [...] września 2011 r. ustalił Panu J. B. (dalej skarżący) na 2009 r. wymiar: podatku od nieruchomości za budynek mieszkalny o ogólnej powierzchni 62,62 m² w kwocie 39 zł, podatku rolnego od pow. 8,5503 ha przeliczeniowych w kwocie 1.193 zł

i podatku leśnego od lasu o pow. 3,6822 ha w kwocie 124 zł - pobieranych jako łączne zobowiązanie pieniężne. Organ podatkowy podał, że ustalenie wysokości zobowiązania pieniężnego nastąpiło w oparciu o dane z ewidencji gruntów

i budynków Starostwa Powiatowego w S., w której skarżący figuruje, jako właściciel działek oraz dzierżawca działki nr 1680 stanowiącej własność Gminy S. W zakresie spornej działki nr [...] wyjaśniono, że jest ona ujawniona

w Księdze wieczystej Nr [...], czyli nie ujawniono jej podziału na działki [...]. Odnośnie części działki nr [...] (dawniej działka

o nr [...] o pow. 919 m², przekazanej aktem notarialnym na rzecz R. B., organ powołując się na oświadczenie R. B. z [...] lipca 2011 r. uznał, że znajduje się w posiadaniu tej osoby. Wskazana część działki nie została opodatkowana w postępowaniu prowadzonym wobec skarżącego. Z kolei działka

o nr [...] o pow. 0,0312 ha przeszła z mocy prawa na Skarb Państwa, jako grunty wydzielone pod budowę ul. S., a następnie na własność Gminy S. (KW Nr [...]).

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił obrazę art. 3 ustawy

z 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 ze zm.) i niewłaściwe ustalenie podatku rolnego za działki z obrębu wsi K.: [...], obrębu miasta S. [...] (podane jako [...], obrębu S. K.: S. K. N.: [...]. Zarzucił obrazę art. 1 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 r.

o podatku leśnym (Dz. U. Nr 200, poz. 1682 ze zm.) i niezasadne opodatkowanie działki nr [...] z obrębu S. K.; naruszenie uchwały Rady Miejskiej ustalającej stawki podatku przez opodatkowanie budynku remontowanego jako mieszkalnego; obrazę art. 181 i art. 194 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej w skrócie: "o.p.") przez oparcie decyzji na podstawie dokumentów nie stanowiących dokumentu urzędowego (oświadczenia Burmistrza, częściowo ewidencja gruntów i budynków); obrazę

art. 178 o.p. przez brak zapewnienia stronie dostępu do całości akt; obrazę art. 224 o.p. przez jego zastosowanie mimo uchylenia tego przepisu; obrazę art. 130 § 3 o.p. przez prowadzenie sprawy przez Zastępcę Burmistrza P. K. B. mimo wielokrotnego ponawiania wniosków o jego wyłączenie. Odwołujący wniósł

o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z [...] maja

2012 r. nr [...] uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie SKO wskazało, że poprzednia decyzja organu I instancji została uchylona decyzją z [...] maja 2011 r. z zaleceniem zbadania prawidłowości opodatkowania części działki nr [...]. W szczególności wskazano

na konieczność ustalenia w czyim posiadaniu samoistnym ta działka się znajduje. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku prawomocnym wyrokiem

z 10 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Bk 311/11 oddalił skargę strony na powyższą decyzję.

W toku ponownie prowadzonego postępowania organ pierwszej instancji uzyskał oświadczenie R. B. w kwestii ustalenia samoistnego posiadacza działki [...] (dawniej [...]), że: "Dom został mi użyczony

do korzystania przez mojego brata J. B. na czas nieokreślony". Nadto oświadczenie z [...] września 2011 r. złożył skarżący wyjaśniając, że działka [...]

w całości stanowi jego własność, takie są zapisy księgi wieczystej nr KW [...] i tak została złożona informacja podatkowa. Zdaniem skarżącego, Burmistrz S. wymusza na jego bracie R. potwierdzenie nieprawdy przez złożenie informacji podatkowej i zgłoszenie do opodatkowania części działki [...]. Do akt sprawy dołączono także wydruki z bazy wypisów z rejestru gruntów.

SKO zauważyło, że spór na obecnym etapie dotyczy prawidłowości opodatkowania działki nr [...], a w zasadzie jej części - dawnej działki [...] -

z uwagi na darowanie tej części działki aktem notarialnym bratu R. B. Odwołując się do przepisów art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku rolnym, art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) wskazał, że zasadniczo podatnikiem jest właściciel gruntu (gdy tytuł własności i stan faktyczny posiadania związane są z tym samym podmiotem), natomiast w sytuacji, gdy występują dwa podmioty - właściciel i posiadacz samoistny, podatnikiem jest posiadacz samoistny. Zdaniem SKO postępowanie organu pierwszej instancji nie spowodowało udowodnienia tezy, że samoistnym posiadaczem spornej części działki jest R. B. Złożone oświadczenie oznacza, że nie dysponuje on tą nieruchomością, jak właściciel. Dodatkowo podniesiono, że organowi znany jest fakt, iż w toku postępowań podatkowych prowadzonych wobec R. B. – skarżący złożył zeznania w dniu [...] marca 2012 r., w których wyjaśnił, iż zawarł z bratem ustną umowę użyczenia "na cele budowlane", a do opodatkowania cała działka nr [...] została zgłoszona przez skarżącego. Z tego względu organ pierwszej instancji winien w toku ponownie prowadzonego postępowania uwzględnić ww. okoliczności oraz włączyć do akt sprawy protokół z przesłuchania skarżącego z innego postępowania.

W pozostałym zakresie SKO podtrzymało stanowisko zawarte w decyzji

z [...] maja 2011 r. W ocenie organu prawidłowo opodatkowano działki skarżącego zgodnie z danymi widniejącymi w ewidencji stanowiące jego własność oraz działkę

nr [...] będącą w dzierżawie na podstawie umowy z 12 października 2000 r.

W kwestii podatku leśnego słusznie organ pierwszej instancji oparł się

na oświadczeniu skarżącego z [...] lipca 1989 r. Odnośnie działki nr [...] organ ten pismem z [...] grudnia 2009 r. zwrócił się zapytaniem, jakie podmioty w latach

2007-2009 władały jako samoistni posiadacze gruntami skarżącego. Podatnik

w piśmie z [...] grudnia 2009 r. wyjaśnił, że już wskazywał, że działki zajęte są przez rzekę, bobry, wał ziemny, słupy energetyczne, drogi publiczne i wewnętrzne itd. Podał też, iż cześć danych i numery działek pozostają we władaniu innych osób fizycznych i prawnych i jest to rzecz znana Burmistrzowi. SKO podniosło, iż w aktach sprawy znajduje się protokół z oględzin z [...] kwietnia 2009 r. sporządzony

na okoliczność sposobu wykorzystywania działek i ustalenia osób nimi władających, w którym skarżący nie wskazywał, by nie miał do nich dostępu lub z innych powodów były one zajęte przez samoistnych posiadaczy. W aktach sprawy znajduje się też oświadczenie Burmistrza Gminy, że Gmina nie włada działkami nr [...] i nie rości do nich praw. Natomiast, jeśli chodzi wskazywane utrudnienia na działkach wyjaśniono, że ustawa o podatku rolnym nie przewidziała zwolnień od podatku z tego tytułu.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu, organ stwierdził,

że w sprawie nie ma konieczności korzystania z przepisu art. 189¹ Kpc w celu ustalania stanu faktycznego sprawy. W tej materii przesądzająca jest ewidencja gruntów i budynków oraz wpis do Księgi wieczystej skarżącego. Wpisy te różnią się tylko w zakresie działki [...] (w ewidencji [...]). Ponadto sam skarżący jeszcze w 2004 r. deklarował wszystkie te nieruchomości w swojej informacji podatkowej, zaś w roku 2009 składając wniosek o zwrot akcyzy wykazał pow. 19,05 ha użytków rolnych. Zdaniem organu niezasadny jest zarzut dotyczący oparcia decyzji na oświadczeniu Burmistrza i wykazie z ewidencji. Stosownie

do art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, organ przy wymiarze jest związany zapisem w ewidencji, to jednak związanie to odnosi się wyłącznie

do powierzchni gruntów i budynków oraz rodzaju ich oznaczenia. Dane z ewidencji gruntów nie mogą przesądzać o własności nieruchomości i podmiotowości podatkowej. W przypadku sprzeczności, pierwszeństwo mają przepisy wieczystoksięgowe. W okolicznościach tej sprawy konieczne było: uwzględnienie sytuacji działki nr [...] tj. decyzji SKO z [...] lutego 2010 r. stwierdzającej nieważność decyzji podziałowej działki nr [...] na działki [...]; badanie samoistnego posiadania R. B. oraz uwzględnienie faktu, że fragment o dawnym

nr [...] stanowi własność Gminy S. Kolegium wskazało, że skarżący przed wydaniem decyzji został zawiadomiony o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się w tym zakresie. Odnośnie naruszenia art. 130 § 3 o.p. SKO zauważyło, że wniosek o wyłączenie Burmistrza pojawił się w odwołaniach

z [..] września 2009 r. i [...] lutego 2010 r. i w decyzjach z [...] listopada 2009 r.

i [...] kwietnia 2010 r. wypowiedziano się w tej kwestii wskazując na brak przesłanek

do wyłączenia organu. W zakresie opodatkowania budynku mieszkalnego

o pow. 62,62 m² organ zauważył, że sam skarżący wykazał tę powierzchnię

do opodatkowania w deklaracji w podatku od nieruchomości na lata 2008-2009.

W ocenie SKO konieczne, jest przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji w zakresie części działki nr [...] (dawnej [...]) celem dokonania uwzględnienia w wymiarze dowodu w postaci przesłuchania skarżącego i dogłębnej analizy oświadczeń składanych przez R. B. Organ uznał za zasadne również dołączenie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego - w przypadku zakończenia postępowania z wniosku Burmistrza

z [...] sierpnia 2011 r. o usunięcie niezgodności zapisów w Księdze Wieczystej odnośnie działki nr [...]. Wskazało także na potrzebę wyjaśnienia losów działki (kolejności podziału) figurującej w Księdze Wieczystej jako nr [...], a w ewidencji gruntów o nr [...] w celu ustalenia i zrozumienia stanu faktycznego w tym zakresie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skarżący zarzucił: 1) obrazę art. 233 § 2 o.p. przez niezasadne jego zastosowanie, gdy przy argumentacji SKO w zaskarżonej decyzji należało zastosować art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) o.p. oraz jego zastosowanie do stworzenia fałszu dowodowego, w celu niezasadnego obciążenia skarżącego podatkiem w części nie objętej informacją;

2) obrazę art. 114a o.p. przy interpretacji ustaw regulujących obowiązek podatkowy w łącznym zobowiązaniu podatkowym, a przez to - z powołaniem się na wyrok WSA w Białymstoku z 10 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Bk 311/11 - upoważnienie Burmistrza S. do naruszenia zasady równości wobec prawa. Wskazując

na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylnie zaskarżonej decyzji i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu skarżący kwestionując nie uznanie przez SKO zarzutu obrazy art. 130 § 3 o.p. zauważył, że Zastępca Burmistrza K. B. nie posiada kompetencji do podpisywania decyzji podatkowych - co wynika z zarządzenia Burmistrza S. o podziale kompetencji nadzoru nad poszczególnymi wydziałami Urzędu Miejskiego w S. Zdaniem skarżącego w sytuacji, gdy brak jest danych geodezyjnych, co do władztwa posiadacza samoistnego i właściciela, obowiązek podatkowy jest solidarny. W konsekwencji wydanych decyzji, skarżący ma zostać niezasadnie obciążony obowiązkiem podatkowym za te części lub całość nieruchomości, z których korzystają osoby trzecie. Oświadczenie Burmistrza S. jest sprzeczne z wynikami oględzin, gdzie na zdjęciach widać, że na działce jest droga o takiej samej nawierzchni i z takiego samego kruszywa jak ulica S. (czyli działka nr [...] - jako część działki nr [...]). Nadto oświadczenie to nie zostało złożone pod rygorem odpowiedzialności za składanie fałszywych oświadczeń. Dodatkowo w związku ze złożeniem w dniu [...] stycznia 2012 r. pozwu

o wydanie działki nr [...] oraz przywrócenie jej do stanu poprzedniego, Burmistrz S. w odpowiedzi na pozew zażądał oddalenia powództwa czym, zdaniem skarżącego, potwierdził fakt posiadania samoistnego tej działki.

W odpowiedzi na skargę SKO w B.wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Przedmiotem sądowej kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja kasacyjna organu odwoławczego, wydana na podstawie art. 233 § 2 o.p. Zgodnie z tym przepisem organ odwoławczy może uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę, organ odwoławczy wskazuje okoliczności faktyczne, które należy zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Z regulacji tej wynika, że decyzja uchylająca w całości rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji i przekazująca sprawę do ponownego rozpatrzenia może być wydana wyłącznie, gdy spełnione zostaną przesłanki wymienione w cytowanym przepisie, tj. wówczas gdy organ pierwszej instancji w ogóle nie przeprowadził postępowania dowodowego, albo przeprowadzone postępowanie nie jest wystarczające do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i brak jest podstaw

do zastosowania w postępowaniu odwoławczym art. 229 o.p., tj. przeprowadzenia przez organ odwoławczy dodatkowego, uzupełniającego postępowania dowodowego, a albo zlecenia przeprowadzenia organowi, który wydał decyzję. Przepis ten stanowi swego rodzaju wyłom w przyjętej w ordynacji podatkowej konstrukcji postępowania odwoławczego, którego celem jest ponowne rozpatrzenie sprawy podatkowej przez organ odwoławczy (por. wyrok NSA z 18 maja 2000 r.,

III SA 1081/99, LEX 45372). Wydanie decyzji kasacyjnej i przekazanie sprawy

do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji jest wyjątkiem od zasady merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, a zatem niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca art. 233 § 2 o.p. (por. wyrok NSA z 23 lutego 2000 r., I SA/Lu 1688/98, LEX nr 46948). Stosując wskazany przepis organ odwoławczy musi w uzasadnieniu decyzji kasacyjnej przekonująco uzasadnić istnienie przesłanek w nim wymienionych oraz wskazać z jakich przyczyn nie zastosował art. 229 o.p. (por. wyrok NSA

z 30 października 2000 r., I SA/Lu 860/99, LEX 45534).

Dokonując sądowej kontroli zgodności z prawem zaskarżonej w sprawie decyzji należy zatem ocenić, czy organ odwoławczy mógł rozstrzygnąć sprawę merytorycznie na podstawie materiału dowodowego zebranego przez organ pierwszej instancji i ewentualnie, uzupełnionego po wniesieniu odwołania, czy też ustalenie istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części, co stanowiło powód skorzystania przez organ odwoławczy z kompetencji przewidzianej w art. 233 § 2 o.p.

Przede wszystkim należy wskazać, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. w skarżonej decyzji nie wyjaśniło, czy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Omówiono jedynie przyczyny uchylenia decyzji organu I instancji, bez przedstawienia argumentacji, dlaczego to organ I instancji winien następnie rozpoznać sprawę.

SKO stwierdziło, że organ I instancji nie udowodnił tezy, iż R. B. jest samoistnym posiadaczem części działki nr [...] (dawnej działki nr [...]). Organ odwoławczy uznał za konieczne przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji w zakresie tej działki celem dokonania uwzględnienia

w wymiarze dowodu w postaci przesłuchania skarżącego dokonanego w dniu

[...] marca 2012 r. w postępowaniach podatkowych prowadzonych wobec R. B. i dogłębnej analizy oświadczeń składanych przez R. B.

W tym zakresie trzeba zauważyć, że aktach podatkowych znajduje się dotyczące spornej działki oświadczenie R. B. z [...] lipca 2011 r.,

że "Dom został mi użyczony do korzystania przez mojego brata J. B.

na czas nieokreślony". Jak stwierdziło samo SKO, powyższe oznacza, że R. B. nie dysponuje przedmiotową nieruchomością jak właściciel w rozumieniu

art. 366 k.c. Skoro organ ze złożonego oświadczenia wywiódł jednoznaczny wniosek o braku samoistnego posiadania działki przez R. B., niezrozumiałe jest nakazywanie organowi pierwszej instancji dokonywania "ponownej, dogłębnej analizy oświadczeń składanych przez Pana R. B.". Nadto nawet ewentualna konieczność dokonania oceny zgromadzonych dowodów, nie uzasadnia przekazania przez organ odwoławczy sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Obowiązek ten ciąży bowiem także na organie orzekającym w drugiej instancji.

Zdaniem Sądu rozstrzygnięcia kasacyjnego nie uzasadnia także wskazywana w zaskarżonej decyzji konieczność uwzględnienia w wymiarze dowodu w postaci przesłuchania skarżącego dokonanego w dniu [...] marca 2012 r. w postępowaniach podatkowych prowadzonych wobec R. B. Nie ma przeszkód, by dowód ten, znany niewątpliwie zarówno skarżącemu, jak i organowi pierwszej instancji, został włączony do akt sprawy i poddany ocenie przez SKO. Jak wskazano

w zaskarżonej decyzji, skarżący zeznał, że zawarł z bratem ustną umowę użyczenia "na cele budowlane", a do opodatkowania cała działka nr [...] została zgłoszona przez skarżącego. Dowód ten potwierdza zatem przywołane powyżej oświadczenie złożone przez R. B. Jego przeprowadzenie mieści się niewątpliwie

w ramach "dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów

w sprawie", o którym mowa w art. 229 o.p. Skoro tak, organ odwoławczy powinien przeprowadzić ten dowód w postępowaniu odwoławczym.

Możliwość zastosowania w sprawie uprawnienia wynikającego z art. 233 § 2 o.p. nie wynikała także z pozostałych wskazań zawartych w skarżonej decyzji. Otóż SKO uznało za zasadne dołączenie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego - w przypadku zakończenia postępowania z wniosku Burmistrza z [...] sierpnia 2011 r. o usunięcie niezgodności zapisów w Księdze Wieczystej odnośnie działki nr [...]. Wskazało także na potrzebę wyjaśnienia losów działki (kolejności podziału) figurującej

w Księdze Wieczystej jako nr [...], a w ewidencji gruntów o numerach [...]

i [...] w celu jednoznacznego ustalenia i zrozumienia stanu faktycznego w tym zakresie.

Ze stwierdzeń tych nie wynika, że organ odwoławczy uznaje wypełnienie tych zaleceń za konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy, czyli wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego. Organ ten nie wyjaśnił również, jakie okoliczności mają być ustalone poprzez przeprowadzenie wskazanych dowodów. Trzeba zauważyć,

że w uzasadnieniu decyzji przedstawiono omówione powyżej dowody dotyczące części działki nr [...], ze stwierdzeniem, że organ I instancji nie udowodnił,

iż samoistnym posiadaczem tej działki jest R. B, została ona natomiast zgłoszona do opodatkowania przez skarżącego. Stwierdzono także, że w sprawie prawidłowo opodatkowano działki podatnika zgodnie z danymi widniejącymi

w ewidencji, stanowiące własność skarżącego oraz będącą w dzierżawie działkę

nr [...]. Odnośnie działki nr [...] SKO uznało, ze nie ma podstaw do przyjęcia,

że znajduje się ona w posiadaniu samoistnym innych podmiotów.

Reasumując, przedstawiona analiza prowadzi do wniosku o naruszeniu przez SKO w B. art. 233 § 2 o.p., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a przez to musi skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji. Wskazane braki w uzasadnieniu decyzji odnośnie wskazania przyczyn przekazania sprawy

do rozpatrzenia organowi pierwszej instancji świadczą o naruszeniu art. 210 § 4 o.p.

Nie ma natomiast podstaw do uwzględnienia twierdzenia skarżącego

o konieczności "solidarnego" opodatkowania właściciela i posiadacza samoistnego. Sąd w pełni podziela stanowisko SKO, iż zasadniczo podatnikiem (podatku

od nieruchomości, podatku rolnego i leśnego) jest właściciel gruntu (gdy tytuł własności i stan faktyczny posiadania związane są z tym samym podmiotem), natomiast w sytuacji, gdy występują dwa podmioty - właściciel i posiadacz samoistny, podatnikiem jest posiadacz samoistny. Wynika to bowiem wprost z obowiązujących przepisów. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku rolnym podatnikami podatku rolnego są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki, nieposiadające osobowości prawnej, będące właścicielami gruntów,

z zastrzeżeniem ust. 2, który stanowi, że jeżeli grunty znajdują się w posiadaniu samoistnym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku rolnego ciąży na posiadaczu samoistnym. Podobną regulacja została zawarta w art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy

o podatkach i opłatach lokalnych oraz art. 2 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku leśnym. Ustawodawca przyjął zatem zasadę, iż podatek ciąży na właścicielu gruntu (nieruchomości), chyba, że przedmiot opodatkowania znajduje się w posiadaniu samoistnym innego podmiotu.

W sprawie nie znajdował zastosowania art. 114a o.p., nie mógł być zatem naruszony. Przepis ten dotyczy solidarnej odpowiedzialności z podatnikiem będącym właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub posiadaczem samoistnym - dzierżawcy lub użytkownika za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań podatkowych wynikających z opodatkowania nieruchomości. Kontrolowana sprawa dotyczy zaś dopiero wymiaru podatku.

Niezasadny jest też zarzut dotyczący uznania przez SKO za dowód w sprawie oświadczenia Burmistrza S. z [...] sierpnia 2009 r. Zgodnie z art. 180 o.p, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy,

a nie jest sprzeczne z prawem. Konsekwentnie także oświadczenie Burmistrza S., dotyczące kwestii władania przez Gminę działkami nr [...], może stanowić dowód w sprawie. Znaczenie tego dowodu dla ustalenia stanu faktycznego sprawy, podlega natomiast w ramach postępowania podatkowego ocenie, której granice wyznacza zasada swobodnej oceny dowodów wyrażona w art. 191 o.p.

Organ winien natomiast wypowiedzieć się w kwestii zarzutu naruszenia

art. 130 § 3 o.p. przez prowadzenie sprawy przez Zastępcę Burmistrza S. P. K. B. Zarzut ten został podniesiony w odwołaniu, a w jego uzasadnieniu wskazano na postępowania prowadzone przed Sądem Rejonowym

w S.. SKO stwierdziło, że odnosiło się już do kwestii wyłączenia Burmistrza

w decyzjach z [...] listopada 2009 r. i [...] kwietnia 2010 r. stwierdzając brak przesłanek do wyłączenia organu. SKO nie zauważa jednak, że w poprzednich decyzjach wypowiadało się w kwestii możliwości wyłączenia Burmistrza, zaś w ostatnim odwołaniu skarżący zarzuca nie wyłączenie w sprawie P. K. B. - Zastępcy Burmistrza S. Rozpoznając ponownie sprawę organ odwoławczy winien poddać to rozwadze. Trzeba też ocenić, czy skarżący (w skardze) zasadnie podnosi, iż P. K. B. nie został upoważniony do podpisywania decyzji podatkowych, co ma wynikać z Zarządzenia Burmistrza S. nr [...]

z [...] stycznia 2007 r. w sprawie powierzenia prowadzenia spraw Panu P. K. B., Drugiemu Zastępcy Burmistrza S.

Sąd nie może odnieść się do kwestii wskazywanych przez skarżącego

na rozprawie pism Burmistrza S. z [...] stycznia 2012 r. i [...] stycznia 2012 r., bowiem nie ma ich w aktach, nie powołują się na nie również organy.

Mając powyższe na uwadze, w szczególności wskazane powyżej naruszenia prawa, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżoną decyzję. Orzeczenie

o niewykonywaniu decyzji zostało wydane w oparciu o przepis art. 152 tejże ustawy.

Rozpoznając ponownie sprawę organ powinien dokonać oceny zgromadzonego materiału dowodowego i stwierdzić, czy zachodzą podstawy

do zastosowania art. 233 § 2 o.p., czy też zebrany materiał (po jego uzupełnieniu

na podstawie art. 229 o.p.) i obowiązujące przepisy umożliwiają podjęcie rozstrzygnięcia w oparciu o art. 233 § 1 pkt 1 lit. a o.p. W tym zakresie należy uwzględnić uwagi zawarte w niniejszym orzeczeniu. Rozważania organu winny znaleźć odpowiednie odzwierciedlenie w uzasadnieniu wydanej decyzji.

O zasądzeniu kosztów postępowania sądowego na rzecz skarżącego orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 i 3 ustawy – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uwzględniając koszty dojazdu

do sądu (25,60 zł) oraz utracony dochód (60,47 zł).

Przy ustalaniu kwoty utraconego zarobku skarżącego, jako rolnika Sąd posiłkował się wysokością przeciętnego dochodu z pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym z 1 ha przeliczeniowego. Z obwieszczenia Prezesa GUS

z 23 stycznia 2011 r. w sprawie wysokości przeciętnego dochodu z pracy

w indywidualnym gospodarstwie rolnym z 1 ha przeliczeniowego w 2010 r. (M.P.

z 2011 r. Nr 87, poz. 917) wynika, że dochód ten wyniósł w 2010 r. – 2.278 zł.

Po przemnożeniu powyższej kwoty przez ilość hektarów przeliczeniowych użytków rolnych gospodarstwa rolnego skarżącego, czyli 9,6883 ha (złożone zaświadczenie, k. 54), a otrzymany wynik dzieląc następnie przez 365 (ilość dni w roku) okazuje się, że przeciętny dzienny dochód z pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym wynosi 60,47 zł. Żądanie zasądzenia wyższych kosztów z tytułu utraconego zarobku Sąd uznał za nieuzasadnione. Skarżący w spisie kosztów przedstawił jedynie wydatki roczne, które ponosi lub ma ponieść. Nie ma podstaw by utożsamiać

te kwoty z utraconym zarobkiem. Podobny pogląd odnośnie sposobu wyliczenia utraconego zarobku został wyrażony w innych sprawach rozstrzyganych przez WSA w Białymstoku ze skarg skarżącego, m.in. w: wyroku z 23 kwietnia 2009 r., II SA/Bk 109/09 (postanowienie NSA z 1 lipca 2009 r., II OZ 556/09), postanowieniu

z 30 kwietnia 2009 r., I SA/Bk 443/08 (postanowienie NSA z 23 czerwca 2009 r.,

II FZ 190/09), wyroku z 21 maja 2009 r., II SA/Bk 477/08 (postanowienie NSA

z 26 sierpnia 2009 r., II OZ 704/09), wyroku z 30 czerwca 2011 r., II SA/Bk 62/11.