I SA/Wa 452/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] października 2011 r., nr [...].

Zaskarżone orzeczenie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Ostateczną decyzją z dnia [...] lutego 2010 r., nr [...] Wojewoda [...] stwierdził nabycie przez Gminę W. z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. prawa własności nieruchomości zajętej pod część ul. [...] w W., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka ewidencyjna nr [...], w obrębie ewidencyjnym [...], o powierzchni [...] m2, stanowiącej część gruntów uregulowanych w księdze wieczystej [...].

B. C. w dniu 28 grudnia 2005 r. złożyła wniosek o wydanie decyzji deklaratoryjnej stwierdzającej przejście prawa własności części działki przy ul. [...] na rzecz samorządu terytorialnego, a następnie w dniu 30 grudnia 2005 r. złożyła wniosek o ustalenie i wypłacenie odpowiadającej należności odszkodowania za część działki znajdującej się przy ul. [...] – w związku z zajęciem jej pod drogę publiczną.

Następnie w dniu 6 maja 2011 r. (data prezentaty) D. S. wystąpiła o ustalenie odszkodowania za część działki przy ul. [...]. Z treści wniosku wynika, że powyższe pismo stanowi uzupełnienie wniosku złożonego w dniu 30 grudnia 2005 r. przez drugą współwłaścicielkę przedmiotowej nieruchomości.

Prezydent W. w pkt 1 decyzji z dnia [...] października 2011 r., nr [...] ustalił odszkodowanie za nieruchomość położoną w W. w dzielnicy [...], oznaczoną jako działka ewidencyjna nr [...] z obrębu [...] o powierzchni [...] m2, uregulowaną obecnie w księdze wieczystej KW [...], stanowiącą własność Miasta W., zajętą pod drogę publiczną (gminną) ul. [...], w wysokości [...] zł.

W pkt 2 decyzji przyznał ustalone w punkcie pierwszym odszkodowanie w udziale [...] części na rzecz B. C., tj. w kwocie [...]. Zaś w pkt 3 odmówił uwzględnienia wniosku D. S. w sprawie ustalenia odszkodowania za udział [...] części nieruchomości położonej w W. dzielnicy [...], stanowiącej działkę ewidencyjną nr [...], z obrębu [...], o powierzchni [...] m2, uregulowaną obecnie w księdze wieczystej KW [...], stanowiącą własność Miasta Stołecznego W., zajętą pod drogę publiczną (gminną) ul. [...]. Ponadto orzekł o sposobie i terminie wypłaty ustalonego odszkodowania.

W uzasadnieniu stwierdził, że zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem. Natomiast w myśl art. 73 ust. 4 powołanej wyżej ustawy odszkodowanie, o którym mowa w art. 73 ust. 1 i 2, jest ustalane i wypłacane na wniosek właściciela nieruchomości złożony w terminie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r., według zasad i trybu określonych w przepisach o odszkodowaniach za wywłaszczone nieruchomości.

Przewidziany w powyżej cytowanym przepisie termin do złożenia wniosku o odszkodowanie jest terminem zawitym (prekluzyjnym) - należącym do kategorii prawa materialnego. Zgodnie z wolą ustawodawcy, przekroczenie określonego wyżej terminu powoduje wygaśnięcie roszczenia, co oznacza, że dany podmiot utracił możliwość dochodzenia przysługujących mu uprawnień - roszczenie uległo prekluzji.

Organ podniósł, że zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (uchwała 5-ciu sędziów z dnia 14 października 1996 r., OPK 19/96), uchybienie terminu, który ogranicza w czasie dochodzenie przed powołanym do tego organem praw podmiotowych, powoduje wygaśnięcie tego prawa. Do jego przywrócenia nie jest uprawniony ani orzekający w sprawie organ ani też sąd, bowiem nie mają tu zastosowania przepisy prawa procesowego o przywróceniu terminu (art. 58-60 kpa), ani przepisy kodeksu cywilnego dotyczące przedawnienia roszczeń majątkowych.

Powołał także wyrok z dnia 12 marca 2008 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach o sygn. akt II SA/GI 861/07, stwierdzający, że na gruncie przepisu art. 73 ww. ustawy z dnia 13 października 1998 r. nie może znaleźć zastosowania przepis art. 209 kodeksu cywilnego stanowiący o tym, że każdy ze współwłaścicieli może wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Wskazał ponadto, że w wyroku z dnia 17 marca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w sprawie sygn. akt II SA/Kr 810/07 orzekł, że złożenie wniosku przez jednego ze współwłaścicieli nie powoduje automatycznie wszczęcia postępowania w sprawie wypłaty odszkodowania na rzecz pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

Prezydent ustalił, iż D. S., jako współwłaścicielka przedmiotowej nieruchomości, w udziale [...] części, nie wystąpiła w ustawowym terminie (tj. od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r.) z wnioskiem o ustalenie odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę - ul. [...], gdyż został on złożony przez ww. osobę w dniu 6 maja 2011 r. Zatem roszczenie o ustalenie odszkodowania wygasło, a odszkodowanie za udział [...] części w działce objętej niniejszym postępowaniem przysługuje wyłącznie na rzecz B. C.

Dodał, że współwłasność powyższej nieruchomości wynika z KW Nr [...], a Wojewoda [...] stwierdził nabycie przez Gminę W. z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. prawa własności przedmiotowej nieruchomości jako zajętej pod część ul. [...] w W., która zgodnie z uchwałą Rady Narodowej Miasta Stołecznego W. Nr [...] z dnia 26 maja 1988 r. w sprawie zaliczenia dróg publicznych na terenie m. st. W. i województwa [...] do kategorii dróg lokalnych miejskich oraz dróg gminnych (Dz. Urz. Województwa [...] Nr [...] poz. [...]) - stanowiła drogę lokalną miejską.

Od powyższej decyzji odwołanie w zakresie pkt 3 dotyczącego odmowy przyznania odszkodowania za nieruchomości D. S. wniosła: uprzednio wskazana osoba, zarzucając organowi pierwszej instancji naruszenie art. 7, art. 10 i art. 77 kpa, poprzez niezapewnienie współwłaścicielce spornej nieruchomości czynnego udziału w toczącym się postępowaniu, wszczętym na wniosek B. C. z dnia [...] grudnia 2005 r., który złożony został również w imieniu odwołującej.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r., mr [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] października 2011 r., nr [...].

W uzasadnieniu orzeczenia stwierdził, że dokonana przez organ pierwszej instancji ocena stanu prawnego i faktycznego nie budzi zastrzeżeń.

W świetle przepisu art. 73 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną postępowanie w sprawie ustalenia i wypłaty odszkodowania za nieruchomości zajęte pod drogi, o których mowa w ust. 1 tego art. może zostać wszczęte i toczy się wyłącznie na wniosek właściciela nieruchomości, czyli na żądanie strony uprawnionej do uzyskania odszkodowania. Wniosek winien zostać złożony w określonym w tym przepisie terminie. Postępowanie w sprawie uregulowania stanu prawnego gruntów, co podkreślił w wyroku z dnia 1 lutego 2007 r sygn. akt I OSK 394/06 Naczelny Sąd Administracyjny (Opubl. System Informacji Prawnej LEX nr 348011) ze względu na konstrukcję przyjętą przez ustawodawcę składa się z dwóch odrębnych stadiów. Pierwsze stanowi wydanie decyzji deklaratoryjnej przez wojewodę bez wątpliwości z udziałem Skarbu Państwa lub właściwej miejscowo jednostki samorządu terytorialnego i właścicieli gruntów. Drugi etap to ustalenie i wypłacenie odszkodowań.

Wskazanie w przepisie art. 73 ust. 4 terminu do składania wniosków ma tylko takie znaczenie, iż jego zachowanie jest warunkiem merytorycznego rozpoznania wniosku, a po jego upływie roszczenie o ustalenie i wypłatę odszkodowania wygasa i następuje bezwzględna utrata możliwości jego dochodzenia przez stronę.

W sposób jasny sformułowano to w uchwale składu 5-ciu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 1996 r. (sygn. akt OPK 19/96, opubl. ONSA rok 1997, Nr 2, poz. 56, opubl. LEX nr 29260), w której między innymi stwierdzono, że uchybienie terminowi, który ogranicza w czasie dochodzenie przed powołanym do tego organem praw podmiotowych, powoduje wygaśnięcie tego prawa. Do jego przywrócenia nie jest uprawniony ani orzekający w sprawie organ ani też sąd, bowiem nie można tu zastosować przepisów prawa procesowego o przywróceniu terminu art. 58-60 kpa i ani przepisów kodeksu cywilnego dotyczących przedawnienia roszczeń majątkowych.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy Wojewoda stwierdził, że przedmiotowa nieruchomość zajęta pod drogę publiczną gminną – ul. [...] w W., stanowiła w dniu 31 grudnia 1998 r. współwłasność: B. C. i D. S., co zostało ustalone w postępowaniu zakończonym ostateczną decyzją Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2010 r., Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wniosek o przyznanie odszkodowania za wyżej opisaną nieruchomość w terminie przewidzianym przez przepis art. 73 ust. 4 wyżej cyt. ustawy z dnia 13 października 1998 r. złożyła B.C. w dniu 30 grudnia 2005 r. Z treści tego wniosku jasno i stanowczo wynika, iż działała ona we własnym imieniu - nie wspomina o roszczeniach pozostałej uprawnionej osoby D. S., wniosek podpisany został wyłącznie przez wnioskodawczynię i nie przedłożono żadnych pełnomocnictw. D. S. swój wniosek o odszkodowanie złożyła dopiero w dniu 6 maja 2011 r., czyli po terminie określonym w art. 73 ust. 4 ww. ustawy z dnia 13 października 1998 r. - co obligowało Prezydenta W. do odmowy uwzględnienia jej wniosku.

Organ dodał, że w uzasadnieniu odwołania D. W. wskazała, iż wniosek B. C. z dnia 30 grudnia 2005 r. został złożony także w jej imieniu, na dowód czego okazano na rozprawie administracyjnej w dniu 28 kwietnia 2011 r. stosowne pełnomocnictwo. Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie potwierdzają wyżej wskazanej okoliczności.

Wojewoda powołał stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 8 października 2008 r., sygn. akt I OSK 1439/07 (opubl. www.nsa.gov pl), w którym między innymi stwierdzono, iż "takie ukształtowanie trybu wszczęcia postępowania w art. 73 ust. 4 ustawy przesądza o tym, że roszczenie o odszkodowanie jest związane z właścicielem nieruchomości, jeżeli nieruchomość stanowi własność wspólną z każdym z jej współwłaścicieli. Przenosząc to na grunt art. 28 kpa organ stwierdził, że sprawa każdego współwłaściciela jest odrębną i tylko mogącą być połączoną do wspólnego rozpoznania, na mocy art. 62 kpa. Inaczej mówiąc każdy ze współwłaścicieli ma interes prawny tylko w postępowaniu wszczętym swoim własnym wnioskiem, natomiast nie jest stroną postępowania, w rozumieniu art. 28 kpa, w postępowaniu z wniosku innego współwłaściciela tej nieruchomości".

Dodał, że w niniejszej sprawie nie mógł znaleźć zastosowania przepis art. 209 kc, bowiem podzielił stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w wyroku z dnia 27 października 1971 r (sygn. akt Il CR 427/71, opubl. LEX nr 1350).

W związku z powyższym wystąpienie przez jednego ze współwłaścicieli we własnym imieniu o zapłatę odszkodowania odpowiadającego jego udziałowi we współwłasności nie jest czynnością, której celem jest ochrona wspólnego prawa do współwłasności. Jest to samodzielne uprawnienie współwłaściciela (vide: wyrok SA w Katowicach z dnia 24 września 2002 r. I A/Ca 276/092, LEX nr 107374). Nie powoduje jednocześnie automatycznie wszczęcia postępowania w sprawie wypłaty odszkodowania na rzecz pozostałych współwłaścicieli nieruchomości. Oczywiście nie wyklucza to podjęcia przez jednego ze współwłaścicieli czynności mających na celu interes pozostałych i działanie w ich imieniu np., na zasadzie pełnomocnictwa. W niniejszej sprawie, tak jak wspomniano wcześniej, we wniosku z dnia 30 grudnia 2005 r. złożonym przez B. C. nie ma jakiejkolwiek wzmianki jakoby wnioskodawczyni reprezentowała drugiego współwłaściciela.

Wojewoda podniósł także, iż nie podzielił stanowiska przeciwstawnego, wyrażonego w przywołanym przez skarżącą w odwołaniu wyroku z dnia 23 lutego 2011 r., sygn. akt I OSK 453/10 (opubl. LEX nr 784167), bowiem nie zostało ono przekonująco uargumentowane.

Przytoczył także wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 września 2009 r., sygn. akt P 33/07 (LEX nr 515880), w uzasadnieniu którego podkreślił m. in., iż art. 73 ust. 4 cyt. ustawy nie różnicuje pozycji prawnej byłych właścicieli, ponieważ wszystkie osoby zainteresowane uzyskaniem odszkodowania były uprawnione do złożenia wniosku w takim samym okresie od 1 stycznia 2001 do 31 grudnia 2005 r.

Wskazał również, że w orzeczeniu wydanym w dniu 19 maja 2011 r., sygn. akt K 20/09 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 73 ww. ustawy miał doprowadzić do uzgodnienia stanu faktycznego i prawnego w odniesieniu do nieruchomości zajętych pod drogi publiczne, na zasadzie równowagi pomiędzy interesem publicznym, a interesem prywatnym. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego kontrolowana norma pozwalając bezpośrednio na osiągnięcie wskazanego powyżej celu nie nakładała na podmioty uprawnione nadmiernych obciążeń. Ustawodawca odsunął w czasie możliwość zgłoszenia i realizacji roszczenia odszkodowawczego, w ten sposób, iż podmioty uprawnione miały dwa lata bez uszczerbku dla ich prawa podmiotowego na uzyskanie informacji o przyjętym rozwiązaniu legislacyjnych oraz jego konsekwencjach w sferze przysługujących im praw majątkowych. Realizacja roszczenia odszkodowawczego została uzależniona od aktywności i staranności uprawnionego.

Organ nie podzielił argumentów odwołania odnoszących się do kwestii naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w zakresie przeprowadzenia przez organ pierwszej instancji postępowania dowodowego.

D. S. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. na uprzednio wskazaną decyzję oraz orzeczenie Prezydenta W. z dnia [...] października 2011 r., wnosząc o uchylenie zaskarżonych decyzji w części odmawiającej przyznania jej odszkodowania.

W uzasadnieniu wskazała, że przytoczone argumenty niniejszej decyzji zarówno faktyczne, jak i prawne nie są zasadne. Organ pierwszej instancji prowadził postępowanie administracyjne z jej udziałem jedynie w pierwszym etapie, tj. w wydaniu decyzji deklaratoryjnej. Natomiast postępowanie administracyjne w zakresie ustalenia i wypłacenia odszkodowania odbyło się bez jej udziału. Takie postępowanie organów narusza przepisy art. 10 § 1 kpa i nie zostało ono naprawione w postępowaniu odwoławczym.

Ponadto podniosła, że Wojewoda w uzasadnieniu swojej decyzji bezpodstawnie przyjmuje i stwierdza, iż współwłaścicielka B. C., składając w dniu 31 grudnia 2005 r. wniosek o przyznanie odszkodowania, działała tylko i wyłącznie we własnym imieniu. Przeczy temu okoliczność, że podała ona w tym wniosku całą powierzchnię, tj. [...] m2 przejętą pod drogę publiczną. Organ zarówno pierwszej, jak drugiej instancji naruszył art. 7 i art. 77 kpa.

Dodała, że organ wojewódzki w zaskarżonej decyzji przywołuje przepis art. 9 kpa., jednakże interpretuje go na jej niekorzyść. Naruszono zatem przepisy Konstytucji o ochronie własności oraz art. 8 kpa.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] - ustosunkowując się do argumentacji zawartej w skardze - podtrzymał stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji i stwierdził, że nie wskazano w niej na żadne nowe okoliczności sprawy wpływające na sposób rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd bada, czy organ administracji orzekając w sprawie nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Należy dodać, że zgodnie z treścią art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W niniejszej sprawie istota sporu sprowadza się zatem do zbadania, czy wniosek skarżącej o przyznanie odszkodowania został złożony w ustawowym terminie, czy też nie, a w związku z tym, czy organ prawidłowo odmówił uwzględnienia jej wniosku.

Na wstępie należy wskazać, że Sąd stwierdził, że B. C. w dniu w dniu 30 grudnia 2005 r. złożyła wniosek o: " ustalenie i wypłacenie odpowiadającej należności odszkodowania za część działki znajdującej się przy ul. [...] – w związku z zajęciem jej pod drogę publiczną. Wniosek ten, co jasno i jednoznacznie wynika z jego treści, został złożony wyłącznie w jej imieniu. Przy czym do tak sformułowanego wniosku nie został dołączony żaden dokument pełnomocnictwa, ani żaden inny, który pozwalałby uznać, iż wniosek został wniesiony także przez D. S.

Wnosząca skargę złożyła stosowany wniosek o odszkodowanie dopiero w dniu 6 maja 2011 r. W opinii Sądu nie może zmienić tego ustalenia nawet okoliczność, że z jego treści wynika, iż stanowił on uzupełnienie podania złożonego w dniu 30 grudnia 2005 r.

Powyższe ustalenie wynika także z okoliczności, iż materialnoprawną podstawę wydanych decyzji stanowiły przepisy ustawy art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.). Zgodnie z art. 73 ust. 1 ww. aktu nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem. Natomiast w myśl art. 73 ust. 4 powołanej wyżej ustawy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 73 ust. 1 i 2 jest ustalane i wypłacane na wniosek właściciela nieruchomości złożony w terminie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. według zasad i trybu określonych w przepisach o odszkodowaniach za wywłaszczone nieruchomości.

Powyższe oznacza, że postępowanie odszkodowawcze prowadzone na podstawie powyższego przepisu ustawy wymaga złożenia przez uprawnioną osobę odpowiedniego wniosku. Postępowanie administracyjne w sprawie odszkodowania za nieruchomości, które w dniu 31 stycznia 1998 r. były zajęte pod drogi wszczynane jest bowiem jedynie na wniosek właściciela tego gruntu i to tylko w zakresie przysługujących wnioskodawcy uprawnień.

Przy czym podkreślić trzeba, iż wszczęcie postępowania administracyjnego, które zgodnie z przepisami prawa może być wszczęte jedynie na wniosek, wymaga wyraźnego wniosku strony (art. 61 § 1 i 2 kpa). Postępowanie administracyjne nie może być wszczęte, jeżeli stosowny wniosek o wszczęcie postępowania nie został złożony. Wszczęcie postępowania bez wniosku strony stanowi zaś rażące naruszenie zasady skargowości (art. 156 § 1 pkt 2 kpa). W ocenie Sądu orzekającego w ww. ustawie z dnia 13 października 1998 r. brak jest przepisu, z którego wynikałoby, że złożenie w ustawowym terminie wniosku przez choćby jednego z właścicieli automatycznie skutkuje wszczęciem postępowania administracyjnego względem wszystkich pozostałych. Wręcz przeciwnie ratio legis omawianej regulacji ma na celu ułatwienie uzyskania odszkodowania przez byłych właścicieli, bez potrzeby ustalania pozostałych i ich miejsca zamieszkania. Z przepisów ustawy wynika, że każdy współwłaściciel, po spełnieniu koniecznych wymogów, może uzyskać odszkodowanie w zależności od przysługującego mu prawa, czy udziału w tym prawie, a niezależnie od tego, co postanowią pozostali współwłaściciele (wyrok NSA z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1988/10, opubl. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Nie ulega więc wątpliwości, że w niniejszej sprawie każda z właścicielek, aby uzyskać odszkodowanie za przysługujące jej prawo własności, powinna wystąpić z osobnym wnioskiem, a każdy wniosek wszczyna osobną sprawę administracyjną, Sprawy te mogą zostać połączone w jednym postępowaniu, w trybie art. 62 kpa.

Rację ma Wojewoda [...] stwierdzając, że odszkodowanie może być wypłacone jedynie w stosunku do tych właścicieli, którzy złożyli wnioski o odszkodowania w terminie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r., przy czym każdy zainteresowany właściciel powinien złożyć wniosek o odszkodowanie. Wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego powinien być wyraźny i odpowiadać wymogom art. 63 kpa.

W rozpoznawanej sprawie jest bezsporne, że w piśmie z dnia 6 maja 2011 r. skierowanym do Prezydenta W D. S. stwierdziła, że pismo to stanowi uzupełnienie wniosku o odszkodowanie złożonego przez drugą współwłaścicielkę nieruchomości B.C. w dniu w dniu 30 grudnia 2005 r. Jest zatem oczywiste, że w chwili złożenia wskazanego pisma toczyło się już postępowanie administracyjne z wniosku uprzednio wskazanej osoby o odszkodowanie za jej udział w prawie własności nieruchomości.

Przedmiotowy wniosek z dnia 30 grudnia 2005 r. wszczął zatem postępowanie administracyjne, którego stroną był jedynie B. C. i postępowanie to dotyczy jedynie odszkodowania za jej udział w prawie własności nieruchomości. W związku z tym wyjaśnić należy, że zgodnie z treścią art. 62 kpa w sprawach, w których prawa lub obowiązki stron wynikają z tego samego stanu faktycznego oraz z tej samej podstawy prawnej i w których właściwy jest ten sam organ administracji publicznej, można wszcząć i prowadzić jedno postępowanie dotyczące więcej niż jednej strony. Przepis art. 62 kpa upoważnia organ administracji publicznej do połączenia wielu spraw administracyjnych do wspólnego rozpatrzenia w jednym postępowaniu i rozstrzygnięcia tych spraw jedną decyzją administracyjną wydaną w wyniku tego postępowania. Ma on zastosowanie wówczas, gdy spełnione są kumulatywnie następujące przesłanki: a) istnieje wielość spraw administracyjnych, b) prawa i obowiązki w każdej z tych spraw wynikają z tego samego stanu faktycznego bądź z tej samej podstawy prawnej, c) w każdej z tych spraw właściwy jest ten sam organ administracji publicznej.

W ocenie Sądu orzekającego analizowany przepis nie może znaleźć zastosowania w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy, ponieważ w dacie złożenia wniosku przez skarżącą nie istniała jeszcze wielość spraw administracyjnych, lecz prowadzone było jedno postępowanie administracyjne. Ponadto uzyskanie odszkodowania na mocy art. 73 ust. 4 wymaga wniosku strony złożonego w określonym terminie, a w ustawie brak jest przepisu, z którego wynikałoby, że złożenie w ustawowym terminie wniosku przez choćby jednego z właścicieli odnosi skutek względem pozostałych.

W tej sytuacji samo nienazwanie wystąpienia skarżącej wnioskiem o wszczęcie postępowania nie zmienia faktu, że jej pismo w swej istocie jest wnioskiem, o którym mowa w art. 73 ust. 4 ustawy - tym bardziej, że spełnia ono wymogi określone w art. 63 kpa.

Podsumowując stwierdzić należy, że w ocenie Sądu orzekającego treść pisma z dnia 6 maja 2011 r., przy uwzględnieniu przepisu art. 73 ust. 4 ww. ustawy, wyraźnie świadczy o tym, że stanowi ono wniosek o wszczęcie postępowania - tak jak poprawnie zakwalifikowały to organy administracji publicznej orzekające w rozpatrywanej sprawie. O tym, że pismo (wniosek, podanie) jest wyraźne, jasne, klarowne decyduje bowiem to, czy jego treść pozwala na odczytanie intencji (woli) autora tego pisma, bez potrzeby usuwania w drodze podejmowania określonych zabiegów choćby najmniejszych wątpliwości.

W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu orzekającego, nie budzi zatem wątpliwości fakt, że skarżąca niewątpliwie chciała otrzymać odszkodowanie za zajętą pod drogę nieruchomość objętą niniejszym postępowaniem. W konsekwencji oznacza to, że skarżąca złożyła swoje podanie z uchybieniem terminu wskazanego w art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - co uzasadniało wydanie decyzji odmownej w stosunku do niej.

Podsumowując Sąd uznał, że organy obu instancji przeprowadziły kwestionowane postępowanie zgodnie z przepisami prawa materialnego i procesowego oraz nie naruszyły powołanych w skardze przepisów prawa, zaś wydane przez te organy rozstrzygnięcia uznać należy za prawidłowe. Wnikliwie i wszechstronnie rozpatrzyły one stan faktyczny sprawy oraz szczegółowo wyjaśniły motywy, jakimi się kierowały przy jej rozstrzyganiu. Uzasadniły przy tym przekonująco swoje stanowisko - zyskując całkowitą aprobatę Sądu - zaś wydane decyzje zawierają niezbędne elementy, o jakich mowa w art. 107 § 1 kpa.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. Dz. U. poz. 270) orzekł jak w sentencji wyroku.