• V SA/Wa 809/12 - Wyrok Wo...
  29.03.2024

V SA/Wa 809/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2012-11-14

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Dorota Mydłowska
Izabella Janson /przewodniczący/
Michał Sowiński /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA - Izabella Janson, Sędzia WSA - Dorota Mydłowska, Sędzia WSA - Michał Sowiński (spr.), Protokolant - ref. staż. Justyna Gadzialska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2012 r. sprawy ze skargi T.V. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy i odmowy udzielenia ochrony uzupełniającej oraz wydalenia z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenia zgody na pobyt tolerowany; 1. oddala skargę; 2. zasądza od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, na rzecz adw. M.J., tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 295, 20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy), w tym tytułem wynagrodzenia kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) i tytułem 23 % podatku od towarów i usług kwotę 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy).

Uzasadnienie

T.A., obywatelka A.B., deklarująca narodowość r., dalej "skarżąca" lub "strona", w dniu [...] marca 2012 r. złożyła skargę na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców nr [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. o odmowie nadania statusu uchodźcy, odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej oraz o wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany.

Decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Skarżąca w dniu [...] kwietnia 2009 r. wystąpiła z wnioskiem o nadanie jej statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu wniosku podała, że przyczyną przyjazdu do Polski są doznane prześladowania i obawa o los jej męża i dzieci. Do Polski przejechała ze swoim mężem: A.C., który złożył oddzielny wniosek o nadanie statusu uchodźcy obejmując nim trojkę ich małoletnich dzieci.

W dniu [...] grudnia 2011 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców postanowił odmówić nadania skarżącej statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej, odmówił udzielenia ochrony uzupełniającej i postanowił wydalić skarżącą wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie jej zgody na pobyt tolerowany. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji stwierdził, że skarżąca nie podała żadnych przyczyn uzasadniających obawę przed prześladowaniami, o których mówi Konwencja Genewska. Nie stwierdził również, aby w jej przypadku istniało ryzyko doznania poważnej krzywdy w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP (Dz. U. z 2009 r. Nr 189, poz. 1472, z późn. zm.), dalej "u.c.o". Ponadto organ I instancji uznał, że skarżąca nie wykazała, że może być narażona na naruszenie przesłanek zawartych w art. 97 ust. 1 i ust. 1 a) u.c.o. praw wymienionych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 2-7), a zatem nie ma podstaw do wyrażenia zgody na pobyt tolerowany. Organ wskazał, że wobec męża strony podjął tożsamą decyzję, uznając jego deklaracje na temat rzekomo doznawanych prześladowań za pozbawione wiarygodności.

W dniu [...] stycznia 2012 r. skarżąca skierowała do Rady do Spraw Uchodźców odwołanie od decyzji wydanej w I instancji wnosząc o jej uchylenie i udzielenie skarżącej ochrony na terytorium RP.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie następujących przepisów:

1. prawa materialnego:

- art. 13 ust. 1 u.o.c. w związku z art. 3 i art. 5 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 4 listopada 1950 r., z powodu błędnej ich wykładni i przyjęcia, że nie zachodzą przesłanki do nadania statusu uchodźcy w RP, jak też, że nie istnieje uzasadniona obawa przed prześladowaniem,

- art. 15 u.o.c. oraz art. 97 u.o.c., jak również art. 68 i art. 18 poprzez nie wzięcie pod uwagę osobistych uwarunkowań skarżącej;

2. postępowania administracyjnego:

- art. 7 i art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.), dalej: "k.p.a.", poprzez niewłaściwe przeprowadzenie postępowania dowodowego i wydanie rozstrzygnięcia naruszającego słuszny interes strony,

- art. 80 k.p.a., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego.

Rada do Spraw Uchodźców, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji Rada wskazała, że wniosek skarżącej oparty jest na sytuacji jej męża pana A.C.. Skarżąca nie twierdziła, że była poddawana jakimkolwiek formom prześladowań. Organ odwoławczy przypomniał, że w sprawie męża skarżącej organ I instancji wydał decyzję odmowną (decyzja z [...] grudnia 2011 r., nr [...]). Decyzja wydana w I instancji została utrzymana w mocy na podstawie decyzji Rady do Spraw Uchodźców nr [...]. Powodem negatywnych decyzji obu organów w sprawie męża skarżącej była jego niska wiarygodność, przez co nie udowodnił on prześladowań, jakim był poddawany.

Rada do Spraw Uchodźców, biorąc pod uwagę fakt, że skarżąca oparła swój wniosek wyłącznie na sytuacji męża, stwierdziła, że skarżąca nie wykazała, że władze państwowe podejmowały wobec niej działania krzywdzące na tle rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej, poglądów politycznych, a w konsekwencji odmowa nadania statusu uchodźcy jest w pełni uzasadniona.

Organ odwoławczy podzielił również ustalenia organu I instancji, że w przypadku skarżącej nie zachodzą przesłanki uzasadniające przyznanie ochrony uzupełniającej w rozumieniu art. 15 u.o.c. Uznano, że skarżąca nie jest narażona na orzeczenie kary śmierci lub wykonanie egzekucji, ponieważ na terytorium A.C.obowiązuje bezterminowe moratorium na wykonywanie wyroków śmierci - na mocy orzeczenia Sądu Konstytucyjnego A.C.z dnia [...] listopada 2009 r. i w związku z przystąpieniem A.C.do Rady Europy. Brak jest również podstaw do przyjęcia, że w A. toczy się obecnie lub może toczyć się w przyszłości postępowanie przygotowawcze wobec skarżącej w związku z jej działalnością przed wyjazdem z kraju, które mogłoby doprowadzić do skazania na karę śmierci. Rada rozważyła, czy w przypadku skarżącej istnieje rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy przez tortury, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie. Organ przyznał, że w C. dochodzi do aktów, które noszą znamiona tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania. Podkreślił jednak, że samo występowanie tego typu zjawisk nie jest wystarczające dla przyznania ochrony. Dodatkowo konieczne jest wykazanie, że skarżąca ze względu na swoją zindywidualizowaną sytuację może być narażona na takie traktowanie. Odnosząc się do zindywidualizowanej sytuacji wnioskodawczyni, Rada stwierdziła, że nie ma wystarczających podstaw do przyjęcia, że byłaby ona narażona na rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy przez tortury, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie. Uznała również, że dokonane ustalenia mają w pełni zastosowanie do przesłanek udzielenia zgody na pobyt tolerowany zgodnie z art. 97 ust. 1 u.o.c., tj. gdy wydalenie cudzoziemca mogłoby nastąpić jedynie do kraju, w którym zagrożone byłoby jego prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, w którym mógłby zostać poddany torturom albo nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu lub być zmuszony do pracy lub pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego albo być ukarany bez podstawy prawnej w rozumieniu Europejskiej konwencji praw człowieka z 1950 r. Skarżaca w żaden sposób nie uwiarygodniła, że ze względu na swoje działania byłaby w konsekwencji wydalenia do C.narażona na naruszenia praw człowieka. Wydalenie wnioskodawczyni nie narusza także jej prawa do poszanowania życia rodzinnego w rozumieniu art. 97 ust. 1 pkt 1 a) u.o.c. Biorąc pod uwagę, że mąż skarżącej, A.C., otrzymał odmowę nadania statusu uchodźcy oraz udzielenia ochrony uzupełniającej i w administracyjnym toku instancji postanowiono o wydaleniu go z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany, a także mając na względzie zasadę jedności rodziny, wydalenie skarżącej nie narusza art. 97 ust. 1 a) u.o.c.

Od decyzji tej strona w dniu [...] marca 2012 r. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o uchylenie w całości obydwu zaskarżonych decyzji i nadanie jej statusu uchodźcy w RP oraz wstrzymanie decyzji o wydaleniu z terytorium RP. Zaskarżonym decyzjom zarzuciła naruszenie przepisów:

1. prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w jej sprawie art. 13 u.o.c. oraz art. 14 u.o.c.,

2. prawa procesowego, poprzez niedopełnienie obowiązków ciążących na organie, a wnikających z art. 7 k.p.a., art. 77 k.p.a. i art. 80 k.p.a.

W uzasadnieniu swej skargi skarżąca wyraziła wątpliwości, czy organ odwoławczy rzeczywiście ponownie rozstrzygnął sprawę. Polemizowała również z ustaleniem obu organów o niskiej wiarygodności zeznań składanych przez jej męża, co czyni niewiarygodnymi jego oświadczenia o rzekomo doznanych prześladowaniach i zagrożeniu jej i jego rodziny. Skarżąca argumentowała, że wyjeżdżając z kraju pochodzenia i przekraczając granicę nie miała wraz z mężem możliwości zebrania i zabrania ze sobą dowodów. Zdaniem strony organy administracji naruszyły przepisy art. 13 u.o.c. i art. 15 u.o.c., gdyż zadeklarowane przez nią działania władz wobec jej osoby obejmujące zatrzymania, bicie, zastraszanie i znęcanie się psychiczne nad skarżącą oraz jej rodziną stanowiły naruszenie podstawowych praw człowieka. Jako przesłanka przemawiająca za wiarygodnością zeznań wskazała sytuację w kraju pochodzenia cechującą się w jej ocenie aktami noszącymi znamiona tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania.

W odpowiedzi na skargę Rada do Spraw Uchodźców wniosła o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemcach cudzoziemcowi nadaje się status uchodźcy, jeżeli na skutek uzasadnionej obawy przed prześladowaniem w kraju pochodzenia z powodu rasy, religii, narodowości, przekonań politycznych lub przynależności do określonej grupy społecznej nie może lub nie chce korzystać z ochrony tego kraju.

Wymienione przesłanki uznania cudzoziemki za uchodźcę nie zachodzą w sprawie niniejszej. Skarżąca nie wykazała, aby była prześladowana z powodów określonych w ustawie lub aby mogła się obawiać takich prześladowań i aby z powodu żywionych obaw przed takimi właśnie prześladowaniami zmuszona był opuścić kraj pochodzenia.

Należy przy tym podkreślić, że w świetle powołanego wyżej przepisu nadanie statusu uchodźcy warunkowane jest wykazaniem przez cudzoziemca, że żywi on "uzasadnioną obawę" przed prześladowaniem z określonych w ustawie powodów. W konsekwencji oznacza to, że osoba ubiegająca się o status uchodźcy winna w sposób nie budzący wątpliwości zasadność tej obawy wykazać. W tym względzie nie wystarcza jedynie subiektywne przekonanie, lecz obawa musi być w pewien sposób zobiektywizowana poprzez odniesienie jej do realiów występujących w kraju pochodzenia osoby ubiegającej się o nadanie jej statusu uchodźcy. Dopiero na tym tle można dokonać właściwej oceny, czy dana osoba ubiegająca się o status uchodźcy rzeczywiście może obawiać się prześladowań ze strony własnego państwa.

Analizując pod tym kątem całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, że orzekające w sprawie organy administracji obu instancji dokonały tej oceny w sposób właściwy – m. in. konfrontując jej twierdzenia i podawane przez nią fakty z ogólnie dostępnymi informacjami na temat obecnej sytuacji panującej w kraju pochodzenia cudzoziemki, tj. A.C..

Z uwagi na powyższe, organy orzekające mogły w ramach art. 80 k.p.a. zasadnie ocenić, że opuszczenie A.C.przez skarżącą nie było spowodowane przyczynami określonymi w art. 13 ust. 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i że skarżąca nie spełnia kryteriów do nadania statusu uchodźcy. Wnioskodawczyni nie należała do żadnej partii, bądź organizacji, w której działalność jej osoby mogłaby być postrzegana za opozycyjną wobec władz kraju pochodzenia. Nie brała udziału w działaniach wojennych. Nigdy nie została wezwana na przesłuchanie, zatrzymana, aresztowana czy skazana wyrokiem sądowym. W świetle wyjaśnień składanych przez skarżącą, organy obu instancji zasadnie przyjęły, iż wnioskodawczyni jest imigrantem ekonomicznym – w C.nie posiadała żadnego przygotowania zawodowego, podobnie jak i mąż nie posiadała stałego źródła zatrudnienia, ani stałego utrzymania. Skarżąca oparła swój wniosek na sytuacji swojego męża A.C., zaś postępowanie przeprowadzone przez obydwa organy wykazało, że jego deklaracje o rzekomo doznanych prześladowaniach są niewiarygodne, a rzeczywistym powodem wyjazdu cudzoziemca z kraju pochodzenia było dążenie do stworzenia przed sobą i swoją rodziną lepszych perspektyw życiowych.

W ocenie Sądu, za prawidłowe uznać należy również orzeczenie o odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej. Zgodnie z art. 15 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemcowi, który nie spełnia warunków do nadania statusu uchodźcy, udziela się ochrony uzupełniającej, w przypadku gdy powrót do kraju pochodzenia może narazić go na rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy przez:

1) orzeczenie kary śmierci lub wykonanie egzekucji,

2) tortury, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie,

3) poważne i zindywidualizowane zagrożenie dla życia lub zdrowia wynikające z powszechnego stosowania przemocy wobec ludności cywilnej w sytuacji międzynarodowego lub wewnętrznego konfliktu zbrojnego

- i ze względu na to ryzyko nie może lub nie chce korzystać z ochrony kraju pochodzenia.

Organy prawidłowo uznały, iż w stosunku do wnioskodawczyni nie mają zastosowania przesłanki wymienione w art. 15. Całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w rozpoznawanej sprawie nie daje bowiem żadnych podstaw do twierdzenia, że wnioskodawczyni mogłaby być narażona na rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy w przypadku powrotu do kraju pochodzenia.

Odnosząc się do przesłanek udzielenia zgody na pobyt tolerowany organ II instancji wskazał, iż zgodnie z art. 97 ust. 1 pkt 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemcowi udziela się zgody na pobyt tolerowany na terytorium Polski, jeżeli jego wydalenie mogłoby nastąpić jedynie do kraju, w którym zagrożone byłoby jego prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, w którym mógłby zostać poddany torturom albo nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu lub być zmuszony do pracy lub pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego albo być ukarany bez podstawy prawnej w rozumieniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 i 285 z późn. zm.). Mając zatem na względzie ustalenia dokonane w trakcie prowadzonego postępowania statusowego organ prawidłowo przyjął, iż wnioskodawczyni nie uwiarygodniła, że w konsekwencji wydalenia narażona byłaby na ww. naruszenia praw człowieka. Na akceptację zasługuje również stanowisko, iż wydalenie cudzoziemki nie narusza jej prawa do poszanowania życia rodzinnego w rozumieniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. W sprawie męża skarżącej oraz ich trójki małoletnich dzieci wydana została bowiem decyzja ostateczna o odmowie nadania statusu uchodźcy, odmowie udzielenia ochrony uzupełniającej oraz wydaleniu z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające udzielenie zgody na pobyt tolerowany.

Wojewódzki Sąd Administracyjny nie podzielił zarzutów dotyczących naruszenia art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a., uznając, że sprawa została rozpatrzona z dużą wnikliwością, materiał został zebrany i przeanalizowany bardzo starannie i konfrontowany był z rzetelną i pogłębioną wiedzą o sytuacji osób pochodzących z K.P.. Skarżąca została w trakcie prowadzonego postępowania dwukrotnie przesłuchana w języku r. W trakcie przesłuchań dokonano ustaleń niezbędnych w postępowaniu o nadanie statusu uchodźcy. Przedstawione w trakcie wywiadów statusowych okoliczności, istotne z punktu widzenia prawidłowości wydawanego rozstrzygnięcia, zostały skonfrontowane następnie z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W ocenie Sądu, decyzje w niniejszej sprawie, wbrew zarzutom skargi, wydane zostały na podstawie prawidłowo zebranego materiału dowodowego, który uzasadnia oceny i rozstrzygnięcia orzekających w sprawie organów i nietrafne są zarzuty skargi naruszenia powinności wyczerpującego zebrania dowodów i dokładnego ustalenia stanu faktycznego oraz zasady prawdy obiektywnej.

Z tych względów i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z póżn. zm.), Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O przyznaniu wynagrodzenia pełnomocnikowi ustanowionemu w ramach prawa pomocy orzeczono na podstawie art. 250 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...