II SA/Op 380/12

Uzasadnienie

Przedmiot postępowania sądowego stanowi decyzja Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 25 maja 2012 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 21 grudnia 2011 r. w przedmiocie nakazania B. D. rozbiórki budynku gospodarczego usytuowanego na działce nr A. przy ulicy [...] w [...], a dobudowanego do istniejącego na tej działce budynku mieszkalnego.

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym:

W dniu 19 sierpnia 2011 r. do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w Opolu wpłynęło pismo podpisane przez, działającą z upoważnienia T. K., H. B. o sprawdzenie legalności wybudowanego garażu na działce przy ul. [...] w [...]. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Opolu pismem z 5 września 2011 r. zawiadomił strony o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie budowy budynku garażu usytuowanego na posesji przy ul. [...] w [...] oraz o przeprowadzeniu dowodu z oględzin 29 września 2011 r. Oględziny obiektu przeprowadzone zostały jeszcze w dniach 3 listopada 2011 r.

W wyniku przeprowadzonych oględzin ustalono, że kontrolowany obiekt to garaż usytuowany bezpośrednio przy granicy z posesją położoną przy ul. [...], posiada jednolitą połać dachową z jednym spadkiem. Odprowadzenie wód opadowych odbywa się za pomocą dwóch rynien z PCV o przekroju 80mm z osobnymi odprowadzeniami rurami spustowymi z PCV o przekroju 75mm. Ustalono też, że jedna z rur spustowych odprowadza wody opadowe (od strony ulicy) na utwardzony teren posesji inwestorki, a druga (od strony ogrodu) odprowadza na teren nieutwardzony tej samej posesji oraz, że rynny swoim podziałem odpowiadają wewnętrznemu podziałowi garażu na dwie części. Ponadto stwierdzono, że ściany stanowi wypełnienie międzysłupowe boazerią drewnianą, słupy są drewniane i są posadowione na stopkach metalowych zakotwionych w fundamentowych stopkach betonowych. Do garażu, oprócz bramy wjazdowej, są jeszcze dwa dodatkowe wejścia, a to przez drzwi od strony ogrodu i przez drzwi z budynku mieszkalnego. Organ I instancji na podstawie informacji udzielonej przez Prezydenta Miasta [...] ustalił, że dla tego rejonu [...] (teren tzw. " [...]") nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, w aktach Urzędu Miasta [...] nie odnaleziono też informacji potwierdzających wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie garażu na działce nr A., brak też informacji o udzielonym pozwoleniu na budowę w latach 2008-2009.

Decyzją z dnia 21 grudnia 2011 r., nr [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Opolu działając na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) nakazał inwestorce B. D. rozbiórkę budynku gospodarczego usytuowanego na działce nr A. przy ul. [...] w [...], określając elementy podlegające rozbiórce (pokrycie dachowe, rynny i rury spustowe, elementy konstrukcyjne dachu jak krokwie, łaty oraz słupy wspierające konstrukcje, ściany od strony posesji przy ul. [...], ścianę frontową od strony ul. [...], ścianę od ogrodu). W uzasadnieniu decyzji wskazał na poczynione ustalenia stanu faktycznego, przytoczył brzmienie przepisu art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego i stwierdził, że inwestorka nie legitymuje się pozwoleniem na budowę obiektu, który spełnia cechy budynku gospodarczego o powierzchni 42,68 m2 i który wzniesiony został w latach 2008-2009. Podał nadto organ, że warunkiem legalizacji obiektu budowlanego jest zgodność działki z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz z przepisami rozporządzenia z 12 marca 2002 r. w zakresie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Wskazując na przepis § 12 ust. 1 pkt 2 ww rozporządzenia oraz art. 9 Prawa budowlanego uznał, że w wybudowany budynek gospodarczy nie spełnia przepisów dotyczących sytuowania obiektów od granicy z działką, zaś zgodę na odstępstwo ustawodawca dopuszcza wyjątkowo i inwestor powinien się nim legitymować przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Z poczynionych w sprawie ustaleń wynika, że nie została spełniona żadna z przesłanek, o których stanowi art. 48 ust. 2 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego, które warunkują prowadzenie postępowania legalizacyjnego, a tym samym koniecznym było nakazanie inwestorce rozbiórki samowolnie wybudowanego budynku. Z treścią powyższej decyzji nie zgodziła się B. D.. We wniesionym odwołaniu podniosła, że będący przedmiotem postępowania obiekt budowlany nie jest budynkiem, gdyż nie spełnia warunków definicji zawartej w art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego. Przedmiotowy obiekt nie posiada fundamentów i nie jest trwale związany z gruntem. Ponadto odwołująca podniosła, że na działce nr A. przy ul. [...] w [...] zrealizowano nie jeden, ale dwa obiekty budowlane, to jest dwie wiaty, które wybudowane zostały w różnych okresach, a które ze względu na swoje wymiary nie wymagały pozwolenia na budowę tylko zgłoszenia. Odwołująca zarzuciła także organowi I instancji naruszenie art. 107 K.p.a. poprzez brak odniesienia się w zaskarżonej decyzji do twierdzeń dotyczących istnienia dwóch wiat.

Zaskarżoną decyzją z dnia 25 maja 2012 r. Opolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Opolu utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ przedstawił stan faktyczny sprawy z uwzględnieniem wyników przeprowadzonych w dniu 6 marca 2012 r. oględzin obiektu oraz przytoczeniem podstawy prawnej. Wskazując na powyższe stwierdził, że faktycznie sporny obiekt budowlany, nie jest budynkiem w rozumieniu definicji zawartej w art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego. Nie mniej jednak nie może uwzględnić odwołania, gdyż wykonany obiekt budowlany wymagał uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, a inwestorka nie legitymuje się takim pozwoleniem. Dlatego też przedmiotowa budowa stanowi samowolę budowlaną i stąd też zastosowanie ma przepis art. 48 ust. 1 Prawa budowanego, gdyż budowa nie jest zgodna z przepisami prawa, w tym techniczno-budowlanymi w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego bądź jego części do stanu zgodnego z prawem. Przedmiotowy obiekt budowlany zlokalizowany został w granicy nieruchomości, a takie jego usytuowanie narusza przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 marca 2002 r. w sprawie warunków technicznych jaki powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U nr 75, poz. 690 z późn. zm.). Takie usytuowanie samowolnie wykonanego obiektu powoduje, że brak jest możliwości jego legalizacji.

Odnosząc się do zarzutów odwołania przyznał, że faktycznie przedmiotem postępowania nie jest budynek w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, nie mniej jednak nie można się zgodzić ze stwierdzeniem odwołującej, że są to dwa obiekty budowlane (wiaty), których realizacja wymagała zgłoszenia. Zakładając nawet, że w pierwszym etapie inwestorka zrealizowała obiekt budowlany, jako wiatę o wymiarach pozwalających na jej realizację na podstawie zgłoszenia, to i tak nie był to obiekt wolnostojący (art. 29 ust. pkt 2 Prawa budowlanego), a dalsze działania inwestorki spowodowały, że obecnie będący przedmiotem postępowania obiekt nie spełnia warunków pozwalających na jego realizację bez pozwolenia na budowę. Obiekt został dobudowany do budynku mieszkalnego, posiada jedną równą połać dachową z jednym spadkiem oraz, że jest wykorzystywany jak budynek gospodarczy pełniąc przy tym funkcję garażu. Jako niezasadny uznał organ odwoławczy także zarzut naruszenia przez organ I instancji art. 107 K.p.a. poprzez nieustosunkowanie się do informacji podanej do protokołu w czasie oględzin, że w 2008 r. została wybudowana pierwsza wiata, a druga w roku 2009. Z akt sprawy wynika, że istniejący obiekt, który jest przedmiotem postępowania stanowi jeden obiekt budowlany, co wykazano wyżej.

Z treścią powyższego rozstrzygnięcia nie zgodziła się B. D..

W złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skardze żądała uchylenia zaskarżonej decyzji oraz zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 7 K.p.a. w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. poprzez brak całkowitego wyjaśnienia stanu faktycznego, art. 8 K.p.a. przez nie przyczynienie się do starannego i zgodnego z prawem prowadzenia postępowania w celu zagwarantowania równości wobec prawa i tym samym podważenie zasady ogólnego pogłębiania zaufania do organów państwa; art. 80 K.p.a. w zw. z art. 107 § 3 K.p.a. poprzez niewykazanie w uzasadnieniu decyzji dlaczego jednym dowodom przyznano wiarygodność, innym zaś tej wiarygodności odmówiono. W uzasadnieniu skargi skarżąca dowodziła, że organy obu instancji dokonały wadliwej wykładni § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych oraz bezzasadnie uznały, że brak jest możliwości doprowadzenia samowoli budowlanej do stanu zgodnego z prawem. Podkreślała, że jej zamiarem było wykonanie obiektu, który pozwoliłby ochronić samochód przed opadami atmosferycznymi i stąd też jest skłonna dokonać rozbiórki obu ścian wiaty, wykonanych przy granicy z sąsiednią działką. Zauważała także skarżąca, że nie można skutecznie nakazać rozbiórki budynku, gdyż obiekt ten nie jest budynkiem. Stąd też organ odwoławczy nie był uprawniony do wydania rozstrzygnięcia na podstawie art.138 § 1 pkt 1 K.p.a.

Opolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Opolu w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podkreślał, że zarzut naruszenia art. 7 i 77 § 1 K.p.a. jest chybiony, gdyż organ zebrał w sprawie materiał dowodowy, który pozwalała na jednoznaczne określenie przedmiotu postępowania, jak i odpowiedniej procedury naprawczej wynikającej z przepisów prawa materialnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270; zwanej dalej P.p.s.a.). W przypadku, gdy skarga nie ma uzasadnionych podstaw podlega ona oddaleniu (art. 151 P.p.s.a). Powyższe oznacza, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej, czy celowościowej, a badaniu podlega wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli jego zgodność z przepisami prawa materialnego i prawidłowość przyjętej przez organ procedury, która doprowadziła do wydania aktu.

Zauważyć należy także, iż stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem oceny w niniejszej sprawie jest decyzja Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 25 maja 2012 r., którą utrzymano w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 21 grudnia 2011 r. w przedmiocie nakazania B. D. rozbiórki budynku gospodarczego usytuowanego na działce nr A. przy ulicy [...] w [...], a dobudowanego do istniejącego na tej działce budynku mieszkalnego.

Przeprowadzona w niniejszej sprawie przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, iż zarówno zaskarżona decyzja, jak i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji, nie odpowiadają prawu.

Podstawę materialnoprawną decyzji stanowił przepis art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 – zwanej dalej ustawą), który stanowił, że właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.

W zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji przyjęto, że nie jest możliwe przeprowadzenie postępowania w przedmiocie legalizacji, albowiem na terenie objętym samowolną budową nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, inwestorka nie legitymuje się, na dzień rozpoczęcia budowy, ostateczną decyzją ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzją wydaną na podstawie art. 9 ustawy w zakresie zgody na odstępstwo od warunków technicznych. Przyjęta przez organy orzekające w niniejszej sprawie wykładnia przepisów regulujących warunki legalizacji samowoli budowlanej nie zasługuje na aprobatę.

Zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1, jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem - właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.

Zauważyć należy w tym miejscu, że celem legalizacji samowoli budowlanej było umożliwienie uniknięcia rozbiórki obiektów budowlanych we wszystkich tych przypadkach, gdy został on wzniesiony zgodnie z zasadami sztuki budowlanej i nie narusza przepisów o planowaniu przestrzennym. Przypomnieć należy również, że zmiana brzmienia art. 48 ustawy dokonana została wobec treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego, jaki zapadł w dniu 20 grudnia 2007 r., w którym stwierdzono, że:" art. 48 ust. 2 pkt 1 lit. b i art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy – Prawo budowlane, w części obejmującej wyrażenie "w dniu wszczęcia postępowania", są niezgodne z wynikającą z art. 2 Konstytucji RP zasadą sprawiedliwości społecznej oraz z art. 32 ust. 1 Konstytucji" (por. wyrok TK sygn. akt P 37/06 – Dz. U. z 2007 r. Nr 247, poz. 1844). Zaskarżone decyzje zapadły w stanie prawnym uwzględniającym ww. wyrok.

W świetle ustaleń poczynionych przez organ I instancji wątpliwości nie budzi fakt, że teren działki o nr ewid. A. położony przy ulicy [...] w [...] nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Z brzmienia art. 48 ust. 2 ustawy, w dacie wydawania zaskarżonej decyzji, wynika jednakże, iż warunkiem zalegalizowania samowoli budowlanej dokonanej na terenie, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ustawodawca uczynił uzyskanie ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Przy czym ustawodawca w przepisie tym nie zawarł żadnego warunku dotyczącego daty uzyskania ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy. Powyższe oznacza zatem, że warunkiem legalizacji samowoli budowlanej jest zgodność konkretnej budowy z generalnym porządkiem planistycznym i stąd też nie ma znaczenia termin uzyskania ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, bo decyzja taka nie ma charakteru kształtującego prawa i obowiązki inwestora wynikające wprost z ustaw, lecz określa (informuje) o możliwych i dopuszczalnych formach zagospodarowania terenu. W procesie legalizacji znaczenia ma zatem ustalenie, czy obiekt wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę narusza, bądź nie prawo, w tym regulujące kwestie planowania i zagospodarowania przestrzennego. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy więc, że organy procedujące w przedmiotowej sprawie winny dać skarżącej możliwość uzyskania ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, także po wszczęciu postępowania rozbiórkowego. Reasumując, wymóg zgodności budowy z ostateczną decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu przewidziany w art 48 ust. 2 pkt 1 lit. b oraz ust. 3 pkt 1 ustawy odnosić się będzie zarówno do obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie lub już wybudowanego.

Organy nadzoru budowlanego przyczyn braku możliwości przeprowadzenia przez postępowania legalizacyjnego upatrywały w naruszeniu przez inwestorkę przepisów techniczno-budowlanych, to jest § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Organy pominęły, że zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy w przypadkach szczególnie uzasadnionych dopuszcza się odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych, o których mowa w art. 7. Odstępstwo nie może powodować zagrożenia życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia, a w stosunku do obiektów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 - ograniczenia dostępności dla osób niepełnosprawnych oraz nie powinno powodować pogorszenia warunków zdrowotno-sanitarnych i użytkowych, a także stanu środowiska, po spełnieniu określonych warunków zamiennych, a właściwy organ, po uzyskaniu upoważnienia ministra, który ustanowił przepisy techniczno-budowlane, w drodze postanowienia, udziela bądź odmawia zgody na odstępstwo.

Istotą unormowania zawartego w tym przepisie jest takie dostosowanie norm prawnych w sprawie warunków technicznych do konkretnych sytuacji, aby nie uszczuplając znaczenia tych norm w stopniu niedającym się pogodzić z porządkiem prawnym, umożliwić zaspokojenie słusznego (uzasadnionego) interesu inwestora, bez naruszania norm prawnych chroniących osoby trzecie. Instytucja zgody na odstępstwo jest częścią porządku prawnego. Przepisy techniczno-budowlane należą do powszechnie obowiązujących przepisów prawa, nie mają one jednak charakteru przepisów bezwzględnie obowiązujących, gdyż ustawodawca uznał za celowe możliwość zastosowania odstępstwa od tych przepisów w ściśle określonych warunkach. Zgoda na odstępstwo od przepisów technicznych zastępuje wówczas przepis rozporządzenia. Jej zastosowanie może spowodować, że przepisy rozporządzenia, w danej konkretnej sytuacji, zostaną zastąpione normą indywidualną dostosowaną do konkretnej sytuacji. Organ administracji ocenia wówczas zgodność projektu budowlanego z tą indywidualną normą techniczno-budowlaną.

Oceniając, czy w warunkach danej sprawy może mieć zastosowanie art. 9 ustawy zgodzić należy się z organami, że literalna wykładnia art. 9 ust. 3 ustawy prowadzi do wniosku, iż możliwość uzyskania zgody na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych istnieje wyłącznie w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę. Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 22 grudnia 2009 r. sygn. akt II OSK 1951/08 - LEX nr 581004, dał przy wykładni wymienionego przepisu prymat wykładni funkcjonalnej nad wykładnią literalną i uznał, że dokonywana na podstawie art. 48 ust. 2 pkt 2 ustawy ocena, czy samowolnie zrealizowany obiekt budowlany nie narusza przepisów techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie tego obiektu lub jego części do stanu zgodnego z prawem, winna uwzględniać instytucję zgody na odstępstwo od tych przepisów, o której mowa w art. 9 ust. 1-4 ustawy. Wykładnia funkcjonalna art. 9 ust. 1-4 ustawy przemawia za możliwością stosowania wynikającej z tego przepisu instytucji zgody na odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych nie tylko na etapie postępowania o wydanie pozwolenia na budowę, ale także w postępowaniu dotyczącym legalizacji samowolnie zrealizowanego obiektu budowlanego. Decyzja legalizująca samowolę budowlaną wydawana w postępowaniu legalizacyjnym jest w istocie odpowiednikiem decyzji o pozwoleniu na budowę. W postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę dokonywana jest kontrola uprzednia inwestycji, zaś w postępowaniu legalizacyjnym jej kontrola następcza. Dokonując kontroli następczej, organ administracji ocenia czy, gdyby inwestor wystąpił o pozwolenie na budowę, to uzyskałby pozwolenie na taką inwestycję jaką zrealizował, czy też nie. Zasadnicze przesłanki legalizacji samowoli budowlanej wymienione w art. 48 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy są tożsame z przesłankami zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę wymienionymi w art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy. Przesłanki te to zgodność z przepisami normującymi zagadnienie planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz zgodność z przepisami, w tym przepisami techniczno-budowlanymi. Skoro uprzednia ocena inwestycji bierze pod uwagę uzyskaną przez inwestora zgodę na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych, to ocena następcza także powinna brać pod uwagę możliwość uzyskania takiej zgody. Przesłanki udzielenia zgody na odstępstwo nie przestaną istnieć tylko dlatego, że budynek został wybudowany samowolnie (por. uzasadnienie wyroku). Sąd w niniejszym składzie identyfikuje się z zaprezentowanym stanowiskiem co oznacza, że w realiach przedmiotowej sprawy organ nadzoru budowlanego, po ustaleniu, że wybudowany obiekt wymagał uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, winien zobowiązać inwestora do wykonania w określonym terminie obowiązków, o których stanowi art. 48 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy, a więc przedłożenia ostatecznej decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu oraz zgody na odstępstwo od warunków technicznych. Skarżąca pozbawiona została możliwości przedłożenia organowi nadzoru budowlanego I instancji decyzji, która ustalałaby warunki zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzji w przedmiocie zgody na odstępstwa od warunków technicznych (art. 9 Prawa Budowlanego), a tym samym organy przedwcześnie uznały, że nie istnieje możliwość legalizacji przedmiotowej samowoli budowlanej. Powyższe powoduje uznanie, że decyzja organu I instancji została zatem wydana z naruszeniem przepisu art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego oraz art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. Natomiast skoro decyzja organu II instancji utrzymała w mocy decyzję organu I instancji, to również i ona jest niezgodna ze wskazanymi przepisami.

Wskazanie, co do dalszego postępowania przez organ wynika z powyższych rozważań.

Odniesienia wymaga jeszcze dodatkowo twierdzenie skarżącej dotyczące tego, że w prowadzonym postępowaniu w istocie samowolnie wybudowane zostały dwie niezależne wiaty, a nie jeden obiekt budowlany. Ustalenia organów w tym zakresie nie pozwalają na uznanie za zasadne twierdzeń skarżącej, a Sąd aprobuje ocenę obiektu budowlanego oraz jego kwalifikację dokonaną przez organ odwoławczy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a. W kwestii wykonalności zaskarżonego orzeczono na zasadzie art. 152, zaś o zwrocie kosztów postępowania na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a.

.