VI SA/Wa 1562/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2012-11-28Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. S. na koncesję Ministra Środowiska z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia koncesji na poszukiwanie i rozpoznanie złoża węgla brunatnego postanawia: odrzucić skargę
Uzasadnienie
Pismem z dnia 27 czerwca 2012 r. M. S. (nazywana dalej "skarżącą") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem organu skargę na koncesję Ministra Środowiska z dnia [...] maja 2011 r. nr [...].
Minister Środowiska w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie w
związku z niewyczerpaniem przez skarżącą środków zaskarżenia określonych w art. 52 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, nazywanej dalej "p.p.s.a."). Minister Środowiska wyjaśnił, że pismo skarżącej z dnia [...] czerwca 2011 r. nie zostało uznane za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej wydaniem przez organ koncesji z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] (v. pismo Ministerstwa Środowiska z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...]).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę do Sądu można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie.
W myśl art. 52 § 2 cytowanej ustawy, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Oznacza to, że przedmiotem skargi wniesionej do wojewódzkiego sądu administracyjnego można uczynić jedynie decyzję ostateczną w administracyjnym toku postępowania.
W rozpoznawanej sprawie Minister Środowiska decyzją z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] udzielił P. Sp. z o.o. z siedzibą w K. koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża węgla brunatnego w rejonie "P." i "O.", położonym na terenie miast i gmin: M. i K. w województwie [...]. Odpis koncesji doręczono skarżącej w dniu 6 czerwca 2011 r.
Pismem z dnia [...] czerwca 2011 r., nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 11 czerwca 2011 r., skierowanym do Ministerstwa Środowiska Departamentu Geologii i Koncesji Geologicznych skarżąca oświadczyła, że nie wyraża zgody na
poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węgla brunatnego na nieruchomości gruntowej będącej w jej użytkowaniu w związku z udzieleniem koncesji nr [...] na rzecz P. Sp. z o.o. z siedzibą w K.. Tym samym skarżąca nie wyraziła zgody na realizację pomysłu w postaci budowy odkrywki węgla brunatnego w rejonie "P." i "O." położonym na terenie gminy: M. i K. w województwie [...].
W odpowiedzi na stanowisko skarżącej Dyrektor Departamentu Geologii i Koncesji Geologicznych udzielił wyjaśnień pismem z dnia [...] lipca 2011 r., które (jak wynika z wyjaśnień podanych przez Ministra Środowiska w odpowiedzi na skargę)
nie mogło być uznane za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją koncesyjną nr [...] z uwagi na to, że nie było ono skierowane do organu, tj. Ministra Środowiska (zostało skierowane do Ministerstwa Środowiska), a ponadto odnosiło się do braku zgody na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża węgla brunatnego, które to oświadczenia mogły być podnoszone w toku postępowania koncesyjnego. Nadto, pismo zawierało sprzeciw dotyczący budowy odkrywki węgla brunatnego w rejonie "P." i "O.", która to inwestycja nie była przedmiotem koncesji nr [...] na poszukiwanie i rozpoznanie złoża węgla brunatnego w rejonie "P." i "O.".
Zdaniem Sądu, sposób potraktowania pisma skarżącej z dnia [...] czerwca
2011 r. był nieuzasadniony, albowiem o tym, czy pismo wniesione przez stronę jest odwołaniem (wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy), decyduje nie jego nagłówek, lecz treść pisma, przy czym nie wymaga ono szczegółowego uzasadnienia. Wystarczy, jeżeli z wniosku wynika, że strona nie jest zadowolona z treści rozstrzygnięcia, zgodnie z art. 128 k.p.a. (w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w przypadku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy) - por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 stycznia 1988 r., sygn. akt SA/Wr 815/87, LEX nr 9987.
Z powyższego wynika, że przy ocenie, czy wniesione przez stronę pismo jest odwołaniem (wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy) należy kierować się treścią
pisma oraz tym, czy pismo to zostało wniesione w terminie do złożenia odwołania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 1996 r. III ARN 14/96, OSNAPiUS 1997, nr 2, poz. 16), w którym stwierdzono, że "jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, pismo strony postępowania odwoławczego wniesione do organu odwoławczego w ustawowym terminie do wniesienia odwołania, wyrażające niezadowolenie z decyzji nieostatecznej, podlega rozpatrzeniu jako odwołanie od decyzji"). W doktrynie podkreśla się, że nie tylko wady prawne decyzji, ale również wszelkiego rodzaju "niezadowolenie" strony z treści decyzji uprawnia ją do wniesienia odwołania. Strona może zatem kwestionować w odwołaniu nie tylko naruszenie prawa przez organ pierwszej instancji, lecz także lub wyłącznie celowość decyzji nieostatecznej (M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego Komentarz, Zakamycze 2005 r. str. 755).
Z treści pisma skarżącej z dnia [...] czerwca 2011 r. wyraźnie wynika, że nie aprobuje decyzji koncesyjnej z dnia [...] maja 2011 r. nr [...], o czym świadczą słowa "nie wyrażamy zgody", wskazując równocześnie czego dotyczy sprzeciw: poszukiwania i rozpoznawania złóż węgla brunatnego na terenie nieruchomości będącej w użytkowaniu strony. Jest to oświadczenie zawarte w treści wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, wniesionym w terminie ustawowym z art. 129 § 2 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostaje, że pismo z dnia [...] czerwca 2011 r., nadane w urzędzie pocztowym w dniu 11
czerwca 2011 r., zostało złożone z zachowaniem czternastodniowego terminu od
dnia doręczenia decyzji koncesyjnej z dnia [...] maja 2011 r., które nastąpiło w dniu 6 czerwca 2011 r.
Brak właściwego potraktowania pisma z dnia [...] czerwca 2011 r. jako wniosku
o ponowne rozpatrzenie sprawy złożonego stosownie do pouczenia zawartego w decyzji koncesyjnej z dnia [...] maja 2011 r. było bezpodstawne.
Jednakże stwierdzone naruszenie przez Ministra Środowiska przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego pozostaje bez wpływu na orzeczenie
Sądu, albowiem samo wniesienie środka zaskarżenia nie jest równoznaczne ze spełnieniem warunku, o którym mowa w art. 52 § 1 p.p.s.a. O spełnieniu tego warunku można mówić bowiem mówić dopiero po rozpoznaniu wniesionego środka zaskarżenia przez organ administracji publicznej. Brak wyczerpania środków zaskarżenia (art. 52 § 1 p.p.s.a.) ma miejsce również w przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego po uprzednim wniesieniu środka zaskarżenia
przysługującego w postępowaniu administracyjnym, ale przed jego rozpoznaniem przez właściwy organ (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z
dnia 8 sierpnia 2007 r., sygn. akt I OSK 1067/07, LEX nr 1015953). Taka sytuacja miała miejsce w kontrolowanym postępowaniu, gdyż skarżąca złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, który do chwili wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie został rozpatrzony we właściwym trybie. Nie można uznać za załatwienie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy pisma z dnia [...] lipca 2011 r. (tak też uważa organ), nota bene doręczonego jedynie R. S. i do tego bez pouczenia co do środków zaskarżenia.
Ponieważ przedmiotem skargi strona uczyniła decyzję nieostateczną –
decyzję koncesyjną z dnia [...] maja 2011 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za niedopuszczalną i na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. S. na koncesję Ministra Środowiska z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia koncesji na poszukiwanie i rozpoznanie złoża węgla brunatnego postanawia: odrzucić skargę
Uzasadnienie
Pismem z dnia 27 czerwca 2012 r. M. S. (nazywana dalej "skarżącą") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem organu skargę na koncesję Ministra Środowiska z dnia [...] maja 2011 r. nr [...].
Minister Środowiska w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie w
związku z niewyczerpaniem przez skarżącą środków zaskarżenia określonych w art. 52 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, nazywanej dalej "p.p.s.a."). Minister Środowiska wyjaśnił, że pismo skarżącej z dnia [...] czerwca 2011 r. nie zostało uznane za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej wydaniem przez organ koncesji z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] (v. pismo Ministerstwa Środowiska z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...]).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę do Sądu można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie.
W myśl art. 52 § 2 cytowanej ustawy, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Oznacza to, że przedmiotem skargi wniesionej do wojewódzkiego sądu administracyjnego można uczynić jedynie decyzję ostateczną w administracyjnym toku postępowania.
W rozpoznawanej sprawie Minister Środowiska decyzją z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] udzielił P. Sp. z o.o. z siedzibą w K. koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża węgla brunatnego w rejonie "P." i "O.", położonym na terenie miast i gmin: M. i K. w województwie [...]. Odpis koncesji doręczono skarżącej w dniu 6 czerwca 2011 r.
Pismem z dnia [...] czerwca 2011 r., nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 11 czerwca 2011 r., skierowanym do Ministerstwa Środowiska Departamentu Geologii i Koncesji Geologicznych skarżąca oświadczyła, że nie wyraża zgody na
poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węgla brunatnego na nieruchomości gruntowej będącej w jej użytkowaniu w związku z udzieleniem koncesji nr [...] na rzecz P. Sp. z o.o. z siedzibą w K.. Tym samym skarżąca nie wyraziła zgody na realizację pomysłu w postaci budowy odkrywki węgla brunatnego w rejonie "P." i "O." położonym na terenie gminy: M. i K. w województwie [...].
W odpowiedzi na stanowisko skarżącej Dyrektor Departamentu Geologii i Koncesji Geologicznych udzielił wyjaśnień pismem z dnia [...] lipca 2011 r., które (jak wynika z wyjaśnień podanych przez Ministra Środowiska w odpowiedzi na skargę)
nie mogło być uznane za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją koncesyjną nr [...] z uwagi na to, że nie było ono skierowane do organu, tj. Ministra Środowiska (zostało skierowane do Ministerstwa Środowiska), a ponadto odnosiło się do braku zgody na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża węgla brunatnego, które to oświadczenia mogły być podnoszone w toku postępowania koncesyjnego. Nadto, pismo zawierało sprzeciw dotyczący budowy odkrywki węgla brunatnego w rejonie "P." i "O.", która to inwestycja nie była przedmiotem koncesji nr [...] na poszukiwanie i rozpoznanie złoża węgla brunatnego w rejonie "P." i "O.".
Zdaniem Sądu, sposób potraktowania pisma skarżącej z dnia [...] czerwca
2011 r. był nieuzasadniony, albowiem o tym, czy pismo wniesione przez stronę jest odwołaniem (wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy), decyduje nie jego nagłówek, lecz treść pisma, przy czym nie wymaga ono szczegółowego uzasadnienia. Wystarczy, jeżeli z wniosku wynika, że strona nie jest zadowolona z treści rozstrzygnięcia, zgodnie z art. 128 k.p.a. (w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w przypadku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy) - por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 stycznia 1988 r., sygn. akt SA/Wr 815/87, LEX nr 9987.
Z powyższego wynika, że przy ocenie, czy wniesione przez stronę pismo jest odwołaniem (wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy) należy kierować się treścią
pisma oraz tym, czy pismo to zostało wniesione w terminie do złożenia odwołania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 1996 r. III ARN 14/96, OSNAPiUS 1997, nr 2, poz. 16), w którym stwierdzono, że "jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, pismo strony postępowania odwoławczego wniesione do organu odwoławczego w ustawowym terminie do wniesienia odwołania, wyrażające niezadowolenie z decyzji nieostatecznej, podlega rozpatrzeniu jako odwołanie od decyzji"). W doktrynie podkreśla się, że nie tylko wady prawne decyzji, ale również wszelkiego rodzaju "niezadowolenie" strony z treści decyzji uprawnia ją do wniesienia odwołania. Strona może zatem kwestionować w odwołaniu nie tylko naruszenie prawa przez organ pierwszej instancji, lecz także lub wyłącznie celowość decyzji nieostatecznej (M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego Komentarz, Zakamycze 2005 r. str. 755).
Z treści pisma skarżącej z dnia [...] czerwca 2011 r. wyraźnie wynika, że nie aprobuje decyzji koncesyjnej z dnia [...] maja 2011 r. nr [...], o czym świadczą słowa "nie wyrażamy zgody", wskazując równocześnie czego dotyczy sprzeciw: poszukiwania i rozpoznawania złóż węgla brunatnego na terenie nieruchomości będącej w użytkowaniu strony. Jest to oświadczenie zawarte w treści wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, wniesionym w terminie ustawowym z art. 129 § 2 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostaje, że pismo z dnia [...] czerwca 2011 r., nadane w urzędzie pocztowym w dniu 11
czerwca 2011 r., zostało złożone z zachowaniem czternastodniowego terminu od
dnia doręczenia decyzji koncesyjnej z dnia [...] maja 2011 r., które nastąpiło w dniu 6 czerwca 2011 r.
Brak właściwego potraktowania pisma z dnia [...] czerwca 2011 r. jako wniosku
o ponowne rozpatrzenie sprawy złożonego stosownie do pouczenia zawartego w decyzji koncesyjnej z dnia [...] maja 2011 r. było bezpodstawne.
Jednakże stwierdzone naruszenie przez Ministra Środowiska przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego pozostaje bez wpływu na orzeczenie
Sądu, albowiem samo wniesienie środka zaskarżenia nie jest równoznaczne ze spełnieniem warunku, o którym mowa w art. 52 § 1 p.p.s.a. O spełnieniu tego warunku można mówić bowiem mówić dopiero po rozpoznaniu wniesionego środka zaskarżenia przez organ administracji publicznej. Brak wyczerpania środków zaskarżenia (art. 52 § 1 p.p.s.a.) ma miejsce również w przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego po uprzednim wniesieniu środka zaskarżenia
przysługującego w postępowaniu administracyjnym, ale przed jego rozpoznaniem przez właściwy organ (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z
dnia 8 sierpnia 2007 r., sygn. akt I OSK 1067/07, LEX nr 1015953). Taka sytuacja miała miejsce w kontrolowanym postępowaniu, gdyż skarżąca złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, który do chwili wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie został rozpatrzony we właściwym trybie. Nie można uznać za załatwienie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy pisma z dnia [...] lipca 2011 r. (tak też uważa organ), nota bene doręczonego jedynie R. S. i do tego bez pouczenia co do środków zaskarżenia.
Ponieważ przedmiotem skargi strona uczyniła decyzję nieostateczną –
decyzję koncesyjną z dnia [...] maja 2011 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za niedopuszczalną i na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.
