II SA/Ke 588/12

Uzasadnienie

W dniu 19 kwietnia 2012 r. Rada Miasta Kielce podjęła uchwałę nr XXV/535/2012 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu "Kielce Południe – Dyminy: Obszar 1 – Łanowa, Obszar 2 – Sukowska".

Zgodnie z § 39 ust. 1 tej uchwały wyznaczone zostały tereny zieleni urządzonej, ZP1, oznaczone na rysunku planu symbolami 1ZP1, 2ZP1. Dla terenów tych ustalono jako przeznaczenie podstawowe publiczną zieleń urządzoną niską i wysoką (ust. 2 pkt 1), a jako przeznaczenie dopuszczalne urządzenia rekreacyjne, w tym place zabaw dla dzieci, obiekty małej architektury, urządzone stawy, zbiorniki wodne oraz cieki wodne, urządzenia melioracyjne wraz z obudową biologiczną, ciągi piesze, place, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej (ust. 2 pkt 2 lit. a-f);

W dniu 8.06.2012r. B. K., właścicielka działki nr 179, położonej na obszarze oznaczonym na planie symbolem 1ZP1, wezwała Radę Miasta Kielce do usunięcia naruszenia prawa przez ww. uchwałę. Organ nie udzielił odpowiedzi na powyższe wezwanie.

W dniu 3.08.2012r. B. K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na ww. uchwałę w sprawie miejscowego planu, kwestionując ustalenia dotyczące stanowiącej jej własność działki nr 179 położonej między projektowanymi ulicami 3KDL i 5KDD oraz wydzielenie z tej działki pasa przeznaczonego na ciąg pieszy oznaczony symbolem 2KP.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że umieszczenie jej działki na obszarze oznaczonym symbolem 1ZP1 nie ma żadnego uzasadnienia urbanistycznego ani ekonomicznego, ponieważ obejmuje teren przylegający do porośniętego lasem wzgórza. Wskazała, że cała jej działka została przecięta planowanym obszarem zieleni pomimo, że oprócz sąsiedztwa z ww. wzgórzem położona jest niemal bezpośrednio przy dużym obszarze leśnym. Zdaniem skarżącej przedmiotowa uchwała narusza zasadę równości wobec prawa, gdyż jest jedyną osobą "ukaraną" ustaleniem czyniącym część nieruchomości praktycznie bezużyteczną. Ponadto zaplanowany ciąg pieszy 2KP znacznie zawęził szerokość działki skarżącej, która i tak ograniczona jest linią energetyczną, co uniemożliwi zabudowę.

Na koniec, powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego, skarżąca wskazała, że tylko stosowanie prawa uwzględniające elementarne wartości konstytucyjne uzasadnia spełnienie dyrektywy państwa prawnego realizującego zasady sprawiedliwości społecznej. Władztwo planistyczne gminy nie może wartości tych ignorować.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Kielce wniósł o jej oddalenie wskazując, że Rada Miasta, określając w planie miejscowym przeznaczenie działki nr 179, nie przekroczyła granic władztwa planistycznego przysługującego jej z mocy art. 4 ust. 1 i art. 6 ustawy o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym. Przywołał w tym miejscu wyrok NSA wydany w sprawie II OSK 1804/10.

Organ wyjaśnił, że objęty planem rozległy obszar (ponad 400 ha) tworzy praktycznie od podstaw nową jednostkę urbanistyczną, w której konieczne jest zaplanowanie systemów komunikacyjnych, infrastrukturalnych i przyrodniczych (w tym terenów zieleni miejskiej) z uwzględnieniem istniejących uwarunkowań oraz powiązań z sąsiednim otoczeniem. Z uwagi na kształt działki skarżącej (długiej na około 531 m i szerokiej na około 30 m) oraz działek sąsiednich nie było możliwe zaprojektowanie tych systemów bez przecięcia zarówno działki nr 179 jak i działek sąsiednich.

Organ nie zgodził się z zarzutem, że działka nr 179 położona jest w całości w obrębie terenu oznaczonego symbolem 1ZP1. W obrębie tego terenu znajduje się jedynie 0,329 ha (19% powierzchni wynoszącej ogółem 1,5991 ha). Pozostała część położona jest w obrębie ośmiu innych terenów funkcjonalnych, z czego 1,0818 ha (tj. 70% powierzchni działki) na terenie przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową (MN), a reszta na terenie przeznaczonym pod drogi publiczne (9% powierzchni działki) i publiczny ciąg pieszy (2%).

Dalej organ wskazał, że wyznaczenie terenu 1ZP1 w takich a nie innych liniach rozgraniczających wynika z postanowień obowiązującego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Kielce (Rozdział IV.-4.3 Studium), a także z uwarunkowań urbanistycznych. Obejmuje bowiem teren już zakrzewiony, zadrzewiony, strefę na pograniczu wierzchowin i stoków Pasma Dymińskiego i Posłowic predysponowana do pełnienie funkcji publicznej zieleni urządzonej niskiej i wysokiej. Ukształtowanie tego terenu w pełni predysponuje go do urządzenia punktu widokowego. Teren ten obejmujący stok wzniesienia denudacyjnego o spadkach 8-12% jest niekorzystny do wprowadzenia zabudowy, a bardzo korzystny do wprowadzenia zieleni. Stanowi on naturalną otulinę zlokalizowanego na tym terenie pomnika ofiar egzekucji z okresu II wojny światowej.

Zdaniem organu przyjęte rozwiązanie służy ograniczeniu negatywnych oddziaływań na środowisko poszczególnych sposobów zagospodarowania i zainwestowania terenów przewidzianych w planie, jest zgodne ze Studium i zasadami ochrony obszarów aktywnych biologicznie, a także zabezpiecza ciągłość wielkoprzestrzennych struktur przyrodniczych.

Organ nie zgodził się z zarzutem naruszenia zasady równości wobec prawa, wskazując, że w obrębie terenu zieleni urządzonej 1ZP1 znajduje się w całości lub w części 12 działek stanowiących własność 17 osób. Ponadto wyjaśnił, że Miasto Kielce przewiduje środki finansowe na nabycie od właścicieli nieruchomości położonych na terenie przeznaczonym pod publiczną zieleń urządzoną gruntu o pow. 15 ha, co wynika z danych zawartych w Prognozie skutków finansowych (pkt 3.4).

W odpowiedzi na skargę wskazano ponadto, że na skutek uwzględnienia w części uwag skarżącej na działce nr 179 znacznie (tj. o 0,29 ha) powiększony został obszar przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe kosztem terenów zieleni urządzonej 1ZP1. Co do publicznego ciągu pieszego 2 KP (2% obszaru działki) to został on wyznaczony osiowo, symetrycznie wzdłuż działek nr 179 i 180, na szerokości 8 m (po 4 m z każdej działki), ponieważ w jego liniach muszą się pomieścić planowane sieci infrastruktury technicznej. Jednocześnie stanowi on niezbędne połączenie umożliwiające komunikację pieszą między ul. Weterynaryjną i kompleksem leśnym, terenem zieleni urządzonej 1 ZP1, a wyznaczonymi w planie terenami budowlanymi. Pomimo wydzielenia z ww. działek ciągu pieszego nadal możliwe jest zlokalizowanie na pozostałych częściach tych działek budynków mieszkalnych (gospodarczych). Lokalizacja przedmiotowego ciągu pieszego w tym a nie innym miejscu jest zdaniem organu najwłaściwsza ze względu na stan zainwestowania działek sąsiednich, ich szerokość oraz powiązanie z terenem 1ZP1 i w przedłużeniu z ciągiem 1KP.

Dodatkowo organ wyjaśnił, że przez działkę nr 179 nie przebiega linia energetyczna wysokiego napięcia. Działkę tę i pozostałe znajdujące się w granicach obszaru objętego planem przecina natomiast napowietrzna linia elektroenergetyczna średniego napięcia, którą otacza 15-metrowa strefa wolna od zabudowy i nasadzania wysokiej roślinności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", sądy administracyjne, co do zasady, sprawują kontrolę nad działalnością administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że nie Sąd nie bada kontrolowanych aktów i czynności pod względem celowości lub słuszności. Zgodnie natomiast z art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd nie jest związany granicami skargi, tzn. ma prawo, a nawet obowiązek, wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków zawartych w skardze.

W niniejszej sprawie Sąd badając legalność zaskarżonej uchwały w oparciu o ww. przepisy i w granicach sprawy doszedł do przekonania, że uchwała Rady Miejskiej w Kielcach z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla opisanego wyżej obszaru nie została podjęta z naruszeniem prawa.

Na wstępie należy wskazać, że B. K. spełniła określone w art. 101 ust. 1 w zw. z art. 102a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) wymogi formalne uprawniające do wniesienia skargi na przedmiotową uchwałę. Stosownie do treści tych przepisów każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego, przy czym do sprawy tej nie stosuje się przepisów art. 52 § 3 i 4 p.p.s.a. Skarżąca pismem, które wpłynęło do Urzędu Miasta w Kielcach w dniu 8 czerwca 2012 r., wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa, po czym wobec niedoręczenia jej przez organ odpowiedzi na ww. wezwanie, wniosła w terminie 60 dni od daty wezwania skargę do Sądu (art. 53 § 2 in fine p.p.s.a.).

Uprawnienie skarżącej do zaskarżenia przedmiotowej uchwały wynikało z cyt. art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Stosownie do jego treści skarżący musi wykazać naruszenie interesu prawnego polegające na istnieniu bezpośredniego związku między zaskarżoną uchwałą a własną, indywidualną i prawnie gwarantowaną sytuacją. Związek taki musiałby istnieć w chwili wprowadzania danego aktu w życie i skutkować ograniczeniem lub pozbawieniem skarżącego konkretnych uprawnień mających oparcie w przepisach prawa materialnego (por. wyrok NSA z dnia 4 września 2001r. sygn. II SA 1410/01, LEX nr 53376).

Skarżąca wywodzi swój interes prawny z przysługującego jej prawa własności do objętej ustaleniami kwestionowanego planu nieruchomości oznaczonej numerem 179, a naruszenia tego interesu upatruje w ograniczeniu możliwości korzystania z nieruchomości.

W ocenie Sądu interes prawny skarżącej został na skutek uchwalenia planu naruszony. Nie ulega bowiem wątpliwości, że każda zawarta w planie miejscowym regulacja, która prowadzi do ograniczenia możliwości korzystania z nieruchomości (nawet w przyszłości), narusza uprawnienia właścicielskie chronione przez art. 140 Kodeksu cywilnego. Zaplanowanie nawet na niewielkiej części nieruchomości terenu zieleni urządzonej, drogi publicznej lub ciągu pieszego, a tym samym wyłączenie tej części z zabudowy mieszkaniowej, bez wątpienia będzie miało negatywny wpływ na uprawnienia właścicielskie skarżącej jeśli chodzi o sposób korzystania z nieruchomości.

Wobec powyższego, ponieważ zostały spełnione wymogi wynikające z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, tj. posiadanie przez skarżącą interesu prawnego we wniesieniu skargi, a interes ten został postanowieniami planu naruszony, Sąd mógł przejść do kontroli procedury planistycznej.

Na wstępie podkreślić należy, że zaskarżona uchwała może być wyeliminowana z obrotu prawnego, jeżeli wraz z naruszeniem interesu prawnego dojdzie do naruszenia norm prawa materialnego albo procesowego. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego, które nie jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego, oznacza dla Sądu obowiązek oddalenia skargi. Dochodzi bowiem do naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego w zgodzie z obowiązującym prawem i w granicach przysługującego gminie, a wynikającego z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), dalej "u.p.z.p.", tzw. władztwa planistycznego, w ramach którego rada gminy ustala w miejscowym planie przeznaczenie terenów, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określa sposoby i warunki zabudowy.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Takie wskazanie podstaw nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu prowadzi do wniosku, że ww. przepis art. 28 ust. 1 stanowi regulację szczególną wobec art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne, chyba że naruszenie prawa ma charakter nieistotny. Wówczas stosownie do art. 91 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym organ nadzoru lub na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd administracyjny nie stwierdza nieważności uchwały, ograniczając się do wskazania, że wydano ją z naruszeniem prawa. Zatem rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody lub wyrok sądu administracyjnego stwierdzające nieważność uchwał w sprawie miejscowego planu wydawane są w przypadku zaistnienia co najmniej jednej z podstaw nieważności wymienionych w art. 28 ust. 1 u.p.z.p. Pozostałe naruszenia prawa (niewymienione w powołanym przepisie) należy więc traktować jako nieistotne i nie powodujące nieważności uchwały (por. T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze 2004, komentarz do art. 28).

Przepis art. 3 ust. 1 u.p.z.p., zgodnie z którym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów, należy do zadań własnych gminy, stanowi podstawę konstrukcji instytucji określanej w doktrynie jako tzw. władztwo planistyczne. Zdefiniować je można jako przekazanie przez ustawodawcę gminie kompetencji w zakresie władczego przeznaczania i ustalania zasad zagospodarowania terenu w drodze aktu prawa miejscowego. Plan miejscowy ustala przede wszystkim przeznaczenie terenu i co za tym idzie przesądza o ograniczeniach prawa własności. Prawo to nie jest prawem bezwzględnym, choć jest konstytucyjnie chronione (art. 21 Konstytucji RP). Przejawem tych ograniczeń jest m.in. plan miejscowy jako akt prawa miejscowego wykonujący ustawę. W pojęciu władztwa planistycznego mieszczą się właśnie wprowadzone przezeń ograniczenia prawa własności. Oczywistym jest, że uprawnienie gminy do ustalania przeznaczenia terenu i sposobu jego zagospodarowania nie może być nadużywane. Prawnie wadliwymi ustaleniami planu będą więc nie tylko te, które naruszają prawo, lecz także te, które są wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień. Każda bowiem ingerencja w sposób wykonywania prawa własności musi mieścić się w granicach wyznaczonych interesem publicznym (por. Z. Niewiadomski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2006, s. 39 i n.).

Podsumowując powyższe wywody gmina mając wyłączną kompetencję do planowania może, pod warunkiem, że działa w granicach i na podstawie prawa, samodzielnie kształtować sposób zagospodarowania obszaru podlegającego jej władztwu planistycznemu. Zainteresowane podmioty nie mogą więc oczekiwać, że rada gminy nie będzie korzystała z przysługujących jej uprawnień, a jedynie dostosuje się do żądań właścicieli nieruchomości znajdujących się na obszarze objętym planem lub w bezpośrednim sąsiedztwie (por. wyrok NSA z 9 czerwca 1995r., sygn. IV SA 346/93, publ. ONSA 1996/3/125). W konsekwencji należy jeszcze raz podkreślić, że uwzględnienie skargi na miejscowy plan następuje jedynie wtedy, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego związane jest z jednoczesnym naruszeniem normy prawa materialnego. W sytuacji gdy dochodzi do naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego, lecz dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem w granicach uprawnień przysługujących gminie z mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie można skutecznie zarzucić gminie, że nie uwzględniła wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Rada gminy działa w takiej sytuacji w granicach przysługującego jej uznania i o ile uznania tego nie nadużywa, nieuwzględnienie ww. wezwania nie może skutkować stwierdzeniem przez sąd nieważności uchwały (por. Z. Niewiadomski, ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2006, s. 70-71).

Rada Miejska w Kielcach w rozpoznawanej sprawie przysługującego jej władztwa planistycznego nie nadużyła, pomimo że w wyniku podjęcia uchwały w sprawie planu doszło do naruszenia interesu prawnego skarżącej. Zaistnienie wskutek uchwalenia planu miejscowego restrykcji w zakresie wykonywania prawa własności polegających na ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości ma jednakże umocowanie ustawowe w art. 6 ust. 1 u.p.z.p., zgodnie z którym ustalenia miejscowego planu wespół z innymi przepisami kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Sąd nie dopatrzył się w zaskarżonej uchwale naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego, istotnego naruszenia trybu jego sporządzania, a także naruszenia właściwości organów w tym zakresie. Kolejność oraz czynności jakie winien podjąć wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego określa art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Prezydent Miasta Kielce wypełnił dyspozycję art. 17 ustawy postępując zgodnie z kolejnymi etapami procedury określonymi w tym przepisie. Po podjęciu przez Radę Miejską w Kielcach uchwały z dnia 19 stycznia 2006 r. nr LVII/1062/2006 o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego Prezydent stosownie do art. 17 pkt 1 ustawy ogłosił o jej podjęciu w miejscowej prasie (Gazeta Wyborcza z dnia 12.03.2007r.) oraz przez obwieszczenie na tablicy ogłoszeń w Urzędzie Miasta, w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Miasta, na stronie internetowej Urzędu Miasta (ogłoszenie z dnia 6.03.2007r.),a także wywieszenie obwieszczenia w 7 punktach na terenie Miasta w dniu 12.03.2007r. Równocześnie określił formę, miejsce i termin składania wniosków do planu. Pismem z dnia 6.03.2007r. zawiadomił o podjęciu uchwały instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu (art. 17 pkt 2). Następnie Prezydent rozpatrzył wnioski do planu, które wszystkie za wyjątkiem dwóch, z których jeden nie wymagał rozstrzygnięcia (nie wnosił uwag) a drugi kwalifikował się do rozstrzygnięcia na etapie opracowania projektu planu miejscowego, zostały uwzględnione w całości lub częściowo (art. 17 pkt 3). Sporządzając projekt planu opracowano prognozę oddziaływania na środowisko, uwzględniając ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta (art. 17 pkt 4). Sporządzono również prognozę skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego (art. 17 pkt 5).

Stosownie do przepisu art. 17 pkt 6 Prezydent uzyskał pozytywne opinie i uzgodnienia projektu planu od Gminnej Komisji Urbanistyczno-Architektoniczną w Kielcach (pismo z dnia 16.08.2008r.), Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Kielcach (postanowienie i pismo z dnia 18.08.2010r.) oraz Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Kielcach (pismo z dnia 13.08.2010r.). Wobec nieudzielenia odpowiedzi w terminie 21 od udostępnienia projektu planu za pozytywne uznano opinie Zarządu Świętokrzyskich i Nadnidziańskich Parków Krajobrazowych w Kielcach i Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w Warszawie.

Zgodnie z art. 17 pkt 9 u.p.z.p. Prezydent ogłosił o wyłożeniu planu do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia (ogłoszenie z dnia 11.10.2010r., obwieszczenie w BIP z dnia 4.10.2010r., informacja w prasie – Gazeta Wyborcza z dnia 11.10.2010r., wywieszenie obwieszczenia w 6 punktach na terenie Miasta w dniu 11.10.2010r., ogłoszenie na stronie internetowej Urzędu Miasta z dnia 4.10.2010r.), wyłożył ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni (informacja z dnia 11.10.2010r.), po czym w dniu 28.10.2010r. w siedzibie Urzędu Miasta odbyła się dyskusja publiczna nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami. Następnie Prezydent rozpatrzył uwagi, które na podstawie art. 17 pkt 11 ustawy wniosły do projektu planu osoby prywatne. Część z tych uwag uwzględniono w całości lub w części. Na tym etapie postępowania B. K. nie wniosła uwag.

Stosownie do art. 17 pkt 13 u.p.z.p. Prezydent zawiadomieniem z dnia 27.04.2011r. poinformował o ponownym udostępnienie do opiniowania i uzgodnienia projektu miejscowego planu w związku ze zmianami dokonanymi na skutek uwzględnienia uwag zgłoszonych w po wyłożeniu do publicznego wglądu projektu planu. Po uzyskaniu pozytywnych opinii i uzgodnień Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Kielcach (postanowienie i pismo z dnia 27.05.2011r.), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Kielcach (pismo z dnia 16.05.2011r.), Wodociągów Kieleckich Sp. z o.o. (pismo z dnia 25.05.2011r.), Karpackiej Spółki Gazownictwa Sp. z o.o. w Tarnowie (pismo z dnia 23.05.2011r.), Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (pismo z dnia 23.05.2011r.), Zarządu Świętokrzyskich i Nadnidziańskich Parków Krajobrazowych w Kielcach (pismo z dnia 25.05.2011r.) Prezydent, uznając brak odpowiedzi pozostałych podmiotów za opinie pozytywne, ogłosił o ponownym wyłożeniu planu do publicznego wglądu. W dniu 10.08.2011r. przeprowadzono ponowną dyskusje publiczną na przyjętymi w projekcie rozwiązaniami.

Prezydent rozpatrzył następnie uwagi wniesione do planu, w tym uwagi B. K. Nie uwzględnił jej uwag dotyczących włączenia północnej części działki nr 179 do terenów mieszkaniowych, ponieważ byłoby to niezgodne ze Studium. Uwzględniono natomiast uwagę dotyczącą części południowej przedmiotowej działki posiadającą lepsze warunki do zabudowy ze względu na ukształtowanie terenu. Nie uwzględniono zaś uwag dotyczących wyznaczenia dróg publicznych i ciągu pieszego, argumentując, że są one niezbędne dla prawidłowej obsługi terenów mieszkaniowych i usługowych.

Zawiadomieniem z dnia 26.10.2011r. Prezydent Miasta Kielce, znów stosownie do art. 17 pkt 13 u.p.z.p., poinformował o ponownym udostępnieniu do opiniowania i uzgodnienia projektu miejscowego planu w związku ze zmianami dokonanymi na skutek uwzględnienia uwag zgłoszonych po drugim wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu. Po raz kolejny uzyskał pozytywne opinie i uzgodnienia od Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Kielcach (postanowienie i pismo z dnia 28.11.2011r.), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Kielcach (pismo z dnia 8.11.2011r.), Wodociągów Kieleckich Sp. z o.o. (pismo z dnia 18.11.2011r.), a także Miejskiego Zarządu Dróg (postanowienie z dnia 7.11.2011r.). Wobec braku odpowiedzi ze strony Wójta Gminy Morawica uznano, że projekt planu został przez niego zaopiniowany pozytywnie. W związku z powyższym Prezydent ogłosił o wyłożeniu po raz trzeci planu do publicznego wglądu, a w dniu 13.01.2012r. przeprowadzono ponowną dyskusje publiczną na przyjętymi w projekcie rozwiązaniami.

Prezydent rozpatrzył następnie uwagi wniesione do planu. Odnośnie uwagi wniesionej przez B. K. wyjaśniono, że nie podlega ona rozpatrzeniu w części dotyczącej północnej części działki nr 179, która położona jest poza terenem 2MN1, a tym samym znajduje się poza obszarem objętym trzecim wyłożeniem. Wskazano jednocześnie, że uwaga dotycząca części północnej przedmiotowej działki uwzględniona została po drugim wyłożeniu, czego efektem jest wyznaczony w projekcie planu teren 2MN1 będący przedmiotem trzeciego wyłożenia.

Zgodnie z art. 17 pkt 14 ustawy Prezydent przedstawił Radzie Miejskiej projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag.

Odnosząc się do zarzutów skargi podkreślić należy, że w planowaniu przestrzennym niejednokrotnie trzeba przyznać priorytet określonym wartościom, w tym rozstrzygnąć konflikt interesów indywidualnych z interesem publicznym, przez który w myśl art. 2 pkt 4 u.p.z.p. rozumie się uogólniony cel dążeń i działań, uwzględniających zobiektywizowane potrzeby ogółu społeczeństwa lub lokalnych społeczności, związanych z zagospodarowaniem przestrzennym. Zagadnienie realizacji celów publicznych ma związek z regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, ze zm.), dalej "u.g.n.". Według art. 4 ust. 1 u.p.z.p. w planie miejscowym ma nastąpić m.in. rozmieszczenie inwestycji celu publicznego. Stosownie do art. 2 pkt 5 u.p.z.p., ilekroć w tej ustawie jest mowa o "inwestycji celu publicznego" - należy przez to rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 u.g.n. Za cel publiczny ustawodawca uznał w art. 6 pkt 1 u.g.n. wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowę, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji.

Przedmiotowym planem objęty został rozległy obszar Miasta Kielce (ponad 400 ha), na którym przewidziano zabudowę różnego typu: mieszkaniową jednorodzinną, przemysłowo-magazynową, usługową, mieszkaniowo-usługową. Nie ulega zatem wątpliwości, że przy tworzeniu takiej jednostki urbanistycznej konieczne jest zaplanowanie systemów komunikacyjnych, infrastrukturalnych i przyrodniczych (w tym terenów zieleni miejskiej). Wyznaczenie terenu 1ZP1 w granicach określonych w planie wynika z postanowień obowiązującego Studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Kielce uchwalonego uchwałą Rady Miejskiej w Kielcach Nr 580/2000 z dnia 26 października 2000 r., później kilkakrotnie zmienianą. W studium tym teren zieleni miejskiej wyłączonej z zabudowy obejmuje część działki nr 179 stanowiącej własność skarżącej. W rozdziale IV – 4.3 pkt 3 wskazano, że "obszary zieleni miejskiej wskazane w Studium tworzą w miarę ciągły, powiązany z systemem przyrodniczym ruszt zielony, zapewniający funkcjonowanie poszczególnych ekosystemów, wymianę gatunków. Obszary te powiązane w ciągły system przestrzeni publicznych w zieleni pozwalają na tworzenie ciągów komunikacji pieszej i rowerowej w zieleni, będą miały decydujące znaczenie dla samopoczucia mieszkańców i odbioru estetycznego miasta jako zielonego miasta ogrodu".

Wyznaczając teren 1ZP1 wzięto pod uwagę to, że obejmuje on obszar już zakrzewiony, zadrzewiony, znajdujący się na pograniczu wierzchowin i stoków Pasma Dymińskiego i Posłowic, którego ukształtowanie sprzyja urządzeniu punktu widokowego. Wzięto pod uwagę fakt, że stok wzniesienia denudacyjnego o spadkach 8-12% nie jest korzystny do zabudowy, sprzyja zaś urządzeniu terenu zieleni. Uwzględniono również to, że analizowany obszar stanowi naturalną otulinę zlokalizowanego na tym terenie pomnika ofiar egzekucji z okresu II wojny światowej. W toku sporządzania projektu uwzględniono w części uwagi wniesione przez skarżącą i znacznie, tj. o 0,29 ha, powiększono obszar przeznaczony pod zabudowę kosztem terenów zieleni urządzonej. W sumie więc około 70% powierzchni działki nr 179 znalazło się na terenie przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową (MN), a jedynie 19% przeznaczono pod zieleń urządzoną (1ZP1). Zaledwie 2% powierzchni przedmiotowej działki przeznaczono na ciąg pieszy 2KP, co oznacza, że jej szerokość zmniejszy się o zaledwie 4 m (26 m zamiast 30 m). Nadal jest to szerokość umożliwiająca wykorzystanie tej działki do celów budowlanych. Kwestionowany ciąg pieszy, w którym zaplanowano sieci infrastruktury technicznej, jest zaś niezbędny jako połączenie umożliwiające komunikację pieszą między ul. Weterynaryjną i kompleksem leśnym, terenem zieleni urządzonej 1ZP1 a wyznaczonymi w planie terenami budowlanymi.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że Miasto Kielce wybrało najwłaściwsze rozwiązanie jeśli chodzi o lokalizację terenu zieleni urządzonej i ciągów komunikacyjnych. Z akt sprawy wynika również, że działka skarżącej nie jest jedyną, która została objęta w planie terenem zieleni urządzonej 1ZP1. Brak jest zatem podstaw do uznania by w sytuacji konfliktu między interesem indywidualnym a interesem publicznym, dokonując kwestionowanych przez skarżącą wyborów w zakresie przeznaczenia terenu na określone cele, jego rozmiarów albo ustalając konkretne tam obowiązujące zasady zagospodarowania Miasto Kielce nie miało ku temu usprawiedliwionych podstaw i działało dowolnie, albo by naruszyło prawo.

Stosownie do art. 35 u.p.z.p. tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania. W zaskarżonym planie w szeregu przepisów ustalono, że do czasu zagospodarowania zgodnego z ustaleniami niniejszego planu, dopuszcza się dotychczasowe użytkowanie (m.in.. § 39 ust. 2 pkt 11 lit. a dotyczący terenu ZP1).

Ustawodawca w art. 36 ust. 1 – 4 u.p.z.p przewidział instytucje prawne mające łagodzić negatywne konsekwencje dla właściciela i użytkownika wieczystego wynikające z wejścia w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę (pkt 1) albo wykupienia nieruchomości lub jej części (pkt 2). Realizacja roszczeń, o których mowa w ust. 1, może nastąpić również w drodze zaoferowania przez gminę właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości zamiennej. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa w ust. 1 i 2, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości (ust. 3).

Wobec powyższego, ponieważ Rada Miejska w Kielcach pomimo naruszenia interesu prawnego skarżącej nie nadużyła przysługujących jej uprawnień ustawowych zwanych w doktrynie władztwem planistycznym, skarga podlega oddaleniu, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 151 p.p.s.a.