III SA/Wa 1227/12

Uzasadnienie

Skarżący – P. z siedzibą w W., 20 października 2011 r. złożył wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku Skarżący przedstawił zdarzenie przyszłe, wskazując, że funkcjonuje w formie stowarzyszenia - krajowego związku sportowego organizującego rozgrywki w koszykówce. Skarżący deleguje licencjonowanych sędziów sportowych oraz komisarzy technicznych (obserwatorów) do obsługi organizowanych przez siebie zawodów sportowych. Sędziowie oraz komisarze techniczni nie są pracownikami P. Skarżący rozważa wprowadzenie procedury, zgodnie z którą wynagrodzenie sędziów sportowych oraz komisarzy technicznych za obsługę wyznaczonych meczów będzie rozliczane przez P., w wysokości określanej uchwałą Zarządu P.. W tych sytuacjach Wnioskodawca Skarżący występował jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych.

Sędziowie oraz komisarze techniczni w różny sposób mogą rozliczać wynagrodzenie za obsługę zawodów sportowych. Niektórzy przedstawiają rachunek analogiczny jak w przypadku umowy - zlecenia, inni zaś przedstawiają za świadczoną usługę fakturę VAT bądź rachunek z oświadczeniem, iż należne im wynagrodzenie dotyczy czynności wchodzących w zakres prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. W pierwszej sytuacji, Skarżący zamierza - jako płatnik - pobierać od wypłacanego wynagrodzenia zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie zobowiązującymi w tym zakresie przepisami dotyczącymi umowy - zlecenia. W drugim zaś przypadku, Skarżący wypłacać będzie sędziom oraz komisarzom technicznym wynagrodzenie w wysokości brutto, nie pobierając jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy.

W związku z powyższym Skarżący spytał, czy przedstawiony powyżej zamiar co do zasad rozliczania wynagrodzeń wypłacanych sędziom sportowym oraz komisarzom technicznym za obsługę zawodów w koszykówce jest prawidłowy?

Zdaniem Skarżącego, z punktu widzenia jego odpowiedzialności podatkowej jako ewentualnego płatnika zaliczek na podatek dochodowy, decydujące znaczenie ma sposób kwalifikacji przychodu do poszczególnego źródła przychodów (w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), dalej "u.p.d.o.f.", dokonany przez sędziego sportowego bądź komisarza technicznego. Jeżeli zatem sędzia sportowy (bądź komisarz techniczny) przedstawia delegację wraz z rachunkiem, odpowiadającym rachunkowi wystawianemu w przypadku umowy - zlecenia, to w takim przypadku przychód ten zaliczany jest do źródła przychodu z działalności wykonywanej osobiście i zgodnie z art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f. Skarżący zobowiązany jest do obliczenia, poboru i wpłaty na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia wypłacanego sędziemu sportowemu bądź komisarzowi technicznemu. W sytuacji jednak, gdy sędzia sportowy bądź komisarz techniczny składa fakturę VAT bądź rachunek zawierający oświadczenie, iż wykonywana przez niego usługa (obsługa meczu) wchodzi w zakres działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.), to zastosowanie znajdzie przepis art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., Skarżący nie będzie obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy (ciężar właściwego rozliczenia podatku w tym przypadku spoczywać będzie na tych sędziach sportowych bądź komisarzach technicznych).

W interpretacji indywidualnej z [...] grudnia 2011 r. Minister Finansów, z upoważnienia którego działał Dyrektor Izby Skarbowej w W., stanowisko Skarżącego dotyczące udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

z tytułu wypłat dokonywanych sędziom sportowym oraz komisarzom technicznym z działalności wykonywanej osobiście uznał za prawidłowe,

- w pozostałym zakresie - uznał za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu powołał art. 10 ust. 1, art. 13 pkt 2, art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. i stwierdził, że przychody sędziego i trenera kwalifikuje się do źródła przychodu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. - działalności wykonywanej osobiście, bez względu na sposób rozliczania wynagrodzenie za obsługę zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. powoduje, iż na płatniku dokonującym wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 u.p.d.o.f., osobom określonym w art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f., są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 u.p.d.o.f. oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.d.o.f., najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a u.p.d.o.f.).

Na podstawie art. 42 ust. 1 u.p.d.o.f., płatnik ma (w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym zaliczkę pobrano) obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu na formularzu PIT-11 (art. 42 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f.). Jednocześnie podatnik osiągający przedmiotowe dochody obowiązany jest wykazać je w zeznaniu rocznym, wraz z innymi dochodami uzyskanymi w roku podatkowym.

Organ wskazał, że zgodnie z treścią art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., płatnicy nie są zobowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Możliwa jest więc sytuacja, w której podatnik, świadcząc określone usługi na rzecz płatnika świadczy je w ramach swojej działalności gospodarczej. W takiej sytuacji, to podatnik powinien odprowadzać zaliczki na podatek od tych dochodów, które są dochodami z działalności gospodarczej. Jednakże, jak wynika z przedstawionej uprzednio argumentacji, w przypadku świadczenia pracy przez sędziego lub trenera, nie jest możliwe przyjęcie, że sędzia lub trener wykonuje czynności w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w rozumieniu u.p.d.o.f.

W związku z powyższym Organ wskazał, że uzyskiwane przez sędziów lub trenerów przychody stanowią przychody z tytułu działalności wykonywanej osobiście, bez względu na sposób rozliczania wynagrodzenie za obsługę zawodów sportowych. Nie ma znaczenia fakt, czy sędzia sportowy (bądź komisarz techniczny) przedstawia delegację wraz z rachunkiem, odpowiadającym rachunkowi wystawianemu w przypadku umowy - zlecenia, czy składa fakturę VAT bądź rachunek zawierający oświadczenie, iż wykonywana przez niego usługa wchodzi w zakres działalności gospodarczej. Zatem na Skarżącym - jako płatniku, w obydwu przypadkach . przedstawionych we wniosku, spoczywa obowiązek pobierania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f. Złożone przez sędziów i komisarzy technicznych oświadczenie, iż wykonywane przez nich czynności na rzecz Skarżącego dokonywane są w ramach działalności gospodarczej nie wywierają zatem - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - skutków w postaci zwolnienia Skarżącego z obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych na rzecz sędziów lub komisarzy technicznych.

Pismem z 4 stycznia 2012 r. Skarżący wniósł o uznania jego stanowiska za prawidłowe.

W odpowiedzi na to wezwanie, Minister Finansów pismem z 21 stycznia 2012 r., stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej.

W skardze złożonej na ww. interpretację indywidualną Skarżący wniósł o jej uchylenie w części rozstrzygnięcia uznającego za nieprawidłowe stanowisko Skarżącego dotyczące niepobierania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłacanych sędziom oraz komisarzom technicznym, którzy przedstawili wnioskodawcy rachunek (bądź fakturę VAT) z oświadczeniem, iż wykonane przez nich czynności wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej interpretacji zarzucił błędną wykładnię art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., poprzez nieuzasadnione utożsamienie sędziów sportowych oraz komisarzy technicznych P. (jako obserwatorów delegowanych na mecz i sprawujących nadzór nad prawidłowym przebiegiem meczu z ramienia organizatora rozgrywek), w zakresie wyłącznej kwalifikacji przychodów osiąganych przez komisarzy technicznych do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, w rozumieniu art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. Ponadto zarzucił błędną wykładnie przepisu art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., skutkującą bezpodstawnym stwierdzeniem, że wnioskodawca — jako płatnik podatku dochodowego — jest zobowiązany w każdej sytuacji do poboru zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłacanych sędziom sportowym oraz komisarzom technicznym, również w sytuacji, w której wnioskodawca otrzymał od zleceniobiorcy oświadczenie, że wykonywane przez zleceniobiorcę czynności wchodzą w zakres prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Wskazał, że z jego punktu widzenia całkowicie jednoznaczne jest brzmienie art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. w myśl którego płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8 u.p.d.o.f., jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Zdaniem Skarżącego, niezależnie od powyższego, zaskarżona interpretacja indywidualna narusza również przepis art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., w zakresie, w jakim organ podatkowy nie dokonał rozróżnienia sytuacji osiągania przychodów przez sędziów sportowych, od sytuacji osiągania przychodów przez komisarzy technicznych P.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

W opinii Sądu organ wadliwie odkodował zarówno normę wynikającą z art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. jak i definicję działalności gospodarczej określoną art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

I. Odnosząc się do stanowiska organu, co do braku możliwości zaliczenia czynności wykonywanych przez sędziów sportowych i komisarzy technicznych P. do działalności gospodarczej, zamiast do czynności wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2, a konkretnie w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., podnieść należy, że ustawodawca w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. wyspecyfikował osiem źródeł przychodów, wskazując, że są nimi:

- stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

- działalność wykonywana osobiście;

- pozarolnicza działalność gospodarcza;

- działy specjalne produkcji rolnej;

- najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;

- kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w punkcie następnym lit. a-c;

- odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, c) prawa wieczystego użytkowania gruntów, d) innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany; - inne źródła.

Jednocześnie w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. zawarta jest definicja działalności gospodarczej określająca ten rodzaj aktywności jako: działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. Ustawa dodatkowo w sposób negatywny określa, jakiego rodzaju aktywności - mieszczącej się w zakresie zdefiniowanym w art. 5a pkt. 6 u.p.d.o.f. - nie uważa się za pozarolniczą działalność gospodarczą. Przeszkody te określone zostały w art. 5b ust. 1 u.p.d.o.f. Aby dana aktywność nie została uznana za działalność gospodarczą, konieczne jest łączne spełnienie tych przesłanek. Są one następujące: 1) odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności, 2) czynności są wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego te czynności, 3) wykonujący czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Minister Finansów z brzmienia końcowej części art. 5a pkt. 6 u.p.d.o.f. ("z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9") wywiódł, że skoro przychody sędziów sportowych i komisarzy technicznych z tytułu prowadzenia zawodów sportowych wymienione zostały w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, to automatycznie tego typu działalność nie może mieścić się w definicji działalności gospodarczej.

W opinii Sadu, takiej uproszczonej wykładni w/w przepisu nie można zaakceptować, gdyż odczytanie go w kontekście pozostałych unormowań ustawy, dowodzi, iż niektóre czynności wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9, mogą być, przy spełnieniu określonych warunków – m.in. prowadzenie we własnym imieniu, w sposób zorganizowany i ciągły oraz ponoszenie ryzyka co do rezultatu – uznane również za działalność gospodarczą. Tak jest np. z najmem, dzierżawą, obrotem prawami majątkowymi, nieruchomościami, zbywaniem rzeczy, czy wykonywaniem czynności przez pełnomocników z urzędu.

Zakwalifikowanie niektórych czynności bądź to do działalności gospodarczej (pozarolniczej działalności gospodarczej), bądź do działalności wykonywanej osobiście, czy innego źródła wymienionego w art. 10 u.p.d.o.f., może nastręczać trudności. Wynika to z faktu, że działalność wykonywana osobiście nie została zdefiniowana przez wymienienie jej cech (choćby głównych), lecz poprzez wymienienie rodzajów działalności, które w jej zakresie się mieszczą. Cechy działalności gospodarczej zostały natomiast precyzyjnie w ustawie wskazane, o czym także była mowa powyżej. Stwierdzić należy, że w przypadku możliwości zakwalifikowania danego działania do kilku kategorii źródeł przychodów decydujące znaczenie będzie miało występowanie znamion działalności gospodarczej (tak m.in.: wyrok NSA z dnia 22 września 2011 r. sygn. II FSK 1532/10, wyrok NSA z 25 lutego 2011 r. sygn. II FSK 1824/09, wyrok z dnia 5 października 2010 r. WSA w Bydgoszczy, sygn. SA/Bd 709/10 (najem jako działalność gospodarcza), wyrok WSA w Łodzi z 3 listopada 2010 r. sygn. SA/Łd 1063/10, wyrok NSA z dnia 15 października 2010 r. II FSK 704/09 i wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2009 r., sygn. akt II FSK 1303/08, wyrok NSA 1 kwietnia 2010 r. II FSK 1931/08 (obrót nieruchomościami jako działalność gospodarcza

Przyjąć zatem należy, iż wszelkie działania cechujące się fachowością (stałym, nie okazjonalnym, nie amatorskim charakterem), podporządkowaniu regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania, działaniem na własny rachunek, powtarzalnością działań (np. seryjnością produkcji, stypizowaniem działań, ciągłością współpracy) i uczestnictwem w obrocie gospodarczym, są pozarolniczą działalnością gospodarczą, a uzyskiwane w ich wyniku przychody są przychodami ze źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Na marginesie zaznaczyć należy, że organy podatkowe stosują art. 5a pkt. 6 u.p.d.o.f. przyjmując, że istnieje możliwość wykonywania czynności wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 4-9 także w ramach działalności gospodarczej; wywodzą, że rozmiary działalności, ciągłość, częstotliwość, zorganizowanie, ponoszenie ryzyka gospodarczego powodują, że wymienione w innych punktach niż pkt 3 art. 10 u.p.d.o.f. czynności zaliczyć należy do działalności gospodarczej. Z efektami takiej wykładni Sąd wielokrotnie stykał się w trakcie rozpoznawania skarg na decyzje w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, uznając taką kwalifikację, po zbadaniu okoliczności wykonywania danej aktywności, za prawidłową (patrz cytowane wyżej orzeczenia).

Wadliwość wykładni art. 5a pkt. 6 u.p.d.o.f. zawartej w zaskarżonej interpretacji widoczna jest po zastosowaniu wykładni systemowej wewnętrznej, w kontekście innych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawa nie reguluje powyższych zagadnień w sposób tak schematyczny, jak normę z art. 5a pkt. 6 u.p.d.o.f. odczytuje Minister Finansów. Interpretując powyższy przepis w sposób systemowy należy bowiem przyjąć, że czynności wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 4-9 mogą być wykonywane także w ramach działalności gospodarczej. Wskazuje na to m.in. brzmienie art. 13 pkt 8 i pkt 9 u.p.d.o.f. W obu tych przepisach ustawodawca określa przychody z wymienionych czynności jako przychody z czynności wykonywanych osobiście zastrzegając: w pkt 8 - że nie dotyczą one przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej; a w pkt 9 - że uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej. Oznacza to, że ustawodawca, nie wyklucza, iż wymienione w art. 13 rodzaje czynności mogą być również wykonywane w ramach działalności gospodarczej. Dlatego w punkcie 9 tego przepisu zastrzega, że przychody menedżerów, choćby były wykonywane w ramach działalności gospodarczej zalicza się zawsze do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Z kolei art. 10 pkt 7 u.p.d.o.f. jako osobne źródło wymienia kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych(...). Ustawa precyzuje w art. 17 ust. 1 pkt 6, że są to m.in. należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z: odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz papierów wartościowych, realizacji praw wynikających z papierów wartościowych, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi. Kierując się wykładnią zaprezentowaną w zaskarżonej interpretacji, należałoby przyjąć, że przychody tego rodzaju nie mogą stanowić przychodów z działalności gospodarczej (gdyż art. art. 5a pkt. 6 u.o.d.o.f. stanowi, że działalnością gospodarczą albo pozarolniczą działalnością gospodarczą jest aktywność "z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9"); tymczasem ustawa w art. 52 zwalniała się od podatku dochodowego:

1) w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2003 r. dochody:

a) z odpłatnego zbycia nabytych przed dniem 1 stycznia 2003 r. obligacji Skarbu Państwa wyemitowanych po dniu 1 stycznia 1989 r. oraz obligacji wyemitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego po dniu 1 stycznia 1997 r.,

b) z odpłatnego zbycia papierów wartościowych, które są dopuszczone do publicznego obrotu papierami wartościowymi, nabytych na podstawie publicznej oferty lub na giełdzie papierów wartościowych, albo w regulowanym pozagiełdowym wtórnym obrocie publicznym, albo na podstawie zezwolenia udzielonego w trybie art. 92 lub 93 przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (Dz. U. Nr 118, poz. 754 i Nr 141, poz. 945, z 1998 r. Nr 107, poz. 669 i Nr 113, poz. 715 oraz z 2000 r. Nr 22, poz. 270, Nr 60, poz. 702 i 703, Nr 94, poz. 1037 i Nr 103, poz. 1099)(183),

- przy czym zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli sprzedaż tych papierów wartościowych jest przedmiotem działalności gospodarczej.

Sąd nie podzielił, ze względu na wskazany kontekst, stanowiska zaprezentowanego w wyroku NSA z 25 listopada 2011 r. sygn. II FSK 1002/10, iż jeżeli nawet określona działalność ze względu na swoje cechy (zarobkowy charakter, zorganizowany i ciągły sposób realizacji, wykonywanie we własnym imieniu, na własny lub cudzy rachunek) w rozumieniu potocznym lub też (hipotetycznie) na podstawie prawa regulującego prowadzenie działalności gospodarczej mogłaby zostać uznana za działalność gospodarczą, to w przypadku, w którym przychody z niej uzyskiwane ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza do źródeł przychodów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 tej ustawy, działalność ta działalnością gospodarczą w obszarze opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie będzie.

Jako, że organ nie analizował w wydanej interpretacji, czy działalność sędziów sportowych, komisarzy technicznych, o których mowa we wniosku o interpretację, z uwagi na jej charakter spełnia warunki zakwalifikowania jej do działalności gospodarczej, przyjmując błędnie, że możliwość taką jednoznacznie wyklucza zawarta w ustawie definicja działalności gospodarczej, dlatego Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w tej kwestii nie może się wypowiedzieć.

II. Stanowisko Strony uzasadnia ponadto treść art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Brzmienie tego przepisu jest z jednej strony potwierdzeniem argumentu, iż ustawodawca uznaje, że należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8 mogą stanowić przychody działalności gospodarczej. Z drugiej strony - zważywszy, że płatnik nie ma obowiązku badania okoliczności działalności prowadzonej przez sędziów sportowych, ani sprawdzania rzetelności złożonego oświadczenia; a treść przepisu jest jednoznaczna i jasna - Sąd zgadza się ze stanowiskiem Strony skarżącej, że w przypadku, gdy sędzia złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, płatnik zwolniony jest z obowiązku pobrania zaliczki na podatek. Nadmienić należy, że Ordynacja podatkowa w art. 30 § 5 przewiduje, iż jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika (m.in. złożenia fałszywego oświadczenia o charakterze wykonywanej działalności) organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), postanowiono jak w sentencji wyroku. Zakres, w jakim uchylona interpretacja nie podlega wykonaniu określono w oparciu o art. 152 p.p.s.a., zaś o kosztach postępowania sądowego orzeczono zgodnie z art. 200 tej ustawy.