II SA/Kr 1414/12

Uzasadnienie

Prezydent Miasta K. decyzją z dnia 2 marca 2010 r., znak: [....] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla [....] sp. z o.o. w K. na zamierzenie inwestycyjne pn: "Budowa zjazdu etapowego z ul. [....] na działce [....] , obr. [....] , w K. -I etap inwestycji".

[....] sp. z o.o. S.K.A. w K. w piśmie z dnia 11 kwietnia 2012 r. wniosła o sprostowanie oczywistej omyłki w oznaczeniu jej nazwy w opisanej wyżej decyzji, wskazując, że poprawna, pełna nazwa brzmi: [....] sp. z o.o. S.K.A. w K.

Prezydent Miasta K. postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2012 r., na podstawie art. 113 § 1 w związku z art. 126 Kpa odmówił sprostowania oczywistej omyłki w decyzji z dnia 2 marca 2010 r., znak: [....] we wnioskowanym zakresie.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zmiana nazwy inwestora poprzez wydanie postanowienia o sprostowaniu oczywistej omyłki wykracza poza granice art. 113 § 1 Kpa, gdyż w ten sposób doszłoby do merytorycznej zmiany orzeczenia pierwotnego, czyli decyzji administracyjnej. Organ podał, że wniosek złożony został przez inwestora: "[....] ". W piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., w którym na wezwanie organu uzupełniono braki formalne, inwestor wyjaśnił, że pełna nazwa inwestora wynikająca z Krajowego Rejestru Sądowego to "[....] spółka z o.o. ul. [....] , dla takiego też podmiotu zostało wydane pozwolenie na budowę. W świetle powyższego, w ocenie organu, nie może być mowy o oczywistej pomyłce w rozumieniu art. 113 § 1 Kpa, gdyż decyzja została wydana dla inwestora wnioskującego i niezgodność wskazana we wniosku z dnia 12 kwietnia 2012 r., nie jest oczywistą pomyłką.

Zażalenie na ww. postanowienie wniosła [....] sp. z o.o. S.K.A. w K. , domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie:

- art. 7 w zw. z art. 77 Kpa poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej i

niepodjęcie wszystkich kroków zmierzających do załatwienia sprawy,

- art. 107 § 1 i 3 Kpa, polegające na braku uzasadnienia faktycznego i prawnego,

świadczącego w szczególności o tym, że sprostowanie oczywistej omyłki nie jest

możliwe,

- art. 113 § 1 Kpa poprzez przyjęcie, że nie nastąpiła oczywista omyłka.

W uzasadnieniu strona żaląca się podała, że uzasadnienie odmowy o sprostowaniu oczywistej omyłki jest niezrozumiałe i nie wynika z niego, dlaczego zaistniała omyłka nie podlega sprostowaniu. Uzasadnienie odnosi się do takiej sytuacji, jakby wniosek dotyczył zmiany adresata decyzji. Organ nie zbadał jaki podmiot występował o pozwolenie na budowę, jakie materiały zostały załączone do wniosku o pozwolenie na budowę. Bez znaczenia, w ocenie strony żalącej się, są wyjaśnienia dotyczące wezwania do usunięcia braków, skoro do wniosku załączone zostały odpisy z KRS-u z których wynika, że inwestorem jest "[....] sp. z o.o S.K.A.", a potwierdzają to również pozostałe dokumenty tj.: pełnomocnictwo, zgoda na wejście w teren, oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zatem ze wszystkich dokumentów załączonych do wniosku o wydanie decyzji pozwolenia na budowę wynikało, że inwestorem jest [....] sp. z o.o S.K.A., nie zaś nieistniejąca spółka [....] sp. z o.o., której dokumenty nie zostały i nie mogły zostać załączone do wniosku o pozwolenie na budowę.

Wojewoda [....] postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2012 r. znak: [....] , na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 Kpa, utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że oznaczenie nazwy inwestora w decyzji administracyjnej nie może być zmienione na inne oznaczenie w trybie art. 113 § 1 Kpa jako sprostowanie oczywistej omyłki. Decyzja administracyjna ma charakter rozstrzygnięcia indywidualnego i konkretnego, a w przypadku pozwolenia na budowę obiektu budowlanego konkretyzacja zakresu takiej decyzji następuje przez określenie rodzaju budowy, miejsca jej wykonywania oraz podmiotu, któremu udzielono prawo do budowy. Wskazanie podmiotu - nazwy inwestora stanowi istotny element rozstrzygnięcia, gdyż dopuszcza prowadzenie prac budowlanych przez konkretnego inwestora.

Sprostowaniu w trybie art. 113 § 1 Kpa podlegają wyłącznie błędy i omyłki nieistotne. Oczywistość omyłki stwierdza się poprzez porównanie tekstu decyzji z dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy. Organ odwoławczy podał, że organ I instancji pismem z dnia 19 stycznia 2010 r. wezwał inwestora do dokładnego określenia inwestora, który wystąpił z wnioskiem o pozwolenie na budowę podanie jego pełniej nazwy. W odpowiedzi w piśmie z dnia 8 lutego 2010 r. wskazano, że "pełna nazwa inwestora wynikająca z Krajowego Rejestru Sądowego to: [....] spółka, z o.o. ul. [....] ". W decyzji z dnia 2 marca 2010 r. jako nazwa inwestora umieszczona została nazwa tożsama z podanym wyjaśnieniem: [....] spółka, z o.o. ul. [....] ".

Inwestor, nie zgadzając się z treścią decyzji miał prawo, w stosownym czasie, odwołać się od tej decyzji, nie skorzystał jednak z takiej możliwości.

Zdaniem organu II instancji, analiza akt sprawy nie wskazuje, aby organ I instancji, w prowadzonym postępowaniu dopuścił się naruszenia przepisów art. 7, 77, 107 § 1 i 3 oraz 113 § 1 Kpa, a zaskarżone postanowienie posiada zarówno uzasadnienie faktyczne, jak i prawne.

[....] sp. z o.o. S.K.A. w K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na postanowienie Wojewody [....] . Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie: art. 138 § 2 Kpa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie; art. 6 i 7 w zw. z art. 77 Kpa, art. 8 i art. 9 Kpa, art. 107 § 3 w zw. z art. 126 Kpa i art. 113 § 1 Kpa poprzez przyjęcie, że nie nastąpiła oczywista omyłka. Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu ponownie wskazano, że organy nie wyjaśniły czemu sprostowanie nie jest możliwe. Nie podjęto czynności w celu ustalenia jaki podmiot w rzeczywistości wystąpił z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę, w szczególności nie poddano analizie dołączonych do wniosku wypisów z Krajowego Rejestru Sądowego i przedłożonych uzgodnień wydanych na spółkę [....] sp. z o.o. S.K.A. w K. , w także udzielonego pełnomocnictwa. Strona skarżąca podkreśliła, że spółka [....] sp. z o.o. w K. nie istnieje, nie mogła być zatem adresatem decyzji.

W odpowiedzi na skargę, Wojewoda [....] wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt administracyjny z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art.3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 ustawy).

Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Wskazać również należy, że zgodnie z przepisem art. 133 § 1 p.p.s.a. Sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy. Orzekanie "na podstawie akt sprawy" oznacza, iż sąd przy ocenie legalności decyzji bierze pod uwagą okoliczności, które z akt tych wynikają i które legły u podstaw zaskarżonego aktu. Podstawą orzekania przez sąd administracyjny jest zatem materiał dowodowy zgromadzony przez organ administracji publicznej w toku postępowania, na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, że "skoro wyrok wydawany jest na podstawie akt sprawy, to tym samym badając legalność zaskarżonej decyzji Sąd ocenia jej zgodność z prawem materialnym i procesowym w aspekcie całości zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym materiału dowodowego" (wyrok NSA W-wa z dnia 9.07.2008 r., sygn. II OSK 795/07, LEX nr 483232).

Podstawą prawną zaskarżonej decyzji był przepis art. 113 § 1 w związku z art. 126 K.p.a. Zgodnie z art. 113 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Przedmiotem sprostowania w trybie określonym w art. 113 § 1 k.p.a. mogą być wyłącznie "błędy pisarskie i rachunkowe" oraz "inne oczywiste omyłki".

Za błąd pisarski uważa się widoczne, niezamierzone niewłaściwe użycie wyrazu, mylną pisownię, czy też opuszczenie jakiegoś wyrazu (por. wyroki NSA z dnia 24 września 2009 r. w sprawie II OSK 1439/08 czy z dnia 20 lipca 2010 r. w sprawie I OSK 323/10). Omyłka pisarska to między innymi widoczne, wbrew zamierzeniu organu, niewłaściwe użycie wyrazów, zwrotów, czy nawet daty.

Inne oczywiste omyłki to omyłki stojące na równi z błędami pisarskimi lub rachunkowymi, a więc tylko omyłki polegające na tym, że w decyzji wyrażono coś, co widocznie jest niezgodne z myślą wyrażoną niedwuznacznie przez władzę, a zostało wypowiedziane tylko przez przeoczenie, niewłaściwy dobór słowa itp.( por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 1.06.2011 r., sygn. II SA/Gd 155/11, LEX nr 821530).

Istotną cechą błędu lub innej omyłki, pozwalającą na zastosowanie trybu sprostowania na podstawie art. 113 § 1 k.p.a. jest jego oczywistość. Oczywistość tę można stwierdzić porównując treść decyzji z zawartymi w aktach sprawy dokumentami (por. wyrok NSA z dnia 30.09.2008 r., sygn. I OSK 1502/07, LEX nr 516777).

W orzecznictwie (por. m.in. wyroki NSA z dnia 30 września 2008 r. w sprawie I OSK 1502/07 i z dnia 26 września 2008 r. w sprawie II FSK 943/07) i doktrynie powszechnie przyjęty jest pogląd, że sprostowanie decyzji nie może prowadzić do merytorycznej zmiany lub uzupełnienia rozstrzygnięcia.

Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego dopuszcza prostowanie w trybie art.113 § 1 K.p.a. nazwy inwestora, błędnie podanej w decyzji (por. wyrok NSA z dnia 14.04.2011 r., sygn. II OSK 866/10, LEX nr 1081936).

Przenosząc dotychczasowe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom organów obydwu instancji dopuszczalne było dokonanie sprostowania decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 2 marca 2010 r., znak: [....] w sposób wnioskowany przez inwestora.

Analiza przedłożonych akt administracyjnych wskazuje, że istotnie wniosek o udzielenie pozwolenia na budowę z dnia 11.01.2010 r. złożony został przez Prezesa Zarządu B.P. , który nazwę i adres inwestora określił jako: "[....] , a w punkcie pierwszym pisma z dnia 8 lutego 2010 r. ten sam Prezes zarządu B.R. wyjaśnił, że pełna nazwa inwestora wynikająca z Krajowego Rejestru Sądowego to: [....] spółka z o.o. ul. [....] ".

Zauważyć jednakże należy, że na karcie 5 akt administracyjnych znajduje się wydruk Raportu z rejestru gruntów z dnia 29.01.2010 r., w którym jako właściciel działki nr [....] obr. [....] figuruje: "[....] sp. z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowo Akcyjna [....] ". Identyczna nazwa inwestora widnieje w odpisie KRS z dnia 20.01.2010 r., który przedłożony został przy piśmie z dnia 8.02.2010 r., w którego punkcie pierwszym podano, że pełna nazwa inwestora wynikająca z Krajowego Rejestru Sądowego to: "[....] spółka z o.o. ul. [....] ", a w punkcie drugim dodano, że "aktualny odpis z rejestru przedsiębiorców dotyczący inwestora – w załączeniu." Co więcej, widniejąca pod podpisem B.R. umieszczonym na piśmie z dnia 8.02.2010 r. pieczęć firmowa zawiera nazwę firmy "[....] sp. z o.o. S.K.A.". Prawidłowa nazwa spółki została nadto podana w pełnomocnictwie na karcie 37 akt administracyjnych i w dodatkowym odpisie z KRS z dnia 20.01.2010 r. (k.36 akt). Wreszcie, zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie o udzielenie pozwolenia na budowę, zaadresowane do inwestora określonego jako: "[....] spółka z o.o. ul. [....] , została odebrana przez P.W. – sekret.", a na dowodzie doręczenie pod podpisem tej osoby umieszczona została pieczęć: "[....] z o.o. S.K.A. ul. [....] .

Organ nieścisłości te powinien dostrzec przed wydaniem decyzji z dnia 2 marca 2010 r., znak: [....] .

Powyższe wskazuje, że nie ma wątpliwości, że inwestor wskazany w decyzji z dnia 2 marca 2010 r., znak: [....] jest tożsamy z osobą wnioskującą o dokonanie sprostowania. Ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów wprost wynika, że określenie nazwy inwestora w decyzji, na skutek oczywistej omyłki, nastąpiło w sposób niedokładny, a omyłkę tę można sprostować w trybie art.113 § 1 K.p.a.

Rację zatem przyznać należy stronie skarżącej, że zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie organu I instancji wydane zostało z naruszeniem przepisów procesowych, a to art. 7, art.77 i art.113 § 1 K.p.a., a naruszenie to miały oczywisty wpływ na wynik sprawy.

Dlatego też, uznając skargę za oczywiście uzasadnioną, na podstawie art.145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s..a i art.135 p.p.s.a należało orzec jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art.200 p.p.s.a