I SA/Ke 2/13

Uzasadnienie

K. S. i W.S. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K.

z dnia [...] 2012 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu Mitsubishi Pajero. Do skargi załączono wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że skarżący działają w branży motoryzacyjnej od 1999 r. Branża ta na przestrzenia co najmniej 3 lat przeżywa duże spadki w sprzedaży. W związku z tym skarżący ograniczają koszty działalności. Obecnie zatrudniają 18 osób i starają się nie dokonywać likwidacji stanowisk pracy. W 2012 r. doszli do minimum z ponoszonymi kosztami. Na koniec listopada osiągnęli średniomiesięczny dochód w wysokości 15 807,23 zł. Pomniejszając go o 19% podatku dochodowego daje to 12 803,86 zł zysku netto, która to kwota może być przeznaczona na spłatę ewentualnych zobowiązań i dalsze inwestycje. W sierpniu 2012 r., firma skarżących podpisała aneks do umowy kredytu w formie limitu kredytowego wielocalowego, który zakłada zmniejszenie limitu kredytowego z 1 125 000 zł do 800 000 zł. Różnica ta została rozłożona na równe raty miesięczne po 27 083,34 zł. W dniu 11 listopada 2012 r. firma ponadto podpisała aneks do umowy limitu wierzytelności w Raiffeisen Bank, który zobowiązuje ją do spłaty w ratach miesięcznych udzielonego limitu w kwocie 358 000 zł począwszy od końca listopada do końca lutego 2013 r. W 2013 r. firma skarżących zamierza także przystąpić do inwestycji polegającej na budowie nowoczesnej hali warsztatowej, na którą to inwestycje podpisała umowę z urzędem marszałkowskim na dofinansowanie jej w 45% ze środków Unii Europejskiej. Skarżący wskazali, że jest to bardzo ważne przedsięwzięcie dla firmy, ponieważ pozwoli pozyskać najnowocześniejsze technologie wykorzystywane w branży motoryzacyjnej co zaowocuje rozwojem

w przyszłości. Spłata ww. zobowiązań na pewno pociągnie za sobą konieczność zdobycia dodatkowego finansowania w postaci kredytu bankowego lub pożyczki. Priorytetem spółki w czasie kryzysu jest utrzymanie miejsc pracy na dotychczasowym poziomie. Większy wysiłek finansowy w zakresie jednorazowej spłaty wynikającej z niniejszej decyzji oraz pozostałych, spowoduje konieczność likwidacji części miejsc pracy w najbliższym roku. Skarżący podnieśli, że w związku

z powyższym nie mają możliwości jednorazowej zapłaty zobowiązania podatkowego określonego w tej i pozostałych decyzjach. Zdaniem skarżących w tej sytuacji zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ewentualne wstrzymanie wykonania decyzji nie narazi firmy na dodatkowe straty związane z egzekucją tej decyzji co może przyczynić się nawet do jej likwidacji i spowoduje znaczną szkodę dla skarżących, pracowników i ich rodzin.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Stosownie do art. 61 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), powoływanej dalej jako "ustawa p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, jednakże Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części tego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z powyższego wynika, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest odstępstwem od zasady,

a przesłanką uzasadniającą wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Okoliczności te strona powinna we wniosku wykazać. Nie jest w tym zakresie wystarczające powoływanie się na przesłanki

z art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a. bez poparcia twierdzeń strony konkretnymi faktami (zob. postanowienie NSA z dnia 25 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FZ 314/12, dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Wskazane wyżej pojęcia nieostre tj. "trudne do odwrócenia skutki" i "znaczna szkoda" wymagają bowiem skonkretyzowania

w postaci dokładnej i wyczerpującej argumentacji wnioskodawcy (zob. postanowienie NSA z dnia 6 lutego 2009r., II FZ 39/09, dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Przez "znaczną szkodę" należy rozumieć taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Można o niej mówić również, jeżeli rozmiary szkody wykonaniem zaskarżonej decyzji są większe niż zwykłe wywołane wykonaniem aktu tego rodzaju. Natomiast "trudne do odwrócenia skutki" to takie prawne lub faktyczne konsekwencje, które powodują trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego następuje tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienia NSA z dnia

20 grudnia 2012 r. sygn. akt II OZ 1131/12 i z dnia 4 lipca 2012 r. sygn. akt

II FZ 456/12, dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zdaniem Sądu skarżący nie przedstawili wystarczających argumentów uzasadniających wstrzymanie wykonania decyzji i tym samym nie uprawdopodobnili okoliczności przemawiających za jej wstrzymaniem.

Ustosunkowując się do argumentacji skarżących należy wskazać, że niewątpliwie zakończenie bytu prawnego przedsiębiorstwa czy też innego podmiotu, jak również zwolnienie pracowników wywołuje skutki trudne do odwrócenia i wysoce szkodliwe. Dla udzielenia ochrony tymczasowej nie jest jednakże wystarczające powoływanie się na ewentualną możliwość likwidacji firmy i zwolnienia pracowników bez poparcia tych przypuszczeń konkretnymi faktami (por. postanowienia NSA z dnia 30 czerwca 2011 r. sygn. akt I FZ 105/11 i z dnia 20 grudnia 2011 r., II GZ 537/11 dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Poza wyrażeniem subiektywnej obawy zlikwidowania działalności gospodarczej, skarżący nie wykazali okoliczności uprawdopodabniających możliwość wystąpienia sytuacji, która spowoduje zajście choćby jednej z przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a. Nie potwierdzają tego, zdaniem Sądu, ani twierdzenia skarżących, ani załączone do wniosku dokumenty, tj. rachunek zysków i strat, wykaz pracowników, umowy kredytowe i umowa na dofinansowanie hali warsztatowej. Dokumenty te potwierdzają wprawdzie fakt zatrudnienia określonej grupy osób oraz ciążących na firmie skarżących zobowiązań z tytułu kredytów lecz na tej podstawie nie można uznać ponad wszelką wątpliwość, aby brak wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji przed rozpatrzeniem sprawy przez Sąd mógł spowodować skutki wymienione

w art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a.

Wykazany przez skarżących średniomiesięczny zysk netto w kwocie 12 803,86 zł jest wprawdzie mniejszy od spornej kwoty zaległości podatkowej, która w niniejszej sprawie wynosi 16 259 zł (a w sprawach I SA/Ke 712/12, I SA/Ke 5/13,

I SA/Ke 8/13, I SA/Ke 27/13 odpowiednio 12 988 zł, 17 855 zł, 18 695 zł, 17 068), to jednak nie świadczy to o tym, że uregulowanie ciążących na nich zobowiązań podatkowych będzie skutkowało utratą płynności finansowej firmy. Wykazywanie bowiem niewielkiego zysku z działalności jest jedynie wynikiem bilansowym nadwyżki kosztów nad przychodami i nie oznacza braku środków finansowych. Istotne natomiast jest, że jak wynika z przedłożonego przez skarżących rachunku zysku

i strat firmy za listopad 2012 r., za miesiąc ten firma osiągnęła przychód

w wysokości 953 793,40 zł. Wskazuje to na rozległy rozmiar prowadzonej działalności, co oznacza dysponowanie przez skarżącego kwotami przekraczającymi ww. zobowiązanie z tytułu spornej kwoty podatku.

O tym, że kondycja finansowa firmy skarżących pozwala na uiszczenie spornych kwot podatku nie powodując znacznej szkody czy trudnych do odwrócenia skutków świadczy ponadto okoliczność zaciągnięcia kredytów przez skarżących

i planowania nowych inwestycji, które także wymagają kredytowania. Okoliczności te świadczą również o zdolności kredytowej firmy skarżących, która niewątpliwie została przez kredytujące banki wnikliwie oceniona. Skarżący może mieć więc ewentualnie możliwość zaciągnięcia dodatkowego kredytu celem uiszczenia zobowiązań podatkowych.

W związku z powyższym Sąd stwierdził, że uiszczenie określonego podatku akcyzowego mogłoby prowadzić co najwyżej do uszczuplenia zakresu działalności gospodarczej, ale nie do jej całkowitej likwidacji. Być może też wiązałoby się to

z koniecznością redukcji zatrudnienia (lecz nie ze zwolnieniem wszystkich pracowników), jednakże taka okoliczność nie może być kwalifikowana jako trudny do odwrócenia skutek. Ponowne rozszerzenie prowadzonej działalności daje bowiem możliwość utworzenia nowych miejsc pracy.

Sąd wskazuje ponadto, że poza informacjami wynikającymi z rachunku zysku

i strat firmy skarżących oraz kredytów i ilości zatrudnianych pracowników, skarżący nie podali innych informacji dotyczących sytuacji majątkowej ich firmy, posiadanych aktywów oraz stanu rachunków bankowych firmy.

Nie ulega wątpliwości, że każda decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Rodzaj obowiązku objętego tą decyzją nie wywołuje stanu, który byłby nieodwracalny, gdyż odnosi się do świadczenia pieniężnego, z natury rzeczy przecież odwracalnego. W sytuacji uwzględnienia skargi istnieje możliwość zwrotu nadpłaconych kwot. Ponadto skarżący może skorzystać z przewidzianej w Ordynacji podatkowej instytucji odroczenia lub rozłożenia na raty zaległości podatkowej, umorzenia jej w całości lub części wskazując właśnie na ważny interes podatnika lub interes publiczny (art. 67a § 1 Ordynacja podatkowa). Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa

w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Walor ochronny ma również prawna możliwość zmiany lub uchylenia przez sąd w każdym czasie, z urzędu lub na żądanie skarżącego, własnego postanowienia w sprawie wstrzymania wykonania aktu,

w sytuacji wykazania zmiany okoliczności, które warunkowały jego podjęcie.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd stwierdził że podnoszone przez skarżących okoliczności nie spełniają przesłanek z art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a.

Z tych względów, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.