• II SA/Łd 1129/12 - Wyrok ...
  29.03.2024

II SA/Łd 1129/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-02-05

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Anna Stępień /sprawozdawca/
Joanna Sekunda-Lenczewska
Sławomir Wojciechowski /przewodniczący/

Sentencja

Dnia 5 lutego 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień (spr.) Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Protokolant specjalista Dominika Janicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2013 roku sprawy ze skargi S. Ż. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji 1) uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...], nr [...]; 2) zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz S. Ż. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. LS

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, po rozpoznaniu wniosku S. Ż. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] nr [...] o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej.

Jak wynika z akt administracyjnych sprawy niniejszej Kierownik Urzędu decyzją

z dnia [...] utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...] odmówił S. Ż. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej. W wyniku skargi strony powyższe decyzje, mocą wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2011 r., zostały usunięte z obrotu prawnego z uwagi na naruszenie przez organ dyspozycji art. 7, 77 i 80 k.p.a. W motywach wyroku sąd zauważył, że podstawą wniosku organu o braku charakteru przymusowości zatrudnienia stało się stwierdzenie skarżącego (zawarte w "kwestionariuszu dla osób przymusowo wysiedlonych), że rodzice pracowali u miejscowych gospodarzy, ojciec dodatkowo w lesie. Jednakże podczas przesłuchania w charakterze strony skarżący mówił już o pracy przymusowej rodziców, w tym - ojca w lesie. Organ nie odniósł się do tych rozbieżności. Ponadto organ załączył do akt decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia[...] w sprawie uprawnień kombatanckich J. P.. Jak wynika z adnotacji na decyzji jest to siostra S. Ż.. W uzasadnieniu tej decyzji organ, powołując się na dokumentację Instytutu Pamięci Narodowej i pismo Archiwum Państwowego w L., ustalił, że rodzina Ż. została wysiedlona

i wskazał, że pismo archiwum "potwierdza pobyt wnioskodawczyni wraz z rodziną na robotach przymusowych w gminie Ł. pow. L.. Okoliczności te potwierdzają również ankiety osobowe rodziny strony". Powyższe ustalenia - w ocenie Sądu - nie stały się przedmiotem refleksji organu w niniejszym postępowaniu, choć organ taką dokumentacją dysponował.

Rozpatrując sprawę ponownie Kierownik Urzędu decyzją z dnia [...] odmówił S. Ż. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego

z tytułu deportacji do pracy przymusowej, argumentując, że brak jest podstaw do twierdzenia, że rodzina strony została wysiedlona w celu wykonywania pracy przymusowej. Zdaniem Kierownika przymus wykonywania pracy podyktowany był wyłącznie względami ekonomicznymi.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy S. Ż. nie zgodził się ze stanowiskiem organu administracji co do charakteru świadczonej pracy i wniósł

o przyznanie wnioskowanego świadczenia.

Wspomnianą na wstępie decyzją z dnia [...] Kierownik Urzędu na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art.127 § 3 k.p.a., art. 2 pkt 2 lit. "a", art. 3 ust. 1

i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym

w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. nr 87, poz. 395 ze zm.) utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...].

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał, iż kierując się wskazówkami wynikającymi z wyroku WSA w Łodzi z dnia 28 kwietnia 2011 r., ustalił, że rodzina strony została wysiedlona z miejscowości D. poprzez obóz przejściowy w Ł. do miejscowości R., gdzie w marcu 1943 r. urodził się zainteresowany. Powyższą okoliczność potwierdzają dowody przedłożone przez stronę m. in. ankiety członków rodziny zainteresowanego kierowane do Powiatowego Biura Dowodów Osobistych oraz kopia Świadectwa Chrztu strony wystawionego przez Proboszcza Parafii Rzymsko — Katolickiej w N..

Na podstawie przesłuchania S. Ż. organ ustalił, że gospodynią

w gospodarstwie, do którego trafiła jego rodzina, była A. G.. Rodzice strony pracowali u tej gospodyni w gospodarstwie, a ojciec dodatkowo chodził przymusowo do pracy w lesie. Rodzice wnioskodawcy pracowali jedynie za wyżywienie i ubranie, nie posiadali ponadto żadnego innego źródła utrzymania.

W oparciu o zeznania świadka J. P. (siostry wnioskodawcy) ustalono, że po pobycie w obozie przejściowym w Ł. rodzina Ż. trafiła do miejscowości R., gdzie otrzymała mieszkanie od Pani G.. Rodzice chodzili do polskich gospodarzy, aby zarobić. Dostawali jedzenie, kartofle. Dzieci były dokarmiane przez gminę, dostawały paczki. Ojciec poszedł do pracy jako drwal, wyrobili mu dokument (...). Matka pracowała dalej u gospodarzy. Rozkaz pracy dostał tylko ojciec, który wracał na noc do domu. Dwanaście godzin ciężko pracował w lesie, przynosił trochę drewna.

Świadek T. Ż. (brat wnioskodawcy) zeznał natomiast, że okoliczności dotyczące przedmiotowej sprawy znane mu są z opowieści rodziców. Jego ojciec rano wychodził do pracy, a wracał wieczorem. Pracował w trudnych warunkach.

Świadek S. K., oświadczył, iż nie zna szczegółów dotyczących rodziny wnioskodawcy po opuszczeniu obozu przejściowego w Ł.. Od rodziny wnioskodawcy dowiedział się, że J. Ż. pracował w lesie.

W. P. zeznała z kolei, że ojciec wnioskodawcy pracował w lesie jako drwal,

a matka strony nie pracowała. Rodzina robiła wszystko, aby przeżyć. Pracowali za przydział jedzenia. Nie wiedziała, czy ktoś pilnował pracujących w lesie. Rodzina Ż. mieszkała w oddzielnym budynku, gdzie mieli jedno mieszkanie, w którym były: ława, słoma i łóżko. Sołtys P. dzielił po przyjeździe wysiedlonych między gospodarzy, którzy byli P.

S. Ż. (brat wnioskodawcy), wyjaśnił że po opuszczeniu obozu w Ł. rodzina wnioskodawcy mieszkała w małym pomieszczeniu, skąd po jakimś czasie przeprowadzili się do Pani G.. Nie wiedział jednak, w jaki sposób ojciec dostał się do pracy do lasu, gdzie pracował do końca wojny. Jego matka dorywczo pracowała

u gospodarzy, zaś on z siostrą zajmowali się młodszym bratem.

Wobec zebranego materiału dowodowego, Kierownik Urzędu stwierdził, że rodzina strony została wywieziona do R., jednak nie w celu wykonywania pracy przymusowej. Z zeznań świadków wynika jednoznacznie, iż po opuszczeniu obozu

w Ł. rodzina wnioskodawcy (jak również inni wysiedleńcy) została wysiedlona na [...] do miejscowości R.. Na miejscu wysiedlone rodziny zostały przydzielone do okolicznych polskich gospodarzy. Świadkowie nie potrafią jednak wskazać, w jaki sposób ojciec wnioskodawcy trafił do pracy w lesie. W opinii organu zeznania świadków wskazują bardziej na konieczność wykonywania przez ojca strony pracy z uwagi na zapewnienie egzystencji rodzinie. Z kolei matka strony dorywczo pracowała u gospodarzy. Zdaniem Kierownika Urzędu zakres obowiązków związanych z przymusową pracą w trakcie okupacji nie pozwalał na podjęcie innego, dodatkowego zatrudnienia. Praca świadczona na rzecz okupanta zajmowała cały dzień, niejednokrotnie od świtu do zmierzchu, była bardzo ciężka. Osobom deportowanym do pracy brakowało sił na podjęcie innego, dodatkowego zatrudnienia. Możliwości znalezienia takowego zatrudnienia w czasie wojny były także znacząco ograniczone. Dodatkowo organ podkreślił, iż rozpoznając wniosek siostry J. P.

o przyznanie uprawnień kombatanckich badał jedynie okoliczność pobytu w obozie przesiedleńczym w Ł.. Natomiast okoliczność wysiedlenia rodziny strony (pozostająca bez wpływu na przyznanie uprawnień kombatanckich) nie była przedmiotem oceny organu. Zawarte w uzasadnieniu decyzji o przyznaniu J. P. uprawnień kombatanckich sformułowanie o pobycie rodziny strony na robotach przymusowych nie było ustaleniem organu, lecz sformułowaniem zawartym w ankiecie dotyczącej wysiedlenia z miejscowości D. (pkt 5 ankiety) nadesłanej przez Instytut Pamięci Narodowej.

Kierownik Urzędu podkreślił, że nie kwestionuje okoliczności wykonywania przez ojca strony pracy w lesie w charakterze drwala. Brak jest natomiast - jego zdaniem -przesłanek wskazujących na fakt, iż wysiedlenie rodziny strony miało na celu skierowanie jej do wykonywania pracy przymusowej. Brak jest również dowodów świadczących o tym, że ojciec strony został skierowany do pracy przymusowej przez okupanta niemieckiego. Wysiedlenie rodziny wnioskodawcy można w świetle okoliczności sprawy uznać za spełniające wymóg deportacji (wywiezienia), był on bowiem wymuszony przez władze niemieckie, wiązał się z koniecznością opuszczenia dotychczasowego miejsca zamieszkania (ośrodka życiowego), pozostawienia domu, jego sprzętów (wyposażenia) i gospodarstwa. Celem tego wysiedlenia nie było jednakże wywiezienie rodziny strony do pracy przymusowej. Brak jest w tej sytuacji podstaw do twierdzenia, iż rodzina strony została wysiedlona w celu wykonywania pracy przymusowej. Sam wnioskodawca w kwestionariuszu dla osób wywiezionych do pracy przymusowej, załączonego do wnioski z 2010 r., wskazał, iż jego rodzice pracowali u okolicznych gospodarzy "tam gdzie była robota". W tym wypadku przymus wykonywania pracy podyktowany był względami ekonomicznymi, nie stanowił zaś przejawu realizacji polityki gospodarczej III Rzeszy podczas II Wojny Światowej, polegającej na posługiwaniu się pracą niewolniczą wykonywaną przez ludność podbitych krajów, w tym przez obywateli polskich deportowanych do pracy przymusowej. Ustalony stan faktyczny sprawy uzasadniał w tej sytuacji wydanie decyzji o odmowie przyznania stronie uprawnienia do świadczenia pieniężnego w oparciu

o przepis art. 2 pkt 2 lit. a ustawy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi S. Ż. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy, podnosząc, iż jego rodzina została deportowana do oddalonej od rodzinnej miejscowości o około 400 km wioski na [...]. Rodzice skarżącego pracowali przymusowo – ojciec przymusowo pracował przy zrębie drzewa w lesie, czego organ nie uwzględnił, wydając decyzję negatywną. Okoliczność tę potwierdziła siostra skarżącego J. P., która wskazała, że ojciec dostał rozkaz pracy i otrzymał kartę pracy, z której zachowało się zdjęcie z odbitymi pieczęciami niemieckimi oraz brat T. Ż., który z opowiadań ojca wiedział o jego pracy przymusowej w charakterze drwala. Zdaniem strony organ błędnie odmówił mu przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zaprezentowane w motywach zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2012 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), przywoływanej dalej w tekście jako "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Innymi słowy, sąd bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

W przedmiotowej sprawie podstawę materialnoprawną stanowi ustawa z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozie pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 25 lutego 2011r., która weszła w życie z dniem kwietnia 2011r. ( Dz.U. nr 72, poz. 380 ).

Dla oceny legalności zaskarżonej decyzji istotny jest fakt, iż sprawa była ponownie przez organ rozpoznawana, bowiem wydane wcześniej decyzje, rozpatrujące wniosek S. Ż. o przyznanie uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej, zostały uchylone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 kwietnia 2011r. sygn. akt II SA/Łd 260/11.

Stosownie bowiem do treści art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Ustawodawca nie przewiduje możliwości zwolnienia organu administracji publicznej

z obowiązku uwzględnienia w toku ponownego rozpoznania sprawy oceny prawnej,

a także wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w uzasadnieniu wyroku.

Tracą one moc wiążącą jedynie w razie zmiany stanu prawnego, zmiany istotnych okoliczności faktycznych, wzruszenia orzeczenia w przewidzianym do tego trybie oraz

z uwagi na późniejsze podjęcie przez skład poszerzony NSA uchwały zawierającej ocenę prawną odmienną od wyrażonej we wcześniejszym wyroku sądu administracyjnego ( por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 28 marca 2012r. sygn. akt I OSK 670/11 – LEX nr 1145122, z dnia 17 stycznia 2012r. sygn. akt I OSK 178/11 – LEX nr 1109581 i z dnia 10 stycznia 2012r. sygn. akt II FSK 1328/10 – LEX nr 1104099 ).

Oceniając decyzje wydane przez organ po wyroku kasacyjnym Sąd uznał, iż dopuszczono się naruszenia art. 153 p.p.s.a.

Należy bowiem podnieść, że wyrokiem WSA z dnia 28 kwietnia 2011r. zostały usunięte z obrotu prawnego decyzje Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] oraz [...] z uwagi na naruszenie art. 7, 77 i 80 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu wyroku Sąd zarzucił, że podstawą wniosku organu o braku charakteru przymusowości zatrudnienia stało się stwierdzenia skarżącego, zawarte

w kwestionariuszu dla osób przymusowo wysiedlonych, że rodzice pracowali

u miejscowych gospodarzy, ojciec dodatkowo w lesie. Jednakże Sąd zwrócił uwagę, że podczas przesłuchania w charakterze strony skarżący mówił już o pracy przymusowej rodziców, w tym ojca – w lesie. Ponadto zwrócono uwagę, iż w załączonej do akt decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] w sprawie uprawnień kombatanckich J. P. - siostry skarżącego - powołano się na dokumentację Instytutu Pamięci Narodowej i pismo Archiwum Państwowego w L., z których wynika, że rodzina Ż. została wysiedlona i była na robotach przymusowych w gminie Ł. pow. L., natomiast ustalenia te nie stały się przedmiotem refleksji organu w toku prowadzonego postępowania.

Odnosząc się do tejże decyzji przyznającej uprawnienia kombatanckie siostrze skarżącego, w której zawarte jest stwierdzenie, że pismo archiwum potwierdza pobyt wnioskodawczyni wraz z rodziną na robotach przymusowych, organ w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia stwierdził, że zawarte w uzasadnieniu tejże decyzji sformułowanie o pobycie strony na robotach przymusowych nie było ustaleniem organu, lecz wynikało z ankiety dotyczącej wysiedlenia z miejscowości D. ( pkt 5 ankiety ) nadesłanej przez Instytut Pamięci Narodowej.

Analizując wyjaśnienia organu, w kontekście treści załączonej do akt sprawy decyzji, nie sposób się z takim stanowiskiem zgodzić. Na stronie 3 decyzji z dnia [...], która jest decyzją ostateczną, organ napisał: "fakt wysiedlenia rodziny Ż. potwierdza również pismo z Archiwum Państwowego w L. z dnia 28 czerwca

2007 r., w którym potwierdzono pobyt wnioskodawczyni wraz z rodziną na robotach przymusowych w gm. Ł. pow. L.. Informacje te odnajdujemy również

w przesłanych ankietach osobowych rodziny strony."

Zatem stanowisko organu, zaprezentowane obecnie, nie znajduje potwierdzenia

w treści wspomnianej decyzji, choć zgodzić się należy z organem, że

w przypadku decyzji o przyznaniu uprawień kombatanckich, która wydana została

w oparciu o inną podstawę prawną, kwestie wykonywania pracy przymusowej nie miały znaczenia dla oceny, czy takie uprawnienia przysługują, czy nie.

Należy ponadto zwrócić uwagę, iż - w ocenie Sądu - nie było żadnych przeszkód, by organ z urzędu zwrócił się do powyższych instytucji ( Archiwum Państwowe w L.

i Instytut Pamięci Narodowej ) o nadesłanie informacji niezbędnych do podjęcia prawidłowej decyzji w przedmiotowej sprawie, do czego obligują go przepisy procedury administracyjnej, a zwłaszcza art. 7, 8, 75 § 1 i 77 § 1 k.p.a.

Zaniechanie przez organ podjęcia czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego jest bowiem uchybieniem powodującym wadliwość decyzji. W przypadku, gdy strona powołuje się na określone i ważne dla niej okoliczności, lecz przedstawi niepełny materiał dowodowy, organ ma obowiązek

z własnej inicjatywy go uzupełnić. ( por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego

z dnia 17 maja 2012r. sygn. akt II OSK 370/11 – LEX nr 1219144 oraz wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 lutego 2012r. sygn. akt IV Sa/Wr 711/11 – LEX nr 1139681).

Zdaniem Sądu organ, uzupełniając postępowanie dowodowe przez przesłuchanie świadków, naruszył ponadto zasadę swobodnej oceny dowodów, zawartą w art. 80 k.p.a.

Aby nie przekształciła się ona w samowolę musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz zachowaniem określonych reguł tej oceny. Powinna być ona oparta na wszechstronnej analizie całokształtu materiału dowodowego, co oznacza, że w tej analizie organ nie może pominąć jakiegokolwiek dowodu. Ocena dowodów jest czynnością myślową i jako taka winna opierać się na zasadach logicznego rozumowania. Ocena wyników postępowania dowodowego jest wadliwa, gdy zostanie oparta na materiale dowodowym nie w pełni rozpatrzonym albo gdy organ nie wskaże przyczyn, z powodu których części zebranym dowodom odmówił dania wiarygodności.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy Sąd podnosi, iż motywach decyzji organ napisał, że świadek J. P. oświadczyła, że "ojciec poszedł do pracy jako drwal. Wyrobili mu dokument (...), rozkaz pracy dostał tylko ojciec Wracał na noc do domu. Dwanaście godzin ciężko pracował w lesie". Następnie Kierownik wskazał, że T. Ż. zeznał, iż "Ojciec rano wychodził do pracy. Wieczorem wracał. Pracował w trudnych warunkach". Organ nie zauważył jednak, że świadek ten podczas tego samego przesłuchania zeznał również, że "ojciec pracował przymusowo w lesie."

W ocenie Kierownika Urzędu zeznania świadków "wskazują bardziej na konieczność wykonywania przez ojca strony pracy z uwagi na zapewnienie egzystencji rodzinie".

Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić.

Fakt, iż brak jest dokumentów potwierdzających przymusową pracę ojca skarżącego

w lesie w charakterze drwala w sytuacji, gdy potwierdza tę okoliczność rodzeństwo skarżącego, nie wyklucza uznania, że ojciec skarżącego pracował przymusowo.

W sytuacji, gdy brak jest dowodów w postaci dokumentów, organ w motywach decyzji winien wyjaśnić, dlaczego odmówił wiarygodności zeznaniom świadków. Tej oceny nie sposób doszukać się w motywach wydanej decyzji, która w kontekście zebranych materiałów dowodowych zdaje się być zupełnie dowolna i sprzeczna z zasadami logiki.

Organ nie odniósł się ponadto do kopii dokumentu Gromadzkiej Rady Narodowej

w B., nadesłanego przez skarżącego przy piśmie z dnia 18 września 2012r. ( k. 149 akt administracyjnych ), z którego wynika wywiezienie w dniu 13 lipca 1940r. z miejscowości D., gmina B., powiat P. 93 mężczyzn i 79 kobiet na przymusowe roboty.

Reasumując, Sąd uznał, że ze względu na naruszenie wskazanych wyżej przepisów proceduralnych, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, zachodzi konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Urzędu z dnia [...] na podstawie art. 145 § 1pkt 1 lit. c w związku z art. 135 p.p.s.a.

W przedmiocie kosztów postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ winien wziąć pod uwagę wskazówki co do dalszego postępowania zawarte w uzasadnieniu niniejszego wyroku, zwłaszcza dotyczące dokonania pełnej i właściwej oceny materiału dowodowego z zastosowaniem obowiązujących reguł oraz ewentualnie jego uzupełnienia.

a.bł.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...