III SA/Lu 436/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2012 r., nr [...], Dyrektor Izby Celnej w B. P. po rozpoznaniu odwołania [...] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M. P. (dalej: spółka [...]), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w B. P. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...]:

- stwierdzającą powstanie długu celnego w dniu [...] czerwca 2009 r. w związku z niewykonaniem obowiązku wynikającego ze stosowania procedury celnej dopuszczenia do obrotu z ostatecznym przeznaczeniem, którą to został objęty "olej sojowy surowy do zastosowań technicznych lub przemysłowych, innych niż produkcja artykułów spożywanych przez ludzi" w ilości 24,960 ton, na podstawie zgłoszenia celnego [...] z dnia [...] czerwca 2009 r.;

- kwalifikującą surowy olej sojowy do kodu CN/TARIC: 1507109000;

- ustalającą wartość towaru na kwotę 67895,00 zł;

- określającą kwotę wynikającą z długu celnego na kwotę 1969 zł;

- ustalającą kwotę podatku od towarów i usług na kwotę 15370 zł;

- zaliczającą kwotę 1969 zł, uiszczoną na podstawie decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w B. P. z dnia [...] marca 2011 r. na poczet należnej kwoty długu celnego w wysokości 1969 zł, stanowiącą wynik pomniejszenia kwoty wymienionej w pkt 4 o kwotę długu celnego w wysokości 0 zł, określoną przy objęciu towaru wyżej wymienioną procedurą;

- zaliczającą na poczet odsetek od należnej kwoty długu celnego wymienionej w pkt 6, kwotę wpłaconych odsetek w wysokości 232 zł;

- umarzającą postępowanie w części dotyczącej uregulowania sytuacji prawnej oleju w związku z bezprzedmiotowością;

- umarzającą postępowanie w sprawie naruszenia warunków procedury wobec firmy W. S.A. w W.

Spółka [...] w dniu [...] czerwca 2009 r. uzyskała pozwolenie Nr [...] na uprzywilejowane traktowanie taryfowe ze względu na końcowe przeznaczenie 12000 ton oleju sojowego do zastosowań technicznych lub przemysłowych innych niż produkcja artykułów spożywanych przez ludzi. Termin ważności pozwolenia określony został od dnia [...] maja 2009 r. do dnia [...] maja 2010 r.

Powołując się na powyższe pozwolenie spółka zgłosiła do procedury dopuszczenia do obrotu według zgłoszenia celnego z dnia [...] czerwca 2009 r. olej sojowy surowy w ilości 122.050 kg, deklarując stawkę celną 0% przewidzianą dla towarów przeznaczonych do zastosowań technicznych lub przemysłowych innych niż produkcja artykułów spożywanych przez ludzi.

Naczelnik Urzędu Celnego w B. P. po uzyskaniu wyników kontroli celnej przeprowadzonej w spółce W. wydał w dniu [...] lutego 2012 r. decyzję, w której przyjął, że [...] sprzedała olej sojowy surowy na podstawie faktury [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w ilości 24,960 ton podmiotowi nie posiadającemu stosownego pozwolenia organów celnych na korzystanie z uprzywilejowanego traktowania taryfowego ze względu na końcowe przeznaczenie, tj. spółce W. W związku z powyższym nie został spełniony warunek do zastosowania stawki 0%. W zaistniałej sytuacji właściwym kodem był kod 1507109000, który odpowiada pełnej nazwie towaru "olej sojowy surowy do zastosowań technicznych lub przemysłowych innych niż produkcja artykułów spożywanych przez ludzi – pozostałe" ze stawką celną w wysokości 2,9%.

Skarżąca odwołała się od powyższej decyzji wnosząc o jej uchylenie. W uzasadnieniu skarżąca stwierdziła, że doszło do naruszenia jednego warunku pozwolenia na stosowanie procedury dopuszczenia do obrotu z końcowym przeznaczeniem, a mianowicie sprzedaży towarów objętych dozorem celnym. Strona podkreśliła, że nie sprzedawała towaru objętego procedurą podmiotom innym niż wymienione w pozwoleniu. Zdaniem skarżącej, nietrafne jest przypisywanie jej odpowiedzialności za niestosowanie się do nieprecyzyjnych zapisów pozwolenia na stosowanie procedury celnej i działanie noszące znamiona rażącego niedbalstwa, w zakresie przyczynienia się do powstania długu celnego. Skarżąca zarzuciła pominięcie w podstawie prawnej art. 212a Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Podniosła, że w dacie sprzedaży oleju objętego procedurą end-use nie było żadnych przepisów, które regulowałyby moment uzyskania pozwolenia przez kontrahentów.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Dyrektor Izby Celnej w B. P. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z art. 21, 82, 86 oraz art. 87 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (dalej: WKC) i art. 292 rozporządzenia Komisji (EWG) Nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (dalej: RWKC) podmioty muszą uzyskać pozwolenie zanim będą mogły korzystać z procedury dopuszczenia do obrotu z przeznaczeniem końcowym. Pozwolenie zostało wydane skarżącej, ponieważ organ celny uznał, że zostały spełnione podstawowe warunki do jego wydania. Spółka [...] udzielała wówczas wszelkich gwarancji niezbędnych do prawidłowego przebiegu procedury.

W ocenie Dyrektora Izby Celnej, organ pierwszej instancji bezspornie ustalił, że towar został sprzedany podmiotom nieposiadającym pozwolenia organów celnych na korzystanie z uprzywilejowanego traktowania taryfowego, co oznacza, że nie osiągnął końcowego przeznaczenia zgodnie z warunkami określonymi w pozwoleniu. Ponadto organ wyjaśnił, że związku z zawartą transakcją nie nastąpiło zwolnienie spółki [...] od odpowiedzialności za wypełnienie obowiązków wynikających z treści pozwolenia w zakresie zakończenia procedury dopuszczenia do obrotu z końcowym przeznaczeniem.

Dyrektor Izby Celnej uznał, że partia towaru sprzedana spółce W. nie może korzystać z uprzywilejowanego traktowania taryfowego ze względu na przeznaczenie, w sytuacji kiedy brak jest wiarygodnych dokumentów na to, że towar został przetworzony do postaci produktu wskazanego w pozwoleniu, tj. preparatu stosowanego do karmienia zwierząt, któremu można przypisać kod 2309902000 - pole 8 pozwolenia.

Organ wskazał, że podstawą powstania długu celnego był przepis art. 204 ust. 1 lit. a/ WKC. Dług celny w odniesieniu do partii towaru w ilości 24 960 kg powstał w momencie jego sprzedaży spółce W., czyli w dniu [...] czerwca 2009 r., ponieważ spółka [...] nie udokumentowała w wiarygodny sposób jego przetworzenia. Podkreślono, że jeśli towary nie zostaną wykorzystane we właściwy sposób, należności celne są wymagane i podlegają uiszczeniu przez pierwotnego posiadacza pozwolenia. Korzystanie z przedmiotowej procedury jest uzależnione od uzyskania stosownego pozwolenia organów celnych. W związku z powyższym to posiadacz pozwolenia, w tym konkretnym przypadku spółka [...] jest związana warunkami zawartymi w pozwoleniu i to ona przyjęła zobowiązanie odnośnie przekazania towarów do określonego przeznaczenia końcowego i to na niej ciążyło ryzyko doboru kontrahentów, którzy będą przetwórcami towaru.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 212a WKC, organ wyjaśnił, że w toku postępowania strona nie dowiodła, że nieprawidłowości, które stwierdzone zostały przez organ pierwszej instancji w stosowaniu procedury końcowego przeznaczenia, nie miały rzeczywistego wpływu na prawidłowy przebieg realizowania tej procedury i wynikały z okoliczności niezawinionych przez spółkę [...].

Organ podkreślił, że skarżąca jako korzystająca z procedury na podstawie pozwolenia organu nr [...] nie nabyła z faktu posiadania tego pozwolenia uprawnień do przenoszenia swoich obowiązków na inne podmioty.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie spółka [...] wniosła o uchylenie powyższej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji w części dotyczącej określenia długu celnego należnego z tytułu niewykonania obowiązku i wezwania do uiszczenia kwoty długu celnego oraz podatku od towarów i usług oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 203 ust. 3 tiret 4 Rozporządzenia Rady EWG nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (WKC) poprzez jego błędne zastosowanie oraz art. 212a WKC poprzez jego niezastosowanie. Ponadto naruszenie przepisów postępowania tj. art. 122, 180 § 1, 187 § 1 i 191 Ordynacji podatkowej, polegające na nienależytym wyjaśnieniu wszystkich okoliczności faktycznych sprawy oraz wybiórczej, jednostronnej i niekompleksowej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że organy nieprawidłowo wskazały podstawę prawną uznania skarżącej za dłużnika, tj. art. 203 ust. 3 tiret 4, zamiast art. 204 ust. 3 WKC. Błędne wskazanie podstawy prawnej rzutuje na całą treść decyzji, gdyż nieprawidłowe wskazanie podstawy uznania skarżącej za dłużnika celnego stało się punktem wyjścia do dalszych ustaleń organu. Przedmiotem sprawy nie jest usunięcie towaru spod dozoru celnego, lecz sprzedaż przez skarżącą towaru objętego procedurą ostatecznego przeznaczenia wbrew jednemu z warunków określonych w pozwoleniu.

W skardze podtrzymano podnoszą w toku postępowania celnego argumentację, że w sprawie powinien znaleźć zastosowanie art. 212a WKC, zwalniający skarżącą od odpowiedzialności za dług celny, pomimo naruszenia jednego z warunków pozwolenia zwartego w polu nr [...] pozwolenia nr [...].

Skarżąca wskazała na szereg podjętych czynności, które świadczą o zachowaniu większości warunków zastosowania procedury, w szczególności podniesiono, że towar został użyty zgodnie z ostatecznym przeznaczeniem, zatem została zachowana istota pozwolenia i cel gospodarczy procedury. W ocenie spółki nie można przyjąć, że dopuściła się ona rażącego niedbalstwa.

Skarżąca zarzuciła organom celnym zaniedbania, które miały polegać na braku częściowego rozliczenia procedury celnej, zgodnie ze składanymi wnioskami, co doprowadziło do dalszych nieprawidłowości. Nie mając żadnych sygnałów ze strony organów celnych o nieprawidłowościach w przebiegu procedury, skarżąca uznawała, że jej sposób postępowania jest właściwy i aprobowany przez organ celny.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania skarżąca uzasadniła faktem, że organy celne nie zwróciły się do Naczelnika Urzędu Celnego w trybie pomocy prawnej o ustalenie, do jakich celów towar został użyty przez spółkę W., a kwestia sposobu zużycia towaru przez jego nabywcę miała kluczowe znaczenie dla sprawy.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej w B. P. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy został prawidłowo ustalony przez organy celne i przedstawia się następująco.

Skarżąca [...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w M. P. uzyskała w dniu [...] czerwca 2009 r. pozwolenie nr [...] na uprzywilejowane traktowanie taryfowe ze względu na końcowe przeznaczenie 12000 ton oleju sojowego do zastosowań technicznych lub przemysłowych innych niż produkcja artykułów spożywanych przez ludzi. Termin ważności pozwolenia określony został od [...] maja 2009 r. do [...] maja 2010 r. Na podstawie tego pozwolenia spółka [...] zgłosiła do procedury dopuszczenia do obrotu według zgłoszenia celnego [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. olej sojowy surowy w ilości 122 050 kg deklarując stawkę celną 0% przewidzianą dla towarów przeznaczonych do zastosowań technicznych lub przemysłowych innych niż produkcja artykułów spożywanych przez ludzi, a to zgodnie z posiadanym pozwoleniem.

W treści pola 33 zgłoszenia celnego wpisała kod towaru 15071010. W wyniku kontroli celnej przeprowadzonej przez Urząd Celny w O. w spółce W. ustalono, że spółka [...] sprzedała jej olej sojowy surowy na podstawie faktury [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w ilości 24,960 ton mimo tego, że spółka W. nie posiadała stosownego pozwolenia organów celnych na korzystanie z uprzywilejowanego traktowania taryfowego ze względu na końcowe przeznaczenie.

Należy także podkreślić, że powyższy stan faktyczny jest bezsporny między stronami.

W świetle powyższego, niebudzącego wątpliwości stanu faktycznego sprawy nie ulega wątpliwości, że skarżąca spółka [...] w M. P. naruszyła pkt [...] pozwolenia na zastosowanie gospodarczej procedury celnej nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r.

Zgodnie z pkt [...] tegoż pozwolenia sprzedaż produktu oleju surowego sojowego, miała nastąpić do zakładów zajmujących się produkcją pasz (w tym do spółki W. w W.) pod warunkiem, że uzyskają one pozwolenie na swobodny obrót z ostatecznym przeznaczeniem. Ponieważ spółka W. pozwolenia takiego nie posiadała nie mogła być stroną umowy sprzedaży zawartej [...] czerwca 2009 r. ze spółką [...].

Przepis art. 204 ust. 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, określa dwie sytuacje (przyczyny) powstania długu celnego:

- lit. a) w przypadku niewykonania jednego z obowiązków wynikających z czasowego składowania towaru podlegającego należnościom przywozowym lub ze stosowania procedury celnej, którą towar został objęty;

- lit. b) niewypełnienia jednego z warunków wymaganych do objęcia towaru procedurą lub do stosowania obniżonych lub zerowych stawek należności celnych przywozowych ze względu na przeznaczenie towaru.

Sprzedając olej sojowy surowy spółce W., która nie posiadała pozwolenia na swobodny obrót z ostatecznym przeznaczeniem, skarżąca naruszyła jeden z obowiązków określonych pozwoleniem z dnia [...] czerwca 2009 r., czym doprowadziła do powstania długu celnego na podstawie art. 204 ust 1 lit. a/ WKC, za który odpowiada na podstawie art. 204 ust. 3 WKC. Dług celny powstał w chwili zaprzestania spełniania obowiązku (data sprzedaży oleju sojowego spółce W. – [...] czerwca 2009 r.) na podstawie art. 204 ust. 2 WKC.

W świetle powyższych rozważań – zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego – całkowicie chybiony jest zarzut skargi naruszenia art. 203 ust. 3 tiret 4 WKC przez jego błędne zastosowanie w sprawie, skoro przepis ten nie stanowił podstawy rozstrzygnięcia w sprawie. Wynika to jednoznacznie zarówno z uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji Naczelnika Urzędu Celnego w B. P., jak też zaskarżonej decyzji. Przywołanie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji art. 203 ust. 3 tiret 4 WKC nie daje podstaw do przyjęcia, że stanowił podstawę rozstrzygnięcia wobec kategorycznego stwierdzenia akapit wyżej "dług celny w niniejszej sprawie powstał na podstawie art. 204 ust. 1 lit. a/ WKC, w związku z naruszeniem warunków stosowania procedury końcowego przeznaczenia", a zatem dłużnikiem może być tylko osoba określona w art. 204 ust. 3 WKC. W tej sytuacji stwierdzić należy, że przepis art. 203 ust. 3 tiret 4 WKC został przywołany omyłkowo i nie miało to wpływu na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt. 1 lit a/ p.p.s.a.).

Na akceptację zasługiwało stwierdzenie organów celnych o braku podstaw do zastosowania w sprawie art. 212a WKC.

Zgodnie z treścią tego przepisu, jeżeli przepisy prawa celnego przewidują preferencje taryfowe dla towaru ze względu na jego rodzaj lub szczególne przeznaczenie, całkowite lub częściowe zwolnienie z należności celnych przywozowych lub należności wywozowych na mocy art. 21, art. 145 lub art. 184-187 WKC, takie preferencje lub zwolnienia stosuje się również w przypadkach powstania długu celnego na mocy art. 202-205, art. 210 lub art. 211 WKC, jeżeli zachowanie osoby zainteresowanej nie nosi znamion oszustwa albo rażącego niedbalstwa, udowodni ona, że pozostałe warunki wymagane dla zastosowania preferencji lub zwolnienia pozostają łącznie spełnione.

Zachowanie spółki [...], w ocenie Sądu, nosiło cechy rażącego niedbalstwa, o którym mowa w art. 212a WKC. Niedbalstwo w prawie cywilnym jest postacią winy nieumyślnej i polega na nie zachowaniu należytej staranności przy dokonywaniu określonych czynności, chociaż dany podmiot powinien i mógł taką staranność zachować. Chodzi najczęściej o zachowanie staranności powszechnie przyjętej w stosunkach danego rodzaju. Odmiennie może być budowane dla zobowiązań rezultatu, a odmiennie dla zobowiązań starannego działania. Miara staranności działania musi być podwyższona dla profesjonalnych uczestników obrotu. Z rażącym niedbalstwem mamy do czynienia wówczas, gdy nie zostały zachowane najbardziej podstawowe i elementarne normy właściwego zachowania w danej sytuacji oraz gdy postępowanie jest poniżej minimalnego, elementarnego poziomu wiadomości lub umiejętności.

Poglądy doktryny i orzecznictwo dotyczące winy w prawie cywilnym na gruncie prawa celnego mogą mieć jedynie znaczenie pomocnicze. Wykładni pojęcia "rażące niedbalstwo" w rozumieniu art. 212a WKC, należy dokonywać korzystając z wykładni językowej, a także celowościowej uwzględniającej specyfikę prawa celnego.

Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 11 listopada 1999 r. w sprawie C-48/98 (tłumaczenie z angielskiej wersji językowej LEX nr 111169) zwrócił uwagę, że terminy kwalifikujące "zaniedbanie" nie są używane konsekwentnie. Prawodawca używa w różnych przepisach (art. 239 ust. 1 WKC, tiret drugi art. 859, tiret pierwszy art. 899 i art. 905 ust 1 rozporządzenia wykonawczego nr 2454/93 ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady nr 2913/12 ustanawiającego WKC) sformułowań "wyraźne zaniedbanie", "ewidentne zaniedbanie", nie realizując żadnego szczególnego celu. W związku z tym uznał, że terminy kwalifikujące zaniedbanie we wskazanych wyżej przepisach – włącznie z art. 212a WKC - wszystkie mają takie same znaczenie i muszą być rozumiane jako terminy odwołujące się do oczywistego zaniedbania.

Analizując postępowanie skarżącej [...] należy stwierdzić, że miało ono taki właściwie charakter. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w świetle pkt [...] pozwolenia z dnia [...] czerwca 2009 r. mogła ona sprzedać produkt olej sojowy surowy firmie (w tym przypadku spółce W.), która uzyskała pozwolenie na swobodny obrót z ostatecznym przeznaczeniem.

Zezwolenie zawierało ponadto informację o warunkach przekazywania towaru przez posiadacza pozwolenia kolejnej osobie i zwolnienia go z ciążących obowiązków wynikających z przedmiotowej procedury celnej (art. 90 WKC).

Naruszając ten podstawowy warunek pozwolenia spółka [...] dopuściła się oczywistego zaniedbania, które należało traktować jako rażące niedbalstwo w rozumieniu art. 212a WKC, co uzasadniało odstąpienie od zastosowania preferencyjnych stawek celnych.

Oceny tej nie może podważyć oświadczenie na fakturze z dnia [...] czerwca 2009 r., że towar zawarty w fakturze sprzedaży podlega gospodarczej procedurze celnej szczególnego przeznaczenia stosownie do zaleceń wymaganych Rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 2454/29 z dnia 2 lipca 1993 art. 291-300, skierowane do nabywcy oleju sojowego surowego spółki W., gdy się zważy, że spółka B. nie była związana z nim kontraktem, bądź zamówieniem na sprzedaż towaru. Skarżąca mogła więc sprzedać towar innemu podmiotowi posiadającemu takie pozwolenie. Twierdzenie zawarte w skardze jakoby spółka W. była wiarygodnym i długoletnim kontrahentem, a zatem przekonanie o posiadaniu przez nią stosownego pozwolenia było w pełni uzasadnione nie zasługiwało na wiarę. To na posiadaczu pozwolenia – spółce B. ciążyło ryzyko doboru odpowiedniego kontrahenta, który będzie przetwórcą pod nadzorem towaru objętego procedurą końcowego przeznaczenia, gdyż to ona ponosi skutki prawne będące konsekwencją naruszenia obowiązków realizowania procedury końcowego przeznaczenia.

Podkreślenia wymaga okoliczność, że oświadczenie na fakturze, o którym mowa powyżej nie spowodowało przejęcia przez adresata spółkę W., obowiązków dotychczas ciążących na skarżącej na podstawie pozwolenia z dnia [...] czerwca 2009 r.

Ma bowiem w tym przypadku zastosowanie przepis art. 296 ust. 1,2,4,5,6 Rozporządzenia Komisji EWG nr 2454/29 z dnia 2 lipca 1993 r., z którego wynika, że wysyłka towarów między dwiema osobami posiadającymi pozwolenie mającymi siedziby w tym samym Państwie Członkowskim odbywa się zgodnie z przepisami krajowymi (art. 296 ust. 4). W dacie wysyłki towarów przepisy krajowe nie zostały jeszcze wydane, bowiem rozporządzenie Ministra Finansów w tym przedmiocie z dnia 10 marca 2010 r. opublikowane zostało dnia 22 marca 2012 r. w Dz. U. Nr 44 poz. 254.

Obowiązywał zatem przepis art. 294 ust. 5 zgodnie z którym adresat spółka W. przejęłaby odpowiedzialność za kupione i odebrane towary, gdyby posiadała pozwolenie na stosowanie przedmiotowej procedury celnej. Skoro spółka W. takiego pozwolenia nie miała, to nie mogła przejąć odpowiedzialności za odebrane towary. Zasadnie zatem organy celne obu instancji uznały, że spółka W. nie odpowiada za powstały dług celny, należności z podatku VAT i umorzyły postępowanie w stosunku do niej jako bezprzedmiotowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny nie podziela także zarzutów skargi w zakresie naruszenia przepisów postępowania: art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej.

Podkreślenia wymaga, że przedmiotem postępowania w sprawie niniejszej było ustalenie, czy skarżąca spółka [...] spełniła warunki do skorzystania z obniżonej lub zerowej stawki należności celnych ze względu na końcowe przeznaczenie oleju sojowego surowego do zastosowań technicznych lub przemysłowych innych niż produkcja artykułów spożywanych przez ludzi. Przeprowadzone w tym przedmiocie postępowanie dowodowe wykazało w sposób jednoznaczny, że skarżąca spółka [...] nie dopełniła warunków w tym zakresie odsprzedając towar spółce W. nie posiadającej pozwolenia na swobodny obrót z ostatecznym przeznaczeniem, czym naruszyła pkt [...] pozwolenia z dnia [...] czerwca 2009 r. Okoliczność ta pozostaje bezsporna między stronami, co jednoznacznie wynika także z treści uzasadnienia skargi.

Sugestie skargi jakoby w ramach tego postępowania organ celny winien zbadać do jakich celów spółka W. wykorzystała zakupiony od skarżącej olej sojowy surowy, nie zasługiwały więc – zdaniem sądu – na akceptację. Kwestia ta nie miała bowiem znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W świetle powyższych rozważań zupełnym nieporozumieniem jest zarzut skargi naruszenia art. 139 i art. 140 Ordynacji podatkowej.

Postępowanie w sprawie zostało wszczęte z urzędu na skutek kontroli przeprowadzonej przez Urząd Celny w O. w spółce W. dnia [...] marca 2010 r. To w trakcie tej kontroli ujawnione zostało, że skarżąca spółka B. sprzedała towar spółce W., która nie miała stosownego zezwolenia na swobodny obrót z ostatecznym przeznaczeniem.

O fakcie tym skarżąca nie zawiadomiła Naczelnika Urzędu Celnego w B. P., do czego była zobowiązana stosownie do pkt [...] pozwolenia z dnia [...] czerwca 2009 r., mimo że jak twierdzi w skardze, składała stosowne inne informacje do tegoż organu.

Dalsze czynności organów po wszczęciu postępowania, nie naruszają przepisów art. 139 i art. 140 Ordynacji podatkowej.

Organy celne podjęły zatem wszystkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i dokonały prawidłowej interpretacji przepisów prawa materialnego oraz określenia kwoty długu celnego z zastosowaniem stawki celnej w wysokości 2,9%.

Ustalenie wartości celnej towarów oraz wysokość należności wynikających z długu celnego i podatku VAT jest prawidłowe i nie było kwestionowane przez skarżącą.

Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.