II FSK 519/12

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 6 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 568/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę V. Sp. z o.o.

z siedzibą w Warszawie na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. w przedmiocie odmowy potrącenia zaległości podatkowej w podatku od gier za lipiec 2010 r.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynikało, że Skarżąca zwróciła się do organu podatkowego z wnioskiem o potrącenie zaległości podatkowej

w podatku od gier za lipiec 2010 r. w kwocie 192.000 zł wraz z odsetkami

z wymagalną wobec Skarbu Państwa wierzytelnością nabytą w drodze cesji od niemieckiej Spółki K.

Po przeanalizowaniu wniosku oraz zgromadzonych materiałów w sprawie, Naczelnik Urzędu Celnego w T. decyzją z 6 grudnia 2010 r. odmówił potrącenia zaległości podatkowej w podatku od gier z wierzytelności wobec Skarbu Państwa. Organ stwierdził, że przedstawione przez Skarżącą wyroki sądowe nie stanowią o obowiązku odszkodowawczym, nie zostały wydane na podstawie art. 417 i art. 417² Kodeksu cywilnego, w związku z czym nie spełniają przesłanki określonej w art. 64 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowa i w konsekwencji nie mogą stanowić podstawy potrącenia.

Po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez Skarżącą, Dyrektor Izby Celnej

w T. decyzją z 9 maja 2011 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że po uzyskaniu kserokopii większości wyroków przywołanych we wniosku ustalono, że wyroki te rozstrzygają kwestie podlegania osób fizycznych ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia w firmie K., a jeden wyrok dotyczy wymiaru opłaty skarbowej od sprzedaży udziałów H. w W.

Organ II instancji uznał zatem, że przedstawione przez Skarżącą orzeczenia sądowe nie dotyczą odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, a więc nie są wyrokami sądowymi mogącymi stanowić podstawę dokonania potrącenia, o którym mowa w art. 64 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Organ odwoławczy stwierdził również, że w ramach swojej właściwości nie może wszczynać w imieniu Skarżącej postępowania sądowego w sprawie odszkodowania na podstawie art. 417 lub art. 417² Kodeksu cywilnego. To podatnik występując z żądaniem potrącenia winien przedstawić prawomocne wyroki sądowe oparte na tych przepisach, mając na względzie, że ich brak skutkować będzie brakiem możliwości zastosowania art. 64 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Zdaniem organu, w przedmiotowej sprawie, wbrew twierdzeniom Skarżącej, nie doszło do badania ważności i do zakwestionowania cesji wierzytelności. Organ I instancji nie zakwestionował przedmiotowej umowy cesji, a przeciwnie uznał, że wywołała ona skutki prawne zgodnie z wolą stron umowy.

Podsumowując organ II instancji wskazał, że w sprawie nie została wykazana wzajemna, bezsporna i wymagalna wierzytelność wobec Skarbu Państwa, określona w art. 64 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, a zatem zaległość podatkowa w podatku od gier nie podlegała potrąceniu z wierzytelności na podstawie art. 64 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Decyzję powyższą Skarżąca zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj:

- art. 139 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540, dalej - "u.g.h."), poprzez jego bezzasadne zastosowanie, w sytuacji, gdy do wymiaru zryczałtowanego podatku od gier winien mieć zastosowanie art. 45a ust. 1 poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych,

- ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, a w szczególności art. 139 ust. 1 tej ustawy, poprzez jego bezzasadne zastosowanie, w sytuacji gdy do wystawianych przez spółkę deklaracji POG-4 winien mieć zastosowanie art. 45a ust. 1 poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, co w odniesieniu do skarżącej skutkuje koniecznością regulowania podwyższonego, ze 180 euro miesięcznie, do 2.000 zł miesięcznie, zryczałtowanego podatku od gier;

Dyrektywy 98/34/WE, w szczególności jej art. 8 pkt 1 i art. 9 poprzez ich naruszenie, tj. niewykonanie przez Rzeczpospolitą Polską jako Członka Unii Europejskiej obowiązku notyfikowania Komisji każdego projektu przepisów technicznych w zakresie zmian ustawy o grach i zakładach wzajemnych, tj. ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, która nakłada na skarżącą obowiązek regulowania podwyższonego, ze 180 euro miesięcznie do 2.000 zł miesięcznie, zryczałtowanego podatku od gier;

- naruszenie art. 2, art. 21 i art. 64 ust. 1, a także innych przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wobec braku przy wprowadzaniu do obrotu prawnego przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych przepisów przejściowych, poprzez naruszenie zasady lojalności państwa wobec adresata norm prawnych oraz braku poszanowania przez ustawodawcę interesów skarżącej, czyli zastosowania wobec niej wyższego zryczałtowanego podatku od gier, pomimo że skarżąca legitymuje się ostateczną decyzją przyznającą jej uprawnienia do prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych, wydaną na podstawie przepisów poprzednio obowiązującej ustawy 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, z czego wynika obowiązek regulowania zryczałtowanego podatku w wysokości wyższej niż 180 euro miesięcznie;

- Kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 509 oraz 510 i następnych tej ustawy, poprzez ich zastosowanie oraz uznanie, że cesja wierzytelności przewidziana umową z dnia 16 kwietnia 2010 r. zawarta pomiędzy zbywcą K. a nabywcą V. w zakresie posiadanej przez zbywcę wymagalnej wierzytelności wobec Skarbu Państwa, nie była skuteczna;

-BGB (niemieckiego kodeksu cywilnego), w szczególności art. 398-413 BGB poprzez ich niezastosowanie, w sytuacji gdy stosownie do obowiązujących przepisów umowa cesji wierzytelności z dnia 16 kwietnia 2010 r. zawarta pomiędzy zbywcą K., a nabywcą V., winna być oceniana wg tych unormowań.

Ponadto Skarżącą podniosła zarzuty naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

- art. 64 Ordynacji podatkowej, poprzez niedokonanie potrącenia zaległości podatkowej w podatku od gier wraz z odsetkami ze zgłoszonymi przez spółkę wymagalnymi wierzytelnościami posiadanymi wobec Skarbu Państwa, nabytymi na podstawie umowy z dnia 16 kwietnia 2010 r.,dokonanie błędnej subsumpcji, poprzez mylne uznanie stanu faktycznego ustalonego w sprawie za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej albo, że ustalonego stanu faktycznego błędnie nie podciągnięto pod hipotezę normy prawnej, niewydanie przez organy celne decyzji o potrąceniu w zakreślonym tym przepisem terminie 7 dni;

- art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez prowadzenie postępowania podatkowego w sposób sprzeczny z zasadą prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, a zwłaszcza zobowiązanie skarżącej do składania organowi wyroków sądu administracyjnego z uzasadnieniami, których treść winna być organom podatkowym znana z urzędu, zażądania bez upoważnienia umowy cesji wierzytelności zawartej pomiędzy zbywcą K., a nabywcą V., pomimo że został zawiadomiony o cesji długu przez wierzyciela Skarbu Państwa K.;

- art. 122 Ordynacji podatkowej, poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych działań zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a zwłaszcza: zaniechanie wszechstronnego i wyczerpującego zebrania dowodów w sprawie, np. brak wystąpienia do sądu powszechnego celem ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego - umowy cesji wierzytelności, pomiędzy zbywcą K., a nabywcą V.,

- niewystarczające odniesienie się w uzasadnieniu decyzji do powołanych przez Skarżacą i znajdujących się w aktach orzeczeń sądowych - sądów pracy i sądów administracyjnych;

- art. 124 Ordynacji podatkowej, poprzez niewystarczające, a w niektórych sytuacjach błędne wyjaśnienie przesłanek, którymi organy kierują się przy załatwieniu sprawy, szczególnie w sytuacji,gdy strona w postępowaniu nie jest zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika tj. działanie sprzeczne z zasadą "Legem brevem esse oportet, quo facilius ab imperitis teneatur"

- art. 125 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez dopuszczenie do przewlekłości postępowania, co skutkowało narażeniem skarżącej na szkodę,

- art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej, poprzez zaniechanie uchylenia decyzji organu pierwszej instancji oraz przekazania sprawy temu organowi do ponownego rozpoznania, pomimo zaistnienia przesłanek.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej w T. wniósł o jej oddalenie.

3. Uzasadniając wydany wyrok Sąd I instancji wskazał, że instytucja potrącenia (kompensaty) stanowi jedną z form wygasania zobowiązań i wykorzystywana jest także w określonym zakresie w prawie podatkowym, stanowiąc szczególny sposób zapłaty podatku. W prawie podatkowym potrącenie może być dokonane jedynie przy spełnieniu warunków, m.in. określonych w art. 64 Ordynacji podatkowej. Przepis ten zawiera zamknięty katalog wierzytelności, które mogą podlegać potrąceniu. A zatem warunkiem koniecznym kompensaty jest, aby wierzytelność dotyczyła Skarbu Państwa i obejmowała tytuły ściśle określone przez prawo.

Sąd I instancji zauważył, że przedmiot sporu dotyczy tego, czy przedmiotowa wierzytelność może być zaliczona do ustanowionego w art. 64 § 1 Ordynacji podatkowej katalogu wierzytelności mogących podlegać potrąceniu, a w szczególności, czy wierzytelność ta wynika z prawomocnego wyroku sądowego wydanego na podstawie art. 417 lub 417² Kodeksu cywilnego (art. 64 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.). Powołany przepis art. 417 Kodeksu cywilnego przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną przez niezgodnie z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Z kolei art. 417² Kodeksu cywilnego określa zakres odpowiedzialności odszkodowawczej za wyrządzoną szkodę na osobie, powstałej w związku z wykonywaniem władczych działań władzy publicznej, nawet gdy działania te nie naruszają prawa. Sąd I instancji wskazał, że wierzytelność przedstawiona przez Skarżącą wynikała z prawomocnych wyroków ustalających okresy obejmowania pracowników Spółki K. ubezpieczeniem społecznym: emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym, a także z wyroku sądu administracyjnego uchylającego decyzje organów podatkowych w przedmiocie wymiaru opłaty skarbowej. W związku z powyższym Sąd I instancji stanął na stanowisku, że przedstawione do potrącenia wierzytelności Skarżącej wobec Skarbu Państwa nie wynikały z prawomocnego wyroku wydanego na podstawie powołanych przepisów Kodeksu cywilnego, formułujących odpowiedzialność odszkodowawczą w związku z wykonywaniem władzy publicznej, tj. nie wynikały z art. 417 lub 417² KC.

Ustosunkowując się do wskazanych w skardze zarzutów, Sąd I instancji zgodził się z organem odwoławczym, że w niniejszej sprawie, której przedmiotem było wydanie rozstrzygnięcia w kwestii potrącenie wierzytelności podatnika wobec Skarbu Państwa z jego zaległością podatkową, nie stosowano powołanych przez Skarżącą przepisów prawa materialnego, gdyż przepisy te nie dotyczą analizowanego zagadnienia, a tym samym nie mogło dojść do ich naruszenia (chodzi o przepisy ustawy o grach hazardowych, Dyrektywy 98/34/WE, Konstytucji RP, Kodeksu cywilnego czy też niemieckiego Kodeksu cywilnego - BGB). Zdaniem Sądu I instancji, organy podatkowe nie naruszyły również wskazanych przez Skarżącą zasad postępowania podatkowego oraz przepisów odnoszących się do postępowania dowodowego, a tym samym podniesienie i tych zarzutów, nie mogło doprowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji.

4. Od powyższego wyroku Skarżąca wniosła skargę kasacyjną. Zaskarżając wyrok w całości podniosła zarzuty:

Naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy - art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270, dalej - "P.p.s.a."), a w szczególności:

- art. 134 § 1 P.p.s.a., poprzez nierozstrzygnięcie sprawy w jej granicach oraz ograniczenie rozpoznania sprawy do kwestii odmowy potrącenia wierzytelności wobec Skarbu Państwa z zaległością podatkową Skarżącej, przy niemal całkowitym pominięciu innych bardzo istotnych zarzutów podniesionych w skardze,

- art. 141 § 4 P.p.s.a., poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, a zwłaszcza brak syntetycznego spojrzenia na sprawę powodującego, że nie doszło do rozważenia przez Sąd I instancji pełnej argumentacji - wszystkich zarzutów Skarżącej, zaprezentowanej w skardze w sposób odpowiedni do jej realiów i potrzeb,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a., poprzez przyjęcie, że Skarżąca nie kwestionowała zasadności wysokości należnego podatku od gier wprowadzonych przez art. 139 ust. 1 u.g.h.,

- art. 64 Ordynacji podatkowej, poprzez niedokonanie potrącenia zaległości podatkowej w podatku od gier ze zgłoszonymi przez skarżącą wymagalnymi wierzytelnościami posiadanymi wobec Skarbu Państwa, nabytymi na podstawie umowy z 16.04.2010 r. w sprawie nabycia tych wierzytelności od K. z siedzibą w I. oraz wydanie decyzji w tej sprawie z naruszeniem siedmiodniowego terminu.

Naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 174 pkt 1 P.p.s.a. - przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności

- art. 8 pkt 1 i art. 9 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz § 1 ust. 1, § 8 ust. 1-3 i § 9 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 ze zm.), które transponuje przepisy tej dyrektywy do prawa krajowego przez ich niezastosowanie tj. niewykonanie przez Rzeczpospolitą Polską jako Członka Unii Europejskiej obowiązku notyfikowania Komisji Europejskiej każdego projektu przepisów technicznych, w zakresie zmian ustawy o grach i zakładach wzajemnych, tj. ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, co skutkuje potencjalnym brakiem mocy prawnej przepisów tej ustawy,

- art. 2, art. 21. art. 32 i art. 64 ust. 1. Konstytucji RP, wobec braku przy wprowadzaniu do obrotu prawnego przepisów ustawy o grach hazardowych przepisów przejściowych, poprzez naruszenie zasad ochrony praw nabytych, własności, lojalności państwa wobec adresata norm prawnych oraz braku poszanowania przez ustawodawcę interesów podmiotów w toku,

- art. 139 ust. 1 u.g.h., poprzez jego bezzasadne zastosowanie, w sytuacji gdy do wystawianych przez Skarżącą deklaracji POG winien mieć zastosowanie art. 45a ust. 1 poprzednio obowiązującej ustawy o grach i zakładach wzajemnych.

5. W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik Dyrektora Izby Celnej

w T. wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

6. Skarga kasacyjna zbadana zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a., czyli w granicach wyznaczonych jej zarzutami, nie zasługiwała na uwzględnienie i jako taka podlegała oddaleniu.

W sytuacji, gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania (czyli tak jak na gruncie niniejszej sprawy), to w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegają zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego. Dopiero bowiem po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy, albo że nie został skutecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumpcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez Sąd przepis prawa materialnego (zob. wyrok NSA z dnia 9 marca 2005 r., sygn. akt FSK 618/04, ONSAiWSA 2005/6/120).

Zgodnie z art. 174 pkt 2 P.p.s.a, dla skuteczności zarzutu naruszenia przepisów postępowania konieczne jest wykazanie, że przedstawione w skardze kasacyjnej uchybienia takim przepisom, mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Gdyby zatem uchybienia te nie wystąpiły, to rozstrzygnięcie sprawy mogłoby być odmienne. Zdaniem składu orzekającego, w skardze kasacyjnej nie wykazano, aby zaskarżony w sprawie wyrok Sądu I instancji był taką wadą obarczony.

W pierwszej kolejności za całkowicie chybiony uznać należało zarzut naruszenia art. 134 P.p.s.a., którego to naruszenia autor skargi kasacyjnej dopatrywał się w ograniczeniu rozpoznania sprawy do kwestii odmowy potrącenia wierzytelności wobec Skarbu Państwa z zaległością podatkową Skarżącej.

Zgodnie z art. 134 P.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Rozstrzygnięcie "w granicach danej sprawy" oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. Na tle komentowanego przepisu szczególnego znaczenia nabiera więc zagadnienie tożsamości sprawy administracyjnej. Należy w związku z tym zauważyć, że zgodnie z powszechnym stanowiskiem doktryny (por. np. B. Adamiak, glosa do wyroku NSA z dnia 23 stycznia 1998 r., I SA/Gd 654/96, OSP 1999, z. 1, s. 51) na sprawę administracyjną w znaczeniu materialnym składają się elementy podmiotowe i przedmiotowe, a zatem przy ustalaniu tożsamości sprawy należy badać te właśnie elementy. Tożsamość elementów podmiotowych, o tożsamość podmiotu będącego adresatem praw lub obowiązków, a tożsamość przedmiotowa to tożsamość treści tych praw i obowiązków oraz ich podstawy prawnej i faktycznej.

W orzecznictwie podkreśla się, że sąd administracyjny nie jest wprawdzie związany granicami skargi, "ale zawsze jest związany granicami sprawy, w której skarga została wniesiona i nie może swoimi ocenami prawnymi [...] wkraczać w sprawę nową w stosunku do tej, która była albo powinna być przedmiotem postępowania administracyjnego i wydawanych w nim decyzji administracyjnych" (por. wyrok NSA z dnia 20 listopada 1997 r., SA/Łd 2572/95, Pr. Gosp. 1998, nr 5, s. 36). W podobny sposób ujęto tę kwestię w uchwale NSA z dnia 3 lutego 1997 r., OPS 12/96, ONSA 1997, Nr 3, poz. 104, w której stwierdzono, że: "W postępowaniu sądowadministracyjnym wprawdzie obowiązuje zasada niezwiązania sądu granicami skargi (art. 51 ustawy o NSA), jednakże nie oznacza ona, że sąd nie jest związany granicami przedmiotu zaskarżenia, którym jest konkretny akt lub czynność, kwestionowane przez uprawniony podmiot".

W tym miejscu podkreślić należy, że rozpoznawana sprawa dotyczy kwestii potrącenia wierzytelności wobec Skarbu Państwa z zaległością podatkową Skarżącej. Podstawę prawną wniosku Skarżącej oraz decyzji organów podatkowych stanowił art. 64 § 1 Ordynacji podatkowej. W tak wyznaczonych granicach sprawy orzekał Sąd I instancji. Dlatego też, kwestia zasadności wymiaru ciążącego na Skarżącej zobowiązania w podatku od gier, jak również problematyka notyfikacji ustawy o grach hazardowych, nie mogły być przedmiotem oceny w ramach trybu uruchomionego na podstawie art. 64 § 1 Ordynacji podatkowej. Nie jest to bowiem tryb właściwy tak dla wiążącego ustalenia wymiaru tego zobowiązania, jak i badania ewentualnych naruszeń dyrektyw wspólnotowych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że nie zasługuje on na uwzględnienie.

W istocie, Sąd I instancji nie odniósł się szczegółowo do niektórych zarzutów skargi, w tym w zakresie ustawy o grach hazardowych, Dyrektywy 98/34/WE, Konstytucji RP, Kodeksu cywilnego, BGB, czy też zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Podkreślić jednak należy, jak zasadnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że w sprawie nie stosowano powołanych przez Skarżącą przepisów prawa materialnego, gdyż przepisy te nie dotyczyły przedmiotu sprawy. Tym samym wypowiedź Sądu w tym zakresie mogłaby stanowić orzekanie poza granicami sprawy.

Jeżeli chodzi z kolei o jedynie ogólnikowe odniesienie się przez Sąd I instancji do podniesionych w skardze zarzutów naruszenia przepisów postępowania, to powyższe nie stanowi uchybienia, które miałoby istotny wpływ na wynik sprawy.

Zauważyć bowiem należy, że podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. wskazuje, że rozstrzygającym jest nie zarzucany sposób naruszenia, lecz jego skutki mierzone wpływem na wynik sprawy. Musi to być wpływ istotny. Ustawa z góry eliminuje każdy inny - nie mający takiego charakteru - wpływ. Oznacza to, że uwzględnienie skargi kasacyjnej opartej na omawianej podstawie z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. wymaga, aby - poza naruszeniem przepisów postępowania - skarżący w skardze wykazał, że następstwa stwierdzonych wadliwości postępowania były tego rodzaju lub skali, iż kształtowały lub współkształtowały treść zaskarżonego w sprawie orzeczenia. Autor skargi kasacyjnej nie wyjaśnił w jaki sposób powyższe naruszenia miały mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Innymi słowy, nie przedstawił w czym - jego zdaniem - tkwił tego rodzaju wpływ, a przecież jest to niezbędne dla żądania uchylenia zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do powyższego zarzutu należy również zauważyć, że nie można obowiązku "przedstawienia stanu sprawy", o którym mowa w art. 141 § 4 P.p.s.a., rozumieć jako obowiązku szczegółowego i drobiazgowego odniesienia się do wszystkich podniesionych w skardze zarzutów. Przedstawienie stanu sprawy (podobnie jak i zarzutów skargi, stanowisk pozostałych stron oraz wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia) ma być "zwięzłe", co należy rozumieć w ten sposób, że sąd administracyjny powinien się odnieść wyłącznie do kwestii istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, aby nie czynić wywodu nadmiernie rozbudowanym, a przez to niejasnym (zob. wyrok NSA z dnia 29 lutego 2008 r., sygn. akt II FSK 1801/06, wyrok NSA z 13 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1218/09 - publ. w internetowej bazie orzeczeń, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

Niezasadny jest zarzut autora skargi kasacyjnej, w którym wskazuje on na naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a., poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że Skarżąca nie kwestionowała zasadności wysokości należnego podatku od gier przewidzianej przez art. 139 ust. 1 u.g.h. W uzasadnieniu tego zarzutu podniesiono, że Sąd I instancji oddalił skargę, mimo naruszenia przez organy art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej, czym usankcjonował zgodność z prawem rozstrzygnięcia opartego na niepełnym, a w konsekwencji niezgodnym z rzeczywistością stanie faktycznym.

Zauważyć należy, że w istocie zarzut ten - podobnie jak podniesiony w skardze kasacyjnej jako pierwszy, zarzut naruszenia art. 134 § 1 P.p.s.a. - stanowi nieudolną próbę podważenia ustaleń faktycznych, przy czym nie w zakresie będącej przedmiotem rozstrzygania kwestii zasadności odmowy dokonania potrącenia na podstawie art. 61 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, ale dotyczącym ustalenia wysokości ciążącego na Skarżącej zobowiązania z tytułu podatku od gier, co jak już było wcześniej wyjaśniane, nie może być przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu.

Rzeczywiście, Sąd I instancji przechodząc od merytorycznej oceny wystąpienia w sprawie przesłanek z art. 64 § 1 Ordynacji podatkowej, nie odniósł się do kwestii sporu, co do wysokości ciążącej na Skarżącej zaległości podatkowej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd ten wskazał jedynie, że “między stronami nie ma rozbieżności co do tego, iż na stronie skarżącej ciążyła zaległość podatkowa". Zauważyć jednak należy, że cytowana wypowiedź Sądu I instancji dotyczy okoliczności związanych ze złożeniem wniosku o potrącenie, w którym Skarżąca nie kwestionowała wysokości podatku. Zarzuty dotyczące wysokości zobowiązania w podatku od gier pojawiły się dopiero na etapie skargi do Sądu I instancji. Tym samym badając legalność zaskarżonych decyzji Sąd I instancji zasadnie przyjął niesporny charakter zaległości Skarżącej. Dodatkowo, należy mieć na uwadze, że kwestionowanie w rozpoznawanej sprawie wysokości zobowiązania podatkowego jest o tyle niezrozumiałe, że już sama ta okoliczność stanowi podstawę do odmowy dokonania potrącenia. Skoro bowiem sporna jest kwestia wysokości wzajemnych świadczeń to nie jest możliwe dokonanie ich potrącenia. Innymi słowy, w sytuacji gdy Skarżąca kwestionuje wysokość zobowiązania, które chce skompensować z wierzytelnością, nie ma podstaw do występowania z wnioskiem z art. 64 § 1 Ordynacji podatkowej.

Niezrozumiałe jest wskazanie jako naruszenie przez Sąd I instancji przepisów postępowania - art. 64 § 1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten jest bowiem przepisem materialnoprawnym. Ponadto, Sąd nie mógł naruszyć przepisów postępowania poprzez niedokonanie potrącenia, bowiem Sąd takiego potrącenia nie dokonuje. Sąd mógłby ewentualnie naruszyć prawo materialne, poprzez dokonanie błędnej wykładni tego przepisu, ewentualnie nie zastosowanie w sprawie, przy czym skutecznie takiego zarzutu nie postawiono.

Jedynie wyjaśniająco wskazać należy, że dla dokonania potrącenia na podstawie art. 64 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, konieczne jest przede wszystkim istnienie niespornej wierzytelności wobec Skarbu Państwa, o której mowa w tym przepisie. Z kolei z ustaleń Sądu I instancji - których w skardze kasacyjnej skutecznie niezakwestionowano - wynika, że Skarżąca nie legitymuje się tego typu tytułem.

Tym samym przepis art. 64 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej nie mógł mieć w sprawie zastosowania. W konsekwencji dalsze rozważania w tej kwestii są zbędne.

Za całkowicie chybione uznać należy podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego. Zarzuty te sprowadzają się wyłącznie do kwestii zasadności wymiaru ciążącego na Skarżącej zobowiązania w podatku od gier oraz problematyki notyfikacji ustawy o grach hazardowych. Przepisy powołane w skardze kasacyjnej nie były i nie mogły być w sprawie zastosowane. Jak już to było bowiem kilkukrotnie wskazywane, kwestia wysokości zobowiązania w podatku od gier nie mogła być przedmiotem oceny w ramach trybu uruchomionego na podstawie art. 64 § 1 Ordynacji podatkowej.

Z przytoczonych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Natomiast w zakresie kosztów postępowania kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 204 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Na podstawie wykładni systemowej § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a - c rozporządzenia przyjęto bowiem, że za sporządzenie i wniesienie odpowiedzi na skargę kasacyjną oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym przysługuje wynagrodzenie określone na zasadach wynikających z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a) tego aktu prawnego, co znajduje potwierdzenie w uchwale NSA z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. akt II FPS 4/12. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono zatem jak w punkcie drugim sentencji, zasądzając kwotę 240 zł.