IV SA/Wa 2150/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] maja 2012 roku, nr [...] Wójt Gminy L. umorzył, jako bezprzedmiotowe postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody dla Z. produkcji i sprzedaży betonu, zlokalizowanego na działce o nr ew. nr [...] w W.

W uzasadnieniu decyzji Wójt gminy wskazał, że J. i B. S. działający, jako Spółka Jawna w piśmie z dnia 8 listopada 2010 roku domagali się wydania decyzji o odmowie zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie zakładu do produkcji betonu. Zdaniem wnioskodawców z uwagi na fakt, że w dniu [...] października 2010 roku Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w W. odmówił uzgodnienia tego przedsięwzięcia jest to dla Wójta Gminy L. wiążące, a w konsekwencji jest on zobowiązany do wydania żądanej przez nich decyzji.

Zdaniem Wójta Gminy jest to pogląd pozbawiony podstaw prawnych. Ani postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, ani żądanie zgłoszone przez J. i B. S. nie skutkują powstaniem obowiązku wszczęcia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji. Wydanie przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska postanowienia z dnia [...] października 2010 roku nie powoduje bowiem eliminacji z obrotu prawnego decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji w postaci zakładu produkcji betonu wydanej w dniu [...] lipca 2006 roku. Nadto brak jest wniosku podmiotu uprawnionego do żądania wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Co więcej przedsięwzięcie jest już zrealizowane a sam zakład jest użytkowany.

Decyzją z dnia [...] lipca 2012 roku, nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołania J. i B. S., utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy L. z dnia [...] maja 2012 roku.

W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że dopóki orzeczenie rozstrzygające daną sprawę w sposób ostateczny funkcjonuje w obrocie prawnym kolejne postępowanie w tej samej sprawie jest bezprzedmiotowe. Dopiero eliminacja z obrotu prawnego takiego rozstrzygnięcia (w trybie prawem przewidzianym) otwiera możliwość wydania ponownego rozstrzygnięcia w tej samej sprawie.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyło P.H.U. B. i J. S. C. Sp. j. z siedzibą w W., podnosząc zarzut naruszenia art. 7 K.p.a., art. 8 K.p.a. oraz art. 77 § 1 K.p.a. poprzez dokonanie powierzchownej analizy istoty problematyki wynikającej z decyzji organu I instancji i nieodniesienie się do wszystkich zarzutów zawartych w odwołaniu.

Nadto, zdaniem skarżących, organ odwoławczy w sposób niedopuszczalny ograniczył zakres ustaleń merytorycznych mających, wpływ na treść rozstrzygnięcia, dotyczących np. decyzji Regionalnego Dyrektora Ochrony środowiska z dnia [...] października 2010 roku. Organ odwoławczy, w ocenie skarżących, nie wyjaśnił dokładnie okoliczności sprawy oraz nie dokonał wyczerpującej oceny materiału dowodowego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podzielić należy stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego, że nie jest dopuszczalne wydanie kolejnej decyzji w sprawie, która została już rozstrzygnięta inną decyzją ostateczną. W Kodeksie postępowania administracyjnego nie ma przepisu, który wprost zakazywałby wydawania decyzji w sprawie rozstrzygniętej już inną decyzją ostateczną, jednakże pogląd taki znajduje uzasadnienie w treści art. 156 § 1 K.p.a. Z przepisu tego wynika, że organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Skoro ustawodawca uznaje, że wydawanie decyzji w sprawie rozstrzygniętej już inną decyzją ostateczną stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności tej decyzji, to oznacza to, że uznaje taką sytuację za niedopuszczalną.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że w obrocie prawnym funkcjonuje decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie zakładu produkującego beton. Jest to decyzja Wójta Gminy w L. z dnia [...] lipca 2006 roku, nr [...] (k – 2 akt administracyjnych).

Stanowisko skarżących sprowadza się do poglądu, że wydanie przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska postanowienia z dnia [...] października 2010 roku o odmowie uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięcia w postaci zakładu produkcji betonu powoduje konieczność "reaktywacji" potrzeby wydania decyzji o odmowie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia (str. 4 skargi).

Z przytoczonego wyżej poglądu można wnioskować, że skarżący uważają, iż wydanie przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska postanowienia z dnia [...] października 2010 roku skutkuje automatycznym wyeliminowaniem z obrotu prawnego decyzji Wójta Gminy w L. z dnia [...] lipca 2006 roku, nr [...] bądź też, że skarżący uważają, iż funkcjonowanie tej decyzji w obrocie prawnym, nie stoi na przeszkodzie wydaniu kolejnej decyzji, która tym razem będzie decyzją odmawiającą ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację inwestycji.

Obydwa te poglądy, zdaniem Sądu, są niezasadne. Żaden przepis K.p.a., jak też żaden inny przepis obowiązującego w Polsce prawa, nie przewiduje eliminacji z obrotu prawnego z mocy prawa ostatecznej decyzji administracyjnej w związku z nieuzyskaniem przez organ prowadzący postępowanie główne uzgodnienia innego organu. Żaden przepis K.p.a., jak też żaden inny przepis obowiązującego w Polsce prawa, nie przewiduje również w przypadku nieuzyskania przez organ prowadzący postępowanie główne uzgodnienia innego organu, możliwości wydania kolejnej decyzji odmawiającej ustalenia środowiskowych uwarunkowań, bez eliminacji z obrotu prawnego wydanej wcześniej, ostatecznej decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania.

W czasie wydawania przez Wójta Gminy w L. decyzji z dnia [...] lipca 2006 roku o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia Wójt dysponował postanowieniem Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2006 roku, znak [...] uzgadniającym planowane przedsięwzięcie, aczkolwiek nie było to postanowienie ostateczne. Postanowienie to zostało następnie uchylone postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. [...] lipca 2006 roku, nr [...]. Postępowanie wpadkowe, jakim jest postępowanie uzgodnieniowe było kontynuowane już przez inny organ administracji, którym był Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska. Organ ten postanowieniem z dnia [...] października 2010 roku, nr [...] odmówił uzgodnienia planowanego przedsięwzięcia.

Podkreślić należy, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie dokonywał oceny zgodności z prawem decyzji Wójta Gminy w L. z dnia [...] lipca 2006 roku o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. W niniejszej sprawie istotnym jest jedynie fakt, że decyzja ta jest ostateczna i funkcjonuje w obrocie prawnym. Wskazać chociażby należy, że w uzasadnieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2011 roku, sygn. akt II OSK 1509/10, zawarte zostało stwierdzenie, że zostało z urzędu wznowione postępowanie w sprawie zakończonej ostateczną decyzją Wójta Gminy L. z dnia [...] lipca 2006 roku.

Stwierdzić należy, że nie zostało przeprowadzone żadne postępowanie, w wyniku którego decyzja Wójta Gminy L. z dnia [...] lipca 2006 roku zostałaby wyeliminowana z obrotu prawnego.

Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu oznacza, że decyzja taka dotknięta jest wadą, która stanowi podstawę wznowienia postępowania, w którym została wydana. Brak takiego stanowiska nie oznacza natomiast, że decyzja wydana przez organ główny zostaje wyeliminowana z obrotu prawnego z mocy prawa. W konsekwencji wydanie przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska postanowienia z dnia [...] października 2010 roku o odmowie uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięcia w postaci zakładu produkcji betonu nie oznacza, że decyzja Wójta Gminy L. z dnia [...] lipca 2006 roku została wyeliminowana z obrotu prawnego. W sytuacji, gdy decyzja Wójta Gminy L. funkcjonuje w obrocie prawnym, nie jest też możliwe wydanie przez Wójta Gminy kolejnej decyzji w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia. Odnosi się to zarówno do decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania, jak i do decyzji odmawiającej ustalenia tych uwarunkowań. Byłoby to bowiem rozstrzygnięcie w sprawie rozstrzygniętej już decyzją ostateczną. Postępowanie wszczęte w sprawie wydania takiej decyzji powinno zostać umorzone, jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 105 § 1 K.p.a.

Odnosząc się do zarzutu, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. utrzymało w mocy decyzję "w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia", zaś w uzasadnieniu decyzji wskazano, że postępowanie odwoławcze dotyczy decyzji "Wójta Gminy L., który umorzył postępowanie w sprawie uzgodnienia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia" (str. 4 skargi) stwierdzić należy, że jest to omyłka, która nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Nie ulega wątpliwości, że Wójt Gminy L. decyzją z dnia [...] maja 2012 roku, nr [...] umorzył postępowanie "w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody dla Zakładu Produkcyjno – Usługowego przeznaczonego do produkcji i sprzedaży betonu zlokalizowanego na działce nr [...] w W.". Wynika to wprost z osnowy tej decyzji.

Odwołanie wniesione przez skarżących dotyczyło wyżej wymienionej decyzji (k – 9 akt administracyjnych).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze jednoznacznie wskazało, że rozpoznało odwołanie "od decyzji znak [...] z dnia [...] maja 2012 roku wydanej przez Wójta Gminy L. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na produkcji i sprzedaży betonu na działce nr ew. [...] w W.". Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzekło o utrzymaniu w mocy tej właśnie decyzji.

Także w uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że "prowadzenie ponownego postępowania w sprawie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody dla tego samego przedsięwzięcia nie znajduje podstawy prawnej" oraz, że "konsekwencją powyższych ustaleń była konieczność umorzenia postępowania w sprawie wydania tzw. decyzji środowiskowej".

Stwierdzenie przez Samorządowe Kolegium na wstępie uzasadnienia zaskarżonej decyzji, że "Decyzją znak: [...] z dnia [...] maja 2012 r. Wójt Gminy L. umorzył w całości jako bezprzedmiotowe postępowanie w sprawie uzgodnienia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na produkcji i sprzedaży betonu na działce nr ew. [...] w W." jest niczym innym, jak omyłką. Jest to niewątpliwie naruszenie art. 107 § 3 K.p.a., które nie miało jednak żadnego wpływu na treść rozstrzygnięcia. Analiza akt sprawy oraz analiza całości zaskarżonej decyzji nie pozostawia bowiem wątpliwości, że organ odwoławczy utrzymał w mocy rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a nie o umorzeniu postępowania w sprawie uzgodnienia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zarzut skarżących opiera się na przytaczaniu fragmentu uzasadnienia decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego i formułowaniu na jego podstawie poglądu, z pominięciem całości argumentacji zawartej w tej decyzji.

Odnośnie do zarzutu nienależytego ustalenia kręgu stron postępowania stwierdzić należy, że są to hipotetyczne rozważania skarżących. Nie ulega wątpliwości, że skarżący byli stroną postępowania administracyjnego, które zakończyło się wydaniem zaskarżonej do sądu decyzji. Tylko skarżący składali odwołanie od decyzji organu I instancji oraz skargę do sądu administracyjnego. Organy administracji zagwarantowały skarżącym możliwość czynnego udziału w postępowaniu.

Wskazać należy, że pełnomocnik skarżących w piśmie procesowym z dnia 27 października 2011 znajdującym się w aktach sprawy o sygn. IV SA/Wa 1531/11 (k – 39 do 41 tychże akt) stwierdził co następuje: "Informacyjnie podaję, że wyrokiem z dnia 26 października 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej "P. SP. z o.o., Spółka Komandytowo – Akcyjna /teraz G. sp. z o.o./ od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2010 roku, sygn. akt IV SA/Wa 202/10 oddalił skargę P. SP. z o.o., Spółka Komandytowo – Akcyjna".

Także w piśmie procesowym z dnia 5 października 2012 roku (k – 30 akt. sprawy o sygn. IV SA/ Wa 2150/12) pełnomocnik skarżących wskazał, że "Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 września 2012 r. /nieprawomocnym/ po rozpatrzeniu skargi G. sp. z o.o. (a nie "P. Spółka z o.o. P." Spółka Komandytowo-Akcyjna) (...) skargę oddalił." Stroną postępowania była więc G. sp. z o.o. Potwierdza to także treść pisma adwokat E. S. z dnia 18 lutego 2013 roku (k – 71, 72 akt. sprawy o sygn. IV SA/ Wa 2150/12), z którego wynika, że jest ona pełnomocnikiem G. sp. z o.o. Twierdzenie skarżących, że nie ustalono jednoznacznie kręgu stron postępowania jest niezasadne.

Niewątpliwie decyzja organu odwoławczego doręczana została pełnomocnikowi G. sp. z o.o. adwokat E. S. Wskazanie przez organ odwoławczy także nazwy "P. Spółka z o.o. P." Spółka Komandytowo – Akcyjna z siedzibą w R. jest niedokładnością nie mającą znaczenia dla oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji. Nie ulega wątpliwości, że stronie postępowania G. sp. z o.o. decyzja została doręczona. Faktu tego nie zmienia okoliczność, że w tzw. rozdzielniku decyzji oraz na zwrotnym poświadczeniu odbioru obok nazwy firmy G. sp. z o.o. dopisano nazwę firmy "P. Spółka z o.o. P." Spółka Komandytowo – Akcyjna z siedzibą w R.

Brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji lub stwierdzenia jej nieważności, które Wojewódzki Sąd Administracyjny byłby zobowiązany wziąć pod uwagę z urzędu.

Z powyższych względów, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.