II SA/Wa 1899/12

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji, decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2012 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, art. 97 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. nr 43, poz. 277 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję własną nr [...], którą odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] nr [...] z dnia [...] lutego 2012 r. odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji nr [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. Komendanta Powiatowego Policji w [...] w przedmiocie odmowy naliczenia i wypłaty równoważnika pieniężnego za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego za lata 2006-2011.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

R. L. jest emerytem policyjnym od dnia [...] czerwca 1989 r.

Decyzją nr [...] z dnia [...] stycznia 2002 r. Komendant Powiatowy Policji w [...] przyznał zainteresowanemu równoważnik pieniężny za remont zajmowanego lokalu, które R. L. pobierał do 2005 r.

Z dniem 1 stycznia 2006 r. weszły w życie przepisy nowelizujące rozporządzenie wykonawcze Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie zasad przyznawania, odmowy przyznania, cofania i zwracania przez policjantów równoważnika pieniężnego za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego (Dz. U. nr 100, poz. 919), które uchyliły postanowienia § 8, pozbawiając tym samym uprawnień do tego równoważnika osoby pobierające świadczenia z policyjnego zaopatrzenia emerytalnego.

Z uwagi na powyższe Komendant Powiatowy Policji w [...] na podstawie art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. w dniu [...] stycznia 2006 r. wydał decyzję nr [...], w której stwierdził wygaśnięcie własnej decyzji nr [...] z dnia [...] stycznia 2002 r. o przyznaniu zainteresowanemu przedmiotowego świadczenia. Od niniejszego rozstrzygnięcia strona nie wniosła odwołania, w związku z czym stało się ono prawomocne.

Wnioskiem z dnia 26 września 2009 r. R. L. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji, na podstawie art. 156 § 1 ust. 2 k.p.a.

Komendant Wojewódzki Policji [...] decyzją nr [...] z dnia [...] października 2009 r. odmówił stwierdzenia nieważności kwestionowanego rozstrzygnięcia, a Komendant Główny Policji decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2009 r. utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji. Na rozstrzygnięcie Komendanta Głównego Policji R. L. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. akt SA/Wa138/10 stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Komendant Wojewódzki Policji [...], realizując żądanie strony z dnia 26 września 2009 r., wydał decyzję nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r., w której stwierdził nieważność decyzji nr [...] Komendanta Powiatowego Policji w [...] z dnia [...] stycznia 2006 r. o wygaśnięciu własnej decyzji nr [...] z dnia [...] stycznia 2002 r. przyznającej R. L. prawo do równoważnika pieniężnego za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego.

W dniu 13 lutego 2012 r. zainteresowany wniósł do Komendanta Głównego Policji podanie o stwierdzenie nieważności wyżej wymienionej decyzji na podstawie przepisów art.156 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Komendant Główny Policji decyzją nr [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r. odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia KWP [...]. Pismem z dnia 23 maja 2012 r. R. L. wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji. Komendant Główny Policji w dniu [...] czerwca 2012 r. wydał decyzję nr [...], którą odmówił stwierdzenia nieważności własnej decyzji nr [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Komendant Główny Policji decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r. utrzymał w mocy własną decyzję nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji nr [...]. Na orzeczenie Komendanta Głównego Policji nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r. R. L. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Komendant Powiatowy Policji w [...] w odpowiedzi na wnioski R. L. w przedmiocie wypłaty równoważnika pieniężnego za remont zajmowanego lokalu w dniu [...] kwietnia 2011 r. wydał decyzję nr [...], w której odmówił naliczenia i wypłaty przedmiotowego świadczenia za lata 2006-2011. Zainteresowany nie skorzystał z prawa wniesienia odwołania, natomiast złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego [...], który postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011 r. skargę odrzucił.

Rozpoznając wniosek R. L. z dnia [...] stycznia 2012 r. Komendant Wojewódzki Policji [...] decyzją nr [...] z dnia [...] lutego 2012 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji nr [...] KPP w [...].

Od wyżej wymienionej decyzji KWP [...] zainteresowany złożył odwołanie do Komendanta Głównego Policji, jednocześnie dołączając wniosek o stwierdzenie jej nieważności. Odpowiadając na pismo Komendanta Głównego Policji w sprawie sprecyzowania żądań, R. L. wskazał na rozpatrzenie sprawy w trybie art.156 § 1 k.p.a.

W dniu 18 czerwca 2012 r. Komendant Główny Policji wszczął postępowanie administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji KWP [...] nr [...], zaś decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...], odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Powiatowego Policji w [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty równoważnika pieniężnego za remont lokalu za lata 2006-20011.

Wnioskiem z dnia 30 lipca 2012 r. R. L. wystąpił do Komendanta Głównego Policji o ponowne rozpatrzenie sprawy, dołączając decyzję nr [...] KPP w [...] i wskazując na błąd w umieszczonym w niej nazwisku strony.

Komendant Główny Policji wskazaną na wstępie decyzją utrzymał decyzję własną z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...].

W uzasadnieniu podał, że stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej stanowi odstępstwo od wyrażonej w w przepisie art. 16 § 1 k.p.a. ogólnej zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. W związku z tym stosowanie instytucji stwierdzenia nieważności winno odbywać się tylko wyjątkowo i może dotyczyć jedynie decyzji obarczonych szczególnie ciężkimi kwalifikowanymi wadami, gdyż pozostawienie ich w obrocie prawnym jest nie do pogodzenia z zasadą praworządności.

R. L. składając wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji nr [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji [...], jak i wnioskując o ponowne rozpatrzenie sprawy, nie wskazał jakimi wadami przedmiotowa decyzja jest obarczona. Do wniosku z dnia 30 lipca 2012 r. zainteresowany dołączył decyzję nr [...] KPP w [...], której nieważność stwierdził Komendant Wojewódzki Policji decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r.

Badając z urzędu, czy zaskarżona decyzja jest dotknięta chociażby jedną z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a., organ ich nie stwierdził i orzekł, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji.

Na decyzję Komendanta Głównego Policji nr [...]z dnia [...] sierpnia 2012 r. R. L. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z żądaniem stwierdzenia jej nieważności i uchylenie utrzymanej nią w mocy decyzji nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r.

Skarżący podniósł, iż nie zgadza się ze stanem faktycznym i prawnym zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację faktyczną i prawną.

W pismach procesowych skierowanych do Sądu z dnia 7 listopada 2012 r. i 6 lutego 2013 r. skarżący zwrócił się o niepodzielenie stanowiska organu zajętego w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Stosownie do art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga oceniana w świetle powyższych reguł nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli sądowej w niniejszej sprawie jest wydana w trybie nadzorczym ostateczna decyzja administracyjna Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] lutego 2012 r. odmawiająca stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Powiatowego Policji w [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. w przedmiocie odmowy naliczenia i wypłaty równoważnika pieniężnego za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego za lata 2006-2011. Należy przy tym zwrócić uwagę, że zgodności z prawem rozstrzygnięcia wydanego w trybie nadzwyczajnym nie można badać w identyczny sposób, jak to ma miejsce w przypadku kontroli decyzji wydanej w trybie zwykłym. Tryb, w którym wydano zaskarżoną decyzję, determinuje bowiem zakres jej sądowej kontroli. Sąd dokonujący kontroli decyzji wydanej w trybie nadzorczym obowiązany jest uwzględnić, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji odmawiającej stwierdzenia nieważności innego rozstrzygnięcia nie może polegać na prostej weryfikacji oceny dokonanej przez organ w tamtym pierwszym postępowaniu nadzorczym. Przedmiotem kontroli pod względem przesłanek nieważności nie jest bowiem ponownie decyzja wydana w trybie zwykłym, która była przedmiotem kontroli w pierwszym postępowaniu nadzorczym, ale decyzja wydana w wyniku tej kontroli i jej ewentualne wady skutkujące nieważnością.

W ocenie Sądu Komendant Główny Policji prawidłowo uznał, że nie zachodzi podstawa do stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Wojewódzkiego Polijci [...] z dnia [...] lutego 2012 r. odmwiającej stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Powiatowego Policji w [...] nr [...]z dnia [...] grudnia 2012 r.

Wskazał, iż zgodnie z art. 156 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:

1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości,

2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa,

3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną,

4) została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie,

5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały,

6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą,

7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.

Poza zarzutami strony podniesionymi w pismach z dnia 2 i 9 lipca 2012 r. organ zbadał z urzędu, czy zaskarżona decyzja jest dotknięta chociażby jedną z wad wymienionych w powołanym przepisie art. 156 § 1 k.p.a. i wykazał, iż decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] nr [...] z dnia [...] lutego 2012 r. nie jest obarczona takimi wadami.

Z tych względów zarzuty skargi należy uznać za nieuzasadnione i dlatego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w wyroku.