II SA/Rz 942/12

Uzasadnienie

Sygn. II SA/Rz 942/12

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi T. K. jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: "SKO" lub "Kolegium") z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...], którym utrzymało w mocy własne postanowienie z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...]. Orzeczenia te zapadły w następującym stanie sprawy:

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. Wójt Gminy [...] udzielił E. J. zezwolenia na usunięcie z działki nr ewid. 182 w S. drzew gatunku klon i jesion, odstępując od pobrania opłaty. Termin usunięcia drzew wyznaczono do dnia 31 grudnia 2012 r.

W podaniu z dnia 14 maja 2012 r. T. K. zawarł żądanie stwierdzenia nieważności ww. decyzji. Wnioskodawca podał, że na działce nr ewid. 182 nie rosły żadne drzewa. Znajdowały się one natomiast na jego działce o nr ewid. 181. Drzewa te w jego ocenie zostały za zgodą Wójta wycięte przez E. J. W przekonaniu T. K. ww. decyzja została skierowana do osoby nie będącej stroną.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2012 r. SKO odmówiło wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Podstawą prawną rozstrzygnięcia były przepisy art. 17 pkt 1, art. 61a i art. 157 w zw. z art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn.zm., dalej zwana: "k.p.a.").

SKO podało, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności może być wszczęte na wniosek strony lub z urzędu przez organ wyższego stopnia nad organem, który wydał kwestionowaną decyzję. W rozumieniu przepisu art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Z przepisu art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220 z późn. zm., dalej zwana: "u.o.p.") wynika z kolei, że usunięcie drzew może nastąpić po uzyskaniu zezwolenia wydanego na wniosek posiadacza nieruchomości – za zgodą właściciela nieruchomości. Dowodzi to w ocenie organu, że stroną postępowania o wydanie pozwolenia na usunięcie drzewa jest wyłącznie posiadacz i właściciel nieruchomości wskazanej we wniosku o wydanie zezwolenia. Dlatego T. K. nie przysługiwał status strony w tym postępowaniu, ponieważ jest on właścicielem działki nr ewid. 181. Decyzja Wójta Gminy [...] dotyczyła natomiast zezwolenia na wycięcie drzew z działki nr 182. Kwestionowany akt nie mógł stanowić podstawy do wycięcia drzew z działki nr 181. Dlatego decyzja z dnia [...] kwietnia 2012 r. nie dotyczyła interesu prawnego T. K. Kolegium podkreśliło też, że ewentualne usunięcie przez E. J. drzew z działki nr 181 nie stanowiłoby wykonania kwestionowanej decyzji. W prowadzonym nadzwyczajnym postępowaniu organ był jednak uprawniony wyłącznie do kontroli legalności decyzji z dnia [...] kwietnia 2012 r. nie mogąc oceniać ustaleń faktycznych dokonanych poprzednio przez Wójta Gminy [...].

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy T. K. podniósł, że opisane w decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r. drzewa rosły na działce nr 181, a nie nr 182. Decyzja ta była zatem niewykonalna w sposób trwały, ponieważ na działce nr 182 nie było drzew, które można byłoby wyciąć zgodnie z jej rozstrzygnięciem.

Postanowieniem z dnia [...] lipca 2012 r. SKO, na podstawie art. 17 pkt 1, 127 § 3, 138 § 1 pkt 1 oraz 144 w zw. z 28 i 61a k.p.a., utrzymało zaskarżone postanowienie w mocy, przedstawiając argumentację zbieżną do wyrażonej w postanowieniu z dnia [...] czerwca 2012 r.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie T. K. domaga się uchylenia zaskarżonego postanowienia z powodu rażącego naruszenia prawa materialnego, prawa o ochronie środowiska i prawa własności, ewentualnie stwierdzenia nieważności z przyczyn określonych w art. 156 k.p.a. Przedstawione przez stronę zarzuty skargi są tożsame z dotychczas podnoszonymi w toku postępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas wyrażone stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270/ skargę do sądu administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Zgodnie zaś z treścią art. 111 § 1 k.p.a. strona może w terminie czternastu dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji zażądać jej uzupełnienia co do rozstrzygnięcia bądź co do prawa odwołania, wniesienia w stosunku do decyzji powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego albo sprostowania zamieszczonego w decyzji pouczenia w tych kwestiach. Jak wynika z treści art 111 § 1b k.p.a. uzupełnienie lub odmowa uzupełnienia decyzji następuje w formie postanowienia, a w takim przypadku, zgodnie z uregulowaniem zawartym w art 111 § 2 k.p.a., termin dla strony do wniesienia odwołania, powództwa lub skargi biegnie od dnia jego doręczenia lub ogłoszenia. Z lektury akt wynika, że skarżący, postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2012 r., [...] wydane w trybie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. otrzymał w dniu 14 sierpnia 2012 r. W dniu 16 sierpnia 2012 r., a więc w terminie, o którym mowa w przywołanym wyżej art. 111 § 1 k.p.a., złożył do organu wniosek o uzupełnienie treści rozstrzygnięcia tego postanowienia. W świetle naprowadzonych wyżej uregulowań, oznacza to, że termin do złożenia skargi do sądu administracyjnego biegnie od dnia doręczenia postanowienia w przedmiocie uzupełnienia, bądź odmowy uzupełnienia aktu. Skoro zatem postanowienie odmawiające uzupełnienia zostało skarżącemu doręczone w dniu 25 września 2012 r., to z tym dniem zaczął biec termin do złożenia skargi do sądu administracyjnego.

Skarżący złożył skargę do sądu administracyjnego w dniu 7 września 2012 r, a więc zanim zaczął biec trzydziestodniowy termin do jej wniesienia. Z ugruntowanego orzecznictwa sadowoadministracyjnego wynika, że orzeczenie o uzupełnieniu decyzji lub o odmowie jej uzupełnienia /bądź postanowienie w oparciu o treść art. 123 k.p.a./, nie ma samodzielnego bytu i pozostaje częścią aktu, którego uzupełnienia domaga się strona, co oznacza, że dzieli losy tego aktu, gdyż nie rozstrzyga odrębnej sprawy /tak wyrok NSA z 12 listopada 2000 r., II SA/Gd 1783/98, ONSA 2002, nr 1, poz. 23, postanowienie NSA z dnia 10 kwietnia 2008 r., I OSK 875/07, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/. Złożenie zatem przez skarżącego wniosku o uzupełnienie rozstrzygnięcia spowodowało, że termin do złożenia skargi zaczął biec dopiero od dnia doręczenia mu rozstrzygnięcia na podstawie art. 111 § 1 i § 2 k.p.a., a nie jest dopuszczalne wyprzedzające dokonanie czynności procesowej /tak postanowienie NSA z dnia 8 sierpnia 2008 r., I OSK 1067/07, postanowienie NSA z dnia 29 marca 2012 r., II OSK 721/12 http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.

W tym stanie sprawy, skoro skarga złożona została przedwcześnie, Sąd działając w oparciu o treść art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270/ skargę odrzucił.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 powołanej wyżej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.