I OZ 285/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 27 lutego 2013 r. odmówił M. M., A. M., M. P. i J. R. przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 30 stycznia 2013 r.

W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd wskazywał, że ww. wyrokiem oddalił skargę M. M., A. M., M. P. i J. R. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

W dniu 22 lutego 2013 r. skarżący wnieśli o sporządzenie uzasadnienia powyższego wyroku wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia. W uzasadnieniu wniosku stwierdzili, że - na podstawie pouczenia zawartego w piśmie z dnia 10 grudnia 2012 r., przy którym nadesłano zawiadomienie o rozprawie wyznaczonej na dzień 30 stycznia 2013 r. - sądzili, że stronie nieobecnej na rozprawie służy siedmiodniowy termin złożenia wniosku o wydanie uzasadnienia wyroku liczony od daty doręczenia odpisu sentencji wyroku.

Odmawiając przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia powyższego wyroku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarżący – pomimo wynikającego z art. 87 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. w Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej "P.p.s.a." - nie uprawdopodobnili braku winy w uchybieniu terminu do dokonania tej czynności.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, pismami z dnia 10 grudnia 2012 r. zawiadomiono skarżącego M. M. (działającego w imieniu własnym oraz jako pełnomocnika skarżących M. P. i J. R.) oraz skarżącą A. M. o rozprawie wyznaczonej na dzień 30 stycznia 2013 r. W zawiadomieniu tym, doręczonym skarżącym w dniu 14 grudnia 2012 r., pouczono, że uzasadnienie wyroku oddalającego skargę jest doręczane na wniosek strony złożony w terminie 7 dni od daty ogłoszenia wyroku. Skarżący zatem, prawidłowo pouczeni, mieli świadomość konieczności złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku oddalającego skargę.

Skarżący w złożonym przez siebie zażaleniu - wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia - wywodzili, że skierowane do nich zawiadomienie o rozprawie zawierało informację o tym, że stawiennictwo na niej nie jest obowiązkowe. Ich zdaniem oznaczało to, że Sąd godził się zastosować względem nich reguły identyczne jak w stosunku do np. obłożnie chorych osób, które nie mogą być na rozprawie z uwagi na pobyt w szpitalu. Stanowisko to – zdaniem skarżących - było tym bardziej uzasadnione, że Sąd z urzędu wiedział, że skarżący są w podeszłym wieku i zamieszkują w znacznej odległości od siedziby Sądu, a ich przybycie na rozprawę powodowałoby dla nich dużą dolegliwość i znaczny uszczerbek w budżecie.

Cytując przy tym treść pouczenia w części odnoszącej się do procedury wnoszenia o sporządzenie i doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem, którym oddalono skargę, skarżący wskazywali, że oczekiwali doręczenia sentencji wyroku, a gdy to nie następowało, podjęli telefonicznie interwencję w wyniku której otrzymali informację, iż sposób rozumienia przez nich ww. pouczenia był nieprawidłowy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 86 § 1 P.p.s.a., strona, która bez swojej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym, może złożyć wniosek o przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania określonej czynności wnosi się do sądu, w którym czynność ta miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1 ww. ustawy). Należy w nim uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 P.p.s.a.).

W niniejszej sprawie okolicznością, na którą powołują się skarżący, wnioskując o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku było dokonanie błędnej interpretacji pouczenia, którego sposób sformułowania mógł nasuwać wątpliwości co do czynności procesowych przysługujących stronie.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie można przyjąć, że powołanie się przez skarżących na błędne zrozumienie treści pouczenia świadczy o uprawdopodobnieniu przez nich braku winy w uchybieniu terminu do dokonania powyższej czynności procesowej. Należy bowiem podkreślić, że zawiadomienie o terminie rozprawy zawierało prawidłowe pouczenie, iż uzasadnienie wyroku oddalającego skargę jest doręczane stronie na wniosek złożony w terminie 7 dni od daty ogłoszenia wyroku. Takie sformułowanie pouczenia pozwala na przyjęcie, że skarżący posiadali wiedzę niezbędną do podejmowania dalszych czynności w sprawie. Nie mogli się oni zatem skutecznie powoływać na brak zrozumienia powyższej treści pouczenia zawartego w zawiadomieniu o rozprawie.

Zawiadomienie o nieobowiązkowym stawiennictwie na rozprawie nie mogło przy tym w żadnej mierze zostać potraktowane jako zaakceptowanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że skarżący będą potraktowani jako osoby chore, które nie mają możliwości stawienia się na rozprawie. Ustawodawca w ustawie - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie zróżnicował bowiem procedury ubiegania się o doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem uzależnionej od stanu zdrowia stron (uczestników) postępowania. Poza tym z treści pouczenia w żadnej mierze takiego wniosku nie da się wywieść. Wprawdzie tego rodzaju okoliczności mogły uzasadniać przywrócenie terminu do dokonania tej czynności, jednak wymagało to od zainteresowanych wskazania konkretnych powodów niemożności złożenia przez nich w zakreślonym terminie takiego wniosku, nie zaś wyłącznie na lakonicznych sformułowaniach, które skarżący przedstawili.

Podzielić zatem należy stanowisko Sądu I instancji, że skarżący we wniosku o przywrócenie terminu nie uprawdopodobnili braku winy w uchybieniu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.