V SA/Wa 2412/12

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez D. W. – prowadzącego działalność pod nazwą P. – (dalej: skarżący) jest postanowienie Dyrektora Izby Celnej w W. z [...] sierpnia 2012 r., nr [...], stwierdzające niedopuszczalność odwołania z [...] lipca 2012 r. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. z [...] czerwca 2012 r., nr [...].

Zaskarżone postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym.

Naczelnik Urzędu Celnego [...] w W. wezwaniem z [...] kwietnia 2010 r. nr [...] wszczął wobec skarżącego, czynności sprawdzające, w związku z niezłożeniem w terminie deklaracji uproszczonej nabycia wewnątrzwspólnotowego, z tytułu przemieszczenia na terytorium kraju z terytorium państwa członkowskiego pojazdu marki [...], nr identyfikacyjny [...].

Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających, postanowieniem z [...] września 2010 r. nr [...], Naczelnik Urzędu Celnego [...] w W. wszczął wobec skarżącego postępowanie podatkowe w sprawie określenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...].

Pismem z 11 października 2010 r., złożonym osobiście do akt sprawy, udział w prowadzonym przez Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. postępowaniu podatkowym, zgłosił pełnomocnik skarżącego, załączając pełnomocnictwo z 20 września 2010 r. Zgodnie z treścią przedłożonego pełnomocnictwa skarżący ustanowił w osobie adwokata K. R. pełnomocnika "(...) w sprawie prowadzonej przez Urząd Celny [...] w W. [...]".

Po przeprowadzeniu postępowania podatkowego decyzją z [...] czerwca 2012 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego [...] w W. określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marko [...] w kwocie 11.044 zł. Powyższa decyzja, została doręczona pełnomocnikowi 20 czerwca 2012 r.

Pismem z 3 lipca 2012 r. skarżący – działając za pośrednictwem pełnomocnika – wniósł odwołanie od ww. decyzji organu podatkowego I instancji.

Dyrektor Izby Celnej pismem z [...] sierpnia 2012 r., wezwał pełnomocnika skarżącego do usunięcia braków formalnych odwołania z [...] lipca 2012 r., tj. do nadesłania do sprawy oryginału pełnomocnictwa, lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa udzielonego adw. K. R., do reprezentowania skarżącego przed Dyrektorem Izby Celnej w związku z wniesionym odwołaniem od decyzji organu podatkowego pierwszej instancji. Wezwanie zawierało pouczenie, iż niedopełnienie powyższego w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie bez rozpatrzenia odwołania z [...] lipca 2012 r. Pismo zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 10 sierpnia 2012 r.

Pełnomocnik skarżącego 14 sierpnia 2012 r. odpowiedział na powyższe wezwanie nadsyłając pełnomocnictwo z 31 czerwca 2012 r. udzielone adw. K. R. do reprezentowania skarżącego "(...) w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...] w kwocie 11.044,00 zł".

Dyrektor Izby Celnej w zaskarżonym postanowieniu stwierdzającym niedopuszczalność odwołania z [...] lipca 2012 r., wskazał, że w myśl art. art. 228 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749; zwanej dalej: o.p.) – organ odwoławczy stwierdza w formie postanowienia:

1. niedopuszczalność odwołania;

2. uchybienie terminowi do wniesienia odwołania;

3. pozostawienie odwołania bez rozpatrzenia, jeżeli nie spełnia warunków wynikających z art. 222.

Dyrektor Izby Celnej wyjaśnił, że w świetle art. 228 o.p. obowiązkiem organu odwoławczego jest przeprowadzenie postępowania wstępnego, w trakcie którego bada w pierwszej kolejności dopuszczalność odwołania, a następnie terminowość jego wniesienia. Kolejność taka jest uzasadniona tym, iż w przypadku stwierdzenia niedopuszczalności odwołania, ocena zachowania terminu do jego wniesienia jest zbędna. Organ II instancji wskazał, że niedopuszczalność odwołania może wynikać zarówno ze względów podmiotowych, jak i przedmiotowych. Przyczyny o charakterze podmiotowym zachodzą wówczas, gdy odwołanie wniesione zostanie przez osobę niebędącą stroną postępowania podatkowego (np. odwołanie w imieniu własnym składa osoba niebędącą stroną w toczącym się postępowaniu).

Następnie Dyrektor Izby Celnej przywołał art. 145 § 1 o.p., w myśl którego – pisma doręcza się stronie, a gdy strona działa przez przedstawiciela - temu przedstawicielowi. Jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi (§ 2).

Dyrektor Izby Celnej zauważył, że dołączenie do akt oryginału lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa jest obowiązkiem pełnomocnika. W aktach zawsze musi być bowiem dokument, z którego wynika umocowanie do działania w imieniu strony. Następnie wskazał, że w aktach postępowania prowadzonego przez Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W., znajduje się pełnomocnictwo z 20 września 2010 r. udzielone przez skarżącego adw. K. R. Zostało ono wniesione do organu podatkowego I instancji 14 października 2010 r. i obejmuje swoim zakresem legitymację ww. osoby "(...) w sprawie prowadzonej przez Urząd Celny [...] w W. [...]". Dyrektor Izby Celnej wyjaśnił, że pod wymienionym w pełnomocnictwie numerem Naczelnik Urzędu Celnego [...] w W. prowadził czynności sprawdzające, regulowane postanowieniami działu V Ordynacji podatkowej, związane z niezłożeniem przez podatnika deklaracji uproszczonej z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...]. Istotą czynności sprawdzających jest ograniczenie ryzyka związanego z samoobliczeniem podatku przez podatnika oraz z obliczaniem wysokości zobowiązań podatkowych przez płatników. Czynności sprawdzające mają charakter formalny i wstępny. W ramach czynności sprawdzających nie można ustalać wielkości poszczególnych składników podstawy opodatkowania, a ich wykonanie nie stanowi przeszkody w podjęciu przez organ podatkowy kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego. Postępowanie wyjaśniające prowadzone w ramach przepisów działu V Ordynacji podatkowej, jest trybem konkurencyjnym dla postępowania podatkowego uregulowanego w dziale IV lub kontroli podatkowej uregulowanej w dziale VI tej ustawy. Trybów tych nie można ze sobą mieszać. W konsekwencji, z chwilą wszczęcia kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego kończy się możliwość stosowania przepisów regulujących czynności sprawdzające i należy stosować przepisy działu IV lub VI Ordynacji podatkowej. Fakt przeprowadzenia czynności sprawdzających nie wyklucza późniejszego wszczęcia postępowania kontrolnego czy podatkowego w sprawie i wydania decyzji w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze Dyrektor Izby Celnej wskazał, że pełnomocnictwo z 20 września 2010 r. jest pełnomocnictwem rodzajowym obejmującymi umocowanie pełnomocnika do dokonania określonego rodzaju czynności prawnej, nie obejmującym swoim zakresem wszelkich czynności procesowych w trakcie prowadzonego przez organ podatkowy I instancji postępowania podatkowego, dotyczy bowiem określonego rodzaju czynności, tj. czynności sprawdzających prowadzonych pod sygnaturą akt [...]. Nie dotyczy zatem postępowania podatkowego prowadzonego pod sygnaturą akt [...].

Tak więc – zdaniem organu odwoławczego – pełnomocnictwo z 20 września 2010 r. legitymizuje adw. K. R. jedynie do udziału i reprezentowania skarżącego przed Naczelnikiem Urzędu Celnego [...] w W. w czynnościach sprawdzających prowadzonych przez ten organ podatkowy pod nr [...], a nie jest wystarczające do występowania przed organem I instancji w prowadzonym postępowaniu podatkowym, zakończonym wydaniem skarżonej decyzji. Przy czym organ odwoławczy podkreślił, że w trakcie prowadzonego przez Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. postępowania podatkowego pełnomocnik nie ujawnił swojego udziału w tym postępowaniu, poprzez dołączenie do akt udzielonego pełnomocnictwa, z którego wynikałby adres do doręczeń.

Następnie Dyrektor Izby Celnej wskazał, że decyzja Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. z [...] czerwca 2012 r. została przesłana na adres adw. K. R. i pod tym adresem 20 czerwca 2012 r. doręczona. W ocenie Dyrektora Izby Celnej, mając na uwadze postanowienia art. 145 § 1 i § 2 w zw. z art. 136 o.p., wszelka korespondencja w toku postępowania podatkowego, w tym skarżona decyzja z [...] czerwca 2012 r., winna być kierowana do skarżącego i na jego adres. Pominięcie w tym zakresie właściwego sposobu doręczania pism prowadzi do wniosku, że te czynności procesowe, od ważności których niezbędne jest dokonanie skutecznego doręczenia stają się nieskuteczne.

Powyższe w opinii Dyrektora Izby Celnej powoduje, że decyzja Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. z [...] czerwca 2012 r. nie została skutecznie doręczona, a zatem nie weszła do obrotu prawnego. W związku z niedoręczeniem przedmiotowej decyzji, nie występuje w niniejszej sprawie przedmiot zaskarżenia. Wniesienie odwołania w przypadku braku przedmiotu zaskarżenia w postaci prawidłowo doręczonej decyzji skutkuje uznaniem, że takie odwołanie, stosownie do art. 228 § 1 pkt 1 o.p., jest niedopuszczalne.

Organ odwoławczy zauważył, że w trakcie postępowania odwoławczego, [...] sierpnia 2012 r., do Izby Celnej w W. wpłynęło pełnomocnictwo z 31 czerwca 2012 r. udzielone adw. K. R. do reprezentowania skarżącego "(...) w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...] w kwocie 11.044,00 zł", to jednak z tego faktu nie można wywodzić, że pełnomocnictwo to, w dacie wydania i doręczenia skarżonej decyzji, legitymizowało skarżącego do występowania przed organem podatkowym I instancji w postępowaniu podatkowym. Bowiem stosownie do treści art. 137 o.p. dopiero od dnia złożenia pełnomocnictwa aktualizują się wszelkie obowiązki organu podatkowego względem pełnomocnika.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Dyrektor Izby Celnej stwierdził, że odwołanie z [...] lipca 2012 r. należało uznać za niedopuszczalne, a sprawa wraca na etap postępowania prowadzonego przez Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W., który konwaliduje dotychczasowe wadliwe czynności.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie – złożonej w imieniu skarżącego przez adw. K. R. – zaskarżonemu postanowieniu zarzucono: naruszenie przepisów, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 228 o.p. w zw. z art. 145 § 1 o.p. i art. 136 o.p., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do uznania, iż odwołanie z [...] lipca 2012 r. jest niedopuszczalne, wobec złożenia go od decyzji która nie istnieje w obrocie prawnym, bowiem nie została doręczona stronie w osobie D. W., podczas gdy podatnik działał w niniejszym postępowaniu podatkowym przez pełnomocnika ustanowionego w osobie adw. K. R., który to pełnomocnik złożył odpis pełnomocnictwa, podejmował w toku postępowania liczne czynności faktyczne, składał wnioski dowodowe w postaci dokumentów, co do których jest oczywiste, że nie byłby w ich posiadaniu, gdyby nie działał jako pełnomocnik strony, a w konsekwencji - był uprawniony do złożenia odwołania od doręczonej decyzji, jak również wobec niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności w zakresie rozstrzygnięcia, co do umocowania pełnomocnika, a w szczególności jaka był rzeczywista wola stron co do reprezentacji, zgodnie z dyrektywą określoną w art. 65 k.c.

Wobec powyższego pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego stwierdziła, że w sprawie niniejszej, w myśl art. 136 o.p. strona mogła działać przez pełnomocnika, pełnomocnictwo zostało załączone do akt sprawy (stosownie do art. 137 § 3 o.p.), a w konsekwencji decyzja organu I instancji – zgodnie z art. 145 § 2 o.p. – została doręczona pełnomocnikowi.

Organ I instancji został zawiadomiony o ustanowieniu pełnomocnika, co więcej pełnomocnik podejmował działania w toku całego postępowania, manifestujące jego wolę reprezentacji. W tej sytuacji (zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 grudnia 2011 r. sygn. akt II FSK 1372/10) organ winien dojść do przekonania, iż skoro pełnomocnik zamanifestował swoją wolę skorzystania z udzielonego mu pełnomocnictwa, a pełnomocnictwo pozostaje w dyspozycji organu, jako złożone w sprawie podatku akcyzowego, to nie ma podstaw do przyjęcia, iż organ uznając że strona jest reprezentowana przez pełnomocnika, narusza prawo w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Bowiem istotą art. 137 o.p. jest ocena, czy w sprawie działa pełnomocnik. Nielogiczne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym wydaje się ustalenie organu, iż pełnomocnik nie był ustanowiony przez podatnika w niniejszym postępowaniu, wobec złożenia pełnomocnictwa z 20 września 2010 r. wraz z pismem z 11 października 2010 r. do sygnatury postępowania podatkowego, podejmowania przez pełnomocnika w toku postępowania licznych czynności faktycznych (udział w oględzinach i przesłuchaniach świadków), jak również składania dokumentów, w których posiadaniu pełnomocnik mógłby być wyłącznie z tytułu łączącego go z podatnikiem stosunku pełnomocnictwa. Działania organu natomiast w tym zakresie, uznać zasadnie można za zbyt sformalizowany, szczególnie w kontekście zwięzłości przepisów administracyjnych dotyczących pełnomocnictwa, co wskazuje na zamiar ustawodawcy odformalizowania wymagań, co do ustanowienia pełnomocnika. Pełnomocnik podkreśliła, iż celem postępowania administracyjnego – stosownie do treści art. 7 k.p.a. – jest załatwienie sprawy, z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Bez wątpienia zatem, obowiązkiem organu jest takie prowadzenie postępowania, by określony w ustawie cel osiągnąć. Wobec tego, w sytuacji gdy organ powziął wątpliwości, czy odwołanie zostało podpisane przez uprawnioną osobę, winien był przeprowadzić szersze postępowanie wyjaśniające, celem ustalenia (jak to wskazuje art. 65 k.c.) jaka była wola stron w zakresie udzielonego pełnomocnictwa. Tym bardziej, iż w przypadku ewentualnego braku umocowania po stronie pełnomocnika, ważność czynności mogła być sanowana przez mocodawcę w trybie art. 104 k.c. Zatem organ zaskarżonym postanowieniem w sposób nieprawidłowy uznał niedopuszczalność odwołania, z przyczyn wskazanych w postanowieniu, bowiem decyzja organu I instancji została doręczone pełnomocnikowi strony, a w konsekwencji - był on uprawniony do złożenia odwołania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), Sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (legalności). Ocenie Sądu podlegają zatem zgodność aktów administracyjnych (w tym przypadku postanowienia) zarówno z przepisami prawa materialnego, jak i procesowego. Kontrola sądów administracyjnych ogranicza się więc do zbadania, czy organy administracji w toku rozpoznawanej sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na jej wynik. Ocena ta dokonywana jest według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Zgodnie z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Nie może przy tym wydać orzeczenia na niekorzyść strony skarżącej, chyba że dopatrzy się naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Zagadnieniem kluczowym dla oceny niniejszej sprawy pozostaje kwestia dopuszczalności rozpoznania odwołania przez Dyrektora Izby Celnej w W. w sytuacji zawiadomienia skarżącego o wydanej, przez Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. decyzji z [...] czerwca 2012 r., za pośrednictwem pełnomocnika ustanowionego przez skarżącego, zdaniem Dyrektora Izby Celnej w W., w innym postępowaniu.

Stosownie do art. 145 § 1 o.p., pisma doręcza się stronie, a gdy strona działa przez przedstawiciela - temu przedstawicielowi. Natomiast § 2 ww. przepisu stanowi, że jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi.

Zgodnie z art. 136 o.p. – strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie lub zgłoszone ustnie do protokołu (art. 137 § 2 o.p.). Z kolei art. 137 § 3 o.p. stanowi, iż pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny, a także doradca podatkowy mogą sami uwierzytelnić odpis udzielonego im pełnomocnictwa oraz odpisy innych dokumentów wykazujących ich umocowanie. Organ podatkowy może w razie wątpliwości zażądać urzędowego poświadczenia podpisu strony. Organ podatkowy, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia, o czym stanowi art. 212 o.p. Nie doręczenie decyzji stronie w sposób odpowiadający przepisom Ordynacji podatkowej, nie wywołuje skutku związania organu podatkowego wydaną decyzją.

Normy te z uwagi na ich ogólny cel stanowią w istocie gwarancje przestrzegania przez organ administracji publicznej zasady demokratycznego państwa prawnego. Regulacje powołane powyżej mają chronić obywatela przed nadużyciami ze strony organów administracji. Zatem, nie mogą być interpretowane niejako "na szkodę" obywatela, w sytuacji, gdy ten podejmuje wszelkie starania mające zapewnić mu prawo do wniesienia skutecznego odwołania od wydanej decyzji. Oznacza to, że każda sytuacja naruszenia przez organ obowiązków doręczenia decyzji stronie powinna być oceniana indywidualnie, ze szczególnym uwzględnieniem np. okoliczności sprawy oraz ewentualnych skutków procesowych dla podmiotu będącego adresatem decyzji, które to skutki spowodowane zostały nieprawidłowym doręczeniem decyzji (por. wyrok NSA z 12 grudnia 2007 r., sygn. II GSK 268/07, CBOSA).

W rozpoznawanej sprawie bezsporny jest fakt, że 20 czerwca 2012 r. doręczono adw. K. R. decyzję Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. określającą skarżącemu zobowiązanie w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...]. Organ I instancji, uznając, że skarżący od 14 października 2010 r. tj. od momentu złożenia przez adwokata pełnomocnictwa z 20 września 2010 r., jest reprezentowany przez pełnomocnika adw. K. R. doręczał wszelkie i liczne pisma łącznie ze skarżoną decyzją temu pełnomocnikowi, a także przeprowadzał środki dowodowe przy udziale pełnomocnika skarżącego, przez cały, blisko dwuletni czas trwania postępowania podatkowego.

Sąd zwraca uwagę, że powyższe pełnomocnictwo zostało przedłożone do akt sprawy 14 października 2010 r., a więc już po wszczęciu z urzędu postępowania podatkowego postanowieniem z [...] września 2010 r. (doręczonym osobiście skarżącemu 7 października 2010 r.), zaś w trakcie czynności sprawdzających skarżący działał samodzielnie bez ustanowionego pełnomocnika.

Następnie podkreślić należy, że w piśmie z 11 października 2010 r. do którego załączono powyższe pełnomocnictwo, pełnomocnik skarżącego wyraźnie zaznaczyła, że "zostałam ustanowiona pełnomocnikiem Pana D. W. w sprawie postępowania podatkowego w zakresie określenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu marki [...]".

W treści samego pełnomocnictwa wskazano, iż skarżący ustanawia adw. K. R. "w sprawie prowadzonej przez Urząd Celny [...] w W. [...] przed Sądami i innymi organami państwowymi z prawem substytucji". Wynika więc z niego, że sprawa nie ogranicza się wyłącznie do czynności sprawdzających prowadzonych przez Urząd Celny [...] w W. – jak to interpretuje Dyrektor Izby Celnej w W. – ale także rozciąga się na dalszy tok sprawy prowadzonej przed innymi organami państwowymi i Sądami.

Wskazać także należy na przedmiot postępowania. Przedmiotem zarówno czynności sprawdzających, jak i postępowania podatkowego była kwestia wyłącznie nabycia wewnątrzwspólnotowego przez skarżącego jednego, wyraźnie określonego samochodu osobowego marki [...] nr identyfikacyjny [...].

Zdaniem Sądu wyżej wymienione okoliczności tj.: treść pełnomocnictwa, moment jego złożenia, treść pisma z 11 października 2010 r. oraz przedmiot postępowania, jednoznacznie wskazują, iż intencją skarżącego było ustanowienie pełnomocnika w sprawie postępowania podatkowego, a nie wyłącznie do czynności sprawdzających. Natomiast wskazanie niewłaściwego numeru sprawy w pełnomocnictwie z 20 września 2010 r. tj. [...] (zamiast [...]) było oczywistą omyłką pisarską przy jego sporządzeniu. Nie można w sposób racjonalny wytłumaczyć dlaczego skarżący miałby ustanowić swoim pełnomocnikiem adwokata ograniczając jego udział tylko do czynności sprawdzających, a nie do sprawy podatkowej, która kończy się wydaniem zaskarżalnego rozstrzygnięcia. Byłoby to nielogiczne i – jak trafnie zarzucono w skardze – sprzeczne z doświadczeniem życiowym.

Ostatecznie jakiekolwiek wątpliwości Dyrektora Izby Celnej w W. co do zakresu pełnomocnictwa z 20 września 2010 r., powinno rozwiać przedłożenie – na jego wezwanie z 21 sierpnia 2012 r. – pełnomocnictwa z 31 czerwca 2012 r. z którego wynika, że skarżący ustanawia adw. K. R. pełnomocnikiem w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...] w kwocie 11.044,00 zł w postępowaniu odwoławczym przed Naczelnikiem Urzędu Celnego [...] w W. i Dyrektorem Izby Celnej w W. oraz przed sądami administracyjnymi oraz innymi organami państwowymi z prawem substytucji.

W tym miejscu Sąd zwraca uwagę, że Dyrektor Izby Celnej w W. formułując pismo z [...] sierpnia 2012 r. wzywające do usunięcia braków odwołania poprzez nadesłanie pełnomocnictwa do reprezentowania skarżącego przed organem odwoławczym, powinien zrobić to na tyle jasno i czytelnie, aby umożliwić stronie wywiązanie się z nałożonego nań obowiązku, inaczej mówiąc, aby strona postępowania nie miała wątpliwości czego konkretnie dotyczy wezwanie organu. Taki bowiem sposób działania organów jest zgodny z zasadą zaufania wyrażoną w art. 121 § 1 o.p. – postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Bez znaczenia przy tym jest do kogo kierowane jest wezwanie (czy do profesjonalnego pełnomocnika czy bezpośrednio strony), gdyż przepis art. 169 o.p. nie zakłada konieczności sformułowania wezwania w sposób odmienny w zależności od adresata.

Wezwanie z 21 sierpnia 2012 r. powyższych kryteriów nie spełniło, ponieważ Dyrektor Izby Celnej w W. nie wyjaśnił w nim, iż jego zdaniem pełnomocnictwo z 20 września 2010 r. nie upoważnia adw. K. R. do reprezentowania skarżącego w postępowaniu podatkowym (akcyzowym), ponieważ dotyczy możliwości reprezentowania skarżącego tylko w czynnościach sprawdzających. Takie wyjaśnienie było konieczne zważywszy na to, że pełnomocnictwo z 20 września 2010 r. nie budziło zastrzeżeń organu podatkowego w postępowaniu pierwszo-instancyjnym. Zatem wezwanie skarżącego bez powyższego wyjaśnienia, w sposób ogólny, mogło wprowadzić w błąd i tak też w istocie się stało. Świadczy o tym treść pisma adw. K. R. z [...] sierpnia 2012 r. przy którym nadsyłając pełnomocnictwo z 31 czerwca 2012 r., zauważyła, że "z daleko idącej ostrożności procesowej, mimo iż jestem pełnomocnikiem podatnika umocowanym do działania w przedmiotowej sprawie – również w postępowaniu odwoławczym (pełnomocnictwo załączone do pisma z 11 października 2010 r.), w załączeniu przedkładam pełnomocnictwo". Oznacza to, że adwokat nie była świadoma, czego tak naprawdę żąda organ, a przyczyną tego było niejasno sporządzone wezwanie.

Poza tym Sąd zwraca uwagę, że jeżeli Dyrektor Izby Celnej w W. miał w dalszym ciągu wątpliwości co do właściwego umocowania pełnomocnika w przedmiotowej sprawie albo że w ogóle działa bez takiego umocowania to powinien wezwać skarżącego o potwierdzenie dotychczasowych czynności pełnomocnika na podstawie art. 103 § 1 i § 2, art. 104 Kodeksu cywilnego. Możliwość taką przewiduje art. 137 § 4 o.p., zgodnie z którym w zakresie nieuregulowanym w § 1 - 3a stosuje się przepisy prawa cywilnego, a więc art. 98 - 109 k.c. oraz art. 86 - 97 k.p.c.

Konkludując Sąd uznał, że pełnomocnictwo z 20 września 2010 r. – wbrew opinii Dyrektora Izby Celnej w W. – jest pełnomocnictwem, które umocowuje do reprezentowania skarżącego przez adw. K. R. w sprawie postępowania podatkowego w zakresie określenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu marki [...] przed organami podatkowymi obu instancji oraz sądami administracyjnymi.

Powyższe konstatacja oznacza, że doręczenie decyzji organu I instancji adw. K. R. było prawidłowe, a więc decyzja ta weszła do obrotu prawnego. W konsekwencji złożenie przez adw. K. R. w zakreślonym terminie odwołania z [...] lipca 2012 r. było uprawnione. Zatem w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do zastosowania art. 228 § 1 pkt 1 o.p. poprzez stwierdzenie niedopuszczalności odwołania z [...] lipca 2012 r. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. z [...] czerwca 2012 r. Sąd podkreśla, iż przyjęcie przez Dyrektora Izby Celnej w W. na gruncie niniejszej sprawy (słusznego skądinąd) poglądu, wedle którego brak doręczenia decyzji, skutkował niedopuszczalnością rozpoznania wniesionego odwołania, powodowałby w konsekwencji pozbawienie skarżącego prawa do skarżenia niekorzystnej dlań decyzji i to wyłącznie przez niedopatrzenie organu podatkowego.

Powyższe oznacza, że Dyrektor Izby Celnej w W. powinien rozpoznać odwołanie z [...] lipca 2012 r. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. z [...] czerwca 2012 r.

W tym stanie rzeczy Sąd uchylił zaskarżone postanowienie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. O zasądzeniu kosztów postępowania sądowego Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).