II SA/Ol 203/13

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że w dniu 20 grudnia 2012r. P. B. wystąpił drogą elektroniczną (e-mail) o udostępnienie informacji publicznej w postaci: treści dwóch losowo wybranych decyzji administracyjnych doręczonych za pokwitowaniem do imiennie oznaczonego kandydata o nie przyjęciu na studia stacjonarne I stopnia, kierunek geodezja i kartografia w roku akademickim 2010/2011; wskazania imienia i nazwiska co najmniej 2 innych kandydatów, którym doręczono za pokwitowaniem decyzję administracyjną o nie przyjęciu na studia stacjonarne I stopnia, kierunek geodezja i kartografia w roku akademickim 2010/2011. Wnioskodawca wskazał, że treść udostępnionych decyzji winna zawierać "deanonimizowane" imię i nazwisko strony, a adres należy anonimizować.

Po rozpatrzeniu wniosku Dziekan Wydziału A Uniwersytetu A decyzją z dnia "[...]", powołując się na art. 5 ust. 2, art. 16 § 1 i § 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej oraz art. 104 Kpa, odmówił udostępnienia wnioskowanych przez stronę informacji. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ podniósł m.in., że żądane przez wnioskodawcę informacje nie podlegają udostępnieniu z uwagi na ochronę danych osobowych i prawo do prywatności osób, których dane osobowe miałyby zostać udostępnione. Organ wskazał również na art. 47 i 51 Konstytucji RP stanowiący gwarancję prawnej ochrony życia prywatnego i rodzinnego. W konkluzji rozstrzygnięcia stwierdzono, że żądane przez stronę dokumenty i informacje w nich zawarte nie mają charakteru informacji publicznej lub ich udostępnienie podlega ograniczeniu z uwagi na przepisy o ochronie danych osobowych.

Odwołanie od ww. decyzji wniósł P. B. wskazując, że należy ją uchylić z przyczyn wynikających z przepisów prawa powszechnie obowiązującego.

Po rozpatrzeniu odwołania organ II instancji decyzją z dnia "[...]" utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że domaganie się udostępnienia treści decyzji o nie przyjęciu na studia imiennie oznaczonej osoby jest nieuzasadnione w myśl zapisów ustawy o ochronie danych osobowych (art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1), chyba, że zgodnie z art. 5 ust. 2, osoba fizyczna, której dane dotyczą, wyrazi zgodę na ich udostępnienie. W niniejszej sprawie zaś w zakresie w jakim odmówiono stronie udostępnienia informacji publicznej, żądane dane zawierały dane osobowe, z którymi wnioskodawcy nie można zapoznać. W związku z tym informacje te nie mają charakteru informacji publicznej. Ponadto w ocenie organu podstawę do odmowy udostępnienia informacji w niniejszej sprawie daje § 2 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 września 2011r. w sprawie dokumentacji przebiegu studiów, zgodnie z którym Uczelnia publiczna przechowuje kopie dokumentacji kandydatów nieprzyjętych na pierwszy rok studiów przez 12 miesięcy. W związku zaś z tym, że na moment złożenia wniosku przez P. B. okres ten upłynął, stwierdzono, że Uczelnia wnioskowanych decyzji nie posiada.

Skargę na ww. decyzję wywiódł P. B., wnosząc o uchylenie rozstrzygnięć zapadłych w obydwu instancjach. Skarżący zarzucił, że kwestionowana decyzja jest niezrozumiała zarówno w kontekście procesowym jak i w kontekście prawa materialnego. W skardze zarzucono, że Rektor nie dostrzegł treści art. 169 ust. 16 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, która to regulacja prawna została według strony naruszona na gruncie niniejszej sprawy. Strona skarżąca wyraziła ponadto zdumienie, dlaczego organ wydał decyzję w sprawie, skoro stwierdził, że żądane informacje nie mają charakteru informacji publicznych. Skarżący zarzucił organom powoływanie się na przepisy prawa, których istoty nie rozumieją.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że w zakresie w jakim odmówiono stronie udostępnienia informacji publicznej, żądane dane zawierały dane osobowe, z którymi wnioskodawcy nie można zapoznać. W związku z tym informacje te nie mają charakteru informacji publicznej. Podniesiono, że podstawę do odmowy udostępnienia informacji w niniejszej sprawie daje § 22 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 września 2011r. w sprawie dokumentacji przebiegu studiów, zgodnie z którym Uczelnia publiczna przechowuje kopie dokumentacji kandydatów nieprzyjętych na pierwszy rok studiów przez 12 miesięcy. Stwierdzono, że w związku z tym, iż na moment złożenia wniosku przez P. B. okres ten upłynął, Uczelnia wnioskowanych decyzji nie posiada. Ponadto organ ocenił, że powoływany przez skarżącego art. 169 ust. 16 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym nie ma w sprawie zastosowania. Według organu zbyt daleko idącym byłoby przenoszenie na grunt rozważań w niniejszej sprawie art. 169 ust. 16 ww. ustawy i przyjęcie, że skoro wyniki postępowania rekrutacyjnego są jawne, to i jawna jest treść decyzji administracyjnej imiennie oznaczonej.

W piśmie procesowym z dnia 29 kwietnia 2013r. skarżący działając przez pełnomocnika wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji organu I instancji, ewentualnie o uchylenie tych rozstrzygnięć. Skarżący zarzucił, że organ II instancji nie ustalił jednoznacznie istnienia żądanej przez niego informacji. Ponadto wskazał m.in., że należy ocenić jako bezpodstawne wydanie decyzji o odmowie udostępnienia "nieistniejącej" informacji publicznej. Podniósł również, że istotą jawności wyników postępowania rekrutacyjnego jest ujawnienie określonej liczby punktów przypisanej do konkretnego kandydata.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności

z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).

Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia

z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji

w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności rozstrzygnięcia administracyjnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach,

a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 14 marca 2012 r., poz. 270 – zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako ppsa) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.

Nadto wskazania wymaga, iż sąd orzeka na podstawie akt sprawy

(art. 133 § 1 ppsa) nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ppsa).

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd doszedł

do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały podjęte z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Na gruncie przedmiotowej sprawy skarżący wystąpił do organu o udostępnienie informacji publicznej w postaci: treści dwóch losowo wybranych decyzji administracyjnych doręczonych za pokwitowaniem do imiennie oznaczonego kandydata o nie przyjęciu na studia stacjonarne I stopnia, kierunek geodezja i kartografia w roku akademickim 2010/2011; wskazania imienia i nazwiska co najmniej 2 innych kandydatów, którym doręczono za pokwitowaniem decyzję administracyjną o nie przyjęciu na studia stacjonarne I stopnia, kierunek geodezja i kartografia w roku akademickim 2010/2011.

Pojęcie informacji publicznej określone jest w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. 2001.112.1198), dalej u.d.i.p., zgodnie z którym informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Ze względu na to, że sformułowania te nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, przewidującego prawo obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej i podmiotów wykonujących zadania publiczne.

Prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter powszechny, bowiem jest przyznane każdemu (art. 2 ust. 1 u.d.i.p.). Nie wymaga się od osoby wykonującej to prawo wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Zgodnie jednak z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Rozważając przedmiotowy aspekt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 3 września 2007 r., sygn. akt IV SAB/Gl 28/07, publ.: www.orzecznia.nsa.gov.pl). W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p., udostępnieniu podlega informacja publiczna m. in. o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet, jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów.

Niewątpliwie decyzje rozstrzygające sprawy administracyjne jako akty administracyjne o charakterze indywidualnym są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Rozważając natomiast podmiotowy aspekt niniejszej sprawy należy wskazać zwłaszcza na treść art. 4 ust. 1 przedmiotowej ustawy. W myśl tego przepisu, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Użyte w treści powyższego przepisu sformułowanie "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od "zadań władzy publicznej", bowiem pomija element podmiotowy, co w konsekwencji sprowadza się do interpretacji o wykonywaniu zadań publicznych przez różne podmioty, a nie tylko będące organami władzy. Tak rozumiane "zadania publiczne" w sumie cechują się powszechnością i użytecznością dla ogółu, co sprzyja osiągania celów zarówno konstytucyjnych, jak i ustawowych.

Od strony prawnej działalność państwa w zakresie zapewnienia dostępu do wykształcenia przybiera formę zakładu administracyjnego, którego istotą jest przekazanie przez organy władzy państwowej części swego władztwa i mienia autonomicznym jednostkom organizacyjnym utworzonym w celu realizacji tego publicznego zadania. Państwowa szkoła wyższa jest powszechnie uważana za zakład administracyjny, z czym wiąże się uznanie rozstrzygnięć organów uczelni przesądzających o zaliczeniu w poczet użytkowników zakładu (przyjęcie na studia) za indywidualne akty administracyjne, czyli decyzje administracyjne. Wielokrotnie pisano o tym zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i w doktrynie prawa (na przykład wyrok NSA z dnia 29 czerwca 1982 r. w sprawie II SA 532/82 z glosą Janusza Homplewicza OSPiKA zeszyt 1 z 1983 r., poz. 20, postanowienie NSA z dnia 12 stycznia 2000 r. w sprawie II SA/Wr 499/99 z glosą Ludwika Żukowskiego, uchwała NSA z dnia 13 października 2003 r. w sprawie OPS 5/03 ONSA nr 1 z 2004 r., poz. 9, uchwała NSA z dnia 5 marca 2001 r. w sprawie OPS 15/00 ONSA nr 3 z 2001 r., poz. 98).

Nie ulega zatem wątpliwości, że państwowe szkoły wyższe, ściślej zaś jej organy, wykonują zadania publiczne. Wykonywanie tych zadań przybiera przy tym, szczególnie w obszarze, którego dotyczy niniejsza sprawa, a więc przyjęć na studia, formę decyzji administracyjnych. Skoro stosowne organy uczelni wykonują zadania władzy publicznej i wydają w związku z tym akty administracyjne (decyzje), to nie ulega wątpliwości, że ich działalność podlega ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Wynika to chociażby z już wymienionych przepisów tej ustawy, jak art. 1 ust. 1, gdzie stanowi się, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu tej ustawy oraz 6 ust. 1 pkt 4 lit. a, gdzie przykładowo wskazano jako informację publiczną treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Ponadto z art. 5 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika, że informacją publiczną są też sprawy rozstrzygane m.in. w postępowaniu administracyjnym. Ustawie tej podlega zatem też działalność organów uczelni związana z postępowaniem rekrutacyjnym. W ustawie o dostępie do informacji publicznej, która w zasadniczej swej części weszła w życie w dniu 1 stycznia 2002 r., w art. 1 ust. 2 postanowiono, że przepisy tej ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Z przepisu tego wynika, że ustawa o dostępie do informacji publicznej ma na celu uregulowanie zasad i trybu dostępu do informacji publicznej tam, gdzie kwestie te nie są uregulowane. Zatem, skoro w ustawie o szkolnictwie wyższym poza deklaracją, że wyniki postępowania rekrutacyjnego są jawne, nie określono zasad i trybu dostępu do informacji publicznej, to do tych informacji stosuje się ustawę o dostępie do informacji publicznej (patrz: wyrok WSA w Gdańsku z dnia 20 stycznia 2005r., sygn. akt II SAB/Gd 66/04).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że żądane przez skarżącego informacje są informacjami publicznymi pochodzącymi od podmiotu wykonującego zadania publiczne w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem niewątpliwie ustawa ta znajduje w sprawie zastosowanie.

Rozpatrując wniosek skarżącego o udostępnienie przedmiotowej informacji publicznej organy podjęły w obydwu instancjach decyzje, które w swej treści są niespójne i oparte na wzajemnie wykluczających się stwierdzeniach. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcia wskazały bowiem, że w zakresie w jakim odmówiono stronie udostępnienia informacji publicznej, żądane informacje zawierały dane osobowe, z którymi wnioskodawcy nie można zapoznać z uwagi na ochronę danych osobowych i prawa do prywatności tych osób. W związku z tym organy przyjęły założenie, że informacje te nie mają charakteru informacji publicznej. Ponadto w decyzji organu odwoławczego stwierdzono, że Uczelnia wnioskowanych decyzji nie posiada.

Tymczasem decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej jest przewidziana dla sytuacji, gdy informacja ta co prawda istnieje, ale nie może być udostępniona na skutek ograniczeń prawa do informacji publicznej określonych w art. 5 u.d.i.p. Nie ma natomiast podstaw do wydania decyzji o odmowie udzielenia informacji w sytuacji, gdy organ żądanych informacji nie posiada. O tym fakcie organ winien jednak powiadomić wnioskodawcę pisemnie, wskazując - jeśli posiada taką wiedzę - gdzie zainteresowany żądane informacje może uzyskać. Jeśli zaś sam był dysponentem informacji ale już jej nie posiada zobligowany jest wyjaśnić, powołując się na stosowne przepisy prawa, dlaczego już żądaną informacją nie dysponuje.

Podobnie w sytuacji, gdy wnioskodawca żąda udzielenia informacji publicznych, w stosunku do których tryb dostępu odbywa się na odrębnych zasadach, organ nie ma obowiązku wydawania decyzji o odmowie udzielenia informacji, lecz jedynie zawiadamia wnoszącego, że żądane dane podlegają udostępnieniu w odrębnym trybie. Trzeba mieć też na uwadze, że przepis art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej swoją regulacją nie obejmuje sytuacji, w której żądana informacja nie jest informacją publiczną. W wypadku ustalenia, że informacja, o której udzielenie strona zwróciła się nie jest informacją publiczną, stanowisko organu odmawiające jej udzielenia powinno być wyrażone w formie pisemnej odpowiedzi, zawierającej argumentację w przedmiotowym zakresie. W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, według którego odpowiedź organu wskazująca, że żądana informacja nie ma cech informacji publicznej, stanowi czynność materialno-techniczną. W takiej sytuacji niedopuszczalna jest forma decyzji odmawiającej udzielenia informacji. Jeżeli zatem ustawa nie znajduje zastosowania w konkretnej sprawie, to nie można wykonać dyspozycji jej art. 16, nakazującego wydanie decyzji administracyjnej w razie odmowy udzielenia informacji (patrz: postanowienie WSA w Warszawie z dnia 15 maja 2012r., II SAB/Wa 103/12; wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 12 grudnia 2012r., II SA/Go 846/12; wyrok NSA z 10 stycznia 2007r., I OSK 50/06).

Organy nie mogły zatem, taj jak miało to miejsce na gruncie rozpoznawanej sprawy, podjąć decyzji o odmowie udostępnienia wnioskowanych informacji wskazując jednocześnie jak to uczynił organ odwoławczy, że żądane informacje nie mogą być udzielone ze względu na brak charakteru informacji publicznej oraz nie posiadanie takich informacji. Są to przesłanki wzajemnie sprzeczne, a w przypadku zaistnienia którejś z nich ustawodawca przewidział odmienną formę załatwienia sprawy (wniosku strony).

Dla prawidłowego podjęcia rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie organ zobligowany jest ponownie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w sprawie, mające przede wszystkim na celu ustalenie czy posiada w swoich zasobach żądane przez wnioskodawcę informacje, które niewątpliwie posiadają przymiot informacji publicznych. Jak wynika z akt sprawy organy nie mają wiedzy ani pewności co do tego czy w ich zasobach znajdują się dane interesujące skarżącego. Pełnomocnik organu stwierdził na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2013r. (akta sądowe, k. – 27), że każdy wydział dokonuje zniszczenia decyzji o przyjęciu na studia w terminie dla niego najbardziej przystępnym po upływie roku. Nowa procedura niszczenia decyzji o przyjęciu na studia obowiązuje od rocznika 2013/2014. Od rocznika 2013/2014 decyzje niszczy się po 5 latach. Procedura niszczenia decyzji została wprowadzona instrukcją kancelaryjną. Pełnomocnik zaznaczył, że organ odwoławczy nie badał, czy w niniejszej sprawie decyzje o przyjęciu kandydatów na studia zostały faktycznie zniszczone.

Jeśliby w toku ponownego rozpoznania sprawy organ ustalił, że dysponuje wnioskowanymi informacjami zobowiązany jest rozważyć kwestię ich udostępnienia (w całości lub części, zanonimizowane lub nie) bądź odmowy udostępnienia wnioskującej o to stronie. Należy uczynić to w oparciu o obowiązujące przepisy, przede wszystkim więc mając na uwadze regulacje ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak również uwzględniając przepis art. 169 ust. 16 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (DZ. U. 2012, poz. 572), zgodnie z którym wyniki postępowania rekrutacyjnego są jawne. W kontekście tej regulacji prawnej organ zobligowany będzie rozważyć czy udostępnić dane osób nieprzyjętych na studia i przekazać decyzje, których dotyczy wniosek. Zasadnym byłoby również poczynienie rozważań odnośnie tego czy jawność wyników postępowania rekrutacyjnego jest ściśle powiązana z samym procesem rekrutacyjnym. Innymi słowy czy po zakończeniu procesu rekrutacyjnego organ nadal ma obowiązek ujawniać jego wyniki na żądanie zainteresowanych osób.

Wreszcie w sytuacji gdy organ ustali, że posiada dane żądane przez skarżącego, będzie on zobowiązany zważyć czy obowiązek udostępnienia tych informacji publicznych nie podlega wyłączeniu z uwagi na ochronę danych osobowych. Do grupy ustaw ograniczających dostęp do informacji publicznej ze względu na szczególny rodzaj chronionego dobra należy bowiem również ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002r., Nr 101, poz. 926), która w art. 1 ust. 1 stanowi, że każdy ma prawo do ochrony danych osobowych. Ustawa o ochronie danych osobowych, w sytuacji, gdy w treści informacji publicznej zawarte są dane osobowe, jest lex specialis w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej. Co do zasady więc pierwszeństwo w ochronie mają więc dane osobowe, a tym samym wykonanie obowiązku informacyjnego nie stanowi przesłanki legalizującej ich udostępnienie. Z drugiej strony należy mieć jednak na względzie, że jak już wspomniano, decyzje administracyjne są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wobec czego stanowią informację publiczną nie tylko co do treści, lecz także co do postaci, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a. Zawierają dane osobowe zarówno osób biorących udział w ich wydaniu, jak i dane osobowe osób, których dotyczą. O ile daleko idącej ochronie, zgodnie z przepisami ustawy o ochronie danych osobowych, podlegają dane osób będących adresatami decyzji administracyjnych i orzeczeń sądowych, o tyle ochronie takiej nie podlegają dane osobowe osób pełniących funkcje publiczne, będących autorami konkretnych rozstrzygnięć (Ustawa o dostępie do informacji publicznej, Komentarz, I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Wydanie 2, str. 35, 83).

Na gruncie niniejszej sprawy mamy do czynienia z sytuacją specyficzną ponieważ wnioskowane dane są związane z wynikami postępowania rekrutacyjnego, które są jawne. Tak więc dokonując oceny zakresu udostępnienia tego typu informacji należałoby poczynić rozważania systemowe w oparciu o całokształt mających zastosowanie przepisów i ważąc dobra, dla zabezpieczenia których wspomniane przepisy zostały uchwalone. W przedmiotowej sprawie jest to z jednej strony dobro w postaci jawności wyników procesu rekrutacyjnego, a z drugiej ochrona prywatności a więc danych osobowych kandydatów na studia.

Reasumując, organ musi ustalić czy posiada listę osób nieprzyjętych na studia i czy jest w faktycznym posiadaniu decyzji odmawiających przyjęcia na rzeczone studia. Po ustaleniu tych newralgicznych faktów będzie dopiero możliwe skuteczne procedowanie w oparciu o przywołane przepisy prawa, gdyby zaś okazało się, że organ jest w posiadaniu wnioskowanych danych będzie on musiał rozstrzygnąć czy i w jakim zakresie może je ujawnić skarżącemu.

Stwierdzając naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, należało w pkt I uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji - stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Z mocy art. 152 tej ustawy Sąd orzekł w pkt II, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku. O kosztach postępowania sądowego orzeczono w pkt III na podstawie art. 200 ustawy ppsa.