IV SA/Wa 137/13

Uzasadnienie

Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska postanowieniem z dnia [...] października 2012 r., nr [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 k.p.a., art. 60 ust. 1 oraz art. 53 ust. 4 pkt 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz.647), utrzymał w mocy postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w G. z dnia [...] sierpnia 2011 r. znak: [...], którym odmówiono uzgodnienia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego, jednorodzinnego na części działki nr ew. [...] w miejscowości B., gm. W. w granicach [...] Parku Krajobrazowego.

Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska ustalił, że Wójt Gminy W. w dniu 28 lipca 2011 r. zwrócił się do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w G. o uzgodnienie projektu decyzji o warunkach zabudowy dla ww. inwestycji. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w G. postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2011 r. odmówił uzgodnienia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji z uwagi na to, że w obrębie działki nr ew. [...] występuje zbiornik wodny i realizacja planowanego przedsięwzięcia naruszałaby zakaz lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej wynikający z § 3 ust 1 pkt 7 uchwały Nr [...] Sejmiku Województwa [...] z dnia [...] kwietnia 2010 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego (Dz. Urz. Woj. [...] nr [...], poz. [...]). Organ I instancji stwierdził również, że na przedmiotowej działce znajduje się teren podmokły, działka jest zlokalizowana w przebiegu przepływu wód powierzchniowych, zatem planowana inwestycja naruszałaby zakaz § 3 ust. 1 pkt 6 ww. uchwały, zgodnie z którą na terenie Parku obowiązuje zakaz dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej. Na postanowienie to zażalenie złożyła wnioskodawczyni.

Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, rozpoznając zażalenie A. M. wskazał, iż planowana inwestycja dotyczy nieruchomości położonej na terenie [...] Parku Krajobrazowego, a zatem należało dokonać analizy, czy w świetle przepisów dotyczących [...] Parku Krajobrazowego, tj. uchwały Nr [...] Sejmiku Województwa [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego lokalizacja przedmiotowej inwestycji jest dopuszczalna na warunkach określonych w projekcie decyzji o warunkach zabudowy.

Organ odwoławczy wskazał, iż podstawą odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy jest naruszenie zakazu lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej zawartego w § 3 ust 1 pkt 7 ww. uchwały. Tym samym organ uznał, że to prawodawca lokalny uprawniony był do określenia jakich zbiorników wodnych dotyczy zakaz budowy obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od ich brzegów oraz na jakiej części obszaru zakaz ten obowiązuje. Wobec powyższego organ I instancji zobowiązany był jedynie do ustalenia czy w odległości 100 m od projektowanych obiektów budowlanych znajduje się brzeg zbiornika wodnego oraz w przypadku jego istnienia, zbadanie czy w sprawie zachodzi któraś z przesłanek wyłączających zastosowanie tego zakazu, wymienionych w § 4 ust. 1 pkt 1 ww. uchwały.

W ustaleniach faktycznych organ odwoławczy wskazał, że z załącznika graficznego do projektu decyzji wynika, iż na działce nr ew. [...] znajduje się zbiornik wodny. Kształt zbiornika (przypominający cyfrę osiem) wrysowany na mapę wskazuje, że zbiornik ma pochodzenie antropogeniczne. Zbiornik ten, w postaci stawu, za zgodą gminy został wykopany przez wnioskodawczynię. Analiza materiałów kartograficznych, w ocenie organu II instancji wskazuje, że w funkcjonowaniu zbiornika bardzo dużą rolę odgrywają istniejące uwarunkowania środowiska, tj. morfologia terenu oraz istniejąca sieć naturalnych i sztucznych cieków wodnych. Działka nr ew. [...] ma wysokość bezwzględną około 150 m n.p. m. i stanowi fragment części obszaru (pasa biegnącego z południa w kierunku północnym), który jest nieco niżej położony od otaczających go terenów. To bezpośrednio wpływa na stosunki wodne i kierunek przepływu wód lokalnego cieku. Na teren działki od strony wschodniej wpływają wody lokalnego naturalnego cieku. Istniejący zbiornik wodny związany jest, również z rowami melioracyjnymi znajdującymi się od strony północno-zachodniej działki nr ew. [...]. Na stan wody w istniejącym zbiorniku wodnym mają wpływ kształtujące się zjawiska atmosferyczne i pory roku.

Odnosząc się do możliwości realizacji inwestycji w związku z § 4 ust. 1 pkt 1 - 3 uchwały w sprawie [...] Parku Krajobrazowego organ stwierdził, że planowana inwestycja nie spełnia wymogu zastosowania odstępstwa od ogólnej zasady wskazanej w samym zakazie. Z uwagi na charakter inwestycji nie zachodzi przesłanka do zastosowania odstępstwa wskazanego w § 4 ust. 1 pkt 2 (które dotyczy istniejących siedlisk rolniczych). Planowane przedsięwzięcie wiąże się z realizacją nowych obiektów budowlanych, w związku z tym nie ma zastosowania, również wyjątek od zakazu wskazany w § 7 ust. 1 pkt 3 (dotyczący przebudowy i modernizacji istniejącego zainwestowania w celu poprawy standardów ochrony środowiska oraz walorów estetyczno-krajobrazowych obiektów letniskowych, mieszkalnych i usługowych, zrealizowanych na podstawie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które utraciły moc przed dniem 1 stycznia 2004 r.)

Organ II instancji dokonał również analizy sprawy pod kątem możliwości zastosowania odstępstwa wskazanego w § 4 ust. 1 pkt 1 uchwały, zgodnie, z którym zakaz zabudowy nie dotyczy obszarów zwartej zabudowy wsi, w granicach określonych w studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, gdzie dopuszcza się uzupełnianie zabudowy mieszkaniowej i usługowej, pod warunkiem wyznaczenia nieprzekraczalnej linii zabudowy od brzegów wód, określonej poprzez połączenie istniejących budynków na przylegających działkach. Z ustaleń organu wynika, że tylko jedna z działek przyległych do działki nr ew. [...] jest zabudowana. Zatem brak jest spełnienia przesłanek, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 1 uchwały. Nie ma też możliwości wyznaczenia nieprzekraczalnej linii zabudowy od brzegu wód, określonej poprzez połączenie istniejących budynków na przylegających działkach. Nie ma również takiego zagospodarowania terenu w zakresie ukształtowanej zwartej zabudowy w obrębie działki nr ew. [...], gdzie planowany obiekt budowlany mógłby zostać uznany jako jej uzupełnienie. Wprawdzie w analizie urbanistycznej i formalno-prawnej została zawarta informacja, że obszar analizowany obejmuje użytki rolne, leśne i drogowe, w obszarze zlokalizowane są 4 budynki mieszkalne jednorodzinne, skoncentrowane w rejonie przedmiotowej działki, jednakże w opinii organu II instancji nie stanowią one zwartej zabudowy wsi. Zabudowy tworzonej przez cztery zabudowane działki, gdzie odległość pomiędzy budynkami wynosi około 100 metrów nie można uznać jako wykształconej jednostki urbanistycznej tj. wsi o zwartej zabudowie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 1 uchwały.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] października 2012 r. wniosła A. M., obecnie nosząca nazwisko M.

Skarżąca podniosła, że działkę nabyła w celu wybudowania niewielkiego domu mieszkalnego. Na sąsiedniej działce stoi domek, po drugiej stronie ulicy, w najbliższym sąsiedztwie stoją trzy zamieszkałe domu, ponadto w pobliżu buduje się wiele domów. Działka leży przy drodze gminnej. Skarżąca wskazała, że na działce wykonano wykop pod przyszły staw w kształcie cyfry 8. Chciała by staw przy domu był ozdobą działki. Wykop został wykonany za zgodą gminy. Staw nie jest wykończony, nie ma w nim wody, ponieważ dno nie zostało jeszcze wyłożone folią nieprzepuszczalną. Wyłożenie dna wykopu folią spowoduje, że będzie się w nim utrzymywała woda pośniegowa i podeszczowa. Do tej pory woda w nim utrzymywała się krótko po zimie, gdy było dużo śniegu. Przed wykopaniem dołu teren był płaski, stanowił łąkę.

Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Ponadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 670, ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kierując się powyższymi kryteriami Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie skarga jest zasadna.

Przedmiotem kontroli w niniejszym postępowaniu jest postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] października 2012 r. utrzymujące w mocy postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w G. [...] sierpnia 2011 r. odmawiające uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na części działki nr ew. [...] w miejscowości B., gmina W.

Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647), decyzję o warunkach zabudowy wydaje (z wyjątkiem terenów zamkniętych) wójt, burmistrz, prezydent miasta po uzgodnieniu z organami, o których mowa w art. 53 ust. 4 i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi. W myśl art. 53 ust. 4 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wymagane jest uzgodnienie z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska - w odniesieniu do innych niż park narodowy i jego otulina obszarów objętych ochroną na podstawie przepisów o ochronie przyrody. Uzgodnienia dokonuje się w trybie art. 106 k.p.a. o czym mówi ust. 5 art. 53 cyt. ustawy.

W rozpoznawanej sprawie wskazane przepisy znajdują zastosowanie, albowiem działka, na której planowana jest inwestycja, położona jest w granicach [...] Parku Krajobrazowego.

Formami ochrony przyrody, jak stanowi art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (j.t. Dz. U. z 2009 r., nr 151, poz. 1220, ze zm.) są m.in. parki krajobrazowe.

Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju (art. 16 ust. 1).

Zgodnie z art. 16 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody, utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze uchwały sejmiku województwa, która określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części, wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony.

Z kolei art. 17 ust. 1 pkt 1 – 14 ustawy o ochronie przyrody stanowi, jakie zakazy mogą być wprowadzone w parku krajobrazowym. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 w/w ustawy, zakazy te mogą dotyczyć m.in. budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej. W art. 17 ust. 1 pkt 1 – 14 ustawy o ochronie przyrody ustawodawca określił zamknięty katalog zakazów, jakie mogą być wprowadzone w parku krajobrazowym. Organ tworzący park krajobrazowy może na jego terenie wprowadzić część, a nawet wszystkie ustawowe zakazy, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony parku. Jednakże zakazy te nie mogą być modyfikowane, czy też rozszerzane przez organ tworzący park krajobrazowy.

[...] Parku Krajobrazowego dotyczy uchwała Nr [...] Sejmiku Województwa [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. W Parku tym zostały wprowadzone zakazy wymienione w § 3 ust. 1 pkt 1 – 13 uchwały. W szczególności w pkt 7 § 3 ust. 1 wprowadzony został zakaz budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej. Zakaz ten odpowiada ustawowemu zakazowi, jaki może być wprowadzony w parku krajobrazowym, przewidzianemu w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie przyrody.

Organy obu instancji w toku postępowania ustaliły, że na działce inwestycyjnej nr ew. [...] w miejscowości B. w gminie W. znajduje się zbiornik wodny. W analizie stanowiącej załącznik do projektu decyzji o warunkach zabudowy zapisano, że na znacznej części działki zlokalizowany jest oznaczony na mapie do celów informacyjnych zbiornik wodny. Zbiornik ten o okresowym charakterze nie został wyodrębniony jako użytek gruntowy. Działka jest zlokalizowana w przebiegu przepływu wód powierzchniowych, wpływających na przedmiotową działkę oznaczonym na mapie przepustem pod ul. [...].

Jednocześnie skarżąca w toku postępowania administracyjnego i w skardze informowała, że zbiornik wodny na działce został przez nią wykonany za zgodą gminy. Ze skargi wynika, że na działce wykonano wykop pod przyszły staw w kształcie cyfry 8. Staw nie jest wykończony, nie ma w nim wody, ponieważ dno nie zostało jeszcze wyłożone folią nieprzepuszczalną. Wyłożenie dna wykopu folią spowoduje, że będzie się w nim utrzymywała woda pośniegowa i podeszczowa. Do tej pory woda w nim utrzymywała się krótko po zimie, gdy było dużo śniegu. Przed wykopaniem dołu teren był płaski, stanowił łąkę.

W ocenie Sądu w sprawie nie zostało w sposób dostateczny wyjaśnione, czy na działce inwestycyjnej znajduje się zbiornik wodny i o jakim charakterze. Czy też na działce tej znajduje się tylko wykop pod przyszły staw. Wyjaśnienia wymaga również kwestia zgody jaką skarżąca otrzymała z gminy przed wykonaniem wykopu. Nie wiadomo czego dotyczyła ta zgoda i czym było motywowane wykonanie wykopów pod staw. Czy tylko względami estetycznymi, żeby było ładnie na działce, jak podnosi skarżąca. Z pewnością ustalenie prawidłowego stanu faktycznego w sprawie wymaga przeprowadzenia wizji na działce inwestycyjnej.

Należy pamiętać, że w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 k.p.a.). Organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 k.p.a.). Organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 k.p.a.).

Ponieważ stan faktyczny w sprawie nie został ustalony w sposób nie budzący wątpliwości, należy uznać, że doszło do naruszenia w toku postępowania przepisów procesowych w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Jednocześnie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia organ wskazał, że użyte w art. 17 ust. 1 pkt 7 pojęcie "inne zbiorniki wodne" oznacza inne niż jeziora zbiorniki wodne, zarówno naturalne, jak i sztuczne powstałe zarówno na wodach płynących, jak również istniejące w zagłębieniach terenu czyli wszystkie mające linię brzegu - bez względu na ich funkcję, pochodzenie, wielkość i kwalifikację prawną. Zbiorniki wodne dzielą się na naturalne i sztuczne. Wody stojące zajmują zagłębienia terenu naturalne lub wytworzone sztucznie. Wyróżnia się małe formy zbiornikowe: stawy, sadzawki, osadniki, baseny, wyrobiska i zapadliska z wodą natomiast do form dużych zalicza się jeziora naturalne i sztuczne. Z powyższą definicją i klasyfikacją zbiorników wodnych należy się zgodzić.

W zaskarżonym postanowieniu organ wypowiedział również pogląd, że zgodnie z art. 16 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody park krajobrazowy oraz zakazy, które mają w nim obowiązywać określa w drodze powszechnie obowiązującego aktu prawa miejscowego prawodawca lokalny - sejmik województwa. Tym samym to prawodawca lokalny uprawniony jest do określenia jakich zbiorników wodnych dotyczy zakaz budowy obiektów budowlanych w pasie 100 m od ich brzegów oraz na jakiej części obszaru zakaz ten obowiązuje. Powyższe oznacza, że organ stosujący prawo nie jest uprawniony do oceny, czy do danego rodzaju zbiornika wodnego zakaz ten znajduje zastosowanie, bowiem właściwość ta zastrzeżona została dla prawodawcy lokalnego, który przedmiotowy zakaz wprowadził na całym obszarze w stosunku do wszystkich zbiorników wodnych oraz wskazał przypadki, w jakich zakaz ten nie ma zastosowania.

Z poglądem tym nie można się zgodzić o tyle, o ile zakłada on pewien automatyzm stosowania prawa. Czy faktycznie każdy "inny zbiornik wodny", w tym staw wykopany na działce przez właściciela w celu upiększenia działki, spełnia wymogi pojęcia "inny zbiornik wodny", o którym mowa w § 3 pkt 7 uchwały Nr [...] Sejmiku Województwa [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. w sprawie [...] Parku Krajobrazowego i nie podlega ocenie organu stosującego prawo. Ani ustawa o ochronie przyrody, ani uchwała w sprawie [...] Parku Krajobrazowego nie definiują pojęcia "inny zbiornik wodny", którym to pojęciem akty te posługują się. Definicja tego pojęcia, którą posługuje się organ nie powstała na potrzeby tych aktów prawnych, zatem może być stosowana tylko pomocniczo. Organ w toku postępowania o uzgodnienie projektu decyzji o warunkach zabudowy musi odpowiedzieć na pytanie, czy staw na działce skarżącej, to "inny zbiornik wodny", o którym mowa w § 3 pkt 7 uchwały w sprawie [...] Parku Krajobrazowego. Czy faktycznie pojęcie "inny zbiornik wodny" jest równoznaczne z pojęciem "każdy inny zbiornik wodny". Pojęcia te nie są tożsame. Dokonując oceny, czy staw na działce skarżącej stanowi "inny zbiornik wodny" w rozumieniu § 3 pkt 7 uchwały należy posłużyć się kryterium ochrony przyrody. Art. 2 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody wskazuje, że ochrona przyrody polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody takich jak:

- dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów;

- roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową;

- zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia;

- siedlisk przyrodniczych;

- siedlisk zagrożonych wyginięciem, rzadkich i chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów;

- tworów przyrody żywej i nieożywionej oraz kopalnych szczątków roślin i zwierząt;

- krajobrazu;

- zieleni w miastach i wsiach;

- zadrzewień.

Ochrona przyrody zatem dotyczy wszystkich jej wymienionych wyżej składników, a forma ochrony przyrody jaką jest [...] Park Krajobrazowy w szczególności dotyczy zgodnie z § 2 uchwały ochrony tych składników poprzez:

1) zachowanie zespołu form ukształtowania terenu strefy krawędziowej wysoczyzny morenowej, stanowiącej unikat morfologiczny w skali europejskiej,

2) zachowanie szczególnych walorów środowiska wodnego parku, zwłaszcza jezior lobeliowych i cieków o podgórskim charakterze,

3) utrzymanie pozytywnego wpływu lasów parku na warunki klimatyczne aglomeracji gdańskiej,

4) zachowanie bogactwa szaty roślinnej z jej różnorodnością botaniczną i regionalną specyfiką ekosystemów leśnych i nieleśnych, zwłaszcza fitocenoz źródliskowych, torfowiskowych, łąkowych i polnych,

5) dążenie do renaturalizacji zbiorowisk leśnych pod względem składu gatunkowego oraz struktury wiekowej i przestrzennej drzewostanów,

6) utrzymanie różnorodności siedlisk i mikrosiedlisk warunkujących bogactwo mykoflory i fauny,

7) zapewnienie warunków dla migracji fauny w obrębie parku oraz między parkiem a jego regionalnym otoczeniem oraz przeciwdziałanie fragmentacji kompleksów leśnych,

8) ochrona dziedzictwa kulturowego parku, w szczególności zachowanie historycznej sieci dróg o charakterze komunikacyjnym i rekreacyjnym, układów urbanistycznych i ruralistycznych oraz zespołów architektoniczno - przyrodniczych, a także niematerialnego dziedzictwa kulturowego,

9) ochrona i rewaloryzacja szczególnych wartości krajobrazowych parku, a zwłaszcza bezleśnych dolin, unikatowej ekspozycji strefy krawędziowej oraz obszarów współistnienia krajobrazu naturalnego i kulturowego.

Zatem w kontekście celów ochrony wyznaczonych uchwałą w sprawie [...] Parku Krajobrazowego należy dokonać oględzin przedmiotowego zbiornika wodnego i ustalić, czy stanowi on część ekosystemu wodnego Parku, czy charakteryzuje się szczególnymi walorami środowiska wodnego dla zachowania których utworzony został Park. Ustalenia te pozwolą na przesadzenie czy zbiornik wodny na działce nr ew. [...] stanowi "inny zbiornik wodny" w rozumieniu § 3 pkt 7 uchwały. Powyższe uchybienie organu w przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, ponieważ mogło mieć wpływ na wynik sprawy, skutkowało uchyleniem zaskarżonego postanowienia, jak również postanowienia wydanego przez organ pierwszej instancji.

Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 135 oraz art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.