IV SA/Po 304/13

Uzasadnienie

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w O. W. (dalej PPIS albo organ I instancji) dnia 19 listopada 2012 r., działając na podstawie art. 26 §1 i 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. 2012 r., poz. 1015 ze zm., dalej upea), wobec niewykonania obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b i ust. 2 w zw. z art. 17 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. 2008 r., nr 234, poz. 1570 ze zm., dalej ustawa z 2008 r.), dotyczącego poddania dziecka A. W., ur. [...] listopada 2010 r. szczepieniom ochronnym zgodnie z pkt 6, pkt 7 i pkt 10 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz.U. 2011 r., nr 182, poz. 1086), w zakresie szczepienia przeciwko śwince i różyczce, wystawił tytuł wykonawczy nr [...], znak [...], wskazując jako zobowiązanego matkę małoletniej I. W. (dalej zobowiązana) oraz stwierdzając, że opisany powyżej obowiązek jest wymagalny i należy wobec tego wszcząć postępowanie egzekucyjne celem przymuszenia do jego wykonania.

Pismem z dnia [...] listopada 2012 r. zobowiązana wniosła zarzut w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego, powołując się na art. 33 pkt 1 upea oraz wnosząc o umorzenie prowadzonego postępowania.

W uzasadnieniu zobowiązana wskazała, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy przepisy o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia nie powinny znajdować zastosowania. Przepisy obowiązującego prawa nie dają możliwości nałożenia w opisanym stanie faktycznym jakiejkolwiek kary. Ustawa z 2008 r. nie zawiera żadnego przepisu dającego możliwość karania za niedopełnienie obowiązku poddania się szczepieniu.

Powołując się na pogląd wypowiedziany w orzecznictwie sądowym zobowiązana wskazała, że wykonanie obowiązku szczepienia zabezpieczone jest możliwością wydania decyzji, a nawet zastosowania przymusu administracyjnego, ale tylko w przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej. A więc jeżeli nie ma podejrzenia choroby, to środek przymusu nie powinien być stosowany.

Zobowiązana wskazała również, że podstawą zgłoszonego zarzutu jest ponadto błąd co do osoby zobowiązanego. Córka zobowiązanej nie urodziła się [...] listopada 2010 roku, jak podano w tytule wykonawczym.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...] (dalej postanowienie z dnia [...] grudnia 2012 r.), PPIS działając na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz.U. 2011 r., nr 212, poz. 1263 ze zm.), art. 33 pkt 1, 4 i 6 oraz art. 34 §4 upea, odmówił uwzględnienia zgłoszonych przez zobowiązaną zarzutów jako niezasadnych. W uzasadnieniu PPIS wskazał, że obowiązek szczepień ochronnych wynika wprost z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z 2008 roku, a zgodnie z art. 2 §1 pkt 10 upea, obowiązki o charakterze niepieniężnym pozostające we właściwości organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego podlegają egzekucji administracyjnej.

Ponadto, istotnie w tytule wykonawczym nr [...] z dnia [...] listopada 2012 roku, PPIS omyłkowo zamieścił rok urodzenia dziecka, jednakże omyłka ta sprostowana została postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012 roku. Zatem popełniona oczywista omyłka nie kwalifikuje się, jako błąd co do osoby zobowiązanej, o której mowa w art. 33 pkt 4 upea.

Mając powyższe na uwadze, a także kierując się tym, że nie zachodzą przesłanki stanowiące podstawy wniesienia zarzutów, a więc ani formalne, ani merytoryczne przeszkody do prowadzenia postępowania egzekucyjnego oraz to, że nie naruszono zasad wyboru środka egzekucyjnego, PPIS uznał zarzuty zobowiązanej za bezzasadne i odmówił ich uwzględnienia.

Zażalenie na powyższe postanowienie pismem z dnia [...] grudnia 2012 r. wniosła zobowiązana negując fakt oczywistej omyłki w oznaczeniu daty urodzenia córki oraz podtrzymując dotychczas zajmowane w sprawie stanowisko o niezasadności prowadzenia postępowania egzekucyjnego w niniejszej sprawie.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...] (dalej postanowienie z dnia [...] stycznia 2013 r.) Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (dalej WPWIS albo organ II instancji) utrzymał w mocy postanowienie z dnia [...] grudnia 2012 r.

W uzasadnieniu organ II instancji dokonując wykładni znajdujących zastosowanie w sprawie przepisów oraz wskazując na dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie podkreślił, że nakaz poddania małoletniej obowiązkowym szczepieniom ochronnym w zakresie odry, świnki i różyczki można traktować jak ingerencję w prawa i obowiązki obywatelskie zobowiązanej sprawującej prawną pieczę nad córką, gwarantowane Konstytucją RP, jednakże obowiązek szczepień należy potraktować jako potrzebę zapewnienia ochrony zdrowia publicznego oraz wypełnienie zapisów art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, który stwierdza, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób.

Zdaniem organu II instancji, nawet w przypadku braku zagrożenia chorobowego, obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu istnieje także na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b oraz art. 17 ust. 1 ww. ustawy z 2008 r. w ramach szeroko rozwiniętej profilaktyki szczepień.

Natomiast odnosząc się do zarzutu błędu co do osoby zobowiązanego dot. podania błędnej daty urodzenia małoletniej w tytule wykonawczym nr [...] organ II instancji podkreślił, że organ I instancji słusznie dokonał sprostowania w trybie art. 113 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej kpa), gdyż sprostować oczywistą omyłkę można wtedy, gdy nie prowadzi to do merytorycznej zmiany orzeczenia czyli nie ingeruje w materialną treść rozstrzygnięcia. Ponadto oczywista omyłka nie kwalifikuje się jako błąd co do osoby zobowiązanej, o której mowa w art. 33 pkt 4 upea, gdyż błąd ten występuje w przypadku, w którym organ egzekucyjny podjął czynności egzekucyjne wobec osoby, którą błędnie uznał za zobowiązaną i której doręczył tytuł wykonawczy lub w przypadku, gdy w tytule wykonawczym wskazano osobę, na której nie ciąży obowiązek.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu (dalej WSA) z dnia [...] lutego 2013 r. zobowiązana (dalej skarżąca) zaskarżyła postanowienie z dnia [...] stycznia 2013 r., wnosząc o jego uchylenie.

Skarżąca podkreśliła, że w niniejszej sprawie zaistniał błąd co do osoby zobowiązanego o którym stanowi art. 33 pkt 4 upea, ponieważ w tytule wykonawczym błędnie podana została data urodzenia Jej dziecka.

Poza tym, skarżąca prezentując tożsamą argumentację jak na wcześniejszych etapach postępowania podkreśliła, że obowiązek szczepień nie może być spełniony, ponieważ jego wykonanie może być czynem karalnym, tj. stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia dziecka. Ustawa z 2008 r. nie zawiera żadnego przepisu dającego możliwość karania za niedopełnienie obowiązku poddaniu się szczepieniu (k. 4-5 akt sądowych).

W odpowiedzi na skargę z dnia [...] marca 2013 r., nr [...], WPWIS wniósł o jej oddalenie jako niezasadnej (k. 8-9 akt sądowych).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Złożona skarga zasługiwała na uwzględnienie, aczkolwiek z innych powodów aniżeli zostały w niej podniesione.

Przedmiotem kontroli zgodności z prawem w niniejszym postępowaniu było postanowienie WPWIS z dnia [...] stycznia 2013 r. oraz poprzedzające jego wydanie czynności egzekucyjne, zainicjowane wystawieniem przez PPIS tytułu wykonawczego nr [...], w którym nałożony został na skarżącą obowiązek poddania Jej dziecka A. W. szczepieniom ochronnym zgodnie z §3 pkt 6, 7 i 10 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz.U. 2011 r., nr 182, poz. 1086) w zakresie szczepienia przeciwko odrze, śwince i różyczce.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2008 r., osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do: poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych. Analiza powyższego przepisu wskazuje, że obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym wynika z mocy przepisu prawa, nie ma zatem podstawy prawnej do jej konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej. Tak też stanowi art. 17 ust. 1 ustawy z 2008 r. wskazując, że osoby, określone na podstawie ust. 10 pkt 2, są obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym na podstawie ust. 10 pkt 1, zwanym dalej "obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi". Co niezwykle istotne, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 06 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 32/11, wykonanie tego obowiązku z mocy prawa zabezpieczone jest przymusem administracyjnym oraz odpowiedzialnością regulowaną przepisami ustawy z 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (t.j. Dz. U. 2010 r., nr 46, poz. 275 ze zm.). Oznacza to, że wynikający z przepisów obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, jest bezpośrednio wykonalny. Jego niedochowanie aktualizuje obowiązek wszczęcia postępowania egzekucyjnego, którego rezultatem będzie poddanie dziecka szczepieniu ochronnemu.

Twierdzenie, że obowiązek poddania małoletniego dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym stanowi obowiązek wynikający z mocy prawa pozwala zastanowić się nad organem właściwym do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w zakresie jego przymusowego wykonania. Zgodnie z art. 20 ust. 1 upea organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym jest; 1) wojewoda; 2) właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego w zakresie zadań własnych, zadań zleconych i zadań z zakresu administracji rządowej oraz obowiązków wynikających z decyzji i postanowień z zakresu administracji publicznej wydawanych przez samorządowe jednostki organizacyjne; 3) kierownik wojewódzkiej służby, inspekcji lub straży w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydawanych w imieniu własnym lub wojewody decyzji i postanowień; 4) kierownik powiatowej służby, inspekcji lub straży w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydawanych w zakresie swojej właściwości decyzji i postanowień.

Analiza upea wskazuje więc, że kierownicy wojewódzkich (i powiatowych) służb, inspekcji i straży, do których niewątpliwie należy zaliczyć organy inspekcji sanitarnej, są organami egzekucyjnymi jedynie w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydanych przez siebie decyzji i postanowień. Tego rodzaju ograniczenie nie dotyczy jednakże wojewody. W ocenie Sądu należy więc przyjąć, że wojewoda jest organem właściwym do prowadzenia egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym, wynikających zarówno z wydanych przez siebie rozstrzygnięć indywidualnych (decyzji, postanowień), jak i obowiązków niepieniężnych wynikających wprost z mocy przepisów prawa. Podobne stanowisko przyjmuje się w doktrynie, wskazując, że art. 20 upea wprowadza ogólną zasadę właściwości rzeczowej wojewody, co do prowadzenia postępowania egzekucyjnego zarówno w przypadku obowiązków wynikających z aktów indywidualnych, jak i obowiązków wynikających wprost z aktów normatywnych (W. Piątek, A. Skoczylas, w: red. R. Hauser, A. Skoczylas, Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, Warszawa 2012 r., str. 142).

Konsekwentnie możliwość prowadzenia postępowania egzekucyjnego obowiązku o charakterze niepieniężnym przez organy inspekcji sanitarnej musi wynikać bezpośrednio z przepisów szczególnych. Rozważenia więc wymagało, czy organy powyższe są wyraźnie umocowane do prowadzenia egzekucji dotyczącej obowiązku poddania małoletniego szczepieniu ochronnemu.

Zgodnie z ustawą z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz.U. 2011 r., nr 212, poz. 1263 ze zm., dalej uppis), organy inspekcji sanitarnej zostały powołane do sprawowania kontroli przestrzegania przepisów określających wymagania higieniczne i zdrowotne (art. 4 ust. 1 powołanej powyżej ustawy). W ramach przysługujących im kompetencji są one również uprawnione do wydawania zarządzeń i decyzji lub występowania do innych organów o ich wydanie – w wypadkach określonych w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych, co wynika wprost z art. 5 pkt. 4 uppis. Zgodnie z powyższą ustawą, powiatowy inspektor sanitarny jest uprawniony do wydania decyzji nakładającej obowiązki na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego (art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, Dz.U. 2008 r., 234, poz. 1570 ze zm., dalej ustawa o zwalczaniu chorób zakaźnych). Ustawa o zwalczaniu chorób zakaźnych nie przewiduje natomiast możliwości wydania decyzji dotyczących szczepień ochronnych. Wynika to z faktu, że jak powyżej wskazano obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, jest bezpośrednio wykonalny – wynika wprost z przepisów prawa. Brak jest więc władczego rozstrzygnięcia organu inspekcji sanitarnej (powiatowego inspektora sanitarnego), w formie decyzji administracyjnej, które nakazywałaby poddać małoletnie dziecko szczepieniu ochronnemu. Wobec powyższego brak jest podstaw do uznania, aby organem właściwym do prowadzenia egzekucji powyższego obowiązku niepieniężnego, w rozumieniu art. 20 ust. 1 upea był powiatowy inspektor sanitarny. Organem posiadającym ogólną właściwość do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w zakresie obowiązków niepieniężnych jest bowiem wojewoda. Stąd też toczące się przed organami inspekcji sanitarnej postępowanie w przedmiocie przymusowego wykonania obowiązku poddania małoletniego szczepieniu ochronnemu toczyło się przed organami niewłaściwymi. Sądowi w niniejszym składzie znany jest także pogląd odmienny – wyrażony m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 16 kwietnia 2013 r. (II SA/Bk 89/13, CBOSA) – w myśl którego organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, jako organy administracji rządowej powołanej do ochrony zdrowia publicznego, w tym zapobiegania chorobom zakaźnym, są uprawnione do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w zakresie egzekwowania ustawowego obowiązku szczepień. U podstaw tego poglądu leży konstatacja, że do zadań organów inspekcji sanitarnej należy realizacja zadań z zakresu zdrowia publicznego (zob. art. 1 u.P.I.S.), definiowanego jako "stan zdrowotny całego społeczeństwa lub jego części, określany na podstawie wskaźników epidemiologicznych i demograficznych" (art. 2 pkt 35 u.z.ch.z.). Wykonywanie przez organy inspekcji sanitarnej zadań z zakresu zdrowia publicznego polega między innymi na prowadzeniu działalności zapobiegawczej i przeciwepidemicznej w zakresie chorób zakaźnych (zob. art. 2 u.P.I.S.), w ramach której zadaniem Państwowej Inspekcji Sanitarnej jest m.in. ustalanie zakresów i terminów szczepień ochronnych oraz sprawowanie nadzoru w tym zakresie (zob. art. 5 pkt 4 u.P.I.S.). Sprawując z mocy ustawy nadzór nad realizacją ustawowego obowiązku szczepień, organy inspekcji sanitarnej są – w myśl referowanego tu poglądu – uprawnione i zobowiązane do jego egzekwowania (zob. ww. wyrok WSA z 16.04.2013 r., II SA/Bk 89/13, CBOSA).

Sąd w niniejszym składzie przywołanego poglądu nie podziela. Uznaje bowiem za trafne stanowisko dominujące w orzecznictwie i doktrynie, że z określenia zadań danego organu nie wynika automatycznie dlań upoważnienie (kompetencja) do podejmowania określonych czynności lub aktów. Również samo określenie zakresu działania organu nie może stanowić podstawy do działań władczych organu administracji. Działanie organu administracji publicznej musi mieć bowiem konkretną podstawę prawną (normę kompetencyjną, określającą formy prawne, jakimi może się posługiwać organ administracji). Norma kompetencyjna, upoważniająca organ do podejmowania rozstrzygnięcia, powinna co najmniej określać czynność organu, która jest przedmiotem kompetencji (por.: uchwała 7 sędziów NSA z 29.03.2006 r., II GPS 1/06, CBOSA; wyrok NSA z 19.04.2007 r., II GSK 325/06, CBOSA; M. Matczak [w:] System Prawa Administracyjnego. Tom 1, Instytucje prawa administracyjnego, pod red. R. Hausera, Z. Niewiadomskiego, A. Wróbla, Warszawa 2010, s. 375-376). W braku takiej normy w odniesieniu do organów inspekcji sanitarnej w zakresie egzekucji ustawowego obowiązku szczepień ochronnych, należy stwierdzić, że przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte i było prowadzone przez organ niewłaściwy rzeczowo - PPIS, zamiast przez wojewodę, posiadającego ogólną właściwość do jego prowadzenia, wynikającą z art. 20 § 1 pkt 1 u.p.e.a.

Niezależnie od powyższej wadliwości prowadzonego postępowania, całkowicie dyskwalifikującej podjęte w postępowaniu rozstrzygnięcia wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie organy sanitarne uznały, że stroną postępowania jest wyłącznie skarżąca, kierując do niej zarówno tytuł wykonawczy, jak i postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia. Organy nie wyjaśniły przy tym, czy małoletnia pozostaje pod władzą rodzicielką obydwóch rodziców. Niewątpliwie postępowanie egzekucyjne ma charakter represyjny, więc wydaje się oczywiste, że jego prowadzenie w stosunku tylko do jednego z rodziców jest oczywiście niesprawiedliwe. Dodatkowo skierowanie upomnienia w stosunku tylko do jednego z rodziców, ogranicza działanie lub może ograniczyć działanie drugiego z rodziców w zakresie realizacji obowiązku sprawowania władzy rodzicielskiej. Wyjaśnienia dodatkowo wymaga, że prowadząc postępowanie egzekucyjne wyłącznie w stosunku do matki, organy naruszyły przepisy prawa materialnego określone w art. 93 § 1 i art. 97 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Z istoty władzy rodzicielskiej wynika zasada jej wspólnego, dwuosobowego wykonywania przez równouprawnionych rodziców. Mają oni obowiązek i kompetencje do wspólnego rozstrzygania wszystkich istotnych spraw dziecka, w tym niewątpliwie o nie stosowaniu się do obowiązkowego szczepienia własnych dzieci. W tym zakresie decyzja rodziców jako istotna dla dziecka powinna być wspólna, podobnie jak wspólna jest odpowiedzialność za tą decyzję (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt III Sa/Kr 1532/11, baza orzeczeń NSA). Oczywiście jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka. Także w istotnych sprawach dziecka każdy z przedstawicieli ustawowych jest umocowany do złożenia oświadczenia woli odnośnie małoletniego. Czym innym jest bowiem prawo działania w charakterze przedstawiciela ustawowego w relacjach z osobami, urzędami, a czym innym podejmowanie merytorycznego stanowiska w istotnej sprawie dziecka. W tym zakresie musi być uzgodniona wola rodziców, którą oczywiście władny jest skutecznie przedstawić każdy z rodziców. Jednak zawsze odpowiedzialność z uzgodnionej decyzji będą ponosić wspólnie. W związku z tym postępowanie wywołane taką wspólną decyzją musi się toczyć w stosunku do obojga rodziców. Niewątpliwie w niniejszej sprawie osobami odpowiedzialnymi za poddanie dzieci obowiązkowym szczepieniom ochronnym są ich rodzice.

Sąd podkreśla dodatkowo, że art. 5 ust. 2 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych, wskazuje, że w przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych odpowiedzialność za wypełnienie obowiązków, o których mowa w ust. 1 (m.in. poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych), ponosi osoba, która sprawuje prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, albo opiekun faktyczny w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 06 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. Z 2009 r. Nr 52, poz. 417). W przedmiotowej sprawie nie wyjaśniono jednakże, czy małoletnia pozostaje pod prawną opieką obojga rodziców. Brak wyjaśnienia powyższej okoliczności nie tylko stanowi naruszenie podstawowych zasad postępowania administracyjnego określonych w art. 7 oraz art. 77 § 1 kpa, ale uniemożliwia również dokonanie oceny prawidłowości upomnienia oraz wystawionego tytułu wykonawczego.

Dodatkowo Sąd podkreśla, że wbrew wymogom określonym w art. 26 § 1 upea, wystawiony przez organy tytuł nie miał urzędowej formy tytułu wykonawczego, określonej w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. 2001 r. Nr 137, poz. 1541). W tytule tym nie został oznaczony adres zobowiązanego oraz nie umieszczono klauzuli o skierowaniu tytułu do egzekucji administracyjnej.

Na marginesie odnosząc się natomiast do zarzutów skargi, w ocenie Sądu okazały się one niezasadne. Błędne podanie daty urodzenia osoby małoletniej podlegającej obowiązkowym szczepieniom nie stanowi zarzutu błędu co do osoby zobowiązanego. Po pierwsze, zobowiązanym w sprawie pozostaje skarżąca. Po drugie, samo wskazanie błędnej daty urodzenia małoletniej, które następnie zostało sprostowane postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], nie ma wpływu na dokonanie prawidłowej identyfikacji podmiotu podlegającego obowiązkowi szczepień. Poza tym, samo twierdzenie skarżącej o potencjalnym zagrożeniu dla życia lub zdrowia małoletniej, powstałym w związku z obowiązkiem poddania szczepieniom ochronnym, z punktu widzenia wyraźnych obowiązków ustawowych nie może stanowić podstawy do zaniechania jego wykonania.

Podsumowując dotychczasowe rozważania wskazać należy, że przedmiotowe postępowanie egzekucyjne było prowadzone przez organ niewłaściwy – powiatowego inspektora sanitarnego, a nie wojewodę, posiadającego ogólną właściwość do jego prowadzenia. Mając powyższe na względzie Sąd, w pkt 1na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ppsa w zw. z art. 156 §1 pkt 1 kpa w zw. z art. 18 upea stwierdził nieważność postanowienia z dnia [...] stycznia 2013 r. oraz poprzedzającego je postanowienia z dnia [...] grudnia 2012 r.

PPIS jest zobowiązany do przekazania sprawy do organu właściwego, natomiast w ramach ponownie prowadzonego postępowania egzekucyjnego niezbędne jest spełnienie wszystkich ustawowych obowiązków dotyczących formy tytułu egzekucyjnego. Dodatkowo wyjaśnienia wymaga, czy małoletnie pozostaje pod władzą rodzicielką obydwojga rodziców, a w konsekwencji właściwe zakreślenie podmiotów zobowiązanych.

W pkt 2 wyroku Sąd działając na podstawie art. 152 ppsa orzekł, że zaskarżone postanowienie nie może zostać wykonane.

W pkt 3 Sąd działając na podstawie art. 200 ppsa zasądził od WPWIS na rzecz skarżącej kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.