• VII SA/Wa 29/13 - Wyrok W...
  29.03.2024

VII SA/Wa 29/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-05-23

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Małgorzata Jarecka /przewodniczący/
Małgorzata Miron /sprawozdawca/
Mirosława Pindelska

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jarecka, , Sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.), Sędzia WSA Mirosława Pindelska, Protokolant ref. staż. Anna Dmowska - Paczuska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2013 r. sprawy ze skargi J. F. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych skargę oddala

Uzasadnienie

Sygnatura akt VII SA/Wa 29/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. Nr [...] Wojewoda [...] - po rozpatrzeniu odwołania J. F. - utrzymał w mocy decyzję Prezydenta [...] z dnia [...] sierpnia 2012 r. Nr [...] sierpnia wnoszącą sprzeciw do zgłoszenia i nakładającej obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę w sprawie dotyczącej wykonania robót budowlanych polegających na budowie przydomowej oranżerii (ogrodu zimowego) przy istniejącym budynku mieszkalnym wielorodzinnym na działce ew. nr [...]z obrębu [...]przy ul. [...] [...] w W.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał na następujące ustalenia faktyczne i prawne:

W dniu 31 lipca 2012 r. J. F. zgłosiła zamiar wykonania robót budowlanych polegających na budowie przydomowej oranżerii (ogrodu zimowego) przy istniejącym budynku mieszkalnym wielorodzinnym na działce ew. nr [...]z obrębu [...]przy ul. [...] [...] w W..

Decyzją nr [...]z dnia [...] sierpnia 2012 r. Prezydent [...] wniósł sprzeciw do zgłoszenia i nałożył obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę w sprawie dotyczącej wykonania robót budowlanych polegających na budowie przydomowej oranżerii (ogrodu zimowego) przy istniejącym budynku mieszkalnym wielorodzinnym na działce ew. nr [...]z obrębu [...] sierpnia przy ul. [...] [...] w W..

Odwołanie od ww. decyzji złożyła J. F..

W toku postępowania odwoławczego organ odwoławczy ustalił, że zgodnie z treścią dokonanego przez J. F. w dniu 31 lipca 2012 r. zgłoszenia, jego przedmiotem jest zamiar wykonania robót budowlanych polegających na budowie przydomowej oranżerii (ogrodu zimowego) przy istniejącym budynku mieszkalnym wielorodzinnym na działce ew. nr [...]z obrębu [...]przy ul. [...] [...] w W.. Organ pierwszej instancji wniósł sprzeciw od zamiaru wykonania tych robót w oparciu o art. 30 ust. 7 pkt 2 Prawa budowlanego i nałożył obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie robót budowlanych.

Wojewoda podkreślił, że wniesienie odwołania od decyzji o sprzeciwie uruchamia tryb odwoławczy przed organem II instancji, do którego zastosowanie mają przepisy k.p.a., jednakże zgodnie z najnowszym orzecznictwem organ odwoławczy nie może pominąć specyfiki instytucji zgłoszenia, w tym regulacji zawartej w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego.

Organ odwoławczy podkreślił, że stosownie do treści art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego - do wykonania robót budowlanych można przystąpić, jeżeli w terminie 30 - dni od dnia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie sprzeciwu i nie później niż po upływie 2 lat od dnia zgłoszenia. Organy administracji publicznej ograniczone są czasowo do wniesienia sprzeciwu tracąc, po upływie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia, kompetencję do wydania decyzji w przedmiocie sprzeciwu. Odwołanie od decyzji wnoszącej sprzeciw nie powoduje przedłużenia materialnoprawnego terminu do wydania decyzji o sprzeciwie w razie ewentualnego ponownego rozpoznania sprawy.

Akceptując ww. poglądy dotyczące braku możliwości wniesienia sprzeciwu po upływie 30 - dni od dnia zgłoszenia w przedmiotowej sprawie organ ocenił, że brak jest możliwości zastosowania art. 138 § 2 k.p.a. oraz wniesienia sprzeciwu z innej przesłanki niż wskazana przez organ pierwszej instancji ponieważ sprzeciw ten byłby niejako nowym sprzeciwem wniesionym po upływie ustawowego terminu. W tej sytuacji Wojewoda rozważył możliwości wniesienia sprzeciwu z art. 30 ust. 5 i ust. 7 pkt 2 Prawa budowlanego.

Stosownie do treści przepisu art. 30 ust. 7 ustawy - Prawo budowlane organ może nałożyć, w drodze decyzji w przedmiocie sprzeciwu obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia, jeżeli ich realizacja może naruszać ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub spowodować: 1) zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia; 2) pogorszenie stanu środowiska lub stanu zachowania zabytków; 3) pogorszenie warunków zdrowotno-sanitarnych; 4) wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich. Z treści cytowanego przepisu wynika więc, że do nałożenia obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę nie jest wymagana pewność, co do wystąpienia okoliczności, o jakich mowa w art. 30 ust. 7 pkt 1-4 Prawa budowlanego - ustawodawca jednoznacznie stwierdził: "może naruszać lub spowodować"- a wystarczy jedynie zasadne prawdopodobieństwo. Organ obowiązany jest więc wskazać, jakie przesłanki trafną czynią ocenę, że realizacja planowanego przedsięwzięcia może sprowadzić jeden ze stanów wymienionych w art. 30 ust. 7 pkt 1-4 Prawa budowlanego. Celem przepisu art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego jest stworzenie odpowiednich mechanizmów prawnych pozwalających w sposób właściwy chronić dobra o najdonioślejszym charakterze i z tego też względu już w razie potencjalnego ich zagrożenia zobowiązuje inwestora do przejścia przez weryfikację właściwą dla inwestycji wymagających pozwolenia na budowę. Nie oznacza to w żadnym wypadku - już na tym etapie - że inwestycja nie będzie mogła zostać zrealizowana w ogóle bądź konieczne będzie dokonanie jej modyfikacji. Oznacza to natomiast konieczność przeprowadzenia postępowania z udziałem wszystkich podmiotów, których interesy mogą być zagrożone i poddanie planowanej inwestycji kontroli pod względem zgodności z przepisami prawa. Jeżeli w jej wyniku okaże się, że obawy dotyczące zagrożenia dóbr, o których mowa w art. 30 ust. 7 ustawy - Prawo budowlane były niezasadne, a inwestycja spełnia wymogi stawiane jej przez przepisy prawa, to brak będzie przeszkód do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Działka nr ew. [...]z obrębu [...], na której usytuowany jest budynek mieszkalny wielorodzinny przy ul. [...] [...] w W., znajduje się na terenie obowiązywania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] (uchwała nr [...] Rady [...]opubl. W Dz. Urz. Woj. [...]. nr [...], poz. [...]) w jednostce terenowej MNM 43. W części rysunkowej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedmiotowy budynek, zlokalizowany na działce nr ew. [...], został oznaczony jako obiekt objęty ochroną ustaloną planem. Zgodnie z § 126 ust. 2 ww. planu, ustalającym warunki zabudowy i zagospodarowania ww. terenu oraz zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego:

2) budynki, oznaczone na rysunku planu, są zabytkami objętymi ochroną ustaloną planem i obowiązują dla nich ustalenia zawarte w § 7 ust. 4 pkt 2 - 4.

3) cała jednostka terenowa jest objęta ochroną konserwatorską historycznego zespołu zabudowy wyróżniającego się jednorodnością układu architektonicznego i czasu jego powstania, określonego w § 7 ust. 5 pkt 10;

Stosownie do § 7 ust. 4 pkt 2 planu wszelkie prace przy ww. budynkach związane z przebudową, modernizacją, w tym dociepleniem oraz remontami, muszą być przeprowadzane w taki sposób, aby obiekt nie zatracił cech świadczących o jego wartościach zabytkowych, tj. przy zachowaniu podobnych do oryginalnych (pierwotnych) zasad i proporcji podziału bryły budynku, kompozycji elewacji, podobnych detali oraz przy użyciu tradycyjnych materiałów dostosowanych do elementów oryginalnych obiektu.

W ocenie organu odwoławczego realizacja przedmiotowych robót budowlanych, polegających na budowie przydomowej oranżerii (ogrodu zimowego) przy istniejącym budynku mieszkalnym wielorodzinnym, w których zakres wchodzi, jak wynika z treści zgłoszenia: m.in. nadbudowa ścian w konstrukcji z drewna oraz wykonanie dachu, częściowo ocieplonego wełną mineralną może naruszać ww. ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub spowodować pogorszenie stanu zachowania zabytku, objętego ochroną ustaloną planem, co wymaga przeprowadzenia procedury wydania pozwolenia na budowę. Powyższe ustalenia potwierdzają zasadność nałożonego na inwestora obowiązku uzyskania pozwolenia na wykonanie zgłoszonych robót budowlanych przy budynku mieszkalnym wielorodzinnym położonym na działce nr [...]z obrębu [...]przy ul. [...] [...] w W.. Zastosowanie przez organ I instancji trybu z art. 30 ust. 5 i 7 ustawy Prawo budowlane organ odwoławczy ocenił jako prawidłowe. Odnosząc się do zarzutów odwołania Wojewoda wskazał, iż w świetle poczynionych przez Wojewodę [...]ego ustaleń pozostają one bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

J. F. złożyła skargę na decyzję Wojewody [...]z dnia [...] listopada 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1) naruszenie art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego poprzez błędne jego zastosowanie, wobec przyjęcia, że prace objęte zgłoszeniem mogłyby doprowadzić do pogorszenia stanu zabytku;

2) naruszenie art. 6, 7, 77, 107 k.p.a. ze względu na brak właściwego uzasadnienia decyzji oraz nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie.

W konkluzji wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podkreśliła, że zasadą jest, iż budowa przydomowej oranżerii spełniającej kryteria ustawowe wymaga jedynie zgłoszenia, natomiast nałożenie obowiązku uzyskania pozwolenia na wykonanie obiektu stanowi wyjątek od zasady i wymaga zaistnienia obiektywnych przesłanek. W związku z tym organ wydający decyzję opartą na uznaniu administracyjnym jest zobowiązany do należytego wykazania zasadności wniesienia sprzeciwu i obowiązku uzyskania pozwolenia. Uzasadnienie decyzji uznaniowej musi być na tyle wyczerpujące i zindywidualizowane, aby sąd administracyjny był w stanie ocenić, czy zawarte w decyzji rozstrzygnięcie nie zapadło z przekroczeniem granic uznania administracyjnego. Na tle przedmiotowej sprawy, organ I instancji powinien uzasadnić, w jaki sposób zamierzone prace mogą spowodować zagrożenie dla zabytku. Uzasadnienie powinno wykazać, z jakimi konkretnie zagrożeniami może wiązać się podjęcie realizacji zgłoszonych robót budowlanych, natomiast wspomniana decyzja nie zawiera żadnego uzasadnienia w tym zakresie, w szczególności brak jest jakiegokolwiek wskazania na czym miałoby polegać zagrożenie dla stanu zachowania zabytku.

Pomimo, że wskazała na tę okoliczność w odwołaniu, organ odwoławczy nie odniósł się do tego zarzutu. Z uzasadnienia decyzji nadzorczej wynika, że organ odwoławczy zupełnie pominął kwestię zasadności zastosowania trybu z art. 30 ust. 5 i 7 ustawy Prawo budowlane, lecz utrzymał decyzję w mocy powołując się na to, że uchylenie decyzji organu I instancji powodowałoby, że organ nie mógłby ponownie wnieść sprzeciwu, a tym samym mogłabym zacząć realizować zamierzenie budowlane oraz że nałożenie obowiązku uzyskania pozwolenia na wykonanie obiektu nie oznacza, że moje zamierzenie budowlane nie będzie mogło zostać zrealizowane.

Tym samym organ zupełnie nie odniósł się do oceny, czy nie zostały przekroczone granice uznania administracyjnego. W szczególności brak jest jakiegokolwiek wskazania na czym miałoby polegać zagrożenie dla stanu zachowania zabytku. Organ nie uprawdopodobnił również, że przedmiotowy obiekt jest zabytkiem w rozumieniu ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, w szczególności, że nie został on wpisany do rejestru zabytków. Powołane przez organ ustalenia planu, które miałyby potwierdzać, że przedmiotowy obiekt jest zabytkiem, odnoszą się do ul [...], a nie [...].

Skarżąca podkreśliła także, że prace objęte zgłoszeniem nie mogłyby doprowadzić do pogorszenia stanu zachowania zabytku. Projekt oranżerii wykonano w pełni respektując zabytkowy charakter i historyczną formę budynku oraz jego otoczenia. Modernistyczna willa-bliźniak znajduje się na terenie zespołu zabudowy jednorodzinnej bliźniaczej i wolnostojącej realizowanej przy pomocy kredytów BGK na terenach rozparcelowanych przez władze miejskie w drugiej połowie lat 30-tych XX-wieku (tzw. [...]). Sama w sobie nie prezentuje wybitnych walorów architektonicznych, a o jej wartości w dużej mierze decyduje ujęcie w ramach większego zespołu budowlanego. W przypadku osiedla willi bliźnich i wolnostojących istotna z punktu widzenia wartości zabytkowych jest przede wszystkim spójność i jednorodność zespołu, która przejawia się m.in. w pierzejach ulic, podobnych gabarytach, czy także podobnie potraktowanych modernistycznych elewacjach. Od strony ogrodów budynki wykazują już znacznie większą różnorodność. Projektowany ogród zimowy w żaden sposób nie może spowodować pogorszenia stanu zachowania zabytków - zarówno jeśli chodzi o cały zespół, jak też o sam budynek przy ul. [...]. W projekcie zrezygnowano z najczęściej spotykanej konstrukcji stałej nad tarasem od strony ogrodowej ingerującej w zabytkową tkankę zabudowy na rzecz lekkiej, transparentnej konstrukcji ogrodu zimowego, która nie narusza, ani nie zmienia konstrukcji budynku i tarasu, a jej forma pozwala na bezpieczny łatwy demontaż i szybkie przywrócenie budynku do stanu pierwotnego. Skarżąca zarzuciła, że organ II instancji ograniczył się w uzasadnieniu do powołania treści przepisów, stanowiących podstawę prawną sprzeciwu oraz przytoczenia treści zgłoszenia. W żaden sposób organ nie odniósł się do argumentów odwołania, nie rozważył na czym polegać miałoby zagrożenie dla zabytku, stanowiące podstawę do złożenia sprzeciwu. Tym samym oba organy nie wyjaśniły odpowiednio stanu faktycznego (ograniczając się do powołania treści przepisów, nie odwołując się w ogóle do stanu faktycznego w niniejszej sprawie), a uzasadnienie obu decyzji w żaden sposób nie odpowiadają wymogom z art. 107 k.p.a. Wydane decyzje są w istocie dowolne, a rozstrzygnięcia naruszają podstawowe zasady ogólne K.p.a., w tym zasadę legalizmu, wymagającą aby organ działał na podstawie i w granicach prawa, a także zasadę uwzględniania słusznego interesu strony oraz zasadę prawdy obiektywnej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga podlega oddaleniu albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie. Natomiast zgodnie z treścią art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270, ze zm. dalej: p.p.s.a.) sąd uchyla rozstrzygnięcie jedynie w sytuacji gdy stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma okoliczność, że kontrolowana przez Sąd decyzja ma charakter uznaniowy. Rację ma skarżąca, że zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie sądowo administracyjnym podkreśla się, że w sytuacji decyzji o charakterze uznaniowym wymagane jest, aby motywy rozstrzygnięcia były przedstawione szczególnie wnikliwie, tak aby oczywistym było, iż decyzja taka nie jest dowolna. Wskazuje się także na szczególną rolę uzasadnienia takiej, uznaniowej decyzji. W każdym wypadku organ winien wytłumaczyć motywy podjęcia danego rozstrzygnięcia. W tym właśnie aspekcie przejawia się szczególnie ważna rola uzasadnienia decyzji o charakterze uznaniowym. Organ winien wykazać, że dokonał dogłębnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, prawidłowo zastosował przepis prawa, a motywy rozstrzygnięcia mają oparcie w obowiązującym stanie prawnym.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji, wbrew zarzutom skarżącej, spełnia powyższe wymogi, co pozwoliło Sądowi uznać, że decyzja Wojewody [...] nie posiada cech dowolności.

Nie jest sporne w niniejszej sprawie, że budynek przy ul. [...]znajduje się na terenie obowiązywania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...]. Obiekt ten został objęty ochroną ustaloną tym planem. Rację ma wprawdzie skarżąca, że organ administracji przywołał treść planu dla nieruchomości przy ul. [...] zamiast ul. [...], na której zlokalizowana jest planowana inwestycja, jednakże wada ta dotyczy jedynie decyzji organu pierwszej instancji. Wojewoda [...], a decyzja tego organu jest przedmiotem zaskarżenia, nie powielił tego błędu. Jedynie na marginesie wskazać należy, że obie ulice leżą w bliskim sąsiedztwie co uzasadnia przypuszczenie, że postanowienia Planu są dla nich takie same.

Tym samym zarzut zawarty w uzasadnieniu skargi co do nienależytego wyjaśnienia okoliczności sprawy w tym zakresie należało uznać za niezasadny.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji podkreślić należy, jak zauważył organ odwoławczy, że wydanie decyzji nakazującej uzyskanie pozwolenia na budowę mogło nastąpić poprzez uznanie, iż roboty budowlane mogą być niezgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lub spowodować pogorszenie stanu zabytku.

Z niewadliwych ustaleń organu odwoławczego wynika, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru [...]co do zasady pozwala na realizację takich robót jak przebudowa, modernizacja , docieplenie lub remont, z tym że tylko w taki sposób, aby obiekt nie zatracił cech świadczących o jego wartościach zabytkowych, to jest przy zachowaniu podobnych do oryginalnych pierwotnych zasad i proporcji podziału bryły budynku, kompozycji elewacji, podobnych detali oraz użytych materiałów. Jednocześnie – co należy ze wszech miar podkreślić, ustawodawca wskazał na możliwość wniesienia sprzeciwu w oparciu o art. 30 ust. 7 pkt 2 Prawa Budowlanego wówczas, gdy realizacja robót budowlanych może naruszać ustalenia miejscowego planu lub spowodować (...) pogorszenie stanu zachowania zabytków. Powyższe oznacza, że organ w tym postępowaniu nie jest zobligowany do badania w sposób szczegółowy czy inwestycja jest zgodna zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stwierdzenie bowiem, ponad wszelką wątpliwość. że planowana inwestycja narusza takie ustalenia obligowałoby organ do wniesienia sprzeciwu w oparciu o art. 30 ust. 6 pkt 2 cyt. ustawy. Powyższe prowadzi do konstatacji, że rację ma organ odwoławczy podkreślając, iż jego zadaniem było wykazanie jedynie prawdopodobieństwa wystąpienia okoliczności, o których mowa w przepisie stanowiącym podstawę prawną rozstrzygnięcia. Takie stanowisko prezentowane jest również w orzecznictwie sądowo administracyjnym, które w pełni podziela Sąd w składzie rozpoznającym niniejsza sprawę (tak m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2011 r., II OSK 1445/10).

Godzi się zatem zauważyć, że wbrew zarzutom skarżącej organ wyjaśnił przyczyny wniesienia sprzeciwu. Uzasadnienie decyzji organu odwoławczego wskazuje wszak, że organ dokonał analizy planowanych robót podkreślając, że m.in. dokonywana będzie nadbudowa ścian w konstrukcji z drewna oraz wykonywany dach, częściowo ocieplony wełną mineralną. Niewątpliwie jakakolwiek dobudowa, nawet jeśli, jak twierdzi skarżąca, posiadać będzie lekką konstrukcję pozwalająca na szybki demontaż i przywrócenie budynku do stanu pierwotnego, w pewnym zakresie zmieni bryłę budynku, a to może wpłynąć na pogorszenie stanu zachowania zabytku. Ustalenie, czy tego rodzaju roboty są zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego również wymagają szczegółowej analizy organów architektoniczno - budowlanych. W tej sytuacji rację ma organ odwoławczy podkreślając, że tego rodzaju ocena winna być dokonana po uprzednim przeprowadzeniu postępowania w pełnym zakresie, to jest w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę. Postępowanie związane ze zgłoszeniem i wniesieniem sprzeciwu jest bowiem postępowaniem dalece uproszczonym. Jego istotą nie jest prowadzenie postępowania wyjaśniającego w szerokim zakresie. Takie stanowisko jest tym bardziej uzasadnione, że dopiero od daty złożenia sprzeciwu rozpoczyna się postępowanie administracyjne regulowane przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, przeprowadzenie szczegółowego postępowania wyjaśniającego w omawianym zakresie wiązałoby się z naruszeniem zasady dwuinstancyjności albowiem dopiero organ drugiej instancji mógłby – realnie - prowadzić takie postępowanie. Przeprowadzenie takiego postępowania mogłoby również naruszyć zasadę czynnego udziału stron w postępowaniu, skoro w postępowaniu zgłoszeniowym – co do zasady - stroną jest jedynie inwestor.

Natomiast wbrew zawartym w skardze zarzutom projekt koncepcyjny nie pozwala w sposób jednoznaczny na ocenę zgodności przedmiotowej inwestycji zarówno z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jak i wpływu na chroniony, pod względem konserwatorskim, obiekt. Wszystkie zarzuty podnoszone przez skarżącą dotyczące błędnego ustalenia przez organy, że inwestycja wpłynie negatywnie na stan zachowania zabytku są przedwczesne. Po pierwsze organ nie zawarł kategorycznego stwierdzenia w tym zakresie, wręcz przeciwnie: podkreślił, że wniesienie sprzeciwu nie oznacza kategorycznego zakazu realizacji inwestycji, a jedynie, że możliwość realizacji inwestycji winna być oceniona w postępowaniu o pozwolenie na budowę.

Jako nieuzasadnione Sąd również uznał zarzuty naruszenia wskazanych w skardze przepisów postępowania. Analiza uzasadnienia skargi wskazuje, że faktyczne zarzuty te odnoszą się do decyzji organu pierwszej instancji. Należy przyznać rację skarżącej, że uzasadnienie decyzji organu pierwszej instancji nie zawiera wszystkich elementów, o których mowa w art. 107 § 3 k.p.a. jednakże wady te zostały naprawione przez organ odwoławczy. Rację ma przy tym Wojewoda, że biorąc pod uwagę specyfikę postępowania zgłoszeniowego, jego obowiązkiem była ocena prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego zastosowanych przez Prezydenta [...], co między innymi oznacza, że wobec treści art. 50 ust. 5 Prawa budowlanego organ nie mógł wydać decyzji kasatoryjnej w oparciu o art. 138 § 2 k.p.a.

Z tych wszystkich względów Sąd uznał, że nie można postawić organowi odwoławczemu zarzutu działania warunkach dowolności, a wobec nie stwierdzenie innych naruszeń prawa, które Sąd ma obowiązek brać pod uwagę z urzędu, skargę należało oddalić.

Mając powyższe na uwadze w oparciu o art. 151 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...