I SA/Rz 303/13

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] Dyrektor Izby Celnej, po rozpoznaniu odwołań "A" S.A. w K. (dalej – Spółka, Skarżąca) od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego:

- z dnia [...] lutego 2011r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia zgłoszenia celnego wywozowego,

* z dnia [...] lutego 2011r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia zgłoszenia celnego wywozowego,

* z dnia [...] lutego 2011r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia wywozu,

* z dnia [...] lutego 2011r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia wywozu,

* z dnia [...] lutego 2011 r., Nr [...], [...], [...]w przedmiocie odmowy potwierdzenia wywozu,

utrzymał w mocy decyzje organu I instancji.

Z uzasadnienia decyzji i akt sprawy wynika, że w dniu 25 maja 2007r. w Oddziale Celnym, zgodnie ze zgłoszeniem celnym SAD poz. ewid. [...] procedurą wywozu towar w postaci 2000 sztuk amortyzatorów, o łącznej wartości 34.680 EUR, tj. 132.061 PLN. Eksporterem towaru była Spółka, zaś odbiorcą amerykańska firma "B". Zgodnie z zapisem w polu 29 SAD przedmiotowy towar miał zostać dostarczony do urzędu celnego wyprowadzenia London Gatwick Airport Cargo Dist. w celu wywozu do Stanów Zjednoczonych.

W dniach 6 września 2007r. i 17 sierpnia 2007r. w Oddziale Celnym objęto zgodnie ze zgłoszeniami celnymi SAD poz. ewid. OGL [...] i OG [...] procedurą wywozu towar w postaci odpowiednio 3206 sztuk amortyzatorów, o łącznej wartości 79.250.66 AUD, tj. 181.104 PLN oraz 5824 sztuk amortyzatorów, o łącznej wartości 152.629,02 AUD, tj. 364.524 PLN. Eksporterem towaru była Spółka, zaś odbiorcą australijska firma "C" Ltd. Zgodnie z zapisem w polu 29 SAD przedmiotowy towar miał zostać dostarczony do urzędu celnego wyprowadzenia Bremerhaven w celu wywozu do Australii drogą morską.

W dniu 2 października 2006r. w Oddziale Celnym objęto zgodnie ze zgłoszeniem celnym SAD poz. ewid. OGL[...] procedurą wywozu towar w postaci 4680 sztuk amortyzatorów, o łącznej wartości 29.554 EUR, tj. 116.659 PLN. Eksporterem towaru była Spółka, zaś odbiorcą irański przedsiębiorca "D". Zgodnie z zapisem w polu 29 SAD przedmiotowy towar miał zostać dostarczony do urzędu celnego wyprowadzenia Hamburg - Waltershof w celu wywozu do Iranu drogą morską.

W związku z brakiem potwierdzenia wyprowadzenia towaru z obszaru celnego Wspólnoty Naczelnik Urzędu Celnego po przeprowadzonym postępowaniu celnym, decyzjami z dnia [...] stycznia 2008 r. [...] marca 2008r. unieważnił zgłoszenia celne odpowiednio OGL[...] i OGL/[...]. Decyzjami zaś z dnia [...] lutego 2011 r. odmówił wydania decyzji potwierdzających wystąpienie z obszaru celnego wspólnoty towarów objętych procedurą wywozu według zgłoszenia celnego OGL[...], OGL[...], OGL[...], OGL/[...].

Decyzje unieważniające zgłoszenia celne, na skutek bezskutecznego upływu terminu do wniesienia odwołania stały się ostateczne w administracyjnym toku instancji, od pozostałych decyzji, odmawiających wydania decyzji potwierdzającej wystąpienie z obszaru celnego Wspólnoty towarów, objętych procedurą wywozu, Spółka wniosła odwołania.

Decyzjami z dnia [...] lutego 2008r. i [...] lutego 2011r. Naczelnik Urzędu Celnego odmówił uchylenia ww. decyzji ostatecznych stwierdzając, że dokumenty przedstawione przez Spółkę nie potwierdzają w sposób jednoznaczny, że towar opuścił obszar celny wspólnoty, a jedynie uprawdopodobniają fakt wywozu. Dodatkowo decyzją dnia [...] lutego 2011 r. Naczelnik Urzędu Celnego umorzył wznowione postępowanie w w/w sprawie. Od decyzji tych Spółka wniosła odwołania.

Wymienionymi na wstępie decyzjami z dnia [...] sierpnia 2011 r. Dyrektor Izby Celnej utrzymał zaskarżone decyzje w mocy zarówno wydane w przedmiocie potwierdzenia wyprowadzenia towaru poza obszar Wspólnoty jak wydane w trybie wznowienia postępowania.

Organ II instancji wyjaśnił, że obowiązkiem strony jako eksportera było przedstawienie towaru wraz z dokumentem SAD w urzędzie celnym wyprowadzenia, w celu uzyskania potwierdzenia, że towar faktycznie opuścił obszar celny Wspólnoty. Takiego potwierdzenia strona nie posiadała i jak wynika z jej wyjaśnień, karta 3 SAD uległa zagubieniu. W ocenie organu odwoławczego Spółka nie przedstawiła również żadnego dokumentu alternatywnego o jakim mowa w art. 796da ust.4 Rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 253 z 11 października 1993r., str. 1, z zm., dalej - rozporządzenie wykonawcze) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2009r.

Zdaniem organu odwoławczego, przedstawione przez Spółę dowody, m.in. kserokopie manifestu cargo, kserokopia lotniczego listu przewozowego, kserokopia konosamentu morskiego, międzynarodowego listu przewozowego CMR, dowód zapłaty, oświadczenie złożone przez spedytora, nie mogą stanowić alternatywnego dowodu wyprowadzenia towaru z obszaru celnego Wspólnoty z uwagi na to, iż nie zawierają wystarczających informacji pozwalających na identyfikację towaru i nie wystarczają do stwierdzenia faktycznego wyprowadzenia towarów poza obszar Wspólnoty.

Organ II instancji stwierdził, przy tym, wbrew zarzutom Spółki, że w postępowaniu nie doszło do naruszenia przepisów art. 122, art.187 § 1 i § 3, art.192 oraz art.197 Ordynacji podatkowej. Organy celne dokonały oceny wiarygodności zgromadzonych dowodów w sposób swobodny, na podstawie własnego przekonania, zgodnie z wymaganiami wiedzy, doświadczenia i logiki. Ocena dowodów poprzedzona została prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem dowodowym i nie była dowolna. Zebrany materiał dowodowy nie wskazuje na naruszenia prawa przez organy, ani nie daje podstaw do twierdzenia, że postępowanie było prowadzone w sposób naruszający zaufanie do tych organów.

Na decyzje organu II instancji Spółka złożyła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wnosząc o uchylenie zaskarżonych decyzji w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonym rozstrzygnięciom zarzucono:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy :

- art.161 ust. 1 oraz art.162 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12

października 1992r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L

302 z 19 października 1992r.) poprzez odmowę potwierdzenia wywozu, mimo że

został on faktycznie dokonany przez Skarżącą,

2) naruszenie przepisów postępowania celnego i przepisów proceduralnych

prawa podatkowego:

* art.796da ust.2-4 rozporządzenia wykonawczego poprzez odmowę wydania potwierdzenia wyprowadzenia towarów, mimo że Skarżąca przekazała naczelnikowi dokumenty potwierdzające dokonanie przedmiotowego wywozu,

* art.122 w związku z art.180 § 1, art.187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez niepodjęcie działań zmierzających do ustalenia dokładnego stanu faktycznego, błędną i pozbawioną obiektywizmu ocenę dowodów dostarczonych przez Skarżącą, a w wyniku tego zaniechanie rzetelnego i kompleksowego wyjaśnienia stanu faktycznego, co wywarło istotny wpływ na wynik sprawy,

- art. 120 i art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez brak zastosowania zasad

prowadzenia postępowania wynikających z powołanych przepisów, a w szczególności poprzez wydanie decyzji sprzecznych z obowiązującymi

przepisami, naruszając przy tym zasadę zaufania do organów podatkowych,

poprzez kierowanie się jedynie względami fiskalnymi bez rozważenia słuszności

stanowiska strony, co wywarło istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniach skarg Skarżąca zarzuciła, że jako eksporter towaru zrealizowała standardową procedurę związaną z wywozem towarów poza obszar celny Wspólnoty, wypełniając nałożone obowiązki. Zgłosiła wywóz towarów w odpowiedniej formie i dostarczyła eksportowany towar do urzędu celnego, po czym towary opuściły obszar celny Wspólnoty. Zdaniem Skarżącej, faktyczne zakończenie procedury leży po stronie organów celnych, na których działanie Skarżąca miała ograniczony wpływ. Karta 3 SAD nie została wydana Skarżącej i miała ona ograniczone możliwości jej wyegzekwowania. Skarżąca dostarczyła w postępowaniu szereg dokumentów i udowodniła, że wyprowadzenie towarów miało faktycznie miejsce. Skarżąca zarzuciła, że organy nie wypełniły ciążącego na nich obowiązku, gdyż wbrew uzasadnionemu żądaniu Skarżącej, nie wydały potwierdzenia wyprowadzenia towarów. W sytuacji gdy organ miał wątpliwości co do mocy dowodowej dokumentów, mógł dokonać ich weryfikacji poprzez kontakt z urzędem celnym wyprowadzenia i ustalenie, czy fakt wyprowadzenia towarów przez ten urząd miał faktycznie miejsce. Końcowo zarzuciła naruszenie przez ograny zasady zaufania podatnika do organów podatkowych i kierowanie się jedynie interesem fiskalnym.

W odpowiedzi na skargi organ II instancji wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji.

Wyrokami z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Rz 736/11 i I SA/Rz 740/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił zarówno zaskarżone decyzje jak i decyzje je poprzedzające.

Podstawą kasatoryjnych rozstrzygnięć Sądu było zamieszczenie pod decyzjami organu I instancji wielu podpisów, w sytuacji gdy, organem uprawnionym do wydania decyzji był naczelnik urzędu celnego.

Naczelny Sąd Administracyjny, przychylając się do zarzutów skarg kasacyjnych, uchylił wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wskazując, że Sąd I instancji nie wskazał przepisów prawa, które zostały naruszone przy podpisywaniu decyzji i jakie to, ewentualne naruszenie mogło mieć wpływ na treść zapadłych w sprawie rozstrzygnięć. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżone decyzje jak i decyzje je poprzedzające, pod względem formalnym, w tym również pod względem zamieszczonych pod nimi podpisów, odpowiadają wymogom określonym w art. 210 § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, decyzja obok oznaczenia organu podatkowego, daty jej wydania, oznaczenia strony lub stron, powołania podstawy prawnej, rozstrzygnięcia, uzasadnienia faktycznego i prawnego oraz pouczenia o trybie odwoławczym, musi zawierać podpis osoby upoważnionej do jej wydania, z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego. Osoba uprawniona do złożenia podpisu na wydanej decyzji może być zarówno organem administracji publicznej lub przez ten organ upoważniona. Jak wskazał dalej Sąd II instancji prawne i praktyczne znaczenie podpisu polega na tym, że pozwala na identyfikację osoby sprawującej funkcję danego organu administracji publicznej za wiedzą i wolą, której konkretne rozstrzygnięcie zostało przyjęte. Przepis ten nie przesądza natomiast o trybie w jakim należy go urzeczywistnić, ani nie przesądza gdzie podpis powinien zostać zamieszczony. W razie wątpliwości co do prawidłowości złożonego podpisu Sąd I instancji powinien przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w tym zakresie. Przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że obowiązkiem Sądu I instancji będzie uwzględnić powyższe uwagi i dokonać merytorycznej oceny zasadności złożonych skarg w zakresie odmowy potwierdzenia wywozu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Natomiast zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi.

Ponadto zgodnie z art. 190 p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

W świetle przedstawionej przez Sąd II instancji wykładni stwierdzić należy w pierwszej kolejności, że zaskarżone decyzje, a przede wszystkim poprzedzające je decyzje Naczelnika Urzędu Celnego odpowiadają warunkom formalnym przewidzianym w Ordynacji podatkowej, także w zakresie zamieszczonych pod nimi podpisów. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny przepisy w tym zakresie wskazują jedynie, że elementem koniecznym każdej decyzji jest podpis osoby upoważnionej do wydania. Podpis ten pełni funkcję identyfikacyjną osoby wydającej decyzję, nie przesądza natomiast gdzie i w jaki sposób podpis należy urzeczywistnić. W niniejszej sprawie decyzje organu I instancji zostały wydane przez osobę działającą z upoważnienia Naczelnika Urzędu Celnego. Pozostałe podpisy jakie znalazły się pod decyzjami należały do osób, które w zakresie powierzonych im zadań miały obowiązek sprawdzania decyzji, nie posiadły natomiast upoważnienia do wydawania decyzji. W świetle powyższego stwierdzić należy, że zamieszczenie pod decyzjami organu I instancji dodatkowych podpisów, jakkolwiek nieprawidłowe, pozostawało bez wpływu na wynik sprawy. Zakres przydzielonych zadań świadczył o tym, że decyzja została podjęta 1-o osobowo, a nie w nieznanym ustawie składzie kolegialnym.

Również wynik postępowania i podjęte decyzje nie budziły zastrzeżeń Sądu co do prawidłowości jego przeprowadzenia, dokonanych ustaleń jak i wyciągniętych wniosków.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy zadeklarowany w zgłoszeniach celnych towar został wyprowadzony z obszaru Wspólnoty, czy też nie i dotyczył w zasadzie faktów, a nie prawa. Niezależnie od tego czy przedmiotem zaskarżenia były decyzje wydane w trybie nadzwyczajnym wznowienia postępowania w sprawienie unieważnienia zgłoszenia celnego czy też postępowania w sprawie potwierdzenia wyprowadzenia towarów ze Wspólnoty, problem sprowadzał się do oceny czy przedstawione przez Spółkę dowody były wystarczające do przyjęcia, że towar został wywieziony z terytorium wspólnoty i w pierwszym przypadku był podstawą do uchylenia w trybie wznowienia decyzji unieważniającej zgłoszenie, w drugim zaś potwierdzenia takiego wywiezienia.

Zdaniem Spółki przedstawione przez nią dowody w zupełności potwierdzały fakt wyprowadzenia towarów poza obszar Wspólnoty. Tymczasem organ, twierdził, że przedstawione dokumenty jedynie uprawdopodabniają fakt wyprowadzenia towarów, niewystarczający w niniejszym postępowaniu, którego negatywne skutki obciążają Spółkę.

Problematykę potwierdzenia przez organy celne faktycznego wyprowadzenia towarów poza obszar celny Wspólnoty Europejskiej regulują przepisy powołanego na wstępie Wspólnotowego Kodeksu Celnego oraz rozporządzenia wykonawczego do tego Kodeksu. Zgodnie z art. 161 ust. 1 WKC procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty. Dokonanie wywozu wymaga spełnienia formalności przewidzianych dla niego, z uwzględnieniem środków polityki handlowej i o ile znajdują zastosowanie, należności celnych wywozowych. Zwolnienie do wywozu udzielane jest pod warunkiem, że towary opuszczą obszar celny Wspólnoty w tym samym stanie, w jakim znajdowały się w chwili przyjęcia zgłoszenia do wywozu (art. 162 WKC). Zgodnie z art. 792 RWKC zgłoszenia do wywozu towarów należy dokonać na podstawie dokumentu SAD składającego się z kart 1, 2 i 3. Urząd celny, w którym złożone zostało zgłoszenie wywozowe (urząd celny wywozu) opatruje pieczęcią pole A dokumentu SAD i ewentualnie wypełnia pole D. Karta 1 jest przeznaczona dla urzędu celnego, w którym zostało złożone zgłoszenie wywozowe, karta 2 służy celom statystycznym, natomiast kartę nr 3 zatrzymuje zgłaszający (eksporter). Rozdzielenie kart następuje po zwolnieniu towarów do procedury wywozu. Następnie, zgodnie z art. 793 ust. 2 RWKC, karta 3 dokumentu SAD przedstawiana jest przez eksportera lub jego przedstawiciela, wraz z towarami przeznaczonymi do wywozu poza terytorium celne Wspólnoty, w urzędzie celnym wyprowadzenia, którym jest:

- w przypadku towarów wywożonych koleją, pocztą, drogą powietrzną lub drogą morską – urząd celny, w którym towary przejmowane są w ramach umowy przewozu dla ich transportu do państwa trzeciego przez dane towarzystwo kolejowe, organy pocztowe, towarzystwo lotnicze bądź przedsiębiorstwo żeglugowe;

- w przypadku towarów wywożonych transportem przesyłowym (ropa, gaz) lub w przypadku energii elektrycznej – urząd wyznaczony przez państwo członkowskie, w którym znajduje się siedziba eksportera;

- w przypadku towarów wywożonych w inny sposób lub w okolicznościach nieobjętych powyżej – ostatni urząd celny przed opuszczeniem przez towary obszaru celnego Wspólnoty.

W przypadku, gdy zgłaszający wyraził życzenie zwrotnego otrzymania karty 3, urząd celny wyprowadzenia potwierdza fakt fizycznego wywozu towarów poprzez adnotację na odwrotnej stronie karty 3 i zwraca go osobie, która go przedstawiła lub jej przedstawicielowi. Potwierdzenie to przyjmuje formę pieczęci z nazwą urzędu oraz datą.

Z powołanych wyżej przepisów wynika zatem zasada, zgodnie z którą dokumentowanie faktu wywozu towaru poza obszar celny Wspólnoty powinno być dokonane kartą 3 dokumentu SAD potwierdzoną przez urząd celny wyprowadzenia. W sytuacji natomiast braku możliwości udokumentowania faktu wywozu towaru poza obszar celny Wspólnoty, dopuszczalne jest przedstawienie dowodów alternatywnych potwierdzających fakt wyprowadzenia danego towaru. Zgodnie z art. 796 da ust. 4 RWKC taki dowód może stanowić w szczególności jeden z następujących dokumentów lub kilka z nich:

a) kopia potwierdzenia dostawy podpisana lub uwierzytelniona przez odbiorcę spoza obszaru celnego Wspólnoty;

b) dowód zapłaty, faktura lub potwierdzenie dostawy należycie podpisane lub uwierzytelnione przez przedsiębiorcę, który wyprowadził towary poza obszar celny Wspólnoty;

c) oświadczenie podpisane lub uwierzytelnione przez przedsiębiorstwo, które wyprowadziło towary poza obszar celny Wspólnoty;

d) dokument poświadczony przez organy celne państwa członkowskiego lub kraju spoza obszaru celnego Wspólnoty;

e) prowadzony przez przedsiębiorców rejestr towarów dostarczonych na platformy wiertnicze i produkcyjne ropy naftowej i gazu oraz turbiny wiatrowe.

W myśl art. 796 e ust. 1 lit. b) urząd celny wywozu potwierdza wyprowadzenie towarów eksporterowi lub zgłaszającemu jeżeli, w przypadkach określonych w art. 796 da ust. 2, nie otrzymał w ciągu 10 dni komunikatu "Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia" z urzędu celnego wyprowadzenia, ale jest przekonany, że dowody przedstawione zgodnie z art. 796 da ust. 4 są dostateczne.

Ponadto wskazać należy, ze wymienione w art. 796 da ust. 4 rozporządzenia wykonawczego określając dokumenty, którymi strona może udowodnić fakt wyprowadzenia towaru z obszaru Wspólnoty nie wskazuje by przedstawienie jednego z tych dowodów oznaczać miało udowodnienie wyprowadzenia. Ustawodawca unijny wskazuje, że w oparciu o przedstawione dokumenty organ ma być przekonany o tym, że dowody są dostateczne dla uznania faktu za dokonany.

W pierwszej kolejności Sąd postanowił odnieść się do twierdzeń Spółki odnośnie do zgubienia potwierdzonej karty 3 SAD. Słuszne są wątpliwości organu, który wskazuje na stosunkowo długi okres po jakim Spółka zwróciła się o potwierdzenie tych faktów ( trzy i cztery lata), w sytuacji gdy mogła z takim żądaniem wystąpić bezpośrednio po wyprowadzeniu towaru do spedytora bądź innej osoby odpowiedzialnej za przewóz. Należy w tym miejscu podkreślić, że Spółka jest podmiotem profesjonalnym, zajmującym się zawodowo i na co dzień eksportem towarów, w tym również poza obszar Wspólnoty, w związku z czym powinny być jej znane zarówno spoczywające na niej obowiązki jak i konsekwencje ich niedopełnienia.

Brak karty 3 SAD powoduje, że to na Spółce spoczywa obowiązek wykazania faktu wyprowadzenia towarów za pomocą wcześniej wymienionych alternatywnych dokumentów. Nie ma zatem racji Spółka twierdząc, że organ uznając przedstawione przez nią dokumenty za niedostateczne do udowodnienia powyższego faktu, powinien przeprowadzić dodatkowe dowody celem zaprzeczenia twierdzeniom Spółki.

Spółka przedstawiła następujące dokumenty:

- faktury, wyciągi z rachunków bankowych,

-kserokopie międzynarodowych samochodowych listów przewozowych,

-korespondencje mailową z przedstawicielem odbiorcy towarów,

- kserokopie manifestu cargo,

-kserokopie lotniczego listu przewozowego,

- kopie morskiego listu przewozowego,

- kserokopie oświadczenia odbiorcy o otrzymaniu towarów,

-kserokopie konosamentu morskiego,

- oświadczenia eksportu wydane przez organizacje organizująca transport.

Na wstępie wymaga wyjaśnienia, co z resztą znalazło się również w treści uzasadnienia organów, że kserokopia nie może być dowodem na podstawie, którego można byłoby uznać określone fakty za udowodnione.

Dokument, któremu można przyznać walor dowodowy, czy to w postępowaniu administracyjnym, czy to sądowo administracyjnym, musi być dokumentem oryginalnym bądź też urzędowo poświadczonym. Nie bezpodstawne są obawy organu, który wskazuje, iż w dobie komputeryzacji istnieje duże ryzyko podrabiania, a nawet tworzenia dokumentów, któremu w pewien sposób przeciwdziała wymóg przedkładania dokumentów w oryginale. Już choćby z tego powodu przedstawione przez Spółkę dokumenty, nie mogły tworzyć skutecznej linii obrony.

Jedynie w wyjątkowych przypadkach ustawodawca przyznaje kopiom walor dowodu, w niniejszej sprawie takim dowodem mogła być kopia potwierdzenia dostawy, podpisana lub uwierzytelniona przez odbiorcę spoza obszaru Wspólnoty.

Odnosząc się kolejno do przedłożonych przez Spółkę dokumentów wskazać należy, że potwierdzeniem wyprowadzenia towarów poza obszar Wspólnoty nie mogły być przedłożone przez Spółkę faktury. Pomijając kwestię braku oryginału, stanowiły one jedynie dowód na dokonanie sprzedaży. Sam fakt, że druga strony umowy wskazała w fakturze miejsce zamieszkania znajdujące się poza obszarem Wspólnoty nie może w braku innych dowodów, przesądzać, że towar został wyprowadzony z obszaru Wspólnoty.

Podobnie należy ocenić wyciągi z rachunków bankowych, które wskazują na przesunięcia pieniężne znajdujących się na nich środków, będące konsekwencją wskazanych faktur, przy uwzględnieniu wyjaśnień Spółki co do zmiany z mocą wsteczną ceny jednostkowej towaru objętego fakturami 540069179, 540069180, 540069181, 540069182, 540069183, 540069184.

Sąd zgadza się również z dokonaną przez organ oceną oświadczeń złożonych przez odbiorców towarów: "B", "C" Ltd. W ocenie Sądu również te dokumenty nie mogą przesądzać faktu wyprowadzenia towaru poza obszar Wspólnoty. Oświadczenie odbiorców, podobnie jak zeznania świadków, dokument prywatny podlegają ocenie, w oparciu o ten dokument jak i na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w spawie. Samo oświadczenie odbiorcy, w sytuacji gdy istniały inne środki dowodowe, na podstawie których można było te okoliczności potwierdzić, a z których strona z niewiadomych przyczyn nie skorzystała, nie można uznać za prawdziwe. Takim innym środkiem dowodowym mogły być chociażby dokumenty odprawy celnej, do których przedłożenia Spółka była wzywana. Braku inicjatywy Spółki w tym zakresie nie może usprawiedliwiać podjęta przez nią próba przerzucenia ciężaru dowodowego na organ. Jak już wcześniej wskazano, na Spółce spoczywała obowiązek udowodnienia wyprowadzenia towaru poza obszar Wspólnoty, zwłaszcza, iż wobec utrzymywania stałych stosunków gospodarczych z kontrahentami, uzyskanie takiego dowodu nie było niemożliwe.

Podobnie należy ocenić, przedłożone, także w kserokopiach, samochodowe, morskie i lotnicze listy przewozowe, które tak jak wcześniej omówione faktury oraz wyciągi z rachunków, mogły potwierdzać jedynie okoliczności, na które zostały wystawione, tj. zawarcie umowy przewozu.

Także dołączone oświadczenia przewoźnika oraz korespondencja mailowa dołączona do postępowania w sprawie zgłoszenia OGL [...] nie mogły przynieść oczekiwanego dla Spółki rezultatu i stanowić dowodu na wyprowadzenie towaru poza obszar Wspólnoty. W pierwszej kolejności należy zauważyć za organem, że oświadczenie przewoźnika, podobnie jak pozostałe dokumenty, zostało złożone w formie kopii i opatrzone niewyraźnym podpisem, który uniemożliwiał identyfikację osoby, która go złożyła. Ponadto dokument ten dotyczy towarów wysłanych lotem [...] z dnia 28 maja 2007 r., o łącznej wadze 25.7550 i wartości 96.640 ( list lotniczy) w związku z czym niemożliwe było na jego podstawie stwierdzenie jakich dokładnie towarów dotyczył.

Również potwierdzeniem faktu wyprowadzenia towaru poza obszar Wspólnoty nie mogło być pisemne potwierdzenie przez organizującą transport "F" Sp. z o.o. z powyższego dokumentu należy wywieść wniosek, do którego doszedł również organ, że firma ta jako odpowiedzialna za formalności związane z wyprowadzeniem towaru, mogła w sytuacji zagubienia potwierdzonej karty 3 SAD, na wniosek Spółki, wystawić stosowne zaświadczenie.

Dokonując oceny przedstawionych przez Spółkę dowodów wskazać należy, że wszystkie te dowody wskazywały na to, że Spółka prawdopodobnie dokonała sprzedaży towarów w postaci amortyzatorów, ale żaden z tych dowodów nie wskazywał w sposób dostateczny, że towar został wyprowadzony z obszaru Wspólnoty. Inicjatywa dowodowa podjęta przez Spółkę pozwoliła jedynie na uprawdopodobnienie tego faktu, co nie było jednak wystarczające dla potrzeb niniejszego postępowania. Przedstawione do każdego ze zgłoszeń dokumenty uprawdopodabniały podjęte przez Spółkę czynności, które mogły zmierzać do wyprowadzenia towaru z obszaru Wspólnoty. Faktury sprzedaży, wyciągi

z rachunków, umowy przewozy, list lotniczy, ale nie było jednak żadnych dowodów, które z dozą pewności pozwoliłyby stwierdzić że wywóz taki miał miejsce. Oświadczenia odbiorców o otrzymaniu towarów zostały przedłożone w kserokopiach, a Spółka w żaden sposób nie potwierdziła ich autentyczności. Pomimo tego, że Spółka przedstawiła dokumenty, z których część spełniała wymagania dowodów alternatywnych, o których mowa w art. 796 da ust. 4 rozporządzenia wykonawczego, jak kopia sprzedaży, oświadczenie podpisane przez przedsiębiorstwo, które wyprowadziło towar poza obszar Wspólnoty, to jednak na podstawie całokształtu materiału dowodowego należało stwierdzić, że nie były one wystarczające do udowodnienia tego faktu. Spółka nie skorzystała z wszystkich możliwości dowodzenia swoich twierdzeń przede wszystkim nie wykazała inicjatywy dowodowej w zakresie uzyskania wzywanych przez organ dokumentów odprawy celnej, nie przedstawiła kopii potwierdzenia dostawy, które niewątpliwie dotyczyłyby spornej okoliczności wyprowadzenia towaru poza obszar Wspólnoty a nie samej sprzedaży.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że przedstawione dokumenty nie mogły zastąpić głównego dowodu wywozu jakim jest karta 3 SAD, co stanowiło podstawę do odmowy uchylenia ostatecznych decyzji unieważniających zgłoszenie celne nr OGL [...], OGL [...] oraz decyzji odmawiających potwierdzenia wyprowadzenia z obszaru Wspólnoty towaru objętego procedurą zgłoszenia celnego o nr: OGL[...], OGL/[...], OGL/[...], OGL/[...].

Sąd pragnie przy tym zauważyć, że decyzja z dnia [...] lutego 2011 r., Nr [...] zawierała dwa wzajemnie wykluczające się rozstrzygnięcia, tj. odmowa uchylenia decyzji w sprawie unieważnienia zgłoszenia celnego i jednocześnie umorzenie postępowania administracyjnego. Sąd przyjął jednak, że uchybienie to pozostaje bez wpływu na wynik sprawy. Z uzasadnienia decyzji wynikało bezspornie, że zamierzeniem organu było stwierdzenie braku podstaw do uchylenia decyzji w trybie wznowienia, zaś zamieszenie rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania wznowieniowego było wynikiem nieprawidłowego zrozumiane instytucji wznowienia.

Mając to wszystko na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 p.p.s.a.