VII SA/Wa 805/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2010 r., znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2010r., znak: [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r. Nr [...], znak: [...], utrzymującej w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] października 2009 r. Nr [...], znak: [...], umarzającą postępowanie administracyjne w sprawie robót budowlanych polegających na budowie zbiornika na nieczystości płynne do obsługi budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ew. [...] w miejscowości [...], gm. [...].

Pismem z dnia [...] sierpnia 2010 r. D. i M. W. wnieśli o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2010 r., znak: [...].

Po rozpatrzeniu ww. wniosku Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] października 2010 r. znak: [...] odmówił stwierdzenia nieważności własnej decyzji z dnia [...] lipca 2010r., znak: [...].

Na wstępie uzasadnienia decyzji organ wyjaśnił instytucję stwierdzenia nieważności decyzji. Podkreślił, że postępowania administracyjne sprowadza się do ustalenia istnienia bądź nieistnienia w dacie wydania decyzji przesłanek z art. 156 §

0. kpa. Zaznaczył, że uregulowania zawarte w art. 156 kpa obligują organ administracyjny do wszczęcia i prowadzenia postępowania w nowej sprawie, w której nie orzeka on co do istoty sprawy rozstrzygniętej nawet wadliwą decyzją, lecz orzeka jako organ kasacyjny.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] w trakcie prowadzonego postępowania w sprawie robót budowlanych polegających na budowie zbiornika na nieczystości płynne do obsługi budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ew. [...] w miejscowości [...], gm. [...] ustalił, że ww. roboty budowlane były prowadzone na podstawie ostatecznej decyzji Starosty [...] z dnia [...] czerwca 2009 r., Nr [...], znak: [...], zatwierdzającej projekt budowlany przedmiotowego zbiornika i udzielającej pozwolenia na budowę. Przedmiotowe roboty budowlane były prowadzone w dniach [...] sierpnia 2009 r. — [...] września 2009r. Ponadto ustalono, że przedmiotowy zbiornik usytuowano w odległości 800 cm od granicy z działką nr ew. [...], podczas gdy zatwierdzony projekt budowlany przewidywał usytuowanie tego zbiornika w odległości 485 cm od granicy z działką nr ew. [...]. Przedmiotowa zmiana została zaakceptowana przez projektanta, inż. J. P. przed jej wykonaniem.

Nadto, organ powiatowy ustalił, że roboty budowlane przy budowie zbiornika na nieczystości płynne do obsługi budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ew. [...] w miejscowości [...], gm. [...], zostały wykonane zgodnie ze sztuką budowlaną i zasadami wiedzy technicznej oraz nie naruszają przepisów techniczno-budowlanych. Wobec powyższego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] decyzją z dnia [...] października 2009 r. Nr [...], umorzył postępowanie w sprawie ww. robót budowlanych.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] stycznia 2000r. Nr [...], utrzymał w mocy ww. decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] października 2009 r. Nr [...].

Dalej, w uzasadnieniu decyzji organ orzekający podkreślił, że według ustaleń Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] roboty budowlane polegające na budowie przedmiotowego zbiornika na nieczystości płynne, zostały wykonane zgodnie ze sztuką budowlaną i zasadami wiedzy technicznej oraz nie naruszają przepisów techniczno-budowlanych. Tym samym stwierdzono, że stan faktyczny sprawy (wykonanie ww. robót zgodnie z przepisami i na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę) nie dawał podstaw do nałożenia obowiązków doprowadzenia przedmiotowego zbiornika na nieczystości ciekłe do stanu zgodnego z przepisami, ani nałożenia nakazu rozbiórki ww. zbiornika. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 maja 2009 r., sygn. akt II SA/Op 585/08 w którym stwierdzono, że " jeśli organ prowadzący postępowanie uzna, że wykonane roboty nie odpowiadają standardom prawa, w tym przepisom techniczno- budowlanym wówczas na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego nakłada na inwestora obowiązek wykonania określonych czynności i robót, tak aby doprowadzić je do zgodności ze standardami. Natomiast, gdy ustalenia faktyczne prowadzą do wniosku, że roboty takiego dostosowania nie wymagają, gdyż odpowiadają prawu, wówczas organ kończy postępowanie w sprawie samowoli budowlanej decyzją umarzająca postępowanie. Decyzja ta legalizuje wykonane roboty. Warunkiem jej wydania jest stwierdzenie, że nie naruszają one prawa".

Mając powyższe na uwadze Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał, że podjęcie przez organ powiatowy decyzji z dnia [...] października 2009 r. nr [...] umorzenia postępowania w sprawie robót budowlanych polegających na budowie zbiornika na nieczystości płynne do obsługi budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ew. [...] w miejscowości [...], gm. [...] oraz decyzji przez organ wojewódzki z dnia [...] stycznia 2010 r. Nr [...] utrzymującej ją w mocy nie narusza w sposób rażący przepisu art. 105 § 1 kpa. W związku z powyższym weryfikowaną w niniejszym trybie decyzją z dnia [...] maja 2010 r., znak: [...] oraz utrzymującą ją w mocy decyzją z dnia [...] lipca 2010r., znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że decyzja GINB z dnia [...] lipca 2010 r., znak: [...] utrzymująca w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2010 r. znak; [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji nie jest obarczona wadą o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 tj. przed wydaniem bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Wskazał, że została wydana przez właściwy organ ( art. 156 § 1 pkt 1 kpa), została skierowana do osób będących stronami w sprawie (art. 156 § 1 pkt 4 kpa, nie była niewykonalna w dniu jej wydania (art. 156 § 1 pkt 5 kpa), jej wykonanie nie wywołałoby czynu zagrożonego karą ( art. 156 §1 pkt 6 kpa) , ani nie zawiera wady powodującej jej nieważność z mocy prawa (art. 156 § 1 pkt 7 kpa).

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej wyżej opisaną decyzją złożyli D. W. i M. W.

Po rozpatrzeniu ww. wniosku, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 kpa utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu podjętej decyzji organ powtórzył argumentację zawartą w uzasadnieniu własnej decyzji z dnia [...] października 2010 r. Stwierdził, że argumenty podnoszone przez skarżących we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy pozostają bez wpływu na treść podjętego rozstrzygnięcia.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję wnieśli D. W. i M. W. wnosząc o jej uchylenie i wyeliminowanie jej z obrotu prawnego wraz z decyzjami je poprzedzającymi. Zdaniem skarżących zaskarżona decyzja oraz je poprzedzające naruszają między innymi Konstytucję, przepis art. 6,7,8,9, 10, 11, 12, 15, 24, 25, 75 § 1, 77 § 1, 89 §1 oraz art. 156 § 1 kpa.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Z informacji sądowych wynika, że decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2010r. znak: [...] została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 24 maja 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 1902/10 oddalił skargę. Powyższy wyrok został zaskarżony do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec tego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 lutego 2012 r. zawiesił postępowanie sądowe w niniejszej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 15 lutego 2013 r. sygn. akt II OSK 2045/11 oddalił skargę kasacyjną. Wskutek powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2013 r. podjął postępowanie w niniejszej sprawie.

Rozpatrując niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że wykonywana kontrola polega na weryfikacji decyzji lub postanowienia organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji nie można zarzucić naruszenia przepisów prawa procesowego w stopniu uzasadniającym ich uchylenie.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2011 r. znak: [...] utrzymująca w mocy własną decyzję z dnia [...] października 2010r" znak: [...], którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2010 r., znak: [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r. Nr [...] utrzymującej w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] października 2009 r. Nr [...] umarzającą postępowanie administracyjne w sprawie robót budowlanych polegających na budowie zbiornika na nieczystości płynne do obsługi budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ew. [...] w miejscowości [...], gm. [...].

Zaskarżona decyzja została wydana w nadzwyczajnym trybie postępowania administracyjnego, jakim jest postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Ocena organu administracji, orzekającego w trybie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej dotyczy wyłącznie tego, czy kwestionowana w tym trybie decyzja jest dotknięta wadą określoną w art. 156 § 1 pkt 1 -7 kpa. W postępowaniu tym organ nadzorczy nie poddaje analizie całego postępowania zwykłego, lecz jedynie mając na uwadze zaskarżoną decyzję kontroluje, czy jej wydanie może wiązać się z zaistnieniem którejkolwiek z przesłanek określonych w tym przepisie. Postępowanie nadzorcze jest nadzwyczajnym trybem postępowania i stanowi wyłom od zasady stabilności decyzji art. 16 kpa, stąd też ustalenie podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji musi być niewątpliwe.

W tym postępowaniu decyzję weryfikuje się w odniesieniu do stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dniu wydania decyzji w stosunku, do której toczy się postępowanie nieważnościowe. Odmowa stwierdzenia nieważności decyzji ma miejsce wtedy, gdy w toku postępowania wyjaśniającego organ prowadzący postępowanie ustali, że nie występuje żadne z ustawowych przyczyn stwierdzenia nieważności.

W niniejszej sprawie kontrolowane postępowanie zostało przeprowadzone zgodnie z prawem.

Sąd podziela stanowisko organu, że żadna z przesłanek nieważnościowych określonych w art. 156 § 1 kpa nie wystąpiła. W postępowaniu nieważnościowym przeanalizowano wszystkie przesłanki z art. 156 § 1 kpa wskazując, iż objęta kontrolą decyzja z dnia [...] lipca 2010r., znak: [...] została wydana przez właściwy organ, nie dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, została skierowana do osób będących stronami w sprawie, nie była niewykonalna w dniu jej wydania, jej wykonanie nie wywołałoby czynu zagrożonego karą, ani nie zawiera wady powodującej jej nieważność z mocy prawa. Wskazać należy, że organ w szczególności wykazał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz jej poprzedzającej z dnia [...] października 2010 r. brak zaistnienia w kwestionowanej decyzji przesłanki o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 kpa tj. że została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego właściwie przeprowadził postępowanie nieważnościowe i prawidłowo uznał, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności własnej decyzji z dnia [...] lipca 2010 r. znak: [...].

Należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] w trakcie prowadzonego postępowania w sprawie robót budowlanych polegających na budowie zbiornika na nieczystości płynne do obsługi budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ew. [...] w miejscowości [...], gm. [...] ustalił, że ww. roboty budowlane były prowadzone na podstawie ostatecznej decyzji Starosty [...] z dnia [...] czerwca 2009 r., Nr [...], znak: [...] zatwierdzającej projekt budowlany przedmiotowego zbiornika i udzielającej pozwolenia na budowę. Przedmiotowe roboty budowlane były prowadzone w dniach [...] sierpnia 2009 r. — [...] września 2009 r. Ponadto ustalono, że przedmiotowy zbiornik usytuowano w odległości 800 cm od granicy z działką nr ew. [...], podczas gdy zatwierdzony projekt budowlany przewidywał usytuowanie tego zbiornika w odległości 485 cm od granicy z działką nr ew. [...]. Przedmiotowa zmiana została zaakceptowana przez projektanta, przed jej wykonaniem.

Skoro organ powiatowy ustalił, że roboty budowlane polegające na budowie zbiornika na nieczystości płynne do obsługi budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ew. [...] w miejscowości [...], gm. [...], zostały wykonane zgodnie ze sztuką budowlaną i zasadami wiedzy technicznej oraz nie naruszają przepisów techniczno-budowlanych, to zasadnym było umorzenie postępowanie w sprawie ww. robót budowlanych.

Stosownie do dyspozycji art. 105 § 1 kpa bezprzedmiotowość postępowania ma miejsce w sytuacji, gdy istnieją okoliczności, czyniące wydanie decyzji administracyjnej prawnie niemożliwym z uwagi na brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu. Postępowanie w takiej sprawie staje się bezprzedmiotowe, jeżeli braknie któregoś z elementów tego stosunku materialnoprawnego (B. Adamiak i J. Borkowski: Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz Warszawa 1996 r., s. 462). Tak więc sprawa administracyjna jest bezprzedmiotowa w rozumieniu art. 105 § 1 kpa wtedy, gdy nie ma materialnoprawnych podstaw do władczej, w formie decyzji administracyjnej ingerencji organu administracyjnego. Wówczas jakiekolwiek rozstrzygnięcie merytoryczne pozytywne, czy negatywne staje się prawnie niedopuszczalne.

Mając powyższe na uwadze zgodzić się należy z organem, iż umorzenie postępowania przez organ powiatowy decyzją z dnia [...] października 2009r. Nr [...], a następnie podtrzymanie tego stanowiska w mocy decyzją organu wojewódzkiego z dnia [...] stycznia 2010 r. Nr [...] należy uznać za nie naruszające w sposób rażący przepisu art. 105 § 1 kpa.

W związku z powyższym Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego weryfikowaną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. słusznie utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] maja 201 Or. odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2010 r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego.

W tym miejscu wskazać należy, iż wyrokiem z dnia 24 maja 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 1902/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę D. W. i M. W. wniesioną na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2010 r., znak: [...]. Powyższy wyrok został zaskarżony do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 15 lutego 2013 r. sygn. akt II OSK 2045/11 oddalił skargę kasacyjną.

W tym stanie faktycznym i prawnym podzielić należy stanowisko organu wyrażone w decyzji z dnia [...] października 2010 r. r" a następnie utrzymującej nią w mocy decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r., że decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2010r. nie jest nie jest dotknięta żadną z kwalifikowanych wad o których stanowi art. 156 § 1 pkt 1-7 kpa, w szczególności zaś nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Mając powyższe na uwadze Sąd nie dopatrzył się aby Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego naruszył w niniejszej sprawie prawo materialne w tym art. 156 kpa w sposób wpływający na wynik sprawy lub przepisy postępowania w sposób mogący wpłynąć na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 w związku z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.