• II SA/Gl 1521/12 - Wyrok ...
  28.03.2024

II SA/Gl 1521/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
2013-06-06

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Iwona Bogucka
Łucja Franiczek /przewodniczący/
Rafał Wolnik /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka,, Sędzia WSA Rafał Wolnik (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Ewa Jędrasik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi [A] Sp. z o.o. w S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu [...] r. do Urzędu Miejskiego w S. wpłynęło pismo obecnie skarżącej spółki – "A" Sp. z o.o. w S., w którym zgłoszono zamiar wykonania robót budowlano – remontowych w budynku magazynowo – produkcyjnym, będącym własnością przedsiębiorcy. Wspomniane prace miały polegać na naprawie dwóch ścian oraz wykonaniu dwóch bram o wymiarach 3,0 m x 3,0 m od strony ul. [...].

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta S. nałożył na inwestora obowiązek uzupełnienia wspomnianego zgłoszenia o:

- określenie zakresu i sposobu wykonania naprawy obu ścian;

- określenie na czym ma polegać wykonanie dwóch bram – w tym miejscu zwrócono uwagę, że wykonanie otworów w ścianie należy traktować jako przebudowę, nie zaś jako remont;

- określenie terminu rozpoczęcia robót;

- dołączenie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością.

W odpowiedzi Prezes skarżącej Spółki w piśmie z dnia [...] r. wyjaśnił, że skarżąca jest właścicielem nieruchomości zabudowanej, położonej w S. przy ul. [...] oznaczonej numerem [...]. Grunt znajduje się w użytkowaniu wieczystym Spółki. Prace budowlane są zaplanowane na [...] r. Naprawa ścian będzie polegała na miejscowym przeżyłowaniu pęknięć w ścianach oraz uzupełnieniu brakującego tynku. Wykonanie bram będzie z kolei polegało na osadzeniu dwóch bram, podnoszonych w dwóch kolejnych segmentach od strony ul. [...]. Opisując konstrukcję budynku inwestor zaznaczył, że w istocie zakres planowanych prac nie narusza konstrukcji nośnej hali, a jedynie nastąpi zmiana części ścian: z pustaków na blachę trapezową, co oznacza, że będzie to remont a nie budowa.

Decyzją z dnia [...] r., Nr [...], Prezydent Miasta S., działając w oparciu o art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), wniósł sprzeciw do zgłoszenia robót nie wymagających pozwolenia na budowę w budynku magazynowo – produkcyjnym położonym w S. przy ul. [...]. W uzasadnieniu organ wskazał, że w wyznaczonym terminie, który upływał w dniu [...] r., inwestor nie nadesłał oświadczeń i dokumentów, o które został wezwany, gdyż pismo wyjaśniające szczegóły planowanych prac remontowych zostało nadane w dniu [...] r. a więc już po upływie wspomnianego terminu.

W ustawowym terminie odwołanie od tej decyzji złożyła skarżąca Spółka domagając się jej uchylenia oraz wyciągnięcia konsekwencji dyscyplinarnych wobec Naczelnika Wydziału Administracyjno – Architektoniczno – Budowlanego podpisanego pod wspomnianą decyzją. W uzasadnieniu odwołująca się zaznaczyła, że organ pierwszej instancji, a w zasadzie osoba reprezentująca go, rozpoznała sprawę w sposób tendencyjny i nierzetelny, koncentrując się na zaistniałym uchybieniu terminu i nie odnosząc się do meritum sprawy. Dalej odwołująca się podkreśliła, że w [...] r. zwracała się w identycznej sytuacji do organu i nie otrzymała żadnych uwag ani zastrzeżeń.

Po rozpatrzeniu odwołania, zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją, Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwoliła stwierdzić, że wzywając inwestora do uzupełnienia dokumentacji złożonej przy zgłoszeniu robót planowanych budowlanych organ pierwszej instancji całkowicie pominął konieczność dołączenia do zgłoszenia niezbędnych szkiców i rysunków, o których mowa w art. 30 ust. 2 ustawy Prawo budowlane. Jest to istotne, gdyż w ten sposób możliwe byłoby uzyskanie informacji na temat usytuowania dwóch bram wjazdowych, co oznaczałoby zmiany w zagospodarowaniu terenu będące konsekwencją zmian komunikacji na posesji. Ponadto, zgłoszenie złożone przez inwestora nie zawierało oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością złożonego w przewidzianej przepisami formie, tj. na właściwym druku, a organ pierwszej instancji nie pouczył inwestora w sposób prawidłowy o konieczności dopełnienia tego obowiązku. Zauważył również, że organem właściwym do wyciągnięcia konsekwencji dyscyplinarnych względem pracownika organu, o którym wspomniał odwołujący się jest Prezydent Miasta S. Organ odwoławczy podkreślił, że ze względu na bieg materialnoprawnego terminu do wniesienia sprzeciwu nie było możliwym, pomimo wystąpienia zasygnalizowanych wyżej uchybień, uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpatrzenia. Niedopuszczalnym byłoby również uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, gdyż w istocie oznaczałoby to akceptację dokonanego zgłoszenia pomimo wystąpienia wskazanych wyżej uchybień formalnych (przede wszystkim braku oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością złożonego w przewidzianej przepisami formie).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżąca wniosła o uchylenie decyzji wydanej przez organ odwoławczy i obciążenie go kosztami. W uzasadnieniu skargi wskazano, że planowane prace stanowią kontynuację robót w tym budynku, a w zgłoszeniu zawarte zostało oświadczenie, że wspomniany budynek stanowi własność przedsiębiorcy. Na wezwanie organu Spółka złożyła kolejne oświadczenie, że jest właścicielem budynku, natomiast organ pierwszej instancji nie dokonał żadnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego i wniósł sprzeciw. Skarżąca podniosła, że organ pierwszej instancji dysponował wiedzą na temat stosunków własnościowych dotyczących terenu spornej inwestycji.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje:

Skarga podlega oddaleniu, aczkolwiek Sąd zauważa, że motywy powołane przez organy obu instancji były nieadekwatne do zaistniałego stanu faktycznego, co jednakże nie miało wpływu na finalne rozstrzygnięcie, kończące postępowanie w sprawie.

Zgodnie z oświadczeniem Prezesa Zarządu skarżącej Spółki zawartym w piśmie z dnia [...] r., w obiekcie położonym przy ul. [...] w S. zaplanowano osadzenie dwóch bram o wymiarach 3 x 3 m, co będzie wiązało się z wykuciem otworów w istniejących ścianach zbudowanych z pustaków i osadzeniu wspomnianych bram. Organom obu instancji z pola widzenia umknął fakt, że tego rodzaju prace nie mogą być traktowane jako remont. Zgodnie z treścią art. 3 pkt 8 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie, to należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Wbrew stanowisku strony skarżącej planowany zakres robót bez wątpienia nie może być potraktowany jako remont, ponieważ nie stanowi odtworzenia stanu pierwotnego. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony w wyroku WSA w Warszawie z dnia 4 października 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 1027/10 (System Informacji Prawniczej LEX nr 759820), zgodnie z którym cechą charakterystyczną remontu jest odtworzenie stanu pierwotnego, stąd nie mogą być uznane za remont roboty budowlane, w wyniku których powstają nowe elementy. Zaplanowane wykonanie otworów na bramy wjazdowe nie stanowi remontu lecz przebudowę, a to z tego względu, że następuje zmiana parametrów użytkowych budynku należącego do skarżącej Spółki. Zgodnie bowiem z treścią art. 3 pkt 7a ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem przebudowy należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji (...). Z powyższego wynika, że remontem byłaby wymiana, bez modyfikacji gabarytów, istniejących bram, nie zaś ich instalacja w nowopowstałych, wykutych otworach. Zakres planowanych przez Spółkę prac wskazuje bowiem na zamiar ingerencji w strukturę budowli i częściową zmianę konstrukcji jednej ze ścian, co nie odpowiada ustawowej definicji remontu. Natomiast "przeżyłowanie" pęknięć w ścianach i uzupełnienie brakującego tynku niewątpliwie stanowi remont, gdyż zmierza do odtworzenia stanu poprzednio istniejącego.

Konsekwencją przyjęcia, że planowane prace są w istocie przebudową obiektu budowlanego jest z kolei wniesienie przez właściwy organ sprzeciwu (art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy Prawo budowlane). Realizacja zamierzenia inwestycyjnego w planowanym zakresie oznaczałaby konieczność uzyskania przez inwestora pozwolenia na budowę, albowiem roboty budowlane opisane we wniosku, w części dotyczącej wykonania bram wjazdowych nie mogą być, z opisanych wyżej przyczyn, uznane za remont, a w konsekwencji nie podlegają zgłoszeniu na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w związku z art. 29 ust. 2 pkt 1 przywołanej ustawy.

Ze względu na przywołane wyżej okoliczności drugorzędne znaczenie ma fakt złożenia oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością w niewłaściwej formie. Sąd zauważa w tym miejscu, że na mocy § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie w sprawie wzorów: wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę (Dz. U. Nr 120, poz. 1127 z późn. zm.) wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 32 ust. 5 ustawy Prawo budowlane, oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane składa się na druku urzędowego formularza. Formularz ten stanowi z kolei jeden z niezbędnych załączników do wniosku o pozwolenie na budowę (art. 33 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego) lub też do zgłoszenia robót budowlanych niewymagających uzyskania pozwolenia na budowę (art. 30 ust. 2 ustawy). Nie ma więc racji skarżąca wskazując, że są to informacje, którymi organ dysponuje ze względu na posiadane ewidencje. Przepisy ustawy Prawo budowlane są w tej kwestii jednoznaczne i w obydwu opisanych wyżej przypadkach inwestor jest zobowiązany złożyć tego rodzaju oświadczenie w przewidzianej przepisami formie. Jego brak, bądź też niedochowanie formy skutkuje zaś negatywnymi konsekwencjami procesowymi.

Konkludując Sąd stwierdza, że pomimo błędnych motywów jakie zostały powołane w uzasadnieniach decyzji wydanych przez organy obu instancji należało uznać, że zapadłe rozstrzygnięcia odpowiadają prawu.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...