I SA/Bk 76/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] października 2012 r., nr [...], Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. określił C. K. (dalej powoływany również jako: "Skarżący") wartość niezaewidencjonowanego w 2009 r. przychodu z działalności gospodarczej i ustalił od tej kwoty zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym od przychodów ewidencjonowanych za 2011 r. w kwocie [...] zł. Organ ustalił, że skarżący w 2009 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych koparko - ładowarką, usług transportowych samochodem ciężarowym, usług lakierniczo-spawalniczych oraz handlu złomem. Skarżący nie złożył za 2009 r. zeznania PIT-28, nie prowadził również wymaganej prawem ewidencji przychodów dla celów zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Wartość niezaewidencjonowanego przychodu organ określił na podstawie faktur i rachunków uzyskanych od kontrahentów Skarżącego. Należny podatek został wyliczony przy zastosowaniu pięciokrotnych stawek właściwych dla danego rodzaju działalności, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm., dalej w skrócie "u.z.p.d.").

W odwołaniu złożonym od tej decyzji pełnomocnik Skarżącego zakwestionował ustalenia stanu faktycznego sprawy. Jego zdaniem nie ustalono czyj podpis widnieje na oświadczeniu z 20 stycznia 2003 r. dotyczącym wyboru sposobu opodatkowania, dlatego też wniósł o odrzucenie w/w dokumentu jako dowodu

w sprawie i powołanie biegłego celem ustalenia czy złożony podpis jest podpisem strony. Stwierdził również, że ewidencja przychodów była prowadzona i na tę okoliczność wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań dwóch świadków (L. K. i A. S.).

Decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej w B., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że wbrew twierdzeniom odwołania, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że Skarżący nie prowadził wymaganych prawem ewidencji. Świadczy o tym fakt, iż Skarżący nie przedłożył stosownych ewidencji w trakcie kontroli podatkowej oraz składając zeznania w charakterze strony w dniu [...] maja 2012 r. oświadczył, że za lata 2008-2011 nie prowadził ksiąg podatkowych w zakresie ryczałtu ewidencjonowanego i podatku VAT i nie składał zeznań podatkowych PIT-28. Dyrektor Izby Skarbowej w B. podkreślił, że owszem, w aktach sprawy znajduje się ewidencja przychodów przedłożona przez pełnomocnika Skarżącego w dniu [...] sierpnia 2012 r., jednakże w ocenie organu, ewidencja ta została sporządzona jedynie na potrzeby postępowania, po zakończeniu kontroli podatkowej, kiedy to były skarżącemu znane konsekwencje podatkowe braku wymaganych ewidencji. Ustosunkowując się do zarzutu odwołania, dotyczącego rzekomego podrobienia podpisu Skarżącego pod oświadczeniem o wyborze formy opodatkowania z dnia 20 stycznia 2003 r., Dyrektor Izby Skarbowej w B., wskazał, że z akt sprawy nie wynika, aby Skarżący w latach 2003-2011 zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej. Za lata 2003-2007 skarżący składał zeznania PIT-28, stosownie do oświadczenia z 20 stycznia 2003 r., a zatem miał on świadomość, że dokonał wyboru ryczałtu ewidencjonowanego jako formy opodatkowania przychodów uzyskanych z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Na powyższą decyzję, pełnomocnik Skarżącego wywiódł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wnosząc o jej uchylenie

i zasądzenie kosztów postępowania sądowoadministracyjnego. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

– art. 120 w związku z art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej w skrócie "o.p."), poprzez niepodjęcie niezbędnych działań do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy polegających na zaniechaniu wyjaśnienia autentyczności oświadczenia

o wyborze formy opodatkowania z dnia 20 stycznia 2003 r.;

– art. 180 i art. 188 w związku z art. 187 w związku z art. 197 o.p., poprzez odmowę przesłuchania świadków oraz przeprowadzenia analizy w zakresie autentyczności oświadczenia z dnia 20 stycznia 2003 r. w sprawie wyboru formy opodatkowania.

W uzasadnieniu skargi jej autor zaskarżonej decyzji zarzucił również naruszenie:

– art. 17 ust. 1 i 2 u.z.p.d., poprzez błędne przyjęcie, że strona nie prowadziła podatkowej ewidencji przychodów;

– art. 9 ust. 1 u.z.p.d., poprzez nie wyjaśnienie i błędne przyjęcie, iż oświadczenie

z 20 stycznia 2003 r. o wyborze formy opodatkowania jest oświadczeniem skarżącego, podczas gdy dokument ten zawiera sfałszowany podpis;

– art. 122 o.p. poprzez: niedokładne ustalenie stanu faktycznego, tj. odstąpienie od wyjaśnienia przyczyn sfałszowanego podpisu na oświadczeniu z dnia 20 stycznia 2003 r. o wyborze formy opodatkowania, a także poprzez przyjęcie, że strona postępowania nie prowadziła podatkowej ewidencji przychodów, a stan faktyczny jest taki, że ewidencja była prowadzona, tylko jej nie okazano podczas kontroli;

– art. 180 w związku z art. 191 o.p., poprzez uznanie za dowód w postępowaniu podatkowym oświadczenia o wyborze formy opodatkowania, które zawiera sfałszowany podpis strony;

– art. 197 o.p., poprzez nie powołanie biegłego w sprawie stwierdzenia prawidłowości podpisu na oświadczeniu z dnia 20 stycznia 2003 r., ponieważ

w tym przypadku wymagane są wiadomości specjalne;

– art. 187 i art. 191 o.p., poprzez niewyczerpujące zebranie materiału dowodowego, tj. brak dowodów, iż podatkowa ewidencja nie była prowadzona w roku 2009 oraz nie ustalenie czy oświadczenie z 20 stycznia 2003 r. zawiera w istocie podpis uczestnika postępowania.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej w B., podtrzymując stanowisko w sprawie, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna.

Rozpoznając sprawę w jej granicach Sąd nie doszukał się naruszeń przepisów prawa, które uzasadniałoby uchylenie zaskarżonej decyzji bądź stwierdzenie jej nieważności.

Powstały w tej sprawie spór dotyczy ustaleń stanu faktycznego i sprowadza się do stwierdzenia, czy w roku 2009 Skarżący podlegał opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w związku z oświadczeniem o wyborze tej formy opodatkowania złożonym 20 stycznia 2003 r., a także czy prowadził

w kontrolowanym okresie ewidencję przychodów dla potrzeb tego podatku. Strona skarżąca nie neguje natomiast ustaleń organów skarbowych w zakresie określenia wielkości uzyskanego przychodu.

Na wstępie należy zauważyć, że na etapie postępowania kontrolnego, Skarżący nie negował faktu złożenia przez siebie oświadczenia o wyborze zryczałtowanej formy opodatkowania uzyskiwanych przychodów oraz tego,

że w okresie objętym kontrolą nie prowadził ewidencji podatkowych. Przesłuchiwany na tą okoliczność w dniu [...] maja 2012 r. na pytanie: "Dlaczego nie składał Pan deklaracji podatkowych VAT -7 i PIT- 28 za lata 2008-2011 pomimo prowadzenia działalności gospodarczej", Skarżący stwierdził, że cyt. "Całość dokumentów została zagubiona nie składałem deklaracji, gdyż byłyby niezgodne z prawdą". Dalej wyraźnie też stwierdził, że "Księgi podatkowe w zakresie ryczałtu i podatku VAT nie były prowadzone" (k. 289 verte w tomie III akt administracyjnych). Ustalenia te znalazły odzwierciedlenie w podpisanym przez Skarżącego w dniu [...] czerwca 2012 r. protokole z kontroli podatkowej, do którego nie zostały wniesione żadne uwagi.

Twierdzenia strony skarżącej jakoby oświadczenie o wyborze formy opodatkowania z dnia 20 stycznia 2003 r. (k. 295 w tomie II akt sprawy) zostało sfałszowane, a także, że Skarżący prowadził w kontrolowanym okresie ewidencję przychodów, tylko nie okazał jej kontrolującym, pojawiły się dopiero na etapie postępowania podatkowego, po przyłączeniu się do sprawy pełnomocnika strony skarżącej. Zdaniem Sądu, stanowią one jedynie linię obrony strony skarżącej i nie znajdują uzasadnienia w okolicznościach faktycznych sprawy.

Jak słusznie zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w B., Skarżący prowadził swoją działalność gospodarczą od 2003 r. i za lata 2003-2007 składał deklaracje PIT-28. Skoro więc Skarżący od 2003 r. składał deklaracje na zryczałtowany podatek dochodowy, to trudno uznać za wiarygodne twierdzenie pełnomocnika strony skarżącej o sfałszowaniu oświadczenia Skarżącego o wyborze przez niego tej formy opodatkowania. Przy tym wszystkim pełnomocnik Skarżącego jest niekonsekwentny, bowiem z jednej strony twierdzi, że oświadczenie Skarżącego o wyborze zryczałtowanej formy opodatkowania zostało sfałszowane (w konsekwencji czego podatnik nie powinien być opodatkowany w tej formie), z drugiej zaś stara się dowieść, że Skarżący prowadził ewidencję dla potrzeb podatku zryczałtowanego, tylko nie okazał jej kontrolującym. Organy podatkowe prawidłowo zatem oceniły, że nie ma podstaw do kwestionowania autentyczności podpisu Skarżącego pod oświadczeniem z dnia 20 stycznia 2003 r. i zasadnie odmówiły przeprowadzenia wnioskowanych w tym zakresie dowodów z zeznań świadków i opinii biegłego.

Całkowicie bezzasadne są zarzuty strony skarżącej dotyczące nieuwzględnienia przez organy podatkowe ewidencji podatkowej, przedłożonej przez pełnomocnika strony dopiero na etapie postępowania podatkowego. Jak już wspomniano, w trakcie kontroli podatkowej Skarżący wyraźnie zeznał, że takiej ewidencji za okres objęty kontrolą nie prowadził. Co prawda wycofał się z tego podczas składnia zeznań w toku postępowania podatkowego (protokół przesłuchania strony z dnia 18 września 2012 r. – k. 351 w tomie III akt administracyjnych), jednak nowe zeznania, jak i przedłożoną ewidencję (k. 341 i 342 w tomie III akt administracyjnych), organy słusznie oceniły jako niewiarygodne. Należy zgodzić się

z Dyrektorem Izby Skarbowej w B., że o ich niewiarygodności świadczą zarówno wcześniejsze zeznania Skarżącego z dnia [...] maja 2012 r., w których jednoznacznie oświadczył, że w latach 2008-2011 nie prowadził wymaganych ewidencji, ale także inne okoliczności faktyczne. Organ słusznie zauważył, że zapisy przedłożonej w toku postępowania ewidencji, rzekomo prowadzonej na bieżąco, pokrywają się w całości z ustaleniami kontroli podatkowej, która ujawniła m.in. omyłki w numeracji faktur. Gdyby ewidencja była prowadzona na bieżąco, mało prawdopodobnym jest, aby identyczne omyłki również w niej wystąpiły. Przedłożone dokumenty ewidencji nie noszą też jakichkolwiek, widocznych cech zniszczenia lub używania, co kłóci się z treścią zeznań Skarżącego z [...] września 2012 r., że na skutek pożaru i jego interwencji "częściowo to wszystko namokło, częściowo nadpaliło".

Zdaniem Sądu, organy podatkowe zebrały cały materiał dowodowy i ustaliły należycie stan faktyczny sprawy. Wbrew zarzutom skargi nie doszło w tym zakresie do naruszenia przepisów prawa procesowego, w szczególności przywołanych

w skardze przepisów art. 120, art. 122, art. 180, art. 187, art. 188 i art. 197 o.p. Organy słusznie stwierdziły, że Skarżący w okresie objętym kontrolą podlegał opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od przychodów ewidencjonowanych, nie prowadząc przy tym wymaganej przepisami prawa ewidencji przychodów.

W prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy, organy zastosowały właściwe przepisy prawa materialnego. W szczególności nie doszło w sprawie do naruszenia art. 9 ust. 1 i art. 17 ust. 1 i 2 u.p.z.d. Konsekwencją nieprowadzenia przez Skarżącego ewidencji dla potrzeb zryczałtowanego podatku od przychodów ewidencjonowanych, jest ryczałt stanowiący pięciokrotność właściwych stawek.

Biorąc powyższe pod uwagę skargę należało oddalić, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).