II SA/Rz 232/13

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], zwane dalej SKO lub Kolegium, utrzymało w mocy decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...] października 2012 r. znak: [...] w sprawie odmowy przeniesienia na rzecz M. P. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego matkę R. P. prawa do miesięcznego ekwiwalentu za wyłączenie gruntów z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej o pow. 9, 0447 ha na części działki nr 21/6 w obrębie ewidencyjnym [...] gmina [...], które od dnia 30 czerwca 2012 r. przysługiwało A. Z.

W podstawie prawnej SKO podało art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.- publikacja aktualna na dzień wydania zaskarżonej decyzji), dalej zwana k.p.a. oraz art. 14 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (Dz. U. Nr 229, poz. 2273 ze zm.), zwanej dalej ustawą z 28 listopada 2003 r. w związku z art. 7 ust. 6a i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia (Dz. U. Nr 73, poz. 764 ze zm.) dalej zwana ustawą z 8 czerwca 2001 r.

Zaskarżona decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją z dnia [...] listopada 2003r. znak: [...] Starosta Powiatu [...] stwierdził prowadzenie przez A. S. uprawy leśnej na działce nr 21/6 położonej w Ż. i przyznał prawo do miesięcznego ekwiwalentu za wyłączenie z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej.

Pismem z dnia 25 czerwca 2012 r. R. P. jako przedstawiciel ustawowy małoletniego syna M. P. zwróciła się o przeniesienie płatności z tytułu gruntów rolnych należących wcześniej do A. Z. położonych w miejscowości Ż. gmina [...] oznaczonych w ewidencji gruntów numerem 21/6 o obszarze 9,4533 ha.

Decyzja Starosty [...] z dnia [...] sierpnia 2012 r. znak: [...] odmawiająca przeniesienia prawa do wnioskowanego ekwiwalentu została uchylona w całości decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2012 r., nr [...], a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Starosta Powiatu [...] decyzją z dnia [...] października 2012 r. znak: [...] orzekł, jak wskazano na wstępie.

Po rozpoznaniu odwołania małoletniego M. P. działającego przez przedstawicielkę ustawową matkę R. P. SKO utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Wskazało w uzasadnieniu, że ustawa z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia utraciła moc obowiązującą z mocy art. 15 ustawy z 28 listopada 2003 r. W myśl art. 14 ust. 2 tej ustawy do miesięcznego ekwiwalentu za wyłączenie gruntów z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej, przyznanego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 15, stosuje się zasady dotychczasowe. Z art. 7 ust. 1 ustawy o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia wynika, że właściciel gruntu, który otrzymał decyzję administracyjną o prowadzeniu uprawy leśnej, zwaną dalej "decyzją", nabywa prawo do miesięcznego ekwiwalentu za wyłączenie gruntu z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej, zwanego dalej "ekwiwalentem". Decyzję administracyjną o prowadzeniu uprawy leśnej otrzymała A. S., jednocześnie Starosta Powiatu [...] przyznał jej prawo do ekwiwalentu za wyłącznie gruntu z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że aktem notarialnym z dnia 13 czerwca 2012 r. A. Z. (z domu S.) sprzedała działkę oznaczoną numerem 21/6 położoną w miejscowości Ż. gmina [...] na rzecz B. P., który na mocy tego samego aktu notarialnego darował przedmiotową działkę swojemu małoletniemu synowi M. P. Darowizna ta imieniem małoletniego M. P. została przyjęta została przez matkę – R. P.

Przepisy ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia przewidują przeniesienie prawa do ekwiwalentu za wyłączenie gruntu z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej w przypadku sprzedaży gruntów, na których znajduje się uprawa leśna - art. 7 ust. 6 a oraz w przypadku spadkobrania - art. 11 ust. 1. Przepisy obowiązującego prawa nie przewidują przeniesienia prawa do ekwiwalentu w sytuacji darowizny gruntu, na którym prowadzona jest uprawa leśna.

W przedmiotowej sprawie w tym samym akcie notarialnym nastąpiła sprzedaż gruntu na rzecz B. P. oraz darowanie tego samego gruntu przez kupującego na rzecz swojego małoletniego syna M. P. Przepisy art. 7 ust. 6a ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia ograniczyły następstwo prawne wyłącznie do następstwa prawnego z tytułu sprzedaży gruntu. Artykuł 11 ust. 1 tej ustawy dokonał rozszerzenia na następstwo prawne z tytułu spadkobrania. Takie ograniczenie następstwa prawnego do nabycia uprawnienia publicznoprawnego powoduje, że niedopuszczalne jest rozszerzenie na inne tytuły cywilnoprawne następstwa prawnego. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2007r. sygn. akt: II OSK 1012/06, publik. LEX Nr 362053).

Zarzut skarżącej, iż organ błędnie zastosował nieobowiązujące przepisy prawa nie zasługuje na uwzględnienie. Prawo do ekwiwalentu za wyłączenie gruntu nr 21/6 położonego w miejscowości Ż. z uprawy rolnej i prowadzenie uprawy rolnej przyznane zostało na rzecz A. S. przed wejściem w życie ustawy. W związku z powyższym, zgodnie z art. 14 ust. 2 tej ustawy w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia. Również zarzut odnoszący się do naruszenia art. 31 Rozporządzenia Rady WE Nr 1257/1999 również nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż dotyczy on zasad, które winny być uwzględnione przy opracowywaniu Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich.

Małoletni M. P. reprezentowany przez matkę R. P., działającą przez pełnomocnika radcę prawnego A. S. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na wskazaną wyżej decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2012 r. zarzucając naruszenie:

1) art. 7 ust. 6a ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia w związku z art. 14 ust. 2 ustawy poprzez ich zastosowanie w sytuacji, gdy przestały one obowiązywać oraz artykułu 31 Rozporządzenia Rady (WE) NR 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz. Urz. UEL. 1999.160.80) poprzez uznanie, iż nabywca nieruchomości w drodze darowizny nie jest uprawniony do uzyskania dopłat wcześniej pobieranych przez darczyńcę, podczas gdy bezpośrednio stosowane Rozporządzenie Rady Nr 1257/1999 nie przewidywało tego rodzaju ograniczeń,

2) art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez odmowę przeniesienia prawa do ekwiwalentu za wyłączenie gruntów z upraw rolnych w sytuacji, gdy do przejścia własności doszło na skutek darowizny.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji Starosty Powiatu [...] i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa prawnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie z przyczyn podniesionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.). Zakres kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), dalej p.p.s.a., z którego wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 § 1 p.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 k.p.a. lub innych przepisach. W myśl art. 151 P.p.s.a Sąd oddala skargę w razie jej nieuwzględnienia.

Stan faktyczny sprawy ustalony w postępowaniu administracyjnym odpowiada wymogom wynikającym z przepisów prawa. Sąd stwierdza, że tak ustalony stan faktyczny może być podstawą faktyczną wyrokowania, a ustalenia poczynione przez organy administracji Sąd uznaje za własne.

Podstawą prawną zaskarżonej decyzji jest art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (Dz. U. Nr 229, poz. 2273). Wskazanie wyżej wymienionego przepisu jako podstawy prawnej wynika z uzasadnienia decyzji, gdyż w podstawie prawnej istotnie organ powołał cały art. 14, który dzieli się na trzy ustępy, a każdy dotyczy odrębnych stanów faktycznych. Zgodnie z tym przepisem do miesięcznego ekwiwalentu za wyłączenie gruntów z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej, przyznanego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 15 stosuje się dotychczasowe zasady. Przepis art. 15 cytowanej ustawy stanowi, że traci moc ustawa z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia (Dz. U. Nr 73, poz. 764 ze zm.). Z mocy art. 16 pkt 1 przepis art. 14 ust. 2 i 3 wszedł w życie z dniem 15 stycznia 2004 r.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2003 r. Nr [...] Starosta Powiatu [...] stwierdził prowadzenie przez A. S. uprawy leśnej o łącznej powierzchni 3,16 ha (działka nr 21/6 obręb [...]) i przyznał z dniem 1 lipca 2003 r. ekwiwalent za wyłączenie gruntu z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej w kwocie 483,01 zł miesięcznie. Decyzją z dnia [...] listopada 2003 r. Starosta Powiatu [...] stwierdził prowadzenie przez A. S. uprawy leśnej o łącznej powierzchni 5,8847 ha (działka nr ew. 21/6) i przyznał prawo do miesięcznego ekwiwalentu za wyłączenie gruntów z upraw rolnych i prowadzenie uprawy leśnej w wysokości 150 zł. za 1 ha gruntu zalesionego. Zmiana powierzchni objętej zalesieniem była skutkiem zmiany decyzji Starosty Powiatu [...] z dnia [...] marca 2003.r nr [...] zezwalającej na przeznaczenie gruntu rolnego do zalesienia dokonana przez ten organ decyzją z dnia [...] września 2003 r. w trybie art. 155 k.p.a. Pierwotna treść § 1 pkt 2 otrzymała następujące brzmienie: "Powierzchnia gruntu rolnego przeznaczona do zalesienia w 2003 r. wynosi: a. 3,16 ha – z terminem realizacji do 30.04.2003 r.; b. 5,8847 ha – z terminem realizacji do 20.10.2003 r.".

Wyżej wskazane okoliczności, a w szczególności data przyznania ekwiwalentu za tereny objęte uprawa leśną przed wejściem w życie ustawy z 28 listopada 2003 r. wskazują, że w sprawie ma istotnie zastosowanie przepis intertemporalny zawarty w art. 14 ust. 2 tej ustawy (por. postanowienie NSA z 20 marca 2008r. sygn. akt II GW 9/07 LEX nr 394855).

Aktem notarialnym z dnia 13 czerwca 2012 r. Rep. A nr [...] A. Z. (z domu S.) sprzedała działkę nr 21/6 położoną w miejscowości Ż. gmina [...] o pow. 9,4533 ha (§ 4 umowy) A. P., a ten wymienioną nieruchomość darował swojemu małoletniemu synowi M. P., którą to darowiznę w imieniu małoletniego syna przyjęła matka R. P. (§ 9 umowy).

Ustawa z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia (Dz. U. nr 73, poz. 64 ze zm). przeniesienie obowiązku prowadzenia uprawy leśnej oraz ekwiwalentu łączy ze sprzedażą gruntu (art. 6a) oraz ze spadkobraniem, taka regulacja stała się podstawą do odmowy przyznania uprawnienia do ekwiwalentu małoletniemu M. P., który stał się właścicielem nieruchomości na podstawie umowy darowizny, a ten sposób przeniesienia własności nie został wymieniony w ustawie jako przesłanka do przekazania uprawnienia do ekwiwalentu.

Wymienione przepisy stały się podstawą prawną do odmowy przeniesienia prawa do miesięcznego ekwiwalentu za wyłączenie gruntów z uprawy leśnej.

Stanowisko organu zakwestionowano w skardze, a na poparcie stanowiska pełnomocnik skarżącego wskazał, że art. 7 ust. 6 a ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. w związku z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. przestał obowiązywać, zarzucił naruszenie art. 31 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz zmieniające i uchylające niektóre rozporządzenia (Dz. Urz. UE. L.1999.160.80 ze zm.) wobec uznania, że nabywca nieruchomości w drodze darowizny nie jest uprawniony do uzyskania opłat wcześniej pobieranych przez darczyńcę, podczas, gdy bezpośrednio stosowane Rozporządzenie Rady Nr 1257/1999 nie przewidywało tego rodzaju ograniczeń.

Sąd za błędny uznaje wyżej pogląd skarżącego o utracie mocy obowiązującej art. 7 ust. 6a ustawy z 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia jak również uzasadnienie dla powyższego poglądu. W zakresie przedmiotowym określonym w art. 14 ust. 2 ustawy z 28 listopada 2003 r., będącym przepisem intertemporalnym stosuje się przepisy ustawy z 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia.

Sąd stwierdza ponadto, że ustawodawca traktuje przeznaczenie gruntów rolnych do zalesienia na podstawie ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. jako złożoną instytucję prawną, na którą składa się ciąg decyzji, ustaleń faktycznych i środków finansowych. Należy zwrócić uwagę, że art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. wskazuje na zasady dotychczasowe. Nie do przyjęcia byłaby wykładnia, według której owe "zasady" obejmują ekwiwalent, ale przekwalifikowania gruntu rolnego na leśny już nie obejmują. Taka wykładnia byłaby sprzeczna z regułami wykładni systematycznej, która nakazuje traktować ekwiwalent jako fragment złożonej instytucji prawnej "zalesienie gruntu rolnego", na który składają się decyzje i oceny udatności upraw, ekwiwalent i przekwalifikowanie gruntu rolnego na leśny (patrz Wojciech Radecki: "Zalesienie gruntu rolnego" w Nowe Zeszyty Samorządowe nr 5 z 2007 r. str. 77-82).

Zatem kwestia obowiązywania przepisów ustawy z 8 czerwca 2001 r. w zakresie wyznaczonym przez art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. nie budzi wątpliwości.

Kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy przeniesienie prawa własności wyłącznie w wyniku umowy sprzedaży lub spadkobrania powoduje równocześnie nabycie uprawnienia przez następcę prawnego do pobierania ekwiwalentu.

Sąd zauważa, że w ustawie z 8 czerwca 2001 r. w art. 3a zawarta jest definicja gospodarstwa rolnego odsyłająca do rozumienia tego pojęcia wedle przepisów Kodeksu cywilnego, które jego właściciel lub spadkodawca lub darczyńca prowadził lub prowadzi osobiście, co najmniej od 5 lat – co jest potwierdzone przez urząd gminy, na którego terenie gospodarstwo się znajduje z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 3 z ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 57, poz. 603 z późn. zm.). Natomiast stosownie do art. 3 ust. 1 grunt rolny będący częścią gospodarstwa rolnego lub stanowiący jego całość może być przeznaczony do zalesienia, jeżeli spełnia co najmniej jeden z wyżej wymienionych w tym przepisie warunków.

W rozporządzeniu wykonawczym Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na zalesianie gruntów rolnych objętych planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. nr 187, poz. 1929 ze zm.) do ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o wspieraniu obszarów wiejskich w § 11 podano, że przeniesienie własności lub współwłasności wszystkich działek rolnych objętych wnioskiem o przyznanie płatności albo ich części na rzecz innego producenta rolnego w wyniku umowy sprzedaży lub innej umowy. Zatem prawodawca wprowadził szeroki katalog umów będących podstawą do zmian podmiotowych prawa własności, do których należy również umowa darowizny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyraził pogląd, że nie można podzielić stanowiska, że przeniesienie własności lub współwłasności wszystkich działek rolnych objętych wnioskiem albo ich części na rzecz innego producenta rolnego w wyniku rozwiązania przez sąd umowy przekazania gospodarstwa nie pozwala uznać, że został spełniony warunek przeniesienia własności wszystkich działek objętych wnioskiem o przyznanie płatności na zalesienie gruntów. Zawężenie przeniesienia własności do umowy sprzedaży lub innej umowy nie ma uzasadnienia prawnego w delegacji ustawowej (wyrok WSA w Olsztynie z 1.09.2011 r. sygn. akt II SA/Ol 290/11, LEX nr 964907).

Wymienione rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004.r. nie zawierało regulacji dotyczącej nabywania prawa do dziedziczenia pomocy finansowej na zalesienie gruntów po śmierci producenta rolnego. Regulacja w tym zakresie została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 14 marca 2006 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na zalesianie gruntów rolnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 60, poz. 424) poprzez dodanie § 11 a.

W tym miejscu należy odnieść się do definicji gospodarstwa rolnego zawartej w art. 3a ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia, dopuszczającej powstanie gospodarstwa rolnego w wyniku spadkobrania lub darowizny, którego część może być przeznaczona do zalesienia, a w wyniku spełnienia ustawowych przesłanek związanych z zalesieniem skutkować może przyznaniem ekwiwalentu za wyłączenie gruntu z upraw rolnych. W świetle przytoczonych przepisów za słuszny należy uznać pogląd, że ograniczenie sposobu przeniesienia własności gospodarstwa rolnego do sprzedaży i spadkobrania jest nieuprawnionym ograniczeniem sposobu przenoszenia prawa własności skutkującym zmianą podmiotową. Przedstawiany stan prawny wskazuje na niedoskonałości regulacji zarówno w ustawie z 2001 r. oraz ustawie z 2003 r. i przepisach wykonawczych do tej ustawy i ich korygowanie przez wprowadzanie zmian dotyczących przekształceń podmiotowych.

Pogląd wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zasługuje również na akceptację na gruncie ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia, gdyż nie można wykluczyć rozwiązania umowy sprzedaży na drodze postępowania sądowego, a ten sposób nabycia prawa własności nie mieści się w katalogu trybów jej nabywania, z którymi ustawodawca łączy przejęcie uprawnienia do kontynuowania wypłaty ekwiwalentu za zalesienie na skutek zmian podmiotowych.

Po wejściu w życie ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 78, poz. 483 ze zm.) zwana dalej Konstytucją prawo do dysponowania nieruchomością określone w art. 21 jest prawem konstytucyjnym. Zgodnie z tym przepisem Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo dziedziczenia. Z art. 64 Konstytucji wynika natomiast, że każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo do dziedziczenia (ust. 1), własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej (ust. 2), własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności (ust. 3).

Przywołane przepisy pozwalają na postawienie tezy, że przeniesienie prawa do ekwiwalentu za wyłączenie gruntu z upraw rolnych uzyskane na podstawie ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia (Dz. U. Nr 71, poz. 764 ze zm.) na następcę prawnego nie może być uzależnione od trybu, w jakim nastąpiło nabycia prawa własności (umowa sprzedaży lub spadkobrania) zalesionego gruntu, gdyż narusza to konstytucyjne prawo własności określone w art. 21 i art. 45 Konstytucji.

W tym kontekście Sąd za słuszny uznaje zarzut skargi o naruszeniu art. 32 ust. 1 Konstytucji zgodnie, z którym wszyscy wobec prawa są równi. Trybunał konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że z zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa, charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną), powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań, zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Podmioty różniące się mogą być traktowane odmiennie. Ocena każdej regulacji prawnej z punktu widzenia zasady równości musi zatem być poprzedzona dokładnym zbadaniem sytuacji prawnej podmiotów przeprowadzeniem analizy zarówno jeśli chodzi o ich cechy wspólne jak i cechy różniące (por. orzeczenie z 9 marca 1988r., sygn. U7/87, OTK w 1988 r., poz. 1; oraz wyroki z 28 maja 2002 r.., sygn. P 10/01, OTK ZU nr 3/A/2002, poz. 35; 14 lipca 2004 r., sygn. SK 8/03, OTK nr 7/A/2004, poz. 65; 12 lutego 2008 r., sygn. SK 82/06, OTK ZU nr 1/A/2003, poz. 3).

Mając na względzie przedstawiony stan sprawy Sąd doszedł do przekonania, że organy naruszyły przepisy prawa materialnego, a to na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. obligowało do uwzględnienia skargi, a na podstawie art. 135 p.p.s.a uchylenia decyzji obydwu organów.

W ponownie prowadzonym postępowaniu organy orzekające będą związane oceną prawną i poglądem wyrażonym przez Sąd w uzasadnieniu niniejszego wyroku w zakresie uznania, że umowa darowizny jest podstawą do nabycia prawa do ekwiwalentu za zalesioną nieruchomość.

Orzeczenie o kosztach sądowych znajduje uzasadnienie w art. 200 p.p.s.a.