• II FZ 1060/14 - Postanowi...
  29.03.2024

II FZ 1060/14

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-07-10

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Zbigniew Kmieciak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia A. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 2065/13 w przedmiocie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 24 września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy odroczenia terminu płatności podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. postanawia oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 7 maja 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w sprawie o sygn. akt I SA/Kr 2065/13, oddalił wniosek A. W. – nazywanego dalej "Skarżącym", o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.

Z uzasadnienia postanowienia sądu pierwszej instancji wynika, że Skarżący wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w wysokości 500 zł. We wniosku Skarżący wskazał, że jego miesięczny dochód wynosi 1.878 zł brutto. Pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowych żona jest bezrobotna, natomiast córka studiuje i pozostaje na jego utrzymaniu. Natomiast pośród kosztów Skarżący wymienił wydatki: na wyżywienie 1 400,00 zł, prąd 284,00 zł, wodę 80,00 zł, gaz 550,00 zł, śmieci 20,00 zł, podatek od nieruchomości 32,00 zł, odzież 200,00 zł, remont gospodarstwa domowego 200,00 zł, utrzymanie samochodu 450,00 zł, telefon 120,00 zł, leczenie 300,00 zł, edukację córki 400,00 zł, Internet 60,00 zł, co łącznie daje kwotę 4 096,00 zł. Z oświadczenia majątkowego wynika, że Skarżący jest właścicielem domu o powierzchni 219 m2 oraz samochodu Renault Clio z 2006 r.

Sąd pierwszej instancji odmówił przyznania Skarżącemu prawa pomocy, ponieważ Skarżący nie wykazał wystąpienia przesłanki określonej w art. 246 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późń. zm.) – powoływanej dalej jako "P.p.s.a.". Innymi słowy nie znajdował się on w sytuacji finansowej uniemożliwiającej zaspokojenie podstawowych potrzeb bytowych. Skoro Skarżący był właścicielem domu, a jego dochód w 2012 r. wynosił 360.312,38 zł i 136.357,20 zł w 2013 r., nie można było uznać go za osobę ubogą. Zdaniem sądu pierwszej instancji, różnicę pomiędzy dochodem (1.878 zł) a wydatkami (4.096 zł) Skarżący musiał pokrywać z innych źródeł finansowych; np. kredytu albo dodatkowych wpływów ze sprzedaży prowadzonej przez Internet (na co wskazywały wyciągi z rachunków bankowych). Stąd też, skoro Skarżący był wstanie regulować bieżące wydatki w kwocie przewyższającej 4000 zł, należało przyjąć, że może uiścić opłatę sądową w wysokości 500 zł. Odnosząc się do kwestii spłaty kredytu, podniesionej przez stronę skarżącą, sąd pierwszej instancji zauważył, że wydatki tego rodzaju nie mogą mieć pierwszeństwa przed koniecznością poniesienia kosztów sądowych – nie mogą być zatem okolicznością uzasadniającą przyznanie w tym zakresie prawa pomocy.

W zażaleniu na powyższe postanowienie Skarżący podniósł, że sąd pierwszej instancji błędnie ocenił jego sytuację majątkową. Sąd przyjął bowiem, że w 2013 r. Skarżący uzyskał dochód w wysokości 136.357,20 zł, podczas gdy z deklaracji podatkowej PIT-36L wynika, że wynosił on 15.360 zł, czyli 1.280 zł miesięcznie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu. Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu. Sąd rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy związany jest bowiem przesłankami zawartymi w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. Zgodnie z przywołanym przepisem przyznanie prawa pomocy może nastąpić wyłącznie wówczas, gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Oznacza to, że instytucja ta ma charakter wyjątkowy i jest stosowana tylko w przypadkach osób charakteryzujących się wyjątkowo trudną sytuacją materialną, które są pozbawione środków do życia, a pozyskanie przez nie kwot na sfinansowanie kosztów udziału w sporze sądowym jest obiektywnie niemożliwe (por. M. Niezgódka - Medek [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka - Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2009, str. 696 i n. i powołane tam orzeczenia).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Skarżący nie wykazał opisanej powyżej przesłanki, a co za tym idzie sąd pierwszej instancji zasadnie odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym. Wskazana w zażaleniu okoliczność nie miała bowiem znaczenia, dla oceny zdolności Skarżącego do uiszczenia opłaty sądowej. Faktycznie na stronie trzeciej motywów postanowienia sąd podał, że w 2013 r. Skarżący osiągnął dochód, a nie przychód, w kwocie 136.357,20 zł. Niemniej jednak w rozpoznawanej sprawie podstawą odmowy udzielenia prawa pomocy było ustalenie sądu pierwszej instancji że, Skarżący uzyskując przychód miesięczny w wysokości 1.878 zł, jest wstanie pokryć miesięczne wydatki na utrzymanie siebie i rodziny w kwocie 4.096 zł. Tym samym – jak wynika z oświadczenia Skarżącego – nie tylko dysponuje środkami na utrzymanie siebie i rodziny ale również reguluje w terminie swoje zobowiązania cywilnoprawne (kredyty). Sąd ponadto zakwestionował wiarygodność oświadczenia Skarżącego co do wydatkowania kwoty 300 zł tytułem leczenia żony – nie przedstawiono bowiem w tym zakresie żadnych dokumentów. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia wniosku pozostawało także to, że Skarżący był właścicielem domu.

Wpływ na ocenę możliwości uiszczenia opłaty sądowej ma także struktura wydatków Skarżącego. Porównując wysokość przychodu i dochodu Skarżącego należy dojść do wniosku, że ponosi on znaczne koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W tym miejscu wyjaśnić należy, że nakładom na działalność gospodarczą nie można przypisywać pierwszeństwa przez kosztami sądowymi. W przypadku posiadania nadwyżki finansowej względem utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, kwestią wyboru Skarżącego jest, czy przeznaczy ją na działalność gospodarczą, czy pokrycie kosztów sądowych. W tym kontekście zauważyć wreszcie należy, że wysokość środków zaangażowanych w prowadzoną działalność gospodarczą świadczyć musi o posiadaniu zasobów finansowych wystarczających do pokrycia wpisu od skargi.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 184

P.p.s.a. w zw. z art. 197 § 2 tej ustawy, oddalił zażalenie jako bezzasadne.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...