I FSK 1024/13

Uzasadnienie

1. Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1559/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę G.K. (dalej: "skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 31 lipca 2012 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

2.1. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia sąd I instancji wskazał, że pismem z dnia 29 sierpnia 2012 r. doradca podatkowy, działający jako pełnomocnik skarżącego, wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 31 lipca 2012 r. określającą zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2007 r. Pismem z dnia 10 października 2012 r., w wykonaniu zarządzenia z dnia 2 października 2012 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków wniesionej skargi, poprzez złożenie pełnomocnictwa procesowego do działania w imieniu skarżącego przed sądem administracyjnym oraz o podpisanie egzemplarza bądź nadesłanie oryginału skargi, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem odrzucenia skargi zgodnie z art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej: "P.p.s.a."). Wezwanie to doręczono pełnomocnikowi skarżącemu w dniu 16 października 2012 r. Termin do złożenia pełnomocnictwa procesowego oraz podpisania egzemplarza bądź nadesłanie oryginału skargi, upływał zatem z końcem dnia 23 października 2012 r. (poniedziałek). Pełnomocnik w zakreślonym terminie przesłał pełnomocnictwo wraz z dowodem jego opłaty natomiast nie podpisał skargi ani też nie nadesłał oryginału skargi.

2.2. Biorąc powyższe pod uwagę sąd I instancji odrzucił skargę. W pierwszej kolejności sąd I instancji zbadał bowiem z urzędu dopuszczalność skargi ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 P.p.s.a. Natomiast zgodnie z treścią art. 57 § 1 P.p.s.a., skarga powinna czynić zadość wymaganiom ogólnym przewidzianym dla wszystkich pism procesowych oraz zawierać dodatkowe elementy wskazane w powyższym przepisie, które są charakterystyczne wyłącznie dla skargi. Jednym z wymogów na podstawie przepisu art. 46 § 1 pkt 4 P.p.s.a. dotyczącym pism procesowych wnoszonych do Sądu, a więc także skargi, jest obowiązek jej podpisania przez stronę albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. Niezachowanie wymogów formalnych, jak również nieuiszczenie wpisu od skargi może skutkować wezwaniem przez Sąd do uzupełnienia braków oraz uiszczenia wpisu w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Podstawą odrzucenia skargi jest art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a. określający, że sąd odrzuca skargę, której braków formalnych nieuzupełniono w terminie. Zgodnie z art. 57 § 1 w zw. z art. 46 § 1 P.p.s.a., skarga powinna zawierać m.in. imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. W myśl natomiast art. 46 § 3 P.p.s.a. do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który przedtem nie złożył pełnomocnictwa. Pełnomocnikiem strony może być adwokat lub radca prawny, a ponadto inny skarżący lub uczestnik postępowania, jak również rodzice, małżonek, rodzeństwo lub zstępni strony oraz osoby pozostające ze stroną w stosunku przysposobienia, a także inne osoby, jeżeli przewidują to przepisy szczególne (art. 35 § 1 P.p.s.a.). W niniejszej sprawie wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków skargi poprzez złożenie pełnomocnictwa oraz o podpisanie skargi, pouczając jednocześnie o konsekwencjach niewykonania tego zarządzenia.

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi, skarżący przesłał do sądu pełnomocnictwo z dnia 18 października 2012 r. wraz z dowodem jego opłacenia.

W przedmiotowej sprawie skarżący nadesłał do sądu niepodpisaną skargę. W związku z powyższym, koniecznym było usunięcie braku formalnego skargi. O powyższym obowiązku pełnomocnik skarżącego został poinformowany w wezwaniu do usunięcia braków formalnych skargi przesłanej przez sąd, a także pouczony o konsekwencjach wynikających z braku dokonania wymienionych czynności. Wezwania powyższe zostały skutecznie doręczone pełnomocnikowi skarżącego w dniu 16 października 2012 r. (por.: k-23 akt sądowych). Termin, w którym skarżący był zobligowany do dokonania nałożonego na nią obowiązku upłynął zatem w dniu 23 października 2012 r. W zakreślonym terminie pełnomocnik skarżącego nadesłał pełnomocnictwo wraz z dowodem jego opłaty. Pomimo upływu zakreślonego terminu skarżący nie usunął braku formalnego skargi, nie podpisał skargi, ani nie nadesłał egzemplarza skargi wraz ze złożonym na niej podpisem.

Stąd na zasadzie art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a. sąd I instancji skargę odrzucił.

3. Skarżący działając przez swojego pełnomocnika wniósł skargę kasacyjną od przedmiotowego postanowienia, zarzucając naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

1. naruszenie przepisów w ustawie o podatku od towarów i usług, z dnia 1 lipca 2011 r. – ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. (Dz. U. nr 134, poz. 760), poprzez pominiecie tychże zapisów w prowadzonym postępowaniu, a mającym zasadniczy wpływ na decyzję określającą.

2. naruszenie zasady per se, gdyż odrzucając Panu G.K. podatek naliczony, podatku od towarów i usług, nie udowodniono mu w żadnym przypadku czynności pozornej, a co za tym idzie naruszono przepisy art. 86 O.p. i art. 77 ust. 3a pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług i poprzez to została naruszona zasada potrącalności podatku.

Naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, mianowicie:

1. zbyt uciążliwe i pozbawiające podatnika Pana G. K. możliwości ochrony swoich interesów w postępowaniu sądowym użycie art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – prawo o postępowaniu przed sądami administracyjny (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), co w konsekwencji doprowadziło do:

1. złamanie zasady art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

2. złamanie zasady wynikającej z dyrektywy Rady Europy z dnia 11.12.2006 r. 2006/112/WE-Dz. Urz. UE L 347), poprzez to, że organ w wydanym wyroku nie miał wątpliwości, że wystawione faktury nie potwierdzały rzeczywistych zdarzeń.

3. złamanie ustaw okołopodatkowych, a w szczególności art. 53 i 83 Kodeksu cywilnego, poprzez pominięcie w postępowaniu art. 245 Kodeksu postępowania cywilnego – odrzucenie przez organ orzekający dowodów, które zostały wystawione i podpisane, przez osoby, które złożyły oświadczenia.

4. nie przyjęcie wniosku pełnomocnika o przesłuchanie w charakterze świadka, jako dowodu z art. 247 K.p.c. Pana A.B.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

4. Skarga kasacyjna strony skarżącej podlega odrzuceniu.

5. Stosownie do art. 176 P.p.s.a., skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że o ile niespełnienie wymagań wymienionych w pierwszej kolejności, przepisanych dla pism w postępowaniu sądowym, stanowi brak, który może zostać uzupełniony w trybie art. 49 w związku z art. 193 P.p.s.a., to niespełnienie wymagań szczególnych, przewidzianych tylko dla skargi kasacyjnej, a wymienionych w art. 176 P.p.s.a. po wyrazie "oraz", nie podlega sanacji. W szczególności brak jednoznacznego wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia powoduje, że skarga kasacyjna, jako pozbawiona jednego z koniecznych elementów materialnych, jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2004 r., FSK 209/04, ONSAiWSA 2004, nr 1, poz. 13).

6. Skarga kasacyjna złożona w przedmiotowej sprawie nie zawiera ww. wniosku o uchylenie zaskarżonego postanowienia, toteż podlega odrzuceniu, stosownie do art. 178 w zw. z art. 180 P.p.s.a.

7. W tym stanie rzeczy poza kognicją Naczelnego Sądu Administracyjnego pozostaje kwestia nie wypełnienia przez pełnomocnika skarżącego wezwania sądu I instancji do podpisania skargi, tj. ocena podstawy odrzucenia skargi przez sąd pierwszej instancji. Innymi słowy, Sąd odwoławczy nie bada zasadności zaskarżonego postanowienia wobec ustalenia, że skarga kasacyjna podlega odrzuceniu.

8. Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 180 w zw. z art. 178 P.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji postanowienia. O zwrocie skarżącej całego uiszczonego wpisu od skargi kasacyjnej rozstrzygnięto w pkt 2 sentencji postanowienia, działając na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a.