• I FZ 255/13 - Postanowien...
  28.03.2024

I FZ 255/13

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2013-06-19

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Sylwester Marciniak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA: Sylwester Marciniak po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia G.T. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3397/12 odmawiające przyznania G.T. prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi G.T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 18 października 2012 r., nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2007 r. postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

1. Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3397/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi G.T. (alej: "skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 18 października 2012 r., w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2007 r.

2. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia sąd I instancji wskazał, że wnosząc skargę skarżący złożył jednocześnie wniosek o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Z oświadczenia o stanie rodzinnym wynika, że prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wraz z żoną i trójką dzieci. Ponadto wskazał, iż posiada działkę rolną o powierzchni 0,5 ha zajętą w postępowaniach egzekucyjnych. Wyjaśnił również, że ani on, ani jego rodzina nie posiada żadnego majątku podlegającego sprzedaży, bowiem wszystko co posiadali i posiadają zostało zajęte w licznych postępowaniach egzekucyjnych. Podkreślił, że rodzina nie osiąga żadnych dochodów.

W wykonaniu wezwania referendarza sądowego nadesłał kopię zeznania podatkowego żony za 2011 r. oraz kopie "odpowiednich stron" z podatkowej księgi przychodów i rozchodów dotyczącej działalności gospodarczej żony. Ponadto wyjaśnił, że od dnia 12 maja 2008 r. nie prowadzi działalności gospodarczej, na dowód czego nadesłał decyzję z dnia 12 maja 2008 r. o wykreśleniu z ewidencji działalności gospodarczej. Wskazał również, że z uwagi na powyższe nie składał zeznania podatkowego za 2011 r. Skarżący poinformował także, że dochód rodziny pochodzi z działalności gospodarczej prowadzonej przez jego żonę i wynosi ok. 2.500 zł miesięcznie. Z kolei miesięczne wydatki na utrzymanie rodziny wynoszą: 1.000 zł na żywność, 300 zł za energię elektryczna, 250 zł za wodę, gaz, podatki od nieruchomości, 100 zł na lekarstwa, 200 zł - odzież, 100 zł - telefon oraz 250 zł wydatki na szkoły dzieci.

Sąd I instancji biorąc powyższe pod uwagę oraz przepisy art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej "P.p.s.a.") i art. 245 § 1, §2 i §3 P.p.s.a. uznał, że przysługujące sądowi prawo do zwolnienia od kosztów sądowych nie ma charakteru pełnego, swobodnego uznania, lecz podlega określonym regułom, których należy bezwzględnie przestrzegać przy każdorazowym rozpatrywaniu takiego wniosku. W szczególności, do obowiązków sądu należy ocena złożonego przez wnioskodawcę oświadczenia i ewentualna jego weryfikacja, w celu wyważenia interesu ogółu (Skarbu Państwa) i słusznego interesu jednostki (obywatela).

W ocenie sądu I instancji przedstawione oświadczenia i dokumentny przez skarżącego nie dają dostatecznych podstaw do oceny jego sytuacji majątkowej, a co za tym idzie, do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Na powyższą ocenę składa się z jednej strony - niepełne i zawierające sprzeczności przedstawienie sytuacji finansowej i majątkowej przez skarżącego, z drugiej zaś strony - prowadzenie przez żonę skarżącego działalności gospodarczej, z której uzyskuje ona znaczące dochody.

Sąd I instancji wskazał, że skarżący raz utrzymuje, że jego rodzina nie uzyskuje żadnych dochodów (formularz PPF i pismo z dnia 9 stycznia 2013 r.), a jednocześnie sam sobie zaprzecza wskazując, że z tytułu prowadzonej działalności jego żona osiąga dochód w wysokości ok. 2.500 zł (pismo z dnia 9 stycznia 2013 r.). Natomiast z nadesłanych dokumentów tj. zeznania podatkowego i kopii z podatkowej księgi przychodów i rozchodów wynika, że żona skarżącego osiąga dochody i to na wiele wyższym poziomie niż wskazuje to skarżący. Ponadto skarżący przedstawił nierzetelne informacje dotyczące majątku rodziny. W formularzu złożonym do sprawy III SO/Wa 2/13 (wpływ do Sądu w dniu 27 grudnia 2012 r.) małżonkowie T. oświadczyli, że żona skarżącego posiada dom w G. (120 m²) udział 1/3 - zajęte przez komornika, 2 mieszkania po 70 m² w W., mieszkanie w G. – współwłasność, nieruchomość rolną w G. 1,6 ha. W rozpoznawanej sprawie skarżący nie wykazał tych składników majątku, wskazując jedynie w sprzeciwie, że żona posiada kilka nieruchomości, z których nie uzyskuje żadnych dochodów, mimo że do miesięcznych wydatków rodziny doliczył podatki od tych nieruchomości. Jak wynika bowiem z zeznania żony skarżącego (PIT-36 za 2010 r. - nadesłany tylko do sprawy III SO/Wa 2/13) uzyskała ona dochód tytułu najmu w wysokości ok. 25.000 zł. Odnosząc się do powyższej sytuacji skarżący stwierdził, iż powyższe wynagrodzenie jest w całości zabezpieczone przez urząd skarbowy, jednakże nie przedstawił w tym zakresie żadnych dokumentów. Ponadto z akt sprawy III SO/Wa 2/13 wynika, że skarżący nie ujawnił, że na mocy darowizny, dokonanej przez niego wraz z małżonką w 2010 r., ich córka stała się właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 0,67 ha.

Odnosząc się z kolei do udokumentowanej sytuacji finansowej rodziny skarżącego, zauważono, że żona skarżącego prowadzi działalność gospodarczą. Z zeznania podatkowego PIT-36L wynika, że za 2011 r. uzyskała przychód w wysokości 1.369.173,14 zł, wprawdzie jednocześnie poniosła znaczne koszty prowadzonej działalności, co ostatecznie kształtowało roczny dochód na poziomie 26.541,69 zł, niemniej jednak należy pamiętać, że żona skarżącego prowadząc działalność gospodarczą należy do przedsiębiorców, a w ich przypadku miarodajną dla oceny zdolności płatniczych nie jest kategoria "dochodu" (rozumianego jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania), lecz "przychodu". Istnieją bowiem legalne instrumenty podatkowe pozwalające na równoważenia kosztów i przychodów tak, by w końcowym rozliczeniu obciążenia podatkowe zminimalizować, czy też w ogóle wyeliminować. Istotniejsze jest zatem to, że żona skarżącego uzyskuje przychody z działalności i kształtują się one na znacznym poziomie. Powyższe potwierdzają również kopie z podatkowej księgi przychodów i rozchodów. I tak, w październiku 2012 r. uzyskała ona przychód w wysokości 114.000,00 zł, przy kosztach w wysokości 88.057,39 zł, dochód wyniósł więc ok. 26.000 zł; w listopadzie przychód wyniósł 224.500,00 zł, koszty 162.636,05 zł, dochód - ponad 60.000 zł. Narastająco, od początku roku do końca listopada przychód z tytułu prowadzonej działalności wyniósł 1.034.627 zł, koszty 255.170,74 zł, dochód 159.245,26 zł., co daje średni łączny dochód miesięczny na poziomie ok. 23.000 zł a nie 2.500 zł jak wskazywał skarżący.

Zaznaczyć także należy, że skarżący, pomimo zobowiązania się w sprzeciwie, nie przesłał też zestawienia wysokości przychodów i kosztów ich uzyskania osiągniętych z działalności gospodarczej żony w 2012 r. Jednakże z dokumentów przedłożonych do sprawy III SO/Wa 2/13 wynika, że przychody te wyniosły 1.148.627 zł, zaś koszty ich uzyskania kształtowały się na poziomie 1.214.664,56 zł. Powyższe dane nie pozwalają zaliczyć skarżącego do osób rzeczywiście ubogich, których środki do życia są ograniczone. Tymczasem do takiej właśnie kategorii skierowana jest instytucja prawa pomocy. Do osób tych można zaliczyć osoby rzeczywiście ubogie, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko podstawowe potrzeby życiowe.

Z uwagi na powyższe, w niniejszej sprawie nie może mieć również decydującego znaczenia fakt wystąpienia straty w 2012 r. w prowadzonej przez żonę skarżącego działalności gospodarczej. Fakt zajęcia majątku w licznych postępowaniach egzekucyjnych nie jest wystarczający dla przyjęcia stanowiska, że skarżący nie posiada możliwości zgromadzenia środków finansowych na uiszczenie kosztów sądowych. Znamienne jest również to, że majątek ten może generować dochód (np. w drodze najmu czy dzierżawy).

Sąd uznał zatem, że w rozpoznawanej sprawie nie zaistniały przesłanki uzasadniające zwolnienie skarżącego z ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego. Skarżący nie dopełnił w sposób należyty ciążącego na nim obowiązku rzetelnego i wyczerpującego zaprezentowania sytuacji finansowej oraz nie uprawdopodobnił, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. W związku z powyższym na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 oraz art. 260 P.p.s.a. sąd I instancji odmówił przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.

3. W zażaleniu skarżący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika - adwokata, wniósł o uchylnie zaskarżonego postanowienia i przyznanie skarżącemu prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu podniesiono, że we wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący wskazał, iż prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną oraz trójką dzieci, a także, że nie posiada żadnego majątku podlegającego sprzedaży, gdyż wszystko co posiadał lub posiada zostało zajęte w licznych postępowaniach egzekucyjnych. Skarżący wskazał także, że rodzina nie osiąga żadnych dochodów, w związku z czym nie jest w stanie ponieść ciężaru kosztów sądowych, a gdyby wynajęto nieruchomość to kwota z najmu zostałaby zajęta przez urząd skarbowy.

Dalej skarżący przytaczając stanowisko sądu I instancji, który odmówił przyznania mu prawa pomocy podniósł, że się z nim nie zgadza. Odnosząc się zatem do zarzutu sądu, iż skarżący nie dopełnił w sposób należyty ciążącego na nim obowiązku rzetelnego i wyczerpującego zaprezentowania sytuacji finansowej, zauważył że starał się zebrać jak największą ilość dokumentów, a także podać jak najwięcej informacji, które to następnie do sądu przesłał. Zaznaczył, że nie podał dokładnych wydatków za czynsz w posiadanych przez jego żonę mieszkaniach, gdyż nie użytkują tych mieszkań i może jedynie domniemywać, iż wydatki te wynoszą około 550 zł.

Ponadto z całą stanowczością skarżący podkreślił, iż przekazał wszystkie rachunki, którymi dysponował, oraz wykonał zobowiązanie sądu w sprawie III SO/Wa 2/13 i przedłożył dodatkowe dokumenty. Skarżący zwrócił uwagę, iż w związku z bardzo trudną sytuacją w jakiej się znalazł on i jego cała rodzina, w tym także dzieci skarżącego starają się pomagać rodzicom w związaniu końca z końcem. Wszystkie dzieci starają się zmniejszyć obciążenia rodziców. Ponadto na tyle na ile mogą starają się ograniczać swoje wydatki, zarówno na odzież, jak i jedzenie. Dzieciom pomaga cała rodzina, aby uzyskali wykształcenie, które pozwoli im otrzymać pracę. Dwójka pełnoletnich dzieci uczestniczy w różnych dorywczych zajęciach czy pracach.

Skarżący dalej podniósł, że nie rozumie jakie znaczenie ma dokonanie darowizny niewielkiej działki rolnej (zaledwie 0,6 ha) na rzecz jego córki i to w 2010 roku, czyli trzy lata temu. Czym innym jest wyzbycie się majątku, a czym innym przekazanie córce.

Nie można zgodzić z sądem, że fakt wystąpienia straty za 2012 r. w działalności prowadzonej przez żonę skarżącego nie jest istotny dla sprawy. Otóż ma kluczowe znaczenie, gdyż wydatki przekraczają znacząco przychody. Uznanie przez sąd, że zajęcie całego majątku skarżącego i jego żony w licznych postępowaniach egzekucyjnych ma niewielkie znaczenie jest nie do zaakceptowania. Odnosząc się do wątpliwości sądu o rezygnacji przez skarżącego i jego żony z najmu lub dzierżawy posiadanych nieruchomości, które to mogłyby generować dochód, stwierdził, iż pewnym praktycznie jest fakt, że cały ewentualny dochód uzyskany w ten sposób zostałby zajęty przez organy egzekucyjne. Taka właśnie sytuację ma miejsce w przypadku wynajmowania lokalu komornikowi. Cały czynsz za najem zabezpieczony jest przez Urząd Skarbowy. Ponadto na wszystkich posiadanych przez skarżącego i jego żonę nieruchomościach ustanowiono zabezpieczenia na rzecz Urzędu Skarbowego wielokrotnie przewyższające ich wartość zatem w żaden sposób skarżący i jego żona nie czerpią korzyści z tychże nieruchomości, a tym bardziej nie mogą ich spieniężyć, by zdobyć środki na uiszczenie kosztów sądowych. Inne nieruchomości są nie wykończonymi, zatem znalezienie najemcy jest bardzo trudne, gdyż po zobaczeniu ksiąg wieczystych z wpisami o toczących się egzekucjach, wszyscy potencjalni najemcy się wycofują. Tylko nie danie wiary przez sąd wyjaśnieniem skarżącego, a wiec jego subiektywne odczucie nie powinno skutkować pozbawieniem skarżącego prawa pomocy, a co za tym idzie koniecznością wpłacenia ogromnej dla niego kwoty 37.259 zł by móc dochodzić swoich praw.

Mając na uwadze argumenty przywołane powyżej nie jestem możliwym uiszczenie tak wysokich opłat przez skarżącego, gdyż nie ma takich pieniędzy i nie ma skąd ich wziąć. Zatem odmowa zwolnienia skarżących od ponoszenia kosztów sądowych tak naprawdę pozbawia go możności obrony swoich praw. Na poparcie stanowiska przytoczono orzecznictwo, tj.: postanowienie WSA z 23 października 2012 r. III SA/Wa 1785/12, postanowienie Naczelnego Sąd Administracyjny z 3 lipca 20102 r. II GZ 217/12, dalej podnosząc, że w niniejszej sprawie bezspornym jest, iż dochody rodziny skarżącego równoważą wydatki ponoszone przez nich na rzecz utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Przywołano orzecznictwo Europejskiego Trybunał Praw Człowieka w kontekście regulacji zawartej w art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, z punktu widzenia tego, czy obowiązek uiszczenia wysokich kosztów sądowych przez stronę może być uznany za ograniczenie prawa strony do sądu oraz ewentualnego pozbawienia prawa strony do rozpatrzenia sprawy przez sąd (wyrok z 19 czerwca 2001 r. 28249/95, sprawa w sprawie Kreuz przeciwko Polsce Trybunał oraz wyroku z 26 lipca 2005 r. 73547/01, sprawa Jedamski, Jedamska przeciwko Polsce).

Ostatecznie podniesiono, że pełnomocnik procesowy, od jakiegoś czasu współpracujący ze skarżącymi, biorąc pod uwagę sytuację materialną zdecydował, iż sprawę będzie prowadził nieodpłatnie. Mając powyższe na względzie skarżący dowiedli, że nie posiadają środków umożliwiających im poniesienie kosztów sądowych. Także w niniejszym postępowaniu nie zostało udowodnione by skarżący posiadali, bądź byli w stanie zdobyć środki potrzebne do pokrycia kosztów sądowych. Zatem skarżący spełnią wszelkie wymogi by zwolnić ich z ponoszenia kosztów sądowych i ich wniosek był w pełni zasadny.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

4. Zażalenie skarżącego podlega oddaleniu.

5. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego wyrażone w przedmiotowym zażaleniu, że sąd I instancji nie dokonał obiektywnej oceny sytuacji finansowej skarżącego, wręcz przeciwnie sąd I instancji dokładnie wskazał skarżącemu dlaczego odmówił przyznania mu prawa pomocy wskazując, że przedstawione dokumenty obrazujące sytuację majątkową są ze sobą w sprzeczności i zostały przedstawione wybiórczo z pominięciem tych okoliczności, która świadczą, że sytuacja materialna skarżącego nie zasługuje na przejecię przez Skarb Państwa kosztów związanych z niniejszym postępowaniem.

6. Zgodnie bowiem z art. 245 § 1 P.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Stosownie do przepisu art. 245 § 2 P.p.s.a. prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Przesłanką przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym osobie fizycznej, jest wykazanie przez wnioskodawcę, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (por. art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.). Zgodnie z jednolitą linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. postanowienie z dnia 4 stycznia 2011 roku w sprawie o sygn. akt II FZ 681/10), z art. 246 P.p.s.a. wynika, iż ciężar dowodu spoczywa na stronie, która ubiega się o przyznanie prawa pomocy. Warunkiem przyznania omawianego uprawnienia procesowego jest przedstawienie przez wnioskodawcę w sposób nie budzący wątpliwości swej sytuacji majątkowej, na podstawie której Sąd będzie mógł dokonać oceny zaistnienia w konkretnej sprawie przesłanek przyznania prawa pomocy.

7. Analiza toczącego się przed sądem I instancji postępowania w przedmiocie prawa pomocy prowadzi do wniosku, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu. Sąd I instancji słusznie uznał, że skarżący nie przedstawił w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości swojej sytuacji majątkowej. Sąd I instancji bowiem dostrzegł istotne sprzeczności pomiędzy informacjami zawartymi we wnioskach o przyznanie prawo pomocy złożonych w sprawach III SA/Wa 3397/12 oraz III SO/Wa 2/13. We wniosku o przyznanie prawa pomocy złożonym w drugiej z wymienionych spraw, skarżący przedstawił szerszy, niż w analizowanej sprawie, zakres majątku posiadanego przez niego i osoby prowadzące wraz z nim wspólne gospodarstwo domowe. Wewnętrznymi sprzecznościami obarczone były także informacje odnoszące się do wysokości dochodów uzyskiwanych przez żonę skarżącego. W tym stanie rzeczy sytuacja majątkowa skarżącego jawi się jako niedostatecznie wyjaśniona, a to na stronie wnioskującej o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar wykazania, że zaistniały okoliczności faktyczne, uzasadniające uwzględnienie wniosku. Rozstrzygnięcie o udzieleniu wnioskodawcy uprawnienia procesowego w postaci przejęcia finansowania jego udziału w sprawie przez Skarb Państwa, mogło zapaść jedynie na podstawie klarownie przedstawionego przez stronę stanu faktycznego. Ponieważ skarżący nie dopełnił ciążących na nim obowiązków w powyższym zakresie, sąd I instancji zobligowany był oddalić przedmiotowy wniosek, stosownie do przepisów obowiązującego prawa.

8. Natomiast przywołane orzecznictwo nie ma odniesienia do stanu faktycznego w niniejszej sprawie, bowiem sąd I instancji nie dokonał hipotetycznego rozstrzygnięcia, a dokonał tego w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, który nie pozwolił na dokładne ocenienie sytuacji finansowej skarżącego. Biorąc powyższe rozważania pod uwagę, należy po pierwsze, wskazać, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie podkreślano, że udzielenie stronie prawa pomocy jest formą dofinansowania jej z budżetu państwa i powinno mieć miejsce tylko w sytuacjach, w których zdobycie środków na koszty sądowe jest rzeczywiście niemożliwe. Opłaty sądowe należy zaliczyć do danin publicznych, a zatem zwolnienie z tego rodzaju opłat stanowi odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, co wynika z art. 84 Konstytucji RP. Dlatego też zastosowanie tego wyjątku odnosi się do szczególnych sytuacji, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru tych wydatków na współobywateli. Z tych bowiem środków pochodzą dochody z budżetu państwa, z których pokrywa się koszty postępowania sądowego w razie zwolnienia skarżącego z obowiązku ich ponoszenia. Strona występująca na drogę postępowania sądowego winna mieć świadomość obowiązku ponoszenia kosztów tego postępowania i wnosząc o zwolnienie z tego obowiązku uprawdopodobnić w sposób wiarygodny i rzetelny, że zachodzą przesłanki do uwzględnienia wniosku (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26.02.2013, I FZ 27/13). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wnioskodawca w przedmiotowej sprawie nie wykazał – jak wymaga tego przepis – że jego sytuacja świadczy o spełnieniu przesłanek do przyznania prawa pomocy. Przede wszystkim zwrócić uwagę należy, że z argumentacji podniesionej w zażaleniu nie wynika, by przedstawione okoliczności dotyczące dochodów i wydatków skarżącego oraz jego sytuacji mogły stanowić podstawę do przyznania prawa pomocy w żądanym zakresie. Powyższe okoliczności, a w szczególności niewiarygodne oświadczenia, przede wszystkim w zakresie wysokości osiąganego dochodu, nie pozwalały sądowi I instancji na przyznanie skarżącemu prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.

9. W zażaleniu strona skarżąca skupiła się bezzasadnie na wskazaniu, że takie działanie przyczynia się do pozbawienia jej prawa do sądu. Z orzecznictwa jednoznacznie wynika, że obowiązkiem strony jest ponoszenie kosztów sądowych związanych z prowadzonym postępowaniem. Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla w swoim orzecznictwie, że strona powinna należycie uzasadnić i uprawdopodobnić okoliczności, które podaje we wniosku o przyznanie prawa pomocy. W ocenie Sądu odwoławczego, jeżeli fakty, które przedstawiane są we wniosku, nie znajdują pokrycia w aktach sprawy lub pozostają w sprzężności z zawartymi tam informacjami o stanie majątkowym, istnieją podstawy do odmowy przyznania prawa pomocy (postanowienie NSA z dnia 9 września 2004 r., FZ 360/04 oraz z dnia 7 marca 2006 r. II OZ 211/06). Bezsprzecznie skarżący, mimo wykazania tych braków przez sąd I instancji, odniósł się do nich na zasadzie polemiki. Brak danych dotyczących osiąganych dochodów uniemożliwił ustalenie, czy poniesienie przez stronę kosztów postępowania uzasadnia przyznanie prawa pomocy. Zatem prawidłowo ocenił sąd I instancji, że w przypadku gdy skarżący nie przedstawił dokumentów, w oparciu, o które można by ustalić, jakimi środkami miesięcznie dysponuje i na jakim poziomie kształtują się koszty jego utrzymania, nie sposób przyznać skarżącemu prawo pomocy we wnioskowany zakresie. Skupiając się na ogólnikowym argumentowaniu, które w ocenie skarżącego, pozbawia go prawa do sądu, a w ocenie Sądu odwoławczego było bez znaczenia dla sprawy.

10. Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i § 2 P.p.s.a.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...