VI SAB/Wa 33/13

Uzasadnienie

R. S.A. z siedzibą w W. (dalej: spółka, skarżąca), działając za pośrednictwem organu, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej: Przewodniczący KRRiT) w sprawie braku doręczenia decyzji wydanej na skutek skargi o wznowienie postępowania z dnia [...] września 2012 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym) w sprawie o udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego pod nazwą R., w zakresie w jakim ustalona została wysokość opłaty za udzielenie koncesji. W skardze wniosła o:

1) zobowiązanie organu do doręczenia (w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku) decyzji wydanej na skutek skargi o wznowienie postępowania z dnia [...] września 2012 r.

2) stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem

prawa,

3) wydania nowej decyzji co do istoty sprawy, o treści: "opłata za udzielenie koncesji wynosi 82 złote".

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że w dniu [...] września 2012 r., działając z zachowaniem miesięcznego terminu określonego w art. 145a § 2 k.p.a. złożyła skargę o wznowienie postępowania w sprawie o udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego pod nazwą R., w zakresie w jakim ustalona została wysokość opłaty za udzielenie koncesji. Od dnia [...] września 2012 r. do dnia [...] listopada 2012 r. organ nie rozpoznał sprawy ani nie poinformował skarżącej o konieczności przedłużenia postępowania. W związku z upływem terminu określonego w art. 35 k.p.a., w ocenie skarżącej, w sprawie zastosowanie miał art. 11 ust. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, co dawało podstawę do przyjęcia, iż w dniu [...] listopada 2012 r. organ wydał decyzję zgodnie z wnioskiem strony zawartym w skardze o wznowienie postępowania. Skarżąca podkreśliła ponadto, iż w dniu [...] listopada 2012 r. organ wydał postanowienie o wznowieniu postępowania, ale z uwagi na wcześniejsze merytoryczne rozstrzygniecie sprawy postanowienie jest bezprzedmiotowe. Zdaniem skarżącej, jakiekolwiek działanie organu w sprawie wywołanej skargą o wznowienie z dnia [...] września 2012 r., inne niż zgodne z żądaniem strony zawartym w treści skargi jest nieważne, gdyż sprawa została rozstrzygnięta zgodnie z treścią art. 11 ust. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Skarżąca podała również, że w dniu [...] listopada 2012 r. złożyła do organu wniosek o doręczenie decyzji wydanej na skutek skargi o wznowienie postępowania, a następnie wobec braku reakcji organu, w dniu [...] grudnia 2012 r. wezwała go do usunięcia naruszenia prawa poprzez doręczenie decyzji.

Skarżąca wskazała, iż w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego RP z dnia 19 lipca 2011 r., sygn. P 9/09 z dniem 3 sierpnia 2012 r. utraciły moc obowiązywania przepisy art. 40 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji oraz rozporządzenie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (Dz. U. Nr 12, poz. 153 ze zm.). Natomiast w dniu 20 listopada 2012 r. weszła w życie nowelizacja art. 40 ustawy o radiofonii i telewizji, a w dniu 22 listopada 2012 r. weszło w życie rozporządzenie wykonawcze. Zatem w okresie od 3 sierpnia do 20 listopada 2012 r. opłata za koncesję wynikała z przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2012 r. poz. 1282 ze. zm.).

Uzasadniając zastosowanie w sprawie przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej skarżąca podniosła, że jest przedsiębiorcą wykonującym działalność gospodarczą. Podkreśliła, że art. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie wyłącza stosowania przepisów ww. ustawy do działalności radiowo- telewizyjnej. W ocenie skarżącej art. 11 ww. ustawy jest dla niej - jako przedsiębiorcy, przepisem szczególnym, wobec przepisów k.p.a. Jednocześnie podniosła, że ustawa o radiofonii i telewizji nie zawiera normy wyłączającej stosowanie art. 11 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zatem przepis ten miał zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

W odpowiedzi na skargę Przewodniczący KRRiT wniósł o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, a z ostrożności procesowej - ewentualnie o jej oddalenie. W kwestii niedopuszczalności skargi na bezczynność - odwołując się do orzecznictwa sądów administracyjnych, stwierdził, że nie ma mowy o bezczynności w doręczeniu nieistniejącej decyzji.

Pismem z dnia [...] czerwca 2013 r. Przewodniczący KRRiT podtrzymał wniosek o odrzucenie skargi a na wypadek, gdyby Sąd zajął odmienne stanowisko, wnosił o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego bowiem w dniu [...] kwietnia 2013 r. wydał decyzję [...] umarzającą postępowanie prowadzone na podstawie wniosku z dnia [...] września 2012 r.

Pismem z dnia 12 czerwca 2013 r. skarżąca cofnęła skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a, tj. decyzje administracyjne (pkt 1), postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 2), postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (pkt 3), inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (pkt 4), pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (pkt 4a).

Skarżąca wniosła skargę na bezczynność w sprawie braku doręczenia decyzji wydanej na skutek jej skargi o wznowienie postępowania z dnia [...] września 2012 r. (data nadania pisma).

Sąd nie podzielił stanowiska skarżącej spółki, że jej wniosek został zakończony fikcją prawną - pozytywnym jego rozstrzygnięciem, czyli wydaniem decyzji przez Przewodniczącego KRRiT w dniu [...] listopada 2012 r., zgodnie z art. 11 ust. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, uwzględniającą w całości żądanie skarżącej. Kolejne żądanie skarżącej - o doręczenie decyzji wydanej rzekomo przez organ w dniu [...] listopada 2012 r. wynikało z przyjęcia, że organ w dniu [...] listopada 2012 r. pozytywnie załatwił wniosek strony o udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego pod nazwą R., w zakresie w jakim ustalona została wysokość opłaty za udzielenie koncesji.

Sąd nie podzielił stanowiska skarżącej, że do postępowania w sprawie udzielenia koncesji, o której mowa w art. 35a ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.

o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 226 ze zm.) zastosowanie ma art. 11 ust. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Jak wynika z art. 40b ustawy o radiofonii i telewizji, przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (tylko jej rozdział 5) stosuje się do kontroli działalności gospodarczej. Przepis ten uzyskał aktualne brzmienie na podstawie art. 9 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 18, poz. 97 ze zm.). Wcześniej przepis ten miał brzmienie: "W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej". Przy tym istotne jest to, że przepis ten znajduje się w Rozdziale 5 ustawy o radiofonii i telewizji - Koncesje na rozpowszechnianie programów. Zatem zmiana tego przepisu jednoznacznie przesądziła, w jakim zakresie do koncesji na rozpowszechnianie programów stosuje się uregulowania ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Choćby ta zmiana wskazywała, że przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej mają ograniczone, ściśle określone zastosowanie do uregulowań ustawy o radiofonii i telewizji (vide: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 października 2012 r., sygn. att II GSK 1088/11 - internetowa baza orzeczeń NSA).

Ponadto, w myśl art. 46 ust. 1 pkt 5 ustawy o swobodzie działalności

gospodarczej wymaga uzyskania koncesji działalność w zakresie rozpowszechniania

programów radiowych i telewizyjnych, z wyłączeniem programów

rozpowszechnianych wyłącznie w systemie teleinformatycznym, które nie są

rozprowadzane naziemnie, satelitarnie lub w sieciach kablowych. Zatem

prowadzenie powyższej działalności nie podlega wszystkim regułom zasady

swobody działalności gospodarczej, co potwierdza art. 5 pkt 5 ustawy o swobodzie

działalności gospodarczej, iż działalność regulowana oznacza działalność

gospodarczą której wykonywanie wymaga spełnienia szczególnych warunków,

określonych przepisami prawa.

Zatem w przypadku działalności koncesjonowanej (regulowanej) nie ma zastosowania art. 11 ust. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, tworzący fikcję załatwienia sprawy przez organ zgodnie z wnioskiem, po upływie określonego terminu.

Nadto należy zauważyć, że czynność doręczenia decyzji, bo w takim zakresie została złożona skarga na bezczynność Przewodniczącego KRRiT (w sprawie braku doręczenia decyzji wydanej na skutek wniosku o udzielenie koncesji na kolejny okres

złożonego w dniu [...] września 2012 r.) nie jest czynnością ani aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (vide: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt II OSK 418/11).

W tej sytuacji, w momencie składania do WSA skargi na bezczynność w sprawie braku doręczenia decyzji wydanej na skutek skargi o wznowienie postępowania w sprawie o udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego pod nazwą R., w zakresie w jakim ustalona została wysokość opłaty za udzielenie koncesji, skarga ta była niedopuszczalna.

Przesądzenie okoliczności - niedopuszczalności skargi - było istotne, gdyż merytoryczne rozpatrzenie wniosku o cofnięcie skargi jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy skarga nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie jej dalszego biegu. Jeżeli skarga zawiera takie braki, sąd skargę odrzuca (vide: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 928/12, Lex nr 1145651).

Zatem złożenie przez skarżącą spółkę wniosku cofającego skargę i przez Przewodniczącego KRRiT wniosku o umorzenie postępowania, nie mogło mieć wpływu na rozstrzygnięcie, skoro skarga w chwili wnoszenia jej do sądu podlegała

odrzuceniu.

Z powyższych względów na mocy art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia. O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.