• III SA/Wa 3515/12 - Wyrok...
  28.03.2024

III SA/Wa 3515/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-07-09

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Anna Wesołowska /sprawozdawca/
Beata Sobocha /przewodniczący/
Sylwester Golec

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Sobocha, Sędziowie sędzia WSA Sylwester Golec, sędzia WSA Anna Wesołowska (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Katarzyna Smaga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzające ją decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] oraz z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...], 2) stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości.

Uzasadnienie

Skarżąca, Pani J. M. złożyła 27 kwietnia 2006 w Urzędzie Skarbowym w W. zeznanie PIT-37 o wysokości osiągniętego w 2005 roku dochodu (poniesionej straty), dokonując indywidualnego rozliczenia dochodów i wykazując podatek należny w wysokości 2.957,00 zł.

Następnie, pismem z dnia 27.12.2011 r., Skarżąca wystąpiła do Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 rok w związku z wykazaniem w zeznaniu podatkowym złożonym za ten okres przychodów sfinansowanych ze środków Unii Europejskiej, zwolnionych, jej zdaniem, z opodatkowania na mocy przepisu art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm., zwanej dalej u.p.d.o.f.). Do wniosku dołączona została korekta zeznania podatkowego PIT-37 za 2005 rok, w której Skarżąca wyłączyła z przychodów podlegających opodatkowaniu część wynagrodzenia otrzymanego w związku z zatrudnieniem w Ministerstwie Infrastruktury przy realizacji projektu Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (SPOT), współfinansowanego w 75% ze środków Unii Europejskiej i wykazała podatek należny w wysokości 0 zł. Skarżąca złożyła również kserokopię zaświadczenia z dnia 22.08.2011 r. wydanego przez pracodawcę, Ministerstwo Infrastruktury, potwierdzającego fakt uzyskiwania przez Skarżącą w 2005 roku wynagrodzenia finansowanego w 75 % z funduszy unijnych w związku z zatrudnieniem przy realizacji projektu Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (SPOT). Z przedłożonego zaświadczenia wynika, iż przychód osiągnięty przez Stronę w 2005 roku podlegał finansowaniu ze środków Unii Europejskiej w kwocie 24.167,90 zł, zaś w pozostałej kwocie 14.955,22 zł został sfinansowany ze środków budżetu państwa.

Powyższy wniosek przekazany został zgodnie z właściwością miejscową do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. (NUS). Organ ten postanowieniem z dnia [...].02.2012 r. wszczął wobec Skarżącej postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 rok, a następnie decyzją z dnia [...].04.2012 r., określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 rok w kwocie 2.927,50 zł. W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy pierwszej instancji wskazał na okoliczność, iż zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.f. podlegają wyłącznie przychody beneficjenta lub bezpośredniego wykonawcy celów, dla których środki te zostały przyznane. Nie są natomiast zwolnione przychody uzyskiwane przez podwykonawców, których źródłem uzyskania przychodu jest stosunek pracy, nie zaś bezzwrotna pomoc pochodząca od państw obcych, czy też organizacji międzynarodowych. Zatem przychody Skarżącej, zatrudnionej na podstawie umowy o pracę zawartej z Ministerstwem Infrastruktury, nie podlegają omawianemu zwolnieniu.

Skarżąca wniosła od powyższej decyzji odwołanie do Dyrektora Izby Skarbowej w W. (DIS), zarzucając :

a. błędną wykładnię w zakresie przepisu art. 21 ust.1 p. 46 u.p.d.o.f. poprzez przyjęcie, że ustalony w sprawie stan faktyczny nie podpada pod wyżej wskazane zwolnienie przedmiotowe dochodów zwolnionych od podatku

b. naruszenie przepisu art. 75 §2 pkt 1 lit. a) ustawy Ordynacja podatkowa,

c. błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie poprzez ustalenie, że odwołująca się jako pracownik nie była bezpośrednim beneficjentem priorytetu 3 Programu operacyjnego Transport na lata 2004-2006 - wsparcie wyodrębnionych pracowników ministra właściwego ds. transportu - oraz, że nie realizowała bezpośrednio celów programu.

Z uwagi na powyższe Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i określenie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 200 r. przy uwzględnieniu, że jej dochody w zakresie wskazanym we wniosku o stwierdzenie nadpłaty korzystają ze zwolnienia od podatku.

W uzasadnieniu Skarżąca powołała się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wskazała, że nie może zgodzić się ze stanowiskiem organu, iż pojawienie się pośrednika – instytucji pośredniczącej w tym konkretnym przypadku Ministerstwa Transportu wyklucza możliwość spełnienia przesłanki z art. 21 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.f Podniosła, że przyjęty przez organ podatkowy sposób interpretacji tego warunku zgodnie z którym ze zwolnienia korzystają środki tylko u jej bezpośredniego beneficjenta, czyli podmiotu, który bezpośrednio realizuje projekty jest błędne albowiem nie uwzględnia zasad wykładni teologicznej, która w tym przypadku winna zostać zastosowania albowiem wyniki wykładni językowej wypaczają sens tej regulacji i celów , dla których te zwolnienia zostały wprowadzone do ustawy podatkowej.

Podkreśliła, że z przedstawionego w decyzji zakresu jej obowiązków wykonywanych w ramach Instytucji Pośredniczącej wynika dobitnie, iż wszystkie realizowane zadania były związane z wdrażaniem funduszy strukturalnych.

W ocenie Skarżącej, organ podatkowy zawęził bezprawnie zakres zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 46 lit. b u.p.d.o.f. jedynie do podmiotów pełniących role beneficjentów projektów (Instytucji Pośredniczącej). Analiza treści art. 21 ust.1 p. 46 b) u.p.d.o.f. wskazuje wprost, że cytowany zapis odnosi się wyłącznie do podatników w rozumieniu u.p.d.o.f., a więc osób fizycznych, a nie np. przedsiębiorstw, organów administracji rządowej czy samorządowej. Tym samym, cytowanej przesłanki nie należy odnosić do innych podmiotów, np. płatnika podatku. Tym samym już nawet wykładnia językowa nie pozwala tworzyć interpretacji tego przepisu w kierunku przyjętym przez organ podatkowy. Niedopuszczalne jest stosowane przez organy podatkowe uzasadnienie, iż w przypadku projektów dotyczących wynagradzania ze środków funduszy strukturalnych pracowników instytucji wchodzących w skład systemu wdrażania funduszy UE stanowi "zlecanie przez podatnika bezpośrednio realizującego cel programu wykonania określonych czynności w związku z realizowany przez niego programem".

Rozpatrując przedmiotowe odwołanie DIS stwierdził, że określając wysokość zobowiązania podatkowego w kwocie 2.927,50 zł, tj. kwocie podatku należnego zmniejszonego o 1% z tytułu wpłaty na rzecz organizacji pożytku publicznego, organ podatkowy pierwszej instancji dokonał wymiaru podatku niezgodnie z zasadami wynikającymi z art. 27d ust. 1 u.p.d.o.f., w brzmieniu obowiązującym w 2005 roku. W związku z powyższym, działając na podstawie art. 230 § 1 Ordynacji podatkowej, postanowieniem z dnia [...].06.2012 r. zwrócił sprawę organowi pierwszej instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego poprzez zmianę decyzji z dnia [...].04.2012 r. i określenie wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 rok w nowej wysokości.

Decyzją z dnia [...].07.2012 r. NUS dokonał wymiaru uzupełniającego wymiar zobowiązania Strony za 2005 rok w podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez zmianę decyzji z dnia [...].04.2012 r. w zakresie określenia wysokości zobowiązania podatkowego z kwoty 2.927,50 zł do kwoty 2.957,00 zł, tj. o kwotę 29,50 zł.

Po rozpoznaniu odwołania Skarżącej DIS decyzją z dnia [...].10.2012 r. utrzymał w mocy decyzję NUS z [...].04.2012 r. zmienioną decyzją tegoż organu z [...].07.2012 r.

W uzasadnieniu DIS wskazał że zobowiązanie podatkowe wykazane w zeznaniu podatkowym z 27 kwietnia 2006 r. zostało przez Skarżącą w całości zapłacone, co oznacza, że organ odwoławczy uprawniony jest do merytorycznego rozpatrzeni odwołania, bowiem skoro zobowiązanie podatkowe wygasło przez zapłatę, nie mogło wygasnąć na skutek upływu terminu przedawnienia.

Następnie DIS podniósł, że kwestią sporną w sprawie jest zasadność opodatkowania części wynagrodzenia otrzymanego przez Skarżącą za pracę przy realizacji projektu unijnego.

DIS wskazał, że z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.f. wynika, że zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych są dochody, które spełniają łącznie dwie przesłanki:

a) są finansowane ze środków bezzwrotnej pomocy pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub instytucji finansowych,

b) podatnik uzyskujący te dochody bezpośrednio realizuje cel programu finansowanego z bezzwrotnej pomocy.

DIS podniósł, że na podstawie pisma Biura Dyrektora Generalnego Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 14.02.2012 r. ustalono, że Skarżąca została w dniu [...].09.2003 r, zatrudniona przez Ministerstwo Infrastruktury w Departamencie Finansowania Infrastruktury i Funduszy Europejskich na stanowisku ds. [...] infrastrukturalnych, finansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego Transport (SPOT). Celem ww. Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego Transport (SPOT) było zwiększenie spójności transportowej kraju oraz polepszenie dostępności przestrzennej miast, obszarów i regionów Polski w układzie Unii Europejskiej. Realizacja tego celu dokonywała się poprzez koncentrację środków finansowych na trzech priorytetach SPOT: Priorytet 1. Zrównoważony gałęziowo rozwój transportu, Priorytet 2. Bezpieczniejsza infrastruktura drogowa, Priorytet 3. Pomoc techniczna.

Beneficjentami działań na podstawie Priorytetu 3. byli: Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Ministerstwo Transportu lub Ministerstwo Gospodarki Morskiej oraz beneficjenci, którzy w ramach Priorytetu 1. lub 2., w tym Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, PKP Polskie Linie Kolejowe S.A., urzędy morskie, zarządy portów, Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa (SAR), Główny Inspektorat Transportu Drogowego, miasta na prawach powiatu, w zależności od charakteru realizowanego projektu, Państwowa Straż Pożarna, Policja. Zgodnie z zapisami uzupełnienia SPOT dotyczyło m.in. wsparcia wyodrębnionych pracowników urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego, ministra właściwego do spraw transportu lub urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej, a także pracowników beneficjentów zaangażowanych we wdrażanie SPOT oraz zatrudnienie personelu zaangażowanego we wdrażanie SPOT oraz finansowanie ich wynagrodzeń wraz z ubezpieczeniem społecznym, składkami na fundusz pracy oraz nagród i innych świadczeń. Podatniczce, zatrudnionej przez Ministerstwo Infrastruktury w Departamencie Finansowania Infrastruktury i Funduszy Europejskich na stanowisku ds. [...], finansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego Transport (SPOT), powierzono w okresie od [...].01.2005 r. do [...].12.2005 r. wykonywanie zadań związanych z przygotowaniem i selekcją pomocy i działań w zakresie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), działaniami w zakresie posiedzeń komitetów nadzorujących i podkomitetów związanych z wykonywaniem pomocy ze środków EFRR, audytem oraz kontrolami działań na miejscu w zakresie EFRR.

Z analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że Skarżąca uzyskiwała w 2005 roku przychody ze stosunku pracy z instytucji, która korzystała z dofinansowania ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Jakkolwiek Skarżąca w ramach umowy o pracę była zaangażowana w realizację zadań kwalifikowanych w obrębie Sektorowego Programu Operacyjnego Transport, to jednak nie ma wątpliwości, iż wykonywała zadania dotyczące realizacji projektu współfinansowanego ze środków unijnych w ramach umowy o pracę zawartej w 2003 roku z Ministerstwem Infrastruktury. Projekt, przy realizacji którego Strona była zatrudniona, był finansowany w 75% ze środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej pochodzących z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, zapewniającego wsparcie finansowe dla krajów Unii Europejskiej. Beneficjentem pomocy unijnej było Ministerstwo, które realizowało projekt przy pomocy wyodrębnionych w swojej strukturze jednostek organizacyjnych oraz zatrudnionych pracowników.

Zdaniem DIS, fakt zatrudnienia Skarżącej przez wspomnianą instytucję jako bezpośredniego wykonawcę na podstawie umowy o pracę oznacza, że Skarżąca nie otrzymywała środków pomocowych, lecz wynagrodzenie za pracę, które przeznaczała na swoje osobiste potrzeby, a nie na czynności związane z realizowanym programem, co potwierdza w ocenie DIS treść wyroku WSA z dnia 19.06.2007 r. sygn. akt III SA/Wa 742/07.

DIS nie podzielił również poglądu Skarżącej, co do spełnienia przez nią warunku bezpośredniej realizacji celu programu finansowanego z bezzwrotnej pomocy i, odwołując się w tym zakresie do orzecznictwa NSA wskazał, że do podmiotów objętych zwolnieniem podatkowym nie mogą być zaliczane osoby będące pracownikami bezpośredniego wykonawcy zadań finansowanych ze środków bezzwrotnej pomocy, mimo że są one zatrudnione przy wykonywaniu prac związanych z realizacją tych projektów.

Na powyższą decyzję Skarżąca wniosła do tutejszego sądu skargę, w której w całości podtrzymała zarzuty i ich uzasadnienie zawarte w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji i wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje :

Skarga jest zasadna, zaskarżona decyzja oraz poprzedzające ją decyzje organu pierwszej instancji naruszają prawo w stopniu uzasadniającym ich wyeliminowanie z obrotu prawnego, jednak z innych przyczyn niż wskazane w skardze.

Na wstępie przypomnieć należy, że w stanie prawnym obowiązującym po dniu 1 stycznia 2003 r. postępowanie w sprawie stwierdzenia nadpłaty jest postępowaniem odrębnym od postępowania wymiarowego, skoro ustawodawca w art. 79 § 1 Ordynacji podatkowej stwierdził, że postępowanie to nie może zostać wszczęte w czasie trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej oraz w okresie między zakończeniem kontroli, a wszczęciem postępowania – w zakresie zobowiązań podatkowych, których dotyczy postępowanie lub kontrola. Z kolei w art. 75 Ordynacji podatkowej określony został tryb postępowania o stwierdzenie nadpłaty. Z treści art. 79 § 1 Ordynacji podatkowej wynika również i to, że prawidłowo złożony wniosek o stwierdzenie nadpłaty wszczyna szczególną procedurę podatkową, którą określić można postępowaniem w sprawie o stwierdzenie nadpłaty podatku (por.: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lutego 2008 r., sygn. akt II FSK 1753/06, publ. Lex nr 468820 oraz L. Etel (w:) Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2006 r., str. 350-351). W efekcie wniosek o stwierdzenie nadpłaty wraz z korektą zeznania podatkowego wszczyna postępowanie w rozumieniu art. 165 § 1 Ordynacji podatkowej, którego celem jest odpowiedź na pytanie, czy powstała nadpłata, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości. W zależności od wyniku postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty kończy się ono albo zwrotem nadpłaty bez wydawania decyzji, jeżeli prawidłowość skorygowania zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, albo wydaniem decyzji stwierdzającej nadpłatę, jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) budzi wątpliwości albo też, jeżeli nie wystąpi nadpłata ani zaległość podatkowa - decyzją odmawiającą stwierdzenia nadpłaty (art. 75 § 4 Ordynacji podatkowej).

W sytuacji, gdy prawidłowość skorygowanej deklaracji budzi wątpliwości, uzasadnione jest wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego za okres objęty skorygowana deklaracją i wydanie decyzji na podstawie art. 21 §3 Ordynacji podatkowej.

W realiach rozpoznawanej sprawy procedura ta nie mogła jednak znaleźć zastosowania, a to z uwagi na upływ terminu przedawnienia.

Stosownie do art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Oznacza to, że po upływie tego okresu zobowiązanie podatkowe wygasa łącznie z odsetkami za zwłokę, a więc z mocy prawa, bez konieczności wydawania jakiejkolwiek decyzji, przestaje istnieć stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podatnikiem i wierzycielem podatkowym. Zatem nie ma także podstaw do wydania decyzji określającej zobowiązanie podatkowe. Upływ terminu przedawnienia pozbawia zatem organ podatkowy prawa do wszczęcia i prowadzenia postępowania podatkowego w celu prawidłowego określenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie zaś z art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, w szczególności w razie przedawnienia zobowiązania podatkowego, organ podatkowy wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Przedawnienie stanowi jedną z form wygasania zobowiązań podatkowych. Po upływie terminu przedawnienia wierzyciel (tutaj Skarb Państwa) nie może skutecznie domagać się od dłużnika zachowania wynikającego z treści zobowiązania zawiązanego pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem podatkowym (J. Zubrzycki i in. Ordynacja podatkowa, Komentarz 2010, wyd. Unimex, str. 370). Przedawnienie jako instytucja prawa materialnego musi być bezwzględnie respektowana w toku postępowania.

Przedawnienie zobowiązania, zdaniem Sądu uniemożliwia weryfikację wysokości zobowiązania, przed rozpoznaniem wniosku o stwierdzenie nadpłaty, w postępowaniu wymiarowym.

Dla pełnego wyjaśnienia rozpatrywanego problemu warto odnieść się do podstawowych cech instytucji przedawnienia pełniącego dla podatnika funkcję gwarancyjną. Zyskuje on bowiem pewność, że po upływie terminu przedawnienia organy administracji publicznej, które w stosownym terminie nie podjęły działań prawnych, pozbawione są późniejszej możliwości ingerencji w prawa i obowiązki podatnika. Przedawnienie pełni więc funkcje gwarancyjne i stabilizacyjne przede wszystkim dla podatnika. Organ podatkowy nie powinien natomiast czerpać korzyści z faktu, że w terminie przedawnienia nie zdołał wydać ostatecznej decyzji określającej zobowiązanie podatkowe.

Jednocześnie przepisy Rozdziału 9 Ordynacji podatkowej umożliwiają prowadzenie postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty wszczętego przed upływem terminu przedawnienia (na mocy art. 79 § 2 Ordynacji podatkowej). Przepis art. 79 Ordynacji podatkowej daje organom podatkowym możliwość orzeczenia o powstałej nadpłacie, również po upływie terminu przedawnienia.

Skoro jednak zobowiązanie wygasło na skutek upływu terminu przedawnienia, to organ podatkowy nie może już określić wysokości należnego podatku wszczynając postępowanie wymiarowe, przy czym nadal jest zobowiązany rozpatrzyć wniosek podatnika w zakresie istnienia nadpłaty.

W realiach niniejszej sprawy zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. wygasło na skutek przedawnienia z dniem 31 grudnia 2011 r.. Postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w tymże podatku wszczęte zostało postanowieniem z [...] lutego 2012 r., doręczonym 2 marca 2012 r. Decyzje organu pierwszej instancji wydane zostały odpowiednio [...] kwietnia 2012 r. i [...] lipca 2012 r., decyzja organu drugiej instancji wydana została [...] listopada 2012 r.

Oznacza to, że postępowanie podatkowe zostało wszczęte, a następnie było kontynuowane już po upływie terminu przedawnienia, to jest w warunkach bezprzedmiotowości postępowania co uznać należy za naruszenie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 208 tejże ustawy.

Niemożność przeprowadzenia postępowania podatkowego (wymiarowego) nie czyniła bezzasadnym żądania Skarżącej (w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty). Jednak w tym zakresie, co sądowi wiadome jest z urzędu, sprawa rozstrzygnięta została decyzją DIS z [...] listopada 2012 r., utrzymującą w mocy decyzję NUS z [...] kwietnia 2012 r. odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. przy czym wniesiona przez Skarżącą skarga na decyzję odmawiającą stwierdzenia nadpłaty oddalona została wyrokiem tutejszego sądu z 9 lipca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3516/12).

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w związku z art. 134 § 1 i 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) – dalej zwana p.p.s.a. skargę uwzględnił i uchylił zarówno decyzję zaskarżoną decyzję jak i poprzedzające ją decyzje organu pierwszej instancji. Rozstrzygnięcie dotyczące zakresu, w jakim uchylone decyzje nie mogą być wykonane wydano na podstawie art. 152 p.p.s.a.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...