I SA/Gd 367/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
2013-07-09Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Alicja Stępień
Bogusław Woźniak /przewodniczący/
Joanna Zdzienicka-Wiśniewska /sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Woźniak, Sędziowie Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Sylwia Górny, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 r. sprawy ze skargi "A" na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 19 grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 25 września 2012 roku Burmistrz wszczął
z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 rok od nieruchomości oznaczonej jako działka nr 151/2 o powierzchni 1345 m2 położonej w obr. Ś.
Decyzją z dnia 17 października 2012 roku Burmistrz określił A S.A. z siedzibą w B. jak również państwu: I. R., E. i R. K. oraz E. i F. T. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 rok w wysokości 1.049 zł.
W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał, że przedmiotowa nieruchomość jest sklasyfikowana w ewidencji jako droga oraz stanowi współwłasność osoby prawnej oraz trzech osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Osoba prawna zadeklarowała tę nieruchomość do opodatkowania według stawek dla gruntów pozostałych, osoby fizyczne według stawki podatku od gruntów związanych
z działalnością gospodarczą. Z uwagi na fakt, że przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność przedsiębiorcy powinna być opodatkowana stawkami związanymi z działalnością gospodarczą.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania Spółki A decyzją z dnia 19 grudnia 2012 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W uzasadnieniu, wskazując na treść przepisu art. 1 a pkt 3, art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (t. jedn. Dz U. 2010 Nr 95, poz. 613) Kolegium podniosło, że dla przyjęcia, czy nieruchomość związana jest
z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczy ustalenie, że znajduje się ona w posiadaniu przedsiębiorcy (lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą). Bez znaczenia pozostaje okoliczność czy i jak przedmiot opodatkowania jest wykorzystywany. Jedyne wyjątki od reguły związania nieruchomości posiadanej przez przedsiębiorcę (bądź podmiot prowadzący działalność gospodarczą) z działalnością gospodarczą, ustawodawca przewidział dla budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, oraz sytuacji gdy przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.
W niniejszej sprawie nieruchomość będąca przedmiotem opodatkowania stanowi współwłasność spółki akcyjnej (przedsiębiorcy) oraz trzech podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Znajduje się zatem w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą
w rozumieniu art. 1a pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Okoliczność
ta jest zdaniem Kolegium wystarczająca dla przyjęcia, że przedmiotowa nieruchomość związana jest z prowadzeniem działalności gospodarczej. Okoliczność sklasyfikowania nieruchomości w ewidencji gruntów jako drogi jak również niewykorzystywanie jej do prowadzenia działalności gospodarczej nie powoduje,
że przestaje ona być związana z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Końcowo Kolegium wskazało, że nie było potrzeby przeprowadzenia oględzin przedmiotowej nieruchomości, gdyż ustalenie sposobu jej wykorzystywania
nie miałoby wpływu na możliwość opodatkowania według innej stawki podatku
od nieruchomości.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku A S.A. z siedzibą w B. wniosła o uchylenie decyzji organu I i II instancji. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych polegające na jego zastosowaniu, podczas gdy przedmiot opodatkowania nie jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zarzucono nadto naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 7 i 77 k.p.a. przez niewyczerpujące zebranie materiału dowodowego i brak wszechstronnej jego oceny z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. W uzasadnieniu skargi ponowiono argumentację podnoszoną w odwołaniu, wskazując w szczególności, że sporna nieruchomość stanowi drogę dojazdową do gruntów rolnych i w żaden sposób nie służy działalności gospodarczej. Podkreślono, że organ podatkowy nie dokonał żadnej weryfikacji wskazywanych przez stronę informacji, w tym nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego na okoliczność, że żadne obiekty, do których prowadzi sporna droga nie są wykorzystywane i nie są związane z jakąkolwiek pozarolniczą działalnością gospodarczą podatnika.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację i stanowisko jak w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Sąd administracyjny w granicach swojej właściwości bada zgodność zaskarżanych decyzji z prawem.
W niniejszej sprawie ustalenia zostały poczynione z uwzględnieniem informacji z rejestru gruntów (karty akt administracyjnych nie zostały ponumerowane).
Z dokumentu tego wynika, że sporną działkę o powierzchni 0,1345 ha zaklasyfikowano jako drogę. Z treści złożonych pism procesowych wynika twierdzenie strony o przeznaczeniu spornej działki jako drogi dojazdowej do użytków rolnych. Podkreślić należy, że w zakresie pojęć użytych w art. 2 ust. 2 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń faktycznych – co do klasyfikacji określonych gruntów jako użytki rolne, bądź nie – podważających dane w tym zakresie wynikające z ewidencji gruntów i budynków (tak wyrok NSA z dnia 21 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1815/10).
Z tej przyczyny nie jest zasadny zarzut strony dotyczący niewyjaśnienia sprawy wskutek zaniechania zebrania materiału dowodowego w zakresie przeznaczenia spornej działki i zarzut dokonania oceny z pominięciem istotnych okoliczności.
W sytuacji gdy działka nie została zaklasyfikowana jako użytek rolny, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
Skoro z art. 2 ust. 2 w związku z art. 1a ust. 3 pkt 1 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych wynika, iż miarodajne przy wymiarze podatku przez organy podatkowe jest zaklasyfikowanie gruntów w ewidencji gruntów i budynków, to w celu stwierdzenia, czy grunty te podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jedyną wymagającą ustalenia istotną okolicznością faktyczną jest to, jak grunty te są zaklasyfikowane w tej ewidencji. Organy podatkowe nie mają podstaw weryfikowania tych danych innymi środkami dowodowymi (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1113/12).
Twierdzenia strony zdają się zmierzać do wykazania, że sporna działka
nie służy działalności gospodarczej.
O tym, czy nieruchomość podlega opodatkowaniu stawkami podatkowymi
w podwyższonej wysokości decyduje sam fakt posiadania jej przez przedsiębiorcę,
a nie sposób, w jaki jest ona wykorzystywana. Obiekt nawet niewykorzystywany faktycznie w danym momencie do prowadzenia działalności gospodarczej uznaje się już za związany z działalnością, bowiem definicja ustawowa nie nawiązuje
do przesłanki wykorzystywania nieruchomości na cele związane bezpośrednio
z działalnością gospodarczą. Wyjątkiem od uznania, że grunty, budynki czy budowle są związane z działalnością gospodarczą są względy techniczne (tak wyrok WSA
w Szczecinie z dnia 25 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 32/12).
Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości gruntów i budynków znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy nie jest uzależnione od rzeczywistego wykorzystania tych gruntów do czynności składających się na prowadzenie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą,
z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1
pkt 1 lit. b), chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Pojęcie zaś względów technicznych nie zostało nigdzie zdefiniowane przez ustawodawcę. Pojęcie względów technicznych nie obejmuje swoim zakresem technologicznych, ekonomicznych, jak również finansowych przyczyn braku możliwości wykorzystywania przedmiotu opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej, ma ono bowiem normatywny kontekst determinowany kryteriami formalnymi właściwymi dla przepisów prawa budowlanego (tak wyrok NSA z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II FSK 472/11).
"Względy techniczne" w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, to takie, które mają tego rodzaju związek z nieruchomością gruntową lub budowlaną, że ze swej natury nieruchomość ta nie jest i nie może być wykorzystywana
do prowadzenia danej działalności gospodarczej. Wyjątek ustawowy powinien być interpretowany ściśle, a więc wykładnia rozszerzająca tego wyjątku jest niedopuszczalna. Normatywna treści pojęcia "względy techniczne", jak również redakcja art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, na gruncie którego ustawodawca posłużył się koniunkcją - (dosłownie: "przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany") wskazuje nie tylko na stan obecny tego przedmiotu, ale także na ulokowane w przyszłości, możliwości jego wykorzystywania. Zatem tylko i wyłącznie w sytuacji łącznego ziszczenia się stanów faktycznych objętych hipotezą tego przepisu nieruchomość będzie podlegała opodatkowaniu według innych stawek, niż związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (tak wyrok NSA z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 521/11). W sprawach dotyczących sporów na tle niemożności wykorzystywania przedmiotów opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych zasadnicze znaczenie mają okoliczności występujące w konkretnej sprawie. Istotna wskazówka co do kierunku interpretacji omawianego przepisu (art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych) zawarta jest jednak w jego konstrukcji, opartej na zastosowaniu wyjątku od zasady.
W niniejszej sprawie brak podstaw do stwierdzenia, że istnieją prawne podstawy odstąpienia od opodatkowania według stawki podwyższonej. Wskazywana przez skarżącą Spółkę okoliczność: usytuowanie drogi jako dojazdowej do gruntów rolnych nie stanowi podstawy przyjęcia, że przedmiot opodatkowania ze względów technicznych nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 1 a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).
W definicji art. 1 a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie zawarto warunku wykorzystywania tego rodzaju nieruchomości na cele związane
z działalnością gospodarczą, wystarczający jest fakt ich posiadania
przez przedsiębiorcę. Względy techniczne to sytuacja wymagająca wykazania kumulatywnie zarówno faktu aktualnego niewykorzystywania gruntu do prowadzenia działalności, jak również niemożności jako sytuacji trwającej również w przyszłości. Położenie drogi jako dojazdowej do gruntów nowych nie wyklucza z technicznych względów możliwość uznania za grunt związany z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Analiza art. 2 ust. 2 oraz art. 1 a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych prowadzi do wniosku, że zestawiając niezdefiniowane ustawowo pojęcie "gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej" i zdefiniowane pojęcie "grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej", należy stwierdzić,
że pierwsze z nich jest pojęciem o węższym zakresie, niż drugie. Grunt zajęty
na prowadzenie działalności gospodarczej to grunt, na którym przedsiębiorca faktycznie wykonuje czynności wchodzące w zakres prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym grunt zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej zawsze będzie gruntem związanym z prowadzeniem tej działalności. Natomiast grunt związany z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zawsze będzie gruntem zajętym na prowadzenie działalności gospodarczej (tak wyrok WSA we Wrocławiu
z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 196/12).
Marginalnie należy wskazać, że odrębne zasady opodatkowania budynków mieszkalnych znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy (por. wyrok NSA z 22 lipca 2009 r., sygn. akt II FSK 460/08 i wyrok NSA z 23 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 1880/11) nie stanowią podstawy oceny w niniejszej sprawie.
Z tych względów, uznając skargę za nieuzasadnioną, Sąd działając
na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł
jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Alicja StępieńBogusław Woźniak /przewodniczący/
Joanna Zdzienicka-Wiśniewska /sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Woźniak, Sędziowie Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Sylwia Górny, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 r. sprawy ze skargi "A" na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 19 grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 25 września 2012 roku Burmistrz wszczął
z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 rok od nieruchomości oznaczonej jako działka nr 151/2 o powierzchni 1345 m2 położonej w obr. Ś.
Decyzją z dnia 17 października 2012 roku Burmistrz określił A S.A. z siedzibą w B. jak również państwu: I. R., E. i R. K. oraz E. i F. T. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 rok w wysokości 1.049 zł.
W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał, że przedmiotowa nieruchomość jest sklasyfikowana w ewidencji jako droga oraz stanowi współwłasność osoby prawnej oraz trzech osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Osoba prawna zadeklarowała tę nieruchomość do opodatkowania według stawek dla gruntów pozostałych, osoby fizyczne według stawki podatku od gruntów związanych
z działalnością gospodarczą. Z uwagi na fakt, że przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność przedsiębiorcy powinna być opodatkowana stawkami związanymi z działalnością gospodarczą.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania Spółki A decyzją z dnia 19 grudnia 2012 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W uzasadnieniu, wskazując na treść przepisu art. 1 a pkt 3, art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (t. jedn. Dz U. 2010 Nr 95, poz. 613) Kolegium podniosło, że dla przyjęcia, czy nieruchomość związana jest
z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczy ustalenie, że znajduje się ona w posiadaniu przedsiębiorcy (lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą). Bez znaczenia pozostaje okoliczność czy i jak przedmiot opodatkowania jest wykorzystywany. Jedyne wyjątki od reguły związania nieruchomości posiadanej przez przedsiębiorcę (bądź podmiot prowadzący działalność gospodarczą) z działalnością gospodarczą, ustawodawca przewidział dla budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, oraz sytuacji gdy przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.
W niniejszej sprawie nieruchomość będąca przedmiotem opodatkowania stanowi współwłasność spółki akcyjnej (przedsiębiorcy) oraz trzech podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Znajduje się zatem w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą
w rozumieniu art. 1a pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Okoliczność
ta jest zdaniem Kolegium wystarczająca dla przyjęcia, że przedmiotowa nieruchomość związana jest z prowadzeniem działalności gospodarczej. Okoliczność sklasyfikowania nieruchomości w ewidencji gruntów jako drogi jak również niewykorzystywanie jej do prowadzenia działalności gospodarczej nie powoduje,
że przestaje ona być związana z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Końcowo Kolegium wskazało, że nie było potrzeby przeprowadzenia oględzin przedmiotowej nieruchomości, gdyż ustalenie sposobu jej wykorzystywania
nie miałoby wpływu na możliwość opodatkowania według innej stawki podatku
od nieruchomości.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku A S.A. z siedzibą w B. wniosła o uchylenie decyzji organu I i II instancji. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych polegające na jego zastosowaniu, podczas gdy przedmiot opodatkowania nie jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zarzucono nadto naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 7 i 77 k.p.a. przez niewyczerpujące zebranie materiału dowodowego i brak wszechstronnej jego oceny z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. W uzasadnieniu skargi ponowiono argumentację podnoszoną w odwołaniu, wskazując w szczególności, że sporna nieruchomość stanowi drogę dojazdową do gruntów rolnych i w żaden sposób nie służy działalności gospodarczej. Podkreślono, że organ podatkowy nie dokonał żadnej weryfikacji wskazywanych przez stronę informacji, w tym nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego na okoliczność, że żadne obiekty, do których prowadzi sporna droga nie są wykorzystywane i nie są związane z jakąkolwiek pozarolniczą działalnością gospodarczą podatnika.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację i stanowisko jak w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Sąd administracyjny w granicach swojej właściwości bada zgodność zaskarżanych decyzji z prawem.
W niniejszej sprawie ustalenia zostały poczynione z uwzględnieniem informacji z rejestru gruntów (karty akt administracyjnych nie zostały ponumerowane).
Z dokumentu tego wynika, że sporną działkę o powierzchni 0,1345 ha zaklasyfikowano jako drogę. Z treści złożonych pism procesowych wynika twierdzenie strony o przeznaczeniu spornej działki jako drogi dojazdowej do użytków rolnych. Podkreślić należy, że w zakresie pojęć użytych w art. 2 ust. 2 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń faktycznych – co do klasyfikacji określonych gruntów jako użytki rolne, bądź nie – podważających dane w tym zakresie wynikające z ewidencji gruntów i budynków (tak wyrok NSA z dnia 21 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1815/10).
Z tej przyczyny nie jest zasadny zarzut strony dotyczący niewyjaśnienia sprawy wskutek zaniechania zebrania materiału dowodowego w zakresie przeznaczenia spornej działki i zarzut dokonania oceny z pominięciem istotnych okoliczności.
W sytuacji gdy działka nie została zaklasyfikowana jako użytek rolny, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
Skoro z art. 2 ust. 2 w związku z art. 1a ust. 3 pkt 1 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych wynika, iż miarodajne przy wymiarze podatku przez organy podatkowe jest zaklasyfikowanie gruntów w ewidencji gruntów i budynków, to w celu stwierdzenia, czy grunty te podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jedyną wymagającą ustalenia istotną okolicznością faktyczną jest to, jak grunty te są zaklasyfikowane w tej ewidencji. Organy podatkowe nie mają podstaw weryfikowania tych danych innymi środkami dowodowymi (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1113/12).
Twierdzenia strony zdają się zmierzać do wykazania, że sporna działka
nie służy działalności gospodarczej.
O tym, czy nieruchomość podlega opodatkowaniu stawkami podatkowymi
w podwyższonej wysokości decyduje sam fakt posiadania jej przez przedsiębiorcę,
a nie sposób, w jaki jest ona wykorzystywana. Obiekt nawet niewykorzystywany faktycznie w danym momencie do prowadzenia działalności gospodarczej uznaje się już za związany z działalnością, bowiem definicja ustawowa nie nawiązuje
do przesłanki wykorzystywania nieruchomości na cele związane bezpośrednio
z działalnością gospodarczą. Wyjątkiem od uznania, że grunty, budynki czy budowle są związane z działalnością gospodarczą są względy techniczne (tak wyrok WSA
w Szczecinie z dnia 25 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 32/12).
Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości gruntów i budynków znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy nie jest uzależnione od rzeczywistego wykorzystania tych gruntów do czynności składających się na prowadzenie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą,
z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1
pkt 1 lit. b), chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Pojęcie zaś względów technicznych nie zostało nigdzie zdefiniowane przez ustawodawcę. Pojęcie względów technicznych nie obejmuje swoim zakresem technologicznych, ekonomicznych, jak również finansowych przyczyn braku możliwości wykorzystywania przedmiotu opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej, ma ono bowiem normatywny kontekst determinowany kryteriami formalnymi właściwymi dla przepisów prawa budowlanego (tak wyrok NSA z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt II FSK 472/11).
"Względy techniczne" w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, to takie, które mają tego rodzaju związek z nieruchomością gruntową lub budowlaną, że ze swej natury nieruchomość ta nie jest i nie może być wykorzystywana
do prowadzenia danej działalności gospodarczej. Wyjątek ustawowy powinien być interpretowany ściśle, a więc wykładnia rozszerzająca tego wyjątku jest niedopuszczalna. Normatywna treści pojęcia "względy techniczne", jak również redakcja art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, na gruncie którego ustawodawca posłużył się koniunkcją - (dosłownie: "przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany") wskazuje nie tylko na stan obecny tego przedmiotu, ale także na ulokowane w przyszłości, możliwości jego wykorzystywania. Zatem tylko i wyłącznie w sytuacji łącznego ziszczenia się stanów faktycznych objętych hipotezą tego przepisu nieruchomość będzie podlegała opodatkowaniu według innych stawek, niż związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (tak wyrok NSA z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 521/11). W sprawach dotyczących sporów na tle niemożności wykorzystywania przedmiotów opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych zasadnicze znaczenie mają okoliczności występujące w konkretnej sprawie. Istotna wskazówka co do kierunku interpretacji omawianego przepisu (art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych) zawarta jest jednak w jego konstrukcji, opartej na zastosowaniu wyjątku od zasady.
W niniejszej sprawie brak podstaw do stwierdzenia, że istnieją prawne podstawy odstąpienia od opodatkowania według stawki podwyższonej. Wskazywana przez skarżącą Spółkę okoliczność: usytuowanie drogi jako dojazdowej do gruntów rolnych nie stanowi podstawy przyjęcia, że przedmiot opodatkowania ze względów technicznych nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 1 a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).
W definicji art. 1 a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie zawarto warunku wykorzystywania tego rodzaju nieruchomości na cele związane
z działalnością gospodarczą, wystarczający jest fakt ich posiadania
przez przedsiębiorcę. Względy techniczne to sytuacja wymagająca wykazania kumulatywnie zarówno faktu aktualnego niewykorzystywania gruntu do prowadzenia działalności, jak również niemożności jako sytuacji trwającej również w przyszłości. Położenie drogi jako dojazdowej do gruntów nowych nie wyklucza z technicznych względów możliwość uznania za grunt związany z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Analiza art. 2 ust. 2 oraz art. 1 a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych prowadzi do wniosku, że zestawiając niezdefiniowane ustawowo pojęcie "gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej" i zdefiniowane pojęcie "grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej", należy stwierdzić,
że pierwsze z nich jest pojęciem o węższym zakresie, niż drugie. Grunt zajęty
na prowadzenie działalności gospodarczej to grunt, na którym przedsiębiorca faktycznie wykonuje czynności wchodzące w zakres prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym grunt zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej zawsze będzie gruntem związanym z prowadzeniem tej działalności. Natomiast grunt związany z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zawsze będzie gruntem zajętym na prowadzenie działalności gospodarczej (tak wyrok WSA we Wrocławiu
z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 196/12).
Marginalnie należy wskazać, że odrębne zasady opodatkowania budynków mieszkalnych znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy (por. wyrok NSA z 22 lipca 2009 r., sygn. akt II FSK 460/08 i wyrok NSA z 23 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 1880/11) nie stanowią podstawy oceny w niniejszej sprawie.
Z tych względów, uznając skargę za nieuzasadnioną, Sąd działając
na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł
jak w sentencji.
